Madaling araw, ngunit kahit anong pilit ni Sebastian na ipikit ang kanyang mga mata, hindi siya dalawin ng antok. Mula nang umalis sila Seraphina at ang kanyang kapatid, hindi na siya tinantanan ng kanyang ina sa pangangaral at panunumbat. Paulit-ulit ang mga salita nito sa kanyang isipan, parang sirang plaka na hindi niya matakasan."Sebastian, paano mo hahayaan na lang na basta-basta kang iwanan ni Seraphina? Alam mong hindi tama ito!"Napapikit siya nang mariin, pilit na iniwasan ang iritasyong bumabalot sa kanya. Napabuntong-hininga siya bago humarap sa kanyang ina, sinubukang pigilan ang sarili sa pagsabog.“You know what, Mom? Please lang, tama na,” aniya, pagod na ang kanyang tinig. “’Yun naman ang desisyon ni Seraphina, Ma. All we need to do is to respect it.”Hindi na niya hinintay ang sagot ng kanyang ina. Mabilis siyang umakyat sa kanyang kwarto, isinarado ang pinto, at diretsong humiga sa kama. Tinitigan niya ang kisame, habang bumibigat ang kanyang pakiramdam. Naalala niya
Ayaw niyang makita ang pinsan niya. Kaya sa halip na makipag-usap pa, dumiretso si Sebastian palabas ng café. Ngunit bago pa niya tuluyang malagpasan si Alistair, nagsalita ito, ang boses ay puno ng kumpiyansa at bahagyang panunuya."You're here. I guess you should sit with us and talk. Right, Frederick?"Narinig niya ang bahagyang pagsinghap ni Frederick, kita sa mukha nito ang pinipigil na inis. Napakunot ang noo ni Sebastian—hindi dahil sa takot kundi sa pagtataka."I contacted you, Sebastian, but I guess you blocked me," patuloy ni Alistair, nakangiti ngunit may bahid ng pagkayamot sa boses. "But this is a chance—all your unanswered questions will finally be answered. Kaya halika, umupo ka."Bago pa siya makatanggi, kumaway si Alistair sa waiter. "Pa-order kami," aniya, bago umupo sa isang mesa. Walang nagawa si Sebastian kundi sundan ito ng tingin. Napansin niyang si Frederick ay napilitang umupo, ngunit halata sa itsura nito na hindi ito komportable.Naupo rin si Sebastian, ngun
Pakiramdam ni Sebastian ay para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Para bang unti-unting bumigat ang paligid, pinipiga ang kanyang dibdib sa hindi maipaliwanag na sakit at pagkagulat. Tumunog ang pintig ng kanyang puso sa kanyang mga tainga, napakabilis, parang gustong kumawala mula sa kanyang dibdib.Hindi… Hindi maaari.Tumingin siya kay Alistair, umaasang may bahid ng kasinungalingan sa mga mata nito, na isa lamang itong maruming laro upang guluhin siya. Ngunit walang bahid ng pag-aalinlangan ang kanyang pinsan—seryoso ito, puno ng galit, at mukhang matagal nang hinintay ang sandaling ito upang ibunyag ang lahat."Your mom is a killer, Sebastian!"Matigas at mariing boses ni Alistair ang pumuno sa buong café. Para itong pumailanlang sa hangin at tumama sa kanyang katawan nang buong pwersa, isang suntok na hindi niya kayang salagin.Napakurap si Sebastian, umaasang mali lang ang narinig niya. Her mom can’t do that. She’s not a murderer. She can’t be. Their family is not a family
Nagulat si Seraphina sa bilis ng mga pangyayari. Isang saglit lang ay naglalakad siya papasok ng unibersidad, at sa susunod na saglit, nasa loob na siya ng sasakyan ni Sebastian. Hindi man lang siya nagkaroon ng pagkakataong pigilan ito.Napatitig siya sa asawa, halatang balisa ito. Ang mga mata ni Sebastian ay may halong galit at pagkalito, ngunit hindi niya mawari kung ano ang dahilan.“What are you doing?” mariing tanong niya, pilit na tinatanggal ang kamay nitong nakahawak pa rin sa kanyang braso.Hindi sumagot si Sebastian. Sa halip, mabilis nitong isinara ang pinto at pinaandar ang sasakyan."Sebastian!" Napataas ang boses ni Seraphina, halatang naiinis. "Where are you taking me?"Hindi pa rin ito sumagot. Nakatingin lang sa daan, ang mga kamay ay mahigpit na nakakapit sa manibela.Naramdaman ni Seraphina ang malamig na pakiramdam ng kaba sa kanyang dibdib. Ano na naman ba ito? Ano na naman ang iniisip ng lalaking ito?Napatingin siya sa rearview mirror. May kakaiba sa ekspresyo
Pagkalipas ng ilang minuto, huminto na ang sasakyan sa harap ng gate ng university. Walang sabi-sabing binaba ni Seraphina ang bintana ng kotse, at agad namang lumapit ang guard upang inspeksyunin sila.Isang mabilis na tango lamang ang ibinigay nito bago sila pinapasok.“How come—” Nagsimula sanang magtanong si Sebastian, ngunit agad siyang pinutol ni Seraphina.“I’m employed in this university, so of course, makakapasok ako dito,” malamig niyang sagot, hindi man lang siya lumingon dito.Alam niyang hindi pa tapos ang usapan nila, pero wala siyang balak itong pahabain. Wala na siyang oras para sa walang katapusang tanong ni Sebastian na ni siya mismo ay hindi alam kung kaya niyang sagutin.Idiniretso niya ang sasakyan papunta sa gymnasium, mabilis ang kilos, para bang gusto na niyang makalayo rito. Nang makarating sila, bigla niyang inapakan ang preno at walang pasabing pinatay ang makina. Wala siyang inaksayang oras at agad niyang binuksan ang pinto ng kotse upang makalabas.Pagkaba
“What did you just ask, Seraphina?” tanong ni Frederick, halatang nag-aalangan.Napatingin si Seraphina sa kanyang kapatid, pilit binabasa ang ekspresyon nito. Hindi niya sigurado kung nagulat lang ito sa tanong niya o may itinatagong kaba. Pero isang bagay ang tiyak—hindi normal ang kinikilos ni Frederick.Napalunok siya, pinipigilan ang sariling kulitin pa ito ng mga tanong. Hindi niya gustong pilitin ito sa ganitong sitwasyon, lalo na’t kitang-kita niyang hindi ito nasa maayos na kondisyon.“Kuya, let’s talk about this when we reach my apartment,” sagot niya, mas pinili ang mas mahinahong paraan. “Ako na muna ang magda-drive. I can sense na hindi ka okay.”Bago pa makasagot si Frederick, bumaba na siya sa passenger seat at mabilis na binuksan ang pinto ng driver’s seat. Matalim ang tingin niya sa kanyang kapatid nang magsalita muli.“Baba ka diyan, Kuya.” Matigas ang kanyang tono, walang puwang para sa pagtatalo.Saglit na nag-aalangan si Frederick, ngunit sa huli, wala rin itong n
“Seraphina, please. Not now. Huwag kang matigas ang ulo,” mahinahong pakiusap ni Frederick, ngunit may bahid ng pagod sa kanyang boses.Sandaling tumitig si Seraphina sa kanyang kapatid, pilit binabasa ang ekspresyon nito. Gusto niyang pilitin pa si Frederick na magsalita, ngunit alam niyang hindi ito bibigay sa ngayon. Kaya sa halip, tumango na lang siya bilang sagot.Napatingin siya sa kanyang cellphone habang naglalakad, nagbabakasakaling may distraction siya mula sa bigat ng kanyang isipan. Dahil dito, hindi niya napansin ang nakausling bato sa kanyang dinadaanan—muntikan na siyang madapa kung hindi siya agad nahawakan ng kanyang kapatid.“Mag-ingat ka naman,” sita ni Frederick habang mariing hinawakan ang kanyang braso. “Don’t bottle up yourself into something na hindi naman kailangan.”Napatingin si Seraphina sa kanyang kuya, na ngayon ay nakangiti sa kanya. Napailing na lang siya bago marahang bumuntong-hininga. Sa totoo lang, hindi niya alam kung paano susundin ang payo nito.
“Pina-uuwi ka na ni Dad sa Manila,” wika ni Frederick habang naglalakad sila patungo sa barbecue stall.Napatingin naman si Seraphina sa kanyang kapatid at bahagyang napakunot ang kanyang noo, hindi inaasahan ang sinabi nito.“Ako? Uuwi sa Manila? Why? You haven’t told Dad that I’m working here?” tanong ni Seraphina, halatang naguguluhan.“I told him, pero he wants you to come home. Pero uuwi ka din naman sa last week ng April,” paliwanag ni Frederick.Tumango si Seraphina habang iniisip ang mga posibleng dahilan kung bakit siya gustong pauwiin ng kanilang ama. Hindi ito basta-basta tumatawag o nagpapauwi nang walang mahalagang dahilan. Kaya naman, kahit pa may trabaho siya sa kasalukuyan, napagpasyahan niyang sundin ang utos ng kanyang ama.“I see, didiretso na lang ako sa bahay,” sagot niya, tinutukoy ang kanilang tahanan sa Cavite.Kinabukasan, maagang nagising si Seraphina upang maghanda sa kanyang pag-alis. Hindi na niya ginising si Frederick para magpahatid dahil alam niyang lat
"How are you?" tanong ni Sebastian kay Diane habang magkasama silang kumakain sa isang coffee shop. Kasama niya ang kanyang anak na si Chantal, at halatang pagod si Diane matapos ang mahabang araw. Katatapos lang kaso na isinampa sa kanya ni Seraphina, at ngayon ay naglalaan sila ng sandaling pahinga."I’m fine, kakaproseso ko lang ng mga papers. Buwiset—" sagot ni Diane, halatang may inis sa kanyang tinig.Agad namang pinutol ni Sebastian ang kanyang sasabihin. "Watch your mouth, Diane. Nandito ang anak ko," mahina ngunit matigas niyang paalala. Napatingin si Diane kay Chantal at agad siyang natahimik, medyo nahiya sa kanyang pagkakamali."You didn’t help me at all. I feel so bad," reklamo ni Diane na may bahagyang pabebe sa kanyang tono, na para bang gusto niyang makuha ang simpatya ni Sebastian.Bago pa man siya muling makapagsalita, biglang sumabat si Chantal na may bahagyang ngiti sa labi. "It’s okay, Tita. Umalis na rin naman si Mama, hindi na niya tayo guguluhin."Napangiti si
Para kay Seraphina, tila napakabagal ng takbo ng oras. Naka-upo siya ngayon sa isang silya, hawak ang isang libro at pilit na binabasa ito, ngunit hindi niya lubos na maituon ang kanyang isip sa mga pahina. Wala siyang kailangang gawin—iyon ang bilin ng kanyang kapatid. Ang tanging hiling nito ay sulitin niya ang kanyang bakasyon sa Italy at i-enjoy ang bawat sandali. Ngunit sa halip na matuwa, isang hindi maipaliwanag na lungkot ang bumalot sa kanya. Pakiramdam niya’y parang may kulang, isang bagay na hindi niya mahagilap kung ano.Sa tuwing may libreng oras ang kanyang kaibigan na si Althea, tinatawagan siya nito upang kumustahin. Isang gabi, habang nakatanaw siya sa labas ng bintana, narinig niya ang tunog ng kanyang cellphone. Agad niyang sinagot ang tawag."Are you okay, Seraphina?" tanong ng kanyang kapatid, na siyang nagpatigil sa kanyang malalim na pag-iisip."Okay naman ako, Kuya," sagot niya, ngunit dama sa kanyang tinig ang bahagyang pag-aalinlangan. "It’s just... I feel bo
Nasa balkonahe na sila, at sa halip na tumingin kay Sebastian, itinukod ni Seraphina ang kanyang mga siko sa railing at itinapat ang paningin sa langit. Madilim na, at nagkalat ang mga bituin sa kalangitan, tila kumikislap sa katahimikan ng gabi. Ang buwan ay maliwanag, ngunit hindi sapat upang paliwanagin ang bigat na nakadagan sa kanyang dibdib.“Aalis na ako,” panimula niya, hindi pa rin tumitingin sa kanyang asawa. “Sana maging mapayapa kayo ni Chantal. Ingatan mo siya.”Sa gilid ng kanyang paningin, nakita niyang nilingon siya ni Sebastian. Sa pagkakataong ito, may nakita siyang emosyon sa mga mata nito—isang bagay na hindi niya inaasahan. Galit ba ito? O kaya naman, nasisiyahan na sa wakas ay aalis na siya? Hindi niya mawari.Huminga siya nang malalim bago muling nagsalita. “Yung divorce papers, paki-process na lang. I’ll be waiting for the final documents.”Sa puntong iyon, naramdaman niyang lumuwag ang kanyang dibdib. Isang hakbang palayo sa nakaraan, isang hakbang patungo sa
Habang nasa biyahe, pinagmasdan ni Seraphina ang tanawin sa labas ng bintana ng sasakyan. Ang mga ilaw sa lansangan ay tila naglalaro sa kanyang paningin, habang ang kanyang isip ay abala sa kung ano ang maaaring mangyari sa muli nilang pagkikita. Kinuha niya ang kanyang cellphone at mabilis na tinext si Jude, ang kanyang bayaw, upang ipaalam na pupunta siya sa kanilang bahay."Jude, I'm on my way. Hope it’s okay."Ilang sandali lamang ang lumipas bago ito sumagot."Of course, Seraphina. See you."Napabuntong-hininga si Seraphina matapos basahin ang sagot. Pinag-iisipan pa rin niya kung tama ba ang naging desisyon niyang dumalaw muna sa kanyang anak at manugang bago siya umalis patungong Italy. Alam niyang ito ang tamang gawin bilang isang ina, pero hindi niya rin maiwasang mangamba. Marami nang nangyari sa pagitan nila ni Sebastian at ng kanyang pamilya, at hindi niya alam kung paano siya tatanggapin sa pagkakataong ito.Muli niyang nilingon si Frederick, na tahimik na nagmamaneho. R
Bukas ng umaga, aalis na si Seraphina patungong Italy. Hindi niya alam kung kailan siya babalik, kaya napagdesisyunan niyang bumalik muna sa kanyang nirentahang apartment upang ayusin ang mga natitira niyang gamit. Habang nakaupo sa kanyang kama, pinagmasdan niya ang mga gamit na kanyang binili—mga gamit na hindi na niya madadala sa kanyang pag-alis.Napabuntong-hininga siya, halatang nag-aalangan kung ano ang dapat niyang gawin."Sayang naman kung hindi ko magagamit ang mga ito…" bulong niya sa sarili habang nakatingin sa kanyang kapatid na abala sa pag-aayos ng ibang gamit.Napansin nito ang kanyang pagkadismaya at agad siyang tinapik sa balikat. “Let me take care of that. Huwag ka nang mabahala,” anito, may bahagyang ngiti. “Yung laman ng ref mo, ipamigay mo na lang sa mga kapitbahay mo. Sayang kung masisira lang.”Napatingin siya sa refrigerator. Binuksan niya ito at napansin niyang puno pa ito ng pagkain—may mga sariwang gulay, karne, at iba't ibang klase ng processed food. Hindi
Kasama ngayon ni Seraphina ang kanyang kapatid habang naglalakad patungo sa korte. Huling araw na niya ito para asikasuhin ang kaso, at ngayong araw na rin ilalabas ang pinal na desisyon ng hukuman. Ramdam niya ang bigat ng sitwasyon, kaya hindi niya napigilan ang pagbuntong-hininga habang papasok sa court hall. Pilit niyang pinapanatili ang kanyang kumpiyansa, ngunit hindi niya maikakaila ang kaba na bumabalot sa kanyang dibdib.Habang nililibot ng kanyang paningin ang paligid, agad niyang napansin si Diane na nakaupo sa kabilang bahagi ng hall, kasama ang kanyang ina. Tahimik lang itong nakamasid, halatang nag-aalala rin sa magiging hatol. Gayunpaman, isang bagay ang kapansin-pansin—wala doon ang ama ni Diane."I guess his father never showed. Nakakahiya naman kasi," bulong ng kanyang kapatid, may bahid ng pangungutya sa tinig nito.Napakunot-noo si Seraphina at agad siyang sumulyap ng masama sa kanyang kapatid, na tila sinasaway ito sa pagiging mapanuri sa sitwasyon ng iba. Hindi n
“Finally, tapos na din,” wika ni Seraphina matapos niyang ligpitin ang kanyang mga kagamitan.Katatapos lang ng exam, at ngayon, isang mabigat na desisyon ang kanyang nagawa—magre-resign siya upang makapag-focus sa kaso laban kay Diane. Matagal niyang pinag-isipan ito, at kahit mahirap iwan ang trabahong minahal niya, alam niyang kailangan niyang unahin ang laban na matagal na niyang gustong tapusin.Nagpatuloy ang mga hearings, at sa bawat pagharap niya sa korte, ramdam niya ang pagod—hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa emosyonal. Minsan, gusto na niyang sumuko, gusto na niyang iurong ang kaso para lang matapos na ang lahat ng sakit na dulot nito. Pero sa tuwing naiisip niya ang nangyari, ang mga alaala ng kawalang-hustisyang natanggap niya, napipilitan siyang ipagpatuloy ang laban.“Ms. Sep, talagang aalis ka na talaga?” tanong ni Ma’am Ge, isa sa kanyang mga kasamahan sa trabaho. Kita sa mukha nito ang lungkot at panghihinayang.Napangiti si Seraphina kahit may bahagyang p
“Let’s go,” wika ni Seraphina, kasabay ng pagtango ni Althea bilang pagsang-ayon. Hindi na sila nag-aksaya ng oras at tuluyang lumabas ng arena. Sa paglabas nila, kaagad silang pumara ng taxi upang makaalis.“Punta muna tayo sa isang burger house,” suhestiyon ni Althea habang inaayos ang kanyang buhok. Tumango lang si Seraphina, halatang walang reklamo sa mungkahi ng kaibigan. Pagdating nila sa burger house, agad na nagtungo si Althea sa counter upang umorder ng pagkain, samantalang si Seraphina naman ay nanatiling nakatayo at tahimik na inilibot ang paningin sa paligid.Habang abala si Althea sa pagpili ng kanilang kakainin, si Seraphina naman ay tila nalulunod sa sarili niyang isipan. Maraming tao sa paligid—mga magkakaibigang nagtatawanan, mga pamilya na masayang nagsasalu-salo, at ilang magkasintahang punong-puno ng lambing sa isa’t isa. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Hindi niya maiwasang maalala ang isang bagay—o isang tao.Kailan nga ba ang huling beses n
Napataas ang kilay ni Seraphina habang nakatingin kay Gorge. Ramdam niyang para bang hinuhusgahan siya nito, ngunit wala siyang pakialam. Hindi niya kailangang ipaliwanag ang sarili niya, lalo na sa isang taong mahilig makialam sa hindi naman niya dapat pinapakialaman.“Si Sebastian ba ang hinahanap mo?” tanong ni Gorge, may bahid ng panunuyang nakapaloob sa kanyang tinig. Ang ngisi nito ay nagpapahiwatig ng kung anong iniisip na tila nais niyang iparamdam kay Seraphina.Mabilis siyang sumagot, hindi pinapahalata ang inis na unti-unting nabubuo sa kanyang dibdib. “I’m not looking for him, at saka ano ba ang pakialam mo?” madiin niyang wika, nakatingin nang diretso sa mga mata ni Gorge. Hindi niya gusto ang tono nito, ang paraang ginagamit nito upang painitin ang ulo niya.Ngunit sa halip na umurong o tumigil, mas lalo pang lumapad ang ngiti ng lalaki, tila ba natutuwa na nakikita siyang naiinis. “Oh, a loving wife is here—”Bago pa man matapos ang kanyang pangungutya, hindi na nakapag