“ลี่เหยียน” เสียงของเฮ่าชวนดังขึ้นทันทีที่ลี่เหยียนเปิดประตูห้องออกมา
“มีอะไรพี่เฮ่าชวน” เธอร้องถาม
“มาที่ห้องนั่งเล่นหน่อย”
“ทำไมคะ”
“พวกพี่อยากเห็นก่อนที่พวกเธอจะออกไปข้างนอก”
ลี่เหยียนกับจื่อหานสบตากันด้วยความเซ็ง
“ไปให้ผู้ปกครองตรวจก่อนแล้วเราค่อยออกไปกัน”
เมื่อเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่ลี่เหยียนกับจื่อหานด้วยอารมณ์ที่ต่างกันจนลี่เหยียนอยากหัวเราะเสียงดัง
เฮ่าชวนมีท่าทางตะลึงงัน สายตาของกู้เทียนอี้แสดงออกถึงความชื่นชม เมิ่งฉีดูท่าทางไม่สบอารมณ์ เฮ่าหรานดูตื่นเต้น และกู้หยุนเฟิง…เขานิ่งเฉย แต่ใช้สายตาสำรวจลี่เหยียนไปทั่วร่าง
เธออยู่ในชุดเดรสสีแดงตัวสั้น มันรัดไปกับเรือนร่างของเธอจนขับเน้นสัดส่วนต่าง ๆ ให้สะดุดตา ไม่ว่าจะเป็นหน้าอกคัพดีและสะโพกงอนสะบึม ลี่เหยียนต้องบังคับตัวเองไม่ให้มองชายหนุ่มอีกรอบ สายตาของเขาทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง
“ตกลงว่าพวกเธอจะไปที่ไหน” เฮ่าชวนลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้าหาสองสาว
“อย่าอะไร” เสียงทุ้มพร่ากระซิบถาม ทั้งยังรั้งเอวบางให้แนบชิดกับลำตัวเขาจนลี่เหยียนสัมผัสได้ถึงความเป็นชายที่แข็งขึงตรงหน้าท้อง“อย่าแสดงให้คุณเห็นว่าคุณทำอะไรกับผมในชุดบ้า ๆ นี้เหรอ” เขาถามพร้อมบดเบียดตัวตนให้เธอรับรู้ได้ถนัดถนี่“คุณมีอะไรจะพูดอีกมั้ย” ลี่เหยียนหันหน้าหนีตอนที่เขากำลังจะจูบปากเธอ“ทำไมคุณต้องยั่วผมด้วย”“คุณพูดเรื่องอะไร”“เปล่า” กู้หยุนเฟิงหันไปมองทางอื่นแล้วผละออก “ทำไมคุณต้องเป็นน้องสาวเมิ่งฉีด้วยนะ” เขาพึมพำกับตัวเอง“แล้วทำไมคุณต้องเป็นคู่หมั้นพี่เมิ่งฉีด้วย” ลี่เหยียนถามกลับ“คุณไม่เข้าใจ ลี่เหยียน นี่ไม่ใช่เรื่องของผมแค่คนเดียว แต่ผมกำลังปกป้องคนที่ผมรัก”“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร”“ไม่มีอะไรสำคัญหรอก มันก็แค่เป็นอย่างที่ควรจะเป็น”“ขอฉันถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย”“ครับ” เขาพยักหน้ารับ แต่สายตาเขาจับจ้องที่หน้าอกเธอ
“เชียรส์” จื่อหานหัวเราะคิกคักขณะชูแก้วขึ้น “แด่ผู้ชายเฮงซวยทั้งหลายที่ทำให้เราเสียใจ”“ฮ่า ๆ จื่อหาน”“เดี๋ยว ฉันยังพูดไม่จบ” จื่อหานท้วงแล้วตั้งท่าพูดต่อ “ แล้วก็สำหรับผู้ชายดี ๆ ที่จะเข้ามาในชีวิตเรา”ทั้งสองชนแก้วกันแล้วดื่ม แล้วก็หัวเราะกันเสียงดังแล้วเต้นกันต่อ แอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนอยู่ในกระแสเลือดทำให้ลี่เหยียนรู้สึกมึน ๆ แต่ก็ยังประคับประคองสติตัวเองได้ยังไม่ถึงขั้นเมา แล้วลี่เหยียนก็รู้สึกว่ามีใครบางคนเข้ามาเต้นใกล้ ๆ เธอหันไปมองอยากรู้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ปรากฏว่าเป็นผู้ชายมีอายุและหน้าตาแบบที่เธอขอผ่าน เธอตัดสินใจทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วหันกลับมาสนุกกับจื่อหานต่อ แต่ยังไม่ทันไร เธอก็รู้สึกว่ามีมือมาโอบเอวเธอ“ไปเต้นกันที่กลางฟลอร์ดีกว่า” ลี่เหยียนขยับออกห่างแล้วชวนจื่อหาน“ฉันอยากดื่มอีกแก้วอะ”“ไม่เอา อยากเมาค้างพรุ่งนี้เหรอ ไปเต้นกันดีกว่าแล้วค่อยกลับมาดื่มกัน”“ก็ได้”ลี่เหยียนดึงจื่อหานไปเต้นยังกลางฟลอร์อย่า
“เฮอะ” ลี่เหยียนกลอกตา แล้วมองไปรอบ ๆ “ แล้วพี่เฮ่าชวนล่ะคะ”“เขาไปเช็กจื่อหานกับหนุ่มนักกล้าม” กู้หยุนเฟิงตอบและขยิบตาให้เธอ ลี่เหยียนเลยกลั้นขำไม่อยู่“คุณมันบ้า”“นี่เป็นการแสดงความขอบคุณผู้มีพระคุณคุณเหรอ” เขาจ้องลึกไปในตาหญิงสาว มีแววบางอย่างที่แสดง คล้ายหยอกล้อ ท้าทาย และหวานซึ้ง“อะไรคะ?” ลี่เหยียนรู้สึกลำคอแห้งผากขึ้นมา“ในฐานะผู้มีพระคุณ” เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ จนกระทั่งริมฝีปากเขากับเธอแทบจะสัมผัสกัน “ผมขอจูบเป็นการแสดงความขอบคุณได้มั้ย”“ไม่ค่ะ” ลี่เหยียนข่มอารมณ์ตัวเองด้วยความยากลำบากแต่เธอก็ไม่ถอยหนีกู้หยุนเฟิงแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากของหญิงสาว สัมผัสนี้ทำให้เธอสั่นเทาไปทั้งร่างจากอารมณ์ความรู้สึกที่พวยพุ่งขึ้นมา“นะลี่เหยียน” เขาอ้อน จ้องตาเธอด้วยสายตาหวานเชื่อมที่ทำให้ลี่เหยียนตกอยู่ในภวังค์“ไม่ค่ะ พี่เมิ่งฉีล่ะคะ” ลี่เหยียนปฏิเสธเขาด้วยสติอันน้อยนิดที่เหลืออยู่“เ
“ขอโบลว์จ๊อบสองช็อต” เธอสั่งบาร์เทนเดอร์หนุ่มแล้วหัวเราะคิกคักกับจื่อหาน“ผมเองก็ชอบโบลว์จ๊อบ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มเฟลิร์ตใส่เธอ“ฉันมั่นใจว่าคุณไม่มีทางไม่ชอบ” ลี่เหยียนเฟลิร์ตกลับ บาร์เทนเดอร์หนุ่มเลยโน้มหน้าเข้ามาใกล้“คุณสนใจมั้ยถ้าผมจะเลี้ยงคุณสองช็อต”“ฟังดูเข้าท่านะคะ” ลี่เหยียนแกล้งเลียริมฝีปากยั่ว“แต่คุณต้องขึ้นไปเต้นบนบาร์ คุณกล้ารึเปล่า”“ได้สิ เพื่อนฉันก็ด้วยเหมือนกัน” ลี่เหยียนนึกสนุกจึงตอบตกลง เพราะคืนนี้เป็นคืนปลดปล่อยของเธอ เธอเลยอยากปลดปล่อยอารมณ์ให้เต็มที่“งั้นมาทางนี้ครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มเรียกให้ลี่เหยียนมาด้านข้างแล้วก็ช่วยให้เธอขึ้นไปยืนบนบาร์ ทั้งสองสาวเลยตกเป็นเป้าสายตาของนักเที่ยวคนอื่น ๆ“เธอแน่ใจเหรอลี่เหยียน” จื่อหานท่าทางไม่มั่นใจ“เออ สนุก ๆ น่า”ลี่เหยียนดึงมือจื่อหานเดินไปด้านหน้า แต่พอเห็นสายตาของคนที่จับจ้องมาเธอนึกอยากจะหันหลังกลับ เธอเพิ่งรู้ว่านี่ไม่ใช่ความคิด
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ลี่เหยียน” เฮ่าหรานเดินออกมาเปิดประตูตอนที่ลี่เหยียนกับจื่อหานกลับถึงบ้าน“ขอบคุณค่ะพี่เฮ่าหราน” ลี่เหยียนตอบเนือย ๆ เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดจากับใคร“ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ” จื่อหานบอก“อืม ฉันจะไปหาน้ำดื่มแล้วไปสูดอากาศในสวนแล้วค่อยขึ้นไป”“โอเค”จื่อหานตอบรับแล้วเดินขึ้นห้อง ลี่เหยียนเห็นเฮ่าหรานเดินตามหลังจื่อหานไป เธอหยุดมองแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากก่อนที่จะเดินเลี้ยวไปทางห้องครัว เธอเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเย็น ๆ ขึ้นมาดื่มแล้วจึงเดินออกไปที่สวนหลังบ้านเผื่ออารมณ์จะดีขึ้นเธอแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีดาวพร่างพราวระยิบระยับ จึงเดินไปนั่งที่ชิงช้า รับลมเย็น ๆ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์“ในที่สุดคุณก็กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย” เสียงทุ้มลึกของกู้หยุนเฟิงขัดจังหวะเธอขึ้นมา“คุณอีกแล้วเหรอ คุณต้องการอะไรกันแน่” ลี่เหยียนถามเขาอย่างเหนื่อยหน่าย“ผมแค่อยากมาขอโทษ ขอโทษนะลี่เหยียน” เขามายืนข้างเธอ“ไม่เป็น
“มันไม่สมเหตุสมผลที่ผมจะยอมให้ความสัมพันธ์กับคุณแค่คืนเดียวมาล้มเลิกแผนการทั้งหมด ลี่เหยียน ผมไม่ได้ตั้งใจจะโหดร้ายกับคุณ แต่เมิ่งฉีกับผมเรามีผลประโยชน์ร่วมกัน”หัวใจของลี่เหยียนที่เริ่มเต้นแรงหยุดเต้นทันที เธอผิดหวังและเจ็บปวดเหมือนเขาเอาน้ำกรดมาราดใส่หัวใจเธอ“แล้วฉันล่ะ” เธอถามอย่างเลื่อนลอย“ลี่เหยียน ผมไม่รู้ว่าจะพูดไงดี ผมรู้ว่าผมมันเลว ผมมันงี่เง่า แต่ผมเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ขอโทษคุณ”ลี่เหยียนเม้มปากแน่นพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล มันไม่มีประโยชน์ที่จะแสดงความรู้สึกของเธอให้เขารู้ คนเดียวที่เข้าใจเธอคือจื่อหาน“ผมแค่อยากอธิบายให้คุณรู้ว่าทำไมผมกับเมิ่งฉีถึงต้องแต่งงานกัน ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดว่าผมมันเลวขนาดที่ต้องการทั้งพี่ทั้งน้อง ผมไม่เคยรู้สึกอะไรกับเมิ่งฉีเลยนอกจากความเป็นเพื่อน”“แต่คุณบอกว่าคุณจะนอนกับพี่เมิ่งฉี” ลี่เหยียนอยากตะคอกใส่เขา แต่สิ่งที่เธอพูดกลับเบาหวิว เธอยอมรับว่าอิจฉาพี่สาวตัวเองเป็นครั้งแรก“ผมไม่แน่ใจว่าเคยบอกกับคุณแบบนั้น ผม
“เธอว่าพ่อแม่เธอจะโมโหมั้ยอะ” จื่อหานถามตอนที่เธอกับลี่เหยียนเพิ่งกลับถึงคอนโดตั้งแต่เช้ามืด“ไม่หรอก พวกท่านคงไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าเรายังอยู่หรือไม่” ลี่เหยียนโกหก“ดีนะที่เธอก็อยากรีบกลับเร็ว ๆ เหมือนกัน ฉันปวดหัวแทบระเบิด”“ฉันก็เหมือนกัน แล้วก็ไม่อยากเจอหน้าใครตอนเช้าด้วย” ลี่เหยียนยกมือนวดขมับ“อือ ฉันถึงคิดว่าการตื่นตั้งแต่ตีสี่มันคุ้ม เราจะได้รีบกลับมาก่อนที่ทุกคนจะตื่น แต่ว่าฉันยังง่วงอยู่เลย” จื่อหานพูดไปหาวไป เพราะว่าถ้านับจริง ๆ แล้ว พวกเธอสองคนเพิ่งนอนไปไม่ถึงสองชั่วโมง“เธอกำลังจะบอกว่าจะไปนอนต่อใช่มะ”ลี่เหยียนหัวเราะส่วนจื่อหานพยักหน้า“ฉันไม่แน่ใจว่าเธออยากจะเล่าให้ฉันฟังรึเปล่าว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น” จู่ ๆ จื่อหานก็ถามขึ้น“เรื่องอะไร”“ฉันรู้ว่าเธออยู่กับกู้หยุนเฟิงหลังจากที่พวกเรากลับมา”“แล้ว…?”“ฉันแค่ถามดู ทีนี้เธอจะเล่าให้ฉันฟังหรือว่าให้ฉันเดาเอาเอง&r
เสียงกริ่งหน้าประตูมี่ดังขึ้นรัว ๆ ปลุกให้ลี่เหยียนตื่นขึ้น“โอ๊ย จะกดอะไรกันนักกันหนา พอได้แล้ว” ลี่เหยียนงัวเงียขึ้นจากที่นอนกริ๊งงงงงงง เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง“มาแล้ว ๆ”ลี่เหยียนลุกจากเตียงเพื่อเดินไปดูว่าใครมา แต่ระหว่างทางเธอก็ก่นด่าบิดามารดาของคนที่มารบกวนการนอนของเธอไปตลอดทาง ตอนนี้เธอนึกอิจฉาความขี้เซาของจื่อหาน ประมาณว่าจื่อหานเป็นคนหลับง่ายไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนหรือมีเสียงดังก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้“มาแล้วค่ะ”ลี่เหยียนเปิดประตู แต่พอเห็นว่าใครมาหัวใจเธอเกือบหล่นไปที่ตาตุ่ม เธอเห็นกู้หยุนเฟิงยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่เบื้องหน้า“ลี่เหยียน” ชายหนุ่มทักลี่เหยียนยืนนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะหาเสียงตัวเองเจอ“คุณมาทำอะไรที่นี่ แล้วคุณเพิ่งจะปลุกฉันคุณรู้มั้ย” เธอถามแกมต่อว่า“นี่มันบ่ายแล้วนะลี่เหยียน ทำไมคุณยังนอนอยู่อีก” เขาถามและถือวิสาสะเข้ามาในห้องเธอ“ฉันเหนื่อยและง่วงด้วย” ลี่เหยียนเดินนตามแขกไม่ได้รับเชิญเข้าข
เสียงกริ่งหน้าประตูมี่ดังขึ้นรัว ๆ ปลุกให้ลี่เหยียนตื่นขึ้น“โอ๊ย จะกดอะไรกันนักกันหนา พอได้แล้ว” ลี่เหยียนงัวเงียขึ้นจากที่นอนกริ๊งงงงงงง เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง“มาแล้ว ๆ”ลี่เหยียนลุกจากเตียงเพื่อเดินไปดูว่าใครมา แต่ระหว่างทางเธอก็ก่นด่าบิดามารดาของคนที่มารบกวนการนอนของเธอไปตลอดทาง ตอนนี้เธอนึกอิจฉาความขี้เซาของจื่อหาน ประมาณว่าจื่อหานเป็นคนหลับง่ายไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนหรือมีเสียงดังก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้“มาแล้วค่ะ”ลี่เหยียนเปิดประตู แต่พอเห็นว่าใครมาหัวใจเธอเกือบหล่นไปที่ตาตุ่ม เธอเห็นกู้หยุนเฟิงยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่เบื้องหน้า“ลี่เหยียน” ชายหนุ่มทักลี่เหยียนยืนนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะหาเสียงตัวเองเจอ“คุณมาทำอะไรที่นี่ แล้วคุณเพิ่งจะปลุกฉันคุณรู้มั้ย” เธอถามแกมต่อว่า“นี่มันบ่ายแล้วนะลี่เหยียน ทำไมคุณยังนอนอยู่อีก” เขาถามและถือวิสาสะเข้ามาในห้องเธอ“ฉันเหนื่อยและง่วงด้วย” ลี่เหยียนเดินนตามแขกไม่ได้รับเชิญเข้าข
“เธอว่าพ่อแม่เธอจะโมโหมั้ยอะ” จื่อหานถามตอนที่เธอกับลี่เหยียนเพิ่งกลับถึงคอนโดตั้งแต่เช้ามืด“ไม่หรอก พวกท่านคงไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าเรายังอยู่หรือไม่” ลี่เหยียนโกหก“ดีนะที่เธอก็อยากรีบกลับเร็ว ๆ เหมือนกัน ฉันปวดหัวแทบระเบิด”“ฉันก็เหมือนกัน แล้วก็ไม่อยากเจอหน้าใครตอนเช้าด้วย” ลี่เหยียนยกมือนวดขมับ“อือ ฉันถึงคิดว่าการตื่นตั้งแต่ตีสี่มันคุ้ม เราจะได้รีบกลับมาก่อนที่ทุกคนจะตื่น แต่ว่าฉันยังง่วงอยู่เลย” จื่อหานพูดไปหาวไป เพราะว่าถ้านับจริง ๆ แล้ว พวกเธอสองคนเพิ่งนอนไปไม่ถึงสองชั่วโมง“เธอกำลังจะบอกว่าจะไปนอนต่อใช่มะ”ลี่เหยียนหัวเราะส่วนจื่อหานพยักหน้า“ฉันไม่แน่ใจว่าเธออยากจะเล่าให้ฉันฟังรึเปล่าว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น” จู่ ๆ จื่อหานก็ถามขึ้น“เรื่องอะไร”“ฉันรู้ว่าเธออยู่กับกู้หยุนเฟิงหลังจากที่พวกเรากลับมา”“แล้ว…?”“ฉันแค่ถามดู ทีนี้เธอจะเล่าให้ฉันฟังหรือว่าให้ฉันเดาเอาเอง&r
“มันไม่สมเหตุสมผลที่ผมจะยอมให้ความสัมพันธ์กับคุณแค่คืนเดียวมาล้มเลิกแผนการทั้งหมด ลี่เหยียน ผมไม่ได้ตั้งใจจะโหดร้ายกับคุณ แต่เมิ่งฉีกับผมเรามีผลประโยชน์ร่วมกัน”หัวใจของลี่เหยียนที่เริ่มเต้นแรงหยุดเต้นทันที เธอผิดหวังและเจ็บปวดเหมือนเขาเอาน้ำกรดมาราดใส่หัวใจเธอ“แล้วฉันล่ะ” เธอถามอย่างเลื่อนลอย“ลี่เหยียน ผมไม่รู้ว่าจะพูดไงดี ผมรู้ว่าผมมันเลว ผมมันงี่เง่า แต่ผมเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ขอโทษคุณ”ลี่เหยียนเม้มปากแน่นพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล มันไม่มีประโยชน์ที่จะแสดงความรู้สึกของเธอให้เขารู้ คนเดียวที่เข้าใจเธอคือจื่อหาน“ผมแค่อยากอธิบายให้คุณรู้ว่าทำไมผมกับเมิ่งฉีถึงต้องแต่งงานกัน ผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดว่าผมมันเลวขนาดที่ต้องการทั้งพี่ทั้งน้อง ผมไม่เคยรู้สึกอะไรกับเมิ่งฉีเลยนอกจากความเป็นเพื่อน”“แต่คุณบอกว่าคุณจะนอนกับพี่เมิ่งฉี” ลี่เหยียนอยากตะคอกใส่เขา แต่สิ่งที่เธอพูดกลับเบาหวิว เธอยอมรับว่าอิจฉาพี่สาวตัวเองเป็นครั้งแรก“ผมไม่แน่ใจว่าเคยบอกกับคุณแบบนั้น ผม
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ลี่เหยียน” เฮ่าหรานเดินออกมาเปิดประตูตอนที่ลี่เหยียนกับจื่อหานกลับถึงบ้าน“ขอบคุณค่ะพี่เฮ่าหราน” ลี่เหยียนตอบเนือย ๆ เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดจากับใคร“ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ” จื่อหานบอก“อืม ฉันจะไปหาน้ำดื่มแล้วไปสูดอากาศในสวนแล้วค่อยขึ้นไป”“โอเค”จื่อหานตอบรับแล้วเดินขึ้นห้อง ลี่เหยียนเห็นเฮ่าหรานเดินตามหลังจื่อหานไป เธอหยุดมองแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากก่อนที่จะเดินเลี้ยวไปทางห้องครัว เธอเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเย็น ๆ ขึ้นมาดื่มแล้วจึงเดินออกไปที่สวนหลังบ้านเผื่ออารมณ์จะดีขึ้นเธอแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีดาวพร่างพราวระยิบระยับ จึงเดินไปนั่งที่ชิงช้า รับลมเย็น ๆ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์“ในที่สุดคุณก็กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย” เสียงทุ้มลึกของกู้หยุนเฟิงขัดจังหวะเธอขึ้นมา“คุณอีกแล้วเหรอ คุณต้องการอะไรกันแน่” ลี่เหยียนถามเขาอย่างเหนื่อยหน่าย“ผมแค่อยากมาขอโทษ ขอโทษนะลี่เหยียน” เขามายืนข้างเธอ“ไม่เป็น
“ขอโบลว์จ๊อบสองช็อต” เธอสั่งบาร์เทนเดอร์หนุ่มแล้วหัวเราะคิกคักกับจื่อหาน“ผมเองก็ชอบโบลว์จ๊อบ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มเฟลิร์ตใส่เธอ“ฉันมั่นใจว่าคุณไม่มีทางไม่ชอบ” ลี่เหยียนเฟลิร์ตกลับ บาร์เทนเดอร์หนุ่มเลยโน้มหน้าเข้ามาใกล้“คุณสนใจมั้ยถ้าผมจะเลี้ยงคุณสองช็อต”“ฟังดูเข้าท่านะคะ” ลี่เหยียนแกล้งเลียริมฝีปากยั่ว“แต่คุณต้องขึ้นไปเต้นบนบาร์ คุณกล้ารึเปล่า”“ได้สิ เพื่อนฉันก็ด้วยเหมือนกัน” ลี่เหยียนนึกสนุกจึงตอบตกลง เพราะคืนนี้เป็นคืนปลดปล่อยของเธอ เธอเลยอยากปลดปล่อยอารมณ์ให้เต็มที่“งั้นมาทางนี้ครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มเรียกให้ลี่เหยียนมาด้านข้างแล้วก็ช่วยให้เธอขึ้นไปยืนบนบาร์ ทั้งสองสาวเลยตกเป็นเป้าสายตาของนักเที่ยวคนอื่น ๆ“เธอแน่ใจเหรอลี่เหยียน” จื่อหานท่าทางไม่มั่นใจ“เออ สนุก ๆ น่า”ลี่เหยียนดึงมือจื่อหานเดินไปด้านหน้า แต่พอเห็นสายตาของคนที่จับจ้องมาเธอนึกอยากจะหันหลังกลับ เธอเพิ่งรู้ว่านี่ไม่ใช่ความคิด
“เฮอะ” ลี่เหยียนกลอกตา แล้วมองไปรอบ ๆ “ แล้วพี่เฮ่าชวนล่ะคะ”“เขาไปเช็กจื่อหานกับหนุ่มนักกล้าม” กู้หยุนเฟิงตอบและขยิบตาให้เธอ ลี่เหยียนเลยกลั้นขำไม่อยู่“คุณมันบ้า”“นี่เป็นการแสดงความขอบคุณผู้มีพระคุณคุณเหรอ” เขาจ้องลึกไปในตาหญิงสาว มีแววบางอย่างที่แสดง คล้ายหยอกล้อ ท้าทาย และหวานซึ้ง“อะไรคะ?” ลี่เหยียนรู้สึกลำคอแห้งผากขึ้นมา“ในฐานะผู้มีพระคุณ” เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ จนกระทั่งริมฝีปากเขากับเธอแทบจะสัมผัสกัน “ผมขอจูบเป็นการแสดงความขอบคุณได้มั้ย”“ไม่ค่ะ” ลี่เหยียนข่มอารมณ์ตัวเองด้วยความยากลำบากแต่เธอก็ไม่ถอยหนีกู้หยุนเฟิงแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากของหญิงสาว สัมผัสนี้ทำให้เธอสั่นเทาไปทั้งร่างจากอารมณ์ความรู้สึกที่พวยพุ่งขึ้นมา“นะลี่เหยียน” เขาอ้อน จ้องตาเธอด้วยสายตาหวานเชื่อมที่ทำให้ลี่เหยียนตกอยู่ในภวังค์“ไม่ค่ะ พี่เมิ่งฉีล่ะคะ” ลี่เหยียนปฏิเสธเขาด้วยสติอันน้อยนิดที่เหลืออยู่“เ
“เชียรส์” จื่อหานหัวเราะคิกคักขณะชูแก้วขึ้น “แด่ผู้ชายเฮงซวยทั้งหลายที่ทำให้เราเสียใจ”“ฮ่า ๆ จื่อหาน”“เดี๋ยว ฉันยังพูดไม่จบ” จื่อหานท้วงแล้วตั้งท่าพูดต่อ “ แล้วก็สำหรับผู้ชายดี ๆ ที่จะเข้ามาในชีวิตเรา”ทั้งสองชนแก้วกันแล้วดื่ม แล้วก็หัวเราะกันเสียงดังแล้วเต้นกันต่อ แอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนอยู่ในกระแสเลือดทำให้ลี่เหยียนรู้สึกมึน ๆ แต่ก็ยังประคับประคองสติตัวเองได้ยังไม่ถึงขั้นเมา แล้วลี่เหยียนก็รู้สึกว่ามีใครบางคนเข้ามาเต้นใกล้ ๆ เธอหันไปมองอยากรู้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ปรากฏว่าเป็นผู้ชายมีอายุและหน้าตาแบบที่เธอขอผ่าน เธอตัดสินใจทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วหันกลับมาสนุกกับจื่อหานต่อ แต่ยังไม่ทันไร เธอก็รู้สึกว่ามีมือมาโอบเอวเธอ“ไปเต้นกันที่กลางฟลอร์ดีกว่า” ลี่เหยียนขยับออกห่างแล้วชวนจื่อหาน“ฉันอยากดื่มอีกแก้วอะ”“ไม่เอา อยากเมาค้างพรุ่งนี้เหรอ ไปเต้นกันดีกว่าแล้วค่อยกลับมาดื่มกัน”“ก็ได้”ลี่เหยียนดึงจื่อหานไปเต้นยังกลางฟลอร์อย่า
“อย่าอะไร” เสียงทุ้มพร่ากระซิบถาม ทั้งยังรั้งเอวบางให้แนบชิดกับลำตัวเขาจนลี่เหยียนสัมผัสได้ถึงความเป็นชายที่แข็งขึงตรงหน้าท้อง“อย่าแสดงให้คุณเห็นว่าคุณทำอะไรกับผมในชุดบ้า ๆ นี้เหรอ” เขาถามพร้อมบดเบียดตัวตนให้เธอรับรู้ได้ถนัดถนี่“คุณมีอะไรจะพูดอีกมั้ย” ลี่เหยียนหันหน้าหนีตอนที่เขากำลังจะจูบปากเธอ“ทำไมคุณต้องยั่วผมด้วย”“คุณพูดเรื่องอะไร”“เปล่า” กู้หยุนเฟิงหันไปมองทางอื่นแล้วผละออก “ทำไมคุณต้องเป็นน้องสาวเมิ่งฉีด้วยนะ” เขาพึมพำกับตัวเอง“แล้วทำไมคุณต้องเป็นคู่หมั้นพี่เมิ่งฉีด้วย” ลี่เหยียนถามกลับ“คุณไม่เข้าใจ ลี่เหยียน นี่ไม่ใช่เรื่องของผมแค่คนเดียว แต่ผมกำลังปกป้องคนที่ผมรัก”“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร”“ไม่มีอะไรสำคัญหรอก มันก็แค่เป็นอย่างที่ควรจะเป็น”“ขอฉันถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย”“ครับ” เขาพยักหน้ารับ แต่สายตาเขาจับจ้องที่หน้าอกเธอ
“ลี่เหยียน” เสียงของเฮ่าชวนดังขึ้นทันทีที่ลี่เหยียนเปิดประตูห้องออกมา“มีอะไรพี่เฮ่าชวน” เธอร้องถาม“มาที่ห้องนั่งเล่นหน่อย”“ทำไมคะ”“พวกพี่อยากเห็นก่อนที่พวกเธอจะออกไปข้างนอก”ลี่เหยียนกับจื่อหานสบตากันด้วยความเซ็ง“ไปให้ผู้ปกครองตรวจก่อนแล้วเราค่อยออกไปกัน”เมื่อเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่ลี่เหยียนกับจื่อหานด้วยอารมณ์ที่ต่างกันจนลี่เหยียนอยากหัวเราะเสียงดังเฮ่าชวนมีท่าทางตะลึงงัน สายตาของกู้เทียนอี้แสดงออกถึงความชื่นชม เมิ่งฉีดูท่าทางไม่สบอารมณ์ เฮ่าหรานดูตื่นเต้น และกู้หยุนเฟิง…เขานิ่งเฉย แต่ใช้สายตาสำรวจลี่เหยียนไปทั่วร่างเธออยู่ในชุดเดรสสีแดงตัวสั้น มันรัดไปกับเรือนร่างของเธอจนขับเน้นสัดส่วนต่าง ๆ ให้สะดุดตา ไม่ว่าจะเป็นหน้าอกคัพดีและสะโพกงอนสะบึม ลี่เหยียนต้องบังคับตัวเองไม่ให้มองชายหนุ่มอีกรอบ สายตาของเขาทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง“ตกลงว่าพวกเธอจะไปที่ไหน” เฮ่าชวนลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้าหาสองสาว