"Pumunta ako para dalhan ka ng almusal."Napansin ni Percy na medyo pawisan si Cerise, pero hindi naman siya mukhang kakatapos lang mag-ehersisyo, kaya nagduda siya.Binuksan ni Cerise ang password ng pinto, pero bigla siyang tumigil at tumingin kay Percy, "Medyo marumi ang bahay ko.""Oo, alam ko. Nakabalita ako.”Tumango si Percy at kalmadong sumagot.Nagtataka si Cerise, "Ano ang nabalitaan mo?""Sinabi ng kapitbahay mo na may nagdala ng pulang pintura para ibuhos sa’yo at tinangka kang saktan."Binuksan ni Percy ang pinto para kay Cerise, at agad na naamoy niya ang amoy sa loob, pero pumasok pa rin siya.Kusang tumingin si Cerise sa kabilang panig.Mga kapitbahay?Hindi pa niya nakikita ang mga kapitbahay sa kabilang bahagi ng building. Akala niya ay isang lumang gusali lang ito na walang masyadong nakatira.Sinundan siya ni Cerise papasok at nakita niyang nakatiklop na ang manggas ni Percy. "Huwag mong isipin na linisin ‘yan. May tinugon na si Sigmund para maglinis n’yan.."Lumin
Tanghali nang kumain sina Sigmund, Izar, at Winston sa Ficos, at inihatid ang sulat kay Sigmund."Isang lalaking nakasuot ng itim ang may dala nito, injured ang braso niya, at nagmamadali siyang umalis. Wala rin itong sinabing pangalan.”Ang impormasyon na iyon ay mula sa isang reporter at nagsumbong kay Sigmund.”Kumunot ang noo ni Izar at bumulong "Bali ang braso?""Mabuti naman at napigilan ‘yan. Ano ba’ng maligno ang may galit kay Riri at para magsunod-sunod ang kamalasan sa buhay niya?”Nagtanong din si Winston nang may pagtataka."Vivian."May kumpiyansa na sinabi ni Sigmund ang salitang iyon.Hindi makapaniwalang napatingin sa kanya sina Izar at Winston.Unang tumingin si Sigmund sa taong nakatayo sa tabi niya "Salamat sa tulong mo ngayon, pakialagaan mo ako rin ako sa susunod."Matapos makuha ang sobre ng pera, ay magiliw itong tumugon. "Hangga't may malaking balita si Mr. Beauch, maaasahan niya ang serbisyo ko."Matapos ay silang tatlo na lang ang naiwan sa pribadong silid, t
Sa pagkakataong iyon, si Sigmund naman ang nagulat. Lumingon siya sa bintana ng sasakyan upang itago ang kanyang ngiti, ngunit nakita niya ang kanyang nakangiting repleksyon sa salamin kaya agad niyang hinuwisyo ulit ang sarili.Pagdating nila sa ospital, pumasok sila sa elevator at pumwesto nang malayo sa isa't isa. Hindi napigilan ni Sigmund ang mapangiti nang makita niyang iniiwasan siya ni Cerise. "Iniiwasan mo ba ako nang ganito dahil natatakot kang bigla kitang sunggaban?" Mahigpit na pinilipit ni Cerise ang kanyang mga kamay sa likuran niya. Hindi niya inaasahang mahuhulaan ni Sigmund ang nararamdaman niya nang ganoon kabilis. "Huwag kang matakot, hindi naman ako halimaw." May bahagyang kapilyuhan sa kanyang ngiti, ngunit natakot pa rin si Cerise. Bago pa marating ng elevator ang palapag kung saan naroon si Mamita, bigla itong huminto. Napatingin sila sa labas at nakita ang isang pamilyar na mukha na nakasuot ng hospital gown. "Sig, pumunta ka dito para sa’kin? Ang galin
Nang maglaon, lumabas silang dalawa sa ward at nasa elevator na naman.Si Cerise ay nakatayo pa rin sa gilid, ang isang kamay ay nakasandal sa dingding ng hagdan, at ang isa ay nakakapit sa malaking ponkan.Si Sigmund ay nasa parehong posisyon pa rin nang umakyat sila. Ayaw niyang sumandal sa pader, dahil nararamdaman niyang marumi ang mga taong sinasandalan ng iba, ngunit nang sumandal si Cerise sa kanya, medyo na-distract siya.Ilang beses na ba niyang idiniin ito sa dingding, at ang nangyari sa kanila noon sa isang elevator din, biglang lumitaw sa harap ng isip niya ang mga eksena na iyon.Nararamdaman ni Cerise na pinagmamasdan siya nito, ngunit nagpasya siyang huwag tumingin sa kanya kahit na bugbugin pa siya nitoAng mga tao ay napakakomplikadong nilalang. Sa oras na sumuko sila, hindi na sila bumabalik sa dati. Kahit na minsan ay namimiss nila ang buhay na iyon, alam nila sa sarili na hindi na ito mababalik.Ganoon din ang nararamdaman ni Cerise kay Sigmund, isang pakiramdam ng
Kinabukasan ng umaga, kumatok ang isang katrabaho ni Cerise sa kanyang pinto, balak na nilang bumalik sa Pearl Pavilion pagkatapos mag-almusal nang magkakasama, ngunit walang nagbukas nito.Sa wakas, kinuha na ng staff ang room card para buksan ang pinto, pero natutulog pa rin si Cerise sa sofa."Cerise?""Cerise?"Hilong-hilo si Cerise nang narinig niyang tinawag siya ng isang kasamahan, ngunit hindi niya marinig ito nang malinaw.Nagmasid naman si Percy at dalawa nilang lalaking kasamahan sa gilid. Hinimas ng babaeng katrabaho ang kanyang mukha ngunit hindi ito gumana, hindi parin magising si Cerise. Tinanong nito si Percy, "Sir Colton, gusto mo bang tawagan ang pamilya niya?""Huwag na nating palakihin pa ang pangyayari, dalhin muna natin siya sa ospital para makasigurado tayo sa kalagayan niya. Doon na tayo magpasya kung anong gagawin pagkatapos."Mabilis na pagpapasya si Percy.Pagkarinig nito, ay naghanda silang umalis papuntang ospital.Si Percy lang ang nakakaalam na wala siy
Biglang humangin nang malakas. Tiningnan ni Sigmund ang pawis sa noo ni Cerise, kumunot ang noo, at sinipat ang gamot sa dala nitong bag. "May lagnat ka ba?""Kaya nga gusto ko munang umuwi." sagot ni Cerise.“Hatid na kita,” sabi ni Sigmund at akmang kukunin niya ang maliit na maleta nito. Agad namang inagaw ni Cerise ang maleta niya. "Naku, 'wag na. Lagnat lang naman 'to, kaya ko pang alagaan ang sarili ko."Tinitigan siya ni Sigmund ng mga matang madilim. Pagkatapos ay hinablot nito ang pulso ni Cerise at kinuha ang maleta.Sumimangot si Sigmund habang hinihila ang maleta papasok. "Tara na."Mahigpit na hinawakan ni Cerise ang gamot at dali-daling sumunod.Hindi niya akalaing makikita niya si Sigmund pagkauwi niya.Paano nito nalaman na uuwi siya ng ganitong oras? Buong araw ba itong naghintay?Nang nasa loob na sila ng elevator, hindi niya mapigilang hindi magtanong, "Paano mo nalaman na nakauwi na ako?" tanong ni Cerise.Tumingin si Sigmund, isiniksik ang mga kamay sa bulsa,
Karaniwan, ang mga bad boys sa libro ay nagsasabi ng mga katagang tulad ng “I’m crazy.” o di kaya’y “I’m out of my mind.” sa ganitong sitwasyon, pero bakit ganon ang sinabi ni Sigmund? Gising na gising siya? Alam niya ang ginagawa at gusto niya rin ba ito?Nang ihagis niya si Cerise sa kama, halos may makita na siyang mga bituin. Gusto niyang bumangon, pero hindi niya maangat ang kanyang ulo. Tiningnan lang niya ang matangkad na lalaki sa harap niya na biglang sumugod sa kanya, hinawakan ang kanyang mukha, niyakap ang kanyang baywang, at hinalikan siya ulit nang walang sinasabi."Sigmund." Tinawag niya ito nang may hirap nang bitawan niya ang kanyang mga labi para halikan ang ibang bahagi ng katawan niya. Parang nag-iba ang boses niya, naging malalim."Mag-asawa pa rin tayo. Karapatan kong makuha ka ngayong gabi."Hindi tumigil si Sigmund, at mas lalo pang bumilis ang paglilibot ng kanyang mga kamay."Ayoko." Matigas siyang tumutol.Talaga bang gusto siya nito?Ang lalaking dating mal
Kinabukasan, nagising siya sa isang kama na tila walang laman, ang espasyo kung saan sandaling nanatili ang pigura ng lalaki, ngayon ay isang malamig, at tila nakakapanghinayang na kawalan.Ano kaya ang mga aninong iniwan ng nakaraang gabi?Dahan-dahan siyang bumangon, ang kanyang mga daliri ay naglalakbay sa makinis na tela ng kanyang damit – mga damit na hindi niya suot nang mahimbing siyang natulog. Isang kakaibang pakiramdam ang bumalot sa kanya, isang halo ng pagtataka at pagkalito.Mga alaalang tila bula, malabong mga larawan ang sumilay sa kanyang isipan, isang pares ng maselan, mapuputing kamay ang maingat na nagtanggal ng kanyang mga kasuotan, ang kanyang balat ay tila hinahaplos ng isang malambot na hangin, at pagkatapos ay ang malamig at nakakapreskong yakap ng tubig...Yumuko siya, ang kanyang mukha ay itinago niya sa kanyang mga palad, isang tahimik na dasal ang bumubulong sa kanyang puso, "Sana panaginip lang ang lahat…""Gumising ka na."Isang tinig, malambing at may
“Hindi ka na bata pero kung makainom ka… pinanghilamos mo ba ‘yan?” napatingin si Sigmund sa milk tea sa daliri niya at sinisi si Cerise.Napairap naman si Cerise bago maiabot ang tissue sa bag niya. “Hindi ka na rin bata para agawan ng milk tea ang asawa mo!”Samantalang hindi na matiis ng matanda ang pagsesermon ni Sigmund kay Cerise at nagsalita.“Tinitikman niya lang kung anong lasa. Linibre niya nga pa ako eh.”Napatingin naman si Sigmund kay Cerise at sumipsip ulit ng milk tea.Tumahimik naman si Cerise sa gilid, hindi maalis sa isip niya kung bakit ba ito nandoon.“Ang taas na naman ng tingin mo sa sarili mo. Wala kaming ideya bakit ka nandito. Pinasundan mo ba kami?” tanong ng matanda.Agad namang iniba nito ang usapan.Nang marinig ni Cerise ang eksaktong tanong sa isip niya ay sabik niya itong tinitigan.Napansin ni Sigmund ang pagtingin sa kanya ni Cerise pero hindi ito pinansin at tiningnan ang matanda. “Hindi ba tinawagan mo’ko at nagpapasundo ka?”“Talaga ba? E bakit ka
“Cerise, may yayamaning matanda na naghihintay sa opisina mo. Sabi niya andito daw siya para makita ang asawa ng apo niya.”Kakatapos lang ni Cerise sa segment niya nang salubungin siya ng isang katrabaho. Napatalon naman ang puso niya. Ang tanging papasok lamang sa deskripsyon na iyon ay nag-iisang Mamita niya. Agad siyang nagmamadaling bumalik.Pero mas mabilis pa rin sa kanya ang pagiging mausisa ng mga tao. Nang makarating siya ay napapalibutan na ng kung sino-sino ang opisina niya.Habang nakikipagsiksikan sa dami ng tao ay may narinig siyang nagtanong, “Mawalang-galang na ho, sino po ang apo niyo?”“Apo ko? Si Sigmund.” Buong kumpiyansang sagot ng matanda, sa kabila ng nagkukumpulang mga reporter at empleyado.Agad namang nataranta si Cerise. Mas pinilit niyang makaalis sa siksikan at pilit na ngumiti. “Sorry, nagbibiro lang ang lola ko. Please give us some space.”“Sinong nagbibiro?” simangot ng matanda sabay krus ng kanyang mga braso. “Baby Riri here, at ang loko-lokong si Sig
“According to convention, you sleep on the bed.”Pagkatapos niyang sabihin ito ay isang palakpak ng kulog ang umalingawngaw sa laba, sobrang liwanag din ng kidlat na parang kayang humati ng puno.Nakita ni Cerise ang hindi masabing mensahe ng maitim nitong mata. “Hindi ka puwedeng umalis.”Napatingin sa kanya si Sigmund, matalas at matindi, parang nakikita niya kung ano ang iniisip nito.Umiwas si Cerise at naglakad papunta sa bintana. Nanaig ang tunog ng namumuong bagyo sa labas, pero kung tutuusin hindi ganun kalayo ang bahay niya.Kung sa bagay, maraming tao ang na-istranded sa biglaang buhos ng ulan. Kung kaya nila, walang rason na hindi para sa kanya.Nakita niya ang repleksyon nito sa bintana at nagtagpo ang kanilang mata. Matatag ang kanyang boses.“Kaya kong umuwi.”“Sa sofa ako matutulog.”Nanatili si Sigmund sa may bintana, pinapanood siya.Hinarap niya ito. “Lagi mo nalang itong ginagawa.”“Ang ano?”“Imposing your decisions on me,” saad niya, kalmado ang tono niya pero ma
Kinuha ni Sigmund ang kamay ni Cerise, sabay kuha ng kanyang coat, at inakay siya palabas.Lumingon si Mr. Prescott sa mga tao sa loob at sinabing, "Babalik na lang ako mamaya."Pagkalabas, iniabot ni Sigmund ang coat kay Cerise, saka tumingin sa lalaking papalapit. Tinupi niya ang manggas ng kanyang damit, bahagyang nakayuko, may dahan-dahang ngiti sa labi, ngunit sa likod nito'y may nakatagong panganib.Nakita ni Cerise ang kagandahan ng kanyang kilos, ngunit ang lamig sa kanyang mga mata ay nagpatibok ng kanyang puso sa kaba."Sig, sasaktan mo ba ang Tito Vince mo?" tanong ni Mr. Prescott, pilit na nakangiti."Bakit hindi?" Tumawa si Sigmund bago agad na humataw ng isang malakas na suntok.Hindi nakapaghanda si Mr. Prescott at tumilapon sa gilid.Nakatayo si Misty sa may pintuan, tulalang nakatingin sa eksena.Lumuhod si Sigmund sa harapan ni Mr. Prescott, hinawakan ang kanyang kuwelyo gamit ang isang kamay at itinuro siya gamit ang isa pa. "Binabalaan kita, sa sandaling takutin–hi
Napahinto siya bago matigas na tinanggihan ang alok ni Mr. Prescott, “I won’t consider it.”Pinatay niya ang cellphone niya para hindi na niya kailangang sagutin ulit ang tawag nito at sumakay ng taxi diretso sa TV station.Kahit ang company CR ay hindi nakaligtas na maging lugar ng tsismis.“Kalat na kalat sa balita. Bumisita kahapon si Mr. Beauch, at nanatili sa office niya ng isang oras.”“Isang oras? Grabe. Ang lakas naman ng stamina ni Mr. Beauch.”“Exactly! Nakita ko si Harrod kanina, mukhang hindi naman siya ganun kahaggard. She seems perfectly fine.”Tsismis ng tatlong babae hanggang sa marinig nila ang pagflush ng tubig sa isang cubicle.Inunat ni Cerise ang kamay niya, binanlawan, at pinatuyo ito.Pagbukas niya ng pinto ay sakto namang napalingon ang isa sa tatlong babae. “Ms. Harrod!”Ngumiti lang siya at tumalikod.Gulat na gulat naman ang babae sa malamig na trato ni Cerise.Pagkarating niya sa kanyang opisina ay naabutan niyang naghihintay sa kanya si Misty. “Ma’am, tung
Binuksan ni Cerise ang pintuan na hindi pinapansin ang tatlong lalaking naghihintay. Ang kanilang tingin ay nakapokus sa kanya, na ikinahiya at tameme naman niya.“Syempre, alam ng jowa ang password,” hagikhik ni Izar habang tinatapik ang braso niya. “Pasok ka na.”Hindi naman alam ni Cerise kung anong mararamdaman niya sa sinabing iyon ni Izar. Pero dahil mas nakakapagod magpaliwanag, hindi nalang siya nagsalita.Kalaunan, nang nagluluto si Cerise, pinansin naman ni Sigmund ang dalawang hindi imbitadong bisita. “Umuwi na nga kayo.”“Magkakaibigan tayo,” protesta ni Izar, “at si Riri ang nagluluto, hindi ikaw.”“I warn you,” biglang tumigas ang boses ni Sigmund, “huwag na huwag mo siyang hahawakan ulit kahit na tawaging baby.”Agad namang tumango si Izar na nagpalambot sa ekspresyon ni Sigmund. Samantalang si Winston ay hindi mapigilan ang sarili na magtanong, “So, nagsasama na kayo?”Nagpaliwanag si Sigmund tungkol sa kasunduan ni la ni Cerise, isang walang kabuluhang excuse para sa
Nang makasakay si Cerise sa kotse ni Sigmund ay labis ang pagpipigil niya sa kanyang inis.Tinawagan lang naman kasi nito ang station manager na huwag siyang pagabihin dahil kailangan niya itong ipagluto ng hapunan ng isang linggo.Hindi pa man humuhupa ang inis niya ay kinuha na ni Sigmund ang isang box mula sa backseat at ibinigay sa kanya.Tiningnan naman ito ni Cerise ng pinaghalong irita at pagkainteresado sa kung ano ang laman.Sa loob nito ay isang pares ng asul na leather na sapatos.“Ano’ng ibig sabihin nito?” tanong niya nang lingunin niya ito habang nakataas ang kilay.“Tama ang size ‘di ba? Subukan mo nga kung kasya lang.”Hindi makapagsalita si Cerise. Paano nito nalaman ang sukat ng paa niya? Hiyang-hiya siya.Napansin naman ni Sigmund ang pag-aalangan nito kaya nagsalita siya, “Napansin ko lang na malaki ang paa mo, pero wala lang naman ‘yun sa’kin.”“Please stop talking.” Pigil niya sabay irap.Kinuha niya ang isa nito at inilagay sa lapag at ipinalit sa suot niyang bl
Nagtagpo ang mga labi ni Cerise at Sigmund sa isang banayad, marahan, at tumatagal na halik.Hinaplos nito ang kanyang mukha at hinayaang gumuhit ang kanyang mga daliri sa matatalas na linya ng kanyang panga.Kahit nang bahagya itong lumayo, ipinagpatuloy niya ang pagdampi ng malalambot at magagaan na halik sa kanyang mga labi, sa dulo ng kanyang ilong, at pati sa kanyang mga kilay. Tahimik na dumaloy ang kanyang mga luha, isang pipi ngunit matinding patunay ng bagyong bumabagabag sa kanyang puso.Tiningnan niya ang madilim na mga mata ni Sigmund at habang isang luha ang dahan-dahang bumaba sa kanyang pisngi, naglaho ito sa kurba ng kanyang mapait na ngiti.Bahagyang nanginginig ang kanyang tinig nang bumulong siya, "Noon, mahal na mahal kita…”Mahigpit na hinawakan ni Sigmund ang kanyang kamay, isang tahimik na pagkilala sa lalim ng kanyang nararamdaman. "Hinangad kita," mahina niyang pagpapatuloy, halos isang buntong-hininga lamang ang kanyang tinig. "Hinangad kong mahalin mo rin ak
Ang nakakagambalang pagtatagpo kasama si Mr. Prescott ay nag-iwan kay Cerise ng matinding pagkabalisa.Ang kanyang mga salita ay umalingawngaw sa kanyang isipan, isang nakakapangilabot na kontrast sa mabait na tiyuhing naaalala niya noong bata pa siya. Paulit-ulit niyang nirepaso ang pag-uusap nila, bawat nakakagambalang parirala ay nagpatingkad sa imahe ng isang lalaking halos hindi na niya makilala."Hindi na ako nagtataka kung bakit sinabi ni Mr. Peterson na hindi siya makakain o makatulog nang maayos," mahinang bulong ni Mr. Prescott, may bahagyang ngiti sa labi.Nagulat si Cerise at nagtanong, "Mr. Peterson?""Yung boss ng kumpanyang gumagawa ng sasakyan, na nilasing ka noong nakaraan?" sagot ni Mr. Prescott, ang kanyang tono ay kaswal ngunit may nakakapanindig-balahibong dating.Siyempre, naalala niya.Sandaling nakalimutan niya, ngunit hindi maikakaila ang ugnayan ng mga makapangyarihang lalaking ito.Kumikilos sila sa parehong mundo, ang kanilang impluwensya ay isang sapot na