EP.05 คุณพระได้โปรดเมตตาอิฉัน

“บ่าวกราบเจ้าค่ะ”

          น้ำเสียงใสเป็นกังวานดังมาจากร่างสาวที่ก้มหน้างุดอยู่แทบพื้น เสียงนั้นแม้จะสุภาพแต่กลับไม่ได้บ่งบอกเลยว่านางจันทร์คนนี้จะสงบเสงี่ยมเจียมตัว เพราะสตรีที่มีน้ำเสียงเปี่ยมอกมั่นใจแบบนี้ บ่งบอกว่าเจ้าตัวออกจะกล้าเกินหญิงเสียด้วยซ้ำ เพราะดูจากที่บุกรุกมาที่เรือนเขาอยู่บ่อยครั้งก็ตรงกับน้ำเสียงมุ่งมั่นนั้นเสียจริง

          “ข้ายังไม่ได้รับเอ็งเป็นบ่าว ไม่ต้องมาแทนตัวเองว่าบ่าว”

          “บ่าว... เอ่อ... อิฉันกราบเจ้าค่ะ”

          นางจันทร์ก้มกราบอีกครั้ง แต่ไม่ได้เงยหน้ามอง

          “ข้าบอกเจ้าเข้มไปแล้วว่าไม่รับบ่าว เอ็งฟังไม่รู้ความรึ ถึงได้เทียวไปเทียวมาไม่หยุด สร้างความรำคาญใจให้ข้าไม่เว้นแต่ละวัน”

น้ำเสียงออกดุส่งไปด้วยหวังว่านางจันทร์จะไม่มาอีก ทว่าปลายน้ำเสียงกลับเป็นอิดหนาระอาใจ ไม่เด็ดขาดตามที่ควรจะเป็น นพรู้ตัวแบบนั้น แต่คนฟังอาจจะไม่ทันรู้ เพราะร่างอรชรที่สั่นสะอื้นแทบพื้นกลับทำให้ใจเขาอ่อนยวบไปอีก

ครั้นจะเอ่ยปากพูดก่อนก็กลัวว่าจะอดใจรับนางจันทร์เข้ามาไม่ได้ ทว่าเด็กสาวที่เงยหน้ามองเขา ดวงตาฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาก็ทำให้ใจเขาอ่อนยวบจริงๆ แต่คงไม่เท่าคำพูด

“อิฉันขออภัยเจ้าค่ะที่ทำให้คุณพระรำคาญใจ แต่ที่อิฉันเทียวไปเทียวมาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน นั่นเพราะอิฉันมองไม่เห็นที่พึ่งอื่นแล้ว เห็นมีแค่คุณพระเพียงผู้เดียวที่จะช่วยอิฉันได้เจ้าค่ะ”

คำพูดเจ้าสำบัดสำนวนทำให้พระเกษตราต้องมองนางจันทร์ให้เต็มตามากขึ้น จากรูปลักษณ์ที่ทำให้เขาตื่นตาไม่เท่าคำพูดที่ทำให้ตื่นใจ

เด็กสาววัยน่าจะไม่เกิน 18 ปี และไม่น่าจะได้เข้าเรียนตามแบบลูกสาวผู้มีเงิน แต่นางจันทร์กลับรู้จักใช้ภาษาพูดได้ดีทีเดียว

“เอ็งนี่มันพูดจารู้ความนักนะนางจันทร์ ร่ำเรียนมาจากไหน”

“มิได้เจ้าค่ะ บ่าว... เอ่อ... อิฉันไม่ได้เข้าเรียน”

เด็กสาวเหลือบตาขึ้นมองเขาก่อนจะหลุบมองมือตัวเองและพูดต่อ

“แต่อิฉันรู้หนังสือจากที่พ่อและแม่สอนให้เจ้าค่ะ”

นพมองเจ้าเข้มที่พยักหน้าว่ารู้ในสิ่งที่นางจันทร์บอก เขาจึงไม่อยากถามในเรื่องอื่น ต้องพุ่งประเด็นไปที่จุดหมายที่นางจันทร์มาที่นี่

“ไหนเอ็งว่ามาสิ ว่าเงินยี่สิบบาทเอ็งจะเอาไปทำอะไร ถ้าเอ็งมีเหตุอันสมควร ข้าจะให้”

“เงินยี่สิบบาทเป็นค่าไถ่ที่นาคืนจากกำนันเจ้าค่ะ”

นางจันทร์พูดแล้วเว้นวรรคคล้ายจะให้เขาเป็นฝ่ายถาม แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่ถาม เด็กสาวจึงพูดต่อ เขาอยากรู้ว่านางจันทร์จะพูดเรื่องใด จะตรงใจในสิ่งที่เขาอยากรู้หรือไม่

“เหตุเพราะเมื่อปีกลายพี่ชายเดือดร้อนทำลูกสาวบ้านอื่นท้องเจ้าค่ะ พ่อก็เลยต้องเอาที่นาไปฝากไว้กับกำนัน ให้พี่ชายเอาเงินไปแต่งเมีย พ่อทำสัญญากับกำนันว่าเกี่ยวข้าวเสร็จจะเร่งใช้คืนทั้งต้นทั้งดอก แต่ปีก่อนน้ำหลาก ยังไม่ทันได้เกี่ยว ข้าวก็จมน้ำตายเกือบหมด ได้ข้าวมาแค่พอกินอยู่แบบกระเหม็ดกระแหม่เต็มทนเจ้าค่ะ ในแต่ละมื้อต้องหาเผือกหามันมาผสมข้าวหุง มาปีนี้น้ำก็ดีเกินไปอีก ซ้ำพ่อก็มาป่วยอยู่หลายเดือน เกี่ยวข้าวทั้งหมดก็คงไม่พอขายใช้หนี้กำนันอยู่ดี ทั้งกำนันก็แจ้งมาว่าทั้งต้นทั้งดอกเกือบสองปีที่พ่อไม่ได้ผ่อนส่ง รวมๆ แล้วก็เท่าพ่อเป็นหนี้กำนันอยู่ยี่สิบบาทเจ้าค่ะ”

เด็กสาวที่พูดพลางสั่นสะอื้นน้อยๆ แต่ก็ผืนพูดต่อ นั่นเป็นช่วงเวลาที่นพจะได้สำรวจนางจันทร์ทั้งเนื้อทั้งตัว จึงปล่อยให้เด็กสาวพูดไปโดยไม่ขัด

“อิฉันใคร่ครวญดูแล้วจึงบอกพ่อแม่ว่าอยากมาเป็นบ่าวที่เรือนคุณพระเจ้าค่ะ พ่อก็เลยบากหน้ามาหาคุณพระ แต่คุณพระไม่รับอิฉันไว้”

“ข้าบอกพ่อเอ็งไปแล้วว่าเหตุอันใดถึงไม่รับ”

“อิฉันทราบเจ้าค่ะ แต่ก็ไม่เห็นทางว่าจะพึ่งพาใครได้เลย คุณพระเจ้าขา ได้โปรดเมตตารับอิฉันไว้ด้วยเถิดเจ้าค่ะ จะให้... ให้อิฉันทำสิ่งใดก็ได้ทั้งหมด อิฉันจะไม่เกี่ยง ไม่เลี่ยง ไม่ขัดขืนใดๆ เลย ขอแค่คุณพระเมตตา”

คำว่า ‘ไม่ขัดขืน’ ถูกเอ่ยพร้อมๆ ใบหน้านองน้ำตาเงยขึ้น และดวงตาฉ่ำแดงมองสบ

นพรู้ดีกว่าเด็กสาวหมายถึงยอมได้ทุกสิ่ง แม้จะต้องพลีกายให้เขากลืนกิน แต่เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เสีย เพราะใช่ว่านางจันทร์มาอยู่เรือนเขาแล้วทุกสิ่งทุกอย่างจะจบ ในเมื่อเจ้าหนี้นั้นคือกำนัน

เขาเข้าใจดีว่าเป็นหนี้ก็ต้องใช้ และนายเงินก็มีสิทธิ์ที่จะยึดที่ทางทำกินหรือเก็บผลผลิตเป็นค่าดอกเบี้ยของเงินที่เอาไป ส่วนจะมากไปน้อยไป หรือคดโกงกันตรงตามสัญญาหรือไม่ ก็ต้องสอบสาวเรื่องราวเท็จจริงกันก่อน แต่นั่นมันใช่เรื่องอะไรที่นางจันทร์จะต้องเร่เอาตัวเองมาขาย ทำไมไม่ให้พี่ชายเป็นคนใช้หนี้เล่า ในเมื่อคนสร้างหนี้คือพี่ชาย

“แล้วมันเหตุอันใดที่พ่อแม่เอ็งต้องเร่เอาเอ็งมาขายฝาก ทำไมไม่ให้พี่ชายเอ็งทำใช้หนี้กำนันไปเล่า ในเมื่อเป็นต้นเหตุของหนี้สิน หรือว่ามันอกตัญญู ไม่สนใจพ่อแม่น้อง ห่วงแต่ทางบ้านเมียรึ หรือว่าเมียมันร้าย ไม่ให้เอาพ่อเอาแม่ ไหนว่ามาสิ”

ถามพร้อมจับจ้องร่างที่สั่นสะอื้นหนักขึ้นอีก