Kapitulo 3.1

"Pangalan mo?" tanong ng may matikas na pangangatawan na police officer. His face screamed stern authority. Makaraang makarating kami sa presinto, sakaniya kami agad ibinagsak ng mga pulis na umaresto sa amin. Binigyan ko siya ng bored na ekspresyon at sinagot ang tanong niya.

"Psalm," tamad na tugon ko at kaniya iyong isinulat sa papel, pero kagyat ring napahinto at nang mag- angat ng tingin, ipinukol niya ako ng tingin na wari bang hinihintay ang susunod kong sasabihin. Tsk. Kakaupo ko pa nga lang, naiinip na ako. Humalukipkip ako sakaniyang harapan.

"Psalm. At isa akong Exodus." Muli siyang nagsulat sa papel at hindi ko maiwasang mairita sa pagiging casual lang ng kaniyang mukha. Ni wala man lang siyang reaksyon nang marinig ang apelyido ko. Hindi ba nito alam kung sino ako? Kung sinong nasa harapan niya? Nagngitngit ang ngipin ko at napahampas sa desk to get his attention.

"Listen officer. I am an Exodus. A daughter of a well- known and successful businessman of this nation. Kaya, pakawalan mo na ako. Naiintindihan mo?" iritable kong turan. Arogante na kung arogante, but I want this mess get done quickly. If I have to use my power and influence sa iligal na paraan, bakit hindi? I don't care about the reputation anymore. Pero, sa kabila ng lahat, hindi man lang natinag ang pulis na ito. Kalmado pa rin ang kaniyang mukha and his eyes were neutral.

"Pasensya na Miss, pero wala akong pakialam kung sinong tatay mo o anak ka pa ng kaninong Diyos. Mawalang galang na, pero ang batas ay batas," mahinahon, ngunit mariin niyang sabi. Pisti! Napatiim ang bagang ko doon. Ang batas ay para lang sa mahihirap. Mukhang hindi alam ng pulis na ito na walang kahit anong batas ang magtatakda ng kung ano at hindi dapat gawin ng mga may kaya sa lipunan. Kayang baliin ng salapi ang batas.

Ngunit, magsasalita pa sana ako nang biglang may pumasok napulis na sa hinuha ko, siya ang Police Chief Officer ng istasyong ito base na rin sa kaibahan ng kaniyang uniporme kumpara sa ibang mga pulis na nakikita ko sa loob. Kaagad namang tumayo ang nag- iinterrogate na pulis sa akin at sumaludo sa Chief nila. Hindi sadyang mapatingin ako sa Police Chief at nang mapadapo ang tingin nito sa akin, gayon na lamang ang pagsingkit ng kaniyang mga mata na tila ba kilala niya ako, pero inaalala kung sino ako.

"Psalm Exodus? Hindi nga ba?" ang naibulalas nito na ikinaarko ng aking kilay. Sino naman ito? Nang mapansin niyang nagtataka ako sakaniya, saka siya napabitaw ng halakhak. Naglakad ito palapit sa tapat ko.

"Marahil ay hindi mo ako nakikilala, ngunit magkababata kami ng iyong ama. Sa katunayan nga ay padrino mo pa ako na marahil ay nakaligtaan na ng iyong alaala. Pero, nagkita na tayo noong isang araw kung saan nakaburol pa ang iyong ama. Mukhang hindi mo ata natatandaan," magiliw niyang saad .

"Hindi nga," mauyam kong tugon. A tight smile was drawn on his lips nang marealized niyang wala akong interes makipagmabutihan sakaniya. Kapagkuwan ay humarap siya doon sa pulis na nakatitig lang sa aming dalawa kanina.

"Sarmento, ano mang pagkakasala niya, pakawalan siya. Hindi mo ata kilala kung sino ang iyong inaaresto. Hala!" Gumuhit ang protesta sa mga mata ng pulis at lihim na napangitngit ng ngipin nito. Halatang may paninindigan ang pulis na ito, but what a man and his dignity can do if the world is a sheer unfair? Napipilitan man ay sumunod nalang ang pulis. Inabsuwelto na ang kaso kong Reckless Driving. Hindi nagtagal, nakatuntong na ang mga paa ko sa labas ng presinto.

"Woah! Pano mo nagawa yun? Akalain mong nakalaya agad tayo nang ganun- ganun lang? Galing!" Hindi makapaniwalang litanya ng estrangherong lalaki na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam ang pangalan. Wala naman akong balak na alamin pa, dahil para saan pa? Ngayon ko lang muli itong narinig na magsalita.

"Nakakapagsalita ka pa pala? I thought your tongue left you already for being too loud- mouthed," sarkastikong usal ko. Bakit nga ba ito tameme kanina? Takot? Tsk. Why am I even bothering? 

"Nagdadasal kasi ako kanina, Psalm, na sana makalaya tayo, hindi mo ba nakita?" Napairap na lang ako. Malamang. Tanga!

"At sa sobrang bait ng Diyos, natupad ang dasal ko. Nakalaya nga tayo!" magiliw niyang dagdag. Ayan na naman ang salitang Diyos na iyan.

"Hindi, ako ang dahilan kung bakit wala tayong dalawa sa likod ng rehas. Walang ginawa ang Diyos mo."

"Oo nga, Psalm, pero..."

Hindi ko na lang pinansin ang sasabihin niya at tumalikod na ako at magsimulang maglakad. 

"Uy, Psalm!" sigaw niya nang binilisan ko ang aking paglakad. I'm so f*cked- up today. Masyado ng marami ang mga nangyari sa buhay ko ngayong araw. Napagod akong husto sa mga nangyari, lalo na ang maya't maya kong pag- iyak. Nakakasakal. I think, I deserved a rest and in order for me to do that, I need to get home first and foremost.

" Uy, Psalm. Hintayin mo naman ako!" Pero, syempre, bago ako tuluyang makauwi, I have to get rid of this jackass right here, right now. Ba't ba sumulpot pa ang lalaking ito at guluhin ako ngayong araw pa na ito? Kung kailan naman hangad mong mapag- isa, saka may dadating na iba na wala namang ibang ginawa kundi sirain ang pag- iisa ko at lituhin ang aking nararamdaman.

"Uy, Psalm!" Muli na naman niyang pagtawag sa pangalan ko at pilit akong hinahabol maabutan lang. Nakakaasiwa at nakakarindi ang lalaking ito. Mariin akong napapikit at nayayamot siyang hinarap. Sinalubong ko siya nang matatalim na titig at magkatagpong mga kilay.

"Pisti! 'Uy, Psalm ka nang Uy, Psalm', ano bang kailangan mo?!" singhal ko, while gritting my teeth. Ikinagulat naman iyon ng kaniyang mukha ang inasal ko. Hindi ba niya alam na nakakaininis siya?

"M- Magpapahatid lang sana ako...sa'yo," nauutal nitong turan, habang nakatungo at nilalaro ang isang lata ng Mountain Dew ng kaniyang mga paa. Sa sinabi niya'y mas lalo lang niyang ginatungan ang init ng ulo ko sakaniya. Mukhang nakakalimutan ng tukmol na ito na sumakay kami kanina sa sasakyan ng pulis papunta ng presinto at hindi sa kotse kung mayroon naman pala ako.

" Nakikita mo ba na wala akong sasakyan? O sadyang bulag ka lang talaga?" sarkastikong utas ko at pumairap sa hangin. Tumigil naman itong ito sa ginagawa niya sa lata ng Mountain Dew saka nag- angat ng tingin at napakamot ng batok nito.

"Kaso...wala akong pamasahe pauwi eh," aniya, sabay pakita ng bulsa nito na ni sentimo ay walang nalaglag. Matalim ko siyang tinitigan, pero hindi ko maikakaila ang paghanga sa kaniyang anyo. Gayon na lamang ang pagtama ng paningin niya sa mga mata ko at may kung ano bang hiwaga doon na hindi ko magawang alisin na lamang ang mga titig ko sakaniya. There was something ethereal in his eyes. Pisti! Kung anu- ano na lang ang nakikita ko. Marahas akong napabuntong- hininga at mariing ipinilig ang aking ulo upang itakwil ang kahibangang naiisip ko. Agad na pinutol ko ang titig ko sakaniya at dinukot ang wallet sa aking bulsa. Kapagkuwan kumuha ng isang libo at sinampal sa kaniyang dibdib. Medyo napalakas iyon na nagawa niyang mapaatras at gumawa ng ingay ang mga bato sa pagdulas ng paa niya sa lupa. 

"Oh, heto! Umuwi ka na. Naaalibadbaran ako sa pagmumukha mo, alam mo yun? Umalis ka na rin at wag na sana ulit magtagpo ang landas nating dalawa." 

Pagkabigay ko ng pera sakaniya, dumiretso na agad ako sa highway at mabilis na pinara ang paparating na taxi. Makaraang huminto ang taxi, agad ko na ring binuksan ang pinto nito. Bago pa ako tuluyang mapasok, narinig ko pa ang sabi nito.

"Salamat, Psalm. Mag- ingat ka. Sana magkita pa tayo..." 

Hindi ko na pinatapos ang sinasabi nito, dahil pumasok na ako sa loob ng taxi at padabog kong isinarado ang pinto. Masyado siyang madaldal at feeling close sa akin na akala naman niya ay gusto ko.

"Mama, tara na," sabi ko sa driver na  tinugunan niya naman ng pagtango. Hindi nagtagal ay umalis na rin kami. Napahalukipkip ako at sinandal ang likod ko sa upuan. Diretso lang tingin ko sa harapan at ni isang segundo ay hindi ko pinagkaabalahang lingunin ang kinaroroonan ng lalaking iyon. I'm done with him. I guess. How I hope. He completely ruined my day. Sinira niya ang inaasam- asam kong magluksa mag- isa. Ultimo, hinakdal kong magunaw sa mundo, pinakialaman niya. Pero, sa kabilang banda, isa lang naman siyang hamak na estranghero. He's nothing. Mabuti pa ay kakalimutan ko na siya. 

"Ma'am, magpapagas lang po tayo saglit," sabi nung Driver na tinanguan ko lang. Huminto ang taxi sa tapat ng Gas station kung saan sa unahan namin may mga nauna pang sasakyan na nakapila at magpapagas rin. Sa tantiya ko ay medyo matatagalan pa kaming makaalis rito.

Habang naghihintay ako ay iginala ko ang aking paniningin sa labas ng bintana. Hindi sadyang mapadapo ang mga mata ko sa isang pamilya ng mga pulubi na nakaupo sa gilid ng kalsada. Namamalimos sila sa mga taong dumadaan sa kanilang harapan, ngunit ni isa ay walang pumapansin. Nilalagpasan lang ito ng mga tao na wari bang ang mga tulad nila ay hindi nag- eexist sa mundo. Mayroon pa ngang dumaan na lalaki na dumura sa harapan nila, aywan kung sadya o hindi gayong hindi naman ito nakatingin sa dinadaanan niya. Halata sa mga mukha nila na nagugutom na ang mga ito. Makikita pa nga na umiiyak ang mga bata, habang nakahawak sa kani- kanilang mga tiyan. Ang nakapagtataka lang ay kung bakit hindi man lang nila nagawang pagsamantalahan ang katabi nilang tinapayan gayong ang nagbabantay ay tila nalilingat sa kaniyang pagcecelphone. Hindi ba't ganoon naman talaga ang ugali ng mga taong pulubi na ito? Magnanakaw sila upang may ipapakain sa kumakalam nilang sikmura at gumagawa ng karahasan o hindi kaaya- ayang gawain para may ipantustos sa kanilang pangangailangan. Kaya, marahil hindi umuunlad ang Pilipinas, dahil  na rin sa mga  pinanggagawa nilang walang kabuluhan. Tsk. Balak ko na sanang ilihis ang titig ko, ngunit nahagip ng mga ito ang biglang pagdating ng isang lalaki at natitiyak kong siya yung lalaki na kani- kanina ko lang nilisan. Ang all- white nitong kasuotan, mula ulo hanggang paa, sigurado akong siya iyon. Bakit ito naglalakad gayong binigyan ko siya ng isang libo na aniya'y ipamamasahe niya pauwi? Nang mapadaan siya sa mga pulubing nasa daan, katulad ng inaasahan, pinaglimusan rin siya ng mga iyon. Ang akala ko'y katulad ng mga ginawa ng karamihan, babalewalain niya rin ang mga ito, ngunit hindi ko inaasahan ang pag- abot nito ng pera sa kanila na malamang sa malamang, ito ang perang nanggaling sa akin. Binilhan niya pa ng tinapay ang mga ito. Hindi naman maikukubli ang ngiti at tuwa, lalo na ng mga bata sa pagiging pilontropo nito sa kanila.

"What the f*ck!" ang naibulalas ko at hindi na ako nagdalawang- isip pa, agad akong lumabas ng taxi at sinugod siya. Nakita ko pa ang magiliw nitong pakikipag- apiran sa mga batang pulubi. Pagkaraan, nagsimula na ulit itong magpatuloy sa paglalakad. Hindi kaagad ako nakalapit sakaniya, dahil masyadong marami ang mga sasakyan sa highway at mabibilis ang takbo ng mga ito. Napangisi na lang ako nang maalala ko ang kaninang ginawa ko. Hindi agad ako nakatawid, dahil inantay ko pang maggreen bago ko takbuhin ang pedestrian lane patungo sa kaniya.

"Hoy!" Malakas ba tawag ko sakaniya at mabulis na humablot sa kaniyang pulsuhan. Kaagad naman siyang napahinto sa paghahakbang at mabilis akong nilingon. Medyo nagulat pa siya, pero kalauna'y kaagad ring nagbago ang ekspresiyon ng kaniyang mukha at umaliwalas ito. F*ck! What is this? Why did I saw an angel when I looked upon his face?

"Uy, Psalm," masayang bungad niya. Damn! Why does he look so innocent? So innocent na nakalimutan ko bigla ang kani- kanina lang na inis ko sakaniya. Nakalimutan ko bigla na dapat ko pala siyang singhalan sa ginawa niya sa pera kong ibinigay sakaniya na aaksayahin niya lang pala doon sa mga pulubi. I forgot that I'm feeling upset, yes I am not exactly myself right now.

"Okay ka lang ba, Psalm?" Rumehistro ang pagtataka sa mukha niya at nilapitan ako. Suddenly, I was petrified when he cupped my face with his gentle and warm palms. Tila ba sinusuri- suri niya ang kabuuan ng aking mukha. I don't know exactly why am I just letting him to touch my face. His own face was too near, too close to reach mine. But, I just stood still, peculiarly, peering at him like he's the only person I could see. Hindi ko nagawang maiwalay ang mga titig ko sakaniya. Is this really happening to me? Oddly, but yes. It's really happening to me for no compelling reason.

"Uy, Psalm. Magsalita ka naman," udyok nito at ginalaw- galaw pa ang aking pisngi.

"Hindi naman na tayo magkikita, hindi ba?" Then, there it goes, I just found my mouth slipped those words betwixt my lips. I don't know why I asked him this when I wanted to annihilate him in my life. Perhaps, naninigurado lang na hindi na talaga magkukrus ang landas namin. Inalis niya ang kamay niya sa aking pisngi, then put it on my shoulders. Mataman niya akong tinitigan sa mga mata.

"Hindi ko alam kung bakit tayo ipinagtagpo sa araw na ito, ngunit sigurado ako na may dahilan ang langit sa pagtama ng mga landas natin." He said.

"Pagkatapos ng gabing ito, magkalimutan na tayo. We are just a random strangers destined to meet once in each other's life." I told him. His lips moved, forming a gentle and honest smile. As he smiled, his large and innocent eyes glowed like an incandescent lamp.

"If God wills it, our paths will gonna cross again on the day we did not forsee. Only heaven could tell."

Pagkabitaw niya ng mga salitang iyon, saka ko itinabig ang mga kamay niya na nakapatong sa mga bakikat ko. There were no words came to pass through from my lips o mas madali sigurong sabihin na my mind stopped from functioning, because I felt a little queasy out of the blue. Does the world swinging side to side like a pendulum clock? Or was it just my head twirling like a top? Mariin akong napapikit at napahawak sa aking ulo. Tila ba'y bigla na lamang akong nahilo and, though, it's only a tinge, yet the pain's penetrating, felt like something's boring in my temple. My body felt a liitle lethargic as well. Pero, isinawalang- bahala ko na lang iyon at marahas na napabuntong- hininga, before I reeled back away from him.

"Psalm..." He called out, but I went forth, incessantly.

 

"Bago ko makalimutan, ako nga pala si Mesiah. Please, don't forget my name, 'cause I will never forget yours."

Napatssed nalang ako at muling bumalik sa kinaroroonan ng taksing basta ko na lang iniwan. Mabuti na lang pagkarating ko ay nandoon pa rin ito. Pumasok ako sa loob at bahagya pang nagulat ang driver nang makita niya akong bumalik. Akala niya siguro ay hindi na ako babalik magmula nung mag- alburuto akong lumabas ng taxi niya. But, I kept a lugubrious face towards and sat solemnly like nothing happened. I closed my eyelids, 'cause I couldn't deny to myself na masama ang pakiramdam ko. I wanted to rest. This day's been too much. Too much unbearable pain grinded my pretty red heart into granules. Pero, sa kabilang banda, that guy who bore a name Mesiah, kahit nakakaimbyerna siya, aminado ako at hindi maitatwa sa sarili na kahit kasinliit lang ng hiwa, nakalimutan kong nag- iisa ako at nasasaktan.