"Alam kong matatagalan pa ang divorce niyo, pero ayos lang. Puwede namang magpakasal muna kami."Magaan ang tono ni Vivian, parang hindi malaking bagay sa kanyang sinasabi.Saglit na nag-isip si Cerise bago tumango. "Oo nga."Napangiti si Vivian at tila lalo pang ginanahan. "Pwede ka bang maging maid of honor namin?"Napabuntong-hininga si Cerise at marahang inilapag ang hawak na kutsara. Alam niyang hindi simpleng kahilingan iyon. Alam niyang si Vivian ay hindi talaga mapagpakumbaba at hindi ‘yun tanong bilang pagmamagandang-loob, kalkulado ang bawat kilos nito."Huwag na muna nating pag-usapan na kasal pa rin ako kay Sigmund," mahinahon niyang sagot. "Pero kahit sa panuntunan dito, alam mong bawal maging maid of honor ang isang babaeng kasal na."Hinawakan ni Vivian ang kanyang kamay at marahang pinisi
Dumapo ang tingin ni Sigmund sa wedding dress na nakapatong sa upuan sa tabi ni Cerise. Makinis ang tela, kumikislap sa ilalim ng malambot na ilaw ng studio. Isang saglit lang iyon bago muling bumalik ang mga mata niya sa dalaga, diretso, hindi nag-aalinlangan, parang may gustong basahin sa kanya."Ayaw mo bang subukan?"Mababa ang tono niya, halos parang bulong. Walang bahid ng pangungutya o pilit na panghihikayat, parang simpleng tanong lang. Pero alam ni Cerise na hindi ito basta tanong lang.Bahagyang bumigat ang dibdib niya. Pinisil niya nang mahina ang laylayan ng suot niyang damit, pilit pinapanatili ang kanyang tindig."Pwede bang huwag na lang?" tanong niya pabalik, ang boses niya ay kalmado, pero may kung anong paninikip sa kanyang lalamunan.Walang imik si Sigmund habang unti-unting lumapit, ang bawat hakbang niya ay banayad
Malakas si Sigmund. Sapat na para pigilan niya itong muling magpadala sa galit.Mataman siyang tinitigan ni Cerise, nangingibabaw ang kaba sa kanyang dibdib habang nakikita ang matalim na tingin nito, sadyang nakakapanindig-balahibo. Ngunit sa halip na sumagot, kinagat na lamang niya ang loob ng kanyang labi at nanatiling tahimik.“Iuuwi na kita.”Matigas ang boses ni Sigmund, walang pag-aalinlangan.Napakurap si Cerise.Tama ba ang narinig niya?Akala niya, kinasusuklaman na siya nito. Inaasahan niyang itataboy siya, iiwan sa kawalan, pero hindi. Sa halip, gusto siya nitong iuwi?Sa loob ng mahabang panahon, parang kulungan ang mundong ginagalawan niya. At ngayon, sa isang iglap, may nagbukas na pinto.Hinaplos ni Sigmund ang kanyang pisngi&mda
Tahimik ang pasilyo, tanging ang mahina at malayong tunog ng trapiko ang maririnig. Nakatayo si Cerise, nakatagong mahigpit ang kanyang mga kamay sa likod, habang nakayuko, tila ba may hinahanap sa sahig. Sa harapan niya, nakatitig si Sigmund, naiinis. Pumasok sila sa kwarto at naiwan nila si Kara sa sala."Hindi man lang ba karapat-dapat ang pangalan ko sa puso mo?" malamig niyang tanong. Lalong pinigilan ni Cerise ang mga daliri niyang manginig sa likod. "Ayoko lang na magkaroon na iba ang isipin nila," mahina niyang sagot. "Iba ang isipin? Ano’ng iba?" Bahagya siyang tumingala, ngunit agad ding iniwas ng tingin. "Na may espesyal na relasyon tayo." Napangisi si Sigmund, sarkastiko at walang halong saya. "Espesyal? Hindi ba espesyal ang relasyon ng mag-asawa? What’s not special with a wife saving his husband’s contact?" Napakapit si Cerise sa sariling braso, pilit pinapanatili ang kumpiyansa. "Maliit na bagay lang ito. Bakit ka ba nagagalit? Please, ayokong makipagtalo sa’yo nga
Gumapang ang kaba sa dibdib ni Cerise nang marinig niya ang matalim na tunog ng kandado. Agad siyang lumingon, nag-aapoy ang mga mata."Hindi kita pinilit na bilhan ako ng bahay, Sigmund. At lalong hindi ako papayag na may mangyari satin, dahil lang doon."Umayos ng upo si Sigmund, marahang tinapik ang daliri sa manibela. May bahagyang ngiti sa labi niya. "Siyempre hindi. May mangyayari sa’tin kapag mahal mo na ako."Napatingin si Cerise, nabigla sa seryosong tono ng boses nito. Mahal? Ha!?Napailing siya at ibinaling ang tingin sa bintana. "Buksan mo ang pinto. Gusto ko nang umuwi."Nanatiling tahimik si Sigmund, ang mga mata'y nakatutok sa kanya. Inis niyang hinampas ang hawakan ng pinto at tinitigan ito nang masama. Nagliyab ang titig ni Sigmund, pero hindi niya mabasa ang nasa isip nito.Bago pa siya muling makapagsalita, nag-vibrate bigla ang cellphone niya. Mabilis niyang hinanap ito sa bag at hindi na tinignan ang screen bago i-reject ang tawag.Vince PrescottKumirot ang sikmu
Matigas ang boses ni Cerise, nakapulupot ang kanyang mga braso sa kanyang dibdib. "Hindi ba ikaw? Nakaluhod ka sa harap ko ng walang damit, ano pa ito kundi panunukso?"Tumawa si Sigmund, malalim ang tinig na may halong aliw. "Babe, hindi ito panunukso. Panliligaw 'to. I'm trying to win your heart."Nanlaki ang mga mata ni Cerise, ngunit walang lumabas na salita. Uminit ang kanyang mukha at bumilis ang tibok ng kanyang puso.Ngumisi si Sigmund, halatang nasisiyahan sa kanyang reaksyon. Hinawakan niya ang baba nito, iniangat ng bahagya ang kanyang ulo, at idinikit ang kanyang mga labi sa kanya. Matibay ang halik, mariin, at bago pa siya makapag-react, kumilos ito kasabay niya, hanggang sa napadagan siya sa maliit na sofa.Pumihit si Cerise, pilit na iniiwasan ang kanyang malamig na hininga, ngunit wala itong saysay. Sinundan siya nito, ang mahahabang binti ay nakaharang sa kanyang pagtakas.Ang kanyang sofa ay tila nagkanulo sa kanya sa sandaling iyon. Ngunit para kay Sigmund, hindi so
“Baliw?”“Oo! Nakakatawa ka! Alam mong hindi tayo katulad ng mga ordinaryong mag-asawa, paano natin magagaya ang buhay nila? We don't have the right to do that.”Napasinghap si Cerise. Totoo ba ang narinig niya mula sa sarili niyang bibig? Ang kasinungalingan ng kanyang mga salita ay nag-iwan sa kanya ng saglit na pagkabigla.“Kung alam ko lang na madalas mong sasabihin ang ganitong bagay,” bumuntong-hininga siya at tumawid ang kanyang mga braso, “sinabi ko na sana sa araw ng kasal natin. Bakit pa ba ako naghintay na mawalan ka ng nararamdaman para sa'kin.”Lumalim ang tingin ni Sigmund habang papalapit ito, ang presensya niya’y nakakapangibabaw. “Oh? Sige, sabihin mo ngayon.”Awtomatikong umatras si Cerise. Magsisimula silang mag-usap nang maayos, ngunit sa tuwing lalapit siya, nawawala ang kakayahan niyang mag-isip nang matino.“Sa tingin mo pa rin ba’y nakakatawa ito?” tanong ni Sigmund, mas mababa ang boses ngayon, mas malambing—pero may matigas na gilid.Mabilis na umiling si Cer
Linagyan ni Cerise ng alak sa kanyang baso, pinagmamasdan ang pulang likido na sumasalamin sa mahinang ilaw ng bar. Napabuntong-hininga siya, umupo nang bahagya at hinaplos ang kanyang sentido. "Bakit hindi mo ako tulungang makakuha ng divorce? Law student ka diba, dapat alam mo kung paano mapapabilis ito."Halos mabilaukan naman si Kara sa kanyang inumin. "Ha?""Nag-research na ako online," patuloy ni Cerise, ang boses ay kaswal ngunit may halong inis. "Isa lang ang siguradong gumagana."Nag-alinlangan si Kara bago nagtanong, "Ano?"Ngumiti si Cerise, uminom nang mabagal bago sumagot. "Pangangaliwa."Nanlaki ang mga mata ni Kara. Parang binagsakan siya ng mundo. "...Nagbibiro ka ba?"Bago pa makasagot si Cerise, isang pamilyar na ubo ang narinig sa likuran niya. Nanigas siya, lumingon, at bumunggo ang kanyang mata kay Izar—nakangiti pero halatang may bahagyang pagkailang.Lumapit si Kara at bumulong, "Mukhang narinig ng asawa mo ang sinabi mo. Ano'ng gagawin mo?"Huminga nang malalim
“Wag kang magalit... sabi ni Kuya Izar, bawal kang ma-stress...” halos pabulong na ang kanyang tinig.“Cerise,” sabi ni Sigmund. “Sana hindi na lang kita nakilala.”Mula sa malamig ay naging isang mapait na lamig ang bumalot sa silid. Wala na siyang nasabi.At gaya ng eksenang walang pasabi, bumukas ang pinto.“Sigmund!”Pamilyar ang boses, malakas, sabik. Pumasok si Vivian, dala ang sariling pag-aalala. Kasunod niya si Craig, pero hindi ito lumapit.Napatingin si Cerise sa kanila. Hindi maipinta ang naramdaman niya.“Ceri, nandito ka rin pala,” magiliw na bati ni Vivian. Walang halong init o panunumbat, pero may pagitan ang tono. Tumabi ito kay Sigmund at agad hinawakan ang kamay nito.“Kumusta ka na? Mas okay ka na ba ngayon?”Hindi sumagot si Sigmund. Tiningnan lang niya si Vivian, at saka bahagyang napangisi. Isang malamig na ngiti na mas masakit pa kaysa sa kanina.Hindi alam ni Cerise kung bakit nakangisi si Sigmund. Wala naman itong sinasabi. Kaya’t marahan niyang paalala, “’Wa
“Kuya Izar?” may halong gulat ang boses ni Cerise.“Sakto ang tawag mo,” ani Izar. “Hinahanap din kita. Naaksidente si Sigmund kagabi... nasa ospital siya ngayon.”Nabigla si Cerise. “Ano?” Mabilis siyang napatayo. “Nasaan siya? Anong ospital?”“May bali sa isang braso. Nagising kaninang madaling-araw, pero nawalan ulit ng malay. Baka mas mabuti kung pumunta ka rito. Kailangan nating mag-usap.”Hindi na siya nagtanong pa. “Pupunta na ako ngayon.”-Kasabay ng malakas na pagbugso ng hangin ang mabilis na takbo ng kotse. Tahimik si Cerise sa likuran ng sasakyan ng direktor, hawak pa rin ang kanyang, habang paulit-ulit sa isip niya ang sinabi ni Izar.Pagbaba sa ospital, sinalubong siya ng malamig na hangin. Inayos niya ang buhok na ginugulo ng hangin habang nagmamadaling tumakbo papasok.Sa labas ng silid ng pasyente, tumingala si Izar sa naririnig niyang yapak. Nang makita niya si Cerise, bahagya siyang ngumiti, alanganin, pero malinaw ang pagkaunawa sa nararamdaman nito.“Kuya Izar, k
Kita ni Cerise ang pagsabog ng emosyon sa mata nito. Disappointment. Inis. Galit na pilit pinipigil. Pero kahit naramdaman niyang unti-unting bumibitaw si Sigmund sa kanya, kailangan niya itong sabihin.Huminga siya nang malalim, parang pagsuko pero puno ng layunin.“Young Master… pakiusap, hiwalayan mo na ako.”Tumitig si Sigmund sa kanya. Tumigas ang ekspresyon nito, at may sagot siyang buo na bago pa man niya mapigilan ang sarili:“Imposible.”Tumalikod siya at umalis.Naiwan si Cerise sa kinatatayuan, parang naligaw sa gitna ng makakapal na ulap.Buti na lang at kailangan nitong umalis kinagabihan. Nang makatiyak siyang wala na si Sigmund, tahimik siyang lumabas ng suite.Diretso siya sa hotel lobby. Wala namang sagabal sa kanyang pag-alis. Tumango ang mga staff at magalang siyang binati.“Ingat po kayo, Madam.”Napahinto si Cerise. Sandaling nagulat… pero tinuloy ang lakad na may matatag na hakbang.Sumakay siya ng taxi at dumiretso sa bahay.Nag-file siya ng leave at nagkulong s
Napatingin sa kanya si Cerise. “Bakit?”“Sa nangyari sa’yo kagabi, wala ka bang gustong alamin? Sino ang nasa likod no’n? Magpahinga ka muna. Huwag kang pumasok.”“Eh ‘di uuwi na lang ako.”Tumitig si Sigmund sa kanya. “Hindi ka ba komportable kapag kasama ako?”“Hindi ko sinasabi ‘yon,” mahinang sagot ni Cerise. “Pero hindi ako pwedeng manatili rito habang-buhay.”“Naghihintay ang mga reporter sa labas ng bahay mo ngayon. Kung pipilitin mong umalis, iisa lang ang pupuntahan mo.”“Saan?”“Sa condo ko.”Ang kanyang sea-view unit.Hindi umimik si Cerise. Tumigil lang siya, nakatingin sa sahig. Tahimik. Pero sa loob-loob niya, naluha ang kanyang damdamin.Hindi ba’t ibig sabihin nito’y hindi pa rin siya makakawala sa kanya?Ayaw na niyang maging human pillow nito tuwing gabi.“Pupunta na lang ako kay Kara. Puwede?”“Alam kong anak siya ng abogado ng tatay mo, at matagal na kayong magkaibigan. Pero ako ang asawa mo. Mas pipiliin mo ba ang kaibigan mo kaysa sa asawa mo? Mas ligtas ka ba ka
Sa kabilang bahagi ng lungsod, hindi tahimik ang umaga sa private apartment ni Vivian.Nakaupo siya sa harap ng salamin, pinagmamasdan ang sarili. Ilang ulit niyang tinangkang mag-makeup, pero nauuwi lang ito sa pagkabigo. Sa huli, binato niya ang mga mamahaling cosmetics at skincare sa sahig.Tumunog ang mga bote. Nagkalat ang mga piraso.Pumasok si Craig na nagulat sa gulo. Napatingin siya kay Vivian, nakaupo pa rin sa upuan, tahimik pero naglalagablab ang mga mata.“Lumapit ka rito,” malamig na utos ng babae.Nagdadalawang-isip man ay lumapit si Craig.Tumayo si Vivian, at bigla na lang yumakap sa kanya. Hinalikan siya nito, mariin, puno ng poot at pangungulila. May luha sa mga mata nito at napakaagresibo ng galaw nito.Pagbitaw niya sa halik ay mahina itong nagtanong, “Tulungan mo akong kalimutan siya. Kaya mo ba?”“Vivian…”“Please.”Muling hinalikan ni Vivian ang kanyang leeg, labi, at dibdib. Habang hinahaplos siya, pinasok ng kamay niya ang loob ng suot ni Craig, binubuksan an
Bigla siyang hinila ni Sigmund pabalik at sabay silang bumagsak sa kama.Nataranta si Cerise. Napakapit siya sa braso nito. Pagkatapos ng ilang segundong katahimikan, mahina siyang bumulong."Hindi yata tama 'to...""Bukas, may press conference. Sasabihin ko na asawa kita. At hindi ko na itatago."Ibinulong ni Sigmund iyon sa leeg niya—mababa, mariin, at puno ng paninindigan.“Hindi,” madiing sabi ni Cerise sa nanginginig niyang tinig. “Hindi tayo puwedeng magpa-press conference.”Bahagyang napatigil ang mundo. Nadadarang siya sa init ng katawan nito, sa seguridad ng yakap, ngunit nanaig ang katinuan.Dumikit si Sigmund sa leeg niya, at may bulong na dumaan sa balat niya gaya ng usok na may dalang apoy. “Ayoko nang maulit ang nangyari ngayon,” aniya, mariin ang tono.Ayaw na niyang hayaang harapin ni Cerise ang panganib nang mag-isa.Pumasok sa isipan ni Cerise ang nakaraan, ang araw na sinabuyan siya ng pintura sa harap ng media. Iyon ay isang kahihiyan, ngunit maituturing pang mabab
Natigilan si Cerise nang magtagpo ang tingin nila ni Sigmund. Sa isang sulyap pa lang, alam niyang nakita na nito ang mga sugat niya na pilit niyang itinatago. Naunawaan niya rin kung bakit ito bumalik sa pribadong silid para hanapin si Mr. Peterson. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi niya mapigilang makaramdam ng hiya."Sigmund, tumigil ka na sa pagtitig," mahinang bulong niya.Ngunit hindi siya pinakinggan ni Sigmund. Sa halip, lumapit ito mula sa likuran at bumulong sa kanyang tainga, malamig ang tinig nito."Sino'ng nagbigay ng pahintulot para masaktan ka?"Napatigil si Cerise. Sa dami ng nangyari, halos hindi na siya makakilos. Akala niya, ligtas na siya, pero heto siya, pinapagalitan pa nga. "Saan ka pa nasugatan? Sasabihin mo ba, o gusto mong ako na mismo ang maghubad ng natitira mong damit para malaman ko?"Hindi na siya hinintay nitong sumagot. Parang seryoso nga ito."Ako na ang magsasabi! Ako na!"Taranta siyang napasigaw.Sa wakas, umangat si Sigmund mula sa kanya. Ngunit na
Binalewala ni Cerise ang kirot na gumagapang sa kanyang tagiliran. Ang tunay na takot ay dumapo sa kanyang sikmura nang mapansing naka-lock ang pinto, inilock ito ni Mr. Peterson.Tahimik ang tunog ng mga sapatos ni Mr. Prescott habang papalapit siya, mabagal, puno ng intensyon. Hinawakan nito ang basang manggas ng kanyang damit.Napaatras si Cerise nang di sinasadya. Napadikit ang kanyang kamay sa nabasag na salamin. Napasinghap siya at mabilis na inangat ito. Dugo ang dumaloy sa kanyang palad."Akala mo ba'y kaya kitang pagbigyan katulad ng ama mong inutil?" mariing bulong ni Mr. Prescott habang sinunggaban siya sa kwelyo at pilit siyang itinatayo. "Kung hindi dahil sa natitirang pakialam ng pamilya Beauch sa'yo, matagal ka nang wala. Hindi kita gagawing prinsesa tulad ng ginawa ko kay Vivian."Napilitan si Cerise na titigan ang kanyang mukha. Wala nang pagkukunwari. Sa isang simpleng pagkakatapon ng alak, lumabas ang tunay na anyo ng halimaw.Dapat sana’y masaya siya na nabunyag an
“Ako?”“Hm-hm.” mabilis na pagtango ni Spencer, pilit na ngumiti kahit hindi umaabot sa kanyang mga mata ang ngiti. “Kumain na tayo.”Dahan-dahan nilang tinapos ang hapunan. Pagkatapos, isinama ni Cerise si Spencer sa ilang kilalang lugar sa lungsod, ipinakita ang kultura at tradisyon ng Pearl Pavilion. Nang matapos ang paglilibot, tinawag niya ang taxi para ihatid siya pabalik sa hotel.Ginagampanan lang niya ang papel ng mabuting host. ’Yun ang iniisip niya.Pero hindi inaasahan ang sumunod.Pagkababa ni Spencer mula sa taxi, nakaharap na siya agad sa isang pamilyar na tanawin nang bigla ay may isang katahimikan nang makaramdam ng isang malakas na presensya.Si Sigmund.Nakatayo siya sa unahan ng isang grupo, malamig ang tingin na ibinabato nito kay Spencer. Mula roon, lumipat ang tingin niya sa likuran, sa taxi kung saan nakaupo pa rin si Cerise.“Manong, paandarin niyo na po,” utos ni Cerise sa drayber, kahit nanginginig ang kanyang mga daliri.Umalis agad ang taxi, iniwan si Spen