SA tapat ng isang ospital pumarada ang sasakyan ni Francisco. Mula nang umalis kami sa penthouse, hindi pa kami nag-uusap. Nagmamadali siya. Kanina ko pa gusto magtanong kung saan ang punta namin kaso mainit ang ulo niya. Habang nasa biyahe kami panay tawag niya kung kani-kanino pero wala namang sumasagot sa kaniya. Kapag nabu-buwisit na siya itatapon niya sa sahig ng kotse ang cellphone niya. Tapos ako ang ginagawang tagapulot.Atat din siyang bumaba ng sasakyan. Pinapasunod niya ako nang madalian. Napaangat naman ang tingin ko sa kabuan ng ospital. Jusmiyo, pagkataas din.Sino kaya ang pupuntahan ng hinayupak? Patakbo akong humabol sa kaniya dahil sobrang bilis at lalaki ng mga hakbang niya. Nakaabang pa ang kamay ko sa kaniya upang makakapit man lang sa suot niyang suit. Pero palagi akong bitin. Nang malapit na kami sa elevator, saka lamang niya ako naisipang lingunin. Kinuha niya ang kamay ko at hinila palapit sa kaniya. Nasubsob pa ako sa likod ng balikat niya. Balak ko pa sanang
ABOT-LANGIT ang ngiti ko nang nasa store na kami. Kinukurot-kurot ko pa ang sarili ko sa pag-aakalang nananaginip lang ako. Pero hindi! Totoo itong nangyayari. Nangingintab pa ang mga mata ko at hindi ko alam kung saan ako babaling. Nasa harapan ko na ang mga dream phones ko. Ibibili talaga ako ni Francisco?"Bilisan mo mamili at babalik pa tayong office," sabi pa niya na nasa likuran ko lang.Tiningala ko siya saglit. "Sandali lang, nag-iisip pa nga 'yong tao." Nagmimini-maynimo pa ako sa utak ko. Pinag-iisipan ko kung 'yong made in America ba o Korea. Parehas naman kasing maganda. Siyempre iyong pinaka-latest ang pipiliin ko. Barya lang naman ito sa kaniya for sure. "Ito na lang!" sabi ko. Gusto ko 'tong flip. Mas astig tingnan. Nag-selfie pa ako at naglaan pa ng ilang minuto kakakutkot sa loob habang ipinapaliwanag sa akin ng staff ang mga special features ng phone. "Gusto ko 'to katulad nung kay Carlo." Pinili ko 'yong pinakamahal ang presyo. Iyon talaga ang basehan ko, wala akong
"HOY!" Nasa bungad na ng pinto si Francisco nang mabalik ako sa huwisyo. "Yes?" kalmado niyang tanong na parang wala lang sa kaniya ang ginawa."N-Nakakailan ka na, ha? H-Hindi na ako natutuwa..." Napalunok ako. Mas awkward pala iyong ganitong kinokompronta ko siya. Iba ang pumapasok sa isip ko. Tumingin lang siya sa 'kin nang makahulugan, may bahagyang ngisi sa mga labi. "Mamaya babalik ako.""A-Anong babalik? Huwag ka nang babalik. Hindi naman kita pinapunta rito." Dapat pala itinuloy ko na lang ang plano kong mag-jogging. Eh 'di sana walang naabutan ang asungot na 'to. Ini-lock ko ang pinto pagkaalis niya. Bumalik siya, hindi naman siya makakapasok.Ang aga-aga pumunta ng walanghiya rito. Quarter to six pa lang ng umaga. Siguro walang magawa sa buhay? Andami ngang pera, mag-isa naman sa malaking bahay.Humilata akong muli sa kama. Nakatingin lang ako sa puting kisame. Matutulog lang ba ako ulit maghapon? Parang ang boring din ng buhay ko. Kapag wala akong pasok nandito lang ako l
"I CHANGED my mind, dito na lang pala tayo," I said over the phone. Nakahanda na bali ang mga hahakutin ko. Champagnes and cognacs. Antagal nang naka-stack ang mga ito sa bahay, regalo pa sa akin noong mga nakaraang birthday ko kaso hindi ko naman nagagalaw. Tanging si Sandy lang ang nakabawas sa mga naka-display na champagne when she stayed here before. I'm not really fond of drinking."Bakit? Pumayag ba akong makipag-shots sa 'yo in the first place? Wala pa akong sinasabi nagdesisyon ka agad. Diyan ka na lang. Huwag ka na babalik dito!""I'm on my way!" I immediately grabbed my car keys and left. "Ano gusto mong pulutan? Order na lang tayo?" Wala si Aling Citas dahil day off niya 'pag Sabado. Walang magluluto. When I reached the ground floor tinakbo ko agad kung saan naka-park ang kotse ko. Kailangan kong magmadali. Or else kung saan na naman magpupunta ang babaeng ito."Umalis ako kaya wala ka nang aabutan sa bahay. Bye."Just like what I have thought. Damn! Kung saang lupalop na n
NAKAUPO lang ako sa sofa habang pinagmamasdan si Francisco na naghahanda ng pag-iinuman namin. Desperado talaga ang gago, lahat yata ng bote ng alak na pinatatago-tago niya inihain niya roon. Baliw na. Hindi ko alam kung anong eksaktong tumatakbo sa isip niya pero isang bagay lang ang alam ko, hindi dapat ako matalo. Or else, may kahihinatnan ako.Pero naisip ko, baliw din ako eh. Bakit ko pinatos ang hamon niya? Pero talagang desperada lang din akong makuha ang sahod ko. Pati mga requirements ko. Kaya sasakyan ko na lang ang trip ng siraulong ito tsaka ako sisibat. "Ano? Tapos na ba?" maang ko habang nakamasid sa mga ginawa niya. Andami niyang pulutang pina-deliver. Isang bucket ng fried chicken, grilled liempo, two boxes of large pizzas, chicken wings with different sauces at kung ano-ano pa. Hindi yata inuman ang hanap nito kundi foodtrip. Natakam naman ako."Hmmm... wait!" Sa tagal niya akong pinaghintay hindi pa pala tapos? Lumabas siya ng silid. Pero bumalik din pagkuwan dala a
MONDAY. Nagmulat akong may ngiti agad sa mga labi. Nag-inat-inat pa matapos i-check ang oras sa phone. 9AM. Walang text, chat o missed call akong na-received. Walang katok sa pinto, wala kahit isang hint na may nag-trespassing sa apartment ko. In short, pinanindigan nga ni Francisco ang pagkapanalo ko. Yes, I won the game.Pangisi-ngisi pa ako habang nagkukutkot sa files ng cellphone ko. Marami akong scandal na nai-record. Scandal ni Francisco.I'm never gonna dance again, guilty feet have got no rhythm... Pagkarinig ko pa lang sa kanta ay napabunghalit na ako ng tawa. Sumasayaw-sayaw pa siya habang kinakanta niya iyon. Ako naman ay nasa isang tabi at panay ang hagalpak ng tawa habang kinukuhanan siya ng video. May pagkakataon pa ngang humaharap siya sa akin at kunwaring nang-aakit. Lasing na lasing siya na hindi niya alam ang kaniyang ginagawa. At ang mas halos ikaluka ko pa kakatawa ay ang boses niya. Jusko! Hiyang-hiya akong kumanta sa harap niya eh mas malala pa pala ang boses niy
HINATAK niya ako nang hindi ako agad nakakilos. Binuksan niya ang pinto ng front seat at pilit akong pinaupo roon. Napasulyap na lang ako kay Carlo na noon ay walang nagawa kung hindi pagmasdan kami ni Francisco. 'Di nagtagal, sumakay at pinaandar na rin ng huli ang sasakyan."Seatbelt mo," paalala niya sa akin. Kahit hindi pa ako masyadong nakaka-cope up sa kaniyang ginawa ay sinunod ko na rin ang sinabi niya."Ano ba'ng problema mo?" sa wakas ay nanulas din sa bibig ko."You..." mahinang tugon niya."A-Ako? B-Bakit?" Buti pa siya pinoproblema ako, mantalang ako wala namang nakikitang problema sa sarili ko.Saglit niya akong tiningnan. "Look at you, basang-basa ka."Nagkibit-balikat ako. "Eh inagaw ng jowa mo 'yong payong ko eh.""Jowa?" Naningkit ang mga mata niya."Hmmp! Kunwari pa kayo."Pinilit ko siyang ihinto ang sasakyan sa tapat ng bahay nina Carlo. May pamahiin kasi ang matatanda. Pagkagaling daw sa sementeryo matapos makipaglibing ay kailangan lumaktaw sa pinagsigaan ng mga
MAYA'T maya ko mino-monitor ang temperature niya. Natatakot na ako dahil hindi talaga bumababa sa 38 degrees celsius. Nakailang punas na ako sa kaniya at pangalawang beses na niyang umiinom ng gamot. Gusto ko nang tawagan si Carlo para humingi ng tulong dalhin ito sa ospital pero ewan ko, inuunahan ako ng takot at kaba. "Ui, okay ka pa ba?" Sinusubukan ko siyang kausapin. Nakahiga na ako sa tabi niya at pinagmamasdan lang siya. Nanginginig pa rin siya kahit balot na balot na ang kaniyang katawan. Kapag nalalaglag ang bimpo sa noo niya, ibinabalik ko iyon. Hindi ako mapakaling panay din ang sapo sa leeg niya. Kung puwede lang paghatian namin ang init niya ginawa ko na. Pero hindi! Hindi ako concerned sa kaniya. Ayaw ko lang may mangyaring masama sa kaniya dahil takot akong mapagbuntunan ng galit ng pamilya niya. At saka hindi ko naman kasalanan ito, siya ang may kagagawan nito."S-Sandy..." Naalarma ako nang marinig ko siyang magsalita. Binanggit niya ang pangalan ko...?"B-Bakit?" n
FOUR years later."BILISAN mo na! Andaming reklamo!" Konting-konti na lang talaga, masusugod ko na ang lalaking ito. Napakakupad kumilos. Halatang sinasadya. Alam nang may hinahabol ako."Nalaglag nga ang wallet ko. Pinulot ko pa.""Alam mong ito iyong pinakahihintay ko tapos andami mong pasaring. Bilis na!" Nagtatakbo ako at hinabol naman ako ni Francisco. Akay-akay ko ang aming kambal. Nagpabili pa kasi ng ice cream sa daddy nila, sabi ko mamaya na, pero dinalihan ako ng iyak. Ito namang isa, antagal-tagal bumili. Sinabing sumingit na lang, pumila-pila pa. "Bullshit!" Ayun na nga. Muntik nang madapa, nakapalampa. "Mommy, Daddy dropped the ice cream!" umiiyak na sabi ni Karlize. "The other one is mine!" pang-aasar naman ng isa sa kakambal. Bumitaw si Kristoff sa akin at nilapitan ang ama. Kinuha sa kamay nito ang isang ice cream na hindi nadisgrasya ni France."Mommy!" Tuloy ang iyak ni Karlize.Pero ako, sa ibang bagay nakatingin. Nanlaki pa ang mga mata ko nang makitang nagkukum
1 YEAR later..."NAKAKAINIS ka talaga! Dito na naman tayo!" nakasimangot na himutok ko paglabas namin ng airport. Actually, kagabi pa ako nagrereklamo. Pero hindi ako pinapakinggan ng aking asawa. Panay sabi na sumama na lang daw ako kasama ang aming kambal. Tig-isa kaming may buhat kina Karlize at Kristoff. At nagsama kami ng isang assistant para may magdala naman ng maleta. "Dapat nga dati pa kita dinala ulit dito," kalmadong tugon ng tukmol.Lalo akong napasimangot sa sinabi niya. "Andaming bansa, Francisco. Bakit dito ulit?"India."I promise next time, sa ibang bansa na talaga tayo. But right now, may mahalaga tayong taong kikitain dito. Trust me."Sumakay na kami ng taxi. Habang nasa biyahe ay abala siya sa cellphone niya. Hindi na lang ako kumibo at inasikaso na lang ang mga bata. Mayamaya, tumigil na kami sa tapat ng isang mataas na building. "Remember that time, baby, noong isinama kita rito?" ani France pagkakababa namin ng taxi. Napatingala naman ako. Paano ko malilimuta
"CONGRATULATIONS! It's a baby girl!" masayang anunsiyo ng sonologist."Yes!" Ngiting tagumpay na napasuntok pa ako sa ere. Hinampas ko pa ang balikat ni France na nasa tabi ko lang. "Pa'no ba 'yan? Panalo ako sa pustahan."Nang-uuyam siyang tumingin sa akin. "Saglit lang, I still have another card." Nakangising bumaling ito sa sonologist. "What about the other one?"Nanlaki ang mga mata ko. Ano'ng other one?Nangingiti naman habang nakatingin sa monitor ang sonologist habang pinaiikot-ikot sa tiyan ko ang object na gamit para makita ang loob ng sinapupunan ko."The other one is a boy. Congratulations for having a fratenal twins!"Sa isang iglap ay nawala ang ngiti sa aking mga labi. Shocked! A-Ano'ng fraternal twins? "A-Ano hong kambal? Ano'ng girl at boy? Iisang baby lang ang laman ng tiyan ko!" histerikal ko pang sabi sa sonologist."I'm sorry, baby." Agad ginagap ni France ang isa kong kamay. "But it's true. Kambal ang anak natin. I'm sorry, I convinced the doctor na huwag munang i
FOUR months after...Hinintay ko talaga 'to. Sabi ko kay Francisco itaong ika-fifth month ng tiyan ko ang kasal namin. Aba sabi niya kasi 'pag at least five months na ang tiyan ko puwede na ulit. Hindi 'yon nawala sa isip ko. Halos bilangin ko nga ang mga araw na dumaraan. Nitong mga nakaraan, sinusubukan ko pa ring makiusap sa kaniya, pero ayaw niya talaga. Sabi ko kahit once a month, ayaw pa rin. Nag-research na nga ako lahat-lahat. Kahit ipinakita ko na sa kaniya na okay lang basta hindi maselan ang pagbubuntis ay ayaw talaga. Pero minsan napapaisip ako. How about him? Alam kong hindi niya kaya 'yong tiisin ng ganoon katagal. Not unless, may pinagdedepositohan siya.Pero minsan, nakikita ko siya sa madaling araw. 'Yong 'pag akala niyang tulog na ako. Babangon siya at pupunta sa CR at inaabot siya ng halos isang oras doon bago lumabas. Minsan nga nakakatulugan ko na lang ang paghihintay. Pero isang beses tinangka ko siyang pasukin kaya lang ni-lock niya ang pinto. Nang tanungin ko s
"GOOD morning!" Ang matamis na halik sa labi ni France ang gumising sa akin. Agad akong napamulat nang maamoy ang mabango niyang katawan. Bagong ligo."B-Baby..." namamaos na anas ko nang muli niya akong gawaran ng marubdob na halik sa labi. Tinugon ko siya nang puno ng pananabik. Mahigpit pa akong kumapit sa batok niya para mas maging malalim ang aming halik. Lalo akong nanabik nang maramdaman ang dahan-dahang paglapat niya ng katawan sa akin."I'm sorry about last night. 'Yong totoo, hindi ko rin kayang magtiis. I want you too," bulong niya pa sa tainga ko na mas nagpabaliw sa akin. "Ang sabi ko naman kasi sa 'yo puwede pa eh. Nagpapaniwala ka sa doktor na 'yon," segunda ko pa. "That's why I'm sorry. Gusto kong palagi kang maligaya."Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Ako na ang nangunang maghubad sa sarili ko. Dahil wala siyang ibang suot nang mga sandaling iyon maliban sa nakatapis na tuwalya sa ibabang bahagi ay naging mabilis ang lahat. Ramdam na ramdam ko kung gaano katigas
"OY, ano'ng ginagawa mo diyan?" nakapameywang na tanong ni Francisco.Napaangat ako ng tingin. "W-Wala, may sinisilip lang ako."Na-miss ko kasi ang office niya. Ilang taon din akong hindi nakatungtong doon. Curious lang din naman kasi ako kung sino na ang tumatao. So hindi na pala talaga siya. I wonder, ano na kayang pagkakaabalahan niya sa buhay? Tatambay-tambay na lang din ba?"Tara na! May makakita pa sa 'yo diyan!"Umakyat na nga ako ng hagdan. Inabot niya ang kamay ko nang malapit na ako sa dulo. Hinila niya pa ako pataas. May mga kinuha lang siyang ibang gamit sa penthouse kaya nandito kami ngayon. I miss this place too. Naalala ko noon patakbo-takbo pa ako rito no'ng may dumating siyang hindi inaasahang 'buwisita'. I wonder where they are now too. Kapag may nanggulo ulit talaga, mananapak na ako."Kanina pa ako hanap nang hanap sa 'yo akala ko kung saan ka na nagpunta," sabi pa niya."So saan na tayo pupulutin nito? Saan tayo titira?" tanong ko."Ikaw, kung saan mo gusto-""T
"THANK you," bahagyang nakangiti kong sabi sa babaeng receptionist nang ibigay na niya sa akin ang susi. Bitbit ang mga pinamili ko ay nagderetso na ako sa elevator para puntahan ang room na nakalaan para sa akin. Pagpasok sa kuwarto ay agad kong inilapag sa mesa ang mga plastik na dala ko. Dali-dali akong nahilata sa malambot na kama. It was such a tiring day. Pero magaan sa pakiramdam.DUMISTANSYA ako kay Mike nang magtangka siyang lumapit sa akin. Kung dati ay may kakaiba akong nararamdaman sa presensya niya, ngayon ay tila wala na."So you went all the way here for him?" malungkot na wika ni Mike. Naglakad-lakad kami hanggang sa kung saan makaabot ang mga paa namin. Tutal parehas naman kaming walang alam sa lugar na 'yon. Hanggang sa may nakita kaming park na medyo malapit sa plaza. Napasinghap ako. "O-Oo..." nakatungo kong tugon. Hindi ko magawang salubungin ang mga mata niya dahil sa guilt na nararamdaman ko. And I feel so sorry for him. "P-Paano mo nalaman?" tanong ko."I saw
'I'll be waiting..' Mga katagang paulit-ulit na lumilitaw sa utak ko. Maaga pa lang, naghihintay na ako sa tawag ng warden. Nag-umagahan na pero halos hindi ko magalaw ang pagkain. I was so occupied by her thoughts. The way Sandy looked at me yesterday, the way she touched my hands, the way she checked on me and the way she talked na ramdam kong totoo siya sa lahat ng sinasabi niya.I didn't really expect so much from her. I wanted her to go on, leave and forget me because I'm aware how complicated man I am. But seeing her here yesterday out of the blue changed it all.Until now, nagsisisi ako na hindi ko sinabi ang totoo sa kaniya. I was overly confident that whatever happened I would always find a way para bumalik. But because of that single mistake, I ruined it all. It was true that I was already a married man when we met. To Kirsten, my two-year girlfriend. "France... I'm pregnant." Natigilan ako at nagkatinginan kami. Agad nilukob ng galit ang loob ko."What's the meaning of t
IT'S been a month since it happened at pinilit kong ibalik sa normal ang sistema at pamumuhay ko. Nakabalik pa rin ako sa school matapos tanggapin ng principal ang alibi ko nang halos dalawang linggo akong nawala. Sinabi kong nagkaroon ng emergency kaya biglaan ang pag-uwi ko sa probinsya. Kung paano ko ito nakumbinsi ay nagpapasalamat na lang ako. At buti na lang din hindi ipinaalam ni Mike sa publiko ang nangyari kung hindi ay tiyak pagtatampulan ako ng chismis."Pero iyon ba talaga ang totoong nangyari?" Ngunit sa tatlong kaibigang naimbitahan ko sa naudlot kong kasal ay hindi ako ligtas sa pagdududa."Noong araw ng kasal mo, halos mabaliw kakahanap sa 'yo si Mike. Pati kami halos masiraan na rin kakaisip kung ano'ng nangyari at bigla kang nawala. Ilang araw na ang nakalipas, palagi niya kaming pinupuntahan dito, nangungulit. Baka raw may alam kami. Hindi naman siya puwedeng magbintang nang walang ebidensya pero... may kinalaman ba si... France sa nangyari?"Sa loob ng halos apat