Kabanata 3

Satya POV

Napabuntong-hininga ako habang nililingon ang mansyon ng mga Galbaldon. Parang palasyo, pero hindi kailanman nagdulot ng kasiyahan sa akin ang pagtatrabaho doon. Kung hindi lang dahil sa pamilya ko, matagal na akong umalis sa lugar na iyon. Napakasakit sa pakiramdam na araw-araw kang inaapakan ng mga taong akala mo’y nasa pedestal.

Wala pa akong sahod ngayong linggo, pero kailangan kong magtiis. Tahimik akong naglakad palabas ng street na iyon, dala ang kaunting lakas ng loob para umuwi kahit walang dalang ulam o bigas. Habang naglalakad ako, umalingawngaw ang tunog ng cellphone ko. Agad ko itong kinuha mula sa bulsa ng luma kong bag.

“Satya,” boses ni Papa sa kabilang linya, malungkot.

“Pa, pauwi na po ako.” Subukan ko mang itago ang pag-aalala sa boses ko, alam kong ramdam niya iyon.

“Anak... wala tayong bigas ngayon. Puro bayad sa utang ang kinita ng Mama mo sa palengke,” aniya. Parang bumagsak ang buong mundo ko sa sinabi niya.

Napahinto ako. Muli, wala kaming kakainin ngayong gabi. Palaging ganito kapag kapos kami pare-pareho sa pera. Nakakasawa na talagang maging malas at mahirap.

“Pa, ako na ang bahala,” sagot ko, kahit hindi ko rin alam kung saan ako kukuha ng pangkain.

Pagkababa ng tawag, mabilis kong binuksan ang phone number list ko at tinawagan ang matalik kong kaibigang si Orin.

“Satya, hindi mo na kailangang mahiya. Alam mo namang handa akong tumulong,” sabi ni Orin habang inaabot sa akin ang isang supot ng bigas at ilang de-lata. Nakangiti siya, parang wala siyang iniisip na kabigatan kahit palagi ko na lang siyang inaabala. Isang tawag ko lang sa kaniya kanina ay oo agad siya kaya nagmadali akong pumunta sa bahay nilang malaki. Siya lang ‘yung nag-iisang guwapong lalaki na super close friend ko. Ewan ko ba, sabi ng ibang kakilala ko ay manhid daw ako, bakit daw hindi ko ma-feel na may gusto si Orin sa akin. Hindi naman daw kasi sweet at namamansin sa ibang babae si Orin, sa akin lang. Pero kasi, kaibigan lang ang tingin ko sa kaniya. Nahihiya din kasing isipin na kung magiging kami, parang nakakahiya dahil halos alam na niya ang lahat ng takbo ng buhay ko. Parang di niya deserve magkaroon ng gaya kong mahirap lang at kasambahay lang. Ayokong pagtawanan siya ng ibang tao nang dahil sa akin.

“Salamat talaga, Orin,” sabi ko na halos maluha. “Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung wala ka.”

“Basta ikaw,” sagot niya, sabay kindat. “Ikaw ang pinakamabait kong kaibigan, kaya kahit kailan, nandito lang ako para sa iyo.”

Gusto pa niya akong ihatid ng kotse pauwi sa amin pero umayaw ako kasi sobrang nakakahiya na talaga.

Habang naglalakad ako pauwi, pinapasan ko ang supot ng bigas at iniisip kung paano ko mababayaran si Orin sa susunod na linggo. Ang bayad lang naman dito ay bonding. Pabor pa rin sa akin, kailangan ko lang siyang samahang kumain sa labas, ganoon lang. Ang problema lang ay nawawalan ako ng time dahil sa trabaho ko sa pamilyang gabaldon.

Maya maya, habang patuloy akong naglalakad, at biglang may magarang kotse na dumaan nang mabilis at halos masagasaan ako.

“Hoy!” sigaw ko, ngunit huli na. Nabuwal ako sa kalsada at nabitawan ang bigas. Nabutas ang supot at natapon ang laman sa lupa.

Hindi ko napigilan ang inis. Tumayo ako, nagpagpag ng dumi sa damit at hinampas ang kotse. “Ano ba naman ‘yan! Wala na ngang sahod, sinira mo pa ang bigas ko!”

Biglang bumukas ang pintuan ng kotse at lumabas ang isang lalaking maraming tagyawat sa mukha at malaking tiyan. Mukha siyang mayaman, pero halatang pinapabayaan ang sarili dahil sa itsura niya.

“I’m so sorry, miss! Are you hurt? Let me take you to the hospital,” alok niya na halatang kinakabahan.

Napakunot ang noo ko. “Hospital? Hindi ko kailangan ‘yun! Ang kailangan ko, bigas!”

Mukha siyang naguluhan pero biglang dinukot ang wallet niya. Naglabas siya ng makapal na pera at iniabot iyon sa akin. “Here, take this. I hope it covers your loss.”

Nanlaki ang mga mata ko. Ang dami niyang binigay! Halos hindi ako makapagsalita.

“Wait, what? You’re just giving me this?” tanong ko, ngunit mabilis siyang bumalik sa loob ng kotse at pinaandar iyon na parang may hinahabol.

Natulala ako, hawak-hawak ang perang iniabot niya. Sa tantiya ko, lampas limampung libo ito.

**

Pagkauwi ko sa bahay, bitbit ko ang isang plastic ng ulam, gulay, at prutas na nabili ko gamit ang pera ng mayamang lalaki. Bumili rin ako ng bagong bigas, mas marami pa sa nawala.

“Anak, ang dami mong dala,” sabi ni Mama, nagulat nang makita ako.

“Ma, Pa, huwag na kayong mag-alala. May pang-ulam na tayo,” sabi ko habang inaabot ang isang parte ng pera sa kanila.

“Anak, saan mo nakuha ito?” tanong ni Papa, halatang nag-aalala.

“Ma, Pa, huwag kayong mag-isip nang masama. May nakabangga lang sa akin kanina, at binayaran nila ako,” paliwanag ko.

Hindi na ako nagdetalye. Ayokong mag-alala pa sila nang husto. Ang mahalaga, maganda ang hapunan namin ngayong gabi.

Sa gabing iyon, habang kumakain kaming pamilya, ramdam ko ang kakaibang saya. Minsan, kahit mahirap ang buhay, may dumadating na biyaya sa hindi inaasahang pagkakataon.