Chapter 12

HINDI maalis ang ngiti sa mukha habang ka-text si Mary Rose. Kahit nga nagkaklase si Sir ay panay ang padala ko ng messages. Sayang talaga at wala kaming same class ngayong araw kaya hindi ko siya makikita.

Pero pwede naman sigurong mag-meet kami sa lunch?

Felix:

Sa’n ka?

Biglang text ni Felix. Ano naman kayang kailangan nito sa ‘kin ngayon?

Kenan:

Bakit?

Felix:

Punta ka na rito.

Tinutukoy niya siguro ay ang pagpapalista namin sa basketball club. Ang chance na pinakahihintay ko. This time ay sisiguraduhin ko ng magiging member ako ng basketball team. Noong isang araw in-announce na may registration ngayon at hindi ko sasayangin ang pagkakataong ito. Ito ang isa sa mga pangarap ko kaya hindi ko ‘to palalampasin.

Kenan:

Wait, papunta na.

Ang reply ko at pagkatapos ay nagmadali na, kung bakit kasi medyo malayo-layo sa department ko ang club ng basketball team tapos ang tagal pang natapos ang klase.

Nang makarating ay mahaba na ang pila. Grabe sa dami nang gustong mag-try out at mapabilang sa team. Hinanap ng mga mata ko si Felix na nasa unahan na ng pila.

“Kasama mo na naman ‘yang taong ‘yan?” ang puna ko nang makitang kasama niya sa pila si Caleb. Ibig sabihin ay balak din nitong sumali sa team.

Tsk! Bahala siya, basta wala na akong pakialam dahil nakakapagod siyang pigilan. Ang kailangan ko lang gawin ay ipagdasal na sana ay hindi ito makapasok dahil sa oras na pareho kaming palarin ay isa na namang panibagong kalbaryo sa akin ang makasama siya.

“Dito ka na pumila,” ani Felix at bahagyang tumabi para bigyan ako ng space sa pila. Tapos ano? Paggigitnaan nila akong dalawa ni Caleb? No way!

Sumasama ang maganda kong araw ‘pag nakikita ‘to, e, tapos ipagtatabi pa kami?!

“No thanks,” ang sagot ko at umalis sa harap nila. May prinsipyo naman akong tao kaya sa dulo ako pipila. Huli akong dumating kaya sa hulihan din ako ng pila dapat pumwesto.

Pero talagang ayaw akong tantanan ni Caleb! “Anong kailangan mo?” ang tanong nang umalis ito sa pila at sinundan ako.

“Kararating ko lang kaya—“ bigla siyang sumingit sa unahan ko. “Dito ako pipila.”

“’Di ba do’n ka na nakapila sa unahan? Kasama mo nga si Felipe, e!” pero nginitian niya lang ako at humarap na sa pila. “Hoy!” sabay tulak sa kanya na agad ko namang pinagsisihan dahil may nadamay na ibang students sa pila.

“Pare, kunting hinay naman d’yan, hindi lang ikaw ang nakapila rito,” ang react ng lalake na sinundan ni Caleb sa pila.

Agad naman akong humingi ng pasensiya pero nang magtagpo ang tingin namin ni Caleb ay kulang na lang ay ulitin ko ang ginawa. Nakakaloko na ang ngiti niya, a!

Gustong-gusto niya talagang iniinis ako. Tuwang-tuwa talaga siya kapag malapit nang mapigtas ang ugat ko sa katawan.

Pumikit ako at huminga nang malalim para kumalma. Hindi ko siya papansinin ngayon.

“Okay ka lang?”

Narinig kong sabi niya pero tulad ng plano ay wala akong balak mamansin— Nang biglang nagsitayuan ang balahibo ko sa katawan at mabilis na napaigtad kasabay nang pagdilat ng mga mata nang may maramdaman sa leeg.

Tinabig ko nang malakas ang kamay niyang nakahawak sa leeg ko. “A-anong ginagawa mo?” Hindi ko alam kung bakit ako biglang kinabahan sa ginawa niya. Pakiramdam ko ay may bigla na naman siyang gagawin na kalokohan o hindi kaya ay muling hipan ang tenga ko.

“Nothing, gusto ko lang i-check kung okay ka lang.”

Bahagya akong lumayo sa kanya sa sobrang lakas ng kabog ng d****b ko. “W-wala akong sakit. Kaya ‘wag mo ‘kong hahawakan,” matagal niya akong tinitigan na halos hindi ko rin matagalan. “U-umabante na ang pila,” ang sabi ko sa kanya para lang maalis na ang tingin niya sa akin.

Nakahinga naman ako nang maluwag nang kumilos na siya at humarap sa pila.

Anong problema?! Bakit gan’to ang nararamdaman ko?!

Hindi kaya…?

Napansin kong paalis na si Felix kaya mabilis ko itong pinigilan. “Tapos ka na? hintayin mo muna ‘ko.”

“Bakit? May pupuntahan pa ‘ko after this.”

“Samahan mo lang ako sandali sa clinic, papa-check up ako,” tapos ay bahagyang lumapit para ibulong ang, “Feeling ko may sakit ako sa puso.”

Nanlaki ang mata niya. “Seryoso?!” napalakas ang boses niya kaya muling napatingin si Caleb. “Pa’no mo nasabing may sakit ka?!”

Tang*na! ibinulong ko nga lang sa kanya dahil may epal sa paligid tapos nilakasan niya pa talaga ang boses.

“May sakit ka?” ang react ni Caleb. “I knew it, tara pumunta na tayo sa clinic, magpa-check up ka.”

“Tama, magpasama ka na lang kay Caleb,” ang suggestion ni Felix. Kung alam mo lang na siya ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito.

Na sa sobrang inis ko rito ay nagri-react na pati puso ko.

“Kalimutan mo na lang ‘yung sinabi ko, kunwari nagka-amnesia kang wal*ngh*ya ka.” Kakagigil, e! Sobrang ingay.

“Kenan, kung masama ang pakiramdam mo ay sasamahan na kita sa clinic,” ani Caleb at hinawakan ang siko ko na mabilis ko ring iniwas sa kanya.

“’Di ba sabi kong ‘wag mo ‘kong hahawakan? Saka, okay lang ako. Kailangan kong magpalista.” Pagkatapos ay napatingin kay Felix na naguguluhan na sa akin at napakamot na lang sa batok.

“Sure ka? Kasi kailangan ko na talagang umalis.” Nag-aalangan pa siyang humakbang palayo.

Tumango ako saka iwinasiwas ang kamay, tinataboy na siya. Pagkatapos ay nabaling ang tingin sa nakaharap pa ring si Caleb. “Okay lang ako kaya humarap ka na do’n.”

Ilang sandali pa ay unti-unti nang umiikli ang pila at ng turn na ni Caleb magpalista ay muling bumalik si Felix na hinihingal pa. “Ito, inumin mo,” at saka binigay sa akin ang dalang gamot at bottled water.

“Akala ko ba ay may gagawin ka?”

Humugot muna siya nang malalim na hininga bago sumagot, “Mas importante ka kaya inumin mo na ‘yan.”

“Pero wala naman akong sakit.”

“May sakit man o wala ay kailangan mo ‘yang inumin. Hindi ako aalis dito hanggang hindi ko nakikitang nainom mo ‘yan.”

Ang seryoso ng itsura niya kahit hinihingal pa rin kaya sinunod ko na lang ang utos niya. “O ‘yan,” sabay buka ng bibig para ipakita ang bunganga. “Nainom ko na, happy na?”

“’Wag ka kasing magsasabi ng kung ano-ano para walang mag-aalala.”

“Yes, Sir,” ang labas sa ilong na sagot. Ginagawa naman akong bata nito.

“Sige, aalis na ‘ko. Kung may kailangan text ka lang, ‘kay?” Hindi na niya hinintay ang sagot ko at muli nang tumakbo paalis.

“Tropa mo ‘yun?” ang tanong ng lalakeng kasunod ako sa pila.

Tumango lang ako kasi hindi ko naman ito kilala. “Ang swerte mo naman sa kaibigan, sobrang concern kasi sa ‘yo.”

“Thank you,” ang tugon ko. “Matagal na kasi kaming magkaibigan, since grade school pa.”

Pagkatapos ay ngumiti ito nang kakaiba. “Sobrang tagal na pala. Kawawa naman.”

Nagtaka ako kung ano ang ibig nitong sabihin. Anong kawawa? “What do you mean?”

“Hindi mo ba nahahalata?”

Ano bang pinagsasasabi ng taong ‘to? Ang weird naman niya.

“Kenan,” ang tawag ni Caleb. “Ikaw na.” Pagkatapos ay binigay sa akin ang ballpen.

Hindi ko na pinansin ang sinabi ng lalake at nag-focus na lang sa pag-sign ng registration form.

*****

PAALIS na ako sa University sakay ng motor nang mamataan ko si Felix na naglalakad at mukhang papunta sa pagoda malapit sa Education department.

Kaya hininto ko ang sasakyan at iniliko para sundan si Felix. Mabagal lang ang pagpapatakbo ko para sana gulatin pero bigla itong tumigil at may kinausap sa cellphone.

Napangiti ako nang maisip na may imi-meet ito at baka isang babae?

In-off ko muna ang makina ng motor at sinundan si Felix. Dahan-dahan lang ang lakad ko at baka mahalata niyang may sumusunod.

Gusto kong malaman kung saan, ano o kung sino ang pupuntahan niya dahil kung minsan ay malihim ito at ayaw magkwento. Kaya nang huminto ito malapit sa pagoda ay tumigil din ako at naghintay na may dumating na babae.

Pero nagtaka ako nang imbis na babae ay si Caleb ang nakita kong palapit sa kanya.

Anong nangyayari? Bakit palihim silang nagkikita nang hindi ko alam?

Ang daming tumatakbo na tanong sa utak ko at gustong-gusto ko rin malaman kung ano ang pinag-uusapan nila? Hindi naman ako makalapit dahil makikita na nila ako sa pinagtataguan ko.

Ilang sandali pa ay umalis na si Caleb at sumunod naman si Felix. Dumaan ito sa kabilang direction habang si Felix ay palapit sa pwesto ko kaya bigla na akong nagpakita. “Bakit kayo magkasama?”

Gulat na gulat ang itsura niya pero agad ring nakabawi. “Anong ginagawa mo rito?”

“Sagutin mo muna ang tanong ko. Bakit kayo magkasama, na naman. Tapos nagkikita pa kayo rito, anong meron?”

“May hiniram lang ako sa kanya.”

“Ano naman ‘yun?”

“H-hindi mo na kailangang malaman.” Pagkatapos ay lalagpasan ako.

Pero mabilis akong humarang sa daan. “Felix, payong kaibigan lang. Hindi ka dapat naglalalapit sa taong ‘yun.”

Agad nagbago ang expression niya at napalitan ng inis. “Bakit ang sama-sama ng tingin mo sa kanya?”

“Bakit hindi? Alam mo naman ang ginawa niya sa ‘kin dati ‘di ba? Inaalala lang kita dahil baka gawin niya rin sa ‘yo ang ginawa niya sa ‘kin.”

“Minsang pagkakamali lang ‘yun, Kenan. Kung tutuusin, mas marami kayong pinagsamahan na sobrang saya tapos sa isang minsang pagkakamali lang? Kung itaboy mo siya ay parang nakapatay siya ng tao sa ginagawa mo.”

Hindi ko na nagugustuhan ang tinatakbo ng usapan namin. “So, anong ibig mong sabihin?! Na ako ang mali?! Sabihin mo nga sa ‘kin, kinakampihan mo ba siya?!”

“Wala akong kinakampihan sa inyong dalawa Kenan. Nagiging patas lang ako at ayokong mamili ng kakampihan dahil pareho ko kayong kilala at itinuturing na kaibigan.”

“Kaibigan ang turing mo sa kanya? Kailan pa, ba’t hindi ko alam?”

“Kasi ‘pag sinabi ko sa ‘yo ay magkakaganito ka. See, nahuli mo nga lang kaming magkasama behind your back ay gan’to ka na.”

“Pa’nong hindi ako magkakagan’to kung pakiramdam ko ay kinakampihan mo siya kaysa sa ‘kin.”

“Kenan! Maging reasonable ka naman kahit minsan. Sa ‘yo lang may kasalanan si Caleb, ‘wag mo naman akong idamay.”

“Ah, okay, sige.” Umatras ako at dahan-dahang lumayo sa kanya. Ako pala ang may problema rito, at dinadamay ko lang siya.

“Kenan, ayokong mauwi tayo sa pag-aaway… pero minsan napapagod na ‘ko sa ginagawa mo kay Caleb. Unfair na masiyado sa taong nag-e-effort at ilang beses huhumingi ng tawad sa ‘yo.”

Umiling ako, ilang beses. “Shut up, kung ayaw mong mag-away tayo ay ‘wag ka na lang magsalita at ipagtanggol ang taong ‘yun.” Umalis ako sa harap niya at binalikan ang iniwang motor para makaalis na.

Hindi kasi nangyari sa kanya ang nangyari sa akin kaya gan’to siya kung magsalita. Hindi niya naranasan ang sakit ng matraydor at maloko kaya gan’yan siya kung makapagsalita.

***<[°o°]>***