Kapitulo 2.2

Minute by dragging minute, but the rain didn't stop till hour have come to passed. Nanatili pa rin ako sa aking posisyon. Aminadong nilalamig na at nangangatog ang buong katawan. Hanggang sa unti- unting nang tumila ang ulan at tanging mga luha ko nalang ang nararamdaman kong pumapaso sa aking pisngi. Tila may mga buhay ang mga luha ko na ayaw nilang paawat sa pag- agos. Sa kabilang banda, bigla na lamang naramdaman ko ang mainit na palad na humawak sa kamay ko.

" Sana naman tumahan ka na kasabay nang pagtahan ng ulan."

Dahan- dahan akong nag- angat ng tingin at sa kabila ng dilim, nararamdaman ko ang mga titig nito sa akin.

"Halika na," aya niya at mas humigpit ang hawak nito sa kamay ko. Akma niya akong hihilahin patayo, ngunit mabilis kong tinabig ang hawak niya at tinanggihan ang alok nitong pag- alay sa akin patayo.

"Kaya ko. Pinapamukha mo lang na kawawa ako," I told him, maintaning an impassive voice, atsaka sinarili ang hirap na buhatin ang katawan ko patayo. Nangangatal ang tuhod ko sa sobrang lamig, pero sinikap kong ibalanse ang sarili. Yakap- yakap ang katawan ko, nagsimula akong maglakad palayo sakaniya. Sinundan naman niya ako.

" Heto oh, para hindi ka lamigin." Naramdaman ko ang paglagay nito ng jacket sa likod ko, ngunit agad ko rin itong inalis at itapon pabalik sakaniya. Teka , bakit siya may jacket at tuyo pa gayong naligo siya sa ulan kasama ako?

" Ayaw mo ba ng jacket? Yayakapin nalang kita para hindi ka na lamigin," giit pa niya, kapagkuwan ay pinihit ako patalikod, paharap sakaniya at sinunggaban ako ng yakap. Sumulak ang dugo ko sa ginawa niya, kung kaya ibinuhos ko ang natitira kong lakas upang itulak siya palayo at mapabitaw sa kalapastanganang pagyakap niya sa akin.

" Pwede ba?! Umalis ka na! Wala na akong atraso sa'yo!" sigaw ko atsaka padabog na tinungo kung saan nakaparada ang sasakyan ko. Mabilis ko namang namataan ang sasakyan ko, dahil ipinarada ko ito sa ilalim ng katangi- tanging poste ng ilaw sa loob ng sementeryong ito. Malayo ang ilaw na iyon mula sa puntod ng aking mga magulang, kung kaya madilim ang buong paligid at isa pa'y patay- sindi rin iyon at malapit ng mapundi. 

Hindi pa man ako nakakarating sa kotse ko, may nauna ng humablot sa pinto nito, sabay mabilis na binuksan at tumuloy sa passenger seat. Dapat ko pa bang sabihin kung sino, gayong iisang tao lang naman ang kasama ko? Bakit ba ayaw akong tantanan ng lalaking ito? Aniya'y mananatili lang siya hanggang sa tumila ang ulan, bakit hanggang ngayon hindi pa rin siya nawawala sa paningin at landas ko?

" Pasok na," sabi nito, habang nakadungaw at nakalabas ang ulo sa bintana. Malapad ang ngiti nito, tipong ikapupunit ng labi niya. My teeth dashed together, but I held my temper. Ngayon lang 'to. Ngayong gabi lang ito, dahil sigurado ako, bukas makalawa at sa mga susunod pang bukas, sana nga hindi na magtatagpo ang landas naming dalawa. Marahas na lamang akong napabuntong- hininga at pumasok na rin sa loob ng kotse.

"Saan ka?" tanong ko sakaniya, habang hawak- hawak ang manibela.

" Dito. Sa tabi mo," pabalang na tugon nito. Malakas ko namang nahampas ang manibela ng kotse at matalim siyang ipinukol ng tingin. I saw how he became tensed and he gulped hard.

" I- Ituturo ko nalang sa'yo." I tssed. Mapanuyang tingin ang itinugon ko sakaniya, pero bigla ng mga mata ko ang ayos nito. Gayon na lamang ang pagtagpo ng mga kilay ko.

" Teka nga, akala ko ba ay nagpaulan ka rin? Bakit may suot- suot kang kapote?" nagtatakang tanong ko nang mapuna ang suot- suot niyang kapoteng itim ay akin. Dapat ay isusuot ko siya kanina, dahil bago mailibing si Dad, umaambon, pero hindi ko na nagawa. 

"Ah ,ito? Ano kasi bago kita puntahan doon kanina sa puntod, alam ko kasi na uulan. Naghanap ako ng payong, pero raincoat lang ang nakita ko sa loob ng kotse mo. Pasensya na kung pinakialaman ko ang lob ng kotse mo, ha? Ayaw ko lang kasi na mabasa ka, kaya naisip kong bigyan ka nito. Kaso, mukhang gusto mo atang maging 'girl in the rain' tulad ni Bea Alonzo sa 'She's the one', kung kaya sinuot ko na lang," mahabang pahayag niya at napakibit- balikat pa pagkatapos. Malutong na mura ang naibuga ko pagkatapos marinig ang sinabi niya. So, ibig sabihin sinamahan niya lang ako hindi upang daluhan ako sa gitna ng ulan, kundi hayaan akong salubungin at damdamin ang ulan mag- isa. Nandoon siya upang maging saksi ng kaawa- awa kong sitwasyon. Kahibangan, dahil hinayaan ko naman ang sarili ko na maniwalang may isang estranghero na dadamayan ako hindi dahil sa awa. He just proved to me na ang mga taong susunod na magsasabi sa akin na sasamahan ako at mananatili sa tabi ko ay dahil lang sa naaawa sila sa sitwasyon ko. Babalik- bakiktarin man ang mundo, mag- isa na lang ako.

" Ayaw ko lang kasi na mabasa at malamigan gaya mo, dahil sinong aalalay sa'yo 'pag nagkataon? Who would defend you against the cold? Pa'no na lang pala kung mahimatay ka sa lamig? Eh di, hindi kita matutulungan o mabuhat, dahil maging ako ay nilalamig rin, hindi ba?" pagpapatuloy niya ng kaniyang pahayag, pero kahit ano pang sabihin niya, awa pa rin ang nangingibabaw na dahilan. Hindi ko kailangan ng awa. Kung iyon lang rin naman pala ang mapapala ko kapag mananatili pa ako sa mundo, mas mabuti pang mamatay na lang ako. Sinimulan kong paandarin ang engine ng sasakyan at mabilis na pinaharurot. I set my speed at maximum and drove as fast and furious as I could. Rinig ko pa nag paghiyaw sa bigla at takot ng taong katabi ko, pero pinili kong maging ganid at bingi sa mga sumunod na sandali.

Nakipagpatintero ako sa mga sasakyang dumaraan sa kalsada. Wala akong pakialam if the traffic lights were red or yellow. Ang nakikita ko lang ay green, which means Go. So, I Go and nothing, definitely no one could ever stop me from doing what I want. Para akong lumilipad sa himpapawid sa mga sandaling ito and it's f*cking thrilling! Mataimtim akong nakatingin sa harapan at sa di- kalayuan, nababanaag ko ang mga naka- unipormeng pulis. Sa gilid ay may malaking karatula na ang nakasulat ay ' CHECKPOINT". I couldn't help, but to tug a simper on my lips. All my life, I've been a submissive to follow all the rules being set in the society, but right now, My Life, My Rule. 

Palapit nang palapit ako sa checkpoint, mahigpit akong humawak sa manibela at sa isang iglap lang, para akong kidlat na dumaan sa kanilang harapan. Napangisi na lang ako kung paano sila nag- aapurahang tumabi sa pagdaan ko. Hanggang sa tuluyan ko silang nalagpasan. Of course, palalampasin ba nila ang kabarumbaduhang nagawa ko? Certainly not. 

Maya- maya lang ay may sirena na ng mga pulis patrol car akong naririnig. Nang mapagawi ako sa side mirror, may mga police car nang humahabol sa akin. Bahala na, basta bahala na. Mas binilisan ko nalang lalo ang pag- aarangkada ng sasakyan ko. Mamatay man kung mamatay, eh di patay. Mabuti nga iyon. Atleast, makakasama ko na ang mga magulang ko and we will live as family again and as happily ever after.

" Tigilan mo na 'to..." Kung mamamatay man ako, wala naman akong maiiwan na mas mahalaga pa sa buhay ko at sa pagmamahal ng mga magulang ko. Mayroon pa bang may mas mahalaga kaysa sa makapiling ko sila?

" Hindi ito tama...Pakiusap, itigil mo na ito..." A family should stick together. So, I'd rather choose my family over my life, 'cause I don't know either if I could live better and happier with all my life alone. It sucks to think.

" Huwag mong gawin ito...Itigil mo na ito, kasi hindi ito tama...Please..."

Nang malaman kong nasa likod ko na ang mga pulis at kaunti nalang ang distansya sa pagitan ng sasakyan ko at ng kanila, mas itinodo ko pa ang speed level ng sasakyan ko. Nagawa kong lakihan ang agwat ko sakanila. My lips settled in a lop- sided manner. As I steered my car going through the left direction, a loud and unpleasant beep greeted me. Ganoon na lamang ang gulat ko nang tumambad sa harapan ko ang mabilis na pagdaluhong ng isang truck na sa hinala ko ay nawawalan ng preno. Ilang metro na lamang ang layo namin sa isa't- isa at sa halu- halong emosyon na nararamdaman ko, isa lang namamayani sa mga sandaling ito- Takot. Mabilis na pinihit ko ang manibela pakanan. My tyres screeched audibly at nagawa kong maiwasan ang malaking posibilidad na mabangga ako. Nagawa kong maiwasan ang tiyak na kamatayan. Agad akong napahinto nang masiguro kong ligtas na ako. Malakas ang kabog ng aking dibdib at hindi maitatwa ang pangangatog ng mga kamay ko, habang hawak- hawak ang manibela. Tila ba bawat hibla ng katawan ko ay nilalamon ng kaba. Sa kabilang banda, may malakas na dagundong akong naulinigan sa di- kalayuan na para bang may nabangga.

"T- Tama na...Nakikiusap ako..." Dahan- dahan akong napatingin nang maramdaman ang mahigpit na yakap sa aking baywang. Para akong nahimasmasan sa kabaliwang nagawa ko nang mapagtantong hindi lang pala ako literal na nag- iisa sa mga sandaling ito, sapagkat may kasama ako. What did I have just done stupid? At sa hindi matukoy na dahilan, sapagkat marami at samu't- saring dahilan, bigla na lamang may pumatak na luha sa mga mata ko, hanggang sa nagtuluy- tuloy na ang pag- agos nito. Napapikit na lamang ako at tinakpan ang bibig ng aking mga palad. Mas lalo namang humigpit ang yakap nito sa akin. Walang salita siyang binigkas, ngunit batid kong natatakot siya sa mga oras na ito katulad ko. What mess did I've made? F*ck! I've almost killed someone! I've nearly killed an innocent soul, because of my selfishness and my self- centeredness. Nakalimutan kong kasama ko ang taong ito, dahil sa pagiging makasarili ko at malaking kagustuhan na mawala sa mundo. I wouldn't mind if I'll die today, but this man should never come with me. Yet, I forgot that he's with me. F*ck! It's just that I missed my parents so much and achingly, masama ba yun?

" Make the best use of your time, because the days are evil," bigla na lamang na wika niya. Nanatiling tikom lang ang bibig ko at binigyan ng kalayaan ang mga luha ko na umagos, dahil natitiyak kong may hangganan rin ito. Wala akong sapat na lakas upang ihinto ang karapatan nilang magpariwasa. 

" You're not dead yet, because it's not your time yet. Hindi ka pa patay, kaya sana gamitin mo ang pangalawang buhay na ito para ituloy ang buhay mo. You live for a purpose and you're not a mere arbitrary," dagdag pa niya. Hindi ko alam. Aywan nga ba, pero ang lahat ng mga sinabi niya, hindi tumagos sa puso ko. Napahilamos na lang ako ng aking mukha gamit ang aking palad and wiped my cheeks were once smudged with tears. Kasabay nun ay ang pagkalas ko ng mga braso niyang nakalingkis sa baywang ko.

"Umalis ka na," utas ko. Nag- angat ito ng tingin at magkatagoo ang mga kilay nitong ipinukol nito sa akin. I gave him a dead and frosty eyes. Eksaktong bumuka ang labi niya, inunahan ko na siya and never gave him any chances to speak.

" Umalis ka na. ALIS!" Sinadya kong magtaas ng boses, dahilan upang mataranta itong alisin sa kaniyang katawan. Akmang bubuksan na nito ang pinto ay siya namang pagdating ng sasakyan ng mga pulis at pinalibutan ang labas ng aking kotse. Marahas na lamang aking napabuntong- hininga nang bumaba ang isang pulis at naglakad patungo sa sasakyan ko. Magalang na kumatok ito sa bintana ng sasakyan and left me with no choice, kundi ang ibaba ang bintana ng kotse at harapin siya. I shot him a dull and rather haggard stares.

" Maaari bang sumama ka sa amin sa presinto?" ang bungad niya sa akin. I didn't respond. Sa halip, kinalas ko ang nakataling seatbelt sa katawan ko, kapagkuwan ay lumabas ng kotse. Hindi na ako nagpaliguy- ligoy pa at agad kong inilahad sakaniya ang kamay ko na nakakuyom ang palad.

"Posasan mo na ako," sabi ko. Tinitigan ako ng pulis at kumurap- kurap pa na para bang hindi siya makapaniwala sa tinuran ko. I tsked as as sign of irritation, kung kaya naman kaagad niya rin akong kinabitan ng posas.

 

"Isasama na rin namin ang kasama mo," sabad naman ng isa pang pulis. Napabaling ako sa gawi nung lalaking kasama ko na nagpupumiglas pa, habang hinihila ng mga pulis palabas ng kotse.

"Niyakap ko lang naman po siya mamang pulis. Kasalanan na ba iyon? Mamang pulis!" Napairap nalang ako sa hangin, dahil sa katwiran niya. Wala naman na siyang nagawa pa nang posasan ng pulis ang pulsuhan niya. Muli akong humarap sa kaharap kong pulis. Nahuli ko pa ang mga titig nito na wari bang sinusuri ang mukha ko. 

"Tsk. Tara na, para matapos na 'to," tamad na ika ko, kasabay ay nilampasan ay nilampasan siya at nauna ng sumakay sa nakaparada nilang patrol car. Bale, tatlong police car ang humabol sa akin kanina, ngunit ang nalalabing dalawa, dumulog doon sa truck na babangga sana sa amin kanina, ngunit nalaman kong sa poste ito bumangga. Iyon pala ang narinig kong malakas na tunog kanina. Nakita ko pa nga ang pagkukumpulan ng tao sa pinangyarihan ng aksidente at mayroon pang mga pulis ang nagsisipagdatingan. 

Maya- maya lang ay bumukas ang katabi kong pinto at rinig ko ang patuloy na pagmamatigas nung lalaki sa pulis.

"Pasok na," maawtoridad na wika ng pulis at pwersahang siyang isinilid papasok ng sasakyan katabi ko. Humarap ito sa akin na para bang papunta na sa iyak ang mukha nito. He looked so damn frustrated or was it worried? 

"Ikukulong ba tayo? Sana man lang alam kong kasalanan pala ang yakapin ka. Oh, God! Have mercy on me! Save me by your loving grace and glorious name!"

"Shut up, will you?" inis na sigaw ko sakaniya at binantaan ng nakakuyom kong kamay. Parang kuting naman itong natahimik at dumikdik sa gilid ng sasakyan. Pisti! 

Ilang saglit lang ay umalis na rin ang sasakyan. Kailangan ko pa bang hulaan kung saan ito patutungo? Napasandal na lamang ako sa backrest ng upuan at mariing ipinikit ang mga mata.

" He redeems my soul in safety from the battle that I wage for many are arrayed against me" 

                                                  [Psalm 55:18]