Pagkatapos niyang ilagay ang PIN ng lock ay tumuloy na silang dalawa. Nauna si Sigmund kaysa kay Cerise sa pagpasok, at hindi niya alam kung ano ang nararamdaman niya. Napatayo siya sa gilid ng pintuan hanggang sa nakaupo ito.“At bakit ka nandito?” Tanong niya.“May naiwan ako…” Tinaasan naman siya ng kilay ni Cerise. “…ano, ah lighter. Oo.”Napairap nalang si Cerise. “Saan mo ba naiwan?”Gustong ngumiti ni Sigmund sa iritado nitong reaksyon pero baka mabuko lang ang pagsisinungaling niya dahil iyon rin ang tanong niya sa sarili. Bakit ba siya nandito?“Balita ko kanina na gusto ka raw ulit makita ni Mr. Brown ngayong gabi?” Pagsisimula niya.“Nag-agree na kami na hindi ako magiging babae niya, at hindi niya dapat ako ipahiya dahil sa desisyon kong iyon.” Sagot nito habang patuloy sa paghahanap.“Paano? May hiningi ba siyang kapalit?”“Nalaman niyang maybahay ako ng pamilya Beauch. Asawa ng bagong boss ng Beauch Group.” May diing sabi ni Cerise pero halatang walang gana. Gusto na ni
“Then go. Go and do it with him.” Tila nanghahamon na sabi ni Sigmund kay Cerise. Hindi naman nagpatalo si Cerise kaya tumayo siya at naglakad papuntang pintuan.“Cerise!”“Sigmund!” Bago pa ito magalit ay tinawag din niya ang pangalan nito.Natahimik naman ito nang makitang lumuluha na ang kaharap.“Sigmund, please… pakawalan mo na ako.”Tinitigan niya ito at bakas sa mga mata nito ang pagkammuhi. Hindi niya alam paano ipapaintindi ang pagod niya dito. Pagod na siyang pumagitna sa dalawa, kay Sigmund at Vivian, gusto nalang niyang maging malaya, masaya, at magmahal ng taong kaya siyang mahalin pabalik.Naiinis siya dahil hindi niya maintindihan ang gusto ni Sigmund. Kung talagang gusto nito si Vivian bakit pinapatagal pa nito ang paghihiwalay nila? Bakit hindi ito nagmamadali? Gusto ba nitong parusahan siya? Para sa ano? Ano ang kasalanan niya para maging karapat-dapat sa ganitong trato?-Hindi sila nagkita ng ilang araw matapos ang pangyayaring iyon. Kasabay nito ay ang balita tung
Hindi si Cerise palainom kaya mababa ang alcohol tolerance niya. Matapos siyang tagayan ng tatlong baso ni Izar nagsimula na siyang mag-isip na huminto dahil hindi na maganda ang nararamdaman niya. “Kuya Izar, madali akong malasing.”“Alcohol tolerance is practiced. Magkakakilala tayo ngayon na nandito, it’s the best time to practice. Sa susunod hindi lang isa ang dadaluhan mong mga social gatherings, kung doon ka malasing, pagsasamantalahan ka nila.” Saad nito.“I can testify to this. Totoo ‘yan kaya mabuti nang hasain mo na ‘yang tolerance mo ngayon.” Komento naman ni Kara.“Okay! Kaya here’s another one.”Ayaw na niya talaga. Nararamdaman na niya ang pagkahilo.“Ah oo nga pala, may isa pa tayong dapat ipagdiwang. Izar, Sigmund, trending ngayon na Ceri and I are sworn sisters!” Kinuha ni Vivian ang kanyang juice at masayang itinaas ito.Pero ang karaniwang maghihiyawan pagkatapos, ay humantong sa katahimikan.“Ceri, you won’t be touched by anyone especially na kami ang backer mo. ‘D
Yinakap ni Sigmund ang hindi na makatayong si Cerise. Pumasok siya dala ito sa mga bisig niya, sinarado ang pinto, at yumuko upang tingnan ito. Hindi man lang madilat nang mabuti ang mata nito. “Sofa o kama?”Gumalaw lang ang talukap ng mga mata nito at umangat sa pagkakadala ni Sigmund. Hindi pa rin niya ito nilalapag. Itinaas nito ang ulo nito para makipag-usap pero sumandal parin kay Sigmund. “Kahit ano.”“Kahit ano?” Napalunok naman si Sigmund.“Kahit ano! Sofa o kama, wala akong pakialam!” Saad nito at nahiga rin pagkatapos.Lumalim ang tingin ni Sigmund sa dalaga. “Then, bed it is.”Hindi na kumibo si Cerise at sumiksik nalang dibdib ni Sigmund. Inilapag siya ni Sigmund sa kama. Dahan-dahan at maingat, inalalayan niya ang likod ng ulo nito, at humiga sa tabi ni Cerise. Dumilat naman ito at lokong ngumiti sa kanya.“Ano?”“Halika nga dito.” Malambot itong ngumiti at hinila siya palapit sa tabi nito. Kumbinsido naman si Sigmund na lasing na lasing ito. Dahil kung hindi, alam niyan
Kung kailan ay mawawala na sa kontrol si Sigmund ay narinig niya ang paghilik ni Cerise. Nakatulog na pala ito.Bagamat nainis, gusto niyang matawa dito.Maayos niya itong inihiga at kinumutan at nagpasyang maligo muna.Pagkalabas niya ng banyo ay nadatnan niya itong nakaupo sa kama. Pikit ang mata at suot ang kanyang polo. Hindi ata nito nakita ang blouse nitong tinapon niya kanina palayo.Nag-unat ito at may kung anong inabot sa kanyang likod at paglabas ng kanyang kamay ay dala na ang kapirasong tela sabay tapon sa kung saan. Nasulyapan pa ni Sigmund ang pagngiti nito bago makabalik uli sa pagtulog. Dahil nakaharap ito sa direksyon ng banyo ay kita niya ang nakangiting pagtulog nito.Napalapit siya dito at tiningnan niya kung ano ang itim na tela nitong tinapon, sabay tingin sa dibdib nitong bahagyang nakikita.Napalunok siya sa nasaksihan at nag-iwas ng tinginPilit niyang nilalayo ang tingin habang binubutones lahat ng butones ng polo niya na suot nito.“At bakit ka naman tinangg
Nainis si Cerise dahil naisip niyang bata parin ang turing nito sa kanya.Hindi nagtagal ay tumunog ang cellphone ni Sigmund, hindi niya ito sinagot sa halip ay in-on lang nito ang silent mode.Agad namang naisip ni Cerise na si Vivian ito kaya hindi niya mapigilang hindi magtanong, “Hinahanap ka ni Ate Vivian, tama ba?”“Kung ayaw mong tawagin siyang Ate Vivian, you can call her Vivian. Hindi mo kailangang pilitin ang sarili mo,” seryoso nitong sabi.Napaisip naman si Cerise kung ano ba ang pinagsasabi niya kagabi. Posible bang nagreklamo siya tungkol kay Vivian? Kung sakaling oo man, bilang na ang mga araw niya. Baka sa paningin ngayon ni Sigmund ay isa siyang kawawang babae na hindi man lang tumatanaw ng kabutihan.Napayuko nalang si Cerise at nagpatuloy sa pagkain sa lugaw.“By the way, tumawag si Percy at sinabing magpapalit kayo ng shift ngayon, kaya magpahinga ka muna,” ani Sigmund.Natulala naman si Cerise at naalalang sinagot pala nito ang tawag para sa kanya, “Oh.”Pagtango
“Cerise,” tila pagsaway sa kanya ni Sigmund, tila hindi niya inaasahan ang tanong na ito galing sa dalaga.Ngumiti naman siya, “Biro lang. Alam ko naman kung ano ang halaga ko sa’yo, bakit ka pala pumunta dito? Paalala ko lang, hindi kita papatulugin ngayon dito.”Bigla namang humangin at linipad ang buhok ni Cerise kasabay ang paglapit ni Sigmund sa kanya, “Curious lang rin ako, alam mo ba talaga kung gaano ka kahalaga sa akin?”Ang mukha nito’y napakaamo at tila hindi ang karaniwang mabagsik na Sigmund.Tiningnan lang naman niya ito hanggang sa makalapit ito sa kanya. Huminto ang pag-ihip ng hangin habang ang puso naman niya’y lalong uminit.“Hmm?” Paalala nito ulit sa kanya.Binuka niya ang bibig niya, at dahil sa kaba ay kumalma muna siya at kalmadong tumugon, “Baka mga ilang piso!”Nagalit naman sa sinabi niya si Sigmund, at lumapit sa kanya, ang sapatos nito’y tumatama sa sapatos niya.Nawala naman sa balanse si Cerise at natumba. Agad naman siyang nasalo ni Sigmund, yakap nito
Tila nabingi naman si Cerise sa sinabi ni Sigmund, “Ano? Anong mag-asawa?”Hindi nagsalita si Sigmund, kaya hindi na rin nangulit si Cerise.“Hindi ko pa nalalabhan ang mga damit mo, kokontakin nalang kita kung tapos na,” ani Cerise sabay tulak kay Sigmund pero hindi man lang ito naapektuhan sa pagkakatayo nito.“Ihahatid na kita sa pintuan.”Hindi na siya nakipag-alitan dahil alam niyang hindi ito magpapatalo. Nang makasakay sila ng elevator ay tinugon niya itong maghintay, “Ihahatid ko nalang sa’yo dito, hintayin mo nalang ako.”“Pintuan,” pag-uulit nito. “Sa pintuan kita ihahatid.”Nang bumukas ang elevator ay nauna pa itong maglakad sa kanya.“Dito ka lang, okay?” Saad niya bago i-enter ang passcode.“Buksan mo ang pintuan.”“Sigmund!”“I promise I’ll leave right away!” Hindi niya alam kung naiinis na ba ito, pero ramdam niyang seryoso ito kaya binuksan niya ang pinto.“Bumalik ka na sa condo ko, mahigpit sila sa mga sasakyan, hindi basta-basta nakakapasok ang kung sino.”Hindi ma
“Wag kang magalit... sabi ni Kuya Izar, bawal kang ma-stress...” halos pabulong na ang kanyang tinig.“Cerise,” sabi ni Sigmund. “Sana hindi na lang kita nakilala.”Mula sa malamig ay naging isang mapait na lamig ang bumalot sa silid. Wala na siyang nasabi.At gaya ng eksenang walang pasabi, bumukas ang pinto.“Sigmund!”Pamilyar ang boses, malakas, sabik. Pumasok si Vivian, dala ang sariling pag-aalala. Kasunod niya si Craig, pero hindi ito lumapit.Napatingin si Cerise sa kanila. Hindi maipinta ang naramdaman niya.“Ceri, nandito ka rin pala,” magiliw na bati ni Vivian. Walang halong init o panunumbat, pero may pagitan ang tono. Tumabi ito kay Sigmund at agad hinawakan ang kamay nito.“Kumusta ka na? Mas okay ka na ba ngayon?”Hindi sumagot si Sigmund. Tiningnan lang niya si Vivian, at saka bahagyang napangisi. Isang malamig na ngiti na mas masakit pa kaysa sa kanina.Hindi alam ni Cerise kung bakit nakangisi si Sigmund. Wala naman itong sinasabi. Kaya’t marahan niyang paalala, “’Wa
“Kuya Izar?” may halong gulat ang boses ni Cerise.“Sakto ang tawag mo,” ani Izar. “Hinahanap din kita. Naaksidente si Sigmund kagabi... nasa ospital siya ngayon.”Nabigla si Cerise. “Ano?” Mabilis siyang napatayo. “Nasaan siya? Anong ospital?”“May bali sa isang braso. Nagising kaninang madaling-araw, pero nawalan ulit ng malay. Baka mas mabuti kung pumunta ka rito. Kailangan nating mag-usap.”Hindi na siya nagtanong pa. “Pupunta na ako ngayon.”-Kasabay ng malakas na pagbugso ng hangin ang mabilis na takbo ng kotse. Tahimik si Cerise sa likuran ng sasakyan ng direktor, hawak pa rin ang kanyang, habang paulit-ulit sa isip niya ang sinabi ni Izar.Pagbaba sa ospital, sinalubong siya ng malamig na hangin. Inayos niya ang buhok na ginugulo ng hangin habang nagmamadaling tumakbo papasok.Sa labas ng silid ng pasyente, tumingala si Izar sa naririnig niyang yapak. Nang makita niya si Cerise, bahagya siyang ngumiti, alanganin, pero malinaw ang pagkaunawa sa nararamdaman nito.“Kuya Izar, k
Kita ni Cerise ang pagsabog ng emosyon sa mata nito. Disappointment. Inis. Galit na pilit pinipigil. Pero kahit naramdaman niyang unti-unting bumibitaw si Sigmund sa kanya, kailangan niya itong sabihin.Huminga siya nang malalim, parang pagsuko pero puno ng layunin.“Young Master… pakiusap, hiwalayan mo na ako.”Tumitig si Sigmund sa kanya. Tumigas ang ekspresyon nito, at may sagot siyang buo na bago pa man niya mapigilan ang sarili:“Imposible.”Tumalikod siya at umalis.Naiwan si Cerise sa kinatatayuan, parang naligaw sa gitna ng makakapal na ulap.Buti na lang at kailangan nitong umalis kinagabihan. Nang makatiyak siyang wala na si Sigmund, tahimik siyang lumabas ng suite.Diretso siya sa hotel lobby. Wala namang sagabal sa kanyang pag-alis. Tumango ang mga staff at magalang siyang binati.“Ingat po kayo, Madam.”Napahinto si Cerise. Sandaling nagulat… pero tinuloy ang lakad na may matatag na hakbang.Sumakay siya ng taxi at dumiretso sa bahay.Nag-file siya ng leave at nagkulong s
Napatingin sa kanya si Cerise. “Bakit?”“Sa nangyari sa’yo kagabi, wala ka bang gustong alamin? Sino ang nasa likod no’n? Magpahinga ka muna. Huwag kang pumasok.”“Eh ‘di uuwi na lang ako.”Tumitig si Sigmund sa kanya. “Hindi ka ba komportable kapag kasama ako?”“Hindi ko sinasabi ‘yon,” mahinang sagot ni Cerise. “Pero hindi ako pwedeng manatili rito habang-buhay.”“Naghihintay ang mga reporter sa labas ng bahay mo ngayon. Kung pipilitin mong umalis, iisa lang ang pupuntahan mo.”“Saan?”“Sa condo ko.”Ang kanyang sea-view unit.Hindi umimik si Cerise. Tumigil lang siya, nakatingin sa sahig. Tahimik. Pero sa loob-loob niya, naluha ang kanyang damdamin.Hindi ba’t ibig sabihin nito’y hindi pa rin siya makakawala sa kanya?Ayaw na niyang maging human pillow nito tuwing gabi.“Pupunta na lang ako kay Kara. Puwede?”“Alam kong anak siya ng abogado ng tatay mo, at matagal na kayong magkaibigan. Pero ako ang asawa mo. Mas pipiliin mo ba ang kaibigan mo kaysa sa asawa mo? Mas ligtas ka ba ka
Sa kabilang bahagi ng lungsod, hindi tahimik ang umaga sa private apartment ni Vivian.Nakaupo siya sa harap ng salamin, pinagmamasdan ang sarili. Ilang ulit niyang tinangkang mag-makeup, pero nauuwi lang ito sa pagkabigo. Sa huli, binato niya ang mga mamahaling cosmetics at skincare sa sahig.Tumunog ang mga bote. Nagkalat ang mga piraso.Pumasok si Craig na nagulat sa gulo. Napatingin siya kay Vivian, nakaupo pa rin sa upuan, tahimik pero naglalagablab ang mga mata.“Lumapit ka rito,” malamig na utos ng babae.Nagdadalawang-isip man ay lumapit si Craig.Tumayo si Vivian, at bigla na lang yumakap sa kanya. Hinalikan siya nito, mariin, puno ng poot at pangungulila. May luha sa mga mata nito at napakaagresibo ng galaw nito.Pagbitaw niya sa halik ay mahina itong nagtanong, “Tulungan mo akong kalimutan siya. Kaya mo ba?”“Vivian…”“Please.”Muling hinalikan ni Vivian ang kanyang leeg, labi, at dibdib. Habang hinahaplos siya, pinasok ng kamay niya ang loob ng suot ni Craig, binubuksan an
Bigla siyang hinila ni Sigmund pabalik at sabay silang bumagsak sa kama.Nataranta si Cerise. Napakapit siya sa braso nito. Pagkatapos ng ilang segundong katahimikan, mahina siyang bumulong."Hindi yata tama 'to...""Bukas, may press conference. Sasabihin ko na asawa kita. At hindi ko na itatago."Ibinulong ni Sigmund iyon sa leeg niya—mababa, mariin, at puno ng paninindigan.“Hindi,” madiing sabi ni Cerise sa nanginginig niyang tinig. “Hindi tayo puwedeng magpa-press conference.”Bahagyang napatigil ang mundo. Nadadarang siya sa init ng katawan nito, sa seguridad ng yakap, ngunit nanaig ang katinuan.Dumikit si Sigmund sa leeg niya, at may bulong na dumaan sa balat niya gaya ng usok na may dalang apoy. “Ayoko nang maulit ang nangyari ngayon,” aniya, mariin ang tono.Ayaw na niyang hayaang harapin ni Cerise ang panganib nang mag-isa.Pumasok sa isipan ni Cerise ang nakaraan, ang araw na sinabuyan siya ng pintura sa harap ng media. Iyon ay isang kahihiyan, ngunit maituturing pang mabab
Natigilan si Cerise nang magtagpo ang tingin nila ni Sigmund. Sa isang sulyap pa lang, alam niyang nakita na nito ang mga sugat niya na pilit niyang itinatago. Naunawaan niya rin kung bakit ito bumalik sa pribadong silid para hanapin si Mr. Peterson. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi niya mapigilang makaramdam ng hiya."Sigmund, tumigil ka na sa pagtitig," mahinang bulong niya.Ngunit hindi siya pinakinggan ni Sigmund. Sa halip, lumapit ito mula sa likuran at bumulong sa kanyang tainga, malamig ang tinig nito."Sino'ng nagbigay ng pahintulot para masaktan ka?"Napatigil si Cerise. Sa dami ng nangyari, halos hindi na siya makakilos. Akala niya, ligtas na siya, pero heto siya, pinapagalitan pa nga. "Saan ka pa nasugatan? Sasabihin mo ba, o gusto mong ako na mismo ang maghubad ng natitira mong damit para malaman ko?"Hindi na siya hinintay nitong sumagot. Parang seryoso nga ito."Ako na ang magsasabi! Ako na!"Taranta siyang napasigaw.Sa wakas, umangat si Sigmund mula sa kanya. Ngunit na
Binalewala ni Cerise ang kirot na gumagapang sa kanyang tagiliran. Ang tunay na takot ay dumapo sa kanyang sikmura nang mapansing naka-lock ang pinto, inilock ito ni Mr. Peterson.Tahimik ang tunog ng mga sapatos ni Mr. Prescott habang papalapit siya, mabagal, puno ng intensyon. Hinawakan nito ang basang manggas ng kanyang damit.Napaatras si Cerise nang di sinasadya. Napadikit ang kanyang kamay sa nabasag na salamin. Napasinghap siya at mabilis na inangat ito. Dugo ang dumaloy sa kanyang palad."Akala mo ba'y kaya kitang pagbigyan katulad ng ama mong inutil?" mariing bulong ni Mr. Prescott habang sinunggaban siya sa kwelyo at pilit siyang itinatayo. "Kung hindi dahil sa natitirang pakialam ng pamilya Beauch sa'yo, matagal ka nang wala. Hindi kita gagawing prinsesa tulad ng ginawa ko kay Vivian."Napilitan si Cerise na titigan ang kanyang mukha. Wala nang pagkukunwari. Sa isang simpleng pagkakatapon ng alak, lumabas ang tunay na anyo ng halimaw.Dapat sana’y masaya siya na nabunyag an
“Ako?”“Hm-hm.” mabilis na pagtango ni Spencer, pilit na ngumiti kahit hindi umaabot sa kanyang mga mata ang ngiti. “Kumain na tayo.”Dahan-dahan nilang tinapos ang hapunan. Pagkatapos, isinama ni Cerise si Spencer sa ilang kilalang lugar sa lungsod, ipinakita ang kultura at tradisyon ng Pearl Pavilion. Nang matapos ang paglilibot, tinawag niya ang taxi para ihatid siya pabalik sa hotel.Ginagampanan lang niya ang papel ng mabuting host. ’Yun ang iniisip niya.Pero hindi inaasahan ang sumunod.Pagkababa ni Spencer mula sa taxi, nakaharap na siya agad sa isang pamilyar na tanawin nang bigla ay may isang katahimikan nang makaramdam ng isang malakas na presensya.Si Sigmund.Nakatayo siya sa unahan ng isang grupo, malamig ang tingin na ibinabato nito kay Spencer. Mula roon, lumipat ang tingin niya sa likuran, sa taxi kung saan nakaupo pa rin si Cerise.“Manong, paandarin niyo na po,” utos ni Cerise sa drayber, kahit nanginginig ang kanyang mga daliri.Umalis agad ang taxi, iniwan si Spen