บทที่ 405

เสียงตะโกนของออสการ์ดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถง เจฟฟรีย์ยิ้มกริ่มรา้ยกาจ เขามองไปที่ชาร์ลีและเยาะเย้ยไปว่า “โอ๊ะโอ ตอนนี้คุณลุงออสการ์อยู่ที่นี่แล้ว นายได้ตายแน่ ไอ้ขี้แพ้! แม้แต่พระเจ้าก็ช่วยอะไรแกไมไ่ด้!”

จากนั้นเขาหันไปหาออสการ์และชี้ไปที่ชาร์ลีและพูดว่า “คุณลุงออสการ์ครับ มีไอ้ขี้แพ้อยู่ที่นี่ เขาไม่ได้แค่แส้แสร้งทำเป็นสมาชิกของคลับนี้นะครับ แต่ยังดูหมิ่นคุณมัวร์ด้วย คุณลุงต้องสั่งสอนเขานะครับ!”

ออสการ์ขมวดคิ้ว เมื่อมองไปตามที่เจฟฟรีย์บอก แต่ดวงตาที่แก่ชราของเขามองเห็นได้ไม่ดีนัก เขาจึงจำชาร์ลีจากระยะไกลไม่ได้ ในขณะที่พวกเขายืนใกล้กัน เขาจึงสามารถมองเห็นเจฟฟรีย์ได้

เนื่องจากเจฟฟรีย์เป็นลูกชายของเพื่อนเก่าเขา จึงคุ้นเคยกับเขาอยู่บ้าง และสามารถเชื่อถือคำพูดของเขาได้ เขาจึงถามกลับไปด้วยเสียงที่เข้มงวดว่า “มันเป็นใคร? การ์ด กดเขาลงกับพื้นซะ!”

การ์ดร่างกำยำหลายคนพุ่งเข้ามาหาพวกเขาอย่างอุกอาจ

เวนดี้ตื่นเต้นมาก เธอจ้องไปที่ชาร์ลีพลางหัวเราะเยาะ และเธอพูดไปว่า “ฮ่าฮ่า ชาร์ลี วันนี้นายได้ตายแน่ ๆ !”

ชาร์ลียิ้มกว้าง “ไม่ต้องกังวลไปหรอก เธอจะได้ไปก่อนฉันอีก”

เวนดี้กระทืบเท้าของเธอด้วยควา