02

"I just want to talk to you," kaswal niyang saad.

Gusto ko iuntog dito sa lamesa ang ulo ko para maintindihan ang sinabi ni Pierre. Sumandal ako sa kinauupuan ko at pinagkrus ang mga braso ko. Nakapamulsa pa siya sa harap ko. He looks all business and beaming with confidence, but underneath him is a boy who always wants his father's approval.

"At ano na namang kasinunggalingan ang sasabihin mo sa akin? Ipapatanggal na naman ba ako ng Papa mo sa trabaho? Babalaan niya ba 'yong mga kumpanya na ina-applyan ko para hindi ako tanggapin?" I tried to sound calm, but I badly want to slap him so hard until my hand numbs.

Inalis naman na niya ang pagkakapamulsa niya at nangunot ang kanyang noo. He sat on the chair across from me and leaned in, with his arm on the table for support.

"What are you saying, Calli? You mean nahihirapan ka maghanap ng trabaho dahil sa Papa ko? Dahil sinasadya niya 'yon? Calli, I know my father and he will never do that. What you're accusing him is hard to believe."

Pinagtaasan ko naman siya ng kilay at hindi ako nagpatinag sa kanya.

"Are you sure you know your father that well? Bakit hindi mo na lang tanungin 'yong mga kumpanya na pinuntahan ko? Ask them how your father threatened on bringing them down if they hire me." Ngumisi pa ko para mas lalong maasar si Pierre. "Hindi ko naman alam na ganoon pala ako kaimportante sa Papa mo."

Napasandal na si Pierre sa kinauupuan niya. Bakas sa mukha niya ang gulat mula sa mga ibinulgar ko sa kanya.

"Also, he's been doing this for 4 years now, buti na lang may tumanggap sa akin na kumpanya. Nga pala, bakit ba nagpapaliwanag pa 'ko sa 'yo? You wouldn't believe me anyway since you're a father-pleaser."

Sinimulan ko na ayusin ang mga gamit ko. The quicker I leave this place the better.

"It... It was different back then, Calli, but now everything has changed."

"What changed, Pierre? Mas lumala ka ba? Mas gumaling ka ba sa pagsisinunggaling? Sa pagiging sunud-sunuran mo sa lahat ng sabihin sa 'yo ng Papa mo?"

This conversation is over. Pagkatayo ko, hinawakan bigla ni Pierre ang palapulsuhan ko. Tila napaso ako sa pagkakahawak niya dahil sa rahas ng pagkakahatak ko sa kamay ko. Naramdaman ko ang tingin ng mga tao sa paligid namin na ramdam ang tensyon na nagaganap sa aming dalawa.

"Don't you dare touch me again," pabulong ngunit pagalit kong saad sa kanya.

Bakit ba kasi siya nandito? Ba't niya ba ako ginugulo? Napapikit siya ng mariin at napahilot sa sentido niya. Umalis na ako dahil ayaw ko na magsalita pa ng kung ano-ano. Pierre should've just stayed in France.

Nagsimula na akong maglakad pabalik sa apartment namin nang biglang may humawak sa braso ko at inikot ako.

"Ano ba!" singhal ko kay Pierre.

"Calli, please, calm down. Gusto lang kita makausap. Spare me a minute of your time. Please."

I let out a bitter laugh as I heard the desperation in his voice.

"Wala tayong dapat pag-usapan, Pierre. Ikaw at ako ay matagal nang tapos. Kung ano man ang mayroon tayo noon, ibaon mo na lahat 'yon sa limot."

"I came here to reconcile. Oo, Calli, mali ang ginawa ko sa 'yo noon, maling mali, kaya hayaan mo ako bumawi sa 'yo."

Napahilamos ko ang mga palad ko sa aking mukha. Bumawi sa 'kin? Ano 'ko, bata? He ruined me. His father ripped every opportunity away from me. Nothing can make up for that.

"I'm sorry, Calli, but everything's clear to me now. Tapusin na natin kung ano namamagitan sa atin. I thought I loved you, but I was just infatuated. I'm leaving tomorrow for France. I'm sorry, Calli. Ring any bells, Pierre?"

I couldn't help but smirk seeing him troubled and annoyed. Apat na taon ang nasayang dahil sa kagagawan ng Papa mo, all because you never stood up for me! Galit na lang ang kaya ko ibigay sa 'yo, Pierre.

"For a break up speech, yours was pretty lame," dagdag ko pa.

"That was really immature of me back then. But now, I'm facing you as a man."

"How immature of a 23-year-old Pierre," rebutt ko, "Ano tingin mo sa atin dati? Teenagers? Go home, Pierre, and never show your face around here ever again."

Siya naman ngayon ang napahilamos sa kanyang mukha. Grabe, mas lalo akong nabubuhayan ng loob. I never thought I could be this confident. He let out an exasperated sigh and I could see that he's tired and pissed.

"Please, Calli, babawi ako sa 'yo."

"Hindi ko kailangan na magsisi ka. Hindi ko kailangan ng pasensya mo. At, mas lalong hindi ko kailangan ng pagbawi mo. The damage has already been done, Pierre. So, goodbye and hope to never see you ever again."

Tinaikuran ko na siya at nagsimulang maglakad papunta sa apartment namin. Akala ko aapila pa siya o kaya pipigilan nanaman ako pero buti na lang hindi at naisip niya na wala na siyang magagawa pa.

Hindi pa ako nakakalayo, narinig ko ang pag-ring ng isang cellphone.

"Yes, Papa, I understand... On the way already," nahimigan ko ang boses ni Pierre.

That's right. Doon ko na lang sa Papa mo. Make yourself busy by finding ways to win his approval.

*****

Laking pasalamat ko nang makapasok na ako sa aming apartment. Hindi ko alam na kaya ko pala maging ganoon katapang. Pain really makes you grow. It makes you stronger. I set my stuff down and relaxed. Pagkaupo ko, bigla kong naramdaman ang pagod. Grabe, tatlong templates pa lang nagagawa ko. I hope magustuhan ni Mr. Tavarella 'yon.

My head snapped to the side when the door suddenly opened.

Laking pasalamat ko nang makita na si Ada 'yon.

"Ba't parang may tinataguan ka? Sinong nakaaway mo?" tanong ni Ada habang nakakunot pa ang noo.

"Pierre showed up sa café. Mukhang nasisiraan na ng ulo dahil sinasabi niya na gusto daw niya bumawi. What a clown!"

Napa-O naman ang bibig ni Ada.

"Kumalma ka na, Calli. Be happy na lang. E, ano naman kung nagpaparamdam sa 'yo si Pierre? Alam ko naman na hindi mo papatulan 'yun."

Tumango ako bilang pagsang-ayon. Umupo naman na si Ada sa tabi ko at ngumiti ng abot tenga.

"So, how's first day at work?"

My mood instatly changed at bumalik na ang sigla ko.

"You will not believe this, Ada! May client na agad ako!"

We erupted into a cheer. Grabe, ang tagal ko 'tong hinintay.

"Bukas ko siya imi-meet. Lev David Tavarella ang name and 'yung charity event na gagawin niya 'yung gagawan ko ng posters, banners, and invitations."

"Lev David? Ibig sabihin lalaki? Oh my gosh, ilang taon na? Single ba? Gwapo? Ano work niya?" Sunod-sunod na tanong ni Ada.

Napa-face palm naman ako. Parang alam ko na kung saan papunta ang usapan na 'to. Bago ko pa masagot ang mga tanong ni Ada, nagtitipa na siya sa cellphone niya at biglang umaliwalas ang mukha niya sa nakita niya.

"Aside from basketball and managing one of the prestigous hotels in Muntinlupa, the 26-year-old Fench-Filipino Lev David Tavarella, is also fond of hosting charity events. Last night, he held another successful charity event for the victims of Typhoon Greta. He auctioned his artworks that accumulated 1.5M pesos. Just like last time, all proceeds will go to the victims of the said typhoon."

"26 years old lang 'to? Grabe, ang gwapo! Sobrang successful pa."

Napailing na lang ako dahil sa mga pinagsasasabi ni Ada.

"Manager siya ng... Le Grand Ciel Hotel - Muntinlupa?"

Nagkibit balikat na lang ako.

"E, ano naman 'di ba? Kailangan paghandaan mo 'to, Calli, my dear!"

"Oo, Ada. Ready na 'yung mga templates-"

"That's not what I meant. Ang ibig kong sabihin sa paghandaan mo, e, get some beauty rest, mamili ka ng magandang dress, mag-ayos ka-"

"Ada, hindi blind date ang pupuntahan ko kung hindi trabaho."

Tumayo na ako para makapagpahinga, ready to shrug the topic off.

"Basta walang sisihan kapag hindi ka na-type-an ni Mr. Tavarella. You're all beauty and brains, Calli. For sure he'll notice that. Listen to this," at muli niyang ibinalik ang mata niya sa screen ng cellphone niya.

"Though he keeps his personal life private, the 26-year-old admits to be a bachelor and doesn't plan on settling down any minute," nagtaas baba naman ang kilay sakin ni Ada, "single siya, pero kapag nakilala niya ang isang Calli Montecillo, he'll be begging for you to settle down with him."

Hindi ko mapigilan ang sarili ko sa paghalakhak. Grabe, ang taba talaga ng utak ni Ada. Sobrang daming space para sa imahinasyon.

"Bolera," I muttered as I entered my room.