บทที่ 18

พอเห็นแล้วว่าใครอยู่ด้านหลัง สโนไวท์ก็หันกลับมาหาคนที่แกล้งมารยาบีบน้ำตาตัวเองอยู่

"ฉันไม่แปลกใจเลยนะ ทำไมรุ่นพี่ถึงรับบทเป็นตัวร้ายในละครเวทีของมหาลัย"

"ฉันเป็นนางเอกย่ะ! โอ๊ยย ทำไมน้องถึงไม่รู้จักรุ่นพี่รุ่นน้องเลย" เกือบไขว้เขวไปกับอีกฝ่ายแล้ว

"วิเธอเป็นยังไงบ้าง" เฟิร์นที่เดินมาพร้อมกับอาจารย์ รีบเข้าไปช่วยวิชุดาให้ลุกขึ้น

"มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น" อาจารย์ก็รีบเข้ามาดูเหมือนกัน

"เกิดเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยค่ะอาจารย์" พูดเหมือนไม่อยากเอาเรื่อง แต่มือนั้นกุมแก้มข้างที่ถูกตบเมื่อสักครู่ไม่ยอมวาง

"เข้าไปพบอาจารย์ที่ห้อง" ถึงแม้กฎเกณฑ์การเรียนมหาวิทยาลัยจะเปิดกว้างกว่าตอนเรียนมัธยม แต่ถ้าเกิดการทะเลาะวิวาททำร้ายร่างกายกัน ทางมหาวิทยาลัยก็คงไม่ปล่อยไปเฉยๆ

"อาจารย์คะ 50 เมตรฝั่งซ้ายมือ มีกล้องวงจรปิด อาจจะเห็นไม่ค่อยชัดเพราะกล้องไม่หันมาทางนี้โดยตรง แต่ถ้าดูแบบพินิจแล้ว จะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

วิชุดาและเฟิร์นหันมองกันแบบไม่ได้นัดหมาย

"อาจารย์คะวิบอกแล้วไงว่าไม่อยากเอาเรื่องรุ่นน้อง รุ่นน้องยังเด็กมาก"

"แต่มันเป็นเยี่ยงอย่างที่ไม่ดี"

"วิขอคุยกับน้องเองนะคะ"

"เราก็เป็นเสียแบบนี้" พอพูดกับวิชุดาจบอาจารย์ก็หันมาหาสโนไวท์  "ดีนะที่รุ่นพี่เขาไม่อยากเอาเรื่อง ที่นี่ระบบมหาวิทยาลัยนั่นหมายถึงผู้ใหญ่เข้าเรียนกันไม่ใช่เด็ก"

วิชุดาหันมามองหน้าสโนไวท์ทันทีที่อาจารย์เดินไป แต่พอเห็นรอยยิ้มของสโนไวท์ "??" วิชุดาก็เลยหันไปมองกล้องนั้น เพราะทีแรกมัวตกใจยังไม่ได้ดูกล้องเลย

"มีอะไรเหรอวิ"

"เราถูกมันเล่นงานอีกแล้วน่ะสิ" ด้วยมุมของกล้องแล้วยังไงก็มองไม่เห็นจุดนี้อยู่แล้ว

"ดีจังอยู่ดีๆ ก็ได้ตบหน้าคนฟรีๆ" สโนไวท์ขำในขณะที่เดินขึ้นมาห้องเรียน "ไฮ..ข้าวหอม"

ก่อนที่จะเข้าห้องเรียนเจอกับข้าวหอม แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่อยากทักทายกลับเลย

"ข้าวหอมเธอเป็นอะไร"

"เปล่า"

สโนไวท์นั่งเรียนโดยที่ไม่มีข้าวหอมนั่งข้างๆ เหมือนทุกครั้ง และเธอก็แอบสังเกตอยู่ว่าเพื่อนเป็นอะไร จนถึงช่วงบ่ายโมงที่เธอต้องเดินทาง ก็เลยยังไม่ได้คุยกับข้าวหอม

บนรถ..

"เป็นอะไร" ชายหนุ่มที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่ชำเลืองมองมาดูคนที่นั่งข้างๆ เล็กน้อย เพราะเห็นเธอไม่พูดไม่จาตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว

"ไม่รู้ว่าเพื่อนเป็นอะไรทำไมไม่คุยด้วย"

"เพื่อนไม่คุยด้วย?" เทวินอดขำไม่ได้ถึงแม้จะเก่งยังไงเธอก็ยังคงเป็นเด็ก

"พี่หัวเราะอะไร"

"ไม่มีอะไรหรอก"

"จะไม่มีอะไรได้ยังไงเมื่อกี้พี่ขำ"

"ก็เห็นมีแต่ปัญหาเด็กๆ นั่นแหละ เพื่อนไม่คุยด้วยแล้วมานั่งงอนฟ้องผู้ใหญ่"

"ฉันไม่ได้ฟ้องสักหน่อย พี่เป็นคนถามเองนี่"

ทั้งสองนั่งเงียบจนรถมาถึงจุดหมายปลายทาง

เทวินพาเธอมาร้านเสริมสวยก่อน และก็ให้ชุดมาส่งที่ร้านนี้ เพราะทั้งสองไม่ได้เตรียมอะไรมาด้วยเลย

"สวยหรือยังคะ" สโนไวท์ออกมาจากห้องลองชุด ใบหน้าที่งดงามนั้นถูกแต่งแต้มเพิ่มเติมเข้าไป ไม่ต้องพูดถึงว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะมีท่าทียังไง "อะไรติดหน้าฉันหรือเปล่า"

"ไปได้แล้ว เดี๋ยวงานก็เริ่มแล้ว" ชายหนุ่มละสายตาจากใบหน้าสวยหวานนั้น เดินนำหน้าออกจากร้านไป

"ถามว่าสวยไหมก็ไม่ตอบ เราไม่สวยหรือไง" หญิงสาวหันมองดูกระจกอีกที ใบหน้านี้เธอมองอยู่ทุกวันก็เลยไม่มีอะไรแปลกตา "ใช่สิใครจะไปสวยเท่าแฟนของตัวเองล่ะ!"

[โรงแรมที่ใช้จัดงาน]

"สวัสดีค่ะคุณเทวิน"

"สวัสดีครับ"

คนที่ยืนรอเขาอยู่หน้างานก็ลักขณา

"เชิญคุณเทวินเข้างานเลยค่ะ" ลักขณาทำเหมือนว่าตัวเองเป็นแม่งานมายืนต้อนรับ

เข้ามาถึงข้างในเทวินรู้สึกแปลกๆ งานเลี้ยงก็จริง แต่ดูเหมือนจะคัดคนเข้างานมาก

"สวัสดีหลานรัก" เสียงนี้ดังขึ้นจากผู้ชายที่มีอายุมากแล้ว

"สวัสดีครับ" ใบหน้าของเขาบ่งบอกว่าไม่อยากจะเจอหน้าผู้ชายคนนี้เลย

"เชิญนั่งค่ะ" ลักขณาขยับเก้าอี้ให้เทวินนั่งใกล้กับคุณตาของเธอ ใช่แล้วชายที่มีอายุนั่นก็คือเอกมัย

เทวินอยากรู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรก็เลยนั่งลงตามคำเชิญ เก้าอี้ที่มีข้างๆ เขาอีกตัวหนึ่งลักขณาก็ได้นั่งลง นั่นหมายถึงว่าสโนไวท์ไม่เหลือเก้าอี้เพื่อที่จะนั่งรวมกับโต๊ะนี้แล้ว

"สวัสดีครับ เชิญคุณนั่งทางนี้ดีกว่าครับ" และมีผู้ชายอีกคนในงานเดินมาเชิญให้สโนไวท์ไปนั่งร่วมโต๊ะด้วย เธอก็เลยไม่ปฏิเสธ "คุณสวยจังเลยนะครับ" ผู้ชายคนนั้นขยับเก้าอี้ให้นั่ง แล้วเขาก็นั่งลงข้างๆ เธอ

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวมองหน้าชายคนนั้นแบบไม่ต้องพูดว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่สื่อให้อีกฝ่ายรู้ด้วยสายตา

"ถ้างั้นผมแนะนำตัวเลยนะครับ ผมชื่ออาเธอร์"

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณอาเธอร์ คุณเป็นบุตรชายของ คุณองอาจเหรอคะ?"

"หึ..ครับ" เป็นแบบที่อาเธอร์คิดไว้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาถึงแม้เธอจะอายุยังน้อย

"ขอโทษค่ะ" ตายแล้วเราเผลอพูดอะไรไปเนี่ย เขาจะรู้ไหมว่าเราแฮกข้อมูลของบริษัท เพราะแบบนี้แหละทำไมเธอถึงรู้ว่าหุ้นส่วนคนนั้นมีหุ้นอยู่ในบริษัทเท่าไร

"คุณชอบเครื่องดื่มแบบไหนครับ" อาเธอร์กวักมือเรียกพนักงานบริการเครื่องดื่ม ให้นำเครื่องดื่มมาให้กับเธอ

"ฉันไม่ดื่มแอลกอฮอล์ค่ะ"

"ให้เกียรติผมนิดหนึ่งนะครับมันเป็นงานเลี้ยง คุณลองชิมดูหน่อย แบบนี้ไม่แรงมาก"

ขณะที่พูดกับเทวินอยู่ สายตาเอกมัยปรายมองไปดูโต๊ะของอาเธอร์ซึ่งตอนนี้ทางนั้นชวนฝ่ายหญิงดื่มได้สำเร็จแล้ว

"คุณตาคะวันนี้งานเลี้ยงอย่าพูดเรื่องงานเลยค่ะปวดหัวเปล่าๆ คุณเทวินคะดื่มเป็นเพื่อนณาหน่อยสิค่ะ" ลักขณาชนแก้วกับเครื่องดื่มที่เตรียมไว้ให้เทวินก่อนหน้านั้น เพื่อชวนอีกฝ่ายเดิม

"เสร็จงานเลี้ยงผมต้องเดินทางกลับ คงดื่มไม่ได้ครับ"

"ดื่มนิดหนึ่งนะคะกว่าจะเสร็จงานเลี้ยง อีกตั้งหลายชั่วโมง"

เทวินไม่อยากเสียมารยาทก็เลยหยิบไวน์แก้วนั้นขึ้นมาจิบ

"ดื่มอีกนิดสิคะ" ลักขณายังคงตามมาชนแก้วอีกครั้ง

"ผมดีใจนะครับที่ได้ร่วมงานกับคนสวยๆ แบบคุณสโนว์"

สโนไวท์แปลกใจทำไมผู้ชายคนนี้ถึงรู้ชื่อเล่นของเธอ ถ้าเรียกว่าสโนไวท์เธอคงไม่แปลกใจหรอก

"ถ้าเราไม่ได้คุยเรื่องงาน ผมขอตัวไปหาภรรยาก่อนนะครับ เธอชักจะดื่มมากไปแล้ว" เทวินยอมกินไวน์แก้วนั้นจนหมดแล้วก็ลุกขึ้น..