Hindi na hinintay ni Sebastian na magsalita pa si Jude. Tinalikuran niya ito at agad na sumakay sa kanyang sasakyan, diretso pauwi. Habang nasa daan, ramdam niya ang kumukulong galit sa kanyang dibdib—galit sa asawa niyang animo'y laging humihingi ng atensyon, galit sa lahat ng nangyayari sa kanya. Para bang hindi pa sapat ang lahat ng pinagdaraanan niya, may idinagdag na namang panibagong sakit ng ulo.
"Akala ko, pagkatapos naming ikasal, mawawala na ang problema ko. Punyetang pamilya!" singhal niya bago malakas na sinuntok ang manibela.
Napapikit siya saglit, pilit nilalabanan ang bumabalik na alaala—ang araw na ipinakilala siya ng kanyang lolo kay Seraphina.
-Flash back-
Habang nasa date si Sebastian kasama ang kanyang kasintahan na si Diane, biglang tumunog ang kanyang cellphone. Pinilit niyang balewalain ito, ngunit nang paulit-ulit itong nag-ring at nakita niyang si Lolo ang tumatawag, napabuntong-hininga siya at napilitan itong sagutin.
"Come to my office. Let’s have lunch together," wika ng kanyang lolo sa kabilang linya.
Napatingin si Sebastian kay Diane, na nakangiti sa kanya, saka tumingin sa labas at huminga nang malalim bago sumagot.
"No, I’m having lunch with my girlfriend. I can have dinner with you later," matigas niyang sagot. Narinig niya ang malalim na buntong-hininga ng kanyang lolo mula sa kabilang linya.
"Lolo, let’s have lunch. Don’t wait for him anymore, he’s busy," sabad ng isang boses na agad niyang nakilala—ang taong labis niyang kinamumuhian.
Napakuyom ang kamao ni Sebastian. Damn it.
"Okay, I’m on my way," sagot niya nang malamig bago ibinaba ang tawag.
Bumalik siya sa mesa kung saan naghihintay si Diane, halatang nag-aalala.
"What happened, love? Is everything okay?" tanong nito.
"Yeah, tinawagan lang ako ni Lolo. How about we have a dinner date later? Babawi ako, promise," aniya sa malambing na tono. Tumango naman si Diane, kahit may bahagyang lungkot sa kanyang mga mata.
Ngumiti si Sebastian, kinuha ang isang ATM card mula sa kanyang pitaka, at iniabot ito kay Diane.
"Pay for everything, and go shopping. Buy whatever you want—para mabawasan stress mo," dagdag niya bago mabilis na tumayo at lumabas ng restaurant, patungo sa kumpanya.
Habang patungo sa kumpanya, hindi na maitago ni Sebastian ang inis na nararamdaman. Hindi niya maintindihan kung bakit tutol ang kanyang lolo sa relasyon niya kay Diane. Para sa kanya, walang dahilan para tratuhin ng ganoon ang kasintahan niya. Kagaya ngayon—alam naman nitong kasama niya si Diane, pero tinawagan pa rin siya para pilitin siyang mag-lunch kasama ito.
Parang sinasadya talaga. Pero bakit? Kung yaman ang habol ng pamilya niya, mayaman naman si Diane. Anak siya ng isang kilalang aktres at ng kasalukuyang Bise Presidente. Ano pa bang kulang? Kung negosyo ang usapan, may sarili ring negosyo ang pamilya ni Diane. So what’s the problem?
Pagdating niya sa kumpanya, agad siyang sinalubong ng personal na butler ng kanyang lolo at iginiya papunta sa opisina nito. Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanya ang isang dalaga na nakasuot ng all-white uniform, mukhang hindi pa lalagpas ng labing-pitong taong gulang. Katabi nito ang isang matandang lalaki, halos ka-edad ng kanyang lolo.
"Good afternoon, sir," magalang na bati ng dalaga.
Napakunot-noo si Sebastian. Ano ‘to?
"What does this mean, Lo?" tanong niya, halatang litong-lito.
Tumingin sa kanya ang kanyang lolo, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha nito.
"What do you mean, ‘what does this mean’? Meet your fiancée—Seraphina Faye Dee," sagot nito, diretsong-diretso.
Para bang binuhusan ng malamig na tubig si Sebastian. Fiancée?
Biglang nagdilim ang paningin niya.
Ang dalagang nakaupo sa silya ay walang kahit anong reaksyon sa mukha, na lalo lang ikinainis ni Sebastian. Ano ba ‘to? Bobo ba siya? Bakit parang wala siyang pakialam? Naiintindihan ba niya ang nangyayari? inis niyang bulong sa sarili.
"What the hell?! You're arranging a marriage for me? Alam n’yo namang may girlfriend na ako!" galit na sabi ni Sebastian, saka tiningnan ang dalaga, umaasang makakakita ng kahit anong reaksyon. Baka sakaling kapag nalaman nito na may kasintahan na siya, tumutol man lang ito.
Pero nabigo siya.
Sa halip, tumayo lang ang dalaga at kalmadong sinabi, "Don’t worry, sir. I’m just your fiancée. I won’t intervene in your relationship." May bahagyang ngiti pa ito sa labi, tila ba walang kahit anong bigat ang sitwasyon.
Lalong nag-init ang ulo ni Sebastian.
"Are you dumb—"
"Don’t you dare speak to her like that, Sebastian!" mariing putol ng kanyang lolo. "Huwag na huwag mong babastusin ang dalaga! Pinagkasunduan na ‘yan ng lola mo at ng pamilya niya. Kung ayaw mo, madali lang—ibibigay ko na lang ang kumpanya sa pinsan mo."
Nanigas is Sebastian.
Parang sinakal siya ng sariling pangalan. Alam niyang hindi siya basta makakatakas sa sitwasyong ito.
Wala siyang nagawa kundi ang lumabas ng opisina, puno ng galit. Malakas niyang isinara ang pinto bago mabilis na sumakay sa kanyang sasakyan. Nanginginig ang kanyang kamao sa manibela, ngunit wala siyang magawa—isa siyang bilanggo sa larong ito.
-End of flashback
Katok mula sa bintana ng kanyang kotse ang gumising kay Sebastian mula sa malalim na pag-iisip. Nang ibinaba niya ang bintana, tumambad sa kanya si Manang Jelly, mukhang pagod at tila wala pang tulog. Napatingin siya sa relo—ala-una na pala ng madaling-araw.
"Good evening, sir," bati ni Manang Jelly.
Humakbang ito paatras nang bumukas ang pinto ng sasakyan. Lumabas si Sebastian at malalamig na tinanong, "Hindi pa bumalik si Seraphina?"
Tahimik na sumunod si Manang Jelly habang naglalakad siya papasok ng bahay. Hindi agad sumagot ang matanda, kaya nilingon niya ito. Nakayuko lang ito, tila nag-aalangan.
"Hindi pa po, sir. Parang hindi pa po siya uuwi. Kitang-kita ko pong galit na galit siya nang umalis," sagot ni Manang Jelly sa mahinang tinig.
Natigilan si Sebastian. Si Seraphina… nagalit?
Napailing siya at mapait na napatawa. Sa pagkakakilala niya kay Seraphina, wala iyong emosyon—parang robot. Palaging mahinahon, parang laging may script ang bawat kilos at salita. She’s so prim, so proper… almost unrealistic.
Nagagalit ba talaga ang isang Seraphina Faye Dee?
Natawa ulit siya sa sarili, pero sa ilalim ng halakhak na iyon, may bahagyang pagdududa na gumapang sa kanyang isip.
Nakaharap si Seraphina sa HR representative, nakaupo ng tuwid at maingat na nakapulupot ang kanyang mga kamay sa kanyang kandungan. Muling sumulyap ang opisyal sa kanyang resume bago ngumiti ng magalang."Seraphina Faye Dee-Singson," aniya, binibigkas ang pangalan niya nang malinaw bago muling tumingin sa kanya. "Maraming salamat sa pagpunta ngayon."Bahagyang tumango si Seraphina at gumanti ng magaan na ngiti. Pamilyar na sa kanya ang prosesong ito—una, babasahin ang kanyang pangalan, susundan ng ilang katanungan."Batay sa iyong resume, may hawak kang mga degree sa Early Childhood Education at Economics." Bahagyang tumango ang HR officer habang iniikot ang ballpen sa pagitan ng mga daliri. "Impressive credentials, However, most of your professional experience has been as a company secretary for nearly fifteen years. Could you tell me more about that career path and what led you to apply for a teaching position now?"Tahimik na tumingin si Seraphina sa opisyal, panatag ang kanyang ek
Napangiti si Seraphina nang marinig ang boses ng kaniyang kaibigang si Jude.“Unang araw mo sa Davao, ‘di ba? Kumusta? Is everything okay?” tanong nito mula sa kabilang linya.Dahil sa ingay ng paligid—ang tunog ng scanner ng cashier, ang usapan ng ibang mamimili, at ang anunsyo sa mall—hindi masyadong narinig ni Seraphina ang sinabi ni Jude.“Ha? Ano ‘yun? Hindi kita marinig, tatawagan na lang kita ulit.” sagot niya bago mabilis na ibinaba ang tawag.Binuksan niya ang messenger app at mabilis na nag-type ng mensahe:Seraphina: Ang ingay dito sa mall, hindi kita marinig. Call kita mamaya pag nasa bahay na ako!Matapos i-text si Jude, inilagay ni Seraphina ang cellphone sa loob ng kaniyang bag at muling ibinalik ang atensyon sa cashier na patuloy na sina-scan ang kaniyang mga pinamili. Napatingin siya sa monitor at bahagyang nagulat nang makita ang total—nasa sampung libo na. Pero sa kaniya, maliit lang ang halagang iyon.Hinugot niya ang wallet mula sa bag at saglit na natigilan. Ilan
"Papuntahin mo nga muna si Andrea sa opisina," utos ni Sebastian sa kanyang head secretary na si Jude. Walang imik na tumango si Jude bago lumabas ng silid at nagtungo sa opisina ng mga sekretarya.Habang hinihintay niya si Andrea, ibinalik ni Sebastian ang pansin sa kanyang iPad, ngunit hindi niya tuluyang maituon ang isip sa binabasa. May kutob na siyang alam niya kung ano ang laman ng dokumentong ipapasa sa kanya.Makalipas ang ilang minuto, marahang kumatok si Andrea bago pumasok sa silid. Lumapit ito sa mesa niya at inilapag ang isang sobre.Napatingin si Sebastian sa papel, bahagyang nagtaas ng kilay bago ito kinuha. “What’s this?” malamig niyang tanong.Napakapit si Andrea sa hawak niyang folder, halatang alanganin. "Ano po, resignation letter ni—""I see." Hindi na hinintay ni Sebastian ang buong paliwanag. Pinisil niya ang tulay ng kanyang ilong bago ibinaba ang papel sa mesa. "Then go find a new secretary."Nag-aalangan man, tumango si Andrea. "Opo, sir." Inilahad niya ang f
“Seb,” mahinhin na tawag ni Diane kay Sebastian.Napabuntong-hininga si Sebastian bago siya tumingin kay Diane, halatang iritado. “Hindi ka pa pala nakaalis. Gusto mo bang ihatid na kita?” tanong niya. Tahimik na tumango si Diane.Tumayo si Sebastian, kinuha ang kanyang susi at cellphone na nasa mesa, saka tumingin kay Diane. “Mauna ka nang lumabas,” malamig niyang utos. Kita sa mata niya ang kawalan ng emosyon.Pagkabukas ng pinto, sumalubong sa kanila si Jude, kasama ang anak nitong si Chantal. Napatingin si Chantal kay Diane, halatang nagtataka. Si Jude naman ay agad tumingin kay Sebastian na may matalim na tingin.“Saan ka pupunta, Sebastian? Nasa gitna ka ng trabaho, tapos aalis ka?” matigas na tanong ni Jude.Napailing si Sebastian, halatang naiinis. “You know what, Jude? Gawin mo na lang ang trabaho mo sa kumpanya. I’m the CEO—”“I’m one of the shareholders of this company, Sebastian,” mariing putol ni Jude. “Kaya may karapatan akong pagsabihan ka kung hindi mo ginagampanan ng
Alas sais na ng gabi, at nagsialisan na ang mga trabahante ng kumpanya. Si Jude na lang ang natitira sa loob ng kanyang opisina, nakatitig sa kanyang cellphone na nakahiga sa mesa. Nagdadalawang-isip siya kung rereplyan ba si Seraphina at ipapaalam na hinahanap na siya ng kanyang ama.Naputol ang kanyang pag-iisip nang biglang bumukas ang pintuan ng opisina. Agad niyang pinatay ang cellphone at itinaas ang tingin. Sa may pintuan, nakatayo si Sebastian. Tahimik itong pumasok, at napilitan namang tumayo si Jude mula sa kanyang upuan.Saglit silang nagkatitigan bago nagsalita si Sebastian, ang tinig nito ay malamig at walang bahid ng emosyon.“Jude, alam kong alam mo kung bakit ako nandito.”Hindi nagbago ang ekspresyon ni Sebastian—wala ni anong galit o pang-aakusang makikita sa kanyang mukha. Parang pumunta lang siya doon para hanapin ang kanyang asawa dahil gusto itong makita nina Mama at Papa.Napabuntong-hininga si Jude bago sumagot.“Alam ko,” aniya, matigas ang tinig. “Pero wala a
Inis na tumayo si Sebastian at walang sabi-sabing umalis sa unit ni Diane. Mabilis niyang isinara ang pinto at diretso siyang nagtungo sa elevator.Pagkapasok, pinindot niya ang button pababa patungong parking lot. Nakatitig siya sa number panel, halatang naiinip, habang walang tigil sa pagtapik ng daliri sa kanyang hita.Nang biglang bumukas ang elevator sa third floor, agad siyang napairap. "Tangina naman," bulong niya sa sarili, lalo pang nadagdagan ang pagkainis niya.Sa wakas, nang makarating siya sa parking lot, hindi na siya nag-aksaya ng oras. Malalaki ang mga hakbang niyang tinahak ang daan patungo sa kanyang sasakyan. Pagkasakay, agad niyang pinaandar ang makina at marahas na pinaharurot ang kotse palabas.Habang mabilis na binabagtas ni Sebastian ang daan patungo sa mansyon ng kanyang mga magulang, mahigpit niyang hinawakan ang manibela. Alam niyang hindi siya ipapatawag ng kanyang ina nang walang mabigat na dahilan.Pagdating niya sa mansyon, agad siyang sinalubong ng pers
“Kailangan mong hanapin siya, gaano man katagal, Sebastian,” matigas na wika ng kanyang ina bago siya tuluyang lumabas ng silid.Naiwan namang nakatulala si Sebastian, nakatingin sa mga nagkalat na envelope sa sahig. Agad niya iyong pinulot at itinapon sa basurahan. Matapos niyang ayusin ang kalat, lumabas siya ng silid at napahinto nang makita ang kanyang kapatid na si Jude, nakasandal sa pader, tahimik na nakamasid sa kanya.“Ano’ng ginagawa mo rito?” malamig na tanong ni Sebastian. “Nandito ka rin ba para husgahan ako sa mga ginawa ko, Kuya? Sige, sabihin mo na.”Walang imik na inayos ni Jude ang kanyang postura bago iniabot kay Sebastian ang isang plastic bag.Kinuha iyon ni Sebastian at binuksan, agad niyang nakilala ang laman—ang cellphone ni Seraphina. Ang parehong cellphone na minsan niyang ibinigay kay Chantal noong kaarawan nito, ngunit tinanggihan ng anak.“Bakit nasa iyo ‘to?” kunot-noong tanong ni Sebastian.“Ibinigay niya sa akin,” sagot ni Jude. “Ipinapasira na niya, pe
“Ano kayang nangyari kay Dad, Manang?” nagtatakang tanong ni Chantal sa katulong. Napabuntong-hininga ang bata at pinagdikit ang mga labi, tila nag-iisip.“Whatever. But I’m so happy, Manang! Hindi ko akalaing susundan talaga ni Dad si Tita Diane sa Davao. He really loves her so much. At pumayag pa siya sa utos ni Lola na i-manage ‘yung school,” masayang sabi ni Chantal bago siya saglit na natigilan at umupo sa sofa.Tahimik na sumunod ang katulong at tumayo sa tabi niya. Ilang sandali pa, muling nagsalita si Chantal.“Let’s go upstairs, Manang! Let’s pack my things—‘yun naman ang utos ni Dad, ‘di ba?” ani Chantal, sabay tayo mula sa sofa.Mabilis itong tumakbo paakyat sa kanyang kwarto, bakas ang excitement sa kanyang mukha.Masaya pa rin si Chantal habang nasa kwarto, patuloy na umaawit at sumasayaw sa kama.Makalipas ang ilang sandali, bigla niyang naalala ang kanyang ina, si Seraphina.Sa mga nakaraang araw, dahil hindi siya tinawagan ng kanyang ina, nanatili siyang nasa mabuting m
“Kumusta ang pagbisita mo sa iyong anak?” tanong ng kanyang tiyuhin nang makapasok siya sa bahay. Ngunit nilampasan lang siya ni Seraphina, diretsong umupo sa couch na para bang gustong kalimutan ang lahat ng nangyari kanina.“Okay lang naman,” malamig niyang tugon, bago agad binago ang usapan. “By the way, mamayang gabi na ‘yung event, diba Tito?”“Yes, dear, mamayang gabi na nga. Are you ready?” tanong ng kanyang tiyuhin.Tahimik siyang tumango, kasabay ng marahang pag-exhale, pinipilit itikom ang mga damdaming hindi pa rin niya ganap na kayang buuin sa salita.Later that evening...Pagdating nila sa banquet hall, halos punô na ito ng mga bisita. Mamahaling chandelier ang nakasabit sa kisame, mga mesa ay puno ng wine, champagne, at mamahaling appetizer.Seraphina—suot ang beige silk dress na may simpleng hiwa sa gilid, buhok na nakalugay ngunit maayos ang pagkakaayos, at makeup na minimal ngunit elegante—ay agad nakatawag pansin sa mga panauhin. Her beauty was striking, but what tru
Pumasok si Seraphina sa loob ng villa, mabigat ang bawat hakbang. Mula sa pintuan, agad niyang napansin ang mini garden sa gawing kanan. Doon, sa ilalim ng lilim ng lumang punong kahoy, nakita niya ang isang tanawing tila pumutol sa kanyang paghinga.Si Chantal. Nakaupo sa bench, tahimik na nakikinig sa kanyang lola—ang ina ni Sebastian—habang ito'y mahinahong nagsasalita.May kirot sa puso ni Seraphina. Matagal na niyang inasam na muling makita ang anak sa ganitong kapayapaang eksena. Ngunit hindi pa man siya nakakalapit, isang boses mula sa kanyang likuran ang bumasag sa katahimikan."You're here? Akala ko hindi ka na dadating pa?" malamig at puno ng pangungutya ang boses na iyon.Paglingon niya, bumungad sa kanya ang pamilyar na mukha ni Trisha—ang kapatid ni Sebastian. As ever, kahit ilang taon na ang lumipas simula nang ikasal siya kay Sebastian, hindi pa rin nagbago ang pangmamaliit at asal nito.“I was informed na hinanap ako ng anak ko—” panimula ni Seraphina, tinatangkang pan
Sapat na kay Seraphina na malaman niyang ayos na ang kanyang anak. Dalawang linggo na ang nakalipas mula nang mabalitaan niyang nagising si Chantal. Dalawang linggo rin siyang tahimik na umaasa—nag-aabang ng kahit isang tawag, isang mensahe, kahit ilang salitang mula mismo sa anak niyang ilang beses niyang pinangarap na muling marinig.Pero wala. Walang tawag. Walang mensahe. Walang Chantal.Ngayon ay nasa opisina siya, tahimik na nakaupo sa likod ng kanyang mesa habang muling binabasa ang isang kaso na nasa ilalim ng kanyang pangangalaga—isang divorce case. Sa bawat linya ng salaysay ng mag-asawang nais nang wakasan ang kanilang pagsasama, parang may sariling tinig na bumubulong sa kanyang isipan. Ang tahimik na paalala na siya man, ay hindi pa rin tuluyang nakakaalis sa gulo ng sarili niyang buhay.Naalala niya bigla—hindi pa pala naibibigay ng kanyang asawa ang final divorce papers. Isang dokumentong matagal na dapat ay naisara, ngunit tila ba sinadya talagang ipagpaliban… o talaga
Pagkarinig ng balita mula kay Jude, hindi na nag-aksaya pa ng oras si Seraphina. Kinuha niya ang kanyang coat at bag, saka mabilis na lumabas ng opisina. Ang bawat hakbang niya sa hallway ng law firm ay punung-puno ng kaba, at kahit pilit niyang itinatago sa mukha ang tensyon, hindi nito nalinlang ang mabilis na tibok ng kanyang puso.Pagdating niya sa parking area ay agad niyang pinaandar ang sasakyan. Ang mga mata niya ay diretso sa daan ngunit ang isip ay naglalakbay—paulit-ulit ang mga tanong: Nagising na ba si Chantal? O… lumala pa ba?Tahimik ang biyahe ngunit punung-puno ng emosyon. Habang tinatahak niya ang pamilyar na daan patungong ospital, bawat pulang ilaw sa stoplight ay tila isang bangungot, bawat segundong naantala ay parang isang buong taon.Pagkarating sa ospital, halos hindi na siya naghanap ng parking—basta’t may espasyo, doon na siya huminto at mabilis na lumabas ng sasakyan. Tumakbo siya papasok ng main entrance, hindi alintana ang mga matang sumusunod sa kanya. S
Lumipas ang ilang araw ngunit hindi pa rin nagigising si Chantal. Sa bawat paglipas ng oras ay lalong tumitindi ang kaba sa dibdib ni Seraphina. Ang naging set-up nila ni Sebastian ay siya ang nagbabantay tuwing umaga, habang si Sebastian naman ang nakatalaga tuwing gabi. Ngayon ay muling sumapit ang madaling araw, at nasa loob pa rin siya ng ICU, nakaupo sa tabi ng kama ng kanyang anak, mahigpit na hawak ang maliit na kamay nito.Muli siyang napatingin sa salamin ng ICU—mahina na ang liwanag mula sa labas, at tila sumasalamin ang pagod at lungkot sa kanyang mukha. Ika-sampung araw na ito mula nang ma-admit si Chantal, ngunit wala pa ring paggalaw, walang muling pagkislot ng daliri, walang pagbukas ng mata. Ilang beses na rin siyang nakiusap sa Diyos, ngunit tila patuloy ang katahimikan.“Seraphina, you can rest now,” mahinahong wika ni Jude mula sa likuran, “Kami nalang muna ni Sebastian ang magbabantay kay Chantal.”Tumingin siya kay Jude, mabigat ang mga mata, ngunit may bahid ng pa
“Please do reconsider, Ms. Dee—” maingat ngunit may pag-aalalang wika ng doktor.“No reconsideration, Doc,” mariing sagot ni Seraphina, pinilit panatilihin ang kontrol sa boses kahit nanginginig ito sa galit at takot. “As if you’re saying na wala na kayong magagawa. Na hindi niyo kayang iligtas ang anak ko… if you can’t do that, I’ll transfer my daughter to another hospital. Somewhere where they’ll try harder, where they won’t just wait and watch.”Napatingin ang doktor sa kanya, kita ang tensyon sa kanyang mukha. “It’s risky, ma’am. Moving her now could worsen her condition—”“I know the risk,” putol ni Seraphina, ngayon ay nakatayo na at halos hindi mapakali. “But what I’m emphasizing here is simple—try your best. Huwag niyong hayaang mawalan ako ng anak nang hindi man lang kayo lumaban para sa kanya. I don’t want apologies, I want action, Doc. That’s all I’m asking for.”Nagpalitan ng tingin ang doktor at ang nurse sa tabi nito. Kita sa kanilang mga mata ang bigat ng sitwasyon, ngu
Nasa harap na sila ng bahay ng kanyang tiyuhin. Dahan-dahang huminto ang sasakyan, at isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Seraphina habang nakatitig sa lumang gate ng bahay na minsan na rin niyang tinawag na tahanan. Ilang segundo pa siyang nanatili sa kanyang kinauupuan, parang kinakalma ang sarili bago harapin ang panibagong yugto ng araw na iyon.Sa wakas ay binuksan niya ang pinto ng passenger seat.“Ibababa ko na lang muna ang luggage mo,” wika ni Jude habang lumalabas ng sasakyan.Tumango si Seraphina, hindi na nagsalita pa, ngunit ramdam ang pasasalamat sa kanyang mga mata. Tahimik na kinuha ni Jude ang maleta mula sa trunk ng sasakyan at maingat na inilapag ito sa gilid ng gate.Nang matapos si Jude, isang sulyap na lang ang iniwan niya kay Seraphina bago siya tuluyang sumakay muli sa kotse. Hindi na siya naghintay pa ng anumang salita mula rito. Tahimik siyang umalis, iniwan si Seraphina sa harap ng bahay ng kanyang tiyuhin, sa gitna ng katahimikan ng dapithap
“Hindi sapat ang iyong pagsisi, Sebastian,” mariing wika ni Seraphina habang nakatitig sa kanya, ang bawat salita'y parang punyal na tumatagos. “Do you think magiging maayos ang kalagayan ni Chantal after mong magsisi?” Dagdag niya, nanginginig ang tinig sa galit at desperasyon. “Akala mo ba mapapawi ng pag-amin mo ang sakit, ang takot, ang posibilidad na mawalan ako ng anak?”Nanahimik si Sebastian saglit, bakas sa mukha niya ang tensyon—halong pagkapahiya, pagod, at inis. Hanggang sa tuluyan na siyang sumabog.“Binaba ko na ang pride ko just to talk to you,” mariin niyang sagot, bahagyang tumataas ang tono. “Tas ganyan ka? Cut it off, Seraphina—”“Don’t,” mabilis na putol ni Seraphina, mariing tinig na puno ng paninindigan. “I didn’t ask you na ibaba mo ang pride mo. Hindi ako nandito para sa pride mo. Nandito ako dahil anak natin ang nasa bingit ng kamatayan. At kasalanan mo rin naman ito.” Tumayo siya mula sa kinauupuan niya, ang mga mata’y naglalagablab sa galit.“From Chantal’s
Pagkalipas ng ilang minutong paglalakbay ay narating din nila Seraphina at Jude ang ospital. Sa kabila ng pagod at bigat ng katawan mula sa mahabang biyahe, hindi alintana ni Seraphina ang jet lag na pilit nang nagpapabigat sa kanyang mga talukap. Ang tanging nasa isip niya ay ang kalagayan ng kanyang anak. Wala nang mas mahalaga pa sa kasalukuyan kundi ang masilayan si Chantal at malaman ang tunay na lagay nito.“How’s my daughter? Siguro pwede na natin pag-usapan ang tungkol diyan kasi we’re here at the hospital,” wika ni Seraphina habang papasok na sila sa loob ng gusali, ang bawat hakbang ay tila may kasabay na dagok sa kanyang dibdib.“She’s still in critical situation. Nagka-tetanus infection si Chantal,” sagot ni Jude, mariing binigkas ang bawat salita, tila nagdadalawang-isip pa kung paano ito sasabihin nang hindi lalong makapanlumo.“What! How come? She’s with her father as always, how come?” Halos sumigaw si Seraphina, hindi makapaniwala sa narinig. Ang kanyang tinig ay puno