Chapter 2- Reunited

ALUMNI party has come. At iyon na yata ang pinakahihintay ng lahat, habang ako ay tila nagdadalawang-isip pa rin kung tutuloy ba o hindi. At the age of twenty four ay ngayon ko lang ulit p'wedeng makita ang school na nagbigay karangalan sa aming mga estudyante sa kabila ng pagsisikap.

 

Napasulyap ako sa aking phone na nasa lamesa. Hindi ko alam kung kusa ko bang tatawagan si Bianca para sabihing pupunta ako. Matatandaang nakailang remind from phone calls pa sa akin si Bianca kung saan kami magkikita para sabay na makarating sa venue.

 

And the good thing is, I'm kinda doing preparing all of my important things. Kanina pa ako nakatitig sa black sexy back knitted dress na may mahabang manggas habang nagpa-final decision nang marinig ko ang tunog ng aking cellphone. At sa tuwina ay napatingin ako sa kawalan matapos pindutin ang answer button. Saka narinig ang inaasahan kong boses mula sa kabilang linya.

 

"Saan ka na ba? I'm on my way na kasi. You didn't answered all my texts, the reason why, napatawag ako."

 

Isang mahabang paghinga ang pinakawala ko. "I think you should go alone na lang, Bianca," wika ko na nagpa-hysterical sa kaniya. E, binibiro ko lang naman siya.

 

"What? Mandy, 'wag mo akong binibiro ng ganiyan. Kung kinakailangang sunduin kita sa bahay mo ay gagawin ko," panghahamon pa niya na bahagyang nagpataas ng kilay ko.

 

"No need--" Napailing ako sa katotohanang mahilig niyang putulin ang aking sasabihin.

 

"And why?"

 

"Dahil pupunta ako. So you better stay on the meeting place once you get there."

 

"So, dapat na ba akong magdiwang matapos mo ako windangin sa pabago-bagong desisyon mo? I guess, I deserve to have a treat from you," pang-uuto pa niya.

 

Bagay na nagpangiti sa akin. "Okay, at dahil mukhang maghihintay ka nang medyo matagal ay libre ko na ang pamasahe mo, kahit ikaw itong mas malaki ang sinasahod." Tila narinig ko naman na nagtatalon sa tuwa si Bianca. Habang ako ay ngingiti-ngiti lang na ibinaba ang linya.

 

Wala namang problema sa akin kung ililibre ko siya. Lalo na't sarili ko lang din naman ang aking madalas na inililibre. I supposed to live independently but, the reality of living alone is not good at all. Madalas ay kalaban ko rin ang sarili ko. Para sa akin ay iba pa rin talaga kapag may maituturing kang pamilya. At kung bakit ba naman kasi ako maagang namatayan ng magulang saka hindi pinalad na magkaroon ng kapatid?

 

Kaya sa murang edad ay natuto na akong kumayod sa buhay kahit pa karapatan kong maglaro at enjoy-in ang pagkabata. Bukod pa ro'n ay inalagaan ko pa ang aking lola bago pa man ito mamatay. Kaya nang mamatay na rin si lola ay saka ako umalis ng Mandaluyong at nakahanap ng mas magandang oportunidad sa Model Industry hanggang sa maka-graduate ako ng college. Mahirap oo, may mga araw na gugustuhin mo na talagang sumuko pero at the end of the day, wala kang ibang dapat asahan kundi sarili mo lang kaya dapat ka pa rin lumaban. Kaya nagpatuloy ako sa buhay kahit sabihin nilang bobo ako o walang alam. At ang karanasan na 'yon ang pinaghuhugutan ko ng lakas ngayon. Pero 'yung pakiramdam na tila may kulang pa rin sa buhay ko ay hindi maitatangging madalas kong inaasahan sa araw-araw.

 

Tila hinangaan ko ang aking sariling repleksyon mula sa salamin. Hindi naman na bago sa akin na makitang nakasuot ako ng ganitong kasuotan at mayroong mataas na heels. Pero ang hinahangaan ko ay ang aking sariling katatagan na harapin ang hamon ng buhay. Kung saan ay nagagawa ko pa ring ngumiti kahit gaano kalungkot ang mabuhay ng walang maituturing na pamilya.

 

I'm on my way when Bianca was called again. At bago pa man siya magsalita ay inunahan ko na, "I told you, medyo matatagalan ako. And I'm sorry, ginusto mong maghintay, e," pang-aasar ko pa. Sigurado akong nag-uusok na ang ilong nito sa inis at pagkainip.

 

Samantala'y ramdam ko ang pagkapikon ni Bianca mula sa kabilang linya. "Ah! Nakakainis ka, Mandy! Kanina ang fresh-fresh ko pa, ngayon mukha na akong lantang gulay sa kahihintay ko sa'yo."

 

"Sorry na nga, e. 'Wag ka nang magalit, ililibre na lang kita ng milk tea." Saka ko narinig ang malakas na paghagikhik niya.

 

"Oo na, hindi naman kita matitiis, friend!"

 

At pagkababa ko ng linya ay saka ko lang napuna na malapit na pala ako sa may meeting place namin ni Bianca.

 

"Manong, diyan na lang po sa may tabi."

 

Saka dahan-dahang huminto ang grab na sinasakyan ko. At nang matanaw ko si Bianca ay agad akong kumaway sa kaniya. Napatakip pa siya ng bibig nang makita ako.

 

"O, my gosh! You look stunning, Mandy!" Sandali ko pang hinawi ang mahabang buhok na kulot ang dulo upang mas makita ang ayos ng aking mukha. "Iyan ba ang nagdadalawang isip um-attend? E, mukhang ikaw itong susundan ng tingin ng mga kalalakihan, e."

 

"Wala akong pakialam sa kanila, Bianca. Ang importante ay makasama ko ang ilan sa mga kaibigan natin noon. Miss ko na sila."

 

"O, siya, halika na? Ililibre mo pa akong milk tea, right?" Napahalukipkip ako sa sinabi niya bago pa man mapatango.

 

"At talagang naalala mo pa, hah?" Of course, wala namang kaso sa akin ang manlibre paminsan-minsan. Kahit pa madalas ay struggle ko ang paparating na due dates sa mga bayarin. In fact, gusto ko ring i-share ang aking blessings sa iba kahit sa maliit na paraan.

 

Matapos um-order ng milk tea ay sumakay na kami ng taxi papunta sa may venue. Kung saan ay sa Thomasian Alumni Center sa Manila. Isa ito sa pinakabonggang alumni party na gaganapin ngayong taon dahil two batch of graduated students from University of Sto. Tomas are majority attendees.

 

Hindi ko inaasahang magiging sentro ng tingin ang pagdaan naming dalawa ni Bianca matapos kaming pumirma sa may entrance log book. Isa na rito ang mapanghusgang mata ng isa sa alam kong malaki ang inis sa akin. "O, Mandy! Masaya kami na nakapunta ka. We heard about you from magazines, at sikat ka na talaga." The voice was from Elaiza, one of our classmates in college, at maituturing kong malayong kaibigan na rin. It's been four years since the last time that we see each other. Tipid akong ngumiti matapos naming magbeso sa isa't isa. Saka naman siya bumaling ng tingin kay Bianca. "O, Bianca, there is nothing change about you, you look cheap pa rin," prangkang pagkakasabi nito. Kaya naman hindi maiwasang tumawa ng kaniyang kasama na si Jecca. Bagay na alam kong ikinagagalit ngayon ni Bianca dahil sa tingin nito at gayundin naman ako. Of course, Bianca was my closest friend among of them. At masakit para sa akin na iniinsulto siya kahit pa ng isang kaibigan.

 

Kaya naman para makaiwas sa namumuong tensyon ay ako na mismo ang umiwas sa maaaring mangyari. "Elaiza, please excuse us. Anyway, glad to meet you, again."

 

"O, well, saan kayo pupunta? Maki-join na lang kayo sa table namin, besides, magkakaibigan pa rin naman tayo, right?" sabi ni Elaiza.

 

"Pigilan mo ako, Mandy, nanggigigil na talaga ako." Narinig kong simpleng pagbulong sa akin ni Bianca. Kaya pinigilan ko siya sa paraang makukuha ito sa tingin.

 

"Ahm, doon na lang kami sa table nila Jamaica, para may kasama sila," kaswal na sagot ko sa kaniya. Kaya naman napansin kong bahagyang napataas ang kilay ni Elaiza bago pa man kami tumalikod sa kaniya. Saka ko binalingan si Bianca. "Ikaw naman, Bianca, 'wag mong subukan na gumawa rito ng eksena," sabi ko sa kaniya habang naglalakad patungo sa may pwesto nila Jamaica, isa rin sa malapit naming kaibigan noong college.

 

"E, nakakainis, e. Siya na 'tong maganda!"

 

"Relax, maganda ka rin, Bianca. Lahat tayo ay may kaniya-kaniyang ganda. At napapansin 'yon ng tunay na nagmamahal sa'tin."

 

"So? Sino naman? E, kung ikukumpara ako sa beauty mo, fifteen percent lang ang sa akin."

 

"Don't underestimate yourself, Bianca--" natigilang sabi ko dahil sa pamilyar na boses.

 

"Mandy? Bianca? Kayo nga!" It was from Jamaica's voice. Kasama niya ang isa rin sa close friend namin na si Kendra. Nagyakapan pa kaming apat at nagbeso sa isa't isa.

 

"Kanina pa namin kayo nakita, pero ito lang kasing si Bianca, hindi pa man nagsisimula ang party, e, puro self criticisms na sa sarili."

 

"E, kasi nakakawala naman talaga ng self esteem ang mga sinabi sa akin ni Elaiza," nakangusong aniya.

 

"'Wag mo na kasing pansinin," sabi ko.

 

"Kaya nga, kung ano man 'yon, learn to appreciate and love yourself. Mahal ka namin, Bianca," nakangiting sabi ni Jamaica.

 

"Hay, na-miss ko talaga kayo!" masiglang sabi ko pa.

 

Out of my notice that I'm the center of topic of my friends. "Si Franco, o, mukhang papunta sa pwesto natin!" kinikilig na sabi pa ni Jamaica.

 

"For sure si Mandy lang ang papansinin niyan!" sabi pa ni Kendra.

 

At kung hindi ko pa natunugan ang paglapit sa pwesto namin ni Franco Carter ay hindi ko pa malalaman na masamâ na pala ang tingin sa akin ni Elaiza. Knowing that he is one of the heartthrobs in our campus few years ago. At aaminin kong sumubok itong magparamdam noon sa akin noong minsan akong naging muse ng liga sa barangay namin. Oo, matagal ko nang kakilala si Franco bago pa man kami naging magka-schoolmate sa college. Bale, nasa higher section siya samantalang ako ay nasa middle section lang. Nanligaw siya no'n at aaminin kong siya lang ang lalaking pinagtuunan ko ng pansin noon. Ang kaso ay hindi ko muna ginustong tumanggap ng manliligaw noon dahil nanghihinayang ako sa perang pinaghihirapan ko para lang makapagbayad sa tuition fee. Ang sabi kasi ng iba ay ibang klase raw ang salitang pag-ibig. Tipong magagawa mo ang mga bagay na kahit imposible.

 

Animo'y tumahimik ang buong paligid nang marinig ko ang isang pamilyar na boses mula sa aking likuran. "Hi, Mandy." At nang lingunin ko siya ay hindi na ako nabigla dahil inaasahan ko nang si Franco iyon. Ayon din sa mga kaibigan ko. Knowing Franco is so admiring just to stare at me in a second.

 

"O, Franco." Napatayo ako mula sa kinauupuan. Habang hindi ko maiwasang mapalingon kay Elaiza mula sa kanilang direksyon dahil alam kong sa sandaling iyon ay nasasaktan siya.