บทที่ 2

เวรุณีใจหล่นวูบลงตาตุ่ม เมื่อสมองประมวลผลออก เสียงนี้เธอจำได้ ...ผู้ชายในโรงพยาบาล พี่ชายธิณา! เธอเหลียวหาผู้จัดการและหนุ่มซึ่งเคยอยู่กับเขาในโรงพยาบาล เห็นหลังทั้งสองไวๆ ก่อนประตูปิดลง

หญิงสาวหน้าซีดตัวแข็งทื่อ ริมฝีปากสีเข้มบางเหยียดยิ้มร้าย ยกมือกอดอกพิงหลังกับหน้าต่าง ตาคมปลาบมองเธอตั้งแต่ตัวจรดเท้า

“คะ...คุณตามฉันมาทำไม”

เธอยังจำคำกล่าวหาร้ายกาจในโรงพยาบาลได้ ...เขาโทษเวลาพาธิณาไปตาย

“ก็นี่บริษัทผม ...ผมเป็นซีอีโอ”

เวรุณีไม่ได้จำชื่อผู้บริหารใหม่ เพราะคิดว่าไม่เกี่ยวกับตน ไม่นึกเลยว่าจะเป็นคู่กรณีกับน้องชาย เขาเรียกมาอย่างนี้มีจุดประสงค์อะไร

“คุณเป็นพนักงานยังไงน่ะฮึ! เวรุณี จำเจ้านายตัวเองไม่ได้”

“เรื่องจำไม่ได้ฉันแย่เองค่ะ ฉันยอมรับ”

หญิงสาวสูดลมหายใจเชิดหน้าเรียกความมั่นใจขึ้น ...ต้องไม่กลัว เขาทำอะไรเธอไม่ได้ เวรุณีไม่ใช่คนผิด

“แต่ตามสายงานบังคับบัญหาคุณอยู่สูงสุด ฉันต่ำสุด ไม่เคยรู้จักคุณก็ไม่แปลก แล้วคุณเรียกฉันมามีอะไรเหรอคะ”

แต่กระนั้นใจก็ยังอดคิดในแง่ร้ายไม่ได้ เขาเรียกเธอมาไล่ออกหรือเปล่า ...พาลจริงๆ แต่คิดอีกทีหากถูกไล่ออกเธอก็ไม่สนใจ ดีเสียอีกเป็นการแสดงความรับผิด เหมือนที่เขาเคยถามในโรงพยาบาล

“ผมไม่เข้าใจ หัวใจคุณทำด้วยอะไร มายืนอยู่ตรงหน้าผมอย่างไม่สะทกสะท้าน ไม่รู้สึกผิดเลยเหรอที่น้องตัวเองทำคนตาย”

“น้องชายฉันก็ตายตกตามกันไปแล้วนี่”

เธอกำมือจนเห็นข้อขาว ระงับอารมณ์พลุ่งพล่านซึ่งเขากวนขึ้นมาใหม่

“คุณยังจะเอาอะไรอีก”

น้ำตาแห่งความสูญเสียเคยเหือดแห้งทำท่าจะไหลอีก

“ฉันเสียน้องชายคนเดียวไปแล้ว”

“ผมก็มีน้องสาวคนเดียว ตอนนี้ไม่เหลือใครแล้ว คนที่จะเป็นทายาทของตระกูล”

ธรณ์ก้าวยาวไม่กี่ก้าวก็มาอยู่ตรงหน้าเธอ เขาสูงจนเวรุณีต้องแหงนมอง

“น้องชายคุณทำให้ตระกูลผมหมดคนสืบทอด”

เธอนิ่วหน้างง

“คุณเป็นผู้ชาย ก็แต่งงานมีลูกได้นี่ หรือว่าเป็นหมัน ...หรือๆ”

เวรุณีติดอ่างนึกถึงผู้ชายทายาทไฮโซหน้าตาดีร่ำรวยหลายตระกูล ผู้รสนิยมชอบเพศเดียวกัน

“... คุณเป็นเกย์”

“ผมไม่ใช่เกย์”

เขาบอกฉุนเฉียว

“แล้วทำไมมีลูกไม่ได้”

“ไม่ใช่ผมมีลูกไม่ได้”

เขาค้อมศีรษะมองร่างเล็กกว่า ดวงตากลมฉายแววตระหนก ผงะถอยหลังตามสัญชาตญาณระแวงภัยไปสองสามก้าว จนเขายกมือขึ้นบีบต้นแขนนิ่มล็อคไว้ไม่ให้หนี

“แต่ผมไม่ชอบผู้หญิง”

“งั้นก็เป็นเกย์ล่ะสิ แต่คุณไม่ยอมรับตัวเอง”

มิน่าเล่า จึงได้โกรธเหวี่ยงหนักนักตอนรู้น้องสาวเขาตายกับน้องชายเธอ

“บอกแล้วไง ผมไม่ใช่เกย์ ผมแค่ไม่ชอบผู้หญิงตอแหล”

เขาดึงเธอกลับมาใกล้

“หยาบคาย! คุณเป็นผู้ชายแบบไหนกันว่าผู้หญิงแบบนี้”

“แล้วคุณตอแหลเหมือนที่ผมว่าไหมล่ะ”

“เพี๊ยะ!”

ฝ่ามือกระทบหน้าคมสัน ธรณ์หันตามแรงตบ ซึ่งฝากรอยกางนิ้วทั้งห้ายาวเป็นปื้น เวรุณีหายใจหอบแรงตามอารมณ์โกรธปะทุ

“ทำอะไรของคุณ”

“ตอบแทนความปากเสียของคุณไงล่ะ อย่าคิดว่าผู้หญิงเหมือนกันหมด อย่างน้อยฉันก็ไม่ตอแหล เหมือนแม่คุณยังไงล่ะ”

“เล่นถึงแม่ผมเลยเหรอ”

เขากระชากตัวเธอมาติดหน้าอก แขนกดเอวเว้าให้แนบชิด มือสอดใต้ท้ายทอย แทรกกระชากผมจนเธอต้องแหงนศีรษะ

“คุณหยาบคายก่อนทำไม”

ใจเวรุณีเต้นระรัว ภายในห้องอากาศเย็น แต่เธอกลับมีเหงื่อผุดตามไรผม

“คุณแย่ใส่ผมก่อน พูดว่าน้องสาวผมตาย น้องชายคุณตายก็เจ๊ากันไป ว่าผมเป็นเกย์ แล้วยังลามปามถึงแม่ผมอีก”

สายตาส่งมาโกรธเกรี้ยวราวกับจะเผาให้เป็นจุณ

“เออ...ก็ได้ ฉันขอโทษ”

เธอพยายามแก้สถานการณ์คับขัน อยู่ในห้องปิดตายกับเขาสองต่อสอง เกิดพี่ชายธิณาบ้าที่น้องคนเดียวตายไป จับเธอโยนจากหน้าต่างล่ะ นี่ชั้นยี่สิบกว่าๆ นะ

“ตอแหล ไม่ได้มีความจริงใจเลย”

แรงนิ้วมือจิกท้ายทอยเธอแรงยิ่งขึ้น จนน่ากลัวหนังหัวจะหลุดตามออกมาเป็นแผ่นๆ

“น้องชายคุณทำผมหมดสิ้นทุกอย่าง น้องสาวคนเดียว ทายาทตระกูลผมหมดแล้ว”

ธรณ์พึมพำกับเธอราวคนบ้า

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง บ้านฉันก็หมดตระกูลแล้วเหมือนกัน จะให้ฉันรับผิดชอบมีลูกให้เลยไหมล่ะ”

คำประชดทำเอาอีกฝ่ายสะดุดกึก มองพินิจเธอด้วยแววตาคาดไม่ถึง

“อย่าพูดอะไรบ้าๆ น่ะ คุณไม่ใช่สเปคผม”

เสียงเยาะเจือดูถูก เวรุณีหน้าร้อน

“คุณก็ไม่ใช่สเปคฉันเหมือนกัน!”

หญิงสาวทั้งผลักทั้งถองตัวจากอกกว้าง

“ปล่อยได้แล้ว ฉันจะไปทำงาน”

ธรณ์ยอมปล่อยเธอลงแต่สายตายังไร้ความเป็นมิตรไม่เปลี่ยน