Tulala lamang akong nakatitig sa kawalan. Matapos akong i-check ng doctor at kung ano-ano pang mga katanungan ang itinanong nila sakin ay halos wala rin naman akong maalala sa mga naging sagot ko.Hindi ako makapaniwala na halos tatlong buwan din akong nawalan ng malay. Ang sabi ng doctor ay mabuti nalang at naging madali ang pag recover ng mga natamo kong mga sugat at galos sa katawan at wala rin akong internal fracture na natamo sa aksidente. All in all ay ayos na ayos na ako at pwedeng pwede na nga akong mag discharge.Pero ang advice nila sakin ay mas mabuting manatili muna ako dito ng ilang araw for observation ,monitoring at pag check ng vital signs ko.Napag-alaman ko ring na postponed pala ang proposal at nakahinga naman ako ng maluwag dahil hindi naman umatras o nag back-out ang magiging sponsor bagkus sinabi pa nitong willing to wait lang daw ito pag naging maayos na ang kalagayan ko.Na appreciate ko din ang ginawa ng boss namin na si Madam Ressa, kinuwento sakin ni Ysha na
Third Person POVLahat ay nakatulala lamang at hindi labis na makapaniwala sa nangyari samantalang ang mga hikbi ni Kaiden ang nangingibabaw sa lahat. Kasalukuyan silang nandito ngayon sa hospital at nawalan na ng pag-asa nang maideklara ng doctor na dead on arrival na pala ito.Walang ibang magawa si Theo kundi ilabas nalamang ang mga luha habang wala na itong pakialam sa kung ano ang maging hitsura niya habang nakasandal sa pader at nakayaka. Nakayuko lamang ito habang yakap ng mga braso nito ang magkabilang tuhod. Tila nagmumukha itong bata sa naging posisyon. Habang bumabyahe sila papunta dito sa hospital ay mabuti nalang at nagawa pa niyang kontakin ang pamilya. Sa pagkataranta ay hindi na niya alam kung sino ang unang natawagan, nalaman nalang niyang si Ate Loraine niya pala ito nang sumagot ito sa kabilang linya.Ilang oras na ang lumipas bago ideneklara ng doctor ang nangyari at saktong kakadating lang din nina Loraine. Nalaman nadin ito ng magulang ni Theo dahil nagkataong m
Mag tatatlong linggo na ang nakalipas simula nang ma discharge ako sa hospital. Naging matiwasay naman ang buhay ko at bumalik ulit ako sa dati kong routine o gawi. Lahat ay masaya sa pagbabalik ko, may time din na bumisita ako doon sa Bahay Ampunan dahil gusto akong makita nina Madre Ofelia at kahit papaano ay naging masaya naman ako doon.Pero hindi parin nawawala ang kabigatan ng dibdib ko kahit anong pilit kong gawing abala ang sarili ko sa trabaho namin sa pag o-organize ng mga event na natatanggap namin sa mga clients namin. May mga araw na nakakalimutan ko ang nararamdaman pero sa oras na matapos ang araw ko at makauwi na sa apartment ko ay doon ko nararamdaman ulit ang paninikip ng dibdib, tila nangungulila ako pero hindi ko alam kung ano o sino.Wala naman na akong kinikilalang pamilya maliban sa mga katrabaho ko at ang mga tao doon sa bahay ampunan na pinagmulan ko. Kaya nga nitong mga nakaraang araw ay panay ang bisita ko doon sa bahay ampunan at baka nami-miss ko lang ang
"Binasa niyo na po ba lahat? As in lahat?" Kinuha ko pa ang papel at ipinakita sakanya ang bawat parte na nakasulat doon. Hindi ako makapaniwala na sang-ayon siya sa lahat ng plano at ginawa ko maski ang mga idea na gusto naming gawin sa event. "Nakinig naman po kayo diba? Sa diniscuss ko sainyo kanina?"Napakunot ang noo niya. "Kahit iulit ko pa lahat ng sinabi mo Camelle" malamig ang boses niya at napakahinahon ngunit ramdam ko ang giit. Nagtaasan tuloy ang mga balahibo ko sa braso sa di malamang dahilan. "Hindi sa ayaw kong pumayag ka Sir——"Theo" pagtatama niya sakin and this time ay naging seryoso na ang mga titig niya sakin. Napailing nalamang ako."Okay! What I want to know is——is this for real? Pipirma ka agad-agad? Hindi ka man lang ba mag tatanong o di kaya——"I trust you so I dont have nothing to worry about""Ha?" Naguguluhan kong sabi na tila hindi parin ako makapaniwala sa sinabi niya. May tiwala siya sakin? Bakit? Paano? Saan? Kailan? Naninibagohan ako. Kadalasan nam
Ilang minuto lang ay namataan ko si Sir Theo na papalapit sa kinaroroonan namin kaya naman ay napatayo ako agad habang karga ko parin ang anak niya sa mga bisig ko. Mukhang nakatulog na ata ang bata sa balikat ko dahil namimigat na ang bawat paghinga nito."I'm sorry, naging abala pa kami sa oras mo——"Naku ayos lang talaga, promise. Wala na rin naman akong lakad pagkatapos ng meeting natin. Sadyang ito lang talaga ang lakad ko ngayon" pagbibigay assurance ko sakanya para hindi na siya mag-alala at mag-isip pa ng kung ano-ano."Akin na ang bata"Lumapit ako kay Sir Theo para ibigay sakanya ang anak ngunit nagising nalang ito bigla at tila napagtantong mahihiwalay siya sakin kaya naman ay umiyak ito at tila naalimpungatan pa. "Mama" Hindi ko siya maibigay ng tuluyan sa Papa niya dahil bigla akong hinawakan ng bata sa laylayan ng damit ko sa may braso."Kaiden" mahinahon pagbabanta ng Papa niya sakanya. Naluluhang napalingon sakanya ang bata at napailing.Naaawa ako. Mas lalong ayaw k
Kinabukasan ay nagkataong walang kliyenteng naka assign sa team namin dahil last week ay kakatapos lang ng mga naganap na mga event na natapos na naming e-organize kaya paniguradong mahina nanaman ngayon ang mga pupuntang kliyente namin ngayong linggo. Wala naman kasing masyadong ganap ngayong katapusan ng Agosto maliban nalamang sa mga birthday parties.Speaking about doon sa proposal ay tuwang tuwa naman si Madam Ressa na siyang nagmamay-ari nong mumunting kompanya na pinagtatrabahuan namin. Lahat kami ay masaya dahil sa naging successful ang proposal. Nag set na nga kami ng date kung kailan ulit kami magme-meeting kasama si Sir Theo at para maiplano na namin ng maayos ang magiging flow ng event. At dahil day off ko ngayon inabala ko muna ang sarili kong mamasyal dito sa mall at para pumunta narin dito sa supermarket nila at bumili ng groceries dahil paubos na ang mga stock ko doon sa ref. Nagyaya pa saamin si Ysha sa group chat namin na mag FoodCamp raw kaming lahat ngayong 6pm do
Hanggang sa dumating na ang order namin ay nagsimula na kaming kumain. Minsan ay tinutulungan ko ang bata sa pagkain. Nasa tabi ko kasi ito samantalang si Theo ay nasa harapan namin. Sinubuan ko pa ang bata ng spaghetti at pasimpleng pinahiran ang sauce ng spaghetti na dumikit pa sa pisngi at gilid ng labi niya."Nagustuhan mo?" nakangiti kong tanong sa bata. Napatango lamang ito dahil sa napupuno ang bibig niya sa pagkain. Nang malunok na niya ito at wala ng laman ang bibig ay saka ito nagsalita."Masarap po ang spaghetti Mama pero mas gusto ko po ang luto niyo po" ngumiti nalamang ako sa sinabi niya. "Sige na, continue eating ka na dyan" natatawa ko nalang sabi. Mamaya ko nalang siya pupunasan pagkatapos niyang kumain. Hindi talaga naiiwasan sa mga bata na madumihan sa tuwing kumakain sila.Nakakalungkot. Gusto niya daw ang luto ng mama niya. Tuloy bigla akong nagkaron ng kuryosidad sa kung ano ang nangyari sakanila. But I know my limitations. Hindi ko ugali ang manghimasok sa buh
Sabay kaming dalawa ni Sir Theo na napatingin sa labas. Binuksan niya pa ang bintana ng kotche niya to make sure kung umuulan ba talaga at nang mabuksan ay mabilis niya rin naman iyong isinirado dahil sa sobrang lakas ng ulan na tila gusto pa atang pumasok sa loob ng kotche.Grabe, ang lakas ng hangin at halos mabingi kami sa lakas at tunog na dulot ng ulan. Biglang tumunog ang cellphone ko senyales na may nagchat sakin. Napansin ko pa ang paglingon sakin ni Sir Theo nang kunin ko ang cellphone ko sa tote bag ko. Tinignan ko kung sino ang nag chat. Si Ysha lang pala.'Camelle, mabuti nalang hindi ka tumuloy. Ang lakas ng ulan babagyo ata! Mukha na kaming basang sisiw dito na nagsiksikan sa loob ng tent hahahaha ang iba nagsiuwian'Natawa ako bigla kaya naman ay nagtipa agad ako sa keyboard para replyan si Ysha."Who's that?" Napatingin ako kay Sir Theo."Si Ysha po, nag chat sakin" sagot ko pa sakanya at itinuon ulit ang atensyon ko sa cellphone.'Ingat kayo. Umuwi agad kayo kapag