Chapter 27: Make Your ChoiceBOOM.Sumabog ang mundo.Tumilapon ako. Tumama ang likod ko sa pader. Nanigas ang katawan ko. Nagdilim ang paningin, puti, pagkatapos ay abo. Sumisigaw ang tenga ko sa lakas ng tunog.Ang amoy ng sunog na goma at pulbura ay sumasakal sa akin. Umuusok ang paligid, mainit ang hangin. Lasang kalawang ang bawat hinga. Hindi lang putok at hiyawan ang naririnig ko, naroon din ang pag-crackle ng apoy, ang pagbagsak ng mga debris, ang pag-iyak ng mga natrap.Gumapang ako. Ang init ng apoy ay tumatama sa aking braso, pero ang pisngi ko'y dumidikit sa malamig na semento habang sinusubukang gumalaw. Ang mga anino ay nagsasayaw sa usok, mahirap makilala kung sino ang buhay, sino ang patay."Dominic!" sigaw ko. Wala. Isang saglit lang siya nasa tabi ko."Dominic!"Nakita ko ang isang relo, pilit na kinikislap sa gitna ng abo. Relo niya. Basag ang salamin, nadurog ang strap.Kumabog ang dibdib ko.Hindi siya puwedeng mawala. Hindi ngayon."Kailangan ko siyang mahanap...
Isang impit na ungol ang pumunit sa katahimikan.Dahan-dahang gumalaw si Dominic. Duguan ang gilid ng katawan niya, pero buhay. Nanginginig ang kamay kong hawak pa rin ang tubo habang napaluhod ako sa tabi niya.“Ava…” bulong niya, mahina pero buo.“Nandito ka.”Tumulo ang luha ko.“Hindi kita iiwan. Hindi na.”“Tumayo kayo!” sigaw ni Santiago, ngayon ay may kasamang dalawang armadong tauhan. Nakaposisyon sila sa magkabilang dulo ng pasilyo, baril na nakatutok sa amin.Napatayo si Jacob, bahagyang inihaharang ang sarili sa amin.“Tatapusin mo ’to sa coward’s way, Santiago? Dalawang baril laban sa isang sugatan at isang babae?”“Sarili mo ang tingnan, Jacob,” tugon niya.“Tatlo kami. Kayo? Laging kulang.”“Pero mas buo kami kaysa sa ’yo,” sagot ko, tinutok ang tubo kay Santiago.Nagngalit ang panga niya.“Babarilin ko kayong lahat kung hindi kayo—”BANG!Bumagsak ang isang ilaw mula sa kisame. Sumabog ang bumbilya sa taas ng tauhan niya. Kumislap ang paligid. Sandaling pagkabigla. Gumu
Tumakbo kami ni Dominic sa madilim na pasilyo, ang katawan niyang halos hindi na matibay, pero pinipilit ko siyang dalhin. Hindi ko siya kayang iwan hindi ngayon.“Ava…” bulong niya, ang bawat salita’y parang naglalaban laban sa paghinga.“Hindi kita bibitawan,” sagot ko, ang mga mata ko puno ng takot at determinasyon. Hindi ako titigil.Bumangon ako ng mabilis, pilit ko siyang inaakay. Pagdungaw ko sa hallway, narinig ko ang putok ng baril isang mabilis na sigaw mula kay Jacob. Hindi ko na naramdaman ang sakit ko, ang banta ng mga kalaban, ang sakit ng katawan ko tanging ang sigaw ni Jacob ang naririnig ko.“JACOB!” sigaw ko. Ang boses ko, puno ng takot at galit, pero hindi na siya sumagot.Mabilis ang mga hakbang ko, pero ang mga mata ko’y hindi matanggal kay Jacob. Tumumba siya. Ang dugo ay dumaloy mula sa katawan niya.Hindi ko na kaya. Tumigil ako sandali, ang puso ko’y tumigil. “Jacob…” Pero walang sagot. Ang sakit ay tumagos sa aking katawan, isang pakiramdam ng pagkatalo, ng
BANG! Parang pumunit sa hangin ang putok. Agad kaming napayuko. “Baba!” sigaw ng lalaki sa driver's seat, ang boses niya hindi nagpakita ng kaba. Hinila ako ni Dominic pababa sa upuan. Sumabog ang bintana sa kanan. Sumingit ang malamig na hangin at alikabok. “Trap ‘to,” bulong ko, nanginginig ang kamay kong may hawak sa baril. Bumukas ang pinto sa likod. Mga yabag. Mabilis. Marami sila. “Cover me,” utos ni Dominic habang binuksan ang kabilang pinto. Tumalilis kami palabas ng kotse, gumapang sa damuhan. Ang mga putok sunod-sunod, parang ulan ng bala sa paligid namin. “Galing sa kanan!” sigaw ko habang lumalapit ang mga anino. Humandusay kami sa putikan. Mabigat ang hangin, parang dinudurog ang dibdib ko sa kaba. “Tumatakbo sila!” sigaw ng isa mula sa likod. Hinila ako ni Dominic. “Kaliwa! May alley!” Tumakbo kami, lumiko sa madilim na kanto ng abandonadong gusali. Ang paligid, parang multong patay na lugar basag na bintana, sirang pinto, at dingding na puno ng graffiti. “
Kinabukasan, parang ang bigat ng ulo ko. Kailangan ko ng kape.Diretso ako sa paborito kong café, hoping na sana ma-wash away ang weird vibes mula kagabi. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit ang saya ko, pero parang may mga tanong akong hindi ko kayang sagutin.Pagpasok ko sa café, may nakita akong familiar na mukha.“Luna!” Tawag ni Ethan.Napatingin ako.“Ethan?” tanong ko, parang di makapaniwala.Nakangiti siya.“Hindi ba’t ikaw ‘yung type na masarap ang kape dito?”“Baka,” sagot ko,“pero hindi ibig sabihin noon gusto ko mag-coffee date.”“Doon tayo sa counter.” He led the way.“Ano’ng order mo?”Nagkibit-balikat ako.“Same as usual na lang.”Habang naghihintay, ramdam ko pa rin ang awkwardness. Parang may tinatago siya parang hindi ko siya kilala, kahit pa ilang beses na kaming nagkita.Binigay niya ang kape ko.“Cheers?”“Cheers,” sagot ko, kahit na parang may something na hindi ko kayang i-ignore.Naglakad kami patungong mesa at naupo. Tahimik. May mga pagkakataong gusto ko
Tumitibok nang masakit ang ulo ko. Itim. Lahat itim. Nanginginig ang daliri ko habang pilit kinapa ang paligid.“Dominic?” mahinang tawag ko, pero walang sagot.Tahimik. Nakabibingi. Parang multo lang ang naririnig kong hininga ko.Biglang—CRASH!Napalingon ako. Putol ang ilaw pero may liwanag mula sa pinto. Punit ang kurtina. Amoy sunog. Amoy panganib.Kinapa ko ang baril. Nasa bulsa pa. Mabuti.Tumakbo ako. Walang ingay. Walang alinlangan.Bawat hakbang, parang pako sa dibdib.Takot? Oo.Pero galit? Mas matindi.Dapat matapos na ’to.Pumasok ako sa isa pang silid. May projector. May timer.00:58… 00:57…“Tangina.”Biglang may nagsalita sa speaker. Boses ni Noah. Kalma. Mapanganib.“Time’s ticking, Ava. You chose the wrong side.”Humigpit ang hawak ko sa baril. Hindi ko alam kung nasaan siya, pero ramdam ko ang presensya niya. Parang bawat dingding, mata niya.Binuksan ko ang susunod na pinto—BOOM!Sumambulat ang usok. Napatakbo ako pabalik, humahabol ang init. Sumigaw ang tenga ko.
Hindi ko alam kung paano kami nakalabas. Usok. Apoy. Sigawan ng bawat tibok ng puso ko. Hinila ko si Dominic, kahit halos buhatin ko na siya. Wala nang ingay wala na si Noah. Pero ramdam ko pa rin ang presensya niya, gaya ng bangungot na ayaw gumising. Pagdating namin sa labas, bagsak kami pareho sa damuhan. Dumating ang backup ni Dominic, huli na. Sobrang huli na. “Hold still,” utos ng medic habang inaasikaso ang sugat ni Dominic. Pero ako, hindi makagalaw. Hawak ko pa rin ang USB. At ang folder. “Ava!” sigaw ni Lucas, lumalapit, may benda sa ulo. “Okay ka lang?!” Tumango lang ako. Pero hindi ako okay. Subject Zero. Ako ’yun. Sumakay kami sa van. Habang nasa biyahe, dumukot ako ng tablet mula sa compartment. Isinaksak ko ang USB. Nanginig ang daliri ko habang naglo-load ang data. ACCESSING FILES… “Password-protected,” bulong ko. Tumipa ako ng ilang code. Memorya ng dati kong trabaho sa field. Override command. External decrypt. PASSWORD ACCEPTED. Bumungad ang mga file
“Shit!” Nag-aalab ang katawan ko sa adrenaline. Hindi ko na kayang isipin si Dr. Voss. Kailangan kong kumilos. “Tumakbo!” sigaw ni Lucas. Pero hindi pa kami tapos hindi kami ligtas. Mabilis kaming kumilos. Ang mga laser sights, parang mata ng demonyo, sumusunod sa bawat galaw namin. Dumaan kami sa isang madilim na sulok, tinamaan kami ng debris mula sa pader. Hindi kami tumigil—si Lucas paatras habang bumabaril. “Dali! Takbo!” Tinignan ko ang cellphone. Live ping may kalaban sa likod. Saan kami pupunta? Ang tunnel, sobrang sikip! “Bilis! May paparating na sasakyan!” sigaw ko. Huminto sandali, binangga ang isa sa mga kalaban. Boom! Biglang sumabog ang pader. Wala na akong oras magtakip. Ang naririnig ko lang ay ang malalakas at mabilis na yapak. “Lapit na tayo!” sigaw ko kay Lucas. Pero—“BOOM!” Sumabog ang isa pang sasakyan sa likod namin. “Shit! Kalaban, Lucas!” sigaw ko. “Ang dami nila!” Bumangon kami, tumakbo. Pero may humarang—si Dr. Voss. “Tama na,” malamig ang boses niya
“Ava!” Sigaw iyon ni Lucas, pero hindi ko na alam kung dapat pa ba akong tumingin. Tumakbo ako sa kaliwa, kasama si Dominic. Sumunod ang putok ng baril. Isa. Dalawa. Tatlo. “Left side! Cover!” sigaw niya habang hinihila ako sa isang bakal na haligi. Tumalsik ang bala sa dingding. Tumama ang init sa pisngi ko. “Wala na tayong bala!” sigaw ko. “Then use your rage,” sagot niya. Tinutok niya ang patalim sa isa sa mga lumalapit. Isang saksak. Isang kalaban ang bumagsak. Gumulong ako sa sahig, kinuha ang baril ng nahulog. May natirang isang bala. Isa lang. Tumingin ako kay Lucas. Nakatutok pa rin siya. Pero nanginginig na ang kamay niya. “Lucas!” sigaw ko. Napalingon siya. Halos sabay ang galaw namin. “Don’t make me do this,” bulong niya. “Then don’t,” sagot ko. Tumingin siya kay Voss, na nakatayo sa itaas ng bakal na hagdanan, parang isang hari sa gitna ng pagkasira. “Tapos na ito, Voss!” sigaw ni Dominic. “Tapos?” Tumawa si Voss. “Hindi pa ito nagsisimula.” Mula sa dilim,
Madilim. Mausok. Mabigat ang bawat hinga. Dumapa kami sa sahig ng basement, habol ang hininga. Tumutulo ang dugo sa gilid ng ulo ni Dominic. Ako, nanginginig ang kamay. Wala na kaming bala. Wala na kaming oras. Pero buhay pa kami. “Okay ka lang?” tanong ni Dominic, hingal. “Hindi ko alam,” sagot ko. “Pero buhay pa ‘ko.” Hinawi ko ang buhok sa mukha ko. Namumula ang mata ko, hindi lang sa usok kundi sa sakit. “Lucas,” bulong ko. Tahimik si Dominic. Tumitig lang. “Hindi ko inakalang siya...” sabi ko, pilit pinipigilan ang panginginig ng boses. “Ginamit niya ang tiwala mo.” “Ginamit niya ako,” putol ko. “Para saan? Para makaramdam ng kapangyarihan?” Tumalikod ako. Hindi ko kayang tumingin kay Dominic. “Ava…” “Wala akong pinagsisihan sa ginawa ko,” tuloy ko. “Pero hindi ko alam kung paano ko matutunaw ‘to.” “Hindi mo kailangang tunawin. Gawin mo lang kung anong kailangan.” Lumingon ako sa kanya. Sugatan siya. Pagod. Pero matatag pa rin ang titig niya. “Gusto ko siyang
Isang malakas na pagsabog! “Dominic!” sigaw ko habang sumabog ang salamin sa kanan. Tinabig ko siya pababa. Basag. Usok. Sakit sa tenga. Nanginginig ang buong paligid. "Takbo!" utos niya. Hindi ko na inisip kung saan. Basta ang alam ko, may tama ako sa braso. Mainit. Mahapdi. Pero wala ‘kong oras para damhin ‘yon. Isa pang putok sa likod. Napayuko kami. Hinila niya ako papasok sa sirang hallway. "Tangina nila!" hingal kong mura. "Wala na silang pakialam kung sino ang tamaan!" “Exactly. Kaya dapat unahan natin sila.” Bumunot ako ng baril. Basang-basa na ng dugo ang kamay ko. Hindi ko na alam kung kaninong dugo. Baka akin. Baka kalaban. Baka kay Lucas. Nasaan si Lucas?! “Lucas!” sigaw ko. Wala. Mabilis kaming kumilos. Kaliwa. Kanan. Isang kalaban sa unahan. Hindi na ako naghintay. Bang! Diretso sa noo. Bagsak. Hindi ako nanginginig. Hindi na. “Ava, look—door, 10 o’clock!” sigaw ni Dominic. Tumakbo kami. Pero may humarang. Lalaki. Maskara. Baril. Hindi ako nagdalawang-isip.
“Shit!” Nag-aalab ang katawan ko sa adrenaline. Hindi ko na kayang isipin si Dr. Voss. Kailangan kong kumilos. “Tumakbo!” sigaw ni Lucas. Pero hindi pa kami tapos hindi kami ligtas. Mabilis kaming kumilos. Ang mga laser sights, parang mata ng demonyo, sumusunod sa bawat galaw namin. Dumaan kami sa isang madilim na sulok, tinamaan kami ng debris mula sa pader. Hindi kami tumigil—si Lucas paatras habang bumabaril. “Dali! Takbo!” Tinignan ko ang cellphone. Live ping may kalaban sa likod. Saan kami pupunta? Ang tunnel, sobrang sikip! “Bilis! May paparating na sasakyan!” sigaw ko. Huminto sandali, binangga ang isa sa mga kalaban. Boom! Biglang sumabog ang pader. Wala na akong oras magtakip. Ang naririnig ko lang ay ang malalakas at mabilis na yapak. “Lapit na tayo!” sigaw ko kay Lucas. Pero—“BOOM!” Sumabog ang isa pang sasakyan sa likod namin. “Shit! Kalaban, Lucas!” sigaw ko. “Ang dami nila!” Bumangon kami, tumakbo. Pero may humarang—si Dr. Voss. “Tama na,” malamig ang boses niya
Hindi ko alam kung paano kami nakalabas. Usok. Apoy. Sigawan ng bawat tibok ng puso ko. Hinila ko si Dominic, kahit halos buhatin ko na siya. Wala nang ingay wala na si Noah. Pero ramdam ko pa rin ang presensya niya, gaya ng bangungot na ayaw gumising. Pagdating namin sa labas, bagsak kami pareho sa damuhan. Dumating ang backup ni Dominic, huli na. Sobrang huli na. “Hold still,” utos ng medic habang inaasikaso ang sugat ni Dominic. Pero ako, hindi makagalaw. Hawak ko pa rin ang USB. At ang folder. “Ava!” sigaw ni Lucas, lumalapit, may benda sa ulo. “Okay ka lang?!” Tumango lang ako. Pero hindi ako okay. Subject Zero. Ako ’yun. Sumakay kami sa van. Habang nasa biyahe, dumukot ako ng tablet mula sa compartment. Isinaksak ko ang USB. Nanginig ang daliri ko habang naglo-load ang data. ACCESSING FILES… “Password-protected,” bulong ko. Tumipa ako ng ilang code. Memorya ng dati kong trabaho sa field. Override command. External decrypt. PASSWORD ACCEPTED. Bumungad ang mga file
Tumitibok nang masakit ang ulo ko. Itim. Lahat itim. Nanginginig ang daliri ko habang pilit kinapa ang paligid.“Dominic?” mahinang tawag ko, pero walang sagot.Tahimik. Nakabibingi. Parang multo lang ang naririnig kong hininga ko.Biglang—CRASH!Napalingon ako. Putol ang ilaw pero may liwanag mula sa pinto. Punit ang kurtina. Amoy sunog. Amoy panganib.Kinapa ko ang baril. Nasa bulsa pa. Mabuti.Tumakbo ako. Walang ingay. Walang alinlangan.Bawat hakbang, parang pako sa dibdib.Takot? Oo.Pero galit? Mas matindi.Dapat matapos na ’to.Pumasok ako sa isa pang silid. May projector. May timer.00:58… 00:57…“Tangina.”Biglang may nagsalita sa speaker. Boses ni Noah. Kalma. Mapanganib.“Time’s ticking, Ava. You chose the wrong side.”Humigpit ang hawak ko sa baril. Hindi ko alam kung nasaan siya, pero ramdam ko ang presensya niya. Parang bawat dingding, mata niya.Binuksan ko ang susunod na pinto—BOOM!Sumambulat ang usok. Napatakbo ako pabalik, humahabol ang init. Sumigaw ang tenga ko.
Kinabukasan, parang ang bigat ng ulo ko. Kailangan ko ng kape.Diretso ako sa paborito kong café, hoping na sana ma-wash away ang weird vibes mula kagabi. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit ang saya ko, pero parang may mga tanong akong hindi ko kayang sagutin.Pagpasok ko sa café, may nakita akong familiar na mukha.“Luna!” Tawag ni Ethan.Napatingin ako.“Ethan?” tanong ko, parang di makapaniwala.Nakangiti siya.“Hindi ba’t ikaw ‘yung type na masarap ang kape dito?”“Baka,” sagot ko,“pero hindi ibig sabihin noon gusto ko mag-coffee date.”“Doon tayo sa counter.” He led the way.“Ano’ng order mo?”Nagkibit-balikat ako.“Same as usual na lang.”Habang naghihintay, ramdam ko pa rin ang awkwardness. Parang may tinatago siya parang hindi ko siya kilala, kahit pa ilang beses na kaming nagkita.Binigay niya ang kape ko.“Cheers?”“Cheers,” sagot ko, kahit na parang may something na hindi ko kayang i-ignore.Naglakad kami patungong mesa at naupo. Tahimik. May mga pagkakataong gusto ko
BANG! Parang pumunit sa hangin ang putok. Agad kaming napayuko. “Baba!” sigaw ng lalaki sa driver's seat, ang boses niya hindi nagpakita ng kaba. Hinila ako ni Dominic pababa sa upuan. Sumabog ang bintana sa kanan. Sumingit ang malamig na hangin at alikabok. “Trap ‘to,” bulong ko, nanginginig ang kamay kong may hawak sa baril. Bumukas ang pinto sa likod. Mga yabag. Mabilis. Marami sila. “Cover me,” utos ni Dominic habang binuksan ang kabilang pinto. Tumalilis kami palabas ng kotse, gumapang sa damuhan. Ang mga putok sunod-sunod, parang ulan ng bala sa paligid namin. “Galing sa kanan!” sigaw ko habang lumalapit ang mga anino. Humandusay kami sa putikan. Mabigat ang hangin, parang dinudurog ang dibdib ko sa kaba. “Tumatakbo sila!” sigaw ng isa mula sa likod. Hinila ako ni Dominic. “Kaliwa! May alley!” Tumakbo kami, lumiko sa madilim na kanto ng abandonadong gusali. Ang paligid, parang multong patay na lugar basag na bintana, sirang pinto, at dingding na puno ng graffiti. “
Tumakbo kami ni Dominic sa madilim na pasilyo, ang katawan niyang halos hindi na matibay, pero pinipilit ko siyang dalhin. Hindi ko siya kayang iwan hindi ngayon.“Ava…” bulong niya, ang bawat salita’y parang naglalaban laban sa paghinga.“Hindi kita bibitawan,” sagot ko, ang mga mata ko puno ng takot at determinasyon. Hindi ako titigil.Bumangon ako ng mabilis, pilit ko siyang inaakay. Pagdungaw ko sa hallway, narinig ko ang putok ng baril isang mabilis na sigaw mula kay Jacob. Hindi ko na naramdaman ang sakit ko, ang banta ng mga kalaban, ang sakit ng katawan ko tanging ang sigaw ni Jacob ang naririnig ko.“JACOB!” sigaw ko. Ang boses ko, puno ng takot at galit, pero hindi na siya sumagot.Mabilis ang mga hakbang ko, pero ang mga mata ko’y hindi matanggal kay Jacob. Tumumba siya. Ang dugo ay dumaloy mula sa katawan niya.Hindi ko na kaya. Tumigil ako sandali, ang puso ko’y tumigil. “Jacob…” Pero walang sagot. Ang sakit ay tumagos sa aking katawan, isang pakiramdam ng pagkatalo, ng