KABANATA 04

Graduation 4 years ago. I was 17 that year and on the next few months I’ll be 18, I’ll be in college.

              

So I had the guts to finally confess my feelings to Franco. Pakiramdam ko ay pwede na kami, dahil magka-college na ako at malapit na rin mag-eigtheen.

But maybe I was delusional. I took his kindness as something else even if it wasn’t, according to him.

I fell for him and loved him in secrecy for three years. Ni-isa sa mga nagtangkang manligaw sa akin ay hindi ko kailanman pinagbigyan. Because my eyes were too focus on him. Ni-hindi ko namalayang nagsasayang lang pala ako ng panahon sa kanya.

Still wearing my toga, I ran towards Franco who just got out of his classroom. He is in 3^rd year on his course in Engineering. Instead of my diploma, I was holding a love letter.

I was overwhelmed by everything that day. I just graduated as one of the top students. Hindi ko alam kung anong droga ang nahithit ko nang araw na iyon para isipin na iyon na ang tamang pagkakataon para sabihin sa kanya ang nararamdaman ko.

Balak ko naman mag-aral ng kolehiyo dito sa bayan namin, ayokong lumayo. Pero magiging busy na ako at baka hindi na kami uli pang magkita o magkausap man lang. Kaya tingin ko ay iyon na ang tamang oras.

Natigilan sya nang makita ako. Hindi sya kumibo sa kinatatayuan nya kaya nagtuloy ako sa paglapit. Hanggang sa dalawang hakbang nalang ang nasa pagitan namin.

Nahihiya man ay hindi ko maiwasang mapangiti dahil pakiramdam ko ay maganda ang magiging kahihinatnan ng desisyon kong iyon.

Bahagyang umangat ang gilid ng labi nya ngunit nawala rin kalaunan, nang bumaba ang tingin nya sa papel na hawak ko.

Kaagad akong kinabahan sa nagging reaksyon nya kaya napawi rin ang ngiti ko. Ngayon ko lalong naramdaman ang kalabog sa dibdib ko na kanina ko pa binabalewala. Nang bumaba ang tingin ko ay doon ko napansin ang iilang piraso ng papel na hawak nya.

Dahil roon ay kaagad kong itinago sa likuran ang papel na hawak ko.

Galing din ba iyon sa mga graduating students na gaya ko? Bakit naman nila ngayon naisipan umamin din sa kanya, hindi naman valentines. Nakaramdam ako ng dismaya nang maisip na baka hindi ganon ka-unique ang ideya ko na ngayong graduation umamin. Malamang ay galing nga ang mga iyon sa mga ka-batch mates ko dahil pareho kami ng papel na ginamit.

I swallowed hard before speaking, “H-hindi mo ba ako iko-congratulate?”

“Yeah. I was about to.”

“Pero hinarang ka ng mga admirers mo?” pagtutuloy ko sa sinabi nya. I don’t want to pertain that I am jealous but I think that’s how I it sounded.

Hindi sya sumagot o nagbigay ng kahit anong reaksyon. Nagkatitigan lang kami at wala ni-isa sa amin ang nagsalita. Pero nangungusap ang mga mata nya. Hindi ko nga lang sigurado kung ano ba iyon.

He knew. But did not confront me. He still does and treat me the same just like how he is to other girls. And earlier, I was about to give him a letter just like what everybody did. I am no different from them.

I was never special. Maybe that’s what his eyes were trying to say.

Kumbinsido sa naiisip ko ay humakbang ako paatras.

“Addy.” He called me.

I shook my head. “It’s fine. I am fine.” then I ran away.

Pag-uwi ay doon ko lang lubusan na nabatid kung gaano ako ka-assuming pagdating sa kanya at kung gaano katanga ang ginawa kong iyon. How am I going to face him now?

He is kind and he cares for me. Wala na ba talagang ibang kahulugan pa ang mga iyon? Ako lang ba ang nagbigay kahulugan sa mga bagay na ginagawa nya?

Sa ilang taon naming magkakilala ay wala ba syang ibang naramdaman sa akin?

Matapos iyon ay itunuon ko na ang atensyon at oras ko sa pag-aaral at sa pagkumbinsi kay mama na hanapin ang tatay ko. Hindi na kami muling nagkausap pa ni Franco kahit pa madalas ko syang nakakasalubong at namamataan. Pagkatapos rin ng graduation nya ay umalis sya ng bayan. Her grandarents told us he took over his father’s company and has to stay in Manila.

May parte sa akin na nagsisisi dahil pakiramdam ko ay sinira ko ang pakakaibigan naming dahil sa simpleng nararamdaman ko na iyon.

Ngayong nagkita kami ulit ay hindi ko maiwasang makita sa kanya ang Franco na nagustuhan ko noon. Sa loob ng apat na taon ay imposibleng walang nagbago sa ugali nya o pakikitungo sa akin lalo na at hindi ko na kailanman sya nilapitan matapos ang insedente na iyon.

But I am wiser now. Alam ko na na kahit anong kabaitan pa ang ipakita nya ay walang ibang kahulugan ang mga iyon. Gaya ng sabi nya ay may alam syang impormasyon patungkol sa tatay ko. Siguro ay gusto lang nyang tumulong lalo na at sa kanya ko lang naikukwento ang tungkol rito.

I should pull myself together. Lagi ko rin pinapaalala sa sarili na lahat ng magiging pagkikita naming ay dahil sa kagustuhan nyang tumulong sa akin. Wala ng iba pa.  

Pagkikita? Ugh! That sounds bad.

Isa pa, I don’t want to be involve with him again. Lalo na at tingin ko ay may namamagitan nga sa kanila ni Charlotte. Sa tingin ko ay hindi magiging maayus ang pagpapakilala ko kung malalaman nilang nagkagusto ako kay Franco. At ayokong mangyari iyon.

Pinuno ko ang utak ko ng lahat ng dahilan upang maiwasan ko ang pag-iisip ng iba sa mga ikinikilos ni Franco. Hindi pwedeng maulit ang nangyari noon, malinaw naman na wala syang ibang pagtingin sa akin bukod sa kaibigan.

Bumuntong hininga ako bago isubo ang kapirasong pandesal na hawak ko.

Bumaling ang tingin ng tatlo kong kasama sa akin. “Ang lalim non ah. Ayus ka lang?” si Harper.

I nodded and continued to chew. I haven’t said anything to them. Sa tingin ko ay hindi naman nila kailangan malaman. Hindi rin naman nila maiintindihan kahit siguro ikwento ko. Lahat sila ay kumpleto ang pamilya. Well, I don’t know about Lauren dahil ang tita lang naman nya ang nababanggit nya sa amin.

But what I am trying to say is, they won’t relate to my story. I probably would not get a genuine care from them.

Maganda ang sikat ng araw pero hindi pa masakit sa balat dahil maaga pa naman. Malaki ang bintana sa kusina kaya umaabot sa kainan ang sinag ng araw na tumatagos roon. I can even see the trees dancing with the wind through the window. Pakiramdam ko tuloy ay nasa probinsya uli ako.

Naging tahimik na ang pagkain namin sa sumunod sa minuto pero nabulabog ng dalawang boses.

“S***a ka! Nahuli kita kagabi may kinakapa ka sa katabi mo!”

“Aba! Dapat win-win ang situation madam, huwag magpapaagrabyado. Kulang pa nga sinusweldo ko don, hindi kayang tumbasan ng kahit magkano ang performance ko!”

“Paano kung magreklamo? Lauren! Nandito ka ba?!”

Napatayo kaming tatlo nang marinig ang pangalan ni Lauren. Bukas ang pintuan kaya tuloy-tuloy sila sa pag-pasok sa teresa at nang namataan kami ay dumiretos na sila sa sala.

Isang babaeng mailkli ang buhok ang lumapit sa amin. “Nandito ba sila Lauren? Ang sabi ng costumer nya ay dito sya nakatira. Nasaan sya?” tanong nya habang ngumunguya ng kung ano.

The other girl began to make a quick scanned around the room. Bahagya rin syang naglakad-lakad sa maliit naming sala. Nang matungo sa harapan ng salamin ay  may hinugot sya sa kanyang bag at pinahid iyon sa mapula nyang labi upang mas mamula pa ito.  

“Sigurado ka bang mapagkakatiwalaan yung napagtanungan mo? Baka naman kasabwat iyon ni Lauren, alam mo naman iyong babae na iyon, matagal na gustong kumawala.” saad nya at mhinang humalakhak.

Her eyes shifted from her reflection to the small vase on the shelf near the mirror. She extended her arm to reach it but stopped by our sudden burst. “Huwag!” Our voices went a little loud that made her flinch.

Mahigpit ang bilin ni ate Mariana na huwag lalapitan ang vase na iyon. Hindi nya sinabi kung ano ang dahilan pero hindi namin kailanman sinuway iyon.

“Ay! Ang over! Ahahahaha.” sumabay sa pagtawa nya ang kasamahan. Bumalik sya sa harapan ng salamin matapos iyon, sunod naman nyang inayus ay ang buhok nya. Dahil sa pagtaas ng kamay ay napansin ko roon ang makapal at itim na telang naka-palupot sa braso nya.

Hindi naman sila mukhang mga bata, hindi rin naman sila mukhang ka-edad ni Lauren kahit pa sya ang pinaka-matanda sa aming lima.

Mga kaibigan kaya nya ang mga ito? Pero mukhang hindi sila sigurado na dito nakatira si Lauren.

“Wala si Lauren. Hindi sya umuwi kagabi. Hindi pa sya nakakauwi.” si Olivia, nakataas ang kilay at naka-pamaywang

“Sabi sayo tama yung napagtanungan natin!” saad ng isa di alintana ang mataray na titig sa kanila ng mga kasama ko.

They are both wearing short-shorts and a fitted blouse. Makapal rin ang kolorete sa mukha. Ang isa ay nakalugay ang maikli nitong buhok pero may shades na nakasuot sa kanyang ulo. Samantalang ang isa naman ay naka-ponytail.

Humalukipkip ang may maikling buhok at mataman kaming tinignan. Maya-maya ay tumabi sa kanya ang kasama at humalukipkip rin. Inisa-isa nila kami ng tingin, mula ulo hanggang paa at pataas ulit.

Hindi ko na rin namalayan na kanina pa nakakunot ang noo ko. Samantalang si Harper ay nakataas na rin ang isang kilay, mukhang hindi nagugustuhan ang binibigay na titig ng dalawang babaeng ito sa amin.

“Kolehiyala?”

“Obvious ba?” the other one answered with sarcasm in her tone.

Nag-uusap silang dalawa pero nasa amin ang mga tingin.

“Bakit kaya hindi isama ni Lauren ang mga ito? Magugustuhan ito ng tita nya.”

Mukhang wala pa silang balak umalis kaya nagsalita na ako sa takot na maabutan sila ng aming landlady at kaaglitan pa kami. “Hindi pa umuuwi si Lauren, pero kung sakali ay sasabihan namin sya na dumaan kayo rito.”

Bahagya nilang itinaas-baba ang kanilang mga ulo bilang pag-sangayon sa sinabi ko.

“Gorabels na tayo?”

Hindi sumagot ang isa pero humakbang na ito palabas kaya sumunod naman ang nagtanong. Sumunod rin kami sa kanila hanggang sa makalaabs sila ng gate, tinapunan pa kami ng isang seryosong tingin ng babaeng naka-ponytail nang bumaling sya sa kanyang likuran.

Bumalik kami sa loob at nilinisan na ang pinagkainan. Habang naghihintay ng oras ay umakyat muna kami upang sa sala sa itaas maupo.

“Mga kasamahan kaya sa trabaho ni Lauren ang mga iyon?” hindi miawasan magtanong ni Olivia.

“Siguro.” Sagot ko.

Now that we are talking about her, Lauren never told us anything about her life outside the dorm. I mean all of us never told each other everything, pero kahit papaano ay may alam kami sa bawat isa.

Gaya ni Harper na laging tinatawagan ng kapatid nyang si Jhondie, si Olivia na ilang beses na rin binisita ng pinsan nyang si Gwynette, si Eve na ipinakilala sa amin nang nakaraan ang kaibigan nyang si Nathan, at ako na nababnggit naman sa knila ang katrabaho kong sina Cyrus at Erica.

Pero si Lauren? Kahit mga kaibigan ay wala syang nabanggit sa amin. Maging ang tita nya palagi nyang nababanggit ay hindi man lang namin alam ang pangalan o ang itsura.

“Do you think, we should ask Lauren about it?” Harper suggested.

But Eve groaned a little as a sign of protest, “Sino ba ang gustong may nanghihimasok sa buhay nya? Magkukwento rin si Lauren, just give her a little more time.”

May punto nga si Eve na mukhang sinang-ayunan ng lahat, dahil wala na sa amin ang nagsalita pa tungkol kay Lauren. Wala nga naman kami sa posisyon upang mag-usisa. At gaya ng sabi ni Everleigh, hindi ko rin gusto kung magtatanong sila sa mga bagay na personal.

Natuon sa ibang bagay ang pinaguusapan nila, hindi naman ako masyadong makasabay dahil tungkol sa paaralan nina Eve at Olivia ang topic.

“The university is okay. I enjoyed the orientations and program they prepared to welcome us.” Simpleng sagot ni Eve sa tanong ni Harper. She is a freshman while Olivia is on her senior year already.

“Of c0urse you will say that because you’re new! Trust me babygirl, everything is about to get worse.” Pamimilit ni Olivia na hanggang ngayon ay tila bitter pa rin sa professor nyang ibinasura ang isa sa mga school papers nya.

Maya-maya pa ay may bumusina sa labas, malakas iyon kaya kaagad namin sinilip sa bintana. Nagpalitan pa kami ng mga tingin habang naglalakad patungo roon.

As if asking each other the question ‘Who is it this time?’

We even shared a short giggle because of our reactions.

It was the same car Franco used to take me home the other night. Nagseryoso ang mukha ko nang matanto kung sino ang sakay non. Bumukas ang pintuan ng driver’s seat at iniluwa ang naka- blue button-down shirt na si Franco. He did not look up kaya hindi nya kami napansin na nakasilip sa bintana.

May pinindot sya sa kanyang phone bago itinutok iyon sa kanyang tenga. Before I could even guess what is that for, my phone rang.

Kaaagad kong kinuha iyon mula sa aking bag at makita ang number na mula sa unknown caller.

May kapilyahan ang tingin ng tatlo sa akin kaya nahihiya akong sagutin iyon. Naka-ilang ring pa bago ito nahinto tsaka ko kaaagd na ibinalik iyon sa aking bag. Sinulyapan ko si Franco na nakatayo sa harapan ng gate. Binaba nya ang phone nang umangat ang tingin at nakita kamig nakasilip sa bintana ng aming sala sa itaas.

“Gwapo.” komento ni Olivia.

“Panalo.” gatong naman ni Harper at nakipag-apir pa kay Olivia.

Ngumiti si Franco sa amin at itinaas ang kamay upang kumaway. Sabay-sabay na ‘Hi’ naman ang tugon ng mga kasama ko.

“Aalis nako.” Maagap kong paalam ko sa kanila.

“Mag-ingat, baka masaktan.” may pahiwatig na saad ni Olivia.

“Malayong mangyari.” sagot ko naman, sinabayan ang biro nya.

Bago ako tuluyang makalabas ay narinig ko pa ang parinig na tanong ni Harper kay Eve.

“Heto ba Eve, pwede bang usi-sain?”

“Harper!”

Rinig ko ang malakas nilang tawa dahil sa naging reaksyon ko.

Hanggang paglabas ko ng gate ay nakasilip pa rin sila sa bintana. Nang-aasar ang mga tingin at pilya ang mga ngiti. Bumilis ang hakbang ng mga paa ko pero nilagpasan ko si Franco na nakaabang sa paglapit ko.

Sa kagustuhang matakasan ang panunukso ng mga kaibigan ay wala sa sarili akong pumasok sa kotse nya. Huli na nang marealize ko ang ginawa ko kaya nawalan na rin ako ng oras para lumabas ulit dahil nakapasok na rin si Franco sa loob.

Bakas pa rin ang pagkamangha sa mukha nya. He was about to say something but I managed to talk first.

“Sa may terminal. Ibaba mo nalang ako sa terminal ng jeep.” Sa una ay napalakas ang boses ko dahil sa kaba pero uni-unti rin humina hanggang sa halos bulong nalang ang huling salita.

Pero hindi nya pinansin ang sinabi ko. Binuhay nya ang makina ng kotse bago nagsalita, “I have time Addy, ihahatid na kita.”

I am too stunned to protest after realizing that he called  me by my old nickname. Addy, I miss Addy.

Lahat atah ng dahilan kung bakit bawal akong mahulog muli sa kanya na pilit kong isiniksik sa utak ko kanina ay bigla nalang naglaho dahil lang sa isang salita. Diretso lang ang naging tingin ko pero napapansin ko ang madalas nyang paglingon sa akin.

Ngunit sa huli ay hindi rin nya napigilan ang sarili, “You know, when I first saw him, he quickly reminded me of you.”

Hindi ko agad nakuha ang ibig nyang sabihin kaya hindi ko sya nilingon. “You have the same set of eyes.” He continued.

“H-huh? Talaga?” may bakas ng tuwa sa tono ko.

Lalo akong napangiti nang maalala na madalas ngang purihin ni mama ang mga mata ko noong bata pa ako. Now I know why.

Hindi naman nagtagal ang byahe at ipinagpapasalamat ko iyon. Kaagad akong bumaba nang huminto ito malapit sa university na pinapasukan ko.

I was about to just walk away nang hindi sya nililingon pero kaagad din naman na-guilty. “Next time huwag mo nalang akong sunduin sa dorm at ihatid pa sa school. We can meet somewhere else. And t-thank you.” Nakayuko kong litanya.

Seryoso ang pagkakasabi ko non pero rinig ko ang mahina nyang pagtawa. It was so manly and pleasant to hear. I raised my head to look at him, but he immediately caught my gaze causing my heart to skipped a beat.

“As you wish.” Nakangisi nyang saad.

Kaagad rin naman syang umalis matapos iyon. Pero yung kaba na binigay nya sa akin ay ramdam ko hanggang sa pagpasok ko sa diner. Parang may record sa loob ng ulo ko at paulit-ulit kong naririnig ang tawa nya. It was just for a second but I think it would lasts for a lifetime in my head.

Even after my shift, all I can think about is him. Para akong bumalik sa highschool and this is not good.

Palabas ako ng hotel nang mapansin ang pamilyar na tao na may lobby.

Wearing a mint green squarepants and a white tube top, Harper is sitting on one of the couch at the lobby.

She’s having a staring contest with her bag that is on top of the table when I decided to approach her. She looks so surprised when she saw me.

Napansin ko rin ang pamumutla nya nang natataranta syang tumayo.

“Ada! Anong ginagawa mo rito?” she asked with a shaky voice.

“Dito ako nagtatrabaho.”

Tila nagiisip sya ng sasabihin nang lumapit sa amin ang isang lalake na naka-all black na suit. May binulong sya kay Harper. Nang makalayo sa tenga nya ang lalake ay para syang nanigas sa kinatatayuan.

Bumilis rin ang pagtaas-baba ng dibdib nya. Panay pa ang pahid ng palad nya sa kanyang damit tanda ng pagkabalisa.

I reached for her arm, “Are you okay? You seem disturbed.”

She tried to smile and used her lips to mask what her eyes can’t hide, “Y-yeah. M-maybe you should go home. May kikitain pa akong kaibigan. Uuwi rin ako kaagad.” Tuloy-tuloy nyang saad habang mahina ako tinutulak paalis.

Wala na akong nagawa kundi ang sumunod sa sinabi nya. Dahil mukhang importente ang ipinunta nya roon, ayaw ko naman ipahamak sya.

Pero bago ako makalayo ay nakita kong may isang matandang lalake ang lumapit sa kanya at hinigit sya nito palabas ng hotel. Dahil roon ay mabilis akong naglakad pabalik.

Harper notice me, sinenyasan nya ako na huwag lumapit using her hand. She’s too late though, dahil nasa harapan na nila ako.

“Who are you?” The old man asked me. Napansin atah nya ang pagtitinginan namin ni Harper.

“She’s…she’s my schoolmate! Yeah!”  Hinila ni Harper ang kamay nya mula sa pagkakahawak ng lalake at naglakad patungo sa akin. “Ada this is Mr. Salvacion.”

Nagtaas lang ng kilay ang matanda sa akin. Mataman nyang pinanood ang kilos ni Harper na nakapagpaduda sa akin. “And what does she wants from you?” he strictly asked again.

Lumunok si Harper tsaka bumaling sa akin upang batuhin ako ng makahulugang tingin. “O-our project! Ikaw naman Ada, masyado kang excited ahahaha! Next week pa ang pasahan non!” pekeng tawa ang lumabas mula sa bibig nya.

Hindi ko alam kung paano magrereact sa harapan nila. Ayaw ko naman ipahamak si Harper, pero hindi maganda ang pakiramdam ko sa kasama nya. Gusto kong tumutol sa balak nyang pag-alis pero ayaw ko naman balewalain ang mga ipinapahiwatig nya.

Hindi na nagsalita pa ang lalake at walang lingon syang sumakay sa mamahalin nyang kotse. “Ada umuwi kana. Uuwi rin ako mamaya.” Pinagtutulakan nanaman nya ako paalis. Pero ngayon ay medyo nakaramdam ako ng inis. Bakit ba hindi nalang nya sabihin kung ano ba ang gagawin pa nya kasama ang matandang iyon?

“Harper sandali lang! Saan ka ba pupunta? Hindi maganda ang kutob ko sa kasama mo!” sinadya kong ibulong ang huling pangungusap. Panay ang lingon nya sa akin habang palapit sya sa sasakyan. Nakasunod ako sa kanya pero nang buksan na nya ang pintuan ng kotse ay iniharang nya ang palad sa harapan ko upang mapatigil ako sa paglapit pa.

“Hindi Ada. He is… my boyfriend. So, I will be safe.” Then, she entered the car.