LOGINShare
Chapter 4.2:
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Inimis ko muna ang mga gamit pang eskwela ko bago ako dumiretso sa banyo para maglinis ng katawan at mag toothbrush. I went straight to my bed after.
I was constantly shifting my position on my bed as I try to fall asleep. But something is still bothering me. I looked at my wall clock and saw that it’s been an hour since I laid on the bed. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako nakakatulog.
I groaned and decided to grab my phone under my pillow to check up on him. I bit my lower lip as I open our inbox, walang reply. Kahit return ng calls ay wala.
10 pm pa lang. Alam kong gising pa siya dahil madalas siyang maglaro muna ng computer games bago matulog, minsan ay inaabot pa siya ng madaling araw kapag masyadong nawiwili. I don’t know if today’s an exemption though. Since it’s his birthday.
Isang tawag lang, kapag hindi pa rin siya sumasagot ay bahala na siya sa buhay niya. I dialed his number as I tensely bit my fingernails, silently hoping for him to answer my call.
Napabangon ako sa kama noong sumagot siya! I sighed and was about to talk when I was cut off.
“Hi! Who’s this?”
Natigilan ako. It was a woman’s voice. Tiningnan ko ang screen ng cellphone para malaman kung tamang number ba ang tinawagan ko at nakitang kay Rafael nga iyon. Sino itong sumagot at may hawak ng cellphone niya kung ganoon?
“Hello?” she was giggling. Maingay ang background mula sa kaniya, tunog nang malakas na music at nagsasayang mga tao. “Hello, who’s this nga—”
“Damn it, Sia! Don’t touch that!” imik ng isang lalaki mula rin sa linya niya. “Rafael will be pissed if he sees you with his phone!”
“Why? Can’t his girlfriend—”
“Sino ba ‘yang tumatawag? Akin na nga!”
Kunot-noo ko lamang na pinakikinggan ang pag-aagawan nila ng cellphone. I waited for them to calm themselves so I can talk to them properly. Hindi ko sila kilala. Ngunit hindi rin naman responsibilidad ni Rafael na ipakilala sa akin ang lahat ng kakilala niya. Sa kaisipang iyon ay nakaramdam ako ng panlulumo na hindi ko alam kung saan nanggaling.
"Shit! Shit! We're fucking dead, Sianna!"
Iyon ang huli kong napakinggan noong biglang namatay na ang tawag. Dahan-dahan kong inilayo ang cellphone mula sa tainga ko at tinitigan ang screen nito. That 10 minutes call shook me so bad, huh.
Hindi ko alam kung paano ba ako nakatulog kagabi sa dami kong iniisip. Bigla kong pinagsisihan na tumawag pa ako't nag-alala. Mukha namang okay siya at nagsasaya.
I nonchalantly checked my phone, already used of doing this because I often receive messages from Rafael in the morning. At halos malaglag ang cellphone ko sa mukha noong makita ang message notifications mula sa kaniya!
From: Rafael
Good morning!!!
From: Rafael
Ang ganda ng sikat ng araw, mainit. Kaya sana hindi rin mainit ang ulo mo, hehe.
From: Rafael
Joke!
From: Rafael
Punta ako sa inyo, sabay na tayong pumasok. I know you miss me, so…
Mas lalong sumama ang araw ko dahil sa bungad niyang mga text. Marami pa iyon at halos hindi ko na basahin ang iba dahil sa inis.
I was already drinking my milk when I heard our gates open. I heard Seira shrieking while running towards the person who arrived. Napairap ako at hindi sinasadyang padabog na inilapag ang baso sa lamesa. Mabuti na lang at nasa labas si Mama at Seira at hindi iyon nakita.
Tumalikod na agad ako at inabala kunwari ang sarili sa lababo noong makapasok na sila sa kusina. I can hear Seira's little voice as she talks to Rafael, nag papa-cute ang kapatid ko. I almost rolled my eyes at that.
"May girlfriend na 'yan," imik ng traydor na boses sa isip ko.
My 6 years old sister looks up to him so much that she even wishes to get married to someone like him in the future. Buti pa siya may plano at balak na agad sa pagpapakasal sa murang edad, dinaig pa ako. Samantalang ayaw ko namang magpasakal.
"Ate! Kuya's here!"
I only nodded my head and didn't put much interest with the information that she gave me. Should I celebrate that he's here?
I really hate waking up in a bad mood.
"Siorse, ipaghanda mo ng plato si Rafael."
"May kamay siya, ma," nakasimangot kong saad.
Sinamaan ako ng tingin ni Mama at agad na pinagalitan. Rafael bit his lower lip as he studies me with his menacing eyes. Ngumuso ako at inirapan siya bago kumuha ng plato.
Peste! Isa siyang peste!
"Okay lang, tita. Nakakain na po ako sa amin. May dala rin po pala ako."
"Naku! Hijo, nag-abala ka pa. Salamat!"
Suminghal ako at agad na ibinalik ang mga kinuha sa lalagyan. Sana sinabi niya agad, diba?
Walang lingon akong umakyat para makapunta sa kwarto. I combed my hair again and wore my headband since it's still wet and I can't tie it up. I sprayed some perfume and put some powder on my face. Noong tingin ko'y ayos na ay bumaba na ako suot-suot ang bag.
Agad na sumibol ang simangot ko noong makita si Rafael sa sala na naghihintay. He immediately stood up when he saw me. His eyes were somber but I can still see the amusement in it. May multo pa ng ngiti sa labi.
Humingi na ako ng baon kay Mama at nagpaalam. Hinalikan ko ang pisngi ni Seira at saka ako tumalilod na para umalis.
"Alis na kami, tita," si Rafael.
"Mag-iingat kayo, hijo."
"Bye, kuya Rafael!"
Pagkasuot ko ng sapatos ay naglakad na agad ako paalis doon, hindi na siya hinintay. Nakita ko ang pagmamadali niyang maisuot ang kaniyang sapatos para makahabol sa akin kaya't bahagya akong natawa. Ngunit noong tumingin na siya muli sa akin ay mabilis akong sumimangot.
"Sebi!"
I groaned and was already half running when I heard his voice nearing. It wasn't long enough when he suddenly appeared in front of me to stop me from walking further. I glared at him and stepped aside but he also moved to block me again. I did it once more and he just copied me.
"Umalis ka nga d'yan!"
"Mag-uusap muna tayo."
"What? Rafael, male-late tayo."
"Mag-uusap tayo," malumanay niyang sabi. "Yung kagabi..."
"Hindi mo naman kailangan mag paliwanag tungkol diyan, Rafael. Birthday mo kaya natural na mag celebrate ka.”
Tumango siya. "I'm sorry for making you worried."
I shoved my hand at him. "Ayos na 'yon, naiintindihan ko naman."
"My family held a celebration for me. I... I wasn't holding my phone so..."
"Ayos nga lang, Rafael."
"Hindi ko siya girlfriend."
Napaangat ako ng tingin sa kaniya dahil sa bigla niyang sinabi. Mapanuri ang kaniyang mga mata, tila inaabangan ang magiging reaction ko. I just sighed and nodded at him.
"Yung sumagot ng tawag mo."
"Ano namang pakialam ko d'yan?"
"She's a family friend. She saw my phone ringing so she answered it. Medyo lasing siya kaya—"
"Ayos nga lang."
"It doesn't look like it," seryosong aniya habang nakatitig sa akin.
"Rafael, it's not a big deal."
"Are you upset with me?" He crouched to equal my eyes. Napaurong ang mukha ko dahil doon.
"Ano bang—syempre hindi!"
"Galit ka."
I scoffed. "Bakit naman ako magagalit?"
"I don't know. Maybe because a girl answered your call instead of me?"
"What?" Kumunot ang noo ko at bahagyang itinulak siya palayo. I grimaced. "Why would I be angry for that, Rafael?"
"Baka nagseselos ka—"
"That's ridiculous. Wala akong gusto sa 'yo para magselos."
He stared at me, pursed lips and furrowed eyebrows. Seryoso siyang tumango at iniwas ang tingin sa akin. Ipinasok niya ang dalawang kamay sa bulsa ng pants niya at hinarap ang katawan sa ibang direksyon.
"Right..." bulong niya.
I pouted. "Hindi ako galit, hindi rin ako nagseselos. Bilang kaibigan mo, nag-alala lang ako dahil hindi ka sumasagot sa tawag at text ko."
"Yeah..."
"Okay na? Pwede na tayong pumuntang school?"
Tumango siya at maikling ngumiti. He murmured something underneath his breath, hindi ko 'yon naintindihan kaya binaliwala ko na lang.
Related chapters
When The Sun Sets Chapter 5.1:
Ilang beses akong napapalingon kay Rafael na katabi ko sa tricycle. His silence made me feel weird. Seryoso lang siyang nakatingin sa unahan, ang kaliwang kamay ay nilalaro ang labi na alam kong ginagawa niya lamang kapag malalim ang iniisip. Hindi ko tuloy maiwasang mabahala dahil doon, inaalam kung may kinalaman ba ako. Pinili ko na lang rin manahimik para hindi siya maistorbo. He paid for our ride and I remained watching him still. Kahit isang beses ay hindi siya lumingon sa akin. Kahit noong sinenyasan niya na akong mauna sa paglalakad ay nanatili siyang sa iba nakatingin. My forehead creased out of confusion as I gradually walked past through him. I tilted my head as I try to think of an answer of why he is acting so weird. Sa huli ay umiling na lang ako. "Sebi! Hulog ka talaga ng langit!" Ang natatarantang si Rein ang nadatnan ko noong makapasok na sa room. Sinalubong niya ako at halos hilahin paupo sa pagmamadali. "Nagawa mo yung assignment nat
When The Sun Sets Chapter 5.2
“I’m sorry I’m late, Sir,” saad ko sa guro naming nasa loob na ng classroom. Tumango lang ito sa akin at itinuro na ang upuan ko bilang pagpayag na pumasok na ako. Nanatiling nakatungo ang aking ulo sa takot na may makasalubong ang aking paningin. Sa takot na matulala at mag-isip ng kung ano, pinili ko na lang na maging aktibo sa klase. To distract myself from overthinking too much, I’d rather focus myself on something more relevant. “There is no set of qualifiers for labelling an act as a sexual assault other than lack of consent and approval. Victims are not required to explain or share what they were wearing at that time or if they were drunk. Rape happens because a rapist took advantage of it. It is against the law of humanity and an abuse of physical and emotional power to take over,” seryoso kong pagpapaliwanag. “It is not because of the tight jeans or short skimpy skirts, the alcohol consumptions or in a drunken state, and the lack of power to fight an
When The Sun Sets Chapter 6.1:
Patagilid ang higa ko sa lamesa habang nagbabasa ng libro. Seryosong-seryoso at siksik na siksik para walang makabasang iba. Rein didn’t even dare because she knew what I was reading. Siya ang nagregalo nito sa akin! Out of curiosity, I challenged myself to read it. I didn’t know that it will be this… intense. Though, interesting. Pakiramdam ko’y nahugot ko ang lahat ng hangin sa buong classroom noong suminghap. Ang walanghiyang si Rafael ay bigla itong inagaw sa akin at inangat bago basahin! “Rafael!” Unti-unting kumunot ang kaniyang noo at nagsalubong ang mga kilay sa pagtagal nang pagbabasa niya sa libro. Kumabog ang puso ko sa kaba at pagkabahala. Muli ko itong tinalon ngunit halos padabog niyang iniwas ito sa akin. He then looked at me in accusation, napangiwi ako bago sinamaan siya ng tingin. “Why are you reading this?” “Akin na sabi!” “You are corrupting your mind!” Ramdam ko ang pag-init ng pisngi ko. He definitel
When The Sun Sets Chapter 6.2:
Pagkarating sa Coolab ay umupo na agad ako sa stool. Hindi ko naman alam ang gagawin ko kaya't papanoorin ko na lang muna siya. Anong gagawin ko rito? Pwede bang ako na lang ang maghuhugas ng plato at siya ang magluluto? Kasama ba 'yon sa scoring? "Lapit ka rito," Rafael commanded. He was already wearing his apron. Kaharap niya na ang chopping board at hawak na rin ang kutsilyo. Bumaba ang tingin ko sa kitchen counter at nakitang nahanda niya na rin pala ang lahat. Mabilis akong tumayo na sa stool para may maitulong naman sa kung ano mang sasabihin niya. "Ano?" He smiled. "Anong gusto mong lutuin?" "Ano ba raw ang main ingredient dapat sa cooking fest?" "Baboy daw." "Edi magluto ka ng baboy," walang kwenta kong sagot. Magaan siyang tumawa. "Ano ba 'yan, Sebi. Did you hit your head a while ago or something?" "Bakit ba kasi ako ang tinatanong mo? Wala ka bang sariling desisyon?" He chuckled and pinched my cheeks.
When The Sun Sets Chapter 7.1:
Isang linggo na ang nakalipas noong nagsimula na kaming mag-ensayo sa pagluluto. Iba't ibang putahe na rin ang nagawa namin at may isa na kaming napili. Ngunit sa isang linggo na iyon, ang tanging ginawa ko lang ay ang mag-abot ng ingredients at maggayat. Si Rafael ang bahala na sa lahat. Tutal at mapilit siya, edi sige. Kalagitnaan ng klase namin sa PE class ay nakaramdam na ako ng init. Palibhasa ay mainit nga ang panahon ngayon, patay pa ang aircon ng room dahil pinaayos kahapon. Inipon ko ang mga buhok ko sa kamay upang iipit ito. Habang hawak ang buhok ay nagsimula akong magkalkal sa bag ng panali ko. Ngunit mukhang naiwala ko na naman yata. Inis akong nagbuga ng hangin. Nangangalay na dahil hindi ko talaga makita ang puyod ko. "Yes, Mr. Alfonzo. Come here to the board to write your answer." Hindi ako lumingon doon. Ni-hindi ko nga alam kung ano ang pinapasagutan. Ang alam ko lang, mainit at gusto kong mag-ipit. My eyes immediately dropped from t
When The Sun Sets Chapter 7.2:
Hopefully though, we can start again as friends. "I just want to say good luck." He smiled. "I know you'll do well." "Salamat, Levi." "Are you nervous?" "Medyo," I genuinely answered. "First time ko kasi..." Tumango siya at biglang humakbang palapit. Bumaba ang paningin ko sa paa niya at nakita ang tinabunan niyang distansya. Before I could lift my head again to look at him, I suddenly felt something soft on my left cheek. Huli na noong mapagtanto kong hinalikan niya pala ako sa pisngi! "Good luck kiss," aniya. I blinked continuously, obviously unable to talk because of my shock. Ramdam ko ang panonood ng mga kaklase sa amin kaya’t agad kong inayos ang sarili. Tumikhim ako at marahang tumango, ayaw nang palakihin pa ang nangyari. Hanggang sa makaalis na sila ay patuloy ang pagkabog ng puso ko. Mainit rin ang magkabila kong pisngi, alam kong namumula ako at mas lalo ko iyong ikinahiya. Noong maramdaman ang bahagyang pagk
When The Sun Sets Chapter 8.1:
Nakangusong pilit na iniintindi ng kapatid ko ang itinuturo ko sa kaniyang math problem na topic nila ngayong week. Nalaman ko kasi kanina na pinaiwan pala siya sa classroom ng teacher niya dahil siya lang daw ang mali at malayo ang sagot kumpara sa mga kaklase niya. Nabahala raw ang guro niya kaya’t pinaiwan. Nalaman ko ang lahat ng ito noong pagbaba ko sa kwarto kaninang umaga ay napakinggan ko na naman siyang pinagsasabihan ni Mama. Noong bata pa ako, halos lahat ng subject ay madali kong naiintindihan agad dahil nag-aadvance reading kami ni Mama. Hindi ko na naramdaman ang kasiyahan ng pagiging bata na may kalayaang maglaro simula noong maging strikto siya sa akin. Every day, I would lock myself inside my room as I study all of the books that she advised me to read. And the next day, I have to explain everything that I’ve learned to her. That will only be the validation that I’ll receive as I strive harder to achieve my honor. Her words and satisfaction. Pagkatap
When The Sun Sets Chapter 8.2:
“Ano ba namang—asbok na naman ang pabango mo!” singhal ni Nanay Jessa noong mamataan si Rafael. Rafael grinned. “Mabango naman ‘Nay, ah.” “Oo nga pero nalalamangan mo ang amoy ng pabango ko. Regalo pa naman sa akin ‘yon ni Zendaya, tinalo mo pa niyang iyo.” Nakangiting napapailing na lang si Rafael bago muling dumapo sa akin ang kaniyang paningin. Tumikhim ako at winaksi ang mata sa kaniya. I even shifted on my seat awkwardly. His stare is giving me an unfamiliar feeling. Naiilang ako. “Oh, sabayan mo na si Sebi. Alam kong kanina mo pang hinihintay itong crush mo.” “’Nay!” agad na saway ni Rafael na napapakamot pa sa kaniyang batok. “Nanay naman, eh.” Ramdam ko ang pamumula ng pisngi ko. Kahit alam kong biro lamang iyon ay tila naapektuhan ako sa sinabi ng nanay niya. “What do you want to eat first” Rafael asked me with his surprisingly gentle voice. It was so sudden that I almost chocked from my own saliva. “You want rice firs
Latest chapter
When The Sun Sets Chapter 47:
Hindi ko na nagawang magpaalam nang maayos kay Renz pagkatapos niya akong ihatid sa building ng condo ko. I only got to smile a bit and nodded at him when he bid his good bye. At least, I waited for his car to go before I turned my back and went inside.Tulala ako buong oras na hinihintay kong tumigil sa tamang palapag ang elevator na sinasakyan. At nang makarating nga sa condo ko, dumiretso na ako sa banyo at naglinis.Pumikit ako habang dinadama ang tubig na bumabagsak sa katawan ko mula sa shower. It's draining how I can still see his image right before I entered Renz's car.Why did he even take a step forward? As if he was going to approach me.Rafael... Kailan mo ba balak bitawan ang puso ko?At kailan ko ba babawiin?Huminga ako nang malalim. I should really go back to sleep and take a rest. Mawawala na rin naman 'tong pakiramdam na ito kinabukasan. Ang mahalaga ay hindi ako magtatagal at aalis na rin agad bukas.I was drying my hair with a towel when I remembered that I left my
When The Sun Sets Chapter 46:
“Let’s raise our glasses for the newlyweds as they share another sweet kiss as husband and wife!”Nakangiti kong itinaas ang aking kopita katulad ng lahat. When they finally kissed, noon lang namin mahinang ipinukpok ang baso ng kurbyentos upang gumawa ng tunog while cheering on them. Mas lalong lumakas ang hiyawan noong pinalalim ni Levi ang halik at humawak naman sa batok niya si Rein na nagustuhan ang ginawa ng asawa.Their kiss ended after a few more seconds. Patuloy pa rin ang pang-aasar sa kanila lalo na’t namumula si Rein, noon lang nahiya noong nagsisigaw na ang lahat.“What a very passionate kiss from Mr. and Mrs. Fernandez! Talagang kinilig ang lahat!”Hinarangan ni Rein ang mukha niya at pabirong hinampas ang braso ng asawa. Levi only laughed and held her waist to pull her closer, earning another batch of screams from us.Pagkatapos kumalma ng lahat ay umupo na rin kami. May mga server na dumating para
When The Sun Sets Chapter 45:
Noong tuluyan na akong makalayo sa kanila ay saka ko lamang sinagot si Kenzo. “What do you mean I have a new project?” Rinig ko ang pagsalin niya ng tubig mula sa kabilang linya. Taking his time, I even heard him sipping his water and his big gulp was as if on purpose to tease me. Napahaplos ako sa aking braso noong humangin, nilalamig kahit kasalukuyang tirik ang araw. Wala sa sariling ibinalik ko ang tingin sa kabilang panig ng simbahan at nakitang papaalis na ang lahat para dumiretso sa venue. Nanatili ang paningin ko sa partikular na pamilyang halos pinapanood din ng lahat. Rafael opened the door for Sianna and even held her waist to guide her inside. Nakagat ko ang ibabang labi noong marahas na tumibok ng aking puso dahil sa nakita. Rafael then reached for the back seat, probably to check on their son who was seated there. Pagkatapos ay nakangiti niyang isinara ang pintuan ng kotse at nagulat ako noong bigla siyang bumaling sa direksyon ko! Hindi
When The Sun Sets Chapter 44:
Long before I realized that I lost my way from the perception of my sanity, I gripped my hand as I try to go back to the right path.The rapid of my heart wasn't helping and an act of a claw clutching it in agony tortured me more.Kailan ko nga ba huling naramdaman 'to?Hindi ko akalain na makikita ko siya rito. Hindi ako sinabihan nila Rein at Mavros. Hindi ako handa!Huminga ako nang malalim. Trying to convince myself that there are no more reasons for me to be affected by the fact that he's here, I smiled a little and had my eyes straight to the altar.Dapat ay matagal na akong okay sa katotohanang ito. Dapat... matagal na rin akong nakalimot. Ngunit talagang imposible."Ayos ka lang?" mahinang bulong sa akin ni Mavros na siyang nasa tabi ko ngayon.Ngumiti ako at tumango. Ngunit mas lalong lumalim ang kunot sa kaniyang noo
When The Sun Sets Chapter 43:
“On behalf of LAX Airlines and the entire crew, I’d like to thank you for joining us on this trip, and we are looking forward to seeing you on board again in the near future. Have a nice day!”"Thank you." I smiled at the flight attendant who attended me when I asked for help with my baggage. Ngumiti siya sa akin at tumungo bago nagpaalam.Dire-diretso ang lakad ko hanggang sa marating ko ang station two at napagdesisyonang doon na muna tumigil para tawagan si Renz na siyang susundo raw sa akin. Ani Rein, hindi na raw pala sila makakapunta rito dahil baka mahuli sa kasal. Ayos lang naman sa akin dahil naiintindihan ko, mas makakabuti pa nga."Saan ka?" tanong ko kay Renz na siyang kausap ko na sa telepono."You don't see me?" he said. "Maghanap ka ng lalaking nagwawagayway ng kartolina. Kita na kita."Napangiti ako at agad na inilibot ang paningin sa paligid. Bahagya pa akong natawa noong makita si Renz na todo
When The Sun Sets Chapter 42:
The next day, my phone was bombed with notifications from Rein and Mavros. Some of my other friends sent me friend requests and accepted mine. Kahit si Kenzo ay nakita ko sa listahan. Bahagya akong natawa dahil doon bago tinanggap ang kaniya.Rein Liana: Ellei Rolloque Velasco. Sebi, ikaw ba talaga 'to? Ikaw ba 'to?Rein Liana: Sumagot ka naman, oh. Parang awa mo na, Sebi. Miss na miss na kita.Agad kong sinalo ang mga luhang tumulo kahit nangingiti dahil sa pagbabasa ng mga mensaheng pinadala nila.Maverick Rosu: Sebi... Ikaw ba 'to?Maverick Rosu: We miss you so much. We're here, okay? Nandito lang kami. Kahit nasaang lupalop ka man ng mundo ngayon, handa kaming pumunta kung nasaan ka man para damayan ka. Mahal na mahal ka namin, okay?Mavros: Thank you for reaching out again. Talk to us when you're ready. Nandito lang kami.Maybe at some point, I regretted leaving them behind and had them searching for t
When The Sun Sets Chapter 41:
The crowd applauded as I bow my head and waved my hands to bid my farewell after finishing my speech. Hindi rin naman kasi ako pwedeng magtagal sa platform dahil may mga susunod pa sa akin at may sarili-sarili kaming time limit."Congratulations!" maligayang bati sa akin ni Kenzo na siyang may bitbit pang bouquet ng mga bulaklak noong nasa backstage na ako.Malawak akong napangiti dahil doon at nagagalak na tinanggap ang bulaklak na ibinigay niya. He smirked and tugged my arm to finally hug me."You did fucking great! I'm so proud of my girl!"I chuckled and slapped his arm in a mocking way. Napakinggan ko pa siyang ngumisi bago humiwalay sa yakap at ginulo ang buhok ko."Do you want to eat somewhere, Lei? My treat."I winced and nudged him. "No lies?""I swear on my sister's grave."Ngumuso ako para pigilan ang ngiti at saka tumango bilang pagpayag. Dahil doon ay marahan siyang natawa bago hinaw
When The Sun Sets Chapter 40:
By recalling everything that happened, I realized how much of a regret burden me still up until the recent time.Seira… it feels like I am living with a different person now ever since we were discharged from the hospital.Samantalang sa mga araw na bumibisita ako sa psychiatrist, natutunan kong luwagan ang kapit sa mga ala-alang sumisira sa akin.“What about painting?” Dra. Sanchez suggested. “You told me that you’ve tried before and it helped. What about… we focus on this activity first?”As I go along with the flow of life, I have found the hidden existence behind the obstacles that forced me out of my zone.I stared at the blank canvas in front of me. My mind, in a whirlwind of spectacles, as I try to figure out what to do first. At that very moment, I’ve conceded that I’ve reserved myself to the gloam of my torment that I’ve wasted a year of my life trying to figure out how to heal
When The Sun Sets Chapter 39:
“It would be better if you’ll let her stay here for a while so we can monitor her as well. What she’s going through, Ms. Rolloque, isn’t the type to be neglected further.”I presented to be asleep the whole time that Aunt Luzette was talking to the Doctor who checked up on me. I didn’t have to hear her diagnosis because I have already confirmed it myself ever since I spot on the symptoms of it. From my mind’s less capability of keeping me sane to the bruises that I’ve inflicted on myself.After a few moments, the Doctor finally went out and left us inside the hospital room where I am at. I heard Aunt Rolloque sighing in defeat, too heavy that I feel like I was already starting to become a burden to her. But what can I do? Eto ako ngayon. Kahit ang sarili ko ay hindi ko na makontrol.“I know you’re awake,” aniya makalipas ang ilang sandali. Hindi pa rin ako mumulat at nagpatuloy sa pagpapanggap. Sh
