บทที่ 95

แดนดินนอนกอดร่างที่คดคู้ของลายน้ำอยู่ใต้ผ้าห่ม  เขาและเธอหลับไปนาน  จนแสงอาทิตย์เริ่มสาดเข้าผ่านช่องหน้าต่างที่ปิดม่านทึบ  มีช่องที่ปิดไม่สนิทแหวกออกนิดหนึ่งแต่มีม่านกรองแสงบางเบาซ้อนอยู่อีกชั้น  เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำทำให้พวกเขาหลับสบาย  แดนดินลืมตาขึ้นก่อนอย่างช้าๆ  เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง  แผ่นหลังเนียนของลายน้ำแนบอยู่กับแผ่นอกของเขา  ศีรษะของลายน้ำทับอยู่บนต้นแขนของเขาจนชา  คางที่เกยอยู่เหนือศีรษะขยับออก  เขาผงกศีรษะขึ้นมองนอกหน้าต่างที่แสงแดดจ้า

การขยับตัวของเขาทำให้ลายน้ำขยับตัวเช่นกัน  หากแต่ไม่ได้ตื่นขึ้นมาในทันที  เขามองร่างดุกดิกของเธอใต้ผ้าห่ม  สะโพกของเธอแนบชิดเขา  จนรู้สึกสะท้านวูบวาบภายใน  จนต้องขยับออกห่าง  แขนข้างที่โอบตัวเธอพาดตกอยู่ช่วงอก  มือของเขายังกุมกระเปาะเต้าเต่งตึงไว้  เมื่อปลายนิ้วของเขาขยับ  ทำให้เธอครางอย่างละเมอ ออกมาเบาๆ  จนเขาต้องหยุดนิ่ง

อาการคุดคู้ ของลายน้ำที่ยังไม่อยากตื่น  ทำให้เขายิ้มออกมาอย่างเอ็นดู  แต่ก็จำเป็นต้องรีบลุก