LOGINShare
Kabanata 17
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56WALA sa sarili na lang akong napahinto. Pinapanood ko lang siya sa ginagawa niya habang nakangiti ako. Pinapanood ko ang bawat galaw niya. Parang may kakaiba talaga kay Kate na hindi ko maintindihan. She is amazing. Pero mapapatanong na lang ako sa sarili ko kung bakit ganito ang sitwasyon ko ngayon. She changed a lot in me. I became more stronger and braver because of her.
Sinulyapan ako nito sa hindi kalayuan at ngumiti. Ang mga ngiting iyon, walang katulad sa buong mundo. Her dark eyes, her long eyelashes, her lips are so perfect. Mas lalong bumagay sa kanya ang itim at mahaba nitong buhok. I hope I could confess my feelings right away.
"We're here," aniya sabay turo sa bahay namin.
"Hindi ka muna ba papasok?"
Umiling siya. "Hindi na. Magkita na lang tayo sa school.
Related chapters
We're So Connected Kabanata 18
"BAKIT? Mamamatay ka na ba?" Nakangising tanong ko. "Malapit na." Nakangiting tumingin ito sa akin. Nawala ang ngiti sa mga labi ko. Nag-iwas na lang ako ng tingin upang hindi niya iyon mapansin. Totoo ba talagang mamamatay na siya? Lagi niyang binabanggit ang salitang iyon at hindi rin ako mapakali sa kai-isip kung anong dahilan. Hindi kaya, tungkol lahat kay Kate iyong mga napapanaginipan ko? Imposible 'yon! Hindi siya iyon. Nagkataon lang siguro na magkamukha 'yong papa niya at kapatid nito sa panaginip ko. Hindi mangyayari 'yon. Hindi siya mawawala at lalong hindi siya mamamatay. She's so rare, hindi ko kayang mawala siya. "Huwag ka ngang magsalita ng ganyan!" In
We're So Connected Simula
Tiwala, salitang hindi ko maibigay sa kung sino man. Natatakot ako na baka iwan ako ng lahat ng taong nakakasalamuha ko. Natatakot ako na baka sila rin ang dahilan ng pagbagsak ko. Nagsimula ang lahat ng ito noong bata pa ako. Lahat ng mga nakakalaro ko noon, sinasaktan ako, kinukutya, pinagtatawanan. Naranasan ko ring mabugbog at pagka-isahan ng mga kapwa ko estudyante. Binuhat ako at itinapon sa nakatambak na basura. Sinadya rin nilang ipitin 'yong kaliwang kamay ko sa pinto, e kaliwete pa naman ako. Naranasan ko ring umuwi ng may dugo ang uniform ko, wala e, hindi talaga ako lumalaban, lalo na ayoko ring makasakit ng ibang tao. Nagsisinungaling na lang ako kay mama na gumulong ako sa hagdan kaysa naman mag-alala sila. Wala akong magawa kundi itago ang sakit na nararamdaman ko. Kahit alam kong napag-iiwanan na ako ng mundo. Gusto ko nang sumuko, nasa isip ko na ang magpakamatay. Sa madil
We're So Connected Kabanata 1
Gaya ng sabi ko, I'm a gloomy loner guy. Mas gusto kong manahimik na lang sa iisang anggulo ng kwarto habang nakikinig ng mga paborito kong japanese pop. Isa akong Otaku, mahilig akong manood ng anime movies or anime series. Nahiligan ko na ring magbasa ng mga libro. Sa ganoong paraan ay naililibang ang sarili ko. This is how I escape my life for awhile. I also love to drink coffee pero hindi ako nerbyoso o magugulatin. Sa isang araw nakaka-pitong tasa ako ng kape o higit pa. Kahit madaling araw na ay mulat pa rin ang mga mata ko, hindi nga lang halata dahil singkit ako. Sabi nila kapag singkit ka attracted ka, oo tama naman 'yon. Lahat ng tao napapansin ako, sa paraang pinagtatawanan at inaasar. Suki yata ako ng mga bully, mahilig nila akong gawing punching bag kapag naiinis sila. Simpleng pamilya lang ang mayroon ako. Sa walong magkakapatid, ikatlo ako. Marami man kami sa bahay ngunit m
We're So Connected Kabanata 2
"HOYY! Ikaw pala!" dali-dali siyang lumapit sa akin upang sabayan ako sa paglalakad ko. Hindi ko siya pinansin at nanatiling nasa daan ang atensyon ko. "Gusto mong mag-lunch tayo ng sabay mamaya? Promise... treat ko... ako magbabayad." Nagtaas pa siya ng palad nito na animoy nangangako talaga. "Sorry," mahinang sambit ko. Hindi pa rin ako tumingin sa kanya. Alam kong may pagkakamali akong nagawa sa kanya, lalo na 'yong sinabi ko sa kanyang magpakamatay na siya. Alam kong nag-a-adjust pa ako, pero hindi ko naman talaga intensyong sabihin ang mga 'yon sa kanya. "Hahaha! Ano ka ba?! Okay lang 'yon... ano? Game ka? Mag-lunch tayo ng sabay?" abot tainga ang ngiti niya. Bahagya akong napangiti nang dahil sa kanya. Tumango na lang ako at sumang-ayon sa s
We're So Connected Kabanata 3
HINDI ko gusto ang maglakad sa hall ng mag-isa. Hanggang ngayon takot pa rin ako sa mga matataong lugar. Minsan iniiba ko na lang 'yong daan ko para lang hindi makasalubong ang mga estudyante. Alam ko naman na kapag ginawa ko 'yon, lalait-laitin lang nila ako. Kahit sinong tao ay hindi na 'ko nagtitiwala. Masyado na akong nilamon ng mundo noon kaya hindi ko na hahayaan ang iba na saktan ako. Ako na lang ang lalayo. Para din ito sa ikabubuti ko. Ayoko rin naman sa mga pakitang-tao lang. Iyong kunwaring magbibigay ng motibo pero 'yon pala babaliktarin ka niya. Mga plastik! Mga walang modo! Kaya ayokong makipag-kaibigan e, kahit gaano karami ang kakilala mo, kung hindi naman sila totoo sa iyo, walang kahihinatnan ang lahat ng iyon. Sa huli, sarili mo lang din ang pagkakatiwalaan mo. Trust no one! Duty ako ngayon sa pool area ng aming eskwelahan. Hindi lang ako ang dapat na maglinis dito, may
We're So Connected Kabanata 4
TUMANGO ako. "Salamat, Ate," Hinaplos nito ang likod ko. Ngayon ko lang ulit nakita ang pagngiti nila. Hindi ko alam na ganito pala sila kasaya nang makita ako. "Bye, Hanna, pakabait ka kay mommy ha?!" "Bye, tito!" Hinalikan ko siya sa noo at nagpa-alam na rin kina mama at ate. Nakangiti akong naglalakad palabas ng bahay. Ngayon ko lang talaga naramdaman ang ganito. Sabi ko nga, buong buhay ko ay hindi ko naranasan 'to, ngayon pa lang. Napahinto ako nang madatnan kong naghihintay si Kate sa labas. Sinisipa-sipa nito ang mga bato. Simple lang ang suot niya, gaya ko, nakapantalon lang din ito. Naka-semi formal sa pang-itaas at may hawak na panlamig. Umayos ako ng tindig. Itinago ko muna ang ngiti ko at seryoso akong humarap sa kanya. Nan
We're So Connected Kabanata 5
"THANK YOU, GOD!" sambit nina Kate, Kath at ang kanyang ina. Naglapat ang kanilang mga palad at yumuko na para bang nagpapasalamat. Naki-gaya na lang din ako sa ginawa nila. "Kainan na!!" masayang sigaw ni Kath at nagsimula nang kumain. Bawat isa ay tahimik lang. Tanging simoy ng hangin na mula sa bintana at electricfan lang ang naririnig namin. Ganito pala ang pakiramdam kapag nasa probinsya ka. Parang gusto ko tuloy manirahan dito. "Ako na po riyan," sabi ko nang matapos kaming kumain. Tumakbo na si Kath palabas ng bahay at naglaro. "Hindi na, Hoy! Ako na lang," nakangiting tugon ng mama niya. "Okay lang po talaga, sanay naman po akong magligpit ng mga pinggan," magalang na sambit ko. &nb
We're So Connected Kabanata 6
NAKADUNGAW ako sa bintana habang pinapanood ang pagbuhos ng ulan mula sa kalangitan. Nasa iisang kuwarto kami ni Kate. Malayo ako sa kanya kahit pa sobrang dilim, sa lakas ng ulan at hampas ng hangin ay nawalan ng kuryente. Kaya kami ngayon, nakatunganga sa isang sulok, hinihintay kung kailan titila ang ulan. Sa tuwing umuulan, naaalala ko iyong nangyari sa akin. Iyong mga panaginip kong nakakatakot. Kinakabahan ako sa tuwing naiisip o naaalala ang mga iyon. "Hindi ka na ba takot?" rinig kong tanong ni Kate. Naka-upo ito sa sahig at yakap-yakap ang mga tuhod habang nakatingin sa sahig. Ilang segundo akong natahimik. Hindi ganoon kadali kalimutan ang nakaraan. Kahit ako ay nahihirapan pa rin sa sitwasyon ko ngunit hindi na ganoon kabigat. Gumagaan na kahit papaano. "Saan?"&nb
Latest chapter
We're So Connected Kabanata 18
"BAKIT? Mamamatay ka na ba?" Nakangising tanong ko. "Malapit na." Nakangiting tumingin ito sa akin. Nawala ang ngiti sa mga labi ko. Nag-iwas na lang ako ng tingin upang hindi niya iyon mapansin. Totoo ba talagang mamamatay na siya? Lagi niyang binabanggit ang salitang iyon at hindi rin ako mapakali sa kai-isip kung anong dahilan. Hindi kaya, tungkol lahat kay Kate iyong mga napapanaginipan ko? Imposible 'yon! Hindi siya iyon. Nagkataon lang siguro na magkamukha 'yong papa niya at kapatid nito sa panaginip ko. Hindi mangyayari 'yon. Hindi siya mawawala at lalong hindi siya mamamatay. She's so rare, hindi ko kayang mawala siya. "Huwag ka ngang magsalita ng ganyan!" In
We're So Connected Kabanata 17
WALA sa sarili na lang akong napahinto. Pinapanood ko lang siya sa ginagawa niya habang nakangiti ako. Pinapanood ko ang bawat galaw niya. Parang may kakaiba talaga kay Kate na hindi ko maintindihan. She is amazing. Pero mapapatanong na lang ako sa sarili ko kung bakit ganito ang sitwasyon ko ngayon. She changed a lot in me. I became more stronger and braver because of her. Sinulyapan ako nito sa hindi kalayuan at ngumiti. Ang mga ngiting iyon, walang katulad sa buong mundo. Her dark eyes, her long eyelashes, her lips are so perfect. Mas lalong bumagay sa kanya ang itim at mahaba nitong buhok. I hope I could confess my feelings right away. "We're here," aniya sabay turo sa bahay namin. "Hindi ka muna ba papasok?" Umiling siya. "Hindi na. Magkita na lang tayo sa school.
We're So Connected Kabanata 16
NAPAKUNOT ang noo ko. Medyo naguluhan ata ako sa sinabi niya. "Anong ibig mong sabihin?" Sumandal ito sa kinauupuan niya at nag-krus ng mga braso. "You will know the answer soon. Ngayon hahayaan ko lang na mag-isip ka ng kung ano-ano." "Hindi ka naman mawawala, 'di ba?" seryosong tanong ko sa kanya. Nagseseryoso talaga ako kapag si Kate ang pinag-uusapan. She's a diamond that needs to be treasured. Mahalaga siya sa akin. "I don't know. Pero posible," nginitian niya ako. "Gagawin ko ang lahat para hindi mangyari 'yon," matapang na sagot ko. Halata namang hindi ito naniniwala. "Kapag oras mo na, oras mo na. Hindi mo mapipigilan ang isang bagay na matagal ng itinakda." "So, itinakda ka
We're So Connected Kabanata 15
UNTI-UNTI nang nanghihina ang mga tuhod ko. Bumabagal na rin ang aking pagtakbo. Humahangos at habol-habol ang hininga ko. Bigla na lang akong natumba. Nagkaroon ng gasgas ang magkabilang tuhod ko. Kahit ang mga palad ko ay nakalapat na sa mismong sahig. Pagod na ako. Pero hinding-hindi ako susuko. Tumayo akong muli at sinubukan kong tumakbo. "Kate!" Hindi ako tumigil. Sige, takbo lang! Tumakbo ako nang tumakbo. Hanggang sa makarating ako sa dalampasigan. Ito iyong dagat na pinuntahan namin noon ni Kate. Malalakas na ang hampas ng alon mula doon. Ang kalangitan naman ay madilim pa rin. Ni sinag ng araw ay wala akong makita. Naglakad-lakad ako sa tabi ng dagat. Ito 'yong dagat na akala ko kakainin ako ng buhay. Na akala kong hinihila ako ng mga tubig nito. Ngunit hindi pala, mali ako. Nangyari iyon dahil ito ang kinatatakutan ko. Ang tubig. Ang bagyo. Takot ako sa mga ito. Nara
We're So Connected Kabanata 14
NORMAL na araw lang ang nangyari ngayon. Kanina habang papunta sa eskwela ay hindi ko napansin si Kate. Dati-rati ay nagkakasabay kaming dalawa sa pagpasok. Ngayon ay hindi ko na nakita ang anino niya. Hanggang sa makarating na ako sa eskwela ay hindi ko pa rin ito nakita. Siya lang talaga ang nakakahanap sa akin kung saan ako naroroon. Gusto ko man siyang puntahan at hanapin ay hindi ko naman alam kung saan ko uumpisahan. "Talaga ba? Wow! Congrats sa atin!" Nagkakasiyahan sina Danny at iba pa naming kagrupo sa research. Matapos ang ilang linggo ay lumabas na ang resulta nito. Kami ang may pinaka-mataas na grado. Masaya ako nang dahil doon. "Raymond!” Ibinaling sa akin ang tingin ni Danny. Nasa likod lang ako nito. Magkasunod lang ang upuan namin. "Congrats," bati nito. "Congrats din sa iyo," sa
We're So Connected Kabanata 13
KAHIT anong iyak ang gawin ko ay walang Kate ang dumating. Ni hindi ako nito pinuntahan kung nasaan ako. Sinubukan kong tumayo ngunit natumba ulit ako. Nakaramdam ako ng pananakit sa kanang paa ko. Hindi ko iyon inintindi. Dapat maging malakas ako, maging matapat. Iyon ang gusto ni Kate. Ayaw niyang nakikita akong sinasaktan o inaapi ng ibang tao. Hila-hila ko ang kanang paa ko habang iika-ikang naglakad pa-uwi sa bahay. Ang lungkot. Parang may kusang nagpapatugtog ng nakakalungkot na musika. Hindi ko lang talaga maintindihan ang nangyayari. Gusto kong malaman ang lahat para hindi na ako nag-a-adjust ng ganito. I want to help myself and also Kate. Ayokong mawala siya sa paningin ko. Hindi ko kaya. Hindi ko kakayanin. Naka-upo ako sa kama ko habang may tuwalya sa likod ko. Basang-basa ako. Ramdam ko ang bawat patak ng tubig na nagmumula sa buhok ko. Nakakabinging katahimikan. Hindi k
We're So Connected Kabanata 12
HINAPLOS ko ang likod niya na animoy pinapakalma. "Sshhh! It's all right. Narito lang ako," mahinang sabi ko. Dahan-dahan naman siyang lumayo sa akin at yumuko. "So-Sorry. Ta-Takot kasi ako sa dilim," nauutal na tugon nito. Hinila ko naman siya at pinaupo sa kama. "Tabi na lang tayo tutal medyo malaki naman 'tong kama ko. Huwag kang mag-alala, hindi ako 'yong lalaking basta lalaki lang. Wa-Wala akong intensyong masama sa iyo," "Salamat, ha? Ang bait mo pala. Akala ko noon iniiwasan ka nila dahil masama kang tao. Akala ko lang pala 'yon." Nginitian ko siya ng pilit. "Walang anuman. Sige na, magpahinga ka na." Binigyan ko ito ng extra blanket upang hindi kami mag-share sa iisang kumot. Kung gusto ko mang makipag-share ng kumot, hindi kay Danny, kundi kay Kate lang.
We're So Connected Kabanata 11
“HHMMP! So weird," she whispered. "Anyway, matagal na kayong magkakilala?" "Uhm, almost a month?" Hindi ko na matandaan. Ilang araw at linggo na rin kasi ang nakalipas simula nang makilala ko siya. Sobrang tagal na rin. "Siguro gusto mo na siya," Napataas ako ng kilay at umiling. "Nope." Natawa ako sa sinabi ko dahil ang totoo naman ay gusto ko siya. "Ahysus! Kilala ko kayong mga lalaki. Kunwaring hindi aamin pero ang totoo may gusto naman pala," nanunukso ang ngiti niya. "Tara na, baka hinihintay na tayo nina Allan," anyaya nito at nauna na. "Sige, sunod ako." Wala sa sarili akong napangiti. Maglalakad na sana ako kasunod ni Danny nang biglang tumunog ang phone ko. May text akong natanggap mula kay Kate.
We're So Connected Kabanata 10
NAKANGANGA ako habang pinapanood si Kate na kumain. Halos lahat ata ng in-order ko ay siya ang naka-ubos. Sobrang bilis niyang kumain. Para bang hindi nakakain ng isang taon. Pero kahit ganoon ay natutuwa pa rin ako sa kanya. Ang ganda niya pa ring pagmasdan. Iyon bang mapapahinto ka talaga sa ginagawa mo kapag nakita mo na siya. Kaunti na lang talaga ay tutulo na ang laway ko. Mas gusto kong tumulo ang laway ko kaysa mawala sa paningin niya. "Hinay-hinay lang," mahinahong sambit ko. Kinuha ko naman iyong tubig at inilapit sa kanya. Sunod-sunod ang subo nito ngunit laking gulat ko na lang dahil hindi ito nabibilaukan. Food is life ika-nga. "Ang sarap pala ng pagkain nila rito, ano?" aniya nang maubos niya lahat nang kinain nito. Kinuha niya iyong baso at uminom. Mukha namang nabusog ito. "May schedule ka pa today?" Umiling ako. "
