“ลงมาสิ”
ตรีวิทย์เรียกมินตรา ที่ยังหลับตาปี๋เพราะความกลัว เขาจอดรถนานแล้ว แต่เธอกลับนิ่งอยู่อย่างนั้น จนเขาลงจากรถ และเดินมาเปิดประตูฝั่งของเธอ
“ไม่” เธอเสียงแข็งยืนกรานทั้งที่มือยังกำเข็มขัดนิรภัยแน่น ไม่ยอมลืมตา
“ตามใจ งั้นก็อยู่ไปคนเดียว” พูดจบตรีวิทย์ก็เดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังมองเธอด้วยซ้ำ
เสียงของตรีวิทย์เงียบไปนานแล้ว มินตรารู้สึกว่ารอบตัวเธอเงียบไปหมด จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นทีละข้าง ก่อนจะปรับสายตาเพ่งมองไปในความมืด ใจของเธอเริ่มเต้นแรง ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ใด
รถของตรีวิทย์เหมือนจะจอดอยู่ในโรงจอดรถที่มิดชิด ประตูม้วนด้านหน้าปิดสนิท ภายในห้องสีเหลี่ยมที่ปิดทึบ มินตรามองไปรอบๆ อย่างหวาดหวั่น เธอก้าวลงจากรถ โดยใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่องไปรอบๆ จนพบประตูบานหนึ่งด้านหลัง จึงเปิดมันออก และค่อยๆ ย่องออกไป อย่างกล้าๆ กลัวๆ
ภายในห้องที่เปิดไฟส่องสว่า
ตรีวิทย์เปลี่ยนสวมรองเท้าใส่ในบ้านสีน้ำตาลแดง ที่มินตราหยิบมาให้ มันเป็นรองเท้าของเธอ ในขณะที่มินตราเดินเท้าเปล่า เพราะมีรองเท้าเพียงคู่เดียว เธอไม่เคยมีแขกมาที่ห้องมาก่อน จึงไม่จำเป็นต้องเตรียมไว้เผื่อใคร เขานั่งลงบนโซฟาบุผ้าฝ้ายเนื้อหยาบสีน้ำตาลอ่อน ขนาดย่อม เมื่อมองดูไปรอบๆ มินตราดูจะชอบเฟอร์นิเจอร์ข้าวของเครื่องใช้สีเข้ม ทึบ ออกโทนแดงเสียเป็นส่วนมาก ทำให้เขาถึงกับยิ้มขำออกมา“คุณหัวเราะอะไร เมื่อกี้ก็มองฉันแปลกๆ ไปทีนึงแล้ว” มินตราขมวดคิ้วก่อนจะวางแก้วน้ำดื่มให้เขา“ผมแค่ทึ่งในรสนิยมของคุณ” ตรีวิทย์จิบน้ำ และยิ้มออกมา“มันเป็นยังไง”“คุณเป็นผู้หญิงที่แปลกดี แทนที่จะชอบสีอ่อนๆ สบายตา กลับชอบสีอึมครึม ทึบๆ ส่วนใหญ่สีแบบนี้มีแต่พวกผู้ชายที่ชอบ”ตรีวิทย์เอนหลังเพื่อเหยียดกาย ปกติมินตราจะเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีที่กลับมาถึงห้อง แต่เมื่อเขาอยู่ด้วยแบบนี้ เลยรู้สึกแปลกๆ&nb
เขตรัฐ ปรากฏตัวอีกครั้ง หลังบาร์น้ำ เขาทำงานที่อินดิสมานาน ตั้งแต่สอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้ เขาหารายได้พิเศษจากการเป็นเด็กเสิร์ฟ และฝึกฝนจนได้ตำแหน่งบาร์เทนเดอร์ เพราะฝีมือการปรุงเครื่องดื่มอันเป็นที่ถูกอกถูกใจนักดื่มชายหญิงทั้งหลาย ถึงแม้เขาจะเรียนจบ และได้รับโอกาสจากปารวัตรรับเข้าทำงานในรุ่งเรืองเบฟเวอร์เรจ เขาก็ยังไม่ลืมที่จะกลับมาช่วยที่อินดิส เพราะความชอบ และผูกพันกับที่นี่คงทรัพย์เป็นเจ้านายที่ดี แขกที่สนิทกับเขาหลายคนเป็นระดับเศรษฐีมีฐานะ กลับไม่ถือตัวและเต็มใจช่วยเหลือเขามากมาย และยังมองเขาเป็นเหมือนเพื่อน พี่น้อง โดยเฉพาะกลุ่มของณัฐการที่เธอดูแลเขาช่วยเหลือเขาด้วยดีมาตลอด ไม่เว้นแม้แต่สามีของเธอ เพราะความเป็นห่วงณัฐการที่เขาแสดงออกอย่างจริงใจ ทำให้ปารวัตรมองเห็นเขา และชื่นชมเขาและอยากให้โอกาส ยิ่งเมื่อมีโอกาสได้พูดคุยกันถูกคอ และรู้ว่าเขาเรียนสาขาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีการอาหาร ยิ่งทำให้ปารวัตรอยากให้โอกาสเขา เริ่มต้นงานประจำที่ดีในอง
เช้าอันสดใสหลังพายุฝนผ่านพ้น ธนัญญาตื่นขึ้นมาด้วยอาการเพลียจากพิษไข้ เขตรัฐไม่ได้อยู่ในห้อง เธอถูกทิ้งไว้โดยลำพัง ธนัญญาหอบร่างที่อิดโรย ห่อด้วยผ้าห่มเดินตรงไปหยิบเสื้อผาของตัวเองที่ยังแห้งไม่สนิทเพราะความชื้นของอากาศ มาสวมใส่ ก่อนจะมองหากระเป๋าถือ และตรวจสอบความเรียบร้อยของตัวเองเธอเห็นรอยช้ำมากมายที่คอ ร่องอก ขา แขน เนื้ออ่อนแดงเป็นจ้ำ เธอต้องใช้แป้งพัฟทาทับกลบมันไว้ แม้ไม่สนิท แต่ก็ช่วยให้เธอผ่านพ้น และเดินออกไปจากตึกคอนโด ห้องพักของเขาจนไม่เป็นที่ผิดสังเกตจนเกินไปปารวัตรมีสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อเขาได้รับคำสั่งจากนายพลวัตร ตามสืบหาข้อมูลของเกศิตา เพราะตั้งแต่กลับมา เธอไม่ติดต่อกับครอบครัวเลย และหายไปอย่างไร้ร่องรอย ถึงแม้จะตัดขาดความเป็นพ่อลูกต่อกัน แต่ในใจลึกๆ ก็อดที่จะห่วงเธอไม่ได้เช่นกัน“คุณท่านให้ตามหาคุณเกศ นายช่วยสืบให้หน่อยว่าตอนนี้คุณเกศอยูที่ไหน ทำอะไรอยู่”ปารวัตรมอบ
เอกสารการจดสิทธิบัตร และสัญญาการซื้อขายลิขสิทธิ์การผลิตและจัดจำหน่ายน้ำหอมสูตรใหม่ที่เป็นการคิดค้นระหว่างนับหนึ่งและธนญ นั้น ธนญได้ยกสิทธิ์การครอบครองให้เป็นของนับหนึ่งแต่เพียงผู้เดียว เขาจะทำหน้าที่เป็นเพียงผู้ผลิตและจัดจำหน่ายในนามของ ออลโมส ฟราแกรนซ์ เท่านั้นตรีวิทย์ได้นำเอกสารทั้งหมดมาให้นับหนึ่งเซ็นด้วยตัวเอง ตามขั้นตอนต่างๆ ของฝ่ายกฎหมาย ที่เมื่อดูรายละเอียดภายในแล้ว ต่างได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายอย่างเหมาะสมนับหนึ่งอ่านรายละเอียดในเอกสารก่อนอย่างละเอียด ก่อนที่จะลงมือจรดปากกาอย่างยากเย็น เพราะรู้สึกว่าความพิเศษของมันกำลังจะเปลี่ยนไป“เรียบร้อยนะครับ” ตรีวิทย์ยิ้มให้เธอ ที่เธอยอมตัดสินใจ ให้บริษัทได้ผลิตน้ำหอมสูตรพิเศษนี้“ค่ะ” นับหนึ่งรับคำและยิ้มเจื่อนๆ“ผมเชื่อว่าน้ำหอมตัวใหม่ของเราตัวนี้ ในวันที่เปิดตัวแบรนด์ และวางจำหน่ายสินค้าล็อต แรก จะต้องสร้างความฮือฮาเป็นอย่างแน่นอน”ตรีวิทย์พยายามสร้างความเชื่อมั่
เขตรัฐกลับมาถึงห้องของเขาด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนล้า เพราะเหนื่อยกับกิจกรรมบนเตียงที่ต่อเนื่องยาวนานกับธนัญญา จนถึงช่วงสายของวันนี้ แม้จะได้หลับไปพักนึ่ง ก็ดูจะไม่เพียงพอ เพราะต้องมาตื่นกลางครันเพราะตรีวิทย์นำรถของธนัญญามาส่งคืนให้เธอเขตรัฐหลับตาลงอย่างช้าๆ และกำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับธนัญญา มันคือความผิดพลาด หรือความตั้งใจกันแน่ เขามีความสุขที่ได้ร่วมรักกับเธอ แต่เขาก็รู้สึกผิดพลาดที่ถลำลึกกับผู้หญิงที่เขาไม่เคยคิดอยากจะมีสัมพันธ์ที่ดีด้วยเลยสักนิด“เขต นายว่างไหม” คงทรัพย์โทรหาเขตรัฐช่วงสามทุ่ม“ครับพี่ จะให้ช่วยอะไรหรือครับ” เขาตอบรับคงทรัพย์ แทบจะไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง“พอดีเพื่อนพี่เขาอยากรู้เรื่องของไอ้ทรงกลดกับปารวัตรตอนที่มันกับเพื่อนวางแผนฉุดอิ๋ง นายมาที่อินดิสหน่อยได้ไหม”คงทรัพย์ตามตัวเขาให้มาพบกับธนญ และสืบสาย เพื่อเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เขารู้ถึง
ธนัญญาเปิดประตูห้องเข้าไป พบเขานั่งอยู่ที่โต๊ะมือประสานกัน ใบหน้าเคร่งเครียด และดูน่ากริ่งเกรง ธนัญญาหันไปมองตรีวิทย์ก่อนจะส่งสายตาถามเขาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตรีวิทย์หลบสายตาเธอ ก่อนจะหลบออกไปจากห้อง ปล่อยให้ธนญเป็นคนเค้นหาคำตอบจากเธอเอง“พี่นญเรียกนัญมาอย่างรีบด่วนด้วยเรื่องอะไรคะ”เธอพยายามข่มน้ำเสียงเอาไว้“แกรู้จักกับเขตรัฐหรือ”เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบทุ้มต่ำ“ค่ะ”เธอตอบรับสั้นๆ“ที่ไหน”ธนัญญาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบเขาตามตรง เธอตระหนักดีว่า ธนญ เป็นคนไม่อ้อมค้อมและค่อนข้างตรงไปตรงมา การพูดคุยกับเขาตรงๆ เป็นเรื่องที่ปลอดภัยที่สุด“เราเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน”“แกนอนกับเขาแล้วใช่ไหม”ธนญยิงคำถามที่เธอกลัวออกมาตรงๆ จนแทบจะล้มทั้งยืน ธนัญญาได้แต่สูดหายใจเข้าแรงๆ เต็มปอด“ค่ะ”“แกเห็นข่
การปรากฏตัวของธนัญญา สร้างความแตกตื่นให้กับบรรดานักข่าวและผู้คนที่รอดูการแถลงข่าวอยู่ ณ.บริเวณนั้น จนเกิดเสียงระเบ็งเซ็งแซ่ไปหมด ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าคู่รักของผู้จัดการฝ่ายผลิตหนุ่ม จะเป็นลูกสาวมหาเศรษฐีระดับต้นๆ ตระกูลดังอย่างสินธรธนารักษ์“คุณธนัญญา คือคู่รักของคุณเขตรัฐหรือครับ”“ค่ะ”“คุณทั้งคู่คบหากันมานานแล้วหรือคะ”“เราคบกันตั้งแต่สมัยเรียน”ธนัญญาตอบนักข่าวออกไปเช่นนั้น ทำให้เขตรัฐถึงกับมองหน้าเธอ ด้วยสายตาไม่คาดคิดว่าเธอจะกล้าโกหกต่อหน้าสื่อ“ถ้าคบกันมานานแล้ว ทำไมไม่เคยเห็นมีข่าวด้วยกันมาก่อนเลย”นักข่าวพยายามขุดหาความจริง“ก็เหมือนที่คุณเขตรัฐให้สัมภาษณ์ เพราะเราไม่ต้องการเปิดเผย และฐานะอย่างดิฉัน พวกคุณคิดว่ามันจำเป็นหรือคะที่จะต้องป่าวประกาศบอกใครๆ เราก็เหมือนหนุ่มสาวทั่วไปที่ต้องการความเป็นส่วนตัว ศึกษาดูใจกัน ไม่ไหวก็เลิกรา ถ้าดีก็ไปต่อ”เ
ร่างที่กอดก่ายบนโซฟาแคบอย่างอ่อนแรง เขตรัฐขยับกายออก และตัดสินใจอุ้มธนัญญาไปนอนยังเตียงนุ่มของเธอแทน ธนัญญาดูอ่อนแรงและเจ็บบริเวณที่ถูกรุกล้ำ จนร่างกายงอคุดคู้“คุณเจ็บมากหรือ”เขตรัฐถามธนัญญาเสียงอ่อน เมื่อเห็นงอตัวเมื่อวางลงบนเตียง เขากอดเธอไว้เพื่อปลอบประโลม เมื่อเริ่มผ่อนคลาย เขาจึงผละไปอาบน้ำและชำระร่างกายตนเอง เก็บเสื้อผ้าที่โยนทิ้งเกลื่อนบนพื้น จากนั้นจึงน้ำผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามเนื้อตามตัวให้ธนัญญา เขาเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะพิจารณาหาชุดนอนที่มีของเธอและอดที่จะร้อนผ่าวที่ใบหน้าไม่ได้ เพราะมีแต่ชุดบางเบา เขาเลือกชุดหนึ่งมาสวมใส่ให้เธอร่างกายกึ่งหลับกึ่งตื่นของเธอไม่ปฏิเสธสิ่งที่เขาทำให้ เขตรัฐนำยาแก้ปวดลดไข้มาให้เธอ มันอาจช่วยบรรเทาอาการเจ็บของเธอได้บ้าง“ร่างกายของคุณเครียดเกินไป”เขตรัฐกอดเธอไว้ แม้เขาจะยังไม่เต็มอิ่มกับมัน แต่เขาก็ต้องหักห้ามตัวเองไว้ ไม่ให้ทำร้ายเธอมากไปกว่านี้ กลิ่นกายของธนัญญาทำให้เขาหยุดเ