CHAPTER 4

CHAPTER 4

Mas malawak ngunit simple pa sa inaasahan ko ang reception ng kasal. Mula sa kinauupuan ko rito sa harapan ay kitang-kita ko ang kabuuan nito.

We’re in the middle of a meadow filled with flowers. White carpet was laid all over the venue. Silver Chiavari chairs with mint green sashes were placed with round tables covered with white cloth. There were also bouquets of flowers place in the middle of the tables.

This is an open venue. I think that it’s already 2pm in the afternoon. The sun was not quite harsh, it was bright enough to make this field alive yet not enough to burn our skin. The breeze was calm as if it anticipates our celebration for this afternoon. The weather was perfect because it doesn’t show any chances of raining.

Nakita ko ang sunod-sunod na pagdating ng mga bisita. It was evident when fancy cars started to occupy the lot, nearby. Karamihan sa kanila ay ang mga kaibigan ni mom at dad pati na rin ang mga kaibigan ng mga magulang ni Mikael.

Sinalubong sila nila Mom at Dad. Isa-isa rin nila kaming binati ng “best wishes” ni Mikael. Pilit ko silang ngini-ngitian para naman hindi sila madismaya. Inilinga ko ang tingin ko sa buong venue pero hindi ko parin mahagilap ang mga kaibigan kong si Deanne at Shaia maging ang mga kaibigan ni Mikael ay hindi ko rin mahagilap.

Hindi ko kinibo si Mikael mula pa roon sa simbahan. Wala na yata akong gana para roon. Mabuti nalang talaga at hindi pa siya nagrereklamo o hindi ko lang yata napapansin.

The humid weather suddenly made me thirsty. Tatayo sana ako nang hawakan ni Mikael ang pulsuhan ko.

“Where are you going?” he said sweetly.

Argh! Why does he have to use that tone?! Was this just part of his act?! Our parents are not even close to us, or enough for them to hear him.

“I’m thirsty.”

Bahagya siyang tumawa na dahilan para taasan ko siya ng kilay. Anong tinatawa ng lalaking ‘to?!

“So, that’s your term for running away from me?” Biglang sumersyoso ang tono niya na ikinagulat ko naman? Anong ‘running away’?! Kung gusto ko siyang takasan edi sana hindi na ako sumipot sa kasal! Ano bang iniisip ng lalaking ‘to?

“Here.” He offered me glass of water.

Agad ko iyong kinuha mula sa pagkakahawak niya at agad na iniinom. Sa tingin ko mas malamig pa ata sa iniinom kong tubig ang tonong ginamit niya sa akin kanina lamang. Ewan ko ba sa kanya.

Inilapag ko ang baso sa isang mini table na nasa harapan ko. Doon ko napagtanto na mayroon palang babasaging pitsel na may lamang tubig at baso roon. Hindi ko ‘to napansin kanina, ah?

Alam ko na ata kung anong hinihimutok ng lalaking katabi ko ngayon. Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi bago ko siya kinausap.

“Hindi ko napansin na mayroon pala rito sa harapan.” Sabi ko sa kanya na hindi niya pinansin. Ayaw niya akong pansinin? Edi ‘wag! Anong akala niya lalambingin ko siya?! No, NEVER!

It’s a good thing that my two best friends finally arrived.

“Deanne! Shaia! Ang tagal niyo naman!” reklamo ko sa kanila nang tuluyan na silang makalapit sa akin. Niyakap na muna nila ako bago sumagot.

“Ito kasing si Shaia pinag-aagawan ng groomsmen!” si Deanne iyon.

Natawa ako pati na rin si Deanne. Shaia is gorgeous not to mention that she’s also prim and proper. Kaya hindi na ako nagtaka pa roon.

“Buti nalang talaga at naawat ni Ream. Siya ang naghatid sa amin rito.” Dagdag ni Shaia.

“Really? Where is he?” I asked them.

Mas lalong lumawak ang ngiti ko nang baggitin nila ang pangalan ni Ream. Ang buong akala ko ay hindi siya dadalo sa reception, dahil iyon ang ipinagpaalam niya kina Mom at Dad kahapon.

Shaia cleared her throat. I wonder why she did that.

“Hello, Mikael! Best wishes to the both of you!”

“Thank you.” Nakangiting saad naman ni Mikael sa kanilang dalawa.

“Pero, hindi iyon nangangahulugan na kinakalimutan na namin ang kasalanan mo kay Mauveine. She was punished by the Head Mistress because of you. And you are such a fcking jerk, Mikael!” Si Deanne naman iyon.

“But today is your wedding day kaya, kakalimutan muna namin iyon ni Shaia ngayong araw.” Dagdag pa niya.

Oh my God.

These two are really my best of friends. I wasn’t expecting that. Maging si Mikael ay nagulat rin sa sinabi ng kaibigan ko. Nawala nga ang ngiti sa mukha niya ng sumeryoso si Deanne.

“Deanne…”

“Ops! Sorry. Shouldn’t have said those.”

Huli na ang lahat ng batukan ni Shaia si Deanne.

“I’m sorry. Mauveine and Mikael, please excuse us.” Pamamaalam nito sa amin at agad na naglakad papalayo.

Sinenyasan ako ni Shaia. Her hand gestures said it all. Deanne was freaking DRUNK! I should have known! Kaya pala ganoon nalang ang inasta niya.

“I’m sorry, Deanne’s drunk.” I said to Mikael.

“It’s alright.”

The ceremony continued. Our parents delivered their speeches. Mikael’s best man, Lynch, then my best friends and some of my classmates, and the last were our parents colleagues and relatives. Hindi ko alam kung anong oras pa matatapos ang seremonya dahil hindi naman ako nag-abalang makisali pa sa pagpaplano nila mom last week. I’m sleepy. Kanina ko pa nga pinipigilan ang paghikab ko.

Matapos naming kumain ay may picture-taking na naman ang naganap. Halos mangalay na ang labi ko kaka-ngiti, pero wala rin naman akong magagawa kun ‘di ang magpadala na lamang sa mga nangyayari.

Everyone was still chatting around. Parang hindi na mga sila napapagod sa ginagawa nila. Halos kalahati ng mga bisita rito ay ang mga kilalang business tycoons na hindi ko napansin kanina sa loob ng simbahan. Kahit na hindi ko kabisado ang mga pangalan nila ay inirerepresinta naman ng kanilang marangyang estado sa buhay sa pamamagitan ng kanilang pananamit at kung paano sila kumilos.

Muli kong iginiya ang paningin ko kina mom at dad na kasalukuyang nakikipag-usap sa mga magulang ni Mikael. They were so happy; it was evident on their smiles and heartful laughs.

Mom and Dad were married because of my grandparents will. Napasok din sila sa isang arranged marriage set-up, but they were in loved with each other before the marriage. Kaya wala iyong naging problema sa kanila. But in my case? It’s our parent’s will that mattered, this is a marriage for convenience. At hindi namin gusto ni Mikael ang isat-isa.

Napilitan lang ako.

Napilitan lang kami pareho ni Mikael na magpakasal.

Nawala ang mga negatibong pinag-iisip ko nang makita ko ang napakagandang paglubog ng araw.

The sunset was just too breath-taking. Its orange hues blended perfectly with the soft blue and violet colors of the sky. The light was reflected by the river nearby. It was just perfect, and sunsets never failed to calm me.

I let out a yawn.

“Are you tired, Mauveine?” tanong ni Mikael sa akin. I pursed my lips and nodded at him. I’m tired with all of this, Mikael.

Nagulat na lamang ako nang itinaas niya ang kanyang kamay at marahang hinawakan ang kaliwang pisngi ko. Itutulak ko pa sana papalayo ang kamay niya pero huli na ang lahat. Iginiya niya ang aking ulo para maisandal sa balikat niya at nagpaubaya naman ako.

I must admit that it was comfortable.

Hindi ko na siya tinarayan pa. This is the least I could do to him. I should at least be nice to him for the favor he did to his father, our companies and to me.

“The party will be over any minute now then we’ll head home, so you could rest. Okay?” he said softly.

I only nodded as an answer.

Home.

Could a home feel like one, if you are with someone of whom you don’t love at all?