This is a work of fiction. Names, characters, places, and events either are products of the author's imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual events or locals or persons, living or dead, is entirely coincidental.
---
Copyright © 2021 by talesofher
All Rights Reserved.---
This story is at its rawest form so expect typographical and grammatical errors.
Contains mature scenes.
Readers discretion is advised.---
Stay Golden! ✨
Enjoy Reading!
---
Kung mahigpit na ang pagkakahawak niya sa kanyang brief case, mas hinigpitan pa niya ito lalo na nang matapat siya sa kanyang destinasyon.
Ang kanyang gagawin ay taliwas sa kanyang sinumpaang tungkulin. Ang kanyang gagawin ay makakasira sa reputasyon ng kanyang pinagtatrabahuan lalong lalo na ang reputasyon niya.
Umiling siya at pilit na iwinaksi ang kanyang mga alalahanin. Kailangan ko 'to. Hindi lang naman ako ang gagawa nito. Sa larangan ko, maraming tao ang gumagamit ng awtoridad upang makapanlamang.
Tumingala siya at muling binasa ang pangalan ng kanyang destinasyon. José, ngalan ng restaurant.
Pagkapasok sa loob, agad niyang napuna na ito ay isang kainan para sa mga mayayaman. Mula sa mga nagkikintaban at naglalakakihang chandeliers hanggang sa mga velvet couch, hindi maipagkakaila na lugar nga ito ng mga mayayaman. At dahil dito, malaking tao ang kanyang babanggain, walang pagdududa riyan.
Iginala na niya ang kanyang paningin at nang makita ang hinahanap, huminga siya ng malalim. Ito na ang simula.
Naglakad siya papunta sa kinauupuan nito at agad na umupo sa bakanteng upuan na nasa harapan niya. Natigilan ang lalaking kaharap niya sa pagkain at tiningala siya ng may bahid ng pagtataka sa mukha.
"Excuse me, but I think you're at the wrong table," puna nito.
Imbis na sumagot, isang kapirasong papel ang iniabot niya rito. Dahan-dahan pang inabot ito ng lalaking kaharap niya. Hindi niya kaagad ito binasa, bagkus pasalin-salin ang kanyang tingin sa papel na hawak at sa lalaking kaharap.
"Open the paper, Timothee, and you'll get your answer," ani ng lalaking may brief case.
Ginapangan ng kaba si Timothee sapagkat kilala siya ng lalaking kaharap ngunti hindi naman niya ito kilala. Mabibilang lamang sa daliri ang mga taong tumatawag sa kanya sa ngalan na 'yan.
Dahil sa kaba, dahan-dahan niyang binulatlat ang papel at may pangalan na nakasulat rito. Pagkabasa niya, nakilala na agad niya ang lalaking nag-utos na gawin 'to sa kanya.
Nagawa na ngayong ngumisi ni Timothee. Habang nakatingin sa lalaking kaharap, inipit na niya sa kanyang kamao ang hawak na papel at ibinato sa lalaking kaharap.
"Tell your employer I'm not afraid of him," there was now confidence in his voice.
Huminga ng malalim ang lalaking may brief case at umiling. This is why he hired me. Ipinatong niya sa mesa ang dalang brief case at kinuha mula rito ang isang sobre. Nag-angat siya ng tingin at iniabot kay Timothee ang sobre.
"This will be the consequence."
Kunot-noong inabot ni Timothee ang sobre. Dahan-dahan niyang sinilip ang laman nito at nang masilayan na, para siyang binuhusan ng malamig na tubig dahil sa mga nilalaman nito.
"No, no, no," bakas na ngayon sa kanyang boses ang takot.
Nagawa naman na ngayon ngumisi ng lalaking kaharap niya. Ang nilalaman lang naman ng sobre na iyon ay mga larawan ni Timothee at isang babae na hubu't hubad. They were having the time of their lives at a hotel. 'Til his employer came around.
Pinunit-punit ni Timothee ang mga larawan at matalim na tinitigan ang lalaking kaharap.
"Demonyo ka! Kayo ng lalaking kakonchaba mo!"
"We only have two options here, Timothee. One," itinaas ng lalaki ang kanyang hintuturo, "you know what to do with the person who's listed on that piece of paper or two," itinaas na niya ngayon ang kanyang hinlalato, "those pictures get out. Marami akong kopya niyan. Gusto mo padalhan pa kita? Soft or hard copy?"
"I'll sue you! Blackmailing ang ginagawa niyo!"
"Go ahead. Just know that I'm not someone to fuck with so is my employer. Sue me and there will be hell to pay," walang kasing lamig ang kanyang tono.
The odds were never in your favor, bulong ng lalaki sa kanyang isip habang nakikita kung paano naguguluhan at natatakot si Timothee sa kanyang sitwasyon.
"Kumusta si Ellen?" Dagdag pa nito
Umigting ang panga ni Timothee at nagpantig ang kanyang tainga sa narinig. "Never threathen a man's family. Narinig mo na ba ang kasabihan na 'yon, totoy?"
Ngumisi naman siya. "How about Carlton? Ilang taon na ba siya 5 or 6?"
"Huwag mong sasaktan ang pamilya ko!"
"You see, Timothee, I won't hurt your family. You'll be the one to do that."
Napailing si Timothee at napapikit ng mariin. Sinimulan niyang hilutin ang kanyang sentido. I should've known better, tinig ng boses sa kanyang isipan. The man this guy's working for is a spawn of the devil.
"Ikaw ba naman kasi, out of all the women in the world, kapatid pa talaga ng asawa mo ang ginawa mong kabit," ani ng lalaking kaharap niya.
"Kapag ba ginawa ko 'yan mawawala na ang mga litrato?" Hindi makapaniwala si Timothee na lumalabas mula sa kanyang bibig ang mga salitang 'yan.
Ngumisi ang lalaking kaharap niya. "Yes and you'll never see me again."
Inilabas na ni Timothee ang kanyang cellphone. Tumayo na ang lalaking kanyang kaharap at nagawa pa nitong ilahad ang kanyang kamay.
"Nice working with you, Timothee," sarkastiko nitong saad.
Inirapan na lang siya ni Timothee at itinuon na ang atensyon sa taong tatawagan sa kanyang cellphone.
The man with the brief case heaved a sigh of relief the moment he stepped out of the restaurant. Tapos na din. Inilabas na niya ang kanyang cellphone at tinawagan ang lalaking may dahilan bakit siya nalagay sa sitwasyon na 'to. The man on the other line answered on the second ring.
"Give me some good news, Steve," an impatient voice on the other line commanded.
"Tapos na. Nagawa ko na. All you have to do is wait."
"No wonder your agency recommended you," pagpupuri ng lalaki sa kabilang linya kay Steve.
"Basta tumupad ka sa usapan. My daughter gets attended by the best doctors this country has."
"Already, done. Steve, I hope we never see each other again."
"Iyan din ang ipinagdarasal ko."
Ibinaba na ng lalaki sa kabilang linya ang kanyang telepono. Standing on his balcony with a glass of whiskey in one hand, a smile crossed his face, a gesture that he hasn't done in a while. I've planned for this my whole goddamn life. I am not losing this time.
Ininuman na niya ang basong may alak at nilasap ang malakas na hampas ng hangin sa kanyang katawan.
"Let the disaster unfold."
Corner StoneAdvertising Agency Iyan ang ngalan ng kumpanya na hindi nangahas na tanggapin ako. Pagkatapos ng apat na taong pagtanggap sa mga linyang “Tatawagan ka na lang namin”o ang pinakamasakit,“Napag-utusan lang kami,”ay napalitan na rin ng"Congratulations! You're hired!" This is the new beginning I’ve been waiting and praying for the last four years. Pagkatapak ko sa elevator, nakadama ako ng adrenaline rush. Hinding-hindi ko ipapahiya ang kumpanya na ‘to. They may not know it but I owe them big time. Dahil sa kumpanya na ‘to, maraming pinto na punung-puno ng mga oportunidad ang magbubukas para sa akin at lahat ng ‘yon ay papasukin ko. I held my head h
"I just want to talk to you," kaswal niyang saad. Gusto ko iuntog dito sa lamesa ang ulo ko para maintindihan ang sinabi ni Pierre. Sumandal ako sa kinauupuan ko at pinagkrus ang mga braso ko. Nakapamulsa pa siya sa harap ko. He looks all business and beaming with confidence, but underneath him is a boy who always wants his father's approval. "At ano na namang kasinunggalingan ang sasabihin mo sa akin? Ipapatanggal na naman ba ako ng Papa mo sa trabaho? Babalaan niya ba 'yong mga kumpanya na ina-applyan ko para hindi ako tanggapin?" I tried to sound calm, but I badly want to slap him so hard until my hand numbs. Inalis naman na niya ang pagkakapamulsa niya at nangunot ang kanyang noo. He sat on the chair across from me and leaned in, with his arm on the table for support.
7am nang mag-ring ang alarm clock ko. I need to be at the restaurant before 10am. I sent Ma'am Merriam the plates I made and thankfully, she gave me a go signal to present them. I also sent Mr. Tavarella the templates I made, though I'm not expecting he'll reply or even see those dahil busy siya for his upcoming event. Dahil ako lagi ang nauunang magising, ako na rin ang laging nakaatas na magluto ng umagahan namin ni Ada. She usually wakes up thirty minutes after me. Nagsimula na akong magdikdik ng bawang dahil isasangag ko ang natirang kanin kagabi. Pagkatapos, nagprito na ako ng bacon at itlog. "Aba, ang bango naman." Muntik ko na maihagis 'yong bacon na piniprito ko dahil bigla ba namang lumitaw si Ada. "Sige, Ada. Manggulat k
Papunta na kami ngayon sa opisina at tanging tunog lang ng mga sasakyan sa labas ang maririnig sa loob ng sasakyan ni Lev. Ako ang unang bumasag ng katahimikan. "Nabasa ko sa isang article na ikaw ang manager ng Le Grand Ciel-Muntinlupa. Kumusta naman?" For a moment, a dark expression passed through his eyes, then, his eyes softened as he smiled. "Ayos naman. I'm really... Uh, happy that I get to be the manager of one of the prestigous hotels here and abroad." "Sa charity ball mo, invited ba 'yong mga may-ari ng hotel?" Umiling naman siya. "Hindi naman kami ganoon ka-close. I invite them, but they never respond. Kinda rude, hu
Pierre's statement made it difficult for me to sleep well. Seryoso ba siya noong sinabi niya 'yon? Bakit niya naman gagawin 'yon? Hindi niya ba nahahalata na kahit na katiting na atensyon o pake galing sa kanya ay ayaw ko? He's only making a fool of himself. I stood as my alarm clock beeped. Laking gulat ko naman nang makita ko na nagluluto na si Ada ng almusal. "Well, what a surprise." Nilapitan ko siya at ngumisi. "Well, its about time, Ada." Inirapan naman niya ako't ibinalik ang atensyon sa piniprito niyang tapa. "Concerned lang ako sa 'yo, Calli. After what happened last night, alam ko na hindi ka nakatulog ng ayos." She read my mind correctly, making me heave a heavy sigh.
Naging tahimik ang buong biyahe namin. Nasabi ko kay Lev na dadaan ako ng opisina dahil maaga pa naman. Ala una pa lang naman ng hapon, may oras pa ako para maghabol sa trabaho. Mula nang umalis kami ng restaurant, hindi na ako nakaimik pa. Parang gusto ko na lang magpalamon sa lupa dahil sa kahihiyan na natamo ko.Stupid, Calli! "You seem quiet. Did I shock you?" pagbabasag ni Lev sa katahimikan. Nilingon ko siya pero nakatingin pa rin siya sa daan na tinatahak namin. "Ah, kasi, ano, iniisip ko 'yong mga gagawin ko para sa chairty ball mo," pagpapalusot ko. "Don't worry, the ball's due 'til 3 weeks. Marami ka pang panahon kaya 'wag mo na problemahin 'yan."
Patuloy pa rin ang pag-echo nang mga huling salita ni Lev sa akin. Ngayon, hindi ako makapag-concentrate sa trabaho. Bakit parang ganun-ganun na lang kung pagsalitaan niya ang mga Rouiller? May galit din ba siya sa kanila? Ano ang ginawa nila kay Lev? "Calli." Muntikan na akong atakihin sa puso dahil sa tumawag sa akin. Nilingon ko kung sino ito at si Mr. Sefiro pala na nakakunot ang noo ngayon sa akin. Tumayo ako at napa-bow pa dahil sa hiya. "May problema ka ba, Calli?" Naningkit na ang mga mata ni Mr. Sefiro. Umiling ako. "Nako, wala po. Nag-iisip lang po ako ng templates." Napatango na lang si Mr. Sefiro. "Well, ala sais na. Take the day off."
Sinubsob ko ang sarili ko sa trabaho lalo na't malapit na ang deadline para sa mga kailangan sa charity ball ni Lev. Sa hindi malamang dahilan, parang mas pinoproblema ko pa ang pag-attend sa charity ball kaysa sa trabaho ko. Hindi kasi ako sanay sa mga sosyal na okasyon. Ang maituturing kong sosyal na okasyon na dinaluhan ko ay noong 18th birthday pa ng pinsan ko na ginanap sa isang hotel pero ilang taon na ang nakakalipas mula noon. Idagdag mo pa si Ada na panay ang pangungulit sa pagbili ng damit. "Calli," narinig ko na naman ang mataray na boses ni Shanon. I looked up from my desk and met her gaze. Ganoon pa din, nakataas ang isang kilay sa akin at nakapameywang. "May naghahanap sa 'yo sa lounge."
To everyone who supported this story, Calli and Lev, and most especially me, from the bottom of my heart, thank you so much. I cannot express how happy I am because of the unconditional love and support you've given me. Re-writing this story definitely had its up and downs but because of your never-ending love, I've been able to reach this story's end. Though we've reached the completion of this story, rest assured that Calli and Lev's story doesn't end here. Their love story will go on until the end of time. Always. 'Til next time, my lumielles! xoxo,elle
Since I was a child, I've always wanted a fairytale love story. A prince charming coming to save a damsel in distress, eventually falling in love and living happily ever after. But growing up, I've realized that love doesn't always come dressed as rainbows and sunlight, that despite its vibrancy, a dark feeling resides with it and that feeling is pain. You can't say you've loved someone if you haven't experienced pain. I know that love has two faces, two personalities, but I didn't know that it would bethatdifficult to experience. My first major heartbreak was with Pierre. I thought he was the one, like most people who fall in love think. But whenthatnight happened, I thought I couldn't love again. I can't bear the pain I went through anymore. But if you know me and Lev, you'll know thatthatheartbreak was just a heads up for what's about to come. “Ang tahimik dito,” saad ko nang muling win
More than a decade agoThe doctors and nurses were in and out of my the ICU where my father was confined. I felt helpless as I stood on a corner with my body trembling and endless tears streaming down my face.I knew we'd come to this point, but I never realized it would be this early. I just got the old him back and now he's being taken away from me.Everything was just happening in a blink of an eye and I just couldn't keep up. I don't want to 'cause I'm not sure if I want to see the end of this.We were just playing basketball at our front lawn when he complained that his sides were hurting then he collapsed. My father didn’t wake up from that point on. I want to
"Happy birthday, Calli!"sabay-sabay na bati ng mga tao na nakasama ko sa buhay ko pagkapasok namin sa isang resort.I stood agape at the marvel unfolding right infront of me. My workmates, friends, and family all stood there, beaming at me. Hindi ko napigilan na mapaluha dahil sa tuwa."Thank you," I said in a shaky voice.Napalingon naman ako kay Lev na may malapad na ngiti sa mukha. I can't help but wonder if he planned this all along. He grinned at me and enveloped me in his arms, kissing the top of my head."You sneaky, man. How'd you do this? How were you able to keep this a secret from me?" sunud-sunod ko na tanong sa kanya.He kissed my forehead before answering
Warning: R-18 scenes ahead. Read at your own risk.I woke with an arm draped over my waist. Despite the roaring thunder and heavy pouring of the rain overnight, I slept through it all in peace. Dahan-dahan akong umikot para harapin ang lalaki na katabi ko ngayon. His face resonated warmness that I’ve never seen in a long time. Hindi ko napaigilan na mapangiti dahil sa nararamdaman ko ngayon.Alam ko na maaayos namin lahat ng nangyari. Hindi magiging madali lahat sa una pero alam ko na kakayanin namin ito. You never know you’ll have the strength and courage to fight for that special someone in your life. Us against all odds ika nga nila.Bumaling ako sa bintana nang mapansin na wala na ang malakas na ulan. A small amount of sunshine entered th
Pagkadilat ko ng mga mata ko, nagulat ako dahil madilim pa rin sa paligid ko. Madaling araw pa lang ba?Rinig ang lakas ng ulan at hangin mula sa labas. Kaya naman pala makulimlim at nakidlat kasi may bagyo at sa tingin ko nandito na ang bagyo. Inabot ko ang cellphone ko at nakita na alas siete y media na pala ng umaga pero parang alas kwatro pa lang ng madaling araw.Nag-unat ako at nagtungo na ng banyo para mag-toothbrush. Pagkatapos, nagtungo na ako sa may kusina at nakita na nanonood ng balita sina Mama at Papa. Paniguradong tulog pa si Meiz."Oh, gising ka na pala, anak," saad ni Mama.Tumabi ako sa kanila at nakinood na muna. Signal #2 na rito sa 'min at hanggang bukas ng madaling araw tatagal ang bagyo.
Isang linggo akong naghintay na magpakita si Lev. Ang tanga ko, 'di ba? Ako 'yong nagsabing tapos na kami pero naghihintay pa rin ako sa kanya. Para saan? Para ipamukha ko sa sarili ko na niloko't ginago niya 'ko? Was the pain I feeling not enough?Maybe I was so deep in his love that a part of me believes that he wasn't lying. Well, for his kiss, promises, touch, I thought those were real. Pero gano'n naman ang plano niya, 'di ba? Paniwalain ako na mahal niya 'ko.Right now he's probably thinking that I still love him despite the hell he put me through. Maitatanggi ko sa iba pero sa sarili ko hindi ko kaya. Siguro tanga talaga 'ko pagdating sa mga ganitong bagay. I never really learn.Nang sumapit ang ika-dalawang linggo nang 'di pagpapakita ni Lev, dito ko napagtanto na tapos na ang
Sa may dalampasigan ko siya dinala para wala ng makakita pa sa amin kung sakali man na magkatensyon ulit sa pag-uusap namin. Ayaw ko na madamay ang pamilya ko. Tama na ang kahihiyan na dinulot ko kanina. Ayaw ko na masundan pa iyon.Malakas ang hampas ng dagat at mahangin din kaya napayakap ako sa sarili ko. Tumigil na 'ko sa paglalakad sa harap ng dagat, dinadama ang pagtama ng tubig sa paanan ko. Ilang segundo akong nakatitig doon sahabang nasa tabi ko si Lev. Umusog pa ako ng kaunti para hindi kami masyadong magkalapit.His presence brought back a lot of memories. Fond memories of us that it was breaking my heart to be near him again. Maybe I was the only one holding so dearly to these memories, that the person I was supposed to share those memories with wanted nothing to do with me.
I woke from the shift of weight on my bed. Slowly opening my eyes, the only thing I could make out in my room was the dimly lit lamp shade beside my bed… and a man's silhoutte."Almost flew from Manila to Muntinlupa just to get here ASAP. By the way, sorry kung nagising kita."Napaupo naman ako bigla. The bed shifted when kuya stood to open the lights. Hindi nga ako nagkakamali, it was really Kuya Felix. Naupo siya sa tabi ko at muling bumalik sa 'kin lahat ng nangyari.It wasn't just a nightmare, it really is real. Niyakap ko ang mga tuhod ko at nagsimula na naman mag-init ang gilid ng mga mata ko. Tinanggal ni kuya ang pagkakayakap ko sa mga tuhod ko at hinawakan ang mga kamay ko. He looked at me with such sincerity that I couldn't help but smile because I know that I'm not al