CHAPTER 3

Cheat

I parked my latest Porsche outside our house when I have finally arrived. Kumunot ang noo ko nang nakita na hanggang ngayon ay madilim pa rin ang bahay. Is he not home yet?

I combed my newly styled hair using my bare fingers while checking my phone. It's already 6:00 p.m. Bago o saktong 6 ay nakauwi na siya. Is he overworking again?

Pumasok ako sa loob. Ang malamig at sobrang tahimik na sala ang bumungad sa akin. I opened the light switch and saw the exact arrangement of our living room I had left earlier. I took a deep breath as loneliness start to slither my whole system. Maybe he's really up to something. He can't just forget our wedding anniversary like this.

Umakyat ako sa kwarto namin para makapagbihis na. I am so drained. Nagpaayos ako para sa araw na 'to pero mukhang nasayang ko lang din pala 'yong perang ginastos ko. I should have saved that for our daily allowance instead.

Tinanggal ko ang lahat ng accessories na nakasuot sa katawan ko. Unti-unting bumibigat ang dibdib ko sa kakaibang pakiramdam. I've never felt unimportant like this before. Damn that jerk...

Napahinto ako sa pagliligpit sa lahat ng personal kong gamit nang nakita ang isang itim at may katamtamang laki na box sa ibabaw ng study table namin. It has a white ribbon on it as its design. Its color is just plain, pitch black, but I have a hunch that the box was made of cotton. It is placed behind the table's mirror. What's this?

Dahan-dahan kong kinuha ang box na 'yon. My mouth literally went wide open when I saw 'Dior' sign on top of it. Tama nga ako sa hinuha ko. Gawa sa parang cotton ang exterior ng box. Inangat ko ang tingin sa salamin nang may napagtanto.

Is this his gift for me? Oh. Did he really remember our wedding anniversary?

Unti-unting nabuo ang ngiti ko at agad na binalik ang tingin sa itim na box. Nagtatalo pa ang isip ko kung bubuksan ko ba 'yon o aantayin siyang ibigay sa akin, pero wala naman sigurong masama kung sisilipin ko lang saglit. I won't wear it, I'll just peek.

Before I can even take a look on what's inside this luxurious box, I heard a blaring car outside. It's him. He's now home. Lagi niya iyong ginagawa para ipaalam na nasa bahay na siya. He just wanted Fiona to get excited that he's already home, that's why. Unfortunately, Fiona isn't here. It's just me and him... on our wedding day. That made me smile even more.

Mabilis kong niligpit ang box kung saan ko kinuha ang mamahaling kuwintas. Niligpit ko na rin lahat ng gamit ko bago nagmamadaling bumaba. I want to greet him before this day ends.

Mabilis na tumapak ang dalawang paa ko sa sala ng bahay, kung saan naabutan ko agad ang pigura niya. Nawala lang ang excitement at ngiti ko nang nakita ang malaki niyang ngisi sa akin. Namumungay ang malalim niyang mata habang suot ang ngising 'yon. My brows furrowed and slowly walked closer near him. Kalagitnaan pa lang ay malakas na ang amoy ng alak galing sa kanya pero hindi ko iyon pinuna at patuloy na naglakad papalapit sa kanya. Saka lang ako huminto nang nasa tapat ko na siya mismo.

He's still wearing his grin he has since he arrived. Kahit na nasusuka ako sa amoy niya ay hindi ako lumayo. Pilit kong tinanggal ang coat ng suit niya habang nakatakip ang isang kamay sa ilong ko. He's not doing or saying anything. He just let me do whatever I wanted to do with him.

"Ah, my wife..." mahina niyang bulong dahilan kung bakit mas lalong tumapang ang amoy niya. "My beautiful wife..."

Irita kong inangat ang tingin sa kanya. "Stop that, Jasper, will you? Nasusuka ako sa amoy mo!"

Ngumisi siya at bahagyang yumuko para ilagay ang kanyang baba sa maliit kong balikat. Napahinto ako sa ginagawa dahil bukod sa nakayakap na siya ngayon sa akin, ay naramdaman ko rin ang malakas na pagtibok ng puso ko dahil doon. Its fast booming made my breath went haywire and heavy. Just like what I always feel whenever I am with him. It's this wild and crazy feeling... again.

"Love, did you know why I got myself drunk?" mahina niyang tanong habang nasa balikat ko pa rin ang ulo niya.

His breathing keeps on getting heavier each second that is passing by. Gusto kong magpahinga na siya. Kahit nakayakap lang siya sa akin, kahit nakatayo lang siya sa harap ko, ramdam ko pa rin ang pagod at panghihina sa buong katawan niya. It's like this day has been a rough day for him.

Pero may iisang parte din sa isip ko na nagugustuhan 'yong pakiramdam na nasa balikat ko siya. I feel like I can wipe away all his concerns he has right now by doing this. I'll allow him – no, I'll make sure I am his rest. Every time. I will be his rest.

Huminga ako nang malalim at mahinang tinapik ang likod niya. I wrapped my arms around him, telling him that it's now time for him to rest. With me, of course. Mas lalo niyang siniksik ang ulo niya sa balikat ko dahil doon. Muling tumalon ang puso ko nang tumama ang mainit niyang paghinga sa leeg ko.

"Why did you drink?" I asked, still slightly tapping his wide and firm back. Kahit doon ay naramdaman ko ang malalim pa rin niyang paghinga.

Ngumisi siya. Muntikan na akong mapapitlag dahil doon. It just tickles on how his heavy breaths keep on whispering the sides of my neck. I gulped and tried to keep myself calm.

"I... don't know. I just feel so exhausted," sagot niya at ngayon ay lumalayo na sa akin. Hindi ako gumalaw at hinayaan siya. "Thank you, Van. Hindi ko na dadaanan si Fiona. Baka maamoy niya ako. I'll leave her to you. Good night... love."

He swiftly kissed my forehead before he slowly walked away. Naririnig ko pa rin ang mahina niyang pagrereklamo habang naglalakad papalayo. Nilingon ko siya pero nanatiling nakatayo sa lugar kung saan niya ako iniwan.

Nawala ang ngiti ko. Nawala ang ideya ko ng pahinga. Nawala ang lahat.

He forgot. He didn't greet me. He... just walked past behind me.

"Happy wedding anniversary..." I whispered.

Saktong pagkawala niya sa paningin ko ay ang pagbagsak ng sunod-sunod kong luha. Mabilis kong iniwas ang tingin sa direksyon niya, tinatakpan ang bibig. Dahan-dahan akong umupo at doon ibinuhos ang mga luhang hindi ko alam na kaya ko palang ilabas.

For the first time since we got married, aside from the moment I bore my Fiona and when I let her see the world, I let out a despairing cry. As much as I want to create a noise, I can't. As much as I want to sob harder than this, I don't know how to. All I want and need to do for this night is just to silently weep. Just... weep.

Kinabukasan ay mas maaga pa rin akong nagising sa kanya. I prepared myself for this day earlier than usual. Hindi ko alam kung gising na ba siya pero habang naghahanda na ako ng pagkain para sa almusal niya ay nakakarinig ako ng mahinang kalabog sa taas. Must be his footsteps.

I took a deep breath when his footsteps are now going near. Tumalikod ako sa direksyon niya para hindi niya makita ang namamaga kong mata.

"Where's Fiona? I didn't see her in her room," bungad niya habang naririnig ko ang mas lalo pa niyang papalapit na boses.

Kinabahan ako sa pag-aakalang nasa likod ko siya. Nang nakita kong gumalaw ang dining chair sa gilid ng mata ko ay napagtanto kong nandito lang din pala siya sa kusina, hindi ganoon kalayo sa akin pero hindi rin naman ganoon kalapit para kabahan ako. Huminga ako nang malalim para mawala ang kabang naramdaman ko.

"She's in Dad's residence. Gusto raw niyang matulog doon kahit isang araw lang," malamig kong sagot, nakatalikod pa rin sa gawi niya.

Gusto kong umalis pero hindi ko alam kung kakayanin ko nga bang makaalis nang hindi naipapahiya ang sarili sa harap niya. Isa pa, ayokong makita niya kahit saglit lang ang mata ko ngayon. Paniguradong magtatanong siya. I'm afraid I'll stutter when I gave the truth; that it's because of him.

"Ah, she did? Now I realized that it's been a while since I last saw Dad. We should visit him when I have the time, Giovanna," may ngiti sa tono niyang saad bago ko narinig ang mahina niyang pagkanta.

Napahinto ako at automatikong inangat sa kanya ang tingin. His deep timbre voice. Well, I kinda met him when I first heard his sweet voice. It's relaxing. It feels so serene whenever he's singing. His deep voice is just... sweet and sorrowful to hear.

Sa muling pagkakataon ay bumuntong hininga ako, tinatanggal ang namumuong luha sa likod ng dalawa kong mata. "Tomorrow is your off 'di ba? You told it days ago. May lakad ka ba?"

Ilang saglit siyang hindi sumagot. Kumunot ang noo ko at inisip kung may mali ba sa naging tanong ko. Kahit na gusto kong silipin kung ano ang ginagawa niya ay hindi ko magawa. Kung bakit ba naman kasi ako umiyak nang umiyak kagabi, e.

Narinig ko ang pagtikhim niya. "Yeah... I need to buy someone a gift."

Tumango ako kahit na nararamdaman ko na naman ang pagbabadya ng mga luha ko. Ang sakit at hapdi na ng mata ko. Hindi ba sila napapagod? I know what happened yesterday was awful, but my eyes literally sore. The hell.

"Your new hairstyle is cool. Nagpaayos ka?" tanong niya.

Lumunok ako at pinilit na 'wag hayaang pabagsakin ang mga nagbabadyang luha ko. Sobrang sakit sa mata ng mga luhang iyon. Nahirapan akong gawin iyon pero nagawa ko pa rin naman. Tumango ako at hindi sinagot ang sinabi niya.

"Kumain ka na. Mag-aayos lang ako. Susunduin ko si Fiona," sunod-sunod at mabilis kong saad habang mabilis ding naglalakad papalayo sa kanya.

Nakita ko sa gilid ng mata ko ang pagsunod niya ng tingin sa akin. Yumuko ako para hindi niya makita ang mugto kong mata. Saka ko lang muling inangat ang tingin ko nang nasa tapat na ako ng hagdanan.

Stop being oversensitive, Giovanna! I think this kind of things are quite normal. Syempre busy siya sa trabaho niya kaya siguro nakalimutan niya na 'yon. Kahit sino naman siguro ay nalilimutan ang mga ganoong bagay...

But still... how can he forgot our wedding anniversary? Am I just being too dramatic here?

Kagaya ng sinabi ko sa kanya ay naligo nga ako at nag-ayos. Pero hindi para sunduin si Fiona. Mamaya ko na siguro siya susunduin sa bahay ni Daddy kapag bandang hapon na. Ililibre ko muna si Nova dahil lumuwas siya sa Miami ngayon.

Tuwing wedding anniversary namin, kinabukasan no'n ay talagang lagi siyang bumibisita sa akin. She always wanted me to treat and celebrate my special day with her. I smiled when I remember how she's the first person who greeted me yesterday.

Lumabas ako sa kwarto ko nang natapos. Mukhang hindi pa rin tapos kumain si Jasper. Maya-maya siguro ay matatapos na 'yon. Anong oras na. He always get ready at this hour.

I chose to wear a nude fitted off-shoulder dress. I bought this on Prada here in Miami years ago. May tamang taas lang iyon kaya hindi pa rin naman nakakailang sa pakiramdam. Dahil nga off-shoulder, kitang-kita ang collar bone ko. Ngumuso ako nang nakita kung gaano karaming maliliit na nunal ang nagpakita doon. Should I change my outfit?

Hindi ko na iyon pinansin at hinayaan na lang. Ngayon pa ako magpapalit, e, nakabihis na ako. Sinuot ko ang hikaw ko. Muli akong napahinto nang naalala iyong itim na box na nakita ko sa ibabaw ng table kagabi.

Sinuot ko muna ang isang pares ng hikaw na susuotin ko at kinuha ulit 'yon. Mabilis ko iyong binuksan at napanganga ako nang nakita ang makinang na silver necklace sa loob. It has an inifinity sign as its design. Everything sparkles. From the necklace's lock up to its infinity design. It looks so simple but is really made for special occasions like yesterday's. Did he really buy this for me?

Maliit akong ngumiti at mabilis na sinuot 'yon. Hindi ko maialis ang tingin sa sariling repleksyon. Ang nakaukit na ngiti sa labi ko ay mas lalong lumawak habang nasa nagniningning na kuwintas ang tingin. He exactly knows what I want.

Ngayon ko lang naalala 'yong regalo ko. Tumalikod ako at dumiretso sa wardrobe na nakalaan para sa akin. Tinago ko ang regalo ko sa kanya at balak sanang ibigay sa kanya kahapon kaya lang ay dahil sa nangyari, hindi ko na naisip pa 'yon.

Naputol ako sa ginagawa nang narinig ang malalim niyang boses. "What are you doing – Oh, aalis ka?"

Napalingon ako sa kanya. Ramdam ko pa rin ang ngiti ko kaya paniguradong nakangiti ko siyang nilingon. Tumango ako bago binalik ang tingin sa ginagawa.

"Yeah. I'll celebrate with Nova," sagot ko. "By the way, thank you for your gift. Just... Just give me time to find mine-"

Naputol ako sa pagsasalita at sa paghahanap nang marahas niya akong hinila patayo. Naramdaman ko ang mabilis na pagkawala ng ngiti ko at sinalubong ang seryoso niyang tingin.

Ang nawawalang ngiti ko ay humalo sa galit at seryoso niyang reaksyon. Magkasalubong ang kilay niya habang binibigay ang ganoong reaksyon. He is sternly looking not at my eyes, but at the necklace he bought as a gift. Mas lalong nanlamig ang pisngi ko sa binitawan niyang salita.

"The hell, Giovanna Ivey?! Remove that fucking neckace! Now!"

Agad kong naramdaman ang pagsasalubong ng kilay ko dahil sa pagtataka. Mabilis kong nilipad ang dalawang kamay sa ibabaw ng kuwintas, para bang pinoprotektahan iyon palalayo sa kanya.

Nawala ang seryoso niyang mukha at ngayon ay inis na akong tiningnan. Ginulo niya ang kanyang buhok, iritado pero halatang kinakalma ang sarili. Tinuro niya ang kuwintas na suot ko pagkatapos huminga nang malalim.

"Remove that necklace, Giovanna. It's not-"

"Didn't you buy this for me?" I asked, my hands are still above the luxurious necklace. I can clearly hear how my voice shook when I asked that. Tumikhim ako para mabura ang bukol na namuo sa lalamunan ko.

He irritatingly snapped his tounge. Sa muling pagkakataon ay iritado niyang ginulo ang magulo na nga niyang buhok. "It's fucking not! Please... fucking hell. Just remove that shit on you, will you?"

Napanganga ako at hindi makapaniwalang iniwas ang tingin sa kanya. I swear, kung kaya ko lang umiyak ngayon sa harap niya ay kanina ko pa ginawa. Kanina pa gustong bumagsak ng mga luha ko. The trigger was already pulled, but I just know how to keep them on their places. Ano mang oras ngayon ay alam kong babagsak na sila isa-isa.

"Why did you buy a necklace, a luxurious necklace, if it wasn't for me, Jasper?" malamig kong tanong habang dahan-dahang tinatanggal ang kuwintas gaya ng sabi niya. Ramdam ko ang panginginig ng mga daliri ko sa ginagawa. I felt a sharp pain piercing down through my now slowly shattering heart as I asked that question and as I was removing that silver necklace. Hindi siya umimik kaya inangat ko ulit ang tingin sa kanya. "Are you having an affair?"

Mas lalong bumaon ang kanina pang kutsilyo na nakalagay sa kaliwang dibdib ko. I didn't know where that conclusion came from. I just... I think I'm overreacting.

Suminghal siya pero hindi pa rin nawawala ang iritasyon sa mukha niya. Now, it's been added by a frustration. He frustratingly messed his messy hair again while still giving me that type of eyes.

"I am not having an affair, Giovanna Ivey," dahan-dahan at may diin niyang saad, para bang ipinapaintindi niya ang simpleng bagay na iyon sa akin. But I can't understand anything; I don't want to understand anything. Marahas niyang kinuha sa kamay ko ang kuwintas na binili niya para sa kung kanino pero hindi para sa akin. Hinayaan ko siyang gawin iyon. Sobrang hina ng katawan ko na wala na akong lakas pa para bawiin ang mamahaling bagay na iyon sa kanya. "Don't let yourself touch my things again-"

"You're having an affair, Jasper!" pang-aakusa ko.

Sobrang lakas ng pagkakasabi ko no'n na pakiramdam ko ay narinig iyon ng lahat. Parang hindi ako nakaramdam ng panghihina kani-kanina lang nang ibinulalas ang sigaw na iyon.

Napahinto siya sa akmang pagtalikod at muling binalik ang iritadong tingin sa akin. Unti-unting nawala ang paraan niya ng pagtingin nang siguro nakita niya ang walang hiyang pagbuhos na ng mga luha ko.

Dang it! I thought I could handle it a little longer.

"Why did you forget our wedding anniversary, huh?" I asked, almost a whisper.

Pumikit siya at tumingala. I saw how his sharp adams apple moved, sign that he strongly gulped. Sa bawat segundo ng pagtahimik niya, mas lalong dumarami ang luhang bumabagsak mula sa mata ko.

Shit! Why isn't he talking?

"I... I was too busy, Giovanna-"

I sarcastically laughed and turned my gaze away from him. "You're too busy having an affair with your mistress, Jasper! You're busy because of her-"

"I'm not having an affair, Giovanna! I don't have any woman other than you!"

"Then, tell me whose necklace is that, Jasper?! Is it yours? Is it for your mom?" Hindi na ako makahinga nang maayos pero patuloy ko pa ring nararamdaman ang bagong mga luha sa pinaka ilalim ng mata ko. Dang it! My make-up is now wiped out. "You're such a jerk..."

I feel so tired. Umagang-umaga pero pagod na pagod na agad ako. I just cried and shouted, but I feel like I've spent days doing that. I feel... extreme tiredness.

Kagaya ng ginawa ko kagabi, wala sa sarili akong umupo mula sa kinatatayuan ko. Wala akong pake kung pinapanood niya akong umiyak ngayon. I just... want to cry. Give me some moment to cry.

Naramdaman ko ang pag-upo rin niya sa tapat ko. He touched and hold my left hand, where our wedding ring is placed, and gently squeezed it. I felt my slowly shattering heart jumped because of what he did. Para bang nabuhay iyon dahil lang sa maliit niyang ginawa.

"I'm sorry, love. I..." naputol siya nang biglang pumiyok ang boses niya. Mas lalo akong naiyak dahil doon. Hindi ko inangat ang tingin sa kanya at mas lalong humagulhol. "I'm sorry. Happy anniversary..."

Hindi na ako nag-antay ng isang minuto pa at mabilis na tumayo. My tears are still streaming like a wide, sparkling river, but I just let myself cried in front of him. Hindi na rin siyang nag-abalang sundan ako at nanatiling nakayukong nakaupo sa pwesto kung saan ko siya iniwan.

I took my car key out from my wallet and went straight out. Patuloy pa rin ang pagluha ko. Pakiramdam ko ay mas lalo iyong nadadagdagan sa bawat segundong lumilipas.

Mamaya ko na lang susunduin si Fiona. Iyon ang plano ko; Iyon naman talaga ang plano ko. Hindi rin naman nagtetext si Daddy na sinasabing hinahanap na ako ng anak ko. That's also a good thing. Ayokong malaman niya, maging ni Daddy, na umiyak ako. I just need some time to calm down a bit. Just for a little bit.

I was about to text and notify Nova to meet at some place near me, but she already sent me an address. Malapit lang din naman 'yon dito sa village namin. Aabutin ako ng ilang minuto pero hindi pa rin ganoon katagal para patigilin ang sarili ko sa pag-iyak.

Nang nakarating ako sa sinasabi niyang restaurant ay mabilis akong bumaba ng sasakyan. Unfortunately, I didn't bring any of my sunglasses just to conceal my now swelling eyes. Nakakahiya pero mukhang kailangan kong humarap sa ibang tao na may mugtong mata.

Nakayuko ako nang pumasok sa mamahaling restaurant na pagkikitaan namin ni Nova. Wala pang isang segundong pagtapak ko sa loob ay narinig ko na agad ang pagtawag niya sa atensyon ko.

"Giovanna!" Mabilis akong napaangat ng tingin at sinundan kung saan nanggagaling ang matinis niyang boses.

I saw her huge smile. She's at the corner of the restaurant, waving one of her hands at my direction. Maliit akong ngumiti at mabilis na yumuko. Napalingon kasi sa akin ang ibang customers dahil sa ginawa niya.

"Hi!" pilit ang ngiti kong pagbati nang nakarating sa harap niya. She didn't greet me back. Instead, she handed me a black jet sunglasses. Nakita ko pang galing iyon sa isang mamahaling brand. Mukhang kabibili lang din niya no'n dahil may price tag pa nang binigay niya iyon sa akin. "What's this?"

"Sunglasses, obviously. Duh!" sarkastiko niyang sagot at tinuro ang mata ko. Nawala ang ngiti ko at nakuha agad ang sinabi niya. "Para kang nasapak sa sobrang pula ng mata mo. Wear that. Mahal 'yan kaya ingatan mo 'yan."

Napangisi ako pagkatapos maisuot ang bigay niyang sunglasses. "Thanks. Ibabalik ko rin 'to sayo bago ka umuwi bukas."

Ngumiwi siya. "Tss. What do you take me for? A joke? Hindi ako nagpapahiram ng gamit ko 'no, Giovanna Ivey. Sayo na 'yan. 'Yan din ang regalo ko para sa wedding anniversary niyo."

Maliit akong ngumiti kahit na nagbabadya na naman ang panibagong luha sa mata ko. Tumikhim ako at yumuko para mawala 'yon.

"Thanks, Nova."

She didn't answer. Tinawag niya ang atensyon ng waiter. Mukhang nakapag-order na siya dahil hindi na siya inabutan ng waiter ng menu nila. Hindi ko na iyon pinansin at nilibot ang tingin sa paligid. Naputol ako sa ginagawa nang nagsalita siya.

"Why did you cry? Did something happen?" she asked, concern is evident on her soothing voice.

Lumingon ako sa kanya at matamis na ngumiti. "N-nothing. Masyado lang akong nababad kagabi sa labas kaya sinipon ako kaninang umaga-"

"Do you think I'll believe that?" mabilis niyang pagpuputol sa akin. Tumikhim ako at iniwas ang tingin sa kanya. "I'm asking you, Giovanna. Answer me honestly."

Ilang saglit akong hindi nakaimik. I hate how Avon Jaz can read my mind very well. Well, she's not my friend for nothing. Ever since we're college, lahat ng problema ko ay sinasabi ko sa kanya. She's just... comfortable to be with. May pakiramdam din sa kanya na nakakarelax kapag sinasabi ko 'yong mga hinaing ko sa kanya. Para bang buhat-buhat na rin niya ang lahat ng problema ko tuwing ganoon.

"He forgot our wedding anniversary," I answered honestly, like what she said, with a trembling tone of voice. Tumikhim ako sa muling pagkakataon para mawala 'yon. I forced myself to smile before finally meeting her shock gaze. "He said... he's busy, that's why."

Ilang saglit siyang hindi nakaimik. Halatang kagaya ko ay mukhang nagulat din siya. Ang kaibahan lang ay hindi siya umiiyak. Walang luhang nagbabadya sa mata niya. Hindi gaya ko kagabi. Ako kasi ay ginawa 'yon nang nalaman kong nalimutan niya ang simpleng pagdiriwang namin.

I heard Nova took a deep, heavy breath and leaned closer to me. Pinatong niya ang magkabila niyang siko sa ibabaw ng table, laglag pa rin ang panga at bakas pa rin ang pagkagulat sa buong mukha.

"But still, how can he forgot your anniversary, Giovanna? It's not just anniversary, it's your wedding anniversary!" galit niyang bulong habang mariing nakatingin sa mukha ko.

Mabuti na lang at binulong lang niya 'yon. Kung hindi ay tiyak kanina pa namin nakuha ang atensyon ng lahat.

I smiled. "Yeah. That's why I cried, Nova. I cried... because he forgot our special day."

I heard her clicked her tounge. She's irritated. Ganito siya lagi tuwing iritado. "Tsk! Sabi ko na nga ba at masama kutob ko dyan sa asawa mo una pa lang, e. How can he forgot his special day with you? Like... really?"

Ngumiti lang ako at hindi na sumagot. I'm thinking deeply. I know she's a friend and it's somehow my responsibility to tell everything to her, but I think this is a personal issue, another lever of privacy, an intimate topic. But still, I want to hear her opinion about this.

"Nova," pagtawag ko sa iritado pa rin niyang mukha. Ngumisi ako para pagaanin ang galit niya.

"What? Meron na naman?"

Lumunok ako. Should I really tell her even this? "I still don't know, uh... I just want to hear your insights about this."

Muli niyang pinatong ang dalawa niyang siko sa ibabaw ng table namin, sign that she's listening and interested. She then nodded. "Yeah, what is it?"

Ilang saglit ko siyang tinitigan. Her color hazel set of eyes, obviously from a contact lens, is looking intently at me. That eyes made me comfortable. That eyes made me feel everything will be fine. That eyes made me smile.

Nakahinga ako nang maluwag dahil sa ideyang 'yon. At least, I'm not alone.

"I think he's having an affair?" patanong kong sagot sa kanya. Agad kong kinagat ang labi ko nang napagtantong mali yata ang paraan ko ng pagbalita sa kanya no'n.

Napasinghap siya, halatang gulat na gulat; doble pa sa naging gulat niya kanina. Tinakpan niya ang kanyang bibig at mukhang hindi alam kung saan ibabaling ang direksyon ng tingin. Ilang minuto niyang ginawa 'yon bago muling humarap sa akin.

"What?!" iyon lang ang nasabi niya pagkatapos ng mahabang katahimikan.

Ngumis ako at yumuko. "I'm crazy, right? I'm accusing my husband."

"The hell, girl! Hindi ka naman mang-aakusa kung wala kang nararamdaman!" mahina niyang sigaw at pumikit. Mukhang naiistress siya sa sinabi ko dahilan kung bakit hinihilot niya ang kanyang sentido. Natawa ako at nagsisi na sinabi ko pa sa kanya 'yon. I should have just kept it to myself. "Are you sure he's having an affair, Giovanna? Damn that Jasper Dave shit!"

"I'm not yet sure, Nova. Siguro talagang busy lang siya-"

"Pero paano kung may babae nga 'yang asawa mo? Ay naku, Giovanna! 'Wag mo akong papalapitin dahil ako unang papatay sa kanya at sa babae niya," may galit sa boses niyang pagpuputol at muling suminghal.

Ngumiti ako at iniwas sa kanya ang tingin.

Well, if he's really cheating, I think I won't do anything to him and to his affair. I'll just come up with the best solution – to end our relationship. Ano pang saysay ng kasal namin kung hindi lang pala kami ni Fiona 'yong babae sa buhay niya. It's rubbish and I don't want to be part of such trash.

"If ever he's cheating, Nova... I'll let him be. I mean, if that what makes him happy, anong magagawa ko?" saad ko nang wala sa sarili bago muling binalik ang tingin sa kanya. "But I'm sure he won't cheat, Nova. I know him more than anyone else... He won't do that."