KABANATA 02

Ilang araw ang lumipas, so far so good.

                       

Hindi ko nakita ni anino ni Franco nang pumasok ako sa diner kinabukasan, at sa mga sumunod pa na araw. Kaya naging kampante ako at inisip na baka umalis na sya sa hotel. Sana lang ay huwag na syang bumalik pa.

“Fucking shit!”

Lahat kami ay napalingon kay Olivia. Kauuwi lang nya at desperado ang mga matang nakatingin sa hawak nyang papel.

Nilapitan namin sya. Natulala sya matapos pagmasdan ang papel na hawak. Pabagsak syang naupo sa sofa kaya medyo nag-alala na kami. She’s not talking or anything, but disappointment is visible in her eyes.

“Akin na nga, ano ba ito?” inagaw ni Lauren sa kanya ang papel. Test paper pala iyon.

Kapansin –pansin roon ang pulang tinta na nakabilog sa isa sa mga sagot ni Olivia. May maikling note rin sa gilid nito na palagay ko ay mula sa professor nya.

‘irrelevant’

“How could she say that?!” hasik nya at nagmartsa na paakyat. Wala kaming nagawa kundi hayaan nalang sya. Hindi rin namin alam kung paano ba sya i-cocomfort.

“Itatago ko nalang.” Saad ni Harper na ang tinutukoy ay ang test paper ni Olivia.

Olivia is too focus on her studies. Wala nga atang araw na hindi ko sya nakikitang nagbabasa ng libro nya. Kahit semestral break noong nakaraang buwan ay nilaan nya sa pag-aaral.

Pumasok ako sa library at naghanap ng mauupuan sa bandang dulo. May 2-hour break ako ngayong araw at gagamitin ko iyon sa pagrereview para sa susunod na subject. Hindi naman ako nahihirapan sa pag-aaral pero gusto ko lang magkaroon ng mataas na grado.

Napapa-isip ako kung ano ang pagkaka-iba namin ni Olivia.

Kung tutuusin ay wala naman madaling kurso sa kolehiyo. Nasabi ko lang naman na hindi ako nahihirapan sa kurso ko ay dahil na-eenjoy ko ito. Lalo akong napa-isip dahil don.

Is it possible na hindi naeenjoy ni Olivia ang kursong kinuha nya?

Para namang nasagot ng mundo ang tanong ko nang makitang tumatawag si Eve sa akin.

“Hello! Adalyn nasa klase ka ba ngayon? Si Olivia kasi eh.” She sounds panicky on the phone.

Hindi ko na inalam pa ang buong dahilan kung bakit sya tumawag. Hindi naman siguro ako aabalahin ng mga iyon kung hindi importante. I immediately left the library after asking Eve their location.

Pareho sila ng school ni Olivia. Kaya siguro magkasama sila ngayon. Ang university naman na pinapasukan ko ay malapit lang din sa kanila. Kaya siguro ako ang naisipang tawagan.

Hindi ako nahirapan sa paghahanap sa kanila. Nasa labas lang naman sila ng coffee shop.

Nakayuko si Olivia sa mesa habang nagtataas-baba ang balikat nya. Sa tapat nya ay naka-upo si Everleigh at isang lalake na ngayon ko lang nakita.

“Finally, you’re here! She’s been crying for an hour now. Hindi ko alam ang gagawin.” Salubong ni Eve.

Naupo ako sa tabi ni Olivia at sinubukan syang pakalmahin pero lalo lang syang naiiyak.

“Gusto mo bang umuwi muna sa dorm?” marahan kong tanong. Nag-iingat sa mga salitang bibitawan. Mahigit apat na buwan na kaming magkakasama sa iisang bubong pero ngayon ko lang sya nakitang umiyak ng ganito. Maging si Eve ay ganun rin kaya siguro nag-panick sya at tumawag kaagad ng tulong.

Her cry is different from all the other tears she shed I witnessed since I met her. Madalas man syang ma-iyak ay hindi naman ganito kalala.

Tahimik lang ang pag-iyak ni Olivia pero tila nararamdaman ko yung sakit. May kinalaman kaya ito sa test paper nang nakaraan?

“Olivia, tell us what’s wrong.” Si Eve na bakas sa mukha ang matinding pag-aalala. Kaagad namang gumalaw ang kamay ng katabi nya upang marahan na haplusin ang likod nya. Nakuha non ang atensyon kaya napatitig ako sa binatang katabi nya.

“Calm down Eve.” he softly whispered on Eve’s side. “Tutal narito na ang kaibigan mo, maybe we can now go to your appointment.” suhestyon nito.

“No, I can-----“

Tututol pa sana pero inunahan ko na, “Sige na, Eve. Mukhang may kailangan ka pang gawin. Ako na ang bahala kay Olivia.” saad ko para hindi na sya mag-alala pa. Sabay silang tumayo ng kasama at marahan pang hinaplos ang balikat ni Olivia bago naglakad paalis.

I stayed their with Olivia. Minutes after Eve left, humupa ang pag-iyak nya.

Umayos ako ng upo nang ini-angat na nya ang kanyang ulo mula sa pagkakayuko. She has fair a skin, kaya kitang-kita ang pamumula ng kanyang mukha dahil sa pag-iyak. Her eyes are swollen too. Halos pumikit na nga ang mga singkit nyang mga mata.

“I am sorry. I did not mean to bother you.” she apologized.

“No. It’s fine. Wala naman akong ginagawa.”  I told her to lessen the guilt she’s feeling.

“Gusto mo bang umuwi?” ulit ko sa tanong kanina.

Bumuntong hininga sya at marahan na pinunasan ng panyo ang kanyang buong mukha. “I can’t. May isang klase pa ako. I just really need to let this go.”

She sighed again, “You know, I did not sign up for this. This is not what I wanted.” Nahihirapan nyang saad dahil may namumuo nanamang luha sa kanyang mga mata.

“Lagi ko naman binibigay yung makakaya ko. Yung best ko! Pero bakit ganon?” ngayon nagsisimula na ulit syang humagulgol.

All I can do is to stay by her side. Nothing I could say would help her ease the feeling she is in right now.

Maya-maya ay napapayag ko rin syang umuwi nalang muna. Marami pa naman akong oras bago ang next class ko. This is the least I could do for her. Medyo nagulat pa ako nang sabihin nyang bahala na ang huling klase na dapat ay paapsukan nya. But maybe she needs this. She’s burnt out.

Habang naglalakad papunta sa terminal ng jeep ay inaalalayan ko sya dahil sa takot na bigla nalang itong mahimatay. She cried a lot and if I were her, I will probably pass out.

Hindi naman na kami naghintay pa ng matagal sa susunod na jeep at ipinagpapasalamat ko iyon lalo na nang mahagilap ng mata ko si Franco sa di kalayuan. Nagtama ang mga tingin namin kaya kumunot ang noo nya. Dahil sa kaba ay naitulak ko na paupo si Olivia.

Bakit narito pa sya?! Bumalik ba sya o nandito na talaga sya the whole time?

“Ouch!” mahina nyang d***g.

“Ay! Pasensya na, may s-sasakay pa kasi.” Sumulyap sya sa dulo ng jeep pero wala kaming nakitang tao roon, pero kitang-kita ko si Franco na naglalakad patungo sa direksyon namin. “Wala naman ah” kunot noo si Olivia na bumaling sa akin.

“B-baka nagdalawang isip! P-puno na k-kasi.” nahihirapan kong saad. Panay ang sulyap ko sa labas at kay manong driver, nagdarasal na sana ay buhayin na nya ang makina ng sasakyan.

Umandar na ang jeep bago pa tuluyang makalapit si Franco dito kaya nakahinga ako ng maluwag. Napansin iyon ni Olivia pero niyakap ko nalang sya para hindi na magtanong pa.

Sinamahan ko sya sa kwarto nya hanggang sa makatulog. Hindi naman matagal ang paghihintay ko kaya nakabalik din ako sa school sa tamang oras. Bawat hakbang ko ay nagmamasid ako sa paligid, natatakot na bigla nanamang sumulpot si Franco mula sa kung saan.

Hindi ako maka-isip ng dahilan kung bakit ba parang gusto nya akong lapitan. Ano pa ba ang gusto nya mula sa akin? We weren’t even friends back then. I am just his…admirer.

When he told me that there is no chance for us to date, ever. Hindi ko na sya ginulo pa. But the embarrassment I felt that day is unforgettable. Kaya ayaw ko syang makaharap, ayaw ko syang makita. Kung pwede nga lang ay hindi na sana magkrus pa ang landas namin kahit kailan. 

Pero tila kinakalaban ako ng tadhana, dahil ngayon ay nakita ko syang nakatayo sa harapan ng diner na pinagtatrabauhan ko. He’s wearing a tuxedo just like when I saw him near the hotel last time.

What the heck?

Lord bakit?

 Pero mas hindi ko kinayang maglakad papasok sa diner nang makita ang isang magandang babae na lumapit sa kanya. The woman hugged him and plant a kiss on his cheek. I am pretty sure the woman is not his sister nor relative. She must be his girlfriend.

Oh god! Why does it suddenly so hard to accept that their is no chance for the two of us, just like what he said years ago?

“Adalyn! Narito kana pala.”

Dahil abala ako sa pagsulyap kina Franco ay hindi ko napansin ang palapit na si Cyrus. Malawak ang ngiti nya habang naglalakad sya patungo sa direksyon ko. Malakas ang boses ni Cyrus nang tawagin nya ako kaya maging sina Franco ay napalingon sa amin.

“Kumusta ang araw mo?” tanong nya.

“Ayus naman. May energy pa naman para magtrabaho.” Pabiro kong sagot, nais maibsan ang kung ano mang nararamdaman.

Napansin ko ang paghakbang ni Franco ngunit nahinto rin nang hawakan sya sa braso ng babaeng kasama nya. The girl lean to whisper something on his ear and giggle a little after.

Nakasabay namin sina Franco sa pintuan kaya tumabi muna kami ni Cyrus sa gilid upang paunahin sila ng kasama nya. Bahagya akong yumuko dahil ramdam ko ang mga titig ni Franco.

“Pasok na po kayo maam Charlotte.”

Charlotte?!

Ayaw ko man ay umangat ang tingin ko dahil roon. Sya si Charlotte Valmoria, ang may-ari ng diner?

Pinakatitigan ko ang papasok na si Charlotte Valmoria. Pamilyar nga ang parte ng kanyang mga mukha. Halatang may pinagmanahan ng kagandahan. She’s tall and skinny. Maputi rin sya at bumagay sa ganda nya ang kulot nyang buhok. Mukha syang foreigner.

Bahagya akong napa-isip, may maniniwala kaya kung sabihin kong kapatid nya ako? Hindi ako maituturing na kalebel nya pagdating sa pisikal na anyo. Kaya ang tingin ko’y hindi.

Inumpisahan ko na ang trabaho ko sa counter pero hindi ko pa rin maiwasan ang hindi sumulyap sa table nina Franco. I couldn’t help but to admire the two. They look so good together that it hurts a little.

Hindi ko tuloy maiwasan maisip na baka ang mga katulad ni Charlotte ang tipo nya? Kung naging katulad ako ni Charlotte, magugustuhan nya rin ba ako?

Papasa na ba ako sa standards nya?

Sabagay, I’m not even with the same age as them. Probably another reason why he couldn’t take my confession seriously back then is because I am too young for him. Look at me, still struggling about my research paper when they are now qualified to run a business.

But why the heck am I thinking about him?! He’s sitting with my sister! I am so close to my father now. Iyon lang dapat ang inaalala ko. Wala ng iba pa. Is now the chance to talk to Charlotte and tell her that I am her father’s other daughter? Is it the right time?

I shook my head a little bit before facing the next costumer.

But I almost caught out of breath when I saw a familiar person entered the diner.

He doesn’t look as what his age says but wrinkles are already visible on his face. He’s wearing a black suit and a neck tie that matches the color of Charlotte’s dress.

Nakita ko kung paano tumama ang tingin nya sa akin maging ang paglipat nito sa ibang direksyon na parang wala lang ako sa kanya. Like I am a nobody. Pero mabilis na lumawak ang ngiti nang matanaw sina Charlotte at Franco.

That’s him!

Adam Valmoria, my father.