Si Cerise ay sobrang takot na sumandal siya sa gilid ng bathtub at hindi nangahas na gumalaw.Biglang inabot ni Sigmund ang tubig, hinawakan ang isa sa kanyang manipis na mga binti, at pagkatapos ay sumandal.Bumilis ang tibok ng puso ni Cerise, tila naamoy niya ang panganib na naghuhudyat, at gustong sipain ito.Madaling napigilan ni Sigmund ang kanyang manipis na mga binti, at sinabi habang papalapit, "Pagkatapos maligo, linisin mo ang bathtub para sa akin, naririnig mo ba ako?"Bumulong siya sa kanyang tenga habang nagsasalita, at umalingawngaw ang katahimikan."Narinig kita!" tanging sagot niya dahil sa kaba.Nang maabot ng kamay ni Cerise ang kanyang hita, namumula ang kanyang mukha at wala siyang magawa kundi sumuko.Medyo nasiyahan si Sigmund, ngunit nang makita ang kanyang pulang tenga, nag-atubiling umalis siya.Bahagyang tumaas ang mahaba at makapal na pilikmata ni Cerise, ngunit hindi niya siya nakita, ngunit mas naramdaman niyang mapanganib ito.Umabot ang kamay ni Sigmund
Biglang tumunog ang doorbell, at naharang ang taong naghahandang tumakas."Mommy! Bakit ang tagal mo?""Bakit mo pinalitan ang password?""Ah? Sabi ni Young Master baka daw hindi ligtas, kaya pinalitan ko. Ang bagong password ay...""Sige na, sige na, huwag mo nang sabihin kung pinalitan mo. Mag-iingat nalang ako para hindi ko kayo maistorbo sa paggawa ng apo ko.”Nahaharap sa pagkabalisa ni Cerise, tiningnan siya ni Mrs. Beauch nang may malabong mga mata, at tinanong siya habang hinihila siya papasok.Dinala siya ni Mrs. Beauch para umupo sa sofa. Ang bahay na dating malamig ay naging mainit dahil sa pagdaragdag ng isang pamilyar na kapamilya.Tiningnan siya ni Mrs. Beauch nang may kasiyahan: "Baby, kung may nagawa si Sigmund para masaktan ka, susuportahan ka ng buong pamilya namin para makipaghiwalay, pero wala naman siyang ginawang hindi tama. Ang gusto lang naman ng pamilya namin ay ang magsama kayo.”"Mommy, wala talagang nangyari sa amin!"Alam ni Cerise na iniisip ni Mrs. Beauc
Alam ni Cerise ang ibig nitong sabihin. Nanlaban siya, ngunit magkahawak ang kanyang mga kamay sa mga daliri nito at hindi siya makagalaw.Dalawang beses na dinampihan ni Sigmund ang kanyang maputing leeg gamit ang manipis nitong labi, at biglang sinipsip nang malakas.Masakit.Sobrang sakit.Kumukulo ang dugo sa kanyang katawan nang mga sandaling iyon.Malungkot siyang umungol, at kapalit nito ay hinalikan siya ulit nito nang malakas.Binitawan siya ni Sigmund pagkatapos ng mahabang panahon, hinihingal at bumubulong sa kanyang tenga, "Nararamdaman mo ba?"Nakaramdam si Cerise ng pagkadismaya at gusto niyang saktan ito, ngunit nakatali pa rin ang kanyang mga kamay gamit ang isang kamay nito, kaya pinigilan niya lang ang kanyang galit at nagtanong: "Sigmund, ano ba ang gagawin mo?""Para lang sabihin sa iyo, kaya ko ba o hindi?"Bumulong siya sa kanyang tainga, ang kanyang mga labi ay marahang hinahalikan ang gilid ng kanyang tenga.Sa malaking bahay, habang nasa isang sulok, ay tila k
"Pumunta ako para dalhan ka ng almusal."Napansin ni Percy na medyo pawisan si Cerise, pero hindi naman siya mukhang kakatapos lang mag-ehersisyo, kaya nagduda siya.Binuksan ni Cerise ang password ng pinto, pero bigla siyang tumigil at tumingin kay Percy, "Medyo marumi ang bahay ko.""Oo, alam ko. Nakabalita ako.”Tumango si Percy at kalmadong sumagot.Nagtataka si Cerise, "Ano ang nabalitaan mo?""Sinabi ng kapitbahay mo na may nagdala ng pulang pintura para ibuhos sa’yo at tinangka kang saktan."Binuksan ni Percy ang pinto para kay Cerise, at agad na naamoy niya ang amoy sa loob, pero pumasok pa rin siya.Kusang tumingin si Cerise sa kabilang panig.Mga kapitbahay?Hindi pa niya nakikita ang mga kapitbahay sa kabilang bahagi ng building. Akala niya ay isang lumang gusali lang ito na walang masyadong nakatira.Sinundan siya ni Cerise papasok at nakita niyang nakatiklop na ang manggas ni Percy. "Huwag mong isipin na linisin ‘yan. May tinugon na si Sigmund para maglinis n’yan.."Lumin
Tanghali nang kumain sina Sigmund, Izar, at Winston sa Ficos, at inihatid ang sulat kay Sigmund."Isang lalaking nakasuot ng itim ang may dala nito, injured ang braso niya, at nagmamadali siyang umalis. Wala rin itong sinabing pangalan.”Ang impormasyon na iyon ay mula sa isang reporter at nagsumbong kay Sigmund.”Kumunot ang noo ni Izar at bumulong "Bali ang braso?""Mabuti naman at napigilan ‘yan. Ano ba’ng maligno ang may galit kay Riri at para magsunod-sunod ang kamalasan sa buhay niya?”Nagtanong din si Winston nang may pagtataka."Vivian."May kumpiyansa na sinabi ni Sigmund ang salitang iyon.Hindi makapaniwalang napatingin sa kanya sina Izar at Winston.Unang tumingin si Sigmund sa taong nakatayo sa tabi niya "Salamat sa tulong mo ngayon, pakialagaan mo ako rin ako sa susunod."Matapos makuha ang sobre ng pera, ay magiliw itong tumugon. "Hangga't may malaking balita si Mr. Beauch, maaasahan niya ang serbisyo ko."Matapos ay silang tatlo na lang ang naiwan sa pribadong silid, t
Sa pagkakataong iyon, si Sigmund naman ang nagulat. Lumingon siya sa bintana ng sasakyan upang itago ang kanyang ngiti, ngunit nakita niya ang kanyang nakangiting repleksyon sa salamin kaya agad niyang hinuwisyo ulit ang sarili.Pagdating nila sa ospital, pumasok sila sa elevator at pumwesto nang malayo sa isa't isa. Hindi napigilan ni Sigmund ang mapangiti nang makita niyang iniiwasan siya ni Cerise. "Iniiwasan mo ba ako nang ganito dahil natatakot kang bigla kitang sunggaban?" Mahigpit na pinilipit ni Cerise ang kanyang mga kamay sa likuran niya. Hindi niya inaasahang mahuhulaan ni Sigmund ang nararamdaman niya nang ganoon kabilis. "Huwag kang matakot, hindi naman ako halimaw." May bahagyang kapilyuhan sa kanyang ngiti, ngunit natakot pa rin si Cerise. Bago pa marating ng elevator ang palapag kung saan naroon si Mamita, bigla itong huminto. Napatingin sila sa labas at nakita ang isang pamilyar na mukha na nakasuot ng hospital gown. "Sig, pumunta ka dito para sa’kin? Ang galin
Nang maglaon, lumabas silang dalawa sa ward at nasa elevator na naman.Si Cerise ay nakatayo pa rin sa gilid, ang isang kamay ay nakasandal sa dingding ng hagdan, at ang isa ay nakakapit sa malaking ponkan.Si Sigmund ay nasa parehong posisyon pa rin nang umakyat sila. Ayaw niyang sumandal sa pader, dahil nararamdaman niyang marumi ang mga taong sinasandalan ng iba, ngunit nang sumandal si Cerise sa kanya, medyo na-distract siya.Ilang beses na ba niyang idiniin ito sa dingding, at ang nangyari sa kanila noon sa isang elevator din, biglang lumitaw sa harap ng isip niya ang mga eksena na iyon.Nararamdaman ni Cerise na pinagmamasdan siya nito, ngunit nagpasya siyang huwag tumingin sa kanya kahit na bugbugin pa siya nitoAng mga tao ay napakakomplikadong nilalang. Sa oras na sumuko sila, hindi na sila bumabalik sa dati. Kahit na minsan ay namimiss nila ang buhay na iyon, alam nila sa sarili na hindi na ito mababalik.Ganoon din ang nararamdaman ni Cerise kay Sigmund, isang pakiramdam ng
Kinabukasan ng umaga, kumatok ang isang katrabaho ni Cerise sa kanyang pinto, balak na nilang bumalik sa Pearl Pavilion pagkatapos mag-almusal nang magkakasama, ngunit walang nagbukas nito.Sa wakas, kinuha na ng staff ang room card para buksan ang pinto, pero natutulog pa rin si Cerise sa sofa."Cerise?""Cerise?"Hilong-hilo si Cerise nang narinig niyang tinawag siya ng isang kasamahan, ngunit hindi niya marinig ito nang malinaw.Nagmasid naman si Percy at dalawa nilang lalaking kasamahan sa gilid. Hinimas ng babaeng katrabaho ang kanyang mukha ngunit hindi ito gumana, hindi parin magising si Cerise. Tinanong nito si Percy, "Sir Colton, gusto mo bang tawagan ang pamilya niya?""Huwag na nating palakihin pa ang pangyayari, dalhin muna natin siya sa ospital para makasigurado tayo sa kalagayan niya. Doon na tayo magpasya kung anong gagawin pagkatapos."Mabilis na pagpapasya si Percy.Pagkarinig nito, ay naghanda silang umalis papuntang ospital.Si Percy lang ang nakakaalam na wala siy
“Wag kang magalit... sabi ni Kuya Izar, bawal kang ma-stress...” halos pabulong na ang kanyang tinig.“Cerise,” sabi ni Sigmund. “Sana hindi na lang kita nakilala.”Mula sa malamig ay naging isang mapait na lamig ang bumalot sa silid. Wala na siyang nasabi.At gaya ng eksenang walang pasabi, bumukas ang pinto.“Sigmund!”Pamilyar ang boses, malakas, sabik. Pumasok si Vivian, dala ang sariling pag-aalala. Kasunod niya si Craig, pero hindi ito lumapit.Napatingin si Cerise sa kanila. Hindi maipinta ang naramdaman niya.“Ceri, nandito ka rin pala,” magiliw na bati ni Vivian. Walang halong init o panunumbat, pero may pagitan ang tono. Tumabi ito kay Sigmund at agad hinawakan ang kamay nito.“Kumusta ka na? Mas okay ka na ba ngayon?”Hindi sumagot si Sigmund. Tiningnan lang niya si Vivian, at saka bahagyang napangisi. Isang malamig na ngiti na mas masakit pa kaysa sa kanina.Hindi alam ni Cerise kung bakit nakangisi si Sigmund. Wala naman itong sinasabi. Kaya’t marahan niyang paalala, “’Wa
“Kuya Izar?” may halong gulat ang boses ni Cerise.“Sakto ang tawag mo,” ani Izar. “Hinahanap din kita. Naaksidente si Sigmund kagabi... nasa ospital siya ngayon.”Nabigla si Cerise. “Ano?” Mabilis siyang napatayo. “Nasaan siya? Anong ospital?”“May bali sa isang braso. Nagising kaninang madaling-araw, pero nawalan ulit ng malay. Baka mas mabuti kung pumunta ka rito. Kailangan nating mag-usap.”Hindi na siya nagtanong pa. “Pupunta na ako ngayon.”-Kasabay ng malakas na pagbugso ng hangin ang mabilis na takbo ng kotse. Tahimik si Cerise sa likuran ng sasakyan ng direktor, hawak pa rin ang kanyang, habang paulit-ulit sa isip niya ang sinabi ni Izar.Pagbaba sa ospital, sinalubong siya ng malamig na hangin. Inayos niya ang buhok na ginugulo ng hangin habang nagmamadaling tumakbo papasok.Sa labas ng silid ng pasyente, tumingala si Izar sa naririnig niyang yapak. Nang makita niya si Cerise, bahagya siyang ngumiti, alanganin, pero malinaw ang pagkaunawa sa nararamdaman nito.“Kuya Izar, k
Kita ni Cerise ang pagsabog ng emosyon sa mata nito. Disappointment. Inis. Galit na pilit pinipigil. Pero kahit naramdaman niyang unti-unting bumibitaw si Sigmund sa kanya, kailangan niya itong sabihin.Huminga siya nang malalim, parang pagsuko pero puno ng layunin.“Young Master… pakiusap, hiwalayan mo na ako.”Tumitig si Sigmund sa kanya. Tumigas ang ekspresyon nito, at may sagot siyang buo na bago pa man niya mapigilan ang sarili:“Imposible.”Tumalikod siya at umalis.Naiwan si Cerise sa kinatatayuan, parang naligaw sa gitna ng makakapal na ulap.Buti na lang at kailangan nitong umalis kinagabihan. Nang makatiyak siyang wala na si Sigmund, tahimik siyang lumabas ng suite.Diretso siya sa hotel lobby. Wala namang sagabal sa kanyang pag-alis. Tumango ang mga staff at magalang siyang binati.“Ingat po kayo, Madam.”Napahinto si Cerise. Sandaling nagulat… pero tinuloy ang lakad na may matatag na hakbang.Sumakay siya ng taxi at dumiretso sa bahay.Nag-file siya ng leave at nagkulong s
Napatingin sa kanya si Cerise. “Bakit?”“Sa nangyari sa’yo kagabi, wala ka bang gustong alamin? Sino ang nasa likod no’n? Magpahinga ka muna. Huwag kang pumasok.”“Eh ‘di uuwi na lang ako.”Tumitig si Sigmund sa kanya. “Hindi ka ba komportable kapag kasama ako?”“Hindi ko sinasabi ‘yon,” mahinang sagot ni Cerise. “Pero hindi ako pwedeng manatili rito habang-buhay.”“Naghihintay ang mga reporter sa labas ng bahay mo ngayon. Kung pipilitin mong umalis, iisa lang ang pupuntahan mo.”“Saan?”“Sa condo ko.”Ang kanyang sea-view unit.Hindi umimik si Cerise. Tumigil lang siya, nakatingin sa sahig. Tahimik. Pero sa loob-loob niya, naluha ang kanyang damdamin.Hindi ba’t ibig sabihin nito’y hindi pa rin siya makakawala sa kanya?Ayaw na niyang maging human pillow nito tuwing gabi.“Pupunta na lang ako kay Kara. Puwede?”“Alam kong anak siya ng abogado ng tatay mo, at matagal na kayong magkaibigan. Pero ako ang asawa mo. Mas pipiliin mo ba ang kaibigan mo kaysa sa asawa mo? Mas ligtas ka ba ka
Sa kabilang bahagi ng lungsod, hindi tahimik ang umaga sa private apartment ni Vivian.Nakaupo siya sa harap ng salamin, pinagmamasdan ang sarili. Ilang ulit niyang tinangkang mag-makeup, pero nauuwi lang ito sa pagkabigo. Sa huli, binato niya ang mga mamahaling cosmetics at skincare sa sahig.Tumunog ang mga bote. Nagkalat ang mga piraso.Pumasok si Craig na nagulat sa gulo. Napatingin siya kay Vivian, nakaupo pa rin sa upuan, tahimik pero naglalagablab ang mga mata.“Lumapit ka rito,” malamig na utos ng babae.Nagdadalawang-isip man ay lumapit si Craig.Tumayo si Vivian, at bigla na lang yumakap sa kanya. Hinalikan siya nito, mariin, puno ng poot at pangungulila. May luha sa mga mata nito at napakaagresibo ng galaw nito.Pagbitaw niya sa halik ay mahina itong nagtanong, “Tulungan mo akong kalimutan siya. Kaya mo ba?”“Vivian…”“Please.”Muling hinalikan ni Vivian ang kanyang leeg, labi, at dibdib. Habang hinahaplos siya, pinasok ng kamay niya ang loob ng suot ni Craig, binubuksan an
Bigla siyang hinila ni Sigmund pabalik at sabay silang bumagsak sa kama.Nataranta si Cerise. Napakapit siya sa braso nito. Pagkatapos ng ilang segundong katahimikan, mahina siyang bumulong."Hindi yata tama 'to...""Bukas, may press conference. Sasabihin ko na asawa kita. At hindi ko na itatago."Ibinulong ni Sigmund iyon sa leeg niya—mababa, mariin, at puno ng paninindigan.“Hindi,” madiing sabi ni Cerise sa nanginginig niyang tinig. “Hindi tayo puwedeng magpa-press conference.”Bahagyang napatigil ang mundo. Nadadarang siya sa init ng katawan nito, sa seguridad ng yakap, ngunit nanaig ang katinuan.Dumikit si Sigmund sa leeg niya, at may bulong na dumaan sa balat niya gaya ng usok na may dalang apoy. “Ayoko nang maulit ang nangyari ngayon,” aniya, mariin ang tono.Ayaw na niyang hayaang harapin ni Cerise ang panganib nang mag-isa.Pumasok sa isipan ni Cerise ang nakaraan, ang araw na sinabuyan siya ng pintura sa harap ng media. Iyon ay isang kahihiyan, ngunit maituturing pang mabab
Natigilan si Cerise nang magtagpo ang tingin nila ni Sigmund. Sa isang sulyap pa lang, alam niyang nakita na nito ang mga sugat niya na pilit niyang itinatago. Naunawaan niya rin kung bakit ito bumalik sa pribadong silid para hanapin si Mr. Peterson. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi niya mapigilang makaramdam ng hiya."Sigmund, tumigil ka na sa pagtitig," mahinang bulong niya.Ngunit hindi siya pinakinggan ni Sigmund. Sa halip, lumapit ito mula sa likuran at bumulong sa kanyang tainga, malamig ang tinig nito."Sino'ng nagbigay ng pahintulot para masaktan ka?"Napatigil si Cerise. Sa dami ng nangyari, halos hindi na siya makakilos. Akala niya, ligtas na siya, pero heto siya, pinapagalitan pa nga. "Saan ka pa nasugatan? Sasabihin mo ba, o gusto mong ako na mismo ang maghubad ng natitira mong damit para malaman ko?"Hindi na siya hinintay nitong sumagot. Parang seryoso nga ito."Ako na ang magsasabi! Ako na!"Taranta siyang napasigaw.Sa wakas, umangat si Sigmund mula sa kanya. Ngunit na
Binalewala ni Cerise ang kirot na gumagapang sa kanyang tagiliran. Ang tunay na takot ay dumapo sa kanyang sikmura nang mapansing naka-lock ang pinto, inilock ito ni Mr. Peterson.Tahimik ang tunog ng mga sapatos ni Mr. Prescott habang papalapit siya, mabagal, puno ng intensyon. Hinawakan nito ang basang manggas ng kanyang damit.Napaatras si Cerise nang di sinasadya. Napadikit ang kanyang kamay sa nabasag na salamin. Napasinghap siya at mabilis na inangat ito. Dugo ang dumaloy sa kanyang palad."Akala mo ba'y kaya kitang pagbigyan katulad ng ama mong inutil?" mariing bulong ni Mr. Prescott habang sinunggaban siya sa kwelyo at pilit siyang itinatayo. "Kung hindi dahil sa natitirang pakialam ng pamilya Beauch sa'yo, matagal ka nang wala. Hindi kita gagawing prinsesa tulad ng ginawa ko kay Vivian."Napilitan si Cerise na titigan ang kanyang mukha. Wala nang pagkukunwari. Sa isang simpleng pagkakatapon ng alak, lumabas ang tunay na anyo ng halimaw.Dapat sana’y masaya siya na nabunyag an
“Ako?”“Hm-hm.” mabilis na pagtango ni Spencer, pilit na ngumiti kahit hindi umaabot sa kanyang mga mata ang ngiti. “Kumain na tayo.”Dahan-dahan nilang tinapos ang hapunan. Pagkatapos, isinama ni Cerise si Spencer sa ilang kilalang lugar sa lungsod, ipinakita ang kultura at tradisyon ng Pearl Pavilion. Nang matapos ang paglilibot, tinawag niya ang taxi para ihatid siya pabalik sa hotel.Ginagampanan lang niya ang papel ng mabuting host. ’Yun ang iniisip niya.Pero hindi inaasahan ang sumunod.Pagkababa ni Spencer mula sa taxi, nakaharap na siya agad sa isang pamilyar na tanawin nang bigla ay may isang katahimikan nang makaramdam ng isang malakas na presensya.Si Sigmund.Nakatayo siya sa unahan ng isang grupo, malamig ang tingin na ibinabato nito kay Spencer. Mula roon, lumipat ang tingin niya sa likuran, sa taxi kung saan nakaupo pa rin si Cerise.“Manong, paandarin niyo na po,” utos ni Cerise sa drayber, kahit nanginginig ang kanyang mga daliri.Umalis agad ang taxi, iniwan si Spen