LOGINShare
Chapter 4.1:
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56I can still vividly remember what happened two years ago.The first time that I let myself break free from the stigma that I made with regards about the romantic affection that the reality can only offer. Flawed and imperfect like us humans.
It’s funny that when I opened my heart for it for the first time, I received the consequences that I’ve been avoiding ever since I grew conscious of that feeling.
Levi proved to me that a single affection can ruin your multiple principles in this lifetime. I knew then that love really isn’t for me. It wasn’t something that I can comprehend immediately. Although, I didn’t reach that level of fondness, I still know that I was almost embracing its sensation.
Ang nakangiting mukha ni Seira ang sumalubong sa akin pagkapasok ko sa bahay. Nagtatanggal pa lang ako ng sapatos noong pasugod siyang lumapit at kinuha ang dala kong paper bag na may lamang mga pagkain mula sa handa ni Rafael. Tumakbo na si Seira sa kusina noong makuha na ang pakay. Hindi man lang ako binati!
“Si Mama? Nand’yan na?” sigaw ko mula sa sala para mapakinggan niya.
“Wala pa, ate!”
“Sinong sumundo sa ‘yo?”
“Si Mama! May work pa raw siya!”
“Kanina ka pa?”
“Hindi, ah! Kakarating ko lang. Halos magkasunod lang tayo, ate!”
Tumango na lang ako at hindi na sumagot dahil tinatamad nang sumigaw. Nag paalam na akong aakyat na sa kwarto para magbihis at sumigaw naman siya nang pagsang-ayon.
Pagkatapos maglinis ng katawan at magbihis ay dumiretso na agad ako sa study table ko para gawin ang mga school works ko. Ngunit ilang minuto na ang nakalipas at nanatili lang akong nakatutula at nag-iisip. Inaalala ang mga nangyari kanina.
Levi apologized to me because of the commotion and I just shrugged him off because I wasn’t in my right mind at that time to talk to him. I was dumbfounded with everything. Rafael didn’t return. Kahit ang mga panghapon naming klase ay hindi na niya dinaluhan. Tulala pa ako noong abutan ako ng paper bag ni Renz at sinabing pinabibigay ni Rafael, iyon ‘yong balot ng mga handa niyang nakasanayan na niyang padalhan din ako sa bahay para kay Mama at Seira. Wala ako sa sarili noong umuwi at… hanggang ngayon.
Is he okay?
I sighed deeply and palmed my face to wake my senses up. I’m just worried that his day was ruined because of what happened in our class. Birthday niya pa naman.
Suminghap ako noong may maalala. Hindi ko siya binati sa personal!
Kinuha ko ang cellphone ko mula sa charger sa pagbabalak na padalhan siya ng text. I’ve been calling and texting him but he never returned any of it.
To: Rafael
Nasaan ka ba kasi? Hindi kita nabati.
To: Rafael
I’m worried, okay? Just tell me that you’re fine and I’ll stop bombing your phone.
To: Rafael
Just… please enjoy your day. Text me when you’re finally sane to do it.
Noong dumating na si Mama ay agad na rin siyang nagluto ng ulam. Napapangiwi kami ni Seira habang pinapagalitan dahil sa mga nakakalat niyang laruan sa sala at ang pagkalimot ko magsaing.
“Simpleng gawain lang ay hindi niyo pa magawa! Paano na lang kung wala ako? Ha? ‘Wag kayong tatamad-tamad!”
Napakinggan ko siyang nagsasaing na kaya hindi na ako nagbalak na pumuntang kusina dahil baka lalo siyang magalit. Sa halip ay tinulungan ko na lang ang kapatid kong tahimik na humihikbi habang iniimis ang laruan niya. Mas lalo akong napangiwi dahil doon.
“Sabi ko kasi sa ‘yo ‘wag mong ilabas lahat para hindi ka mahirapan sa pag-iimis,” wika ko sa kaniya habang ipinapasok sa box ang mga laruan. Muli siyang humikbi at nakakaawang tingnan ang kaniyang itsura. I chuckled and ruffled her hair. “’Wag ka nang umiyak, mas lalo kang mapapagalitan.”
“I just wanted to play, ate…” umiiyak niyang saad.
“Mama’s just exhausted from work, hayaan mo na. Mag-imis na lang tayo.”
Tumango siya at pinahiran ang mga luha bago muling kumilos. Napabuntonghininga ako bago ko siya nilapitan para punasan ang luha niya. I grabbed her towel and wiped her sweat from the back. I tapped it lightly before telling her to go to her room and change her clothes. Maikli siyang ngumiti at sinunod ako pagkatapos.
Between the two of us, Seira is softer than I am. Dahil nga bata pa ay mabilis makaramdam ng pagtatampo at sama ng loob kapag napapagalitan. Mabilis din siyang umiyak at masaktan. Makulit at mahilig maglaro ang kapatid ko, aktibo sa lahat ng bagay. Masaya ang tawa at palaging nakangiti. Kaya nakakaawa siya kapag lumuluha na at nakasimangot.
“Nagawa mo na ba ang assignments mo?” ani Mama kay Seira noong kumakain na kami sa hapag kainan.
Kumibot ang labi ni Seira at namasa agad ang mga mata. Hindi iyon nakikita ni Mama dahil nagsasalin siya ng tubig sa kaniyang baso. My sister looked at me with pleading eyes, asking for help. I bit my lower lip and tried to think of a way to save her from this. But before I could, Mama already glanced at her and saw her guilty face.
“Hindi pa?” she concluded.
“Mama…” I tried calling her to grab her attention. Although, her narrowed sharp eyes are now very focused on my sister.
“Hindi ba’t sinabi ko na bago ka maglaro ay tapusin mo muna ang mga assignments mo? Ilang beses ko bang uulitin, Siera, at palagi mong nakakalimutan?” aniya. “Hindi ka gumaya sa kapatid mo’t mas inaatupag ang pag-aaral kaysa diyan sa paglalaro! Wala ka namang natututunan diyan!”
“Mama, tama na.”
Umiiyak na ngayong nakatungo si Seira at nakababa ang mga kamay. I sighed with the sight of her trying to stop her sobs.
“Umakyat ka na sa kwarto mo at tapusin mo ang assignments mo!”
Bumaling ako kay Mama. “Mamaya na, ma. Hindi pa siya tapos kumain-”
“Isa, Seira!”
Nagkukumahog na tumayo si Seira sa kaniyang upuan at agad na tumakbo sa hagdanan. Hindi man lang siya nakainom ng tubig!
Masama ang loob ko at walang imik na tinapos ang pagkain. I may have accepted my mom’s pressure when it comes to my studies, but I can never accept her strict attitude with Seira. I don’t want my sister to receive the trauma that I’ve been carrying ever since Mama left me on the edge. I don’t want her to lose the essence of education and just strive for it with the thought of making our mother proud. It caused me too much pain and insecurities and I don't want my sister struggling with the same feeling.
Pagkatapos maghugas ng plato ay umakyat na ako para dumiretso sa kwarto ng aking kapatid. Dalawang beses akong kumatok bago binuksan ang pinto. Naabutan ko siyang umiiyak habang nagsusulat sa kaniyang notebook.
“Seira…”
It was like a trigger to her. She suddenly started crying so hard that she was already trying to catch her breaths. Agad ko siyang dinaluhan at pinakalma.
“Shh… I’m sorry.”
“H-Hindi ko maintindihan ‘yung solution, ate. Ang h-hirap...” aniyang hindi ko pa naintindihan agad dahil sa kaniyang pag-iyak. Basang-basa ang papel niya dahil sa kaniyang mga luha.
“Tutulungan kita. ‘Wag ka nang umiyak, hmm?” I cupped her face and brushed my thumbs on her cheeks to wipe her tears. “Alin ba ang mahirap? Math? English? Alin dito?”
“L-Lahat, ate…”
Tumango ako at malamyos na ngumiti sa kaniya. I calmed her down before I started lecturing her with her assignments. Nakanguso pa rin siya habang tumatango kapag naiintindihan ang aking mga ipinapaliwanag. Inabot yata kami ng dalawang oras bago natapos dahil kinailangan ko pang ituro sa kaniya ang lahat ng iyon. After that, I told her to stay in her room as I grab her a glass of milk and cookies to fill up her stomach.
Nakasalubong ko si Mama sa labas ng kwarto ni Seira noong dala-dala ko na ang tray. She looked at me, eyes filled with worry. Finally realizing what she did a while ago.
“Kumusta ang kapatid mo?” tanong niya sa akin.
“Maayos na po,” simple kong sagot. Marahan akong umiling sa kaniya. “Ma, ‘wag niyo po siyang masyadong pagalitan. Nahihirapan siyang huminga kapag umiiyak. Alam niyo naman pong kakalabas lang niya sa hospital noong isang buwan.”
“Pasensya na. Pagod lang ako sa trabaho at… nabuntong ko sa kapatid mo,” she sighed heavily. Bumagsak ang mga mata niya sa tray na hawak ko bago muling tumingin sa akin. “Ako na ang magbibigay, Sebi. Magpahinga ka na.”
“Mag sorry ka sa kaniya, ma. Masama ang loob.”
“Oo, ‘nak.”
Inilahad ko sa kaniya ang tray at tinanggap naman niya ito agad. Noong nakapasok na siya sa kwarto ng kapatid ko ay saka lang ako umalis na roon at pumunta sa akin.
Related chapters
When The Sun Sets Chapter 4.2:
Inimis ko muna ang mga gamit pang eskwela ko bago ako dumiretso sa banyo para maglinis ng katawan at mag toothbrush. I went straight to my bed after. I was constantly shifting my position on my bed as I try to fall asleep. But something is still bothering me. I looked at my wall clock and saw that it’s been an hour since I laid on the bed. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako nakakatulog. I groaned and decided to grab my phone under my pillow to check up on him. I bit my lower lip as I open our inbox, walang reply. Kahit return ng calls ay wala. 10 pm pa lang. Alam kong gising pa siya dahil madalas siyang maglaro muna ng computer games bago matulog, minsan ay inaabot pa siya ng madaling araw kapag masyadong nawiwili. I don’t know if today’s an exemption though. Since it’s his birthday. Isang tawag lang, kapag hindi pa rin siya sumasagot ay bahala na siya sa buhay niya. I dialed his number as I tensely bit my fingernails, silently hoping for him to answ
When The Sun Sets Chapter 5.1:
Ilang beses akong napapalingon kay Rafael na katabi ko sa tricycle. His silence made me feel weird. Seryoso lang siyang nakatingin sa unahan, ang kaliwang kamay ay nilalaro ang labi na alam kong ginagawa niya lamang kapag malalim ang iniisip. Hindi ko tuloy maiwasang mabahala dahil doon, inaalam kung may kinalaman ba ako. Pinili ko na lang rin manahimik para hindi siya maistorbo. He paid for our ride and I remained watching him still. Kahit isang beses ay hindi siya lumingon sa akin. Kahit noong sinenyasan niya na akong mauna sa paglalakad ay nanatili siyang sa iba nakatingin. My forehead creased out of confusion as I gradually walked past through him. I tilted my head as I try to think of an answer of why he is acting so weird. Sa huli ay umiling na lang ako. "Sebi! Hulog ka talaga ng langit!" Ang natatarantang si Rein ang nadatnan ko noong makapasok na sa room. Sinalubong niya ako at halos hilahin paupo sa pagmamadali. "Nagawa mo yung assignment nat
When The Sun Sets Chapter 5.2
“I’m sorry I’m late, Sir,” saad ko sa guro naming nasa loob na ng classroom. Tumango lang ito sa akin at itinuro na ang upuan ko bilang pagpayag na pumasok na ako. Nanatiling nakatungo ang aking ulo sa takot na may makasalubong ang aking paningin. Sa takot na matulala at mag-isip ng kung ano, pinili ko na lang na maging aktibo sa klase. To distract myself from overthinking too much, I’d rather focus myself on something more relevant. “There is no set of qualifiers for labelling an act as a sexual assault other than lack of consent and approval. Victims are not required to explain or share what they were wearing at that time or if they were drunk. Rape happens because a rapist took advantage of it. It is against the law of humanity and an abuse of physical and emotional power to take over,” seryoso kong pagpapaliwanag. “It is not because of the tight jeans or short skimpy skirts, the alcohol consumptions or in a drunken state, and the lack of power to fight an
When The Sun Sets Chapter 6.1:
Patagilid ang higa ko sa lamesa habang nagbabasa ng libro. Seryosong-seryoso at siksik na siksik para walang makabasang iba. Rein didn’t even dare because she knew what I was reading. Siya ang nagregalo nito sa akin! Out of curiosity, I challenged myself to read it. I didn’t know that it will be this… intense. Though, interesting. Pakiramdam ko’y nahugot ko ang lahat ng hangin sa buong classroom noong suminghap. Ang walanghiyang si Rafael ay bigla itong inagaw sa akin at inangat bago basahin! “Rafael!” Unti-unting kumunot ang kaniyang noo at nagsalubong ang mga kilay sa pagtagal nang pagbabasa niya sa libro. Kumabog ang puso ko sa kaba at pagkabahala. Muli ko itong tinalon ngunit halos padabog niyang iniwas ito sa akin. He then looked at me in accusation, napangiwi ako bago sinamaan siya ng tingin. “Why are you reading this?” “Akin na sabi!” “You are corrupting your mind!” Ramdam ko ang pag-init ng pisngi ko. He definitel
When The Sun Sets Chapter 6.2:
Pagkarating sa Coolab ay umupo na agad ako sa stool. Hindi ko naman alam ang gagawin ko kaya't papanoorin ko na lang muna siya. Anong gagawin ko rito? Pwede bang ako na lang ang maghuhugas ng plato at siya ang magluluto? Kasama ba 'yon sa scoring? "Lapit ka rito," Rafael commanded. He was already wearing his apron. Kaharap niya na ang chopping board at hawak na rin ang kutsilyo. Bumaba ang tingin ko sa kitchen counter at nakitang nahanda niya na rin pala ang lahat. Mabilis akong tumayo na sa stool para may maitulong naman sa kung ano mang sasabihin niya. "Ano?" He smiled. "Anong gusto mong lutuin?" "Ano ba raw ang main ingredient dapat sa cooking fest?" "Baboy daw." "Edi magluto ka ng baboy," walang kwenta kong sagot. Magaan siyang tumawa. "Ano ba 'yan, Sebi. Did you hit your head a while ago or something?" "Bakit ba kasi ako ang tinatanong mo? Wala ka bang sariling desisyon?" He chuckled and pinched my cheeks.
When The Sun Sets Chapter 7.1:
Isang linggo na ang nakalipas noong nagsimula na kaming mag-ensayo sa pagluluto. Iba't ibang putahe na rin ang nagawa namin at may isa na kaming napili. Ngunit sa isang linggo na iyon, ang tanging ginawa ko lang ay ang mag-abot ng ingredients at maggayat. Si Rafael ang bahala na sa lahat. Tutal at mapilit siya, edi sige. Kalagitnaan ng klase namin sa PE class ay nakaramdam na ako ng init. Palibhasa ay mainit nga ang panahon ngayon, patay pa ang aircon ng room dahil pinaayos kahapon. Inipon ko ang mga buhok ko sa kamay upang iipit ito. Habang hawak ang buhok ay nagsimula akong magkalkal sa bag ng panali ko. Ngunit mukhang naiwala ko na naman yata. Inis akong nagbuga ng hangin. Nangangalay na dahil hindi ko talaga makita ang puyod ko. "Yes, Mr. Alfonzo. Come here to the board to write your answer." Hindi ako lumingon doon. Ni-hindi ko nga alam kung ano ang pinapasagutan. Ang alam ko lang, mainit at gusto kong mag-ipit. My eyes immediately dropped from t
When The Sun Sets Chapter 7.2:
Hopefully though, we can start again as friends. "I just want to say good luck." He smiled. "I know you'll do well." "Salamat, Levi." "Are you nervous?" "Medyo," I genuinely answered. "First time ko kasi..." Tumango siya at biglang humakbang palapit. Bumaba ang paningin ko sa paa niya at nakita ang tinabunan niyang distansya. Before I could lift my head again to look at him, I suddenly felt something soft on my left cheek. Huli na noong mapagtanto kong hinalikan niya pala ako sa pisngi! "Good luck kiss," aniya. I blinked continuously, obviously unable to talk because of my shock. Ramdam ko ang panonood ng mga kaklase sa amin kaya’t agad kong inayos ang sarili. Tumikhim ako at marahang tumango, ayaw nang palakihin pa ang nangyari. Hanggang sa makaalis na sila ay patuloy ang pagkabog ng puso ko. Mainit rin ang magkabila kong pisngi, alam kong namumula ako at mas lalo ko iyong ikinahiya. Noong maramdaman ang bahagyang pagk
When The Sun Sets Chapter 8.1:
Nakangusong pilit na iniintindi ng kapatid ko ang itinuturo ko sa kaniyang math problem na topic nila ngayong week. Nalaman ko kasi kanina na pinaiwan pala siya sa classroom ng teacher niya dahil siya lang daw ang mali at malayo ang sagot kumpara sa mga kaklase niya. Nabahala raw ang guro niya kaya’t pinaiwan. Nalaman ko ang lahat ng ito noong pagbaba ko sa kwarto kaninang umaga ay napakinggan ko na naman siyang pinagsasabihan ni Mama. Noong bata pa ako, halos lahat ng subject ay madali kong naiintindihan agad dahil nag-aadvance reading kami ni Mama. Hindi ko na naramdaman ang kasiyahan ng pagiging bata na may kalayaang maglaro simula noong maging strikto siya sa akin. Every day, I would lock myself inside my room as I study all of the books that she advised me to read. And the next day, I have to explain everything that I’ve learned to her. That will only be the validation that I’ll receive as I strive harder to achieve my honor. Her words and satisfaction. Pagkatap
Latest chapter
When The Sun Sets Chapter 47:
Hindi ko na nagawang magpaalam nang maayos kay Renz pagkatapos niya akong ihatid sa building ng condo ko. I only got to smile a bit and nodded at him when he bid his good bye. At least, I waited for his car to go before I turned my back and went inside.Tulala ako buong oras na hinihintay kong tumigil sa tamang palapag ang elevator na sinasakyan. At nang makarating nga sa condo ko, dumiretso na ako sa banyo at naglinis.Pumikit ako habang dinadama ang tubig na bumabagsak sa katawan ko mula sa shower. It's draining how I can still see his image right before I entered Renz's car.Why did he even take a step forward? As if he was going to approach me.Rafael... Kailan mo ba balak bitawan ang puso ko?At kailan ko ba babawiin?Huminga ako nang malalim. I should really go back to sleep and take a rest. Mawawala na rin naman 'tong pakiramdam na ito kinabukasan. Ang mahalaga ay hindi ako magtatagal at aalis na rin agad bukas.I was drying my hair with a towel when I remembered that I left my
When The Sun Sets Chapter 46:
“Let’s raise our glasses for the newlyweds as they share another sweet kiss as husband and wife!”Nakangiti kong itinaas ang aking kopita katulad ng lahat. When they finally kissed, noon lang namin mahinang ipinukpok ang baso ng kurbyentos upang gumawa ng tunog while cheering on them. Mas lalong lumakas ang hiyawan noong pinalalim ni Levi ang halik at humawak naman sa batok niya si Rein na nagustuhan ang ginawa ng asawa.Their kiss ended after a few more seconds. Patuloy pa rin ang pang-aasar sa kanila lalo na’t namumula si Rein, noon lang nahiya noong nagsisigaw na ang lahat.“What a very passionate kiss from Mr. and Mrs. Fernandez! Talagang kinilig ang lahat!”Hinarangan ni Rein ang mukha niya at pabirong hinampas ang braso ng asawa. Levi only laughed and held her waist to pull her closer, earning another batch of screams from us.Pagkatapos kumalma ng lahat ay umupo na rin kami. May mga server na dumating para
When The Sun Sets Chapter 45:
Noong tuluyan na akong makalayo sa kanila ay saka ko lamang sinagot si Kenzo. “What do you mean I have a new project?” Rinig ko ang pagsalin niya ng tubig mula sa kabilang linya. Taking his time, I even heard him sipping his water and his big gulp was as if on purpose to tease me. Napahaplos ako sa aking braso noong humangin, nilalamig kahit kasalukuyang tirik ang araw. Wala sa sariling ibinalik ko ang tingin sa kabilang panig ng simbahan at nakitang papaalis na ang lahat para dumiretso sa venue. Nanatili ang paningin ko sa partikular na pamilyang halos pinapanood din ng lahat. Rafael opened the door for Sianna and even held her waist to guide her inside. Nakagat ko ang ibabang labi noong marahas na tumibok ng aking puso dahil sa nakita. Rafael then reached for the back seat, probably to check on their son who was seated there. Pagkatapos ay nakangiti niyang isinara ang pintuan ng kotse at nagulat ako noong bigla siyang bumaling sa direksyon ko! Hindi
When The Sun Sets Chapter 44:
Long before I realized that I lost my way from the perception of my sanity, I gripped my hand as I try to go back to the right path.The rapid of my heart wasn't helping and an act of a claw clutching it in agony tortured me more.Kailan ko nga ba huling naramdaman 'to?Hindi ko akalain na makikita ko siya rito. Hindi ako sinabihan nila Rein at Mavros. Hindi ako handa!Huminga ako nang malalim. Trying to convince myself that there are no more reasons for me to be affected by the fact that he's here, I smiled a little and had my eyes straight to the altar.Dapat ay matagal na akong okay sa katotohanang ito. Dapat... matagal na rin akong nakalimot. Ngunit talagang imposible."Ayos ka lang?" mahinang bulong sa akin ni Mavros na siyang nasa tabi ko ngayon.Ngumiti ako at tumango. Ngunit mas lalong lumalim ang kunot sa kaniyang noo
When The Sun Sets Chapter 43:
“On behalf of LAX Airlines and the entire crew, I’d like to thank you for joining us on this trip, and we are looking forward to seeing you on board again in the near future. Have a nice day!”"Thank you." I smiled at the flight attendant who attended me when I asked for help with my baggage. Ngumiti siya sa akin at tumungo bago nagpaalam.Dire-diretso ang lakad ko hanggang sa marating ko ang station two at napagdesisyonang doon na muna tumigil para tawagan si Renz na siyang susundo raw sa akin. Ani Rein, hindi na raw pala sila makakapunta rito dahil baka mahuli sa kasal. Ayos lang naman sa akin dahil naiintindihan ko, mas makakabuti pa nga."Saan ka?" tanong ko kay Renz na siyang kausap ko na sa telepono."You don't see me?" he said. "Maghanap ka ng lalaking nagwawagayway ng kartolina. Kita na kita."Napangiti ako at agad na inilibot ang paningin sa paligid. Bahagya pa akong natawa noong makita si Renz na todo
When The Sun Sets Chapter 42:
The next day, my phone was bombed with notifications from Rein and Mavros. Some of my other friends sent me friend requests and accepted mine. Kahit si Kenzo ay nakita ko sa listahan. Bahagya akong natawa dahil doon bago tinanggap ang kaniya.Rein Liana: Ellei Rolloque Velasco. Sebi, ikaw ba talaga 'to? Ikaw ba 'to?Rein Liana: Sumagot ka naman, oh. Parang awa mo na, Sebi. Miss na miss na kita.Agad kong sinalo ang mga luhang tumulo kahit nangingiti dahil sa pagbabasa ng mga mensaheng pinadala nila.Maverick Rosu: Sebi... Ikaw ba 'to?Maverick Rosu: We miss you so much. We're here, okay? Nandito lang kami. Kahit nasaang lupalop ka man ng mundo ngayon, handa kaming pumunta kung nasaan ka man para damayan ka. Mahal na mahal ka namin, okay?Mavros: Thank you for reaching out again. Talk to us when you're ready. Nandito lang kami.Maybe at some point, I regretted leaving them behind and had them searching for t
When The Sun Sets Chapter 41:
The crowd applauded as I bow my head and waved my hands to bid my farewell after finishing my speech. Hindi rin naman kasi ako pwedeng magtagal sa platform dahil may mga susunod pa sa akin at may sarili-sarili kaming time limit."Congratulations!" maligayang bati sa akin ni Kenzo na siyang may bitbit pang bouquet ng mga bulaklak noong nasa backstage na ako.Malawak akong napangiti dahil doon at nagagalak na tinanggap ang bulaklak na ibinigay niya. He smirked and tugged my arm to finally hug me."You did fucking great! I'm so proud of my girl!"I chuckled and slapped his arm in a mocking way. Napakinggan ko pa siyang ngumisi bago humiwalay sa yakap at ginulo ang buhok ko."Do you want to eat somewhere, Lei? My treat."I winced and nudged him. "No lies?""I swear on my sister's grave."Ngumuso ako para pigilan ang ngiti at saka tumango bilang pagpayag. Dahil doon ay marahan siyang natawa bago hinaw
When The Sun Sets Chapter 40:
By recalling everything that happened, I realized how much of a regret burden me still up until the recent time.Seira… it feels like I am living with a different person now ever since we were discharged from the hospital.Samantalang sa mga araw na bumibisita ako sa psychiatrist, natutunan kong luwagan ang kapit sa mga ala-alang sumisira sa akin.“What about painting?” Dra. Sanchez suggested. “You told me that you’ve tried before and it helped. What about… we focus on this activity first?”As I go along with the flow of life, I have found the hidden existence behind the obstacles that forced me out of my zone.I stared at the blank canvas in front of me. My mind, in a whirlwind of spectacles, as I try to figure out what to do first. At that very moment, I’ve conceded that I’ve reserved myself to the gloam of my torment that I’ve wasted a year of my life trying to figure out how to heal
When The Sun Sets Chapter 39:
“It would be better if you’ll let her stay here for a while so we can monitor her as well. What she’s going through, Ms. Rolloque, isn’t the type to be neglected further.”I presented to be asleep the whole time that Aunt Luzette was talking to the Doctor who checked up on me. I didn’t have to hear her diagnosis because I have already confirmed it myself ever since I spot on the symptoms of it. From my mind’s less capability of keeping me sane to the bruises that I’ve inflicted on myself.After a few moments, the Doctor finally went out and left us inside the hospital room where I am at. I heard Aunt Rolloque sighing in defeat, too heavy that I feel like I was already starting to become a burden to her. But what can I do? Eto ako ngayon. Kahit ang sarili ko ay hindi ko na makontrol.“I know you’re awake,” aniya makalipas ang ilang sandali. Hindi pa rin ako mumulat at nagpatuloy sa pagpapanggap. Sh
