Chapter Two

Wala akong nagawa nang hatakin ako ni Mama palabas ng mansyon nila Gia. Ramdam ko sa higpit ng kapit sa braso ko ang galit niya.

Akmang susunod si Nixon sa amin, nang hilahin siya ni Sydney pabalik. Mukhang kararating niya lang dahil hindi niya maintindihan ang mga nangyayari roon sa loob.

That douchebag! Pinahamak niya ako. Kung hindi niya sana ako nilapitan ay hindi ako mapapaaway. Hindi sana ako aabutan ni Mama na nasa ganoon na sitwasyon.

Habol ang hininga ko nang huminto kami ni Mama sa labas ng naka-paradang sasakyan. Pabagsak niya na binitawan ang braso ko at hinarap ako.

"Get in." Mama snarled at me, making my heart beat at a dangerous speed. Binuksan niya ang pinto sa backseat at itinuro pa ang upuan doon.

"M-Ma—" My lips trembled. "I can't—"

"Get in, Vanessa," she said, cutting me off. I almost choked a thin air dahil sa paraan kung paano niya ako titigan ngayon.

Hindi ako pwede umalis.

"I said get in," ulit pa ni Mama nang nakatayo pa rin ako sa labas ng sasakyan at hindi gumagalaw.

Hindi pa nagsisimula ang party. I can't leave yet. "But—"

"Vanessa…" My eyes widened nang marinig ko ang boses ni Papa sa loob. He's here? I thought nasa Acapulco siya?

Mabilis ko binuksan ang pinto at pumasok sa backseat. Hindi ko agad napansin na sasakyan pala ito ni Papa. Lumingon siya sa akin. Nasa driver seat siya wearing his black suit. He stared at me with so much contempt and disappointment.

"Tinakasan mo na naman ang mga bodyguard mo," Papa said, darkly glaring at me. Napalunok ako at hindi nakapagsalita. Iniwas ko sa kanya ang tingin, bago tumingin sa ibaba.

Nang pumasok na si Mama at naupo sa tabi niya ay nagsimula na siya magdrive. Ang lakas nang kabog ng dibdib ko. I can sense how they was trying so hard to remain calm.

"I-It's Gia's birthday," basag ko sa katahimikan. "Pa, I need to go back—"

"You already ruined her birthday." Mama angrily tossed her air. Nakita ko ang paghawak ni Papa sa kamay niya. "Ano pang babalikan mo roon? At bakit ka pa babalik? Para makipag-away?"

What?

Anong para makipag-away?

"Ma, I was only trying to finish what she started!" I protested to defend myself. "Hindi ako ang nagsimula!"

"Ilang beses mo na ba sinabi yan? Na hindi ikaw parati ang nagsisimula sa tuwing nakikipag-away ka?" Buntong-hininga ni Mama.

Bakit ba ayaw nila maniwala?

"Dahil hindi naman talaga ako ang nagsimula ng away! She pulled my hair, Ma! I won't go down without a fight so I returned the favor!" I reasoned out, my voice resembling that of a high pitched.

It was not my fault!

Nakita niya ako na sinabunutan ang babae na iyon at sinampal pa nang dalawang beses. Pero nakita niya ba ang ginawa sa akin?

"Kung hindi ka sana tumakas para pumunta roon, hindi mangyayari iyon," she argued. "Hindi ba't sinabi ko na sayo na umuwi ka nang maaga ngayon?"

"It's Gia's birthday nga!"

Nilingon ako ni Mama at mariing tinitigan. "At hindi mo man lang sinabi sa amin?" she shot back. "Nakalimutan mo ba na mga magulang mo kami?"

"E, hindi niyo naman kasi ako papayagan!" I shouted, pilit nilalabanan ang mga tingin niya. "It's the same speech every time, Ma. I say I'm going out, you and Papa say no — so bakit pa ako magpapaalam?"

Bakit ba ang hirap nila kausap? Alin ba kasi ang hindi nila maintindihan? Hindi nila ako papayagan kaya ako tumakas. That's it!

"Wag mong pagtaasan ng boses ang Mama mo, Vanessa," maawtoridad na wika ni Papa, may banta na sa tono nito.

Itinikom ko agad ang bibig ko.

"You're getting worse," Mama said in a defeated tone, sighing.

Bahagyang umawang ang bibig ko. "G-Getting what?" I said in disbelief. Her choice of words pained me. "Ma, I was just a teenager trying to have some fun! Can't you understand that?" I closed my eyes and bit my lower lip. Hindi ko na naman napigilan ang hindi sumigaw.

Growing up in a liberated country and living in a household that really value Filipino culture and tradition at the same time, mahihirapan talaga sila intindihin ako.

Matagal ako tinitigan ni Mama. Para bang kinikilala kung ako ba talaga ito. Umiling-iling siya tapos ay umayos ng upo. Narinig ko pa ang pagbuntong-hininga niya dahilan para mapayuko ako.

"Hindi ka na marunong sumunod… Ang mga gusto mo na lang ang ginagawa mo. Hindi mo iniisip ang mararamdaman namin ng Papa mo. Hindi mo rin iniisip na sa tuwing tumatakas ka ay nag-aalala kami kung saan ka pumupunta, kung ligtas ka ba — hindi mo na kami iniisip."

Mabilis ang hininga ko habang pinapakinggan si Mama. Hindi siya sumisigaw pero sobrang dama ko ang bawat salita niya.

"Habang patagal nang patagal—" she stopped, cutting her own sentence at nagpakawala muli ng buntong-hininga. "Vanessa, lahat ng meron ka ngayon, alam mong lahat yan wala ako noon." Mahina lang ang pagkakasabi niya pero dinig na dinig ko.

Napalunok ako. When it comes to this topic, about Mama's life way back, naiiyak ako. Papa told me everything about her. How they met, her life before he came, and all the sacrifices she made for her family.

"Kaya ka siguro lumaking ganyan kasi binigay ko lahat," mabagal na sabi niya. I felt the tears come to my eyes. "You have been spoiled too much. Sobra ka na — at kasalanan ko yan."

My heart dropped. Maging si Papa ay nagulat rin sa binitawan ni Mama na salita. I wanted to speak up at sabihin sa kanya na hindi. Hindi niya kasalanan na ganito ako, na hindi siya nagkukulang ng paalala at pangaral sa akin. Na kahit pa nga madalas kami kung mag-away, hindi man lang noon nababawasan ang pagmamahal ko sa kanya.

Mas pinili ko na lamang ang wag na sumagot pa. I turned my gaze to the window and watched the city light na nadadaanan namin.

Am I too much?

"Simang…"

Muli kong ibinalik ang tingin sa unahan nang marinig ang pangalan ni Simang, ang isa sa caretaker ng bahay namin sa Pilipinas. Hawak ni Mama ang cellphone niya.

"Uuwi si Vanessa," Mama said. I looked at her back confused. Uuwi ako? Bakit ako uuwi? "Ipapadala ko agad ang mga kakailanganin sa school para sa paglipat niya. Dalhin mo kay Gabbi... siya na ang bahala roon."

I gasped. Kusang huminto ang mga luha na bumabagsak galing sa mga mata ko. It felt like the world stopped revolving. I blinked several times. Parang isang bomba ang sinabi ni Mama.

"M-Ma... anong sinasabi mo?" I asked panicking.

Hindi ako sinagot ni Mama. Even Papa, hindi rin nagsalita. Para bang inaasahan na niya talaga iyon.

Kunwari akong natawa. "Kakailanganin ko para sa paglipat ko ng school? Paglipat ng school?!"

They were remained silent kaya mas lalong lumakas ang kumabog ang dibdib ko. Hindi ko nagugustuhan ang pananahimik nila. Dapat ay pinapagalitan nila ako. Pero heto sila, hindi nagsasalita, tahimik at walang reaksyon.

"Ma, Answer me!" I snapped loudly. "A-Anong sinasabi mo... anong ibig mong sabihin na uuwi ako at kakailanganin ko sa paglipat?"

"Sa Buenavista ka na mag-aral," she casually said. 

My eyes widened. Sa Buenavista — what?!

"Ipapatapon niyo ako sa Buenavista?!"

Was she serious?!

"You leave us no choice," anas ni Papa, hindi man lang niya ako nilingon.

Para akong nabingi sandali.

I shook my head violently. "No! No, no. Nagbibiro lang kayo," sigurado kong sabi. "Galit lang kayo kaya nasasabi niyo yan. Tinatakot niyo lang ako."

Tama. Tinatakot lang nila ako. Hindi nila tototohanin iyon. Sinabi na rin nila noon, na kapag hindi namin nila Frieda at Sydney tinigilan ang pagpunta sa bar ay hihinto na ako sa pag-aaral. Pero hanggang ngayon, nag-aaral pa rin ako.

"Hindi ka namin tinatakot. Nakapag-book na kami flight para sayo."

My eyes widened again. Seryoso talaga sila?!

"No," mabilis kung tutol kay Mama. Sunod-sunod ang naging pag-iling ko. "You can't do this to me, Ma."

"She can," kalmadong ani Papa.

"I'm not going anywhere, Pa!" I spat.

"Vanessa—"

"I said no, Papa!"

"Hindi ba't ilang beses ka na namin pinagsabihan?" Ayan na naman ang tono ni Mama na hindi naman sumisigaw, pero kakabahan ka talaga. "Ilang beses ka na rin namin pinagbigyan at sobrang-sobra na talaga. Sa ayaw mo man o sa gusto, uuwi ka ng Buenavista at doon ka magpapatulong ng pag-aaral mo."

Muli akong umiling nang umiling. Tears rolled down to my cheeks.

"Mama..." I cried.

Kung hindi pa sila lumabas ay hindi ko malalaman na nakahinto na pala ang sasakyan at naka-uwi na kami.

Hindi nila pwede gawin 'to!

I immediately pushed the door beside me at patakbong sumunod sa kanila.

Kumapit ako sa braso ni Mama.

"Don't do this." I begged in crying. My lips parted when she ignored me, and started walking away. Pumasok siya sa loob kasunod si Papa. Hindi ako makapaniwalang hinabol sila ng tingin.

"Ma!" I screamed trying to call her pero hindi man lang siya lumingon. I wiped away my tears at nagmadaling pumasok sa loob.

I saw Mamu in our living room standing in front of them. Her eyes landed on me and quickly walked over to me. "What is happening?" she asked, pulling my body further into her. "Sshh... don't cry baby." She whispered softly in my ear while gently stroking my hair in a comforting way. "Why are you crying?"

"D-Dadalhin nila ako... sa B-Buenavista," I explained, unable to make sense of my current emotion. "Mamu, please no," I paused, beginning to choke up.

"M-Mamu please, tell them! Tell them na dito lang ako. Ayoko umalis. Dito lang ako, please..."

Kahit si Mamu ay nagulat. Napahinto siya sa paghagod ng buhok ko at dahan-dahan siyang humiwalay sa akin. Humarap siya kay Papa. "Drix—"

"Mom, do not meddle," matigas na putol ni Papa.

Natahimik si Mamu kaya mas lumakas lalo ang pag-iyak ko dahil kahit siya ay walang magagawa.

"She bullied her classmates and schoolmates, she escaped from her bodyguards, she skipped her classes and failed to turn up to her lessons. Kapag wala naman kami rito sa bahay ay nagpapatapon siya ng party. Wala na rin siyang pinapakinggan sa amin ng Mama niya — at ngayon, nakipag-away na naman!" Papa's face turned to cold stone in a matter of seconds, scaring me more than so ever. Itinuro niya ako. "Paano magtitino yang bata na yan, kung parati nalang natin pagbibigyan?" he asked, his voice getting much louder now.

"Kaya ipapatapon niyo ako sa Buenavista?!" I sarcastically fired back, umiiyak pa rin. "Really, Papa? Sa Buenavista talaga?!"

Don't get me wrong. Wala naman akong issue sa Buenavista, e. Katunayan pa nga nito, tuwing pasko, naging tradisyon na namin na umuwi roon. Mama grew up there. The town has been champion in air quality initiatives that further implied when in won the title Clean Air Town Award last Christmas, given by the Clean Air Movement Philippine — at marami pang ibang award. Pero ayoko roon! Dito ang buhay ko sa Manhattan!

"Drix, sobra naman ata ang parusa niyo," Mamu sneered, inaalu ako. "Makakaya niyo ba na malayo sa inyo ang anak niyo?"

"Hindi ako aalis." Paninindigan ko.

Naihilamos ni Papa ang mga palad niya sa mukha at saka ako tinitigan. Napabuntong-hininga siya.

"Look Van, listen to me. I don't want to do this — kami ng Mama mo, hindi rin namin ito gusto." Papa admitted in a much softer tone now.

"Ayaw niyo, ayaw ko rin! Bakit niyo pa ako dadalhin doon?!" I shouted, galit na galit na talaga.

"Dahil iyon ang kailangan mo," Mama soft and gentle replied, in turned, only angry me more. "Dinidisiplina ka namin at hindi pinaparusahan—"

"Bakit, hindi niyo na ba ako kayang disiplinahin dito?" I desperately asked. Napaawang sila tatlo nila Mamu at hindi nakapag-salita.

Tinalikuran ko na sila. Patakbo akong umakyat sa hagdan hanggang sa makarating ako sa kwarto ko. Ini-lock ko iyon at doon ako nagwala nang nagwala at umiyak nang umiyak. Lahat ng mahahawakan ko ay ibinabato ko hanggang sa masira, madurog o mabasag ito. Itinumba ko rin ang study table at bookshelves ko.

This is bullshit! I really can't believe my parents would do this to me. For fuck's sake, I'm their daughter!

Kailangan ba talaga nila ako dalhin doon para lang disiplinahin? Ganoon na ba ako kasamang anak sa mata nila? Narito sila! Kung gusto nila ako disiplinahin, dito dapat! Dito dapat kasi narito sila — sila na mga magulang ko. Kung dadalhin nila ako roon, sinong didisiplina sa akin doon?

Walang tigil ang pag-iyak ko. Umaasa na maaawa sila sa akin at babawiin ang sinabi nila pero hinayaan lang nila ako. Hindi ko na nga namalayan na nakatulog na pala ako.

The morning sun poured selfishly through the parted curtains and penetrated straight through my closed eyelids, giving me no option but to cautiously peel them open.

Nang maalala ang lahat na nangyari kagabi, gusto ko na naman umiyak.

I loathed them!

Mabigat ang loob ko na bumagon at marahas na inalis ang heels na suot-suot ko pa rin. Malakas ko iyon ibinato sa pinto at saka tinungo ang banyo para ayusin ang sarili.

I was still wearing my dress last night. Hindi ko pa nakaka-usap si Frieda at Sydney kung ano na ang nangyari sa party ni Gia matapos ko umalis. Sobrang nakakahiya ang ginawang pagsundo sa akin ni Mama roon. Ano na lang ang sasabihin ng mga naroon? Siguradong ako na ang usap-usap ngayon.

I undressed myself at inilagay ang sarili sa bathtub. The familiar sting formed behind my eyes. I breathed out at tumingin sa itaas. Isang oras ang itinagal ko sa pagbabad bago umahon.

Nang makalabas ako roon ay nilagpasan ko ang mga nagkalat sa sahig na parang wala lang ang mga iyon at nagbihis na. Hinanap ko ang purse na ginamit ko kagabi para kunin ang cellphone ko, ngunit napahinto ako nang napagtanto na naiwan ko nga pala iyon sa sasakyan ni Papa.

I was about to open my door para bumaba na nang bumukas iyon. Nakatayo roon si Mama, nasa likuran niya si Rosa, ang yaya ko.

Mama's brown eyes met mine. "Kagigising mo lang?" she asked me, finally breached the threshold and took a step towards me.

I offered her a weak smile as a response. "Si Mamu?" pag-iiba ko.

"Nasa garden," she quietly soothed. "Kumain ka na sa baba."

Tumango ako at nagsimula na maglakad palabas.

"Rosa, halika rito," tawag ni Mama. Magkatapat kami ni Rosa sa labas ng pinto kaya nagkatinginan kami. "Tulungan mo ako mag-impake ng mga damit ni Vanessa."

Tinitigan ako ni Rosa ng ilang segundo, bago tumingin sa nakatalikod na si Mama at muling ibinalik ang tingin sa akin. "Sige, Ma'am," she replied, although the slight waver in her voice betrayed her fake agreement.

Pumihit ako paharap kay Mama. Nakatalikod pa rin siya. Isa-isa niyang pinupulot ang mga nagkalat sa sahig at inilalagay iyon sa tabi.

"Ma..." tawag ko, naiiyak na naman. Hindi na ba talaga magbabago ang isip nila? Talaga bang dadalhin nila ako sa Buenavista?

Bahagya akong nilingon ni Mama. Wala pa man akong sinasabi, pero parang alam na niya iyon.

"A-Ayaw ko umalis…" Tumulo ang luha ko kasabay ng pag-iling ko. "Ma, I'm begging. Don't do this. I will never quarrel or disobey you. Mag-aaral ako nang mabuti rito—"

"Our decision is final."