บทที่ 6

“เดี๋ยวก่อนๆ”

เวรุณียกมือข้างหนึ่งเป็นเชิงห้ามเมื่อรถแล่นเข้าสู่ตัวบ้าน เขากึ่งลากกึ่งจูงเธอ เข้าไปยังห้องหนึ่ง แล้วประตูก็ปิดลง

“เรามีเรื่องต้องตกลงกัน”

เธอบังคับเสียงไม่ให้ตระหนก เมื่อกวาดตาไปสะดุดกับเตียงใหญ่

“ว่ามา...”

เขาเดินเลี่ยงไปถอดเข็มขัดวางบนโต๊ะ ดึงเสื้อออกนอกกางเกง

“เรื่องเงินสิบล้าน”

เขาผินหน้าส่งยิ้มเยาะ

“คุณจะได้ทันทีหลังลูกผมคลอด”

“หน้าที่การงานต้องยังคงเดิม หลังท้องฉันต้องได้ชีวิตเดิมกลับมา”

“ไหนคุณยื่นใบลาออกแล้วยังไงล่ะ”

เขาย้อน เธอฝากมากับหนุ่มหน้าขาวท่าทางหงอๆ เลขาฯที่สั่งให้จับตาดูเวรุณี เอามารายงานแทบจะทันทีที่จดหมายถึงมือผู้จัดการเธอ

“ก็...”

หญิงสาวกลอกตา คิดหาคำแก้ตัว

“ก็คุณตามฉันเจอแล้วนี่ เท่ากับการหนีเป็นโมฆะ”

“คุณนี่ขี้โกงนะรู้ไหม”

ธรณ์หันกลับมาเต็มตัวพร้อมแสยะยิ้มร้าย

“ไม่เท่าคุณหรอกน่า”

เวรุณีมองตาท้าทาย ไม่กลัวการข่มขู่นั้นเลย

“ผู้ชายเลวกับผู้หญิงตอแหล เราสองคนก็พอๆ กันนะเวรุณี คุณมีชื่อเล่นไหม ชื่อจริงยาวเป็นบ้า”

“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก คุณอยากเรียกฉันว่ายังไงก็เรียก”

“หวงกระทั่งชื่อเล่นหรือยังไง”

ธรณ์ไพล่นึกไปถึงแต่หนุ่มคนส่งจดหมายลาออกของเธอ

“ยังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน จนกว่าลูกผมจะเกิด”

“เรียกเวรุณีนั่นแหละ”

“ไม่เอา”

เป็นการเถียงที่ไร้สาระที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา ธรณ์กึ่งรำคาญกึ่งอยากเอาชนะ

“อะไรที่ณีๆ ...ฟังแล้วเหมือน”

“โสเภณีงั้นเหรอ!”

เขาเลิกคิ้วที่คำแรงๆ หลุดจากปากอิ่ม ร่างสูงย่างสุขุมมาใกล้ เธอถอยหลบจนติดกำแพง มือแกร่งสองข้างค้ำยันกดไหล่บางไว้ไม่ให้หนี ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าหา

“ตามใจ ถ้าคุณอยากให้ผมเรียกอย่างนั้นต่อหน้าคนอื่น”

“ทิป ...ฉันชื่อเล่นทิป”

เวรุณียอมแพ้ พยายามเบี่ยงกายหลบการรุกราน

“ดีมาก ผมชอบคนว่าง่ายๆ”

ริมฝีปากร้อนก้มลงปิดปากเวรุณีไว้สนิท ซอกซอนลิ้มรสหวาน โดยไม่สนใจกับอาการขัดขืน ทั้งฟันงับ ทั้งมือเล็กผลักไส ซ้ำยังซบหน้าลงบนซอกคอนุ่ม จมูกโด่งไต่ลงสู่ใต้ปกเสื้อ สัมผัสความอวบนิ่มที่รบกวนจิตใจ ขบเม้มทิ้งรอยด้วยความมันเขี้ยว

เวรุณีสะดุ้งเฮือกกับความรู้สึกแปลกใหม่อันเจ็บแปลบ ตัวอ่อนกับความปรารถนาอันล้ำลึกรุนแรงนั้น มือเปลี่ยนเป็นขยุ้มอกเสื้อเขาคลายอารมณ์

ธรณ์ผละจากอกอวบ พ่นลมหายใจแรง แขนข้างหนึ่งลดลง รวบขาเธออุ้มขึ้น หญิงสาวผวาจนเผลอวาดแขนคล้องคอเขาไว้ด้วยกลัวตก ขายาวไม่กี่ก้าวก็ถึงเตียง ธรณ์วางเธอลงแผ่วเบา ข้อศอกแข็งแรงท้าวคร่อมเวรุณีไว้ ดวงตาสองคู่ประสานกัน พลันเขาก็เลื่อนมือมาแตะสะโพกเธอ ล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์โยนลงข้างเตียง

“อัฐิเดี๋ยวเอาไปไว้ในห้องพระ”

แล้วก็จุมพิตปิดกั้นเสียงค้านเธอไว้อีกครา พร้อมมืออุ่นที่สำรวจแทรกลึกใต้เนื้อผ้า วนเวียนบีบเคล้นคลึงหน้าอกในชั้นในลูกไม้

เวรุณีรู้สึกดังมีประจุไฟแล่นแปลบจากส่วนที่เขาสัมผัส นำพาอารมณ์รัญจวนประหลาดขึ้นสู่สมอง

ธรณ์ปลดตะขอเสื้อในออกอย่างง่ายดายด้วยมือข้างเดียว ผิวปลายปทุมถันบางอ่อน ยามโดนอากาศชูชันอย่างไม่ตั้งใจ เขาดูดเม้มอย่างกระหาย ทดแทนเวลาที่อดกลั้นมาหลายชั่วโมง

ลิ้นสากชื้นโลมเลียจนเจ้าของร่างราวใจจะขาด บิดกายหนีต้านความหวานซ่านตามสัญชาตญาณ แต่เขายังตรึงเธอไว้ มือยกม้วนถอดเสื้อยืดเวรุณีออกโดยเร็ว จากนั้นเหวี่ยงลงพื้นไม่ใยดี

ภาพกลางเตียงคือเธอตาปรือและเปลือยท่อนบน ซึ่งทำเอากลางลำตัวเขาร้อนร้น อกขาวอวบกระเพื่อมแรงตามลมหายใจเข้าออก

ยั่วยวนให้เขากดใบหน้าลงฟอนเฟ้น สลับกับใช้มือแข็งๆ ไต่ตามส่วนเว้าโค้ง เคลื่อนลงด้านล่าง ปลดตะขอกางเกงยีนรูดออกไปพร้อมกางเกงในตัวเล็กของเธอ

เวรุณีหายใจสะดุด เมื่อนิ้วเรียวเคลื่อนเข้าสู่ลานดอกไม้งามแห่งชีวิต

“อย่า...ได้โปรด คุณ...”

เธอขอร้องเสียงแหบแห้ง ยกแขนดันบ่ากว้างทัดทานคนรุกราน

“เรียกผมว่าธรณ์สิ ...ทิป”

ธรณ์เงยหน้าจากอกอุ่นบอกคนร่วมเตียง การตอดรัดรุนแรงทำใจเขาแทบคลั่ง

“คุณธรณ์ได้โปรด...”

เวรุณีดีดตัวตามแรงนิ้ว กัดฟันกลั้นเสน่หาซ่านที่กำลังครอบงำให้สติลางเลือน ...หลุดออกไปทุกที

“ได้โปรด...”

เธอไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังขออะไร แต่ธรณ์รู้ มือเขาทำงานเร็วเท่าความคิด ปลดเสื้อผ้าพันธนาการออกโดยเร็ว แนบเบียดอกแน่นเสียดสีอกนิ่มนวล

เขาครอบครองริมฝีปากเธออีกครั้ง ปลายลิ้นหยอกเอินพันพัว แทรกขาแกร่งแยกปลีน่องเธออก เรือนกายด้านล่างที่แนบชิด เคลื่อนไหวเชื่องช้า ใจเวรุณีแทบหยุดเต้นเมื่อตระหนักได้ว่ามันคืออะไร

“อย่าเกร็งสิทิป”

ธรณ์เสียงลอดไรฟัน เมื่อความคับแน่นบีบรัดเข้ามา ประวัติเธอดี ...ขาวสะอาด จนไม่อยากเชื่อว่าจะรอดมือผู้ชายมาจนถึงป่านนี้

“ผ่อนคลายนะ เชื่อผม”

เขาปลอบด้วยการไล้จุมพิตแผ่ว ตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา แก้มใส และหยุดลงวนเวียนเนิ่นนานบริเวณริมฝีปาก ค่อยๆ ขยับส่วนล่างช้าๆ ให้คุ้นเคย

กระนั้นเวรุณียังเจ็บแปลบจนกระเถิบถอยหนี ธรณ์ต้องเปลี่ยนมือมายึดเอวคอดไว้มั่น ไม่สนเล็บที่จิกข่วนระบายอารมณ์หวาม

การเคลื่อนไหวเชื่องช้าเป็นไปได้สักพัก ก็กลับทวีรุนแรงขึ้น ธรณ์บดขยี้ปากบางระงับความรุนแรงที่ปะทุอยู่ข้างใน เธอสมองตื้อ ด้วยเขารุกรานหนักไปหมด จนเผลอครางเสียงหวาน

ธรณ์หมดความควบคุมตนในตอนนั้นเอง สะโพกแกร่งถาโถมเข้าหา เคลื่อนไหวเร็วร้อนครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนจะคลั่ง ยึดเอวเธอแน่นดังเป็นร่างกายตน กล้ามเนื้อบดเบียดตึงแน่นทุกส่วน รับรู้ถึงแรงรัดขั้นสุดที่บีบดังจะให้กายขาดออกจากกัน

เวรุณีหวีดร้อง เมื่อความหวานแหลมพาเธอลอยขึ้นสู่ที่สูง ไปแตะสายรุ้งแสนสวย เอื้อมมือสัมผัสนิดก็แตกพร่างพราวเป็นละอองไอเย็นดังน้ำฝน

ธรณ์พุ่งทะยานตามไปติดๆ ด้วยการแทรกกายหนักอีกไม่กี่ครั้ง เขาคำรามในลำคอ ก่อนปลดปล่อยเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตเข้าสู่เวรุณี ใบหน้าคมซบลงกับอกละลานตา จมูกสูดกลิ่นเหงื่อปนไอสาว

“ออกไปได้แล้ว”

เธอไล่ทั้งยังหอบ รวบรวมกำลังที่เหลือ ยกมือผลักเขาออก คนตัวหนักใหญ่ไม่ไหวติง เขาครอบครองเธอทั้งภายนอกและภายใน

“เมื่อกี้ยังพูดได้โปรดๆ อยู่เลย คราวนี้จะไล่ซะแล้ว”

เป็นครั้งแรกที่เวรุณีเห็นเขายิ้ม ...อย่างน้อยก็ดูจริงใจที่สุด

“คุณตัวหนัก ฉันหายใจไม่ออก”

เธอหน้าแดง เลี่ยงหลบตา

“งั้น!”

ชายหนุ่มจับเอวพลิกตัวเธอขึ้นบน กลายเป็นเธอทับร่างเขาในท่าคุกเข่า โดยยังมีการสอดแทรกอยู่

“จะทำอะไรน่ะ”

ธรณ์ยึดเอวเว้าไว้มั่น ตาเป็นประกาย

“แบบนี้คุณจะได้ไม่หนักไง”

มือเคลื่อนขึ้นบีบเคล้นอกอย่างมันในอารมณ์

“ฉันเจ็บนะ เบาหน่อยสิ”

เธอนิ่วหน้า พยายามปัดการรุกรานที่ไม่เบาเลย

“มันเขี้ยวจัง อกคุณอวบจริง”

เวรุณีซ่อนรูปกว่าที่เห็น รูปร่างล้นมือและเต็มไปด้วยเลือดเนื้อ

“จะหวงไปทำไม ยังไงคุณก็เป็นของผมแล้ว”

“แค่ระยะเวลาที่ผลิตลูกให้เท่านั้นค่ะ แล้วเราก็จบกัน”

“คิดกระทั่งถึงตอนนั้น แล้วเหรอ”

เธอเม้มปากเชิดหน้า ยิ่งทำให้ปทุมถันชูชันยิ่งขึ้น

“ใช่สิคะ คุณเป็นคนบอกข้อเสนอมาเองนี่ ลืมแล้วเหรอ”

“งั้นผมขอเตือนอีกอย่างนะทิป”

เล็บแข็งแรงจิกกุมลงบนสะโพกนิ่ม ดวงตาดำส่อแววมีโทสะนิดๆ

“ระหว่างอยู่กับผมห้ามพูดถึงผู้ชายอื่นเด็ดขาด”

จากนั้นก็เคลื่อนขึ้นลงคุมจังหวะ ร่างบางกระเด้งกระดอนจนต้องใช้สองมือยันอกเขาไว้เป็นที่พึ่ง รู้สึกถึงความแกร่งแทรกผงาด

“เหมือนผู้หญิงตอแหลคนอื่นของคุณงั้นสิ!”

เวรุณีกำลังต่อต้านความรู้สึกซ่านสยิว ต่อประสบการณ์กามารมณ์แปลกใหม่

“ใช่ ตอนนี้คุณเป็นผู้หญิงตอแหลคนเดียวของผม”

ธรณ์กระแทกทั้นเธอแรงจนตัวโยนด้วยอารมณ์ดิบ ก่อนโน้มคอเวรุณีมาจูบ และสอนบทเรียนต่อไปแห่งดำกฤษณา จนค่อนคืนโน่น เธอจึงผล็อยหลับคาอกเขาด้วยความเพลีย