คำพูดของชาร์ลีทำให้เคนเน็ธเวียนหัว หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็เข้าใจคำพูดของชาร์ลีเนื่องจากปัสสาวะเป็นตัวเคลือบยา จึงถูกนำมาใช้เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของยา แน่นอนว่าเขาต้องดื่มปัสสาวะก่อนแต่ปัสสาวะหนึ่งลิตร...เคนเน็ธสัปหงกอยู่ในความกังวลอีกครั้งตรงกันข้าม ชาร์ลียิ้มร่าแล้วพูดว่า “คุณรอช้ากว่านี้ไม่ได้แล้วนะ ถ้าองคชาตของคุณเน่าเฟะ อย่าโทษผมก็แล้วกันที่ไม่ได้ช่วยชีวิตคุณ”เคนเน็ธสั่นสะท้านกับจินตนาการ และโพล่งขึ้นมาว่า “โอเค! ผมจะทำตามที่คุณบอก!”ชาร์ลีพยักหน้าและพูดกับจอร์แดนว่า “คุณวีเวอร์ ดื่มน้ำเสียหน่อยก่อนเถอะ แล้วค่อยให้คนไปต้มยา”จอร์แดนโค้งคำนับด้วยความเคารพ และพูดว่า “ครับ ปรมาจารย์เวด…”เคนเน็ธถอนหายใจยาว ยอมจำนนต่อชะตากรรมของเขา สำหรับเขาแล้ว การรักษาองคชาตของเขาสำคัญกว่าสิ่งอื่นใดในทางกลับกัน ชาร์ลีรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งปัสสาวะและยาที่ขมสุด ๆ ไม่จำเป็นสำหรับอาการป่วยของเคนเน็ธเลย สิ่งที่เขาต้องการคือ ยาอายุวัฒนะเล็กน้อยที่ชาร์ลีปรุงออกมา และแผลของเขาก็จะหายปัสสาวะของจอร์แดนในฐานะตัวเคลือบยาเป็นเพียงอุบายหลอกล่อเคนเน็ธเท่านั้นหลังจากนั้นไม่นาน กลิ่นอัน
สถานการณ์ของเคนเน็ธนั้นเทียบได้กับสถานการณ์ของหนุ่มไฮโซที่ขึ้นชื่อในเรื่องการกินอึที่ว่อนอยู่บนอินเทอร์เน็ต…เคนเน็ธดื่มปัสสาวะในเฮือกเดียว เขาเช็ดปากและเร่งเร้าอย่างเร่งรีบ “ยาอยู่ที่ไหน? เร็วสิ! เอามาให้ผมกินเดี๋ยวนี้!”ชาร์ลีหยิบชามยาต้มสีดำข้นจากคนใช้ และแอบโรยเศษของยาวิเศษเล็กน้อยลงไปในซุปจากนั้นเขาก็ยื่นยาต้มให้เคนเน็ธ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่ครับ คุณวิลสัน!”กลิ่นปัสสาวะรุนแรงยังติดอยู่ในปากของเคนเน็ธ เขาอยากจะหาอะไรสักอย่างมาบรรเทาความน่ากลัว ดังนั้นเขาจึงรีบดื่มยาอึกใหญ่เมื่อได้มันมาความขมเกือบจะทำให้เขาล้มลงหลังจากที่กินไปอึกใหญ่ ๆเขาไม่เคยลิ้มรสอะไรที่ขมขนาดนี้มาก่อนในชีวิต มันเหมือนกับก้อนชะเอมที่หั่นเป็นตันและละลายในยาสมุนไพรชามนี้ยาไม่เพียงแต่จะมีรสขมเท่านั้น แต่ยังรู้สึกร้อนอย่างรุนแรงอีกด้วย!ทันทีที่ลิ้นของเขาสัมผัสกับซุปก็ชา ตามด้วยทั้งปาก เมื่อยาเข้าสู่กระเพาะ มันกำลังลุกไหม้ราวกับกินกรดซัลฟิวริกเข้าไป!ในเวลาเดียวกัน เคนเน็ธรู้สึกได้ถึงระดับความอุ่นที่แตกต่างออกไปจากท้องของเขา และลงไปยังองคชาตของเขา!อันที่จริง มันบรรเทาความเจ็บปวดได้แทบจะในทันที! มัน
หลังจากความทุกข์ทรมานมากมาย เคนเน็ธนั้นอยากกลับบ้านสุด ๆ นอกจากนี้ เขารู้ว่าไม่มีใครในโอลรัสฮิลล์ที่สามารถช่วยให้เขาฟื้นคืนได้อีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงต้องการลองเสี่ยงโชคที่อีสต์คลิฟฟ์ต่อเขายังมีงานสำคัญที่ต้องเข้าร่วม วันเกิดปีที่ 84 ของแม่ของเขา ในฐานะลูกชายคนโต เขาต้องกลับไปฉลองวันเกิดของแม่แม่ของเขาขอให้เขาเชิญแอนโธนีไปงานเลี้ยงวันเกิด แต่ดูเหมือนว่า แอนโธนียังไม่ให้อภัยเขา อย่างไรก็ตามเขากระแอมคอ และถามว่า “ลุงซิมมอนส์ วันเกิดแม่ของผมใกล้จะถึงแล้ว ผมอยากจะเชิญลุงมาร่วมงานครับ”แอนโธนีพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “คุณ... วิลสัน ฉันบอกคุณแล้ว ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวของคุณแล้ว ดังนั้นอย่าเสียเวลาชักชวนให้ฉันไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดอีกเลย”เคนเน็ธถอนหายใจ และพยักหน้าอย่างผิดหวัง แม้ว่าเขาอยากจะกระโจนใส่ชายชรา และทุบตีเขา แต่เขาก็ยังพูดอย่างถ่อมตนว่า “เอาล่ะ ลุงซิมมอนส์ ในเมื่อลุงตัดสินใจแล้ว ผมจะไม่บังคับให้ลุงทำอะไรที่ไม่ต้องการ ขอโทษนะครับ ผมจะกลับไปที่อีสต์คลิฟฟ์แล้ว”แอนโธนีพยักหน้าเคนเน็ธมองที่แอนโธนีและชาร์ลี เขายังคงอยู่ท่ามกลางความโกรธ แต่เขากลืนความโกรธลงไป และจากไป
ความหมายจริง ๆ ของจอร์แดนคือ “คุณ ชาร์ลี เวดเป็นแค่คนนอก อย่ามายุ่งกับเรื่องในบ้านของตระกูลวีเวอร์!”เลียมรู้สึกดิ่งสุด ๆ เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อที่ไร้หัวใจเขาตระหนักว่าเขาถูกหลอก นี่มันช่างน่าเวทนาเหลือเกิน!พ่อของเขาไม่เคยต้องการให้โอกาสเขาเลย!แม้ว่าเขาจะยอมมอบโสมหิมะล้ำค่าของแม่เพื่ออ้อนวอนชาร์ลีให้ช่วยตระกูลของเขา พ่อของเขาคงไม่อยากเลือกเขาเป็นประธานบริษัทชาร์ลีขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ และถามอย่างเย็นชาว่า “โอ้? คุณวางแผนที่จะผิดสัญญาสินะ?”จอร์แดนอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ใช่นะ ปรมาจารย์เวด นั่นเป็นความเข้าใจผิด มีบางอย่างที่คุณไม่รู้ วันก่อนผมได้บอกลูกชายทั้งสองคนว่า ใครก็ตามที่สามารถแก้ปัญหานี้ให้ครอบครัวของเราจะมีโอกาสเป็นประธานมากขึ้น แน่นอนว่าผมจะให้เครดิตกับเลียมในสิ่งที่เขาทำเพื่อตระกูลในวันนี้ ดังนั้นเมื่อพูดถึงการเลือกตั้งตำแหน่งประธาน เขาจะมีโอกาสชนะมากขึ้น”จอร์แดนไร้ยางอายและไม่ซื่อสัตย์สุด ๆ เขาเปลี่ยนการอ้างสิทธิ์จากการยืนยันเป็น 'มีโอกาสมากขึ้น' ซึ่งเปลี่ยนการควบคุมวาระกลับไปอยู่ในมือของเขา มันเหมือนกับการโยนเหรียญในมือของเขา ซึ่งเขาสามารถเลือกหัวหรือก้อยไ
ชาร์ลีไม่ได้แปลกใจมากนักเมื่อจอร์แดนกลับคำพูดของเขา อันที่จริงเขาคาดการณ์ไว้แล้วเมื่อในตระกูลมีลูกมากกว่าหนึ่งคน เป็นเรื่องปกติที่พ่อแม่จะปฏิบัติต่อลูกหลานแต่ละคนอย่างยุติธรรมและเท่าเทียมกันได้ยากคุณท่านวิลสันเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด เธอไม่ชอบแคลร์มากเพราะเธอไม่เชื่อฟังตนด้วยการอยู่กับชาร์ลี ดังนั้นหญิงชราจึงชอบเวนดี้ผู้เชื่อฟังมากกว่าจอร์แดนไม่เคยถือว่าเลียมเป็นลูกชายของตัวเองเลย เขาเลี้ยงเลียมให้เป็นคนรับใช้ในตระกูลวีเวอร์เท่านั้น แล้วเขาจะมอบธุรกิจของตระกูลให้เลียมได้อย่างไร?ชาร์ลีจ้องไปที่จอร์แดน และถามอีกครั้ง “ผมจะให้โอกาสคุณครั้งสุดท้ายในการแก้ไขปัญหาตำแหน่งประธาน คิดให้ดีก่อนจะพูดอะไรออกมา”จอร์แดนเยาะเย้ย “ฉันไม่ต้องคิดหรอก ฉันจะบอกอะไรนายอีกครั้งนะ ฉันจะไม่ให้เลียมเป็นประธาน! บอกตามตรง ฉันไม่เคยคิดที่จะเลือกมันเป็นประธานเลยด้วยซ้ำ ถึงมันจะช่วยตระกูลวีเวอร์ในวันนี้ สำหรับฉันแล้ว มันก็เป็นแค่ลูกชายนอกสมรส มารหัวขนที่เกิดมาจากอีตัวในหมู่บ้านโดยที่ฉันไม่ได้ยินยอม!”จากนั้นเขาก็หันไปหาเลียม และตะโกนว่า “ส่วนแก ไอ้หมาเนรคุณ! ฉันเลี้ยงแกไว้ในบ้านมาหลายปีแล้ว เพื่อให้แกเป็นห
หลังจากนั้นทันที การแจ้งเตือนของข้อความมากมายก็เข้ามาในโทรศัพท์ของเจฟฟรีย์ราวกับฝูงผึ้งเขาเป็นสมาชิกของกลุ่มข้อความแชทที่มีสมาชิกหลายคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลวีเวอร์ พวกเขากำลังว้าวุ่นกันอยู่ขณะนี้!“เจฟฟ์ คุณไปเป็นประเด็นให้ดอน อัลเบิร์ตได้ยังไง? เขาเสนอรางวัลพันล้านบาทสำหรับรายชื่อคุณกับพ่อของคุณ! มันจะมีผลตอนเที่ยงคืนนี้!”ใบหน้าของเจฟฟรีย์มืดลง เขาตกใจ และกลัวมากก่อนที่เขาจะทันได้ตอบกลับ ข้อความอื่นก็โผล่ขึ้นมาในกลุ่ม“ฉิบหา*แล้ว ซีค ไวท์กำลังเพิ่มโบนัสให้อีกพันล้าน!”“เวรแล้ว เกรแฮม ควินตันก็ด้วย! ตอนนี้รางวัลเพิ่มขึ้นเป็นสามพันล้านแล้ว!”"โอ้พระเจ้า! ตระกูลมัวร์ก็อยู่ในนั้นด้วย! พวกเขาเพิ่มสองพันล้าน ตอนนี้รางวัลกลายเป็นห้าพันล้านแล้ว! ให้ตายสิ!”เจฟฟรีย์หน้าซีด เหงื่อเย็นทำให้ใบหน้าและร่างกายของเขาเปียกโชก เขาทำโทรศัพท์ตก และหน้าจอแตกจอร์แดนรีบถาม “เจฟฟรีย์ เกิดอะไรขึ้น?”ด้วยความกลัว เจฟฟรีย์บอกทุกอย่างกับจอร์แดนด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอนจอร์แดนตกใจมากกับข่าวนี้ ราวกับว่าวิญญาณของเขาได้ออกจากร่างของเขาไปแล้ว!เกิดอะไรขึ้น?ทำไมชายหนุ่มคนนี้ถึงมีอิทธิพลอำนา
จอร์แดนคร่ำครวญอย่างสิ้นหวังเมื่อได้ยินคำสั่งของชาร์ลี!เขาคิดว่าภูเขากอลมิน ภูเขาเฮงซวยนั่น และอากาศที่หนาวเย็นของมันช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก!เขาคงไม่แม้แต่จะก้าวเท้าเข้าไปในที่เย็นยะเยือกนั้นหากไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องเก็บรวบรวมยาเองตั้งแต่เริ่มต้นธุรกิจเนื่องจากเขารังเกียจสถานที่อันหนาวเย็นอันขมขื่น เขาจึงรังเกียจแม่ของเลียมไม่แพ้กัน และปฏิบัติต่อเธอเป็นคู่ชั่วคราวเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคิดฝันว่า หลายสิบปีต่อมา ชาร์ลีจะลงโทษเขาด้วยการทำให้เขาอยู่ที่ภูเขากอลมินโดยที่ห้ามออกจากภูเขานั้นอีกเลยนั่นคือสถานที่ซึ่งเขาเกลียดที่สุด! มันคงเหมือนกับปลิดชีวิตตัวเองถ้าชาร์ลีขังเขาไว้ที่นั่น และไม่อนุญาตให้ออกมาอีกเลย!เขามั่นใจว่าเขาจะต้องตายในไม่ช้านี้เนื่องจากปัญหาสุขภาพ แต่ถ้าเขาไปสถานที่เช่นภูเขากอลมิน เขาจะตายเร็วขึ้น!นอกจากนี้ ที่แห่งนี้เปรียบเสมือนนรกสำหรับคนที่มักแสวงหาความสุขอย่างเขา!เขามองชาร์ลีอย่างสิ้นหวังและอ้อนวอน “ปรมาจารย์เวด ผมจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานมาก ขอร้องล่ะ ผมขอความเมตตาจากคุณ ผมจะให้เลียมเป็นผู้ดูแลบริษัททั้งหมด ตราบใดที่คุณให้ผมอยู่ในโอลรัสฮิลล์ต่อไปตลอ
เจฟฟรีย์คร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง “ไม่! ฉันไม่อยากไป! ฉันไม่อยากไปที่ภูเขาบ้า ๆ นั่น!”จากนั้นเขาก็หันไปหาชาร์ลี และเอาหัวโขกพื้นเพื่อขอร้อง “ปรมาจารย์เวด ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย! ให้ผมออกนอกประเทศไม่กลับมาอีกก็ได้ ผมจะไม่ทำร้ายเลียมอีก! ได้โปรดอย่าส่งผมไปที่ภูเขากอลมินนั่นเลยนะครับ!”ชาร์ลีเพิกเฉยต่อคำขอร้องของพวกเขา และพูดกับสมาชิกครอบครัวที่เหลือว่า “ฟังให้ดี จากนี้ไปคุณมีเพียงสองทางเลือก คุณจะอยู่ภายใต้การปกครองของเลียมและทำงานหนัก และผมสามารถรับรองได้ว่า เลียมจะดูแลสวัสดิการของคุณ หรือ คุณจะตามสองพ่อลูกไปเก็บโสมที่เขากอลมิน!”ชาร์ลีพูดย้ำอย่างหนักแน่นว่า “ผมจะให้เวลาพวกคุณทั้งหมดสิบวินาที คิดให้รอบคอบ และยืนข้างหลังคนที่คุณอยากติดตามไป!”ทุกคนกระจัดกระจายไปราวกับฝูงมดทันทีที่ชาร์ลีออกคำสั่งไม่น่าแปลกใจเลยที่ทุกคนต่างแย่งชิง และยืนเข้าแถวหลังเลียม!จอร์แดนและเจฟฟรีย์คำรามอย่างโกรธจัด “ไอ้พวกเนรคุณ! ตระกูลของเราเลี้ยงพวกแกมาเสียข้าวสุกจริง ๆ !”พวกเขาละเลยสองพ่อลูกนี่ไปเลย ทุกคนพร้อมใจกันหันหลังให้กับชายคนหนึ่งที่ล้มลง และตอนนี้ที่พ่อและลูกชายสูญเสียอำนาจอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่คนโง