บทที่ 31

เอเลนหมอบลงบนพื้น ร่างกายของเธอสั่นอย่างรุนแรง เธอหลับตาแน่นเพื่อรอให้ผู้ชายตัวร่างโตตบ แต่การตบไม่ทันได้เกิดขึ้นเหมือนที่เธอรอคอย

เธอลืมตาขึ้นด้วยความสับสนและตกใจ!

ชาร์ลีลูกเขยที่แสนดีของเธอออกมาจับข้อมือผู้ชายคนนั้นไว้!

นี่…

เธอรู้สึกว่าใจของเธอหายไปชั่วขณะ เธอไม่สามารถประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้ ทำไมชาร์ลีผู้ไร้ประโยชน์ถึงกล้าออกมาแบบนี้?

ดอน อัลเบิร์ตไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีใครบางคนกล้ายืนหยัดต่อสู้เพื่อย้าป้าในช่วงเวลาแบบนี้ เขาคำรามอย่างเย็นชา “นายเป็นใคร? นายก็อยากตายด้วยอย่างนั้นเหรอ?”

ชาร์ลียิ้มจาง ๆ “คุณคือดอน อัลเบิร์ตใช่ไหม? หากคุณอยากจะตบสั่งสอนไอ้สารเลวคนนั้นก็ทำไป แต่ขอความกรุณาอย่าแตะต้องแม่ยายของผม!”

ความมืดมนครอบงำบนใบหน้าของอัลเบิร์ต “ยัยแก่นี่คือแม่ยายของนายงั้นเหรอ? นายคิดว่านายเป็นใครฉันถึงต้องทำตามที่นายขอ?”

อัลเบิร์ตเริ่มโกรธเกรี้ยวเมื่อเขาพูด

เขาได้รับความเคารพอย่างสูงจากหลาย ๆ คนในโอลรัสฮิลล์ แต่ในวันนี้เขาต้องเผชิญกับความน่าอับอาย

ประการแรก มีเด็กโง่คนหนึ่งที่เรียกตัวเองว่า เควิน ไวท์ ตะโกนอยู่ข้างหน้าบริษัทเขา จากนั้นคนโง่คนนี้ที่น่าขยะแขยงย