Chapter 9

[Past]

MATAPOS akong bihisan ni Mama ng magandang damit ay nagpunta kami sa malaking bahay na katabi ng sa amin. Mahigpit ang hawak ko sa regalong hinanda para sa anak ng kaibigan ni Mama. Ang sabi kasi ay ngayon ang dating ng mga ito mula sa ibang bansa.

Ang kwento pa nga ni Mama ay kaibigan niya ito noong highschool hanggang sa ngayong may kanya-kanya na silang pamilya. Nag-migrate sa ibang bansa at nanatili roon nang maraming taon. Bumalik lang ang mga ito sa bansa para raw hawakan ang business na minana ng asawa ng kaibigan ni Mama.

At dahil ang mga ito na ang mamamahala ng business ay rito na maninirahan ang buong pamilya kaya ang dating bakanteng lote sa tabi ng bahay namin ay pinatayuan ng isang malaking bahay.

Ang anak na lalake ng kaibigan ni Mama ay halos kasing edad ko kaya ilang buwan ding excited sa pagdating nila at talagang naghanda ng regalo para rito. Gusto kong makalaro ito at maging kaibigan.

“Ayan na sila,” ani Mama na nakatingin sa papalapit na kotse.

Hindi ko naman alam kung bakit bigla akong nakaramdam ng kaba at mabilis na nagtago sa likod ni Papa.

Ugong nang humintong sasakyan ang sunod kong narinig kaya sumilip ako. Si Mama ay nakalapit na sa kotse. Unang lumabas ang isang magandang babae na agad yumakap kay Mama, kasabay ng isang lalakeng halos kaedad naman ni Papa. “Namiss kita Ester,” ang sabi pa ng babae. Mukhang ito na ang sinasabi ni Mama na kaibigan.

“Ako rin, namiss kita nang husto,” ang tugon ni Mama.

Si Papa naman ay humakbang din palapit kaya bigla rin akong napasunod. “Kumusta ang biyahe?”

“Ayos lang kahit nakakapagod,” ang tugon ng babae at pagkatapos ay napatingin sa akin. “Ito na ba ang anak niyo? Hi, ako nga pala si Janette but you can call me tita Janette. At siya naman si tito Steve,” ang pakilala niya sa lalake.

“H-hello,” ang tugon ko. “Welcome po.”

“Wow, nakakatuwa naman,” at hinaplos ang buhok ko. “I’m sure magkakasundo sila ni Caleb.”

Caleb? Ito siguro ang pangalan ng anak niya. Nabaling ang tingin ko sa kotse. Bakit hindi pa ito lumalabas?

Binuksan ni tito Steve ang pinto ng kotse. “Caleb, nandito na tayo, lumabas ka na,” ang utos pa nito.

Mabilis naman akong ngumiti at halos mabali na ang leeg sa kakasilip habang nakakapit pa rin sa pantalon ni Papa pero hindi pa rin ito lumalabas.

“Caleb, sige na, lumabas ka na r’yan,” ang utos ni tita Janette sa pinakamalambing na tonong narinig ko.

Ilang sandali pa ay may lumabas na maliit na sapatos sa kotse. Ayan na, palabas na siya!

Mula sa paa ay unti-unting umakyat ang paningin ko sa mukha ng— Bigla kong nabitawan ang regalo at bumagsak sa kalsada. Mabilis din akong nagtago uli sa likod ni Papa.

“Kenan,” si Mama sa mababang tono. “Anong ginagawa mo?” May kunot sa noo, mukhang hindi nagustuhan ang ginawa ko.

“Naku, baka nabigla lang siya sa itsura ni Caleb,” ani tita Janette. “Napaaway kasi ito sa school kaya puro pasa ang mukha.”

“Pero kahit na, nakakahiya naman sa inyo,” tiningnan ako ni Mama. “Kenan, ‘di ba may ibibigay ka kay Caleb?”

Napalunok ako ng laway tapos ay pinulot ang nabitawang regalo. Muli kong tiningnan ang mukha ni Caleb na nakatingin na pala sa akin. Mukha itong galit kahit nakatingin lang naman.

Parang ayoko nang ibigay ang regalo!

“For me?” ang tanong niya na nakatitig na sa hawak ko. Hindi ko alam kung bakit hindi ko makuhang sumagot hanggang sa ilahad niya ang kamay. “Can I have it?”

“Hinihingi niya ang regalo Kenan, ibigay mo na,” ani ni Papa.

Hindi ko magawang kumilos dahil sa kaba. Ang lakas-lakas ng tibok ng puso ko kahit nakatitig lang siya sa akin. Nakakatakot!

Lumapit siya at kinuha sa akin ang regalo. “Thank you,” ang sabi niya pa pero hindi naman nakangiti. Hindi siya masaya sa regalo ko!

“O ayan, okay na sila,” ani tito Steve. “Ang mabuti pa ay pumasok muna tayo sa loob ng bahay.” Nag-umpisang lumakad sila Mama papasok sa bahay at mabilis naman akong sumunod.

Pero paglingon ko ay naiwan sa labas si Caleb na nakatitig sa regalo. Huminto ako at kahit may kunting takot ay bumalik ako. “Hindi ka papasok?” ang tanong na halos hindi magawang isatinig dahil sa takot sa kanya.

Umangat ang tingin niya sa akin. “Anong laman nito?” ang tukoy niya sa regalo.

“Ano—” napanguso ako. Nagdadalawang isip kung sasabihin sa kanya kung ano ang laman. Mukha kasing hindi na bagay sa kanya ang binigay ko. “R-robot.”

Kumurap siya at bahagyang naningkit ang mga mata. Sabi ko na nga ba, e! hindi niya magugustuhan ang binigay ko. “K-kung ayaw mo, ibalik mo na lang sa ‘kin.”

“No, I like it. Nagustuhan ko,” aniya at ngumiti.

“Talaga?!” bigla akong natuwa. “Ako ang pumili n’yan no’ng nagpunta kami sa mall,” pagkatapos ay napatitig sa mga pasa niya sa mukha. “Masakit?”

“Ang alin?”

“’Yang nasa mukha mo,” nang umiling siya ay halos pumalakpak ako. “Ang tapang mo naman!” tapos ay nilapit sa mukha niya ang index finger. “Natinik ako no’ng isang araw habang kumakain ng isda. Sobrang sakit kaya umiyak ako,” ang kwento ko.

“A, okay.” Pagkatapos ay naglakad papasok sa bukas na gate. Sumunod naman ako hanggang sa huminto siya sa garden.

“Pa’no ka nagkaroon n’yan?” Naku-curious kasi talaga ako.

“Sinuntok ako ng classmate ko.”

“Ang sama naman niya!”

“Don’t worry, sinuntok ko rin siya sa mukha.”

Hala! Bad rin pala siya. “Pero masama ang makipag-away. Ang sabi ni Mama ay paparusahan ang batang nakikipag-away.”

“Talaga?”

“Oo, kaibigan ko nga lahat ng classmate ko, e.”

“Pero wala ako nu’n.”

“Ha?”

Tumingin siya sa akin. “Wala akong kaibigan.” Hindi halata pero mukhang malungkot siya nang sabihin iyon.

Kawawa naman siya. Kaya para pagaanin ang loob niya ay ngumiti ako at hinampas ang d****b sabay sabing, “Simula ngayon kaibigan mo na ‘ko.”

“Pero kanina lang ay takot na takot ka sa ‘kin.” Muling naningkit ang mga mata niya at mukhang inaabangan kung ano ang magiging reaksiyon ko sa sinabi niya.

Napanguso ako habang nakatungo. Pinaglaruan ko rin ang mga daliri nang sabihin ang, “N-nabigla lang kasi ako sa itsura mo kasi mukhang nakakatakot. Sorry.” Nahigit ko naman ang hininga nang bigla niyang nilapit ang mukha sa akin. Na sa sobrang lapit ay halos maduling ako.

“Hindi talaga masakit, kung gusto mo ay hawakan mo pa.” Kinuha niya ang kamay ko at dinala sa pisngi niyang may pasa. Biglang nanginig ang kamay ko at mabilis na binawi nang madikit ang daliri sa pisngi niya. Baka kasi nagpapanggap lang siya na hindi pero ang totoo ay masakit pala talaga ang pasa niya sa mukha.

“Bakit ka nga pala inaway ng classmate mo?” Iyong mga classmate ko kasi mababait kaya kasundo ko lahat.

“I don’t know, bigla niya ‘kong inaway.”

May gano’n ba? Basta na lang nang-aaway ng walang dahilan? “Ako, hindi kita aawayin dahil magkaibigan na tayo ngayon,” tumitig siya sa akin. Mukhang hindi siya naniniwala kaya nag-isip ako ng ibang paraan para ipakitang totoo ang sinabi ko. “Gusto mong sumama sa ‘kin? Marami akong laruan sa bahay. Sini-share ko lahat sa mga kaibigan ko.” Hinawakan ko ang braso niya at hinila para puntahan muna sila Mama at magpaalam na lilipat sa bahay.

Nang payagan ay mabilis ko siyang hinila at tumakbo papunta sa bahay. Dumiretso sa kwarto at nilabas lahat ng laruan ko. “Simula ngayon ay kung anong akin ay sa ‘yo na rin, kasi magkaibigan na tayo.”

Unti-unti ay napangiti siya. Hindi ko alam kung anong meron pero gumaan ang pakiramdam ko nang tuluyan na siyang ngumiti na abot hanggang mata.

*****

ANG MGA KATAGANG binitawan ko noong mga bata pa kami ay siya ring ginawa niya. Na kung ano ang akin ay siya ring kanya kaya inagaw niya ang babaeng gusto ko noong highschool at ngayon ay mukhang balak niya muling ulitin ang kasalanan. Pero this time ay hinding-hindi na ako papayag na magtagumpay siya.

Kung kailangan kong ilayo si Mary Rose ay gagawin ko huwag lang makalapit si Caleb.

Matapos ang lunch ay sabay rin kaming umalis sa cafeteria ni Felix. “Next time, lalagyan ko na talaga ng yelo ‘yang ulo mo. Masiyadong mainit, baka kung wala pa sigurong mga tao sa paligid ay baka sinuntok mo na sa mukha ‘yung si Caleb.”

“Kasalanan niya dahil mukhang uulitin niya uli ‘yung kasalanan niya sa ‘kin dati.”

“Pero hanggang kailan ka ba magagalit sa kanya? Hindi naman pwedeng forever dahil hindi naman totoo ‘yun, walang poreber.”

“Hanggang hindi na kumukulo ang dugo ko ‘pag nakikita siya.”

Nailing siya at mukhang disappointed sa sinabi ko. “Ito, payong kaibigan lang, ha. Sobrang tagal niyo ng magkaibigan at marami na kayong pinagdaanan. Sana hindi masayang ‘yung friendship niyo dahil lang sa minsan siyang nagkamali at nakagawa ng kasalanan sa ‘yo.”

Naiintindihan ko ang punto niya. “Pero sana naisip niya muna ‘yan. Na sa sobrang tagal na naming magkaibigan at marami nang pinagdaanan ay nagawa niya pa akong lokohin. Hindi ako ang dapat na pinapayuhan mo rito Felipe… siya dapat ‘yun.”

“Tang*nang ‘yan, Felipe na naman ang tawag mo sa ‘kin. Ang seryoso nang usapan natin dito tapos lalagyan mo ng kalokohan, makaalis na nga.” Tumalikod siya at tuluyan nang umalis. Hindi na nakuhang magpaalam.

Napabuntong-hininga ako. Biglang nakaramdam ng pagod matapos ang nangyari. Ang mas mabuti pa ay maghanap ako ng pwedeng tambayan dito sa malapit dahil mamaya pang alas-dos ang sunod kong klase.

Naisipan kong puntahan na lang ang pagodang nadaanan ko noon habang naglilibot. Malapit lang iyon sa faculty building bago pa marating ang Education department.

Nang malapit na at tanaw ko na ang pagoda ay nakatanggap naman ako ng message galing kay Caleb.

Caleb:

Where are you now?

Hindi ako nag-reply at nagpatuloy lang sa paglalakad nang muli siyang nagpadala ng message. This time ay picture na ni Mary Rose ang laman ng message.

Caleb:

Mary Rose Amistoso. Accounting. From XXX province. Farmer ang parents at may isang nakababatang kapatid na lalake.

Bakit ang dami niya ng alam kay Mary Rose kaysa sa akin?! Unfair! Pangalan lang alam ko tapos siya ay napakarami na. Anong ginawa niya para makuha ang impormasiyong ito?!

Kenan:

What do you want? Anong ginawa mo kay Mary Rose?

Caleb:

Relax. Nagtanong-tanong lang ako.

‘Lang?’ Eh, ako nga na nakasama ito ng isang oras ay pangalan lang ang alam tapos siya ay nagtanong-tanong lang?!

Kenan:

Malaman ko lang na may ginawa kang masama sa kanya, humanda ka talaga sa ‘kin.

Caleb:

Don’t worry, wala akong gagawing masama. In one condition.

Sinasabi ko na nga ba! May masama talaga siyang plano kaya pinadalhan niya ako ng picture at information ni Mary Rose.

Kenan:

What it is?

Caleb:

Later at home.

Ano na namang binabalak niyang gawin at gusto niya pang sa bahay? Hindi ba pwedeng pagpahingahin niya naman ako?! Pagod na ako rito sa University tapos pati ba naman sa bahay?

***<[°o°]>***