LOGINShare
Chapter 5.1:
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Ilang beses akong napapalingon kay Rafael na katabi ko sa tricycle. His silence made me feel weird. Seryoso lang siyang nakatingin sa unahan, ang kaliwang kamay ay nilalaro ang labi na alam kong ginagawa niya lamang kapag malalim ang iniisip. Hindi ko tuloy maiwasang mabahala dahil doon, inaalam kung may kinalaman ba ako.
Pinili ko na lang rin manahimik para hindi siya maistorbo. He paid for our ride and I remained watching him still. Kahit isang beses ay hindi siya lumingon sa akin. Kahit noong sinenyasan niya na akong mauna sa paglalakad ay nanatili siyang sa iba nakatingin. My forehead creased out of confusion as I gradually walked past through him. I tilted my head as I try to think of an answer of why he is acting so weird. Sa huli ay umiling na lang ako.
"Sebi! Hulog ka talaga ng langit!"
Ang natatarantang si Rein ang nadatnan ko noong makapasok na sa room. Sinalubong niya ako at halos hilahin paupo sa pagmamadali.
"Nagawa mo yung assignment natin sa math? Pagaya, please!” She clasped her hands together as she pleaded.
"Bakit? Wala ka?"
"Nakatulog ako kagabi!" aniya. "Please, babawi ako. Gagawin ko ang assignment mo next time para quits tayo!"
"Wag na," I sniggered. "Two items lang naman yung assignment."
Inabot ko ang bag mula sa likod ko para kuhanin ang aking notebook. Saktong naabutan ko rin ang pag-upo ni Rafael sa pwesto niya na hindi pinansin ang nakaambang high five ni Atticus. Basta na lang siyang umubob sa kaniyang lamesa.
May problema ba siya? Mukha pa naman siyang ayos kanina, ah.
Inabot ko kay Rein ang notebook ko at halos halikan niya na iyon sa tuwa. She immediately copied my homework para makaabot siya mamaya sa pasahan. Dahil wala naman akong magawa ay kinuha ko na lang ang cellphone ko para mag-open ng social medias. I often visit these, though. I find it unnecessary and a waste of time. Kapag wala lang talaga akong magawa at bored ko ito binibisita.
Napatuwid ako ng upo noong may biglang pumasok na notification mula sa social media app ko while I was scrolling through my feed. Nanliit ang mata ko at pilit na hindi pinahalata ang gulat na reaksyon noong makita kung ano iyon.
Levi James Fernandez sent you a friend request. Accept or decline.
He made a new one? Kailan pa? Natatandaan ko kasing blinock ko siya sa dati niyang account noon. Siguro ay bago ito.
I cleared my throat and shifted on my seat a little so I could have a better position as I consciously hide my phone. I clicked his profile to stalk him out of curiosity. Hindi ako nagpapahalata lalo na’t alam kong nasa loob ng room na rin siya at nasa huling row nakaupo.
Ang mga posts niya ay mula sa mga tag lang sa kaniya ng mga kaibigan, wala akong nakasalubong na sa kaniya mismo. I ended up clicking his album photos and checking each one of it. Halos mapasinghap ako at mabilis na nag-scroll up noong umabot ako sa topless photos niya! Ngunit pakiramdam ko’y binuhusan na ako nang malamig na tubig noong mapindot ko ang like button sa isa sa mga iyon!
“No,” natataranta kong wika habang mabilis na binawi ang like at umalis na sa kaniyang account. Pinatay ko na rin ang cellphone ko pagkatapos at hindi na muling liningon ito.
Sebi, ang tanga lang!
Nakita niya kaya ‘yon?! Natanggap niya kaya yung notification? Sana’y hindi. Ibabaon ko ang sarili sa lupa kung oo!
Inabala ko na lamang ang sarili sa panonood kay Rein na halos umangat na ang pwet sa pagmamadaling magsulat. Kitang-kita ko kung paano siya muntikang matumba sa upuan noong biglang dumating na si Sir.
"Good morning, Sir!"
Seryoso lang na tumango si Sir at pumunta na sa table dala ang kaniyang lesson plan at measure stick. I glanced at Rein with a concerned face. Nasa number one pa lang siya dahil mahaba-haba nga ang solutions. Kailangan niyang bilisan bago pa matapos mag-check ng attendance si Sir.
"Manalo, Maverick Rosu E.,"
"Present Sir!"
"Montero, Rhenzano L.,"
"Present!"
I heard Rein's low swearing when she realized that he's almost done with the boys.
"Romero, Atticus Kaison T.,"
"Present!"
"Zulueta, Tristan Arthur E.,"
"Present!"
Parehas pa yata kaming napahinga nang maluwag noong matapos siya.
"Royo, Reineste Liana M.,"
"Present!!!"
Napangiti na lang ako sa sigla ng kaniyang boses. Siguro ay dala na rin ng adrenaline rush mula kanina kaya't masyadong napalakas ang sabi niya. Ilang pangalan pa ang nabanggit bago ko napakinggan ang akin.
"Velasco, Siorse Briellei R.,"
"Present!"
Nagsimula na rin ang klase pagkatapos ipapasa ni Sir ang assignment. Ngingisi-ngisi pa si Rein habang ibinibigay 'yon dahil nahabol niya pa ito kahit dehado na sa oras kanina. Natatawa na lang akong napailing sa itsura niya. Masyado kasing strikto itong si Sir kaya't kapag wala kang assignment, sa labas ka lang hangga’t matapos ang klase.
Dalawang subject pa ang dumaan bago pa tumunog ang bell para sa recess.
“Nag-commercial kanina yung Nescafe sa TV. Sabi, para kanino raw ako bumabangon? Eh, gago, paano kung hindi na ako natutulog?” ani Rein habang naglalakad na kami papuntang cafeteria.
Mavros grimaced. “‘Yan na yung joke mo? Sure ka na d’yan?”
“Ikaw? Sure ka na d’yan sa mukha mo? Mukha kang napingot na tinidor, sure ka na d’yan?”
“Isusumbong kita kay Mama! Magkamukha kaya kami!”
“Sure kang hindi ka ampon?”
“Ang sama ng ugali mo!”
Inilangan ko na lang ang bangayan nila at halos manguna na sa paglalakad dahil naririndi sa kanilang mga boses. Ayan na naman ang walang k’wenta nilang pag-aaway! Hindi pa iyon natapos kahit nasa cafeteria na kami. Mavros even went to the counter immediately, leaving us behind. Though, Rein followed him to continue their quarrel. Napapaiwas na lang nga ang iba, meron pang mga nagpa-una na sa kanila sa pila sa takot na mapagbuntungan ng singhal. ‘Yon tuloy at naiwan ako sa lamesa dahil walang magbabantay.
My body automatically straightened when someone suddenly appeared in front of me. Prente itong umupo sa bakanteng upuan sa unahan ko habang suot-suot ang kaniyang natutuwang ngisi. I watched him settle then with my forehead slowly creasing in confusion. Ngunit nag-iwas agad ako ng tingin noong magkasalubong ang mga mata namin. His presence reminded me of that stupid stunt that I did a while ago.
"You didn't accept my friend request," he said.
Tumikhim ako at umayos ng upo.
"Naubusan ako ng load."
"Hmm, maybe browsing my pictures consumed too much data, huh?"
He saw it!
Levi chuckled at my reaction. Kahit hindi ko tanungin kung nakita niya ba ay alam ko na ang sagot doon.
"Bakit mo binawi yung like?" he continued. "I felt proud of myself when I saw it."
I glared at him. "Napindot ko lang."
"Then you admit stalking me?"
"Is it forbidden?" I asked like it was nothing. "I was just curious."
"Why were you curious?"
"Why are you curious?" I asked back, emphasizing the third word.
He shifted on his seat a little, his features suddenly clouded with an anxious expression. Tumaas ang kilay ko dahil doon. Ano? Wala kang masagot?
“You know the answer.”
“I don’t.”
“Sebi.” He suddenly tried to reach for my hand above the table and I immediately removed it away from him. Napatikhim siya at saglit na tumitig sa kaniyang kamay bago muling tumingin sa akin, namumungay na ang mga mata. “Can I talk to you?”
“We are talking.”
“No, I mean, with just the two of us.”
Sumingkit ang aking mga mata sa paninitig sa kaniya. “Bakit?”
“I just want to talk about what happened before––”
“Matagal na ‘yong tapos.”
“You moved on?” marahang tanong niya.
Nag-iwas ako ng tingin. It felt like I was suddenly all out of words to say. Hindi ko alam kung bakit hindi ko siya masagot ng diretsahan. Lalo na kapag naiisip kong masasaktan siya. Is this my guilt talking or is it something deeper?
“Siorse,”
Umiling-iling ako dahil sa mga naiisip at wala sa sariling tumayo na sa upuan, balak nang umalis. Sa taranta niya ay mabilis din siyang tumayo agad, dragging the chair a bit. Naggawa iyon ng ingay kaya’t napalingon sa amin ang iba.
I sighed and looked at him with a flat expression. I just find this conversation pointless.
“Mauna na ako,” saad ko. Ang akma kong pagtalikod at pag-alis ay napigilan niya noong mahawakan ang aking braso. Agad ko iyong inalis at tiningnan muli siya. He looks devastated and my heart ached a bit with concern. Remembering him as a dear friend before. Kung sana ay nanatili na lang kaming magkaibigan noon.
“Mag-usap tayo, please?”
“It’s pointless, Levi. We already talked about it when you messaged me before—”
“Iba ‘to. Hear me out first.”
“It’s already in the past, Levi. We already moved on—”
“Ako… hindi pa.”
My lips parted, startled about what he just declared. Agad ko itong naitikom noong matauhan at humakbang paatras. Umiling-iling ako at nagbaba ng tingin. Nakakaramdam man ng panghihina dahil sa pagbigat ng kung ano sa aking dibdib, lakas loob akong tumalikod at mabilis na umalis doon. Napadpad ako sa likod ng gymnasium kung saan naroon ang mga sirang upuan. I sat down there and palmed my face, feeling my sweat from the running that I did to escape from that scene.
Pumikit ako nang mariin habang pinapakalma ang sarili. Ang mabilis na pagtibok ng puso ko ay nagpaalerto sa akin. Natatakot na tumitibok ito dahil nagbibigay reaksyon sa inamin ni Levi at hindi dahil sa pagtakbo ko kanina.
Ang ginawa niya sa akin noon ang nagpatibay pa sa harang na itinayo para sa sarili. Ayoko nang masaktan dahil hindi ako kayang panindigan. Ayoko nang maiwan ulit. Nakakatakot ang idinulot nitong pakiramdam sa akin.
Levi was a persistent suitor since 7th grade. Ilang beses akong umiwas at inignora ang mga pahiwatig niya at mga pagbabalak ng panliligaw. It wasn’t just because I don’t believe in love that much, but also because I’m too young to consider it. But his persistency pushed me to the edge of my beliefs. Until I was slowly letting myself accept his warmth to melt my stone-cold heart.
Is it because we were constantly teased with each other? Is it the reason why I developed my feelings for him?
Or maybe because I’m a lost child… seeking for the affection that my parents failed to give. Kaya noong may magparamdam noon sa akin ay tinanggap ko kahit may takot sa puso.
Ngunit hindi ko naman alam na agad ko iyong pagsisisihan. Kung tutuusin, wala naman kaming responsibilidad para sa isa’t isa dahil hindi naman nalagyan ng pangalan ang kung ano mang meron kami. Levi suddenly disappeared in our lives, that's what I remember so vividly. One day, he just suddenly didn’t show up in school.
Araw-araw akong nag-aabang dahil sa pag-aalala. My friends were mocking me that he already ghosted me. Hindi ako naniniwala dahil may tiwala ako kay Levi. Yet three months after he left, our grade 8 adviser confirmed that he already moved to Manila. Without even saying goodbye.
Of course, I needed the closure. Hindi man namin nabigyan ng pangalan ang kung anong mayroon kami noon, mayroon pa ring namagitan sa aming dalawa.
Hanggang sa nawalan na rin ako ng pakialam.
Sabi nila, ghosting daw ‘yon. Oh, edi salamat sa pamumulto! Remain as a ghost from the past then.
From: Rein
Nasaan ka? Hindi ka nag-recess! May ipapabili ka ba?
From: Mavros
Kumain ka na? Nasaan ka?
Isang malalim na buntonghininga muli ang pinakawalan ko habang binabasa ang mga mensahe nila.
From Rafael:
Where are you? Hindi ka pa kumakain.
I was tapping my phone as I attempt to reply to his message. Ngunit pinigilan ko ang sarili at ibinaba na lang muli iyon.
Ilang minuto pa ang itinagal ko roon bago ako nagdesisyong umalis na. Pinagpagan ko ang palda mula sa pagkakaupo ko sa sira at lumang upuan dahil siguradong nadumihan. Tumunog na rin ang bell kaya’t nagmadali na agad akong tumakbo papunta sa building namin.
Related chapters
When The Sun Sets Chapter 5.2
“I’m sorry I’m late, Sir,” saad ko sa guro naming nasa loob na ng classroom. Tumango lang ito sa akin at itinuro na ang upuan ko bilang pagpayag na pumasok na ako. Nanatiling nakatungo ang aking ulo sa takot na may makasalubong ang aking paningin. Sa takot na matulala at mag-isip ng kung ano, pinili ko na lang na maging aktibo sa klase. To distract myself from overthinking too much, I’d rather focus myself on something more relevant. “There is no set of qualifiers for labelling an act as a sexual assault other than lack of consent and approval. Victims are not required to explain or share what they were wearing at that time or if they were drunk. Rape happens because a rapist took advantage of it. It is against the law of humanity and an abuse of physical and emotional power to take over,” seryoso kong pagpapaliwanag. “It is not because of the tight jeans or short skimpy skirts, the alcohol consumptions or in a drunken state, and the lack of power to fight an
When The Sun Sets Chapter 6.1:
Patagilid ang higa ko sa lamesa habang nagbabasa ng libro. Seryosong-seryoso at siksik na siksik para walang makabasang iba. Rein didn’t even dare because she knew what I was reading. Siya ang nagregalo nito sa akin! Out of curiosity, I challenged myself to read it. I didn’t know that it will be this… intense. Though, interesting. Pakiramdam ko’y nahugot ko ang lahat ng hangin sa buong classroom noong suminghap. Ang walanghiyang si Rafael ay bigla itong inagaw sa akin at inangat bago basahin! “Rafael!” Unti-unting kumunot ang kaniyang noo at nagsalubong ang mga kilay sa pagtagal nang pagbabasa niya sa libro. Kumabog ang puso ko sa kaba at pagkabahala. Muli ko itong tinalon ngunit halos padabog niyang iniwas ito sa akin. He then looked at me in accusation, napangiwi ako bago sinamaan siya ng tingin. “Why are you reading this?” “Akin na sabi!” “You are corrupting your mind!” Ramdam ko ang pag-init ng pisngi ko. He definitel
When The Sun Sets Chapter 6.2:
Pagkarating sa Coolab ay umupo na agad ako sa stool. Hindi ko naman alam ang gagawin ko kaya't papanoorin ko na lang muna siya. Anong gagawin ko rito? Pwede bang ako na lang ang maghuhugas ng plato at siya ang magluluto? Kasama ba 'yon sa scoring? "Lapit ka rito," Rafael commanded. He was already wearing his apron. Kaharap niya na ang chopping board at hawak na rin ang kutsilyo. Bumaba ang tingin ko sa kitchen counter at nakitang nahanda niya na rin pala ang lahat. Mabilis akong tumayo na sa stool para may maitulong naman sa kung ano mang sasabihin niya. "Ano?" He smiled. "Anong gusto mong lutuin?" "Ano ba raw ang main ingredient dapat sa cooking fest?" "Baboy daw." "Edi magluto ka ng baboy," walang kwenta kong sagot. Magaan siyang tumawa. "Ano ba 'yan, Sebi. Did you hit your head a while ago or something?" "Bakit ba kasi ako ang tinatanong mo? Wala ka bang sariling desisyon?" He chuckled and pinched my cheeks.
When The Sun Sets Chapter 7.1:
Isang linggo na ang nakalipas noong nagsimula na kaming mag-ensayo sa pagluluto. Iba't ibang putahe na rin ang nagawa namin at may isa na kaming napili. Ngunit sa isang linggo na iyon, ang tanging ginawa ko lang ay ang mag-abot ng ingredients at maggayat. Si Rafael ang bahala na sa lahat. Tutal at mapilit siya, edi sige. Kalagitnaan ng klase namin sa PE class ay nakaramdam na ako ng init. Palibhasa ay mainit nga ang panahon ngayon, patay pa ang aircon ng room dahil pinaayos kahapon. Inipon ko ang mga buhok ko sa kamay upang iipit ito. Habang hawak ang buhok ay nagsimula akong magkalkal sa bag ng panali ko. Ngunit mukhang naiwala ko na naman yata. Inis akong nagbuga ng hangin. Nangangalay na dahil hindi ko talaga makita ang puyod ko. "Yes, Mr. Alfonzo. Come here to the board to write your answer." Hindi ako lumingon doon. Ni-hindi ko nga alam kung ano ang pinapasagutan. Ang alam ko lang, mainit at gusto kong mag-ipit. My eyes immediately dropped from t
When The Sun Sets Chapter 7.2:
Hopefully though, we can start again as friends. "I just want to say good luck." He smiled. "I know you'll do well." "Salamat, Levi." "Are you nervous?" "Medyo," I genuinely answered. "First time ko kasi..." Tumango siya at biglang humakbang palapit. Bumaba ang paningin ko sa paa niya at nakita ang tinabunan niyang distansya. Before I could lift my head again to look at him, I suddenly felt something soft on my left cheek. Huli na noong mapagtanto kong hinalikan niya pala ako sa pisngi! "Good luck kiss," aniya. I blinked continuously, obviously unable to talk because of my shock. Ramdam ko ang panonood ng mga kaklase sa amin kaya’t agad kong inayos ang sarili. Tumikhim ako at marahang tumango, ayaw nang palakihin pa ang nangyari. Hanggang sa makaalis na sila ay patuloy ang pagkabog ng puso ko. Mainit rin ang magkabila kong pisngi, alam kong namumula ako at mas lalo ko iyong ikinahiya. Noong maramdaman ang bahagyang pagk
When The Sun Sets Chapter 8.1:
Nakangusong pilit na iniintindi ng kapatid ko ang itinuturo ko sa kaniyang math problem na topic nila ngayong week. Nalaman ko kasi kanina na pinaiwan pala siya sa classroom ng teacher niya dahil siya lang daw ang mali at malayo ang sagot kumpara sa mga kaklase niya. Nabahala raw ang guro niya kaya’t pinaiwan. Nalaman ko ang lahat ng ito noong pagbaba ko sa kwarto kaninang umaga ay napakinggan ko na naman siyang pinagsasabihan ni Mama. Noong bata pa ako, halos lahat ng subject ay madali kong naiintindihan agad dahil nag-aadvance reading kami ni Mama. Hindi ko na naramdaman ang kasiyahan ng pagiging bata na may kalayaang maglaro simula noong maging strikto siya sa akin. Every day, I would lock myself inside my room as I study all of the books that she advised me to read. And the next day, I have to explain everything that I’ve learned to her. That will only be the validation that I’ll receive as I strive harder to achieve my honor. Her words and satisfaction. Pagkatap
When The Sun Sets Chapter 8.2:
“Ano ba namang—asbok na naman ang pabango mo!” singhal ni Nanay Jessa noong mamataan si Rafael. Rafael grinned. “Mabango naman ‘Nay, ah.” “Oo nga pero nalalamangan mo ang amoy ng pabango ko. Regalo pa naman sa akin ‘yon ni Zendaya, tinalo mo pa niyang iyo.” Nakangiting napapailing na lang si Rafael bago muling dumapo sa akin ang kaniyang paningin. Tumikhim ako at winaksi ang mata sa kaniya. I even shifted on my seat awkwardly. His stare is giving me an unfamiliar feeling. Naiilang ako. “Oh, sabayan mo na si Sebi. Alam kong kanina mo pang hinihintay itong crush mo.” “’Nay!” agad na saway ni Rafael na napapakamot pa sa kaniyang batok. “Nanay naman, eh.” Ramdam ko ang pamumula ng pisngi ko. Kahit alam kong biro lamang iyon ay tila naapektuhan ako sa sinabi ng nanay niya. “What do you want to eat first” Rafael asked me with his surprisingly gentle voice. It was so sudden that I almost chocked from my own saliva. “You want rice firs
When The Sun Sets Chapter 8.3:
Thirty minutes bago ang sunset, lumabas na kami sa bahay kubo. Dala-dala ni Rafael ang banig at kumot samantalang dalawang unan naman ang dala ko. “Bilis! Ayan na!” He sneered at me. “Why don’t you help me instead of jumping there?” Ngumuso ako at tinulungan na siya bago pa siya may masabi ulit. Bawal ma-excite? Epal talaga. He winced when he saw my face and laughed at me at the end to tease me more. Excited akong umupo sa latag. Automatic na kinumutan ni Rafael ang binti ko. Ngumiti ako sa kaniya at mahinang nagpasalamat. Malamig din kasi ang simoy ng hangin dito, naka skirt pa ako. My eyes beamed upon witnessing how the sun sets, it was already kissing the sea. The color of the sky was already a miraculous sight, yet the sun setting highlighted the whole view. Kahit ilang beses ko na ‘tong napapanood, hindi pa rin talaga nakakapanawa. Sa tuwing nasasaksihan ko ang paglubog ng araw, kahit sa iisang lugar, hindi parin sila pare-pareho.
Latest chapter
When The Sun Sets Chapter 47:
Hindi ko na nagawang magpaalam nang maayos kay Renz pagkatapos niya akong ihatid sa building ng condo ko. I only got to smile a bit and nodded at him when he bid his good bye. At least, I waited for his car to go before I turned my back and went inside.Tulala ako buong oras na hinihintay kong tumigil sa tamang palapag ang elevator na sinasakyan. At nang makarating nga sa condo ko, dumiretso na ako sa banyo at naglinis.Pumikit ako habang dinadama ang tubig na bumabagsak sa katawan ko mula sa shower. It's draining how I can still see his image right before I entered Renz's car.Why did he even take a step forward? As if he was going to approach me.Rafael... Kailan mo ba balak bitawan ang puso ko?At kailan ko ba babawiin?Huminga ako nang malalim. I should really go back to sleep and take a rest. Mawawala na rin naman 'tong pakiramdam na ito kinabukasan. Ang mahalaga ay hindi ako magtatagal at aalis na rin agad bukas.I was drying my hair with a towel when I remembered that I left my
When The Sun Sets Chapter 46:
“Let’s raise our glasses for the newlyweds as they share another sweet kiss as husband and wife!”Nakangiti kong itinaas ang aking kopita katulad ng lahat. When they finally kissed, noon lang namin mahinang ipinukpok ang baso ng kurbyentos upang gumawa ng tunog while cheering on them. Mas lalong lumakas ang hiyawan noong pinalalim ni Levi ang halik at humawak naman sa batok niya si Rein na nagustuhan ang ginawa ng asawa.Their kiss ended after a few more seconds. Patuloy pa rin ang pang-aasar sa kanila lalo na’t namumula si Rein, noon lang nahiya noong nagsisigaw na ang lahat.“What a very passionate kiss from Mr. and Mrs. Fernandez! Talagang kinilig ang lahat!”Hinarangan ni Rein ang mukha niya at pabirong hinampas ang braso ng asawa. Levi only laughed and held her waist to pull her closer, earning another batch of screams from us.Pagkatapos kumalma ng lahat ay umupo na rin kami. May mga server na dumating para
When The Sun Sets Chapter 45:
Noong tuluyan na akong makalayo sa kanila ay saka ko lamang sinagot si Kenzo. “What do you mean I have a new project?” Rinig ko ang pagsalin niya ng tubig mula sa kabilang linya. Taking his time, I even heard him sipping his water and his big gulp was as if on purpose to tease me. Napahaplos ako sa aking braso noong humangin, nilalamig kahit kasalukuyang tirik ang araw. Wala sa sariling ibinalik ko ang tingin sa kabilang panig ng simbahan at nakitang papaalis na ang lahat para dumiretso sa venue. Nanatili ang paningin ko sa partikular na pamilyang halos pinapanood din ng lahat. Rafael opened the door for Sianna and even held her waist to guide her inside. Nakagat ko ang ibabang labi noong marahas na tumibok ng aking puso dahil sa nakita. Rafael then reached for the back seat, probably to check on their son who was seated there. Pagkatapos ay nakangiti niyang isinara ang pintuan ng kotse at nagulat ako noong bigla siyang bumaling sa direksyon ko! Hindi
When The Sun Sets Chapter 44:
Long before I realized that I lost my way from the perception of my sanity, I gripped my hand as I try to go back to the right path.The rapid of my heart wasn't helping and an act of a claw clutching it in agony tortured me more.Kailan ko nga ba huling naramdaman 'to?Hindi ko akalain na makikita ko siya rito. Hindi ako sinabihan nila Rein at Mavros. Hindi ako handa!Huminga ako nang malalim. Trying to convince myself that there are no more reasons for me to be affected by the fact that he's here, I smiled a little and had my eyes straight to the altar.Dapat ay matagal na akong okay sa katotohanang ito. Dapat... matagal na rin akong nakalimot. Ngunit talagang imposible."Ayos ka lang?" mahinang bulong sa akin ni Mavros na siyang nasa tabi ko ngayon.Ngumiti ako at tumango. Ngunit mas lalong lumalim ang kunot sa kaniyang noo
When The Sun Sets Chapter 43:
“On behalf of LAX Airlines and the entire crew, I’d like to thank you for joining us on this trip, and we are looking forward to seeing you on board again in the near future. Have a nice day!”"Thank you." I smiled at the flight attendant who attended me when I asked for help with my baggage. Ngumiti siya sa akin at tumungo bago nagpaalam.Dire-diretso ang lakad ko hanggang sa marating ko ang station two at napagdesisyonang doon na muna tumigil para tawagan si Renz na siyang susundo raw sa akin. Ani Rein, hindi na raw pala sila makakapunta rito dahil baka mahuli sa kasal. Ayos lang naman sa akin dahil naiintindihan ko, mas makakabuti pa nga."Saan ka?" tanong ko kay Renz na siyang kausap ko na sa telepono."You don't see me?" he said. "Maghanap ka ng lalaking nagwawagayway ng kartolina. Kita na kita."Napangiti ako at agad na inilibot ang paningin sa paligid. Bahagya pa akong natawa noong makita si Renz na todo
When The Sun Sets Chapter 42:
The next day, my phone was bombed with notifications from Rein and Mavros. Some of my other friends sent me friend requests and accepted mine. Kahit si Kenzo ay nakita ko sa listahan. Bahagya akong natawa dahil doon bago tinanggap ang kaniya.Rein Liana: Ellei Rolloque Velasco. Sebi, ikaw ba talaga 'to? Ikaw ba 'to?Rein Liana: Sumagot ka naman, oh. Parang awa mo na, Sebi. Miss na miss na kita.Agad kong sinalo ang mga luhang tumulo kahit nangingiti dahil sa pagbabasa ng mga mensaheng pinadala nila.Maverick Rosu: Sebi... Ikaw ba 'to?Maverick Rosu: We miss you so much. We're here, okay? Nandito lang kami. Kahit nasaang lupalop ka man ng mundo ngayon, handa kaming pumunta kung nasaan ka man para damayan ka. Mahal na mahal ka namin, okay?Mavros: Thank you for reaching out again. Talk to us when you're ready. Nandito lang kami.Maybe at some point, I regretted leaving them behind and had them searching for t
When The Sun Sets Chapter 41:
The crowd applauded as I bow my head and waved my hands to bid my farewell after finishing my speech. Hindi rin naman kasi ako pwedeng magtagal sa platform dahil may mga susunod pa sa akin at may sarili-sarili kaming time limit."Congratulations!" maligayang bati sa akin ni Kenzo na siyang may bitbit pang bouquet ng mga bulaklak noong nasa backstage na ako.Malawak akong napangiti dahil doon at nagagalak na tinanggap ang bulaklak na ibinigay niya. He smirked and tugged my arm to finally hug me."You did fucking great! I'm so proud of my girl!"I chuckled and slapped his arm in a mocking way. Napakinggan ko pa siyang ngumisi bago humiwalay sa yakap at ginulo ang buhok ko."Do you want to eat somewhere, Lei? My treat."I winced and nudged him. "No lies?""I swear on my sister's grave."Ngumuso ako para pigilan ang ngiti at saka tumango bilang pagpayag. Dahil doon ay marahan siyang natawa bago hinaw
When The Sun Sets Chapter 40:
By recalling everything that happened, I realized how much of a regret burden me still up until the recent time.Seira… it feels like I am living with a different person now ever since we were discharged from the hospital.Samantalang sa mga araw na bumibisita ako sa psychiatrist, natutunan kong luwagan ang kapit sa mga ala-alang sumisira sa akin.“What about painting?” Dra. Sanchez suggested. “You told me that you’ve tried before and it helped. What about… we focus on this activity first?”As I go along with the flow of life, I have found the hidden existence behind the obstacles that forced me out of my zone.I stared at the blank canvas in front of me. My mind, in a whirlwind of spectacles, as I try to figure out what to do first. At that very moment, I’ve conceded that I’ve reserved myself to the gloam of my torment that I’ve wasted a year of my life trying to figure out how to heal
When The Sun Sets Chapter 39:
“It would be better if you’ll let her stay here for a while so we can monitor her as well. What she’s going through, Ms. Rolloque, isn’t the type to be neglected further.”I presented to be asleep the whole time that Aunt Luzette was talking to the Doctor who checked up on me. I didn’t have to hear her diagnosis because I have already confirmed it myself ever since I spot on the symptoms of it. From my mind’s less capability of keeping me sane to the bruises that I’ve inflicted on myself.After a few moments, the Doctor finally went out and left us inside the hospital room where I am at. I heard Aunt Rolloque sighing in defeat, too heavy that I feel like I was already starting to become a burden to her. But what can I do? Eto ako ngayon. Kahit ang sarili ko ay hindi ko na makontrol.“I know you’re awake,” aniya makalipas ang ilang sandali. Hindi pa rin ako mumulat at nagpatuloy sa pagpapanggap. Sh
