Novels by LoveInMist

"Bray" Sky says in a shaky voice. "I think you need to see this"I glance up from the floor, curious as to why Sky sounds so timorous. He was staring at the newspaper, anxiousness clear on his face. Mikki looks up too, cocking her head. I could smell curiosity radiate off her; it filled the air with a musky odour, one which made my nose wrinkle."What?" Bray asks taking the newspaper from Sky's hands. His eyes scan over that paper but his face stays blank. Bray lifts his head after a minute and looks at Mikki. "Go get the rest of the pack, hurry"Mikki bolts from the room, leaving me sitting in front of the scrabble board alone. I glance towards her letters, debating whether or not too look at them, I mean it's not like knowing her letters will help me, but it'd waste time while she rounded up the others. I reach for them, a cheeky smile on my face but I hear Vic chuckle. "Cheater" he comments but says nothing more.

Darkness falls over the mountain, shadows form over the snow and around trees, stretching towards us as we all lay huddled in the snow. We'd been wresting for over an hour -I'd decided that it looked too fun not to join so I'd shifted and tackled Christian when his back was turn. Despite the night settling in, I could see everyone easily, my wolf eyes sharp as a normal wolves would be. Wind blew against my side but I barely noticed with my think pelt keeping me warm. Ally and Tori lye in the pile, still toying with each other like puppy's too awake to sleep but too tied to run around. Christian lay on his back, pawing the air as if could catch the thousands of stars dotting the sky. Mikki rests next to Christian; her eyes closed but awake as she listened to the forest sigh and shiver in the wind. Ember lay a few meters away, watching the forest with restless eyes, she shifted every few minutes, unable to get comfortable. Ash's shoulder burns against mine, his skin searing as it tou

"Just do it" Ash says in voice that is a bit static-y and gruff. I glance at Ash, seeing his sly grin. "Just watch" He tells me and casts a glance toward Christian who was grumbling in the doorway. Christian was pouting and glaring at the floor like it had done something to offend him."This is humiliating" Christian complains and turns around. His face controls in surprise then disbelief. "You're recording this!" Christian then accuses."Yeah, I got to show everyone. Now hurry up," Ash laughs, the edge of impatient lacing his words.Christian glares at the camera then I see him step onto the table, his shoulder slump in defeat. "Is there anything else I can do? Please?" Christian begs glancing around at the curious faces looking at him from around the busy food court. Behind him a lady scowls at Christians back before stalking away."No way" The camera shakes slightly then zooms into Christian's hum

My muscles tense, and my claws dig into the ice. The smell of male wolf fills my nose as I watch the dark grey wolf in front of me slowly stalking. I snarl, my blood running hot and fast in my veins. The wolf lunges forward but I jump aside, my muscles working smoothly so that I was well out of the way by the time the wolf lands.Fast and agile, I turn on the wolf, pouncing onto his shoulder. He stumbles, ankles tripping in the cold snow. Christian's muscles tense under my paws and he turns to snap at me with sharp bark. I bite mockingly at his face before jumping away from him, my weight shifting on my legs like a dancer with ballet moves.Ice clings to my fur, tickling my skin as I move around Christian slowly, stalking him like he was prey. My ear flick towards the sound of something approaching but I don't remove my eyes from the grey wolf.Christian growls, hair raising alone his back and shoulders. His paws sank into the snow silently as we move around each other, his muscles bu

Suddenly the door swings open and light floods over us, exposing us to its harsh glare. We look up startled, Ash growling slightly at the person, still pinning me to the bed with a hand on my stomach. "I'm stealing your girl for 10 minutes, Ash. Irana, I need you" Ember says unfazed despite what was obviously about to happen. I wanted to tell her to go away -using less kind words though. Instead I remove Ash's hand (which he doesn't reject to ....much....) and slide off the bed. I swipe one of Ash's shirts from the floor, ignoring Ash dejected growls. In the hallway I pull the shirt over my head, hoping the shirt wasn't dirty. "Yeah?" I mutter, still irritated that we'd been distracted. "I don't know what I should do" she whispers, making her way to her bedroom. Once inside she looks at me, something haunting her expression. "I want to stay but....You don't know what happened to my sister, do you?" I shake my head, not wanting to talk in case I started yelling at her for annoying me

Suddenly the door swings open and light floods over us, exposing us to its harsh glare. We look up startled, Ash growling slightly at the person, still pinning me to the bed with a hand on my stomach. "I'm stealing your girl for 10 minutes, Ash. Irana, I need you" Ember says unfazed despite what was obviously about to happen.I wanted to tell her to go away -using less kind words though. Instead I remove Ash's hand (which he doesn't reject to ....much....) and slide off the bed. I swipe one of Ash's shirts from the floor, ignoring Ash dejected growls. In the hallway I pull the shirt over my head, hoping the shirt wasn't dirty. "Yeah?" I mutter, still irritated that we'd been distracted."I don't know what I should do" she whispers, making her way to her bedroom. Once inside she looks at me, something haunting her expression. "I want to stay but....You don't know what happened to my sister, do you?"I shake my head, not wanting to talk in case I started

Kasunod si Sergeant Precilla Williams ay naglakad si Louise palabas ng Christian IX's Palace, sa opisina ng kanyang Lolo. Ang dahilan ng biglaang pag-uwi ng Lolo niya ay tungkol sa kanya. Ipapakilala na raw siya nito mamayang gabi sa publiko.Hindi niya iyon inaasahan. Alam naman niya na mangyayari iyon pero hindi niya inaasahan mapapaaga. Ang alam niya kasi ay pag-uwi pa ng kanyang Ina rito sa Denmark magaganap ang pagpapakilala na isa rin siyang Prinsesa—at hindi pa ngayon.Pagkababa niya ng hagdan ay agad niyang nilakad ang pasilyo papunta sa kanyang silid. Naroon ang Lieutenant Commander, tuwid na tuwid na nakatayo. His eyes bore into her, pagkatapos ay yumuko. His masculine scent reached her nose nang tumapat siya rito."Tingnan mo kasi siya as a David, iyong ordinary David, and not David as your Body Guard."Biglang sumagi sa isip niya ang sinabi ni Faith kahapon."Do you need anything, Your Highness?" Lieutenant Commander asked her softly.She quickly composed herself. "Nothing

"Your body guard is a whole snack, Louise! Isn't he an eye candy?" Yella giggled, and sat down beside her."Hindi ko alam." Louise thought were converged on Lieutenant Commander David Nielsen and his attitude towards her. Mabait sa kanya ang Lieutenant Commander. Bukod kay Marco, Alec at Charlie, komportable rin siya sa Lieutenant Commander. Hindi siya naiilang dito at magaan ang pakiramdam. Dahil siguro may dugo rin itong Pilipino? Basta hindi niya alam."Tingnan mo kasi siya as a David, iyong ordinary David, and not David as your Body Guard." Tawa ni Faith sa harapan ng lababo, naghuhugas ng kinainan nila. "Ewan ko na lang kung hindi ka ma-fall sa kanya."David as an ordinary, and not David as the Lieutenant Commander who works for them. . .An unknown reason sent an inner warmth spreading through Louise, igniting across every part of her body. It felt simultaneously, peculiar and wonderful, a feeling so dated and unfamiliar she haven't even known.Napalunok siya nang may kung ano'n

Nakakabingi ang katahimikan sa buong paligid. Nasa pwesto na ang lahat. Ang hudyad na pagsabog na lang doon sa likod ang hinihintay nila para sumugod mula rito sa harapan at pasukin ang loob.Napatingin si Louise sa babaeng nasa kabila ni Lieutenant Commande. May hawak-hawak itong shotgun. Bilog na bilog ang buwan ngayon at ito rin ang nagbibigay ilaw sa kanila para makita ang isa't-isa. Natatakpan man ang ilong at bibig ng babae ng itim na tela, at tanging mga mata at mahahabang mga pilik lang ang nakikita niya ay alam niyang si Yella iyon.Kung wala ang Lieutenant Commander na siyang nagiging harang sa pagitan nilang dalawa, at kung sakaling lumingon si Yella sa kanya, kahit na may takip din ang ilong at bibig niya ay makikilala siya ng kaibigan niya dahil sa grupo nila, siya lamang ang may asul na mga mata.Louise sighted heavily as she prepared herself to explain to her best friend after this mission."David," she whispered, tentatively stepping towards the Lieutenant Commander. "

"Prinsesa ka," Marco said.Louise couldn't tell if it was a statement or a question, it sounded like a bit of both.Tumango si Louise.Sinabi niya ang lahat kay Marco. Simula roon sa umuwi siya ng bahay nila noong araw na malaman nila na wala na si Lorenzo, ang narinig niya ng araw din na iyon sa kanyang Ina at sa Hari, ang pag-amin ng kanyang Ina ng katotohanan, ang pag-alis nila pagkatapos pumunta ng grupo nila sa Laguna, at ang pagdating nila roon sa Denmark."Prinsesa ka," Marco said, again. He sounded dazed, like he had just woken up from a rather strange dream and he wasn't quite sure what to make of it.Muli, tumango si Louise.Marco was quiet for a few as he was in his own thoughts. "E, yang kasama mo, ano yan, Prinsipe?" Inginuso nito ang Lieutenant Commander na nakaupo sa mahabang couch, nakatingin sa kanila rito sa ibaba ng hagdan."Hindi. Lieutenant Commander yan ng Danish Navy at Navy SEAL. Bantay ko," sagot niya."Isa lang ang bantay mo?"Kung puwede nga na isang lang an

"Your Highness. . ."Nilingon ni Louise ang Lieutenant Commander sa likod. Kapapasok lang nila rito sa bahay na inuupuahan nila noon. Ang bahay na ito ay binili na ng kanyang Lolo sa may-ari nito bago sila umalis. Dito siya lumaki kaya gusto ng Lolo niya na kapag uuwi siya rito ay makikita niya pa rin ang bahay na kinalakihan."Louise," she immediately corrected him. Ayaw niyang maging pormal ito ngayon. Wala sila Denmark. Ayos lang naman iyon, di ba? "Just Louise."Lieutenant Commander David Nielsen stared at her for a moment, and then nodded. "Anong oras tayo pupunta sa boyfriend mo?"She blinked at him. "Ha?" Of course she heart it clearly, hindi niya lang alam ang isasagot. She was pretty sure na bantay sarado siya nito dahil iyon ang ibinilin ni Yasmin sa Lieutenant Commander kahapon. Hindi raw siya puwede umalis nang hindi ito kasama.Dapat ba niya sabihin dito ang totoong dahilan kung bakit silang dalawa narito?Hindi puwede. Nasa rule iyon ng samahan nila. Kailan man ay hindi

"Danish royals don't reveal a new baby's name until her or his christening ceremony. Danish are also traditional baby naming ceremonies."Kailangan niya umuwi ng Pilipinas. Iyan ang paulit-ulit na tumatakbo sa isipan ni Louise bahang nandito siya sa kanyang Etiquette Class kay Miss Anna.Hindi niya magawang mag-focus sa mga itinuturo ng kanyang guro dahil sa kaiisip sa mga kaibigan niya na sasabak sa misyon. Hindi niya hahayaan na pumunta sa misyon ang mga iyon na wala siya. Kailangan niyang umuwi."When Prince Octavio and Princess Victoria of Denmark welcomed a baby daughter in 1990, they followed this protocol and announced her name to be Olga Marguerite Francoise Marie during her christening service," pagpapatuloy ni Miss Anna.Alam ni Louise sa sarili niyang nangako siya sa kanyang Ina na hindi na babalik pa sa samahan nila. Oo, gagawin niya iyon. Pero hindi niya basta puwede pabayaan na lang ang mga kaibigan. Kailangan niya umuwi ng Pilipinas. Kailangan siya ng mga kaibigan niya.

“I'm fine,” I said, smiling lightly at Sydney. Mataman niya akong tinitigan. I almost slapped myself for believing that she wouldn't know a fake smile on me.“Van,” she called me softly.“Trust me, I'm fine.” I smiled again bigger this time.“Van, I'm your best friend. Don't think that I'm one of those people that will believe the 'I'm fine' shit of yours,” she said sternly.I shook my head, laughing lightly before climbing out of my bed. Pinasadahan ko ng mga daliri sa kabilang kamay ang buhok ko. Ang mga kabila ko namang kamay ay hawak ang cellphone ko.Humarap ako sa balcony ng kuwarto at nilanghap ang amoy ng Ilang-Ilang sa labas. Eto lang siguro ang ikinatutuwa ko rito sa Buenavista, ang preskong hangin.“Tell me,” Sydney demanded.“Tell you what? There's nothing to say,” tanggi ko.Ang totoo, tinawagan ko talaga siya para kahit paano naman ay gumaan ang pakiramdam ko. Si Nixon ang una kong tinawagan pero n

"Magkasama ba kayo ni Iñaki kagabi?"I immediately turned towards Bea's voice. "H-Ha?"Mula sa gilid ko ay nakita kong napahinto si Dina sa pagpasok ng walis sa broom box at tumingin sa akin."Parang nakita kita kagabi kasama ni Iñaki."Kinakabahan kong binuksan ang basurahan at tinapon ang basura ko. "N-Nasa bahay lang ako." I mumbled, not making eye contact."Akala ko ikaw," bulalas niya, mahinang natawa. "Nakita ko kasi si Iñaki bago ko isarado ang tindahan namin. Bumaba siya ng isang sasakyan, may kasama siyang babae. Hindi naman si Alva yun dahil mahaba ang buhok."Tindahan?Ang sinasabi niya bang tindahan ay ang nasa kabila nitong school?Umalis na si Bea pagkatapos itapon ang basura niyang papel. Hanggang sa maka-upo siya sa upuan niya ay nakatingin pa rin ako sa kanya. Siguro naman ay naniniwala siyang hindi ako ang nakita niya kagabi, di ba?Bumalik na rin ako sa upuan ko. Nilingon ko si Iñaki

Bored na bored akong pinapakinggan ang sermon ni Mama ngayon tungkol sa pagtakas ko ng kotse. Nasa ibabaw ng unan ang cellphone ko habang naka-loudspeaker ito at hinihintay na matapos ang sermon.Sanay na ako sa ganito. Sa Manhattan, pagkakatapos namin kumain ng dinner ay walang mintis iyon at sesermunan na niya ako. Kung hindi pa ako tatakbo paakyat ng kuwarto ko at isasarado iyon, o kaya naman kung hindi pa siya aawatin ni Papa ay hindi pa siya titigil.Nang sa tingin ko ay wala pa siyang balak huminto ay pinutol ko na ang tawag. Nag-ring iyon agad wala pang isang minuto ngunit hindi ko na sinagot. Sa ikalawang pagkakataon, nang mag-ring ulit ay pinindot ko na ang decline button.Nagpakawala ako ng malim na buntong-hininga at humiga sa kama. Ipinikit ko ang mga mata ko. Hindi pa ako tuluyan nilalamon ng antok nang may kumatok sa pintuan ng kuwarto, mula sa labas ay tinatawag ako ni Rosa.“I'm sleeping, Rosa!” I shouted before throwing my comfort

“Masaya naman ang magtanim,” pag-uulit ni Dina, kinokombinsi talaga ako. Heto na naman siya sa masaya niya.“Of course, masaya talaga ang magtanim,” I sarcastically told her.Padabog kong kinuha ang backpack ko at sinukbit iyon. Nagmartsa ako palabas ng classroom at nilagpasan siya. Last period na namin ngayong hapon at pupunta raw kami roon sa garden ng school para mag-gamas ng mga damo, magtanim, at gumawa ng bakod sa mga tanim. My God, bakit kasi hindi na lang mag-discuss? Kailan pa naging related ang subject na Filipino sa pagtatanim at pag-gagamas ng mga damo?Pagdating namin sa likod ng school ay hindi lang ang mga kaklase namin ang nandoon. Halos lahat ata ng section sa taas ay kasama, pati na ang dalawa pang teacher, isa roon si Mrs. Pascual.I looked around, not quite sure to expect. Sa right side ko ay nakita ko roon ang mga tanim na gulay, may mga bunga na rin iyon. Sa likod ko naman ay may kulungan ng kuneho, sa loob no'n ay

I crept down the stairs, praying I'd be able to make it out without being seen by Rosa, Simang or Kaloy. Kung hindi pa ako aalis ngayon ay aabutan na ako ni Dina at Moana rito—Sigurado akong maglalakad na naman kami.The moment I got downstairs, mula sa kusina ay dinig na dinig ko ang ginagawa ni Rosa roon. I slowly opened the front door to get out.Tumingin ako sa magkabila kong gilid, bago patakbong pumunta sa gate at binuksan iyon. Patakbo rin akong bumalik habang mahigpit ang hawak sa susi ng isa sa sasakyan namin na itinakas ko mula kay Kaloy.Lumingon ako sa likod ko para tingnan kung may lalabas mula sa loob ng bahay. Nang makita na wala naman ay dali-dali kong binuksan ang kotse at pumasok doon.I grinned in relief and started the engine. Mabilis akong nag-drive na ako palabas.Magpapahatid sana ako ngayon. Kaya lamang ay narinig kong nag-uusap si Papa

My phone vibrated. I opened one eye and picked it up. “What?” I mumbled sleepily. Who was calling me now; did they not understand the importance of sleeping for me?“Oh my gosh, Vanessa!” Sydney shouted.“Sydney, how many times did I tell you not to interrupt me in my sleep?” iritableng ungol ko.“Sorry!” she enthusiastically said. “I just wanna say the good news — we got out couple of hours ago!”Kusang bumukas ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. “R-Really?” tanong ko pa, tila nagising ang diwa. “That's great!” I said, feeling relieved.I was a terrible best friend and girlfriend. Wala man lang akong nagawa para mas napabilis ang paglabas nila roon kasi narito ako, malayo sa kanila.“Open your camera,” she commanded me, at mabilis ko naman iyon ginawa.

Para akong tanga na nakangiti. Hindi ko alam kung bakit, kung ano ang dahilan, at kung para saan—basta masaya ako. . .para akong nakalutang sa mga sandaling iyon. Kahit nga ang mahabang traffic na kinaiinisan ko ay hindi ko man lang naramdaman. I was like an idiot, enjoying the moment while driving at home.Pero napawi ang mga ngiti ko nang pagpasok ko sa gate ay nakita ko na roon na ang mga sasakyan ng mga kapatid ko at nakaparada. Mukhang nandito na silang lahat at ako na lamang ang wala.Lumabas ako ng sasakyan ko at nagmadaling naglakad papasok sa loob ng bahay. Dumeritso ako sa kusina at doon ko naabutan ang mga kapatid ko, pati na rin si Daddy na nagsisimula pa lang na kumain."Oh, I hate traffic," pagdadahilan ko at nginitian sila. "Late na ba ako?" Hinila ko ang upuan na katabi ni Dahlia at naupo roon.Habang naglalagay ako ng pagkain sa plato ko ay pinasadahan ko ng tingin si Rose, I eyed her cautiously. Bakit hindi pa siya nagsasalita? Kailangan na niya sab

“Babalik na ako ng Manila bukas,” he said, the word was almost whisper, like he didn't mean to blurt it out.Muntikan ko na makalimutan na hindi nga pala siya rito nakatira.“What about your business meeting na na-cancel kanina?”“Ipapaasikaso ko na lang siguro sa Assistantant ko.”May kung ano sa loob ko na nalungkot at biglang nawalan ng gana na ubusin ang kinakain ko. Gusto ko siyang tanungin kung kailan siya babalik dito o kung babalik pa ba siya, ngunit hindi ko iyon maisatinig.“Anong business ng pamilya mo?” Huli na nang magpagtanto ko na medyo hindi maganda ang dating ng tanong ko.The desert was served in front of us. Umakto siya na parang walang narinig, sinimulan na niya ang desert niya kaya hindi na ako nagtanong at nagsalita pang muli. Sinimulan ko na rin kainin ang desert ko.Nong akala ko ay hindi na niya sasagutin ang tanong ko, saka naman siya nagsalita. “My father is a shipping tycoon,” sabi niya. “But

“Dad naman. . .you know I have my own business to run, di ba? I can't work for you and Lily.”“Dad is not asking you to close your artsy store, Vera. Isang buwan lang naman ang hinihingi namin sa‘yo hanggang sa makabalik si Mrs. Pimentel.”Naabutan ko na nag-aalmusal sina Lily at Vera kinabukasan nang umaga kasama si Daddy nang bumaba ako.Pagkauwi ko kagabi ay naligo agad ako bago kumain ng dinner. Maaga rin ako nagpasya na matulog dahil pagod na pagod ang buo kong katawan pero ayaw naman makisama ng mga mata ko, hindi ako tinatamaan ng antok. Nakailang balikwas at bangon din ako para lamang pilitin ang sarili na makatulog. Kung kaya't tinanghali ako ng gising ngayon.“Good morning,” bati ko sa kanila.“Morning.” Sandali akong binalingan ni Lily. Tumango naman sa akin si Daddy bago muling humigop ng kanyang kape.“One month, Vera, just one month,” saad ni Daddy.Dramatikong pinaikot ni Vera ang kanyang mga mata. “Fine,

Wala na akong maintindihan sa mga sinasabi ni Rose, sa dami ng mga binitawan niyang salita ay naghalo-halo na ang lahat sa ulo ko at pakiramdam ko ay sasabog na. Sibayan pa ito ng isang matinding hangover, na hanggang ngayon ay nararamdaman ko pa rin.Hindi pa man tuluyang naipaparada ni Zico ang van sa parking lot ng presinto ay nakahanda na si Vera para sa pagbaba namin. Binuksan na niya ng bahagya ang pintuan, at saka naunang bumaba kasabay ng paghinto ni Zico.Dali-dali kaming sumunod kay Rose papasok sa loob. Ang tatlong pulis na naroon sa lobby ay napatayo pa nang makita kami at hinabol kami ng tingin. Agad naman naming nakita si Tita Ana na nakaupo sa waiting area habang nakatingin kay Daddy. Si Daddy naman ay naroon sa dulo, nakatalikod at may kausap mula sa cellphone nito.“Tita,” bati ni Lily sa Mama ni Aza at yumakap. “How's Aza? Mailalabas daw ba siya ngayon dito? Anong sabi ni Dad?” sunod-sunod na tanong niya.“N-Nandito kayong lahat?

Napahilot ako sa sintido ko habang bumababa ng sasakyan ni Felix. Napakasakit no'n at para bang hinahampas ng martilyo. Dalawang buwan na rin kasi noong huli akong uminom nang marami dahil masyado akong abala sa trabaho.“Hey, are you okay?” tanong ni Felix sa akin, bakas sa tono niya ang pag-aalala.Sunod-sunod akong tumango sa kanya. Iniharang ko ang kamay ko sa ere nang akma siyang lalapit sa akin para hawakan ako. “Yes, I am. Don't mind me,” pagsisinungaling ko.Tinitigan niya ako na para bang hindi naniniwala sa akin.Napanguso ako. “Medyo masakit lang ang ulo ko," sabi ko at nauna ng maglakad sa kanya. Pero sa laki ng mga hakbang niya ay naabutan niya ako. Pinagbuksan niya ako ng pintuan ng coffeeshop at pinaunang pumasok.I automatically greeted with the rich aroma of coffee and the quite sounds of people chatting from their tables.“Why don't you go take a seat before your head explodes.” Itinuro ni Felix ang bakanteng lamesa doon sa dulo, katabi ng bin

Having switched two hours ago from champagne to double vodka, I definitely began to feel the effects. Huminto ako sa paglalakad at humawak sa railings sa tabi ko para maibsan ang pagkahilo. "Miss, are you okay?" A deep voice interrupted from my left, startled me in the process. Nilingon ko siya at nginitian. I nodded my head; instantly feeling dizzy as I do so. "Liam, by the way," he said. I stared at him for a moment before replying, "Hyacinth." Tinitigan ko siya. He looked clean with a bit of bad boy aura. Muka siyang modelo ng mga underwear.