Chapter 4

Chapter 4: Friends are Family too

Maggy’s POV

            Nandito kami ngayon sa isang coffee shop malapit sa pinapasukan naming school. May isa’t kalahating b’wan pa bago ang pasukan kaya’t sinusulit na talaga naming ‘tong magkakasama kasi mawawalan na naman kami ng time sa isa’t isa kapag nag-start na ang classes.

“Kamusta si Merliyah?” tanong ni Yummi habang s********p sa iced coffee niya.

            Bumuntonghininga ako at hinalo ang in-order kong espresso. “Ang weird niya talaga, promise,” sagot ko nang hindi sila tinitingnan, nanatili ang tingin ko sa usok ng kape.

            “Paanong weird?” tanong naman ni Dave.

            Ilang minuto akonng tahimik habang iniisip ang mga ka-weirdohan na mga pinaggagagawa ni Merliyah sa loob ng isang linggong pananatili niya sa bahay.

            “Una, hindi siya kumakain ng sea foods,” tugon ko. ‘Yan talaga ang una kong napansin sa kaniya, unang ulam na binigay ko ay piniritong isda ngunit hindi man lang niya ito hinimay.

            “Anong weird do’n? Malay mo allergic lang talaga siya sa sea foods,” depensa ni Dave na siyang sinang-ayunan ni Yummi.

            “Tama, tama,” tango-tango nitong suporta sa kaibigan.

            Oo nga naman, pero kasi iba lang talaga ang pakiramdam ko.

            “Ewan, basta. Binibigyan niya ng nagsisimpatyang tingin ‘yong mga sea foods na niluluto ko para sa kaniya. ‘Yong tingin na naawa siya,” patuloy ko sa pagsasalita.

            Bumuntonghininga si Yummi at nilapat ang kaniyang kamay sa aking kanang balikat kaya napatingin ako sa kaniya.

            “’Di ba, sabi ni Liyah isa ring siyang diver? Kaya baka naawa lang talaga siya sa mga isda kasi s’yempre nakakasama niya ‘yon sa ilalim ng tubig,” komento ni Yummi kayatumango-tango na lang ako habang naka-poker face.

            “May point, may point,” sambit ni Dave at tumatango-tango rin.

            Well, baka hindi talaga siya weird at sadyang judgemental lang ako.

            “Tapos alam niyo ba, kapag magsalita siya parang hindi siya tao,” k’wento ko kahit puro naman sila kontra sa ‘kin.

            Nagkatinginan si Yummi at Dave at saka sabay na tumingin sa ‘kin. Bakas sa kanilang mga mata ang kyuryosidad batay sa sinabi ko.

            “Paanong hindi tao?” tanong ni Dave at nilagay ang braso sa mesa habang matamang nakatingin sa ‘kin.

            “Nahuli mo ba siyang tumatahol?” pabulong na tanong ni Yummi habang nilagay pa ang kamay sa gilid ng kaniyang bunganga upang walang makarinig.

            “Hindi kayo magkalahi,” sambit ko at napairap kaya sinamaan ako ng tingin ni Yummi habang tawa nang tawa si Dave hanbang pinagmamasdan kami.

            “Payag ka no’n, Yums? Aso ka raw, oh! Kung ako ‘yan, rerebatan ko ‘yan,” sulsol ni Dave kaya’t hinampas ko siya.

            Isa rin ‘to eh.

            “Mamaya na ‘ko babawi!” ani Yummi at humalukipkip saka umiwas ng tingin sa ‘kin na tila nagtatampo pero maya-maya lang ay muli siyang tumingin sa ‘kin at nagsalita, “Back to the topic na, Marga. Anong ibig sabihin mo kanina?”

            Sumandal ako sa upuan at humigop ng kape saka tumugon, “Eh kasi, one time nahuli ko siyang nagsasalita mag-isa. Sabi niya, ‘Ibang-iba pala ang mga tao kaysa sa ‘min’ something gano’n.”

            “Hala! Parang taga-ibang planeta siya,” sambit ni Yummi. Niyakap niya ang kaniyang sarili at hinimas-himas ang kaniyang braso na tila nangingilabot.

            “Hayaan na lang muna natin since naligaw lang naman yata siya rito sa Ariesa. Kupkupin na lang muna natin hanggang sa makabalik siya sa lugar na pinanggalingan niya,” suhestyon ni Dave kaya napatango-tango kami ni Yummi.

            Napansin kong hinayaan niya ang in-order niyang cappuccino sa mesa habang nagbabasa siya ng libro niya sa law na hindi ko alam kung anong pangalan kasi hindi naman ako interesado. Ilang minuto akong pasulyap-sulyap sa kape niya hanggang sa hindi na ako nakapagpigil. Daig ko pa ang agila kung bumingwit ng kape ni Dave at hindi nag-aksaya ng oras na humigop doon.

            “Hoy!” saway niya sa ‘kin at pabagsak na nilapag ang libro sa mesa.

            “Pahigop din!” sambit ni Yummi at pilit inaagaw ang kape sa ‘kin kaya nilalayo ko naman iyon sa kaniya.

            “Teka, sandali! Umiinom pa ako eh,” angal ko nang biglang kunin ni Dave sa ‘kin ang kape niya. Sinamaan niya ako ng tingin at nilaklak iyon kaya wala akong nagawa kung ‘di pagmasdan ang adam’s apple niya na tumataas-baba. Pagkatapos niyang inumin, pabagsak niyang nilapag ang tasa sa mesa dahilan para maglikha iyon ng tunog.

            “Umiiral na naman ‘yong pagkaburaot mo,” aniya at muling bumalik sa dating p’westo saka nagbasa na lang ulit ng libro.

            “Ang duga! Hindi man lang ako nakatikim,” nagtatampong sambit ni Yummi at itinaas ang kaniyang paa sa upuan at saka niyakap ang mga ito habang nakanguso.

            “Bumili ka na lang do’n, tsk,” sagot ni Dave habang hindi inaalis ang kaniyang tingin sa binabasa nitong libro.

            “Oh, akin na pera, ako bibili,” nanghahamon na saad ni Yummi.

            “Mama mo pera,” tugon ni Dave kaya napikon naman itong isa.

            “Balak mong abogado sa lagay na ‘yan?” taas-kilay kong tanong nang marinig ang sinagot ni Dave kay Yummi.

            Tumaas ang dalawang kilay nito sinara ang libro at dahan-dahang nilapag sa mesa. Naging seryoso ang kaniyang pagmumukha habang tinataliman ako ng tingin ngunit hindi ako nagppapatalo bagkus mas lalong tinaliman ko ang aking tingin sa kaniya.

            “Bardagulan na,” dinig kong bulong ni Yummi.

            Handa na sana akong i-defend ‘yong side ko nang biglang magsalita si Dave na siyang ikinanlaki ng mga mata ko.

            “Well, according to the Bible―” Naputol ang kaniyang sasabihin nang biglang tumawa nang malakas si Yummi dahilan para pagtinginan siya ng mga tao rito sa coffee shop. Napasandal siya sa kaniyang upuan at pinunasan ang gilid ng kaniyang mga mata na lumuluha na sanhi ng pagtawa.

            “May nakakatawa ba sa sinabi ko?” kunot-noong tanong ni Dave, ginalaw ni Yummi ang kaniyang kamay na parang nagtataboy ng langaw.

            “Laughtrip ka talaga, Dave,” aniya at humabol pa ng isang tawa. Napatingin siya sa ‘kin at ningisihan ako. “Retreat ka muna, Marga. Wala ka naman sigurong balak kalabanin ang salita ng Panginoon,” sambit nito kaya napalunok ako.

            Taas-kilay kong ppinagmasdan si Dave. “Oh, edi sige. Ikaw na panalo, ‘di na kita kokontrahin sa pagiging lawyer mo,” masakit sa pride kong sambit.

            “Ayan, goods,” tango-tangong aniya at bumalik na lang sa pagbabasa.

            “May nabasa pala ako sa net kahapon,” singit ni Yummi kaya napatingin kami sa kaniya.

            “Ano ‘yon?” tanong ko at nilagok na ang esperesso ko na mahigit isang oras ko nang hinahalo.

            “Magkaiba raw ‘yong sirens sa mermaid,” seryosong sambit ni Yummi. Napataas ang dalawang kilay ko sa narinig.

            “Eh?” sabay na tanong naming ni Dave, pareho kaming naguguluhan. Ibinaba niya muli ang kaniyang libro at napatingin kay Yummi, ganoon din ang ginawa ko.

            “Akala ko ba pareho lang ‘yon?” tanong ko na siyang inilingan ni Yummi.

            “Hindi raw,” tila siguradong sagot niya.

            “Anong pinagkaiba nila?” kunot-noong tanong ni Dave.

            Lumapit si Yummi sa ‘min kaya inusod ko rin ang upuan ko, gano’n din ang ginawa ni Dave. Nag-iingat kami na baka may ibang makaalam ng i-chi-chika nitong isa. 

            “’Yong sirens daw ‘yong nag-lulure sa mga mangingisda sa dagat at pinapatay upang gawing alay,” pabulong na tugon ni Yummi.

            “Eh ‘yong mermaids?” muling tanong ni Dave.

            “’Yong mermaids naman, sila ‘yong nagbabantay ng dagat. Peaceful lang sila at hindi fond ng violence,” sagot ni Yummi aya napatango-tango kami.

            “Sa tingin niyo, anong klaseng lamang tubig ang mayroon sa Primal Sea?” tanong ko kaya napatingin sila sa ‘kin.

            “Hindi pa nga tayo sigurado kung may naninirahan do’n eh,” sambit ni Dave na sinang-ayunan ni Yummi.

            “Alam naman namin na hindi ka maniniwala kapag wala pang proof pero ayon sa pagkakaalam ko, wala pa namang nabalita na nawawalang mangingisda kaya efas pa rin tayo,” saad ni Yummi.

            Kailan kaya ako makakakita ng sirena?

            Pagkabukas ko ng pinto ay halos manigas ako sa kinatatayuan nang bumungad sa ‘kin ang limpak-limpak na mga groceries. Hindi ko mabilang kung ilang malalaking plastic ba ang nandito sa bungad ng pintuan. Nanlalaki ang mga mata ko itong tiningnan, mula sa labas ay kitang-kita ko na puro mga pagkain ang laman.

            “Ika’y nakauwi na pala,” bungad sa ‘kin ni Merliyah habang may tipid na ngiti sa kaniyang labi.

            “Oo. Ano ‘tong mga ‘to?” tanong ko sa kaniya habang nakaturo sa mga plastic na nasa sahig. Wala namang sinabing may ayuda, ah.

            “Ah, iyan ba? Mayroong dumaan na isang ginoo rito kanina at nilagay lahat ng mga supot dito sa loob ng bahay,” aniya kaya napakunot ang noo ko.

            “Ginoo? Anong itsura?” Napatingin ito sa taas na tila nag-iisip.

            Sino namang magbibigay ng groceries sa ‘min?

            “Hindi ko mabatid ‘pagkat hindi ko nakita nang lubusan ang kaniyang mukha dahil nakasuot ito ng isang kulay itim na bagay sa kaniyang mga mata,” paliwanag niya.

            Itim na bagay?

            “Shades?” tanong ko pero kumibit-balikat lang siya bilang tugon.

            “Hindi ko batid kung iyan ba talaga ang tawag. Ang tanging saad lang niya kanina ay muli raw siyang babalik ngunit hindi niya alam kung kalian. Ang mas kataka-taka pa, kahit nakasuot siya ng s-shades, batid ko na sa akin siya nakatingin,” patuloy nito kaya napaisip ako sa kaniyang sinabi.

            Hindi ko maiwasang kabahan kasi baka mamaya may masamang intension pala siya sa ‘min at pampalubag-loob lang ‘tong binigay niya ngayon para may masumbat siya ‘pag dumatin ‘yong araw na sabi niyang babalik siya.

            “Liyah, tulungan mo ‘kong ilagay ‘to lahat sa bodega,” sambit ko na siyang ikinakunot ng kaniyang noo.

            “Hindi ka ba nanghihinayang mga pagkain na ito at balak na lamang na iimbak?” tanong niya na siyang inilingan ko.

            “Hindi ako kampante n amula sa isang estranghero ang pagkaing ipapakain ko sa aking pamilya,” seryosong ani ko na siyang ikinatulala ni Merliyah.

            “Pa… milya?” wala sa sariling banggit niya.

            “S-Sa oras na t-tumira ka sa i-ilalim ng b-bubong ng pamamahay n-na ito, k-kapamilya ka na n-namin.” Napalingon ako nang may marinig na pamilyar na boses. Bumungad sa ‘kin si Tatay na nakaupo sa wheelchair habang pinapaandar ito.

            “Tay naman, sabi ko sa ‘yo ‘wag ka nang malikot eh,” malumanay na saad ko at lumapit sa kaniya upang alalayan siya.

            “’Di a-ako bata,” aniya at tinabig ang kamay ko na hahawakan sana ang handle ng wheelchair.

            Kulit!

            Napatingin ako kay Merliyah nang marinig na suminghot ito. Nang mapansin niyang nakatingin ako sa kaniya, umiwas siya ng tingin at pinunasan ang kaniyang mga mata na may namumuong mga luha. Anong nangyari?

            “Merliyah, okay ka lang? Anong problema?” nag-aalalang tanong ko.

            “Ayos lang,” sagot niya at suminghot bago dugtungan ang kaniyang sinabi, “ako.”

            Tumingin siya sa ‘kin at binigyan ako ng isang ngiti. Isang totoong ngiti na walang tinatagong kalungkutan. Isang ngiti na nais kong makita magmula no’ng tumira siya rito sa bahay. Ningitian ko rin siya pabalik na kita ang lahat ng ngipin.

            “Nais kong magpasalamat sa inyo dahil ako’y inyong kinukop at tinuring na parang kapamilya. Bata pa lamang ay pumanaw na ang aking ina habang ang aking ama ay abala sa paggawa ng mga sandata,” aniya at pinunasan ang gilid ng kaniyang mata.

            Napakunot ang noo ko sa narinig. Paggawa ng mga sandata?

            Napatikhim si Tatay at tumingin saka nanginginig na sinenyas ang hawakan ng kaniyang wheelchair kaya napatango ako. Bago ko itulak ang wheelchair ni Tatay pabalik ng kaniyang k’warto, tiningnan ko muna si Merliyah at ningitian.

            “Masaya kaming tanggapin ka sa ‘ming pamilya, Merliyah.”

Third Person’s POV

            “Boss, matanong ko lang. Bakit kayo nagbigay ng groceries sa iba? May charity na po kayo?” curious na tanong isang g’wardya na nakasama sa pagbili ng mga groceries na inihatid sa bahay nina Maggy.

            “Sa pagkakaalam ko, walang karapatang manghimasok sa buhay ang isang g’wardya,” malamig na tugon ng kaniyang boss dahilan para mapayuko ito.

            “Pasensya po,” anito at sinesermonan ang kaniyang sarili sa isipan kung bakit ba niya naisipang tanungin ang kaniyang boss.

            Napatingin ang kaniyang amo sa bintana ng condominium na tinutuluyan niya. Halos labing-anim ang palapag na mayroon ito at sa ikalabing lima siya tumutuloy. Mula nang may matanggap siyang report tungkol sa isang sirena na natagpuan sa Primal Sea, ginamit niya ang lahat ng kaniyang koneksyon upang mahanap ito at hindi naman siya nabigo dahil natagpuan niya ito sa bahay ng dati niyang kaibigan.

            “Labis ngang mapaglaro ang tadhana. Gusto ko lang naman mangamusta, Marvin Sandoval,” nakangisi niyang ani nang maalala ang sindak at takot sa mukha ng kaniyang dating kaibigan nang makita niya itong dumalaw mismo sa kaniyang bahay.