CHAPTER 1

Lou Vannilli's POV:

Napatigil ako sa pagtutumpi ng mga damit ko nang makarinig ako ng sunod sunod na kalabog na sigurado akong nagmumula sa kusina. Padabog kong sinara ang maleta ko saka lumabas ng kwarto. Dumeretso akong tumungo sa kusina at laking gulat ko nang madatnan ko na sobrang gulo ng mesa, may mga basag na plato at baso sa sahig. 

Nasapo ko ang noo ko sa sobrang inis saka ako deretsong tumingin sa kapatid kong nakatayo sa harap ng lababo, basang basa pati ang suot nyang damit at napakagulo ng buhok nya na para bang niligo nya ang sarili nya habang naghuhugas. Hindi sya tumingin sa akin na para bang wala syang pakealam sa presensya ko. 

"Ano bang problema mo ?" deretso kong tanong sa kanya habang nanatili parin syang naghuhugas ng pinggan hindi alintana ang mga basag na gamit na nasa sahig. "Ilang araw na kitang napapansing nagdadabog sa tuwing may gagawin ka. Ano bang nangyari sayo ha ?"

Sa halip na sagutin nya ako ay tinalikuran nya ako saka naglakad palayo sa akin ngunit dali dali ko syang hinawakan sa braso at hinila paharap sa akin. "Samantha ano ba, kausapin mo ako !"

"Don't.touch.me." mahina pero madiing sabi nya sakin saka hinablot ang braso nya mula sa pagkakahawak ko. Naglakad ulit sya papasok sa kwarto nya pero sinundan ko ulit sya. 

"Don't tell me hanggang ngayon galit ka parin sakin ?" tanong ko sa kanya habang nakasunod parin sa kanya. Pagsasarhan nya sana ako ng pintuan ng kwarto nya pero napigilan ko sya kaya nakapasok parin ako. " Pinayagan na kitang sumama sa retreat na yun, diba ?  Pumayag ako kahit labag sa loob ko. Tapos pag uwi mo dito papakitaan mo ko ng ganyan kaganda mong ugali ?" sarkastiko kong sabi sa kanya. 

" Don't talk to me and just leave me alone." Napansin ko ang bahagyang paglapit nya sa bintana ng kwarto nya saka pinagkukuskos ang railings doon. Napansin ko rin ang biglaang panginginig ng mga kamay nya na para bang hindi sya mapakali. 

Nagtataka ako sa kinikilos ng kapatid ko simula nang makauwi sya galing sa retreat nila. She used to be a very sweet and obedient sister to me. Kahit minsan hindi kami magkasundo at nagagalit sya sakin sa tuwing hindi ko sya pinapayagan sa mga lakad nya. She will never act like this. 

"Ininom mo ba ang mga gamot mo?" tanong ko sa kanya dahilan para mapahinto sya sa pagkuskos sa bintana pero ilang saglit lang din ay nagpatuloy ulit sya. "Sam, are you okay ? Are you sick ?" 

Nagtataka at naguguluhan man ako sa inaasta nya ay nag aalala rin ako. Simula ng mamatay ang mga magulang namin 7 years ago, nagsimula rin syang kumilos at mag isip ng kakaiba. She was depressed and got traumatized dahil nakita nya ang pagkamatay ng parents namin. 

Our parents got murdered infront of her. Until now, hindi parin matukoy ng mga pulis ang suspect. Pero itong kinikilos nya ngayon ay mas naging malala. Simula ng makauwi sya galing sa retreat nila ay nagbago rin ang pakikitungo nya sa akin. 

"Should I call your doctor now ?" Bakas sa boses ko ang pag aalala pero parang wala lamang iyon sa kanya. Hindi parin sya nakikinig sa akin.

Dahan dahan akong humakbang papalapit sa kanya saka sinilip ang mukha nya. Mas lalo akong nagtaka nang mapansin kong kumikibot ang labi nya na para bang may sinasabi sya pero hindi ko iyon maintindihan. 

"Sam, I'm leaving." Pilit kong kinalma ang boses ko habang sinasabi iyon. "Isang buwan akong mawawala, I'm worried about your condition. Hindi ako makaalis kapag ganyan ka, tatawagan ko si --"

" Get the hell out of my room Van !" Napaigtad ako dahil sa sobrang lakas ng pagkasigaw nya kasabay ng paghampas nya sa lamp shade nya dahilan para mahulog at mabasag ito.

"Sam ano bang nangyayari sayo ? " Sapo ko ang dibdib ko sa sobrang kabang nararamdaman ko. 

"I don't want to hurt you Van, so please.." Napansin ko ang bahagyang pagtulo ng mga luha sa mga mata nya. "Please get out of here and leave me alone."

" Dadalhin kita sa hospital.." Sa pagkasabi ko nun ay bigla nalang syang tumititig sa akin. Kumunot ang noo ko habang nakatitig sa mga nanlilisik nyang mata. Dahan dahan syang humakbang papalapit sa akin habang dahan dahan din ang pag atras ko palayo sa kanya. 

"Sinasabi mo bang baliw ako ?" madiin nyang sabi. 

My brows furrowed. "What ? Samantha hindi. Nag aalala lang ako --"

" Hindi ako baliw !!" 

Malakas na pagtulak ang ginawa nya sa akin. Tumilapon ako palabas ng kwarto nya. Kahit ramdam ko ang pagkahilo at sakit sa pwet ko ay mas nangibabaw sa akin ang sobrang pagtataka. She was so strong. Hindi iyon lakas ng isang ordinaryong tao. 

Kahit nanlalabo ang paningin ko sa sobrang hilo ay pinilit ko syang tingnan mula sa pintuan ng kanyang kwarto. Nakita ko syang nakatayo doon, sobrang lalim ng pagkakatitig nya sa akin. Habang nakatitig ako sa kanya ay padabog nyang sinarado ang pintuan ng kwarto nya. 

Nang makabawi ako ng lakas ay saka ko tinulungan ang sarili kong makatayo ngunit nahagip ng mga mata ko ang sugat sa braso ko. It was a scratch. Mas lalo pa akong nagtataka habang iniisip kung saan iyon nanggaling. 

Kilala ko si Samantha. She was very conscious when it comes to her hygiene. Ayaw nyang mahaba ang kuko nya kaya halos araw araw nya iyong ginugupitan. 

Mas lalong nabuhay ang curiosity ko habang iniisip kung ano ang nangyari sa kanya. She's acting weird and strange. 

Parang hindi na sya ang Samantha na nakilala ko. Nakapagtataka na nagbago agad sya sa dalawang araw nyang pamamalagi sa Villa Erlinda. 

What the hell happened to her ?