บทที่ 4

“กินอะไรเอ่ยทิป”

เวรุณีสะดุ้งเฮือก พจนารถยิ้มเผล่วางจานข้าวแกงลง แล้วนั่งร่วมโต๊ะตรงหน้า

“ข้าวมันไก่น่ะ แล้วนารถไปไหนทำไมวันนี้มาช้า”

ปรกติเดินผ่านไปชงกาแฟจะเห็นเขานั่งที่โต๊ะ แต่วันนี้พจนารถกระหืดกระหอบมาเอาตอนสิบโมงเช้า

“ลาสองชั่วโมง วันนี้ครบรอบวันตายแม่ เลยไปถวายภัตตาหารที่วัด”

เธอมองเขาแล้วเปรียบเทียบกับตัวเอง สักวันเธอต้องมีรอยยิ้มมาจากใจจริง โดยไม่เสแสร้งว่าตัวเองเข้มแข็งดังที่เป็นอยู่

“เมื่อวานนี้ซีอีโอคุณธรณ์เรียกทิปไป มีอะไรหรือเปล่า”

ธนาคารสำนักงานใหญ่แห่งนี้ใหญ่โต แต่ก็ไม่เล็กนักสำหรับข่าวคราวต่างๆ ยิ่งเรื่องแปลกๆ อย่างผู้บริหารใหญ่เรียกพบพนักงานตำแหน่งเล็กๆ เพียงลำพัง

“อ๋อ...”

เวรุณียิ้มกลบเกลื่อน

“เขา เอ๊ย! ท่านเป็นคนรู้จักกับพ่อแม่ฉันน่ะ เลยถามข่าวเรื่องไทม์”

พจนารถเห็นว่าเป็นเรื่องเวลา ซึ่งกระทบใจเธอ เขาจึงไม่เซ้าซี้ถามต่อ แต่ชวนคุยเรื่องอื่นๆ ซึ่งก็พอทำให้เวรุณียิ้มได้บ้าง

“คาเฟทีเรียของเราสะอาด ได้รับรางวัลรักษาสิ่งแวดล้อมและสุขอนามัย ขายอาหารราคาถูกเพื่อลดภาระค่าครองชีพของพนักงาน”

ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลอธิบายนำชมสถานที่อย่างตั้งอกตั้งใจ ธรณ์ทำทีเป็นฟัง สายตากวาดไปทั่วบริเวณ แล้วสะดุดอยู่ที่สองหนุ่มสาว

เวรุณีหัวเราะสดใสอยู่กับพนักงานชายคนหนึ่ง ความรู้สึกไม่พอใจแล่นขึ้นใบหน้าเป็นริ้วๆ แต่ธรณ์ซ่อนไว้แนบเนียนภายใต้หน้ากากผู้บริหารอันสุขุม

ขณะเขาเศร้าเสียใจกับการจากไปของน้องสาว เวรุณีที่ปากบอกเสียน้องชายกลับหัวเราะ ยิ้ม ...หลายวันที่เขาดังตกนรก เธอกลับมีความสุข ไม่ยุติธรรมเลย

โลกธุรกิจโหดร้าย ธรณ์ต้องบริหารทรัพย์สินพ่อแม่ตั้งแต่ยังหนุ่ม สูญเสียช่วงเวลาวัยรุ่นไปกับภาระรับผิดชอบอันหนักอึ้ง คมเขี้ยวของคนรอบข้างที่พร้อมเอาเปรียบและแย่งทึ้งทรัพย์สมบัติ

ธิณาเท่านั้นที่เป็นดังน้ำทิพย์ชโลมใจอันแห้งแล้ง น้องสาวเป็นเพียงคนเดียวในโลกที่ธรณ์เชื่อใจที่สุด แสงสว่างอันสดใสในชีวิต บัดนี้ดับลงแล้วด้วยวัยอันเยาว์

...เหลือเพียงตัวเขาคนเดียวในโลก และความรู้สึกผิด โทษตัวเองว่าน่าจะดูแลเธอให้ดีกว่านี้ พาลไปโกรธตัวต้นเหตุอย่างเวลา และพี่สาวของมัน ที่ยังยิ้มระรื่นอยู่ได้

เวรุณีเม้มปากกอดอก เมื่อเขามายื่นหน้าบ้าน เวลาเดิมเป๊ะ

“เราจะคุยกันเรื่องเดิม”

โดยไม่ต้องขยายความว่าเรื่องไหน เธอยอมเปิดประตูให้อย่างไม่เต็มใจ ธรณ์เดินตามหลังร่างในชุดพนักงานธนาคาร  ชุดเข้ารูป อวดอกอิ่ม เอวเว้า และก้นงอน

หุ่นเธอไม่บาง มีทรงน่าสัมผัสลูบไล้เหมือนนาฬิกาทราย เขาเห็นแล้วนึกไปถึงภาพเธอหัวเราะแล้วยิ่งขัดใจ

“นัดวันฉีดอสุจิเมื่อไรล่ะ ฉันจะได้คำนวณวันไข่ตก”

เป็นการสนทนาทางวิทยาศาสตร์อันแห้งแล้ง ไร้ซึ่งความโรแมนติกเหลือเกินในความคิดเวรุณี ทำอย่างไรได้เล่า ...ก็เขาหวังแค่ทายาท ส่วนเธอก็ไม่เต็มใจช่วยก่อกำเนิดให้นัก

“ไม่มีการฉีด ผมขอวิธีธรรมชาติ”

เวรุณีหยุดนิ่ง อ้าปากค้าง ทำอะไรไม่ถูก

“คุณกับผมก็แค่คนไม่ใช่สเปคมานอนด้วยกัน ...แค่สัมพันธ์ทางกาย”

“ฉันเคยคิดว่าคุณน่ะบ้า ตอนนี้ไม่คิดแล้ว คุณน่ะเป็นคนบ้าจริงๆ”

ดวงตาคมดำจ้องร่างอวบที่นั่งอยู่ตรงหน้า ไล่ตั้งแต่ผมยาวสีธรรมชาติมัดสูงเป็นหางม้า ดวงหน้ากลมขาวกระจ่างใส แพขนตายาวกระพริบถี่ยามตกใจ จมูกโด่งนิด ริมฝีปากอิ่ม อกหยุ่น เอวเว้า สะโพกผาย ที่ก่อกวนใจเขาตั้งแต่เมื่อวาน

ธรณ์ไม่เคยยุ่งกับพนักงานในบริษัท ไม่ทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัด แม้จะมีสาวใจกล้าทอดสะพานให้บ่อยๆ ก็ตาม แต่กับเวรุณี เธอกับเขาเจอกันในสถานการณ์ไม่ปรกติ

เขาพยายามไม่คิดคิดถึงเธอ ลบความรู้สึกละมุนมือยามสัมผัสความนุ่มนิ่ม ทำเป็นลืมๆ กับกลิ่นหอมอ่อนๆ เมื่อคืน พยายามแล้ว แต่ใจกลับลอยไปวนเวียนเรื่องเธอโดยอัตโนมัติ ยิ่งเห็นรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะ ยิ่งโกรธปนหงุดหงิด จนเขาต้องถามตัวเองว่ากำลังเป็นบ้าอะไร

“คุณไม่มีใครไม่ใช่เหรอ”

“จะมีหรือไม่มีก็ไม่เกี่ยว แต่คุณกำลัง ...ขอมีอะไรกับฉัน”

เธอหน้าแดงซ่าน ยางอายหายไปจากหน้าเขาหมดแล้วกระมัง

“ไม่ได้ขอ แต่ต้องมีต่างหาก ไม่อย่างนั้นจะมีลูกผมได้ยังไง”

นานแล้วที่ธรณ์ไม่ได้เห็นผู้หญิงหน้าแดงจริงๆ โดยไม่ได้เกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือการแต่งหน้า

“งั้นก็ไปหาคนอื่นเถอะ ฉันยกเลิกข้อเสนอ”

“เสียใจในเมื่อรับปากแล้วก็คือรับปากเปลี่ยนใจไม่ได้”

“คุณขี้โกงที่สุด”

เขาเลิกคิ้วยียวน

“ผมเป็นนายธนาคารนะคุณ ไม่โกงใคร แล้วก็ไม่ชอบให้ใครโกงด้วย”

“แต่คุณก็เอาเปรียบฉัน”

เธอจ้องอาฆาต เขาได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง ทั้งตัวเธอ ทั้งลูก

“คุณจะหาว่าผมเอาเปรียบอีกไหม ถ้าผมให้เงินอีกสิบล้าน”

“ค่าอะไร!”

“ค่าอะไรแล้วแต่คุณจะคิด อาจเป็นค่าเสียเวลา ค่าเช่ามดลูก”

แต่ละคำที่ออกมาจากปากเจ็บจี๊ด และกรีดเนื้อ เฉือนใจ เวรุณีอยากรู้จริงๆ ในชีวิตธรณ์เจอผู้หญิงตอแหลถึงขั้นไหน จึงทำให้ทัศนคติเขาแย่เช่นนี้

“งั้นแฟร์ๆ ก็แล้วกัน ผมให้เวลาคุณตัดสินใจสามวัน จากนั้นจะมาเอาคำตอบ”

เขาแบมือทำท่ายอมแพ้ แต่เธอมองเป็นการล้อเลียนมากกว่า

“อย่าตุกติกเชียวนะเวรุณี ผมไม่ใช่คนใจดีอะไรนัก”

หญิงสาวเชื่อหมดใจ ธรณ์ไม่ใช่คนใจดี เขาร้ายกาจแถมยังบ้ามากอีกด้วย เวรุณีนอนคิดวิธีรับมือกับเขาทั้งคืน นอนไม่หลับจนต้องเปิดคอมพิวเตอร์เล่นเฟซบุค แล้วก็พบคำตอบ

พจนารถทำหน้างงตอนเธอยื่นจดหมายให้

“ฝากถึงผู้การวันพรุ่งนี้นะ”

“แล้วทำไมไม่เอาให้เอง”

“มีเหตุจำเป็นนิดหน่อย นารถ ...ขอบใจนะที่เป็นเพื่อนที่ดีของฉันมาตลอด”

เขารับฟังเธองงๆ หลังจากนอนคิดทั้งคืนจนหาทางออกได้ เธอจะหนีไปจังหวัดแถบอีสาน เพื่อนเก่าคนหนึ่งได้สามีเป็นสารวัตร

ธรณ์พูดเองว่าเขาเป็นนายธนาคาร อย่างไรเสียก็ต้องเคารพกฎหมาย หากเวรุณีอยู่ภายใต้ความคุ้มกันของตำรวจ เขาจะทำอะไรได้

งานก็ฝากจดหมายลาออกไปกับพจนารถแล้ว ส่วนเรื่องบ้านค่อยกลับมาจัดการทีหลัง ตอนนี้ขอหลบพายุร้ายที่ชื่อธรณ์ก่อน

“โหย! คิดถึงจัง ตัดสินใจมาปุ๊บปั๊บเลยนะเธอ”

ลลิตาเพื่อนเก่ามารับถึงสถานีขนส่งในตัวจังหวัด

“อุดมสมบรูณ์ขึ้นนะเนี่ย แม่สาวแบงค์”

เพื่อนล้อบีบลำแขนนิ่มขาวอวบ

“แล้วทิ้งน้องชายไว้ได้เหรอ เห็นตัวติดกันจะตาย”

“ไทม์ตายแล้ว”

ลลิตาหน้าสลด ตบหลังปลอบ หลังจากนั้นเธอไม่ถามอะไรเกี่ยวกับกรุงเทพฯเลย คิดว่าเวรุณีมาพักผ่อนทำใจเรื่องน้องชาย

จนกระทั่งวันที่สาม สามีลลิตากลับมาทานข้าวเย็นด้วยกันตามปรกติ เสียงกริ่งและรถตู้ดำเลี้ยวผ่านรั้วเข้ามา ร่างสูงของคนไม่อยากเจอปรากฏขึ้นแทนที่

“ใครน่ะ”

ลลิตาส่งสายตาอยากรู้ หลังจากผู้มาใหม่แจ้งว่าต้องการพบเพื่อน เวรุณีหน้าซีด อยากเป็นลมหนีไปให้เสียพ้นๆ

“มาคุยกันหน่อย ตามลำพัง คุณคงไม่อยากเล่าทุกเรื่องให้เพื่อนฟังหรอกจริงไหม”

ธรณ์กระซิบพอได้ยินกันสองคน

“ผมมาเอาคำตอบ”

ทั้งสองหยุดอยู่หลังบ้านซึ่งไกลตาผู้คน

“คำตอบของฉันคือไม่ค่ะ ขอปฏิเสธทุกข้อเสนอ”

เธอกอดออกอย่างถือดี ด้วยคิดว่าอยู่ในบ้านตำรวจ เขาคงไม่กล้าทำอะไรมาก

“คุณเล่นตุกติก คุณหนีมา”

คนมาตามเธอหรี่ตามองอย่างตำหนิ

“จะหนีหรือเปล่าก็เรื่องของฉัน แต่ตอนนี้คำตอบเรื่องที่คุณถามคือไม่ค่ะ กลับไปได้แล้ว”

“คิดเหรอว่าอยู่บ้านตำรวจแล้วจะช่วยคุณได้”

“ทุกคนต้องเคารพกฎหมาย ไม่มีใครหนีพ้นหรอกค่ะ”

“คุณเจ้าเล่ห์กว่าที่ผมคิดเยอะนะเวรุณี”

เขายกมือเท้าสะเอวหัวเสีย ดวงตาดำเข้มดุดัน

“ยังไงก็น้อยกว่าคุณละกัน”

“เอ่อ... ทิปจ้ะ”

ลลิตามายืนลับๆ ล่อๆ

“ยังไงทานข้าวเย็นกันก่อนไหมคะ แล้วค่อยคุยกันต่อทีหลัง”

ด้วยความเกรงใจและกลัวเพื่อนจะสงสัยมาก เธอจึงจำต้องพาเขาไปร่วมโต๊ะอาหารเย็นด้วย