Chapter Four

"Freaking hell!" I yelled, waking up to an irritatingly bright sun. "Rosa, can you please close the curtain?! The sun is burning me!"

I pulled my comforter over my head and attempted to return back to a sleep. Pero kahit anong pilit ko ay hindi na ako makatulog. Tinatamaan ako ng sikat ng araw at naiinis ako roon.

I got up. My back slightly stiffed dahil sa biyahe kahapon. Uminat ako. I stood up, looking at the trees in front of my balcony and I realized, nasa Buenavista na nga pala ako.

Buenavista was like every other province you've ever seen in the movies. Malapit ito sa bundok at malapit din sa dagat.

I sighed.

8489.84 miles o 13662.69 kilometers ang layo ko rito mula sa Manhattan. It was only Thursday, wala pa akong isang araw rito, but it felt like I'd just survived a week of trauma.

Just then, there was a loud knock on my door. "Bebegirl, gising na!" Simang poked her head around my bedroom door and beamed at me. "Tumawag na si Madam Akiko. Kanina pa raw sila naghihintay sayo roon sa Hacienda."

I took a deep breaths in. "Give me 1 hour and 30 minutes to prepare," walang gana kong sabi.

Simang nodded, closing the door behind her.

Humarap ulit ako sa balcony. The slight smell of Ilang-Ilang lingering in the air from the trees attacking my nostril. Nakaka-relax iyon sa pakiramdam.

Ginawa ko na ang usual morning stretch ko. I needed to straighten my body out as my mind began to function considering I just woke up.

As I got to stretch my hips, naalala ko si Nixon. Sinabi ko sa kaniya na tatawagan ko siya agad kapag nakarating na ako rito. Pero mag aala-una na ng madaling araw kami dumating kanina. At dala ng sobrang pagod ay hindi ko na siya natawagan pa.

I immediately gave him a call. "Hi," bati ko sa kaniya.

"Babe!" he enthusiastically answered. I sight in relieved matapos marinig ang boses niya.

"Have you eaten?" I questioned, inipit ko ang cellphone sa balikat ko para ayusin ang buhok ko.

"Yes, babe. How about you?"

"I just woke up," I told him. Sumandal ako patalikod sa balcony. "What have you got planned tonight? Going out?"

"Theressa is having her annual back to school party. She invited me," he stated. I couldn't help but roll my eyes. Theressa? That copy cat. My God, lahat nalang talaga ay ginagaya niya sa akin.

Well, sigurado naman ako na mas maganda pa rin ang annual back to school party ko noong biyernes. Nasa Barcelona noon si Mama at Papa. Kaya I invited the whole school, cheerleaders, jocks, nerds, you name 'em.

"But I decided to stay at home. Eating junk food while talking to you for the whole night," he added.

I couldn't help but smile. "Where's our Penny?" I randomly asked. Penny is our dog. Tinuturing namin siya na anak. Binili namin siya 3 months ago. Noong isang araw, bago kami umalis ay ibinigay ko iyon sa kaniya.

"She's beside me, babe."

"Could I see her?"

"Of course, she missed you. How I wish we can be with you." I can heard the slight heartsick in his voice.

20 minutes pa kami nag-usap bago ako kumilos para ayusin ang sarili. Gustohin ko man mag-usap kami buong araw, hindi puwede. Bukod sa magkaiba ang oras namin, umaga rito at gabi naman doon ay kailangan ko rin pumunta sa Hacienda nila Tita Gabbi, Mama's bestfriend. Iyon ang paulit-ulit pinaalala sa akin ni Papa bago kami umalis ni Rosa. Pero pupunta ako roon hindi lang dahil inutos nila.

Kailangan ko rin pumunta roon para humingi ng tulong kay Tita Gabbi para makabalik ako ng Manhattan. Alam kong siya lang ang makakatulong sa akin. Mama can't resist her. Nakikinig si Mama sa kaniya.

Quickly, I undressed myself and got into the shower. Once I was done washing my hair with my favorite shampoo, I scrubbed my myself.

About one hour later, I was out of the shower and standing in front of my wardrobe, dressing myself in a yellow fitted long sleeve structured rib crop and tall black vinyl pants paired it with closed toe boots and a black bucket hat.

I looked myself at the mirror, grinning at my reflection, feeling satisfied.

I raced down the stairs lead to the living room, which was empty. "Rosa?"

I walked to the door leading to the kitchen, pero wala rin si Rosa. Pumunta ako sa laundry room para tingnan kung naglalaba siya. Wala pa rin. Wala sa pool at sa garden. Malilibot ko na ang buong bahay pero hindi ko pa rin siya makita.

"Simang!" I shouted to call her. Malapit na ako mainis.

Nagmamadaling bumaba si Simang mula sa taas. May tuwalya sa balikat nang humurap sa akin. 

I arched my brow. "Where's Rosa?"

"Namalengke, bebegirl. Baka pauwi na rin hintayin—"

"No need," I cut her off. Ayoko sa lahat ay iyong pinaghihintay ako.

Naglakad na ako palabas. Nakita ko si Kaloy nakatayo sa tabi ng van. Nang makita niya ako ay dali-dali niya akong pinag-buksan ng pinto.

I took a selfie and posted it on my I* habang nagda-drive siya. Binuksan ko rin ang F******k account ko. My eyes widened nang makitang tadtad iyon ng mga message mula sa mga kakilala ko. Tinatanong nila kung bakit biglaan ang pag-alis ko at kung may kinalaman ba raw ang nangyari sa party ni Gia, isa na roon si Theressa. Hindi ko sila sinagot. Ang nireplyan ko lang ay ang message kagabi ni Frieda at Sydney kung narito na raw ba ako.

About 15 minutes later, Kaloy was parked the car at the bottom of a long pebble stone driveway, line with the palm tree. Sa dulo ng driveway, naroon nakatayo ang mansion na may malaking fountain sa harap nito.

Lumabas si Kaloy sa driver seat at pinagbuksan ako ng pinto. The hot and blazing Buenavista sun burning down on my skin.

"Van!"

I looked around. I saw Moana and Dina running towards me. I didn't even have a chance to speak because I was pulled into a group hug.

"Ang buhok ko!" I shouted, pilit kumakawala sa mga yakap nila.

"Namiss ka namin," Moana commented.

"I know, I know," inis kong sabi. "Bitaw na! Nagugulo ang buhok ko."

"Ayos lang yan. Maganda ka pa rin naman!" Dina said, as the two of them finally pulled away.

I rolled my eyes and fell into a step as we made our way into Acosta's Mansion.

Moana and Dina were my friends. Best friend ni Mama ang Mommy ni Dina, si Tita Gabbi. Best friend naman ni Papa si Tita Akiko, Moana's Mom, while Moana's Dad, Tito Jayvee, schoolmate ni Tita Gabbi at Mama noong high school sila.

Dina was around 5'4 and had long hair reached her waist in wavy locks that matched to her sun-kissed skin and to her love heart shaped lips curve in the right places. At first glance you wouldn't though sobrang bait niya. Halos lahat ng tao, ang first impression sa kaniya ay maldita.

Moana was the exact opposite. She was around 5'6, sported a wavy black bob hair just below her chin. She had a pair of silver braces, glued to her otherwise straight teeth and wearing a think eyeglasses. However, hindi siya iyong tipo na nabu-bully. Everyone around here loves her.

"Anong ginagawa niyo rito?" I asked them. Nasa school sila dapat, 'di ba?

"Van," Dina paused dramatically. "Dito ako nakatira. We owned this so why I wouldn't be here?"

Gusto ko hilahin ang buhok niya sa naging sagot niya. "What I was trying to say, aren't you supposed to be at school?"

"Isang linggo na kami walang pasok simula noong August 30 hanggang ngayon," ani Moana habang inaayos ang salamin niya. "Simula September 1 ay District Meet. Katatapos lang kahapon. Pero bukas ay may pasok na."

"At noong August 30?"

"Hindi mo alam kung anong meron sa August 30?" Dina frowned at me.

"She was born and raised in America, Dina. Hindi niya syempre alam."

"Kahit na! 1/4 ng dugo niya ay Pilipino, Moana. Dapat ay alam niya ang bagay na iyon," Dina replied, shooting me an annoyed look.

"Hindi naman kasi nila pinag-aaralan iyon doon."

"Moana, given na ang hindi nila pinag-aaralan iyon doon. America, e. Ang akin lang, dapat ay alam niya."

I faced them, getting impatient. "Ano ba kasing meron sa August 30?" I chimed in.

"National Heroes' Day," Moana answered me.

Seriously?

I simply offered them a dramatic eye roll. My God, iyon lang naman pala. Ang dami pa nilang sinabi.

We entered the mansion. The front door leaded straight into the living room. The walls were painted a cream color. The various framed photos that decorate them created a certain energetic vibe, resulting in the wall being anything but bare. Sa gitna no'n ay naroon nakasabit ang photograph ng pamilya nila Dina. Siya, si Tita Gabbi, si Camin at Tito Zico.

"Magpapalit lang ako ng damit," paalam ni Dina.

Naupo si Moana sa sofa kaharap ng pinto. Naupo naman ako kaharap niya.

"Dina, anong nangyari sa kabayo mo?" a voice as soft as silk sounded from the front door.

Tumayo kami ni Moana at tumingin sa pinto. Tita Gabbi entered the mansion with Tita Akiko soon following behind, carrying Toshi, Moana's baby brother.

"Don't worry, Mom, nagamot na nila kuya!" Dina yelled, tumatakbo paakyat sa hagdan.

Tita Gabbi and Tita Akiko's eyes immediately landed on me. Napangiti sila ng makita ako. I simply smiled up at them. Mabilis naman lumapit si Moana sa kanila para kunin si Toshi.

"Vanessa." Tita Akiko stepped forward; her perfume instantly attacking my senses as she wrapped me up into a motherly hug.

Nang bumitaw siya sa akin ay si Tita Gabbi naman ang yumakap. "Kanina ka pa namin hinihintay. Kumain na tayo, lalamig ang pagkain," she said, gracing me with a beautiful tooth-filled smile.

Tita Gabbi led us into the kitchen, where Camin, Dina's brother and Phoenix and Phaeton, Moana's brothers, were talking. Ironically enough, they were drinking a canned beer when we walked in.

"I knew how kissing worked, tarantado!"

"Talaga? Oh, anong ginagawa namin ngayon dito kung marunong ka?"

"Hey," I greeted them. Sabay-sabay nila akong nilingon.

"Van!" Mabilis na tumayo si Phaeton at niyakap ako. Nakangiti akong niyakap siya pabalik. Nang bumitaw ako ay si Phoenix naman ang yumakap sa akin.

"Hindi mo kasama ang boyfriend mong Naruto ang buhok? Ano nga ulit pangalan no'n? Niko? Kailan mo ba isasama dito?" Camin grinned. He was sat on the island in the middle of the kitchen.

Phaeton and Phoenix both bursted out laughing, kaya sinamaan ko sila ng tingin.

"Camin, how lovely it is to see you." I smiled at him sarcastically. Hobby niya na talaga ang mang-inis. Parati tuloy sila nag-aaway ni Dina. "At ang tinawag mong 'Naruto ang buhok' ay si Nixon not Niko," I corrected him with a sigh of annoyance.

Thankfully, Tita Akiko interrupted us nang abutan sila ng plastic bag.

"Iligpit niyo na yan." Turo ni Tita Akiko sa mga kalat nila.

Pinanood ko silang mabilis kumilos at inilagay sa plastic bag ang mga lata ng beer na ininuman nila. Making in disgusted face, I picked the empty canned beer near to me and threw it into the plastic bag in disgust. Camin chuckled. I gave him a roll eyes at naupo na.

I was watching Tita Gabbi piled caldereta on my plate, nang pumasok si Dina kasunod si Tito Zico at Tito Jayvee, at naupo. Katabi ko si Moana, sa kabila ko naman ay si Camin kasunod si Phoenix. Sa harap ni Moana ay si Phaeton katabi si Tita Akiko, katabi niya si Tito Jayvee. Katabi naman ni Tita Gabbi si Tito Zico, habang si Dina ay naupo sa tabi ni Phoenix.

"Bakit biglaan naman ata ang kagustuhan mong lumipat dito ng school, Van?" Maya-maya'y tanong ni Tito Jayvee habang sumusubo ako ng karne. "Buti na lamang at napapayag mo ang Mama mo."

I blinked slightly in surprise.

"Good decision, Van. Masaya mag-aral dito," Phoenix commented. Hindi ko pinansin ang sinabi niya dahil ang sinabi ni Tito Jayvee ang inintindi ko.

Biglaan ang kagustuhan kong— what?! Ang lumipat ng school dito?

KAGUSTUHAN KO?!

Oh my God. Kailan ko pa ginusto iyon? 

Ganoon ba ang sinabi sa kanila ni Mama? Na ako ang may gusto na lumipat ng school dito?

Hindi ako makapaniwalang tumitig sa salad na nasa gitna ng lamesa. Hindi ko alam ang mararamdaman ko. Bakit hindi nila sinabing ipinatapon nila ako rito?

Kung ganoon, wala pala akong makukuhang tulong mula kay Tita Gabbi?

Sinadya ba 'to ni Mama?

Bagsak ang mga balikat kong muling sumubo. Kahit halos lahat ng nakahain ay paborito ko, nawalan na ako ng gana kumain. Pinilit ko na lamang nga ubusin ang nasa plato ko.

Matapos namin kumain, we just talked for a few hours. Hindi na rin nagtagal pa iyon dahil nagpaalam na sila Tita Akiko. Inaantok na raw kasi si Toshi kaya uuwi na sila. Si Moana lang ang nagpa-iwan.

I trailed behind Dina, glancing warily around the kuwadra. Tinutulungan niya si Moana na isarado iyon para wag makalabas ang ibang mga kabayo.

"Hindi ba talaga sasakyan ang gagamitin natin?" I asked for the eighth time. We decided to go to burol. Pero gusto nilang dalawa ay sa kabayo kami sumakay.

Inayos ko muna ang bucket hat ko, bago hinawakan ang latigo at tali ng kabayo na inaabot sa akin Moana.

"Mas masaya sa kabayo," Dina said while mounting her horse.

"Yeah, right. Whatever." Para naman kasing may choice pa ako.

Moana placed her left foot in the stirrup after she pulled herself up and swung her right leg over.

Hindi ba nila naisip na kung sasakyan ang gagamitin namin, bukod sa mas mabilis na, hindi pa mainit?

I rested my left hand at the base of the mane of the saddle before placed my left foot in the stirrup, pointed toward the girth to avoid any unintentional signals to the horse. Placing my right leg over the far side of the saddle cantle, I bended my right leg, then pushed off it while I pressed down in the stirrup with my left foot and propel myself up over.

As I swung my right leg clear of horse's hindquarters, I moved my right hand over to the front right of the saddle, supporting my weight while gently lower myself into position.

Dina gave me a smile at pinatakbo nang mabilis ang kabayo niya. Agad kaming sumunod ni Moana sa kaniya.

Once we reached the hill, itinali namin sa puno ng pili ang mga kabayo. Mula rito sa kinatatayuan namin, tanaw na tanaw ang mansion nila Dina. Maging ang palayan sa likod nila ay tanaw din.

"Anong oras tayo aalis, Van? Daan muna tayo sa bahay, maliligo lang ako," Moana said. Umupo siya sa duyan. Umupo rin ako sa duyan katabi ng duyan niya. Gawa iyon sa kahoy, nakasabit sa malaking sangga ng mangga. Dito kaming tatlo sa burol madalas pumunta kapag umuuwi kami nila Mama. Kaya naman pinasadya talaga ito pinalagyan ni Dina para maging tambayan naming tatlo.

"We are going to?" I asked her.

"Sa bahay niyo," she informed me bago dinuyan ang sarili.

"Bakit tayo pupunta sa bahay?"

Dina turned to me this time. "Kukunin namin ang pasalubong namin."

Napahinto ako. "P-Pasalubong niyo?"

Kumunot ang noo ni Dina. "Don't tell me wala kang pasalubong?" she slowly asked me, silently awaiting my response.

Wala nga...

I opened and closed my mouth a few times, unsure of what to say.

"I-I... it's — you know—"

Paano ko ba sasabihin sa kanila na wala akong pasalubong dahil hindi ko naman inaasahan ang pag-uwi na ito?

"Wala ka ngang pasalubong?!" Dina practically shouted, cutting me off.

"Wala," I admitted.

Her mouth opened in disbelief. "We don't believe you, Van."

"Wala nga."

Nagtinginan pa silang dalawa ni Moana. "Wala? As in wala?"

I shook my head. "Wala."

Taon-taon, kapag umuuwi kami rito, hindi ko nakakalimutan ang pasalubong nilang dalawa kaya siguro hindi sila makapaniwala na wala akong dala ngayon.

"Bakit?"

"Anong bakit?" inis kong tanong kay Dina, napahampas pa ng latigo sa damo. "Hindi ko pa nga matanggap na ipinatapon nila ako rito — maisip pa kaya ang pasalubong niyo?"

"Ipinatapon?!" they said at the same time, blinking at me.

I drew a deep breath. "Yeah."

They were staring at me with their mouth open in surprise.

"Ipinatapon ka," Moana said. I couldn't tell if it was a statement or a question, it sounded like a bit of both.

"Ginawa nila Tita iyon?" Dina asked, sounding like an idiot to my ears.

I couldn't help but roll my eyes. "Dina, wala ako rito ngayon kung hindi nila ginawa."

"Pero bakit ang sabi ni Tito Drix kay Mommy..." Moana began.

I sarcastically laughed. "I wanted to study here?"

"Oo."

"No, I don't," matigas kong sabi. Bakit ko naman gugustuhin ang mag-aral dito?

Nagtinginan ulit silang Dalawa.

"Tell us everything," Dina demanded. "Because frankly, ang gulo. Ako, si Moana, si Mommy — lahat kami. Lahat kami rito, ang alam ay choice mo ang dito ituloy ang pag-aaral mo."

"If you really want to know just go ask Mama—"

"Kilala ka namin, Van. Kilala rin namin ang Mama at Papa mo," Moana cut me off, bigla siyang sumeryoso. "Ano na naman ang ginawa mo?"

"I don't know! Not a lot, okay?" inis kong sabi, umiwas ako ng tingin sa kaniya. "Tumakas ako habang natutulog sila para pumunta ng bar. Binuhusan ko ng juice ang schoolmate ko, tinakasan ko ang body guards ko — I went to a par —  somewhere — hindi ko na maalala ang iba!"

Awkward silence filled the atmosphere. I can sense that they were trying to process my sudden revelation. Of course, masunurin silang mga anak, e. Kapag sinabing bawal, para sa kanilang dalawa ay bawal talaga.

Tumayo ako at nilapitan ang kabayong sinakyan ko. "I wanna go back to Manhattan." I mumbled, letting out a defeated sigh.

"You are already enrolled. Kung ipinatapon ka rito, hindi ka pababalikin basta-basta ng Manhattan," komento ni Moana.

Alam ko.

Doon pa lang sa parte na ang sinabi nila Mama na gusto ko rito mag-aral at hindi iyong ipinatapon nila ako rito, alam ko nang hindi ako basta-basta makakabalik doon.

Iniisip ba talaga nila na madidisiplina ako rito?

"Not unless—"

Mabilis kong nilingon si Dina. Desperada na talaga akong makabalik sa Manhattan. "Unless what?"

She shrugged her shoulder. "Kung ma-expelled ka."

--