Share

CHAPTER NINE

Author: CyLili
last update Last Updated: 2020-10-05 13:49:50

Third Person POV.

Nakamasid siya ngayon sa taong matagal niya nang gustong patayin dahil sa galit. Ilang beses niya na itong pinagtangkaan ngunit hindi niya talaga kaya pumatay ng tao.

Sabik narin siyang makitang bumagsak ang taong ito. At kapag nangyari iyon, siguro siya na ang pinakamasayang tao sa buong mundo.

Hindi niya maiwasan ikuyom ang kaniyang kamao sa inis na makitang tumatawa ang lalaki. Sobra napaka hayop ng taong ‘yon. Wala ba siyang konsensiya? Talagang nakuha niya pang tumawa? Hindi niya ba naiisip ang lahat na masasamang ginawa niya? Wala siyang puso!

Agad siyang nagtago nang mapatingin sa gawi niya ang lalaki.

Nang hindi na nakatingin ang lalaki sa ‘kaniya. Dahan-dahan niya na ito sinilip ulit. Ngunit ganoon nalang ang pagkaramdam niya ng kirot sa ‘kaniyang puso ng makita ang babaeng mahal niya na hinalikan ang lalaking kinamumuhian niya.

Hindi niya maiwasan hindi makaramdam ng selos o galit dahil sa nasasaksihan ngayon. Makikita sa mukha ng babaeng mahal niya ang saya sa piling ng lalaking kinamumuhian niya.

“Totoo pala ang balita…” Bakas ang lungkot at pait sa boses niya ng sabihin iyon.

Matagal ng balita na magkasintahan na raw ang dalawa at matagal niya narin alam na niloloko siya ng babaeng mahal niya. Gusto niya man paghiwalayin ito ngunit hindi niya magawa. Natatakot siyang ilayo ng babaeng mahal niya sa ‘kaniya ang mga anak niya.

Kahit masakit pinilit niya maging manhid at magpakatanga. Makasama lang ang mga anak niya.

“Ewan ko nalang kong tuloyan mo pang mahalin ang lalaking ‘yan, pag nalaman mo ang mga katarataduhan na ginawa niya…” diin na sabi niya habang nakakuyom ang mga kamao.

Hindi niya nakayanan na makita ang dalawa na masaya, kaya lumayo mo na siya sa lugar na iyon at pumasok sa sasakyan niya.

Nang biglang nag ring ang cellphone niya.

“Hello?” sagot niya sa kabilang linya.

“Nailagay ko na po ang letter sa loob ng kwarto niya,” sabi ng babae sa kabilang linya.

“She didn‘t see you?” nag-aalalang tanong niya sa kausap.

Malalim na bumuntong hininga ang babaeng kausap niya sa cellphone. “Muntikan niya na po akong makita. Hindi niyo naman po kasi sinasabi sa ‘kin na anniversary po pala ng school niya ngayon, akala ko pa po naman ay may pasok siya kaya umasa po ako na wala siya sa kwarto niya at mapadali po ang trabaho ko.”

Oo nga pala nakalimutan niyang sabihin kanina. Medyo makakalimutin narin kasi siya at marami rin kasi siyang iniisip sa ngayon.

“Sorry, nakalimutan ko,” agad na paumanhin niya sa kausap.

“Kailangan po ba talaga natin gawin ‘to? Alam ko pong natatakot na ‘yon. Hindi po ba pwedeng sabihin nalang natin sa ‘kaniya ng diretso? Para matapos na po ito.”

Malalim siyang bumuntong hininga.  Kong pwede lang sabihin ng diretso gagawin niya, pero hindi pa talaga pwede dahil posibleng manganib ang buhay ng taong iyon. At ayo niyang mangyari iyon.

“Alam mong nasa plano na ang lahat at kailangan natin sundin kong ano ang nasa plano. Dahil sa oras na hindi masunod ang nasa plano mahihirapan tayong sabihin sa ‘kaniya,” mahinang sabi niya sa kausap.

“Okay po ibaba ko na po.” Bakas ang lungkot sa boses ng kausap niya.

Alam niyang nahihirapan na ito sa mga pinapagawa niya. Kong kaya niya lang talaga gawin ‘tong mag-isa gagawin niya.

“Sige, ingat. Magkita nalang tayo mamaya sa bahay.”

“Opo, kayo rin po.” Binaba na ng kausap niya linya.

Napasandal siya sa upuan ng kotse at pumikit. Pakiramdam niya bumalik sa ‘kaniya ang alaala kong saan masaya at walang iniisip na problema. Kailangan kaya mababalik ang mga masasayang ala-ala na ‘yon?

Napamulat siya ng mata nang may biglang kumatok sa bintana ng kotse niya. Nanlamig ang kamay niya ng malaman kong sino iyon.

Hindi pwedeng makita siya ng babaeng mahal niya.

Mabuti nalang at makapal ang salamin ng kotse niya at hindi siya makikita sa loob.

Patuloy parin sa pagkatok ang taong iyon sa kotse niya, pero hindi niya ito sinagot man lang. May sinasabi ito pero hindi niya maintindihan dahil nga nasa labas ito.

Maya-maya lang lumapit ang lalaking kinamumuhian niya. May sinabi ito dahilan napatango ang babaeng mahal niya at umalis.

Nakahinga siya ng maluwag dahil doon.

Nang makalayo ang dalawa. Lumabas siya ng kotse at nakita niya ang isang lipstick na kulay pula.

Pinulot niya ang lipstick at bigla niyang na alala sa lipstick na ito ang dahilan kong bakit sila ng nagkita ng babaeng mahal niya.

“Daria! Sandali!”

Napalingon siya sa likod niya ng marinig niya ang pangalan na iyon. Dali-dali niyang binulsa ang pulang lipstick at pumasok ng sasakyan niya.

Pinagmasdan niya ang babaeng mahal niya padabog na pumasok sa loob ng kotse nito at pinaandar ito papalayo.

Hindi niya mapigilan mapangisi ng makita kong paano sobrang nainis ang lalaking matagal niya ng gustong tirisin dahil sa mga kasalanan nito sa ‘kaniya na walang kapatawaran.

Mukhang nag-away sila. Ang bilis naman. Sabi niya sa ‘kaniyang isipan.

Inis na pumasok sa kotse ang lalaki kinamumuhian niya at pinaandar ang sasakyan papalayo. Walang alinlangan na sinundan niya ang sasakyan ng lalaking iyon.

Laking pasasalamat niya at hindi siya nito nahalata. Binansagang tarantado at hayop pero tanga. Sabi nito sa ‘kaniyang isipan.

Huminto ang sasakyan ng lalaki sa isang coffe shop. Pinagmasdan niya mula sa loob ng sasakyan kong paano bumaba ang lalaki at pumasok sa loob.

Sinuot niya ang itim niyang jacket, mask at cap bago bumaba ng sasakyan at sundan ang lalaki sa loob.

Pasimple niyang pinasok ang loob ng coffe shop na parang normal na bibili lang ng kape at wala na iba pang balak pa. Pumwesto siya sa lamesa kong saan medyo malapit ang lalaki.

Hindi naman siya nito napansin dahil mukhang wala naman itong pakielam sa paligid niya, tulad ng mga taong nandito sa loob ng coffee shop.

Kaunti lang ang tao sa coffee shop na ito at halos lahat may sariling mundo.

“What‘s your order sir?”

Napatingin siya sa nagtanong sa ‘kaniya. Kita sa mukha ng waitress na medyong na we-weirdohan ito sa ‘kaniya dahil sa panamamit niya. Ngunit wala siyang pakielam. Kailangan niya suotin ‘to para hindi siya makilala ng sinusundan niya.

Basta nalang siya nag turo ng kong ano sa menu. Nilista naman agad ng waitress ang order niya at pumunta ng counter.

Binalik niya ang tingin sa lalaki at nanlaki ang mata niya ng makita kong sino ang kinamayan nito.

“Kibigan…ano ang dahilan at gusto mo ‘ko makausap?” tanong ng lalaki kay Arton Ville.

Si  Arton Ville ay isang business man na walang inisip kong hindi pera at paano ito mapapanatili at mapapalago ang kaniyang pera. Sa madaling salita importente sa ‘kaniya ang mga pera niya.

Hindi niya alam na mag kaibigan pala ang dalawa.

Ngumiti si Arton Ville at umupo. “Hmm…” Parang nag-iisip na sabi ni Arton Ville. “Nakalimutan mo na yata ang pinag-usapan natin makailan kaibigan?” Ningitian ni Arton Ville ang lalaking kinamumuhian niya.

May pinag-usapan pala ang dalawa? Hindi niya ito alam. At nagtataka siya kong kailan pa ang dalawa naging mag kaibigan? Ayaw niyang isipin na baka mag kasabwat ang dalawa.

“Pinag-usapan? Hmm…i don't remember what we talked about.” Ngumiti ng plastic ang lalaking kinakamuhian niya kay Arton Ville.

Parehong nag plastikan ang dalawang plastic. Sabi niya sa ‘kaniyang isip.

“Makakalimutin ka na kaibigan. Pwes, ipapaalala ko sa ‘yo.” Lumawak ang ngiti ni Arton. “May utang ka lang naman sa ‘kin na isang bilyon na hindi mo pa nababayaran. Ang sabi mo babayaran mo ‘ko next week at ito na iyong next week na sinasabi mo. So asan na ang pera ko?”

Nakita niya kong paano nag-iba ang mukha ng lalaking kinamumuhian niya. “O-Oo nga pala…i forgot. Don‘t worry, i‘ll pay you.

Malakas na tumawa si Arton at nakaasar iyon pakinggan. Pero mukhang wala naman pakielam ang mga tao dito at patuloy parin sa pag kwekwentohan at pag inom ng kape.

“Kaibigan, lagi nalang bukas at nextweek. Kailangan mo ba talaga ako balak bayaran? Dahil inip na inip na ako,” diin na sabi ni Arton. “Henry Villia,” sambit ni Arton sa pangalan ni Henry.

Kumuyom ang kamao niya ng marinig ang pangalan ng lalaking tumarantado sa ‘kaniya at sa pamilya niya.

“Alam mong alam ko ang sikreto mo noon pa. At kahit anong oras pwede ko ‘yon sabihin sa pinakamahal mong babae,” banta ni Arton Ville kay Henry.

Nagsalubong ang kilay ni Henry. “Don‘t you dare!” Dinuro ni Henry si Arton Ville.

Hindi siya makapaniwala sa naririnig ngayon. Alam pala ni Arton ang sikreto ni Henry? Bakit hindi niya sinabi ito sa ‘kaniya noon? Bakit pinili niyang manahimik?

Oo nga pala, pagdating sa usapang pera kaya ni Arton maging selfish. Mabuti nalang at hindi nag mana ang anak nito sa ugali niya.

“Kaya bayaran mo ‘ko kong ayaw mong sabihin ko ang secrets mo.” Parang nagbabanta si Arton ng bata kong bantaan niya si Henry.

“Bibigyan kita ng hanggang bukas. At kapag hindi mo ‘ko mabayaran bukas…” Ngumisi si Arton. “Good bye secrets.” Malakas na tumwa si Arton. Pati body guards niya nakitawa narin.

Kita niya mukha ni Henry ang inis. Sino ba naman hindi maiinis sa tawa ni Arton na nakakaasar pakinggan.

“Tarantado ka talaga,” diin na sabi ni Henry kay Arton Ville.

“Same to you, my friend,” inosenteng sabi ni Arton kay Henry.

Gusto niya tumawa sa sinabi ni Arton ngayon, pero nanahimik nalang siya dahil baka mahalata siyang nakikinig sa usapan nila.

“Kaibigan mo mukha mo!” Inis na tumayo si Henry.

“H‘wag kang mag-aalala Arton. Babayaran kita bukas. Saksak mo sa baga mo ang lahat ng pera,” diin na sabi ni Henry kay Arton bago lumabas ng coffee shop.

Tumawa ulit si Arton at umiling-iling. “Hayst, ang dali lokohin ni Henry.”

Ano? Niloloko niya lang si Henry? Hindi niya mapigilan mag taka sa sinabi ni Arton. Ano naman kaya ang dahilan kong bakit niloloko niya itong si Henry?

“Harry,” tawag ni Arton sa isa sa mga body guard niyang pinagkakatiwalaan niya ng lubos.

“Yes sir?” agad na sagot ng Harry.

“Kamusta ang anak ko?”

Buti naman at nagawa niya pang kamustahin ang anak niya. Kong tratuhin niya kasi ang anak niyang si Scart Ville parang hindi niya anak.

“Nagtatampo po siya sa inyo ngayon,” mahinang sagot ni Harry kay Arton.

Nanlaki ang mata ni Arton. “Ano? Bakit naman nagtatampo ang anak ko sa ‘kin? Ano nagawa ko?”

Nakapagtaka. Sa buong buhay nakasama niya si Arton. Ngayon niya lang ito nakitang ganito ka alala ng malamang natatampo ang anak niya sa ‘kaniya.

Dati kasi kapag nalaman niyang nagtatampo ang anak niyang si Scart sa ‘kaniya ay wala siyang pakielam dahil lilimpas ‘din iyon para sa ‘kaniya. Pero ngayon iba. Iba siya sa Arton na tarantado ang mukha, nakakaasar at makasarili.

“Hindi po kasi kayo sumipot sa dinner na ipanangako niyo ka gabi. Kanina umaga nga po nag dabog po siya sa bahay at hanggang ngayon hindi lumalabas ng kwarto niya, ” sabi ng Harry.

Malalim na bumuntong hininga si Arton Ville. “Oo nga pala, nakalimutan ko dahil sa bwesit na Henry paasang ‘yon.” Napasapo si Arton sa ‘kaniyang noo. “Tanongin mo siya mamaya kong ano gusto niya ibili mo agad.”

“Yes sir.”

“Nga pala, nagawa mo na ba ang pinapagawa ko sa ‘yo? Nalaman mo na ba kong anong tinatagong sikreto ng Henry na ‘yon?”

Pinapasundan at pinapaimbistegahan ni Arton si Henry? Ang sabi niya kanina alam nito ang sikreto. Niloloko niya lang ba si Henry?

“Sorry sir pero hindi parin po. Napaka ingat niya po kasi ngayon,” sagot ng Harry.

“Gano‘n? Kahit anong ingat niya malalam ko parin ‘yon. Pero okay lang na hindi ko malaman kong ano iyon, na bla-blackmail ko naman siya.” Ngumisi si Arton. “Sobrang napakahalata kasi ng taong ‘yon. Madali siyang basahin tulad ng anak niya. Like father like son. Kaya nga lang mabait ang anak niya pero siya tarantado.” Tumawa ng malakas si Arton Ville.

“Tarantado din po kayo sir pero mabait ang anak niyo,” biro ng isa sa mga body guard niya.

Sumama ang mukha ni Arton. “Gusto mo kaltukan kita?”

“Biro lang sir.”

Tumawa ng sarkisto si Arton. “Hindi nakakatawa ang biro mo. Sisantehin kita, e ‘ta mo.”

Mukha lang baliw minsan si Arton. Pero hindi siya baliw.

“Sir ito napo ang order niyo,” sabi ng waitress nasa tabi niya na pala nakatayo.

Gulat niyang tiningnan ang waitress. Sa gulat niya nagulat rin ang waitress kaya nabitawan ang kape na inorder niya dahilan na maagaw ang atensiyon ng lahat.

“Omy god! Anong nangyari dito?” Biglang lumapit ang may ari ng Coffee Shop.

“Nabitawan iyong kape. Hindi ba obvious?” biglang sumabat si Arton.

Nakita ang pagkapahiya sa mukha ng may ari sa sa sinabi ni Arton. “Linisin mo ‘yan,” utos ng may-ari sa waitress.

“Yes, ma‘am. Sorry po sir,” paumanhin ng waitress sa ‘kaniya.

“Okay lang,” sabi niya sa waitress.

“Kong ako sa ‘yo pare, ipapasesante ko ‘yan,” sabi ni Arton na sa likod niya na pala nakatayo.

Tumingin siya kay Arton. Nagtama ang mata nilang dalawa at kita kong paano natigilan si Arton ng makita siya. Tinitigan siya ni Arton sa mga mata niya.

Teka? Nakilala niya ba ako? Hindi pwede!  Sabi niya sa ‘kaniyang isipan.

Bago paman siya tuluyan makilala ni Arton. Tumakbo na siya palabas ng coffee shop.

Sumunod narin na lumabas si Arton Ville para habulin siya.

Naghanap siya ng pwedeng pagtaguan at laking pasasalamat niya ng may nakita siyang malaking puno at agad nagtago doon.

Bahagya niyang sinilip si Arton Ville na malapit lang sa ‘kaniya. Tinikom niya ang bibig at pinigilan gumawa ng kahit anong ingay dahil sobrang lapit lang ni Arton Ville sa ‘kaniya.

Mukhang nakilala nga siya nito.

Pinapanalangin niya na sana hindi siya nito nakilala. Hindi pwedeng makilala siya ni Arton. Kahit naging kaibigan niya ang taong ito wala parin siyang tiwala dito.

“Hindi ako pwede mag kamali. Mata niya ang mga ‘yon…hindi kaya buhay kapa Endren?” bulong ni Arton Ville.

Natigilan siya ng banggitin ni Arton Ville ang pangalan niya.

CyLili

Edited Version

| Like

Related chapters

  • Unlocking Her Memories   CHAPTER TEN

    JELTROD POV. Naglalakad ako ngayon pa puntang bahay. Mag gagabi na at medyo umaambon. Mukhang uulan pa yata. Ngayong lang ako nakarating sa baranggay namin dahil wala masiyadong masakyan kanina dahil lahat puno.Hindi kasi ako nag pasundo kay papa dahil alam kong sumasakit ang paa niya ngayon. At si mama naman— syempre hindi kami sabay. Lagi naman, e. Minsan napapaisip ako kong kinahihiya niya ba akong anak niya kaya hindi niya ako minsan napapakilala sa friends niya o sinasamahan.Napahinto ako sa paglalakad ng may naramdaman akong parang sumusunod sa ‘kin. Sa totoo niyan kanina ko pa napapansin na parang may sumusunod sa ‘kin, mula sa school.Hindi kaya siya namaman ‘to? Mag-isa lang akong nag lalakad ngayon dito at walang medyo tao ngayon sa bandang lugar kong saan ako naglalakad ngayon.Mas lalo ko binilisan ang paglalakad. Hindi ko maiwasan

    Last Updated : 2020-11-18
  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 11

    THIRD PERSON POV. Pagod na umupo ang binatang nag ngangalang, Kenie Milaire. Katatapos niya lang mag buhat ng mga gulay sa palengke. Tagaktak ang pawis sa katawan niya at masakit na ang mga braso niya. Ngunit, wala siyang magawa. Kailangan niyang mag trabaho para mabuhay. Kumuha siya ng tubig sa bag niya at ininom iyon. Sa sobrang uhaw at dala ng pagod. Na ubos niya ka agad ito. Habang umiinom siya ng tubig. Hindi niya alam may makamasid sa ‘kaniya na kotse mula sa malayo. Isang babaeng may katandaan na ngunit maganda parin. Bilugan ang mata, blonde ang buhok at mayaman. Ito ay ang kaniyang ina. Si Daria Milaire. H

    Last Updated : 2020-11-18
  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 12

    "T-Tita, anak niyo po si Jeltrod?" Sabay kaming napalingon kay Justin. Tama ba narinig kong tinawag niya si mama na tita? Magkakilala ba sila? Tiningnan ko si mama at papa na gulat at nanlaki ang mata habang nakatingin kay Justin. "Ah, oo. Anak nila ako," ako ang sumagot sa tanong ni Justin. Napatingin siya sa 'kin ng hindi makapaniwala sa narinig. Bakit ganiyan ang reaksiyon niya? Oo alam ko ang layo ng mukha namin ni mama at maraming nagsasabi no'n. Nagtataka nga rin ako kong kanino ako nag mana. Hindi rin naman kami mag kamukha ni papa. Kaya nga minsan napapaisip ako na baka ampon lang talaga ako. Tulad ng sabi ng mga kaibigan at kakilala ni mama. "Bakit ganiyan ang mukha mo? Alam kong hindi kami magkamukha pero anak niya ako. Sa 'kaniya ako nanggaling. Diba mama?" Baling ko kay mama. Nanatili parin ang tingin niya kay Justin. "Mama?" tawag ko ulit sa 'kaniya. Dahilan na b

    Last Updated : 2020-11-19
  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 13

    "Kamukha ko ang kapatid mo matagal ng patay?!" Hindi makapaniwalang tanong ko. Dahan-dahan sila tumango sa 'kin. Parang akong binuhusan ng sobrang lamig na tubig sa katawan. Hindi ako makapaniwala sa mga kinwento nila sa 'kin. Paano nangyaring kamukha ko ang kapatid niya? Posible ba 'yon? Kong kahawig lang ay maniniwala pa ako. Pero iyong sobrang magkamukha, napaka imposible. Kong titingnan ko ang mukha ng kapatid niya ay parang iisang tao kami. Sobrang creepy lalo na at matagal na daw itong patay. "P-Pero sabi ni Justin. Ako daw itong pinipinta at ginuguhit mo," naguguluhang sabi ko at dahan-dahan na tumingin kay Justin. Nagkatingina silang dalawa ni Justin at parang nag-uusap gamit ang mga mata nila. Nakita ko ang paggalaw ng adams apple ni Justin, senyales na napalunok siya. Tumingin siya sa 'kin. "S-Sorry. Nadala lang talaga ako kanina. S-Sobrang magkamukha kasi kayo kaya...kong a

    Last Updated : 2020-11-24
  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 14

    Naglalakad ako ng nakasalubong ko si Scart na kumakain ng burger. Natigil siya sa pagnguya ng makita ako. Lalagpasan ko na sana siya ng humarang siya sa dadaanan ko at ningitian ako. “Good morning,” bati niya. Inismiran ko lang siya at nilagpasan. “Hoy! Ang sama ng ugali mo! Hindi mo man lang ako babatiin?!” Naramdaman kong humabol siya sa ‘kin. Huminto ako sa paglalakad at nakakrus ang mga braso na tiningnan siya. Ngumiti ulit siya. “Boring ka ba at wala kang mapagtripan. Kaya ako ang gusto mo pagtripan?” tanong ko. Hindi siya sumagot at may idinukot siya sa bag niya na papel at ipinakita iyon sa ‘kin. “Ano ‘yan?” tanong ko. “List iyan ng mga mag partner, na magdadala ng mga pagkain, para sa Aquiantance party,” sagot niya. “O, tapos?” “Partner tayo.” Nanlaki ang mata ko at hina

    Last Updated : 2020-12-05
  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 15

    Naglalakad ako ng nakasalubong ko si Scart na kumakain ng burger. Natigil siya sa pagnguya ng makita ako. Lalagpasan ko na sana siya ng humarang siya sa dadaanan ko at ningitian ako. “Good morning,” bati niya. Inismiran ko lang siya at nilagpasan. “Hoy! Ang sama ng ugali mo! Hindi mo man lang ako babatiin?!” Naramdaman kong humabol siya sa ‘kin. Huminto ako sa paglalakad at nakakrus ang mga braso na tiningnan siya. Ngumiti ulit siya. “Boring ka ba at wala kang mapagtripan. Kaya ako ang gusto mo pagtripan?” tanong ko. Hindi siya sumagot at may idinukot siya sa bag niya na papel at ipinakita iyon sa ‘kin. “Ano ‘yan?” tanong ko. “List iyan ng mga mag partner, na magdadala ng mga pagkain, para sa Aquiantance party,” sagot niya. “O, tapos?” “Partner tayo.” Nanlaki ang mata ko at hina

    Last Updated : 2020-12-05
  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 16

    “Jel. Anyare sa ‘yo?” Napatingin ka agad ako kay Kate nasa harap ko na at mukhang kapapasok lang. “Ano? Nakahanap ka ng damit na maganda?” nakangiting tanong niya. Hindi ako sumagot at dahan-dahan na humigpit ang hawak ko sa cellphone niya at kumyom ang mga kamao ko. “K-Kate, ikaw ba kumuha nito?” Ipinakita ko sa ‘kaniya ang litrato kong saan hila ako ni Justin. Natigilan siya at napalunok habang nakatingin sa litrato. “J-Jel,” nauutal na sambit niya sa pangalan ko. Inis akong napatayo at tiningnan siya ng masama. “Ano?! Sumagot ka! Ikaw ba kumuha nito?!” Hindi ko na maiwasan hindi magtaas ng boses. Kaagad naman namin, naagaw ang atensiyon ng lahat. Nakailang lunok siya bago tumayo rin at hinablot ang cellphone niya sa ‘kin. Dahan-dahan nag salubong ang mga kilay niya. “Hindi ba damit lang ang hinahanap mo?! At nasa latest screen s

    Last Updated : 2020-12-06
  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 17

    Nakaupo lang ako habang nakipagtitigan sa dalawang kaibigan ni Justin at Scart. Mga ilang minuto narin siguro kaming ganito at nakakailang na. Pinakilala na sila kanina sa ‘kin ni Scart noong magising si Druce. Si Druce pala ang nahimatay sa harap ko kanina. Siguro inakala niyang nakakita siya ng multo dahil nga kamukha ko iyong kaibigan nilang matagal ng patay. “P-pwede ba na alisin niyo na ang tingin sa ‘kin,” utos ko. “Alam kong sobrang kamukha ko iyong kaibigan niyo at kung tatanongin niyo ako kong bakit. Hindi ko rin alam.” Pinangunahan ko na sila bago pa man sila mag tanong sa ‘kin. Bumuntong hininga si Peter. “I still can't believe you look so much like her. Para kayong iisang tao,” sabi niya. “Hindi kaba talaga si Damania?” Umiling lang ako bilang sagot. “Justin, Scart,” tawag ni Druce sa dalawang kaibigan. “Kailan niyo pa alam na may kamukha si Damania?” Nap

    Last Updated : 2020-12-07

Latest chapter

  • Unlocking Her Memories   Authors Note:

    Hello, It's have been a long time since I last update. Sorry for the no update this past few months because I am so busy with my school work. And nakaranas din ako ng depression and stress sa family ko dahilan na lalo ako hindi nakapagsulat at napilitan magpahinga muna ng ilang buwan.Bilang pambawi sa hindi ko pag-update. I am happy to announce na you can read now this story just for free here at Goodnovel! You don't need coins just to unlock by reading each Chapter. I hope you continue to support this book and expect me to update many chapters this week. Stay safe everyone!

  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 25

    "D-Damania...b-buhay ka? P-Pero paano? Patay kana diba?" Napatakip siya sa bibig niya at muntik ng matumba pero buti nalang nahawakan ko siya.Pagkahawak ko sa 'kaniya agad niya akong tinulak dahilan na matumba ako. "H-Hindi...hindi nagmamalik mata lang ako. Hindi ito totoo!" Napailing-iling pa siya bago tumakbo papalabas."Janiel!" tawag pa sa 'kaniya ni Justin.Hahabulin sana siya ni Justin nang nilingon niya muna ako at akmang tutulongan makatayo pero umiling lang ako at sinenyasan siyang sundan ang kapatid niya.Huminga siya ng malalim bago ako iwan.Tumayo ako at napahawak sa siko ko dahil medyo masakit. Tumama kasi sa sahig dahil sa pagtulak niya sa 'kin. Siguradong nagulat siya ng makita ako kaya gano'n nalang ang reaksiyon niya kanina. Pero sobra naman yata 'yon.Bumaba ako at hinanap ng mga mata ko si Justin at ang kapatid niya pero wala sila dito.

  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 24

    Sa halos dalawang oras na byahe nakarating ‘din kami sa bahay niya. Napakalayo nito at siguro araw-araw siyang na la-late sa school niya. Maliban nalang kong maaga siya gumigising at bumabyahe. Hindi ko alam kong ano ang pangalan ng lugar na ‘to. Gusto ko sana itanong sa ‘kaniya pero mukhang ayaw niya naman akong kausapin.Malalim akong bumuntong hininga at iginala ang paningin ko sa paligid. Ngayon ko lang napansin na ang lugar na ito ay malapit pala sa tabi ng dagat at nakakarelax ang huni ng alon at paligid.“Tara pasok tayo,” sabi niya at nag pangunang naglakad.Hindi ko maiwasan hindi malungkot habang nakasunod sa ‘kaniya. Ang tono ng pananaalita niya kanina iba sa tono kong paano niya ako kausapin noon at hindi niya na ako ningingitian hindi tulad noon na panay ang ngiti niya sa ‘kin kahit nagsasalita.Pagkapasok namin ng bahay niya sinenyasan niya lang akong

  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 23

    Napalingon ako sa likod ko at napatayo ng marinig ang pamilyar na tawanan. Nakita ko si Justin kasama ang mga kaibigan niya. Si Druce nakaakbay sa 'kaniya habang tinitingnan siya ng nakakatuksong tingin at si Peter naman parang walang pakiealam sa mundo."J-Jel," sambit ni Justin sa pangalan ko ng makita ako.Napatingin sa 'kin ang dalawa. "Hindi naman si Jel-" Hindi natapos ni Druce ang sasabihin at gulat na ibinalik ang tingin sa 'kin. "Oo nga si Jeltrod nandito. Pero sandali bakit ka nandito?" tanong niya.Hindi ko siya sinagot at tumingin kay Justin."Ah! Alam ko na. Nandito ka ba for our handsome best friend name Justin Villia?" nakangising tanong niya.Inalis ni Justin ang braso ni Druce nakaakbay sa 'kaniya at lumapit sa 'kin. "Bakit ka nandito?" tanong niya.Hindi ko siya sinagot at niyakap. Hindi ko man makita ang reksiyon niya alam kong nagulat siya sa ginawa ko.

  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 22

    JELTROD‘S POV.Nandito ako ngayon sa labas ng pinto ng kwarto ni Kate. Pinagmamasdan ko siya mula dito. Matagal narin akong nakatayo dito at nasa tabi ko si Justin ngayon.“Bakit ayaw mo pumasok?” tanong ni Justin sa ‘kin.Umiling ako. “Ayo ko. Hindi ko pa siya kayang lapitan tanging pagmasdan lang siya mula dito ang magagawa ko ngayon,” sagot ko at tiningnan siya.“W-What happened to her?”“Sinasagaan siya at pinagbabaril.”Nanlaki ang mata niya. “What?”Bununtong hininga ako at umupo sa upuan na nandito sa labas. Tumabi sa ‘kin si Justin at bumuntong hininga rin. Hindi na ako nagsalita at hindi narin siya nagsalita kaya binalot kami ng katahimikang dalawa.Humikab ako ng makaramdam ako ng antok. Sinandal ko ang ulo ko at pinagkrus ang braso ko

  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 21

    Napatayo ako ng makitang si Kyle nakakalabas lang ng room ni Kate dito sa Hospital. Namumula ang mata niya dahil kahapon pa siya iyak ng iyak dahil sa nangyari kay Kate. Laking pasasalamat ko na buhay pa si Kate matapos na masamang nangyari sa 'kaniya. Hindi lang siya basta sinagasaan nabaril pa siya sa balikat niya. Hanggang ngayon hindi parin siya nagigising at sinabi na ng Doctor kanina na posibleng magkaroon siya ng amnesia kapag nagising siya. Pwede daw temporary at pwede rin hindi. Pero sana h‘wag naman dahil alam ko kong gaano kahirap mawalan ng alaala. Siguro nga hindi na talaga babalik itong alaala ko. "Jel masama ba akong boyfriend?" tanong niya at umupo sa tabi ko. "Ano bang sinasabi mo? Hindi ka masamang boyfriend. Para sa 'kin boyfriend material ka." Ngumiti ako sa 'kaniya pero nawala rin 'yon ng tiningnan niya ako ng malungkot. Malalim akong bumuntong hininga. "Sorry kas

  • Unlocking Her Memories   Authors Note:

    Hello po it's been a long time since my last update for this story. I want to know all of the readers who read this book that there are some changes I put in this story. I just revised it to make this book more suspenseful. And about the name of the main character. I want you to know that I changed it to make it unique. At para hindi kayo malito sa story, I suggest reading it again from the prologue. The flow of the story is still the same pa naman pero mas maganda na basahin niyo po ulit siya. That's all. Stay safe and thank you for your support. I hope you will still support this book until we reach the Epilogue of the story.

  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 20

    JELTROD POV. Tulala lang ako habang nakikinig sa class ni Miss Chong. Iniisip ko ngayon ang gusto sabihin sa ‘kin makailan ni Kate. Hinei kasi natuloy dahil dumating bigla si mama. “Kaya sasabihin ko na sa ‘yo ang totoo,” seryosong sabi ni Kate sa ‘kin. “Anong totoo?” tanong ko. Magsasalita sana siya ng biglang bumukas ang pinto ng rooftop. Sabay kaming napatingin ni Kate kay mama na naglakad papalapit sa ‘min. Blanko ang mukha niya ng tumingin sa ‘kin at kay Kate. Huminto siya sa harap namin. “Sige, ituloy mo,” sabi ni mama. Tiningnan ko ulit si Kate. Bakas sa mukha niya ang gulat at takot. Hindi ko maintindihan kong bakit ganiyan ang reaction niya. Dahan-dahan niya ulit ako tiningnan at napalunok. “J-Jel,” nauutal na sambit niya sa pangalan ko. T

  • Unlocking Her Memories   CHAPTER 19

    THIRD PERSON POV. Bumaba ang isang babaeng maganda, maikli ang buhok, singkit ang mata, matangos ang ilong, manipis ang labi at matangkad. Inilibot niya ang paningin sa labas ng bahay nila. Matagal rin niyang hindi nakita ang bahay na ito at nakaramdam siya nag pagka sabik na tumira ulit dito kasama ang kaniyang pamilya. Napangiti siya ng makita ang isang babae na lumabas ng gate. Hindi parin nag babago ang mukha ng kaniyang ina. Maganda parin ito at mukha parin bata parang walang anak kong tingnan. "Janiel anak!" Agad siyang niyakap ng kaniyang ina. "Welcome back, I miss you so much." "I miss you too mommy." Matagal niya rin hindi nayakap ang ina dahil pagkatapos ng aksidenteng nangyari ay doon na siya pinaaral ng kaniyang ama sa Paris. Kumalas siya sa

Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status