Kabanata 1

Satya POV

Nasa ikalawang palapag ako ng mansiyon ng pamilyang Galbaldon, nagpupunas ng mga antigong muwebles na hindi ko kailanman magagawang bilhin kahit buong buhay kong ipunin ang sahod ko. Sa liit ng suweldo ko bilang kasambahay, sakto lang ‘to para sa mga kailangan ng pamilya ko. Pero ganito ang buhay ko ngayon—isang hamak na yaya, katulong at punching bag ng mga anak ng amo kong sina Madam Leonora at Sir Miguel.

“Hey, Satya!” sigaw ni Rian sa akin ang bunso sa magkapatid. Napalingon ako sa hagdan, hawak pa rin ang basahang basa ng furniture polish.

Ang mukha ni Rian, na para bang laging nasa gitna ng isang tantrum ay masama ang tingin sa akin ngayon kaya nakaramdam agad ako ng takot.

“What are you doing standing there? Do you think you're some kind of princess? Go clean my room. It's disgusting!” hiyaw niya habang ang boses ay umaalingawngaw sa buong mansiyon.

“Sandali lang po, Ma’am Rian,” sagot ko habang pilit na pinapalabas ang lambing sa tinig ko kahit gusto ko nang sumigaw. Bawat salita niya ay tila kutsilyong dumidiin sa aking pagkatao. Ang sakit sa akin na ganituhin, pero wala akong magagawa kasi mahirap lang ako at trabaho ko ito.

Nasanay na akong tawagin nilang “Tanga,” “Tamad,” at “Inutil.” Sinasabi ko sa sarili kong trabaho lang ito at darating ang araw na matatapos din ang lahat ng ito. Ngunit sa araw-araw na pang-aapi, nararamdaman ko kung paano ako unti-unting nawawala.

Pagod na akong apihin.

Sa bahay namin, ako ang breadwinner. Ako ang bumubuhay sa pamilya ko. Ang tatay ko, putol na ang isang paa dahil sa diabetes. Nasa bahay lang siya, kadalasan ay tulala, pinagmamasdan ang kanyang pilay na paa habang tila nawawala sa sarili. Ang nanay ko naman, nagtutulak ng kariton ng mga gulay sa palengke. Alas-tres pa lang ng umaga, nasa bangketa na siya, nagtitinda para lang may maiuwi kahit kaunting kita.

Ako? Dalawang gawain ang pinagsasabay ko—ang pagiging kasambahay sa mga Galbaldon at ang pag-aaral sa kolehiyo. Gusto kong makatapos para mabigyan ng mas magandang buhay ang pamilya ko. Pero habang pinapasan ko ang bigat ng responsibilidad, mas lalo kong nararamdamang nabibigatan ako.

“Tanga ka ba?”

Bumalik sa akin ang boses ni Rhea, ang panganay na anak ng Galbaldon, habang nakatayo siya sa harap ko, ang kanyang cellphone ay halos ipukpok na sa mukha ko. Mabuti na lang at hindi tumama sa akin.

“I said no sugar in my coffee! Can you even follow simple instructions?” sigaw niya. Tumulo ang kape sa sahig matapos niya itong ibagsak sa mesa. Ako ang kailangang maglinis, syempre.

“Pasensya na po, Ma’am Rhea,” sagot ko habang pilit na pinapakalma ang sarili ko. Ayaw kong umiyak. Hindi ako puwede umiyak sa harap nila.

“Stupid maid,” bulong niya, pero malinaw ko itong narinig. Lumapit siya sa akin at itinulak ako nang bahagya sa balikat. “Clean this up, and don’t mess up again. If you can't even do your job right, maybe we should just fire you!”

Kung sana puwede lang. Pero hindi ako puwedeng mawalan ng trabaho.

“Satya…”

Ito ang pinakakinatatakutan ko—ang malalim na boses ni Sir Miguel. Hatinggabi na at tapos na ang mga gawain ko. Nakaupo ako sa kusina, tahimik na iniinom ang natitirang mainit na tubig sa tasa ko, nang bigla siyang sumulpot.

“What are you still doing up?” tanong niya, ang mga mata niya ay tila nag-aapoy habang nakatitig sa akin. Napalunok ako habang pilit na inilalayo ang tingin ko sa kanya.

“Ah… tapos na po ako sa trabaho. Maliligo na po sana ako bago matulog.”

Lumapit siya sa akin. Napansin ko ang bahagyang ngisi sa kanyang labi. “You look tired, Satya. Want me to help you relax?”

Halos malaglag ko ang hawak kong tasa. Hindi ito ang unang beses na sinubukan niya akong bastusin, pero tuwing ginagawa niya ito, tila nadudurog ang kaluluwa ko.

“H-hindi na po, Sir. Okay lang po ako,” sagot ko sabay tayo. Tumalikod ako at nagmadaling pumunta sa quarters ko.

Araw-araw, ganito ang buhay ko. Gising sa madaling araw, trabaho buong araw at pag-aaral sa gabi. Ang katawan ko, napapagod na, pero ang puso ko, mas pagod pa. Paulit-ulit kong tinatanong ang sarili ko kung hanggang kailan ako magtitiis.

**

Habang naglalakad pauwi mula sa kolehiyo isang gabi, iniisip ko ang kwento ni Cinderella. Hindi ako naniniwala sa mga fairytale, pero minsan hindi ko maiwasang umasa. Kailan kaya darating ang araw na makakahanap ako ng prinsipe na mag-aahon sa akin mula sa impyernong ito?

Gusto ko lang naman mabigyan ng maayos na buhay ang pamilya ko. Ngunit sa gitna ng lahat ng ito, nararamdaman kong unti-unting nawawala ang sarili ko na para bang gusto ko nang mabaliw dahil sa mga nararanasan kong paghihirap sa buhay ko.

Hindi ko alam kung hanggang kailan ako magtitiis. Pero isa lang ang sigurado ko—kailangan kong magtiis. Para sa pamilya ko. Para sa sarili ko. Para sa pag-asa na balang araw, magbabago rin ang lahat.