บทที่ 17

สโนไวท์รู้สึกไม่สบายใจเลย ที่แม่ต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ ท่านยิ่งเป็นคนคิดมาก แล้วท่านจะคิดยังไงเมื่อได้ยินผู้หญิงคนนั้นบอกว่าลูกสาวไปแย่งแฟนของเธอ

เที่ยงวันเดียวกันที่โรงอาหาร..

สโนไวท์เดินเข้ามา รุ่นพี่แทบจะทุกคนต่างก็มองมาที่เธอ

"น้อง..โต๊ะนี้พี่จองแล้ว" สโนไวท์กำลังจะนั่งก็มีรุ่นพี่คณะเดียวกันเดินถืออาหารมาวางลง

"แต่ฉันเห็นว่ามันยังว่างอยู่"

"ตอนนี้ไม่ว่างแล้ว"

แต่สโนไวท์ไม่สนใจ เธอนั่งลงเก้าอี้ตัวที่กำลังจะนั่งอยู่เมื่อสักครู่

"เอ๊ะน้องนี่ยังไง ไม่เคารพรุ่นพี่เลย"

"ขอโทษนะคะ จะทานข้าวต้องเคารพรุ่นพี่ด้วยเหรอคะ"

"สโนว์ไม่เอาน่า" ข้าวหอมกลัวว่าสโนไวท์จะมีเรื่อง

"คนหน้าด้านก็แบบนี้แหละ ขนาดแฟนรุ่นพี่ยังแย่งได้ แค่โต๊ะอาหารทำไมจะไม่กล้าแย่งล่ะ" คนที่มาหาเรื่องพูดเสียงดัง เพื่อให้อีกฝ่ายอับอาย

"รุ่นพี่หมายถึงอะไร" ข้าวหอมคิดว่ารุ่นพี่กำลังใส่ร้ายเพื่อนก็เลยหันไปถาม

"อย่าบอกนะ ว่าอยู่ด้วยกันไม่รู้ว่าอีกคนสันดานเป็นยังไง"

ตุ๊บ! สโนไวท์ตบโต๊ะที่นั่งอยู่เสียงดัง จนรุ่นพี่คนที่เข้ามาหาเรื่องสะดุ้ง

"ใครหน้าด้านกันแน่คะ ฉันรู้นะว่าใครบงการให้คุณมาหาเรื่อง" สโนไวท์มองไปรอบๆ โรงอาหารก็เป็นแบบที่คิดไว้จริง ตอนนี้วิชุดาและเฟิร์น นั่งอยู่มุมหนึ่งของโรงอาหารนั้น "ไปสืบให้แน่ใจก่อนที่จะมากล่าวหาคนอื่น"

"เธอพูดเรื่องอะไร" รุ่นพี่คนนั้นมีสีหน้าเปลี่ยนไป เพราะได้เงินค่าจ้างมาก็เลยยังไม่รู้อะไรมาก

"ฉันสามารถฟ้องร้องหมิ่นประมาทได้ ถ้าคุณยังคงพูดให้ร้ายฉัน"

"แต่เรื่องที่เพื่อนฉันพูดมันเรื่องจริง" เฟิร์นลุกมาเมื่อเห็นว่าคนที่ให้เข้ามาหาเรื่องเริ่มจะถอย

"เรื่องจริงยังไงคะ"

"วิชุดาเป็นแฟนกับเทวินมาหลายเดือนแล้ว ก่อนที่เธอจะเข้ามหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ"

เพื่อนหลายคนในที่นั้นต่างก็หันมองไปดูวิชุดา ซึ่งตอนนี้วิชุดาก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองใครเลย แถมยังมีน้ำตาออกมาให้เห็น

"เพื่อนฉันเสียใจร้องไห้ เธอไม่เห็นหรือไง เป็นผู้หญิงด้วยกันทำไมถึงทำกันแบบนี้ได้"

"ฉันยังคงยืนยันคำเดิม กรุณาไปสืบให้แน่ใจก่อนว่าใครแย่งของใครกันแน่"

"???" พอประโยคนั้นออกจากปากรุ่นน้องคดีเริ่มพลิก เพราะยังไม่มีใครรู้แน่ว่าเรื่องไหนจริงเรื่องไหนเท็จ

"ฉันคงกินข้าวไม่ลงแล้ว ไปเถอะข้าวหอม" สโนไวท์เดินออกไปจากโรงอาหาร เธอไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลย อยากเรียนให้จบเพื่อจะไปบริหารบริษัทที่พ่อมีหุ้นส่วนอยู่

"ที่มันพูดหมายความว่ายังไงวิ" เฟิร์นก็ชักจะไม่แน่ใจเหมือนกัน

"มันคงหาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจน่ะสิ"

"ฉันก็คิดแบบเธอนั่นแหละ"

"แค่มันพูดมานิดหน่อยเธอก็ถอยแล้ว"

"มันขู่ว่าจะฟ้องนี่"

"มันจะเอาปัญญาที่ไหนไปมาฟ้อง"

"เออฉันก็คิดแบบนั้น"

"จำไว้สู้หัวชนฝา ถ้ามีเรื่องอะไรเดี๋ยวฉันเคลียร์เอง" วิชุดาพูดใส่อารมณ์กับเฟิร์นจบก็เดินไป

"เหอะ! แม่คนรวย เก่งนักทำไมไม่ลงมือเองล่ะ" ปากบ่นพึมพำให้เพื่อนแต่ก็รีบวิ่งตามหลังไป เพราะยังคงต้องพึ่งเพื่อนอีกหลายอย่าง

"เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ เธอเล่าให้ฉันฟังได้ไหม" พอได้อยู่ด้วยกันสองคน ข้าวหอมก็เลยถามเอาความจริงจากสโนไวท์

"ตอนนี้ฉันยังเล่าไม่ได้ แค่นี้ฉันก็ปวดหัวแล้วนะ"

"เธอไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนใช่ไหม"

"ข้าวหอมไม่ใช่แบบนั้น สักวันเดี๋ยวฉันจะเล่าให้เธอฟังตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา"

เย็นวันเดียวกัน..

"วันนี้พี่ไม่ได้ยินใครพูดอะไรเลยเหรอ" พอเห็นตัวก่อเรื่องแล้วสโนไวท์ก็หมั่นไส้ เพราะเข้ามาในห้องเขาทำเป็นไม่สนใจอะไรเลย

"ได้ยิน"

"ได้ยิน? พูดแค่นี้นะ"

"แล้วจะให้พูดอะไรอีกล่ะ ก็เราจัดการได้ไม่ใช่เหรอ" สิ่งที่เทวินได้ยินจากเพื่อน..ก็คือวิชุดาถูกรุ่นน้องเล่นงานไม่เป็นท่าเลย

"พี่เปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่เหรอ" สโนไวท์หันมาสนใจห้องนอนบ้าง เพราะตอนนี้ทุกอย่างดูเปลี่ยนไป

"ใช่" ที่จริงไม่ได้เปลี่ยนแค่ผ้าปูที่นอนหรอก เขาเปลี่ยนที่นอนด้วย เพราะเมื่อคืนเธอทำมันเลอะ

และนี่แหละเหตุผลที่ตอนนั้นเขาไม่ได้อยู่โรงอาหารด้วย เพราะมัวจัดการเรื่องนี้ ถ้าวันนี้ไม่มีโซฟาในห้องนอน มีหวังถูกไล่ไปนอนพื้นจริงๆ แน่

ก๊อก..ก๊อก.. ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันเรื่องโซฟาอยู่ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ใครคะ" ถึงแม้น้ำเสียงจะดูปกติ แต่ในใจไม่ปกติแล้ว

"แม่เอง"

และมันก็เป็นแบบที่สโนไวท์คิด ว่าแม่คงสงสัยเรื่องที่แฟนของเทวินพูด

"รุ่นพี่กลับห้องไปสิคะ" ถ้าเป็นพ่อก็คงไม่กลัว แต่นี่แม่ยังไม่รู้เรื่องนี้

เทวินรีบทำตามอย่างว่าง่าย เพราะถ้าแม่ของเธอรู้เรื่องนี้มีหวังจบ

"สโนว์! ลูกทำอะไรอยู่ทำไมยังไม่เปิด"

"เปิดแล้วค่ะ" พอแน่ใจแล้วว่าเทวินข้ามไปเป็นที่เรียบร้อย สโนไวท์ถึงได้ไปเปิดประตู

"ทำอะไรอยู่ ทำไมเปิดช้าจัง" คนเป็นแม่เข้ามาในห้อง ได้ก็ไม่อยู่เฉย มองเช็คไปรอบๆ ห้อง

"ลูกเจ็บท้องค่ะ" สโนไวท์รีบเอามือกุมท้องไว้ เธอลืมเลยว่าเสื้อผ้าของเขายังอยู่ในตู้

"หนูเป็นประจำเดือนเหรอ"

"ค่ะ"

"คืนนี้ไปนอนที่บ้านกับแม่"

"ค่ะ" หญิงสาวรีบตอบตกลง แล้วชวนแม่ออกจากห้อง ก่อนที่ท่านจะเช็คห้องเธอมากกว่านี้

[บ้านพลโทกองทัพ]

"อ้าวทำไมวันนี้.." คนเป็นพ่อกลับมาบ้านก็เห็นว่าลูกสาวอยู่ที่นี่ด้วย

"ก็ลูกเจ็บท้องน่ะสิคะ"

"เจ็บท้องเป็นอะไร"

"เหมือนที่เคยเจ็บทุกเดือนนั่นแหละค่ะ"

"เหรอ" ทีแรกคิดว่าเทวินทำรุนแรงกับลูกสาวเกินไปจนมีอาการเจ็บท้อง

"ทำไมคุณดูตกใจคะ"

"ผมดูตกใจตรงไหน"

"แม่คะ" สโนไวท์กลัวว่าพ่อจะหลุด ก็เลยแกล้งกุมท้องตัวเอง เหมือนว่าเจ็บขึ้นมาอีกแล้ว

"หนูยังไม่ดีขึ้นเหรอลูก ไปหาหมอไหม"

"ไม่หรอกค่ะ สงสัยยายังไม่ออกฤทธิ์"

อยู่ข้างล่างอีกสักพักสโนไวท์ก็เลยขอแม่ขึ้นมาพักผ่อน พอเข้ามาในห้องก็เห็นข้อความไลน์จากเทวินที่ส่งเข้ามา

สโนไวท์อ่านข้อความแล้วก็รีบโทรกลับไปหาเขา

>>{"ทำไมเราถึงไม่รู้เรื่องนี้ก่อนล่ะคะ"}

   {"พี่คิดว่าคงเป็นแผนที่จะปั่นหัวเรา"}

>>{"แล้วจะเอายังไงล่ะ"}

   {"พรุ่งนี้เราคงได้เดินทางกันช่วงบ่ายโมง"}

>>{"แต่ฉันมีเรียน"}

   {"เดี๋ยวพี่จะคุยกับอาจารย์ให้"}

ข้อความที่เทวินส่งมาคือ ทางบริษัทจะจัดงานเลี้ยงคืนพรุ่งนี้ ให้ผู้บริหารเข้าร่วมงานเลี้ยงทุกคน

เช้าวันต่อมา.. ที่หน้าคณะบริหารธุรกิจ

"เย็นนี้ให้แม่มารับอีกไหม"

"ไม่ค่ะ ลูกดีขึ้นมากแล้ว"

"ถ้าหนูเป็นแบบนี้อีกรีบโทรหาแม่เลยนะ"

"รักแม่นะคะ" ก่อนลงรถสโนไวท์ยื่นจมูกไปหอมแก้มคนเป็นแม่

"ถ้าแม่รู้ว่าลูกแย่งแฟนคนอื่นคงจะภูมิใจน่าดู"

สโนไวท์รีบหันไปมองรถของแม่เมื่อได้ยินเสียงนี้ กลัวว่าท่านจะมองมาเห็น

"ฉันพูดกับเธอไม่ได้ยินหรือไง"

"ฉันไม่พูดกับคนพาล"

"หน้าด้าน! แย่งแฟนคนอื่นไปแล้วยังทำลอยหน้าลอยตา"

จากที่สโนไวท์กำลังจะเดินไป เธอถึงกับหยุดแล้วหันกลับมามอง

เพี๊ยะ!

พอเสียงนี้ดังขึ้นวิชุดาก็ทิ้งตัวนั่งลงกับพื้น "ฉันแค่มาขอความเห็นใจจากเธอ ทำไมต้องทำร้ายร่างกายฉันด้วย"

"เดี๋ยวนะเมื่อกี้รุ่นพี่จับมือฉันไปตบหน้าตัวเอง..?" ฉากนี้เหมือนในละครเลย หรือว่า? คิดได้แบบนั้นสโนไวท์ก็รีบหันกลับไปมองด้านหลังตัวเอง..