Kapitulo 1.1

I keep a stiff upper lip, despite of the fact that I am surrounded with grieving people for the burial of my father. Nasa harapan ako at katapat ang kabaong ng aking ama, pero hindi ko siya magawang tignan sa mga huling sandaling ito, dahil natatakot akong malaglag ang mga luhang pinaghirapan kong pigilan. Natatakot akong ipakita sa mundo ang kahinaan ko, dahil lang sa kadahilanang nalagasan ako ng taong minamahal. Iniisip kasi nila na matapang ako. Sa mga mata nila, para akong bato. Pero, hindi nila alam na kahit gaano man katigas ang bato, nadudurog rin. At sa puntong ito, sobrang durog na durog na ang loob ko, ngunit  ayokong pati sa panlabas ay ganoon pa rin ako. Dahil, sino namang pupulot ng pira-pirasong nadurog kong sarili kung ang taong inaasahan ko ay payapa ng nakahimlay at pantay na ang mga paa? Sino pang aasahan kong bubuong muli sa akin? Wala. 

I tried, I believe I really tried, with all my might to stand up as straight as possible, even though my legs were feeling feeble and wobbly that anytime by now, they would collapse. My eyes were downcast, fixed on the green muddy earth and as the wind blew, this was too cold it could almost freeze my crumbled heart. Nanatili lang ako sa ganoong posisyon, nakikinig sa sinasabi ng pari na nasa gilid na ang tanging salitang malinaw sa pandinig ko ay 'Diyos'. Naririnig ko rin ang mahihina at pigil na hikbi ng mga taong nasa paligid ko. Karamihan sa mga ito ay kakilala ni Daddy at mga kasamahan niya sa kompanya. Pero, sa kabila ng mga taong pinapaligiran ako ngayon, I felt sucking alone, not until someone wrapped his arms around me. Kilala ko kahit hindi ko man balingan ng tingin, alam kong si John ito.

 " I will always be here for you, Psalm. Promise, I'll stay. You will never be alone." His comforting and reassuring voice didn't console my woebegone heart. I sighed in exasperation as his embrace got more tightened. Nakakasakal, dahil pakiramdam ko, iniisip niyang yakap niya ang kailangan ko sa mga sandaling ito. I did my best to push him away and I succeeded.

" I don't need anything. I don't need anyone. And, I don't even need you." Malamig  na pahayag ko, kasing lamig ng mga titig na binigay ko sakaniya. Nakita ko ang pag- awang ng bibig nito at akmang magbabato ng tugon sa sinabi ko, but, quickly, I shut my eyes close and I turned around to walk away. May nakatakas na luha sa mga mata ko, pero mabilis na pinahid ko iyon ng aking kamay. Diretso lang ang lakad ko, 'cause what's the sense of looking back if it won't cost my father's life back? Nilalagpasan ko ang naaawang tingin na ipinupukol ng mga tao sa akin. As I made my way out at tuluyan ng nakalayo sa pinagdadausan ng burol, I immediately headed towards where my car parked. Nang makarating ako sa kinaroroonan ng aking sasakyan, marahas akong napabitaw ng buntong- hininga, because I just strided out without looking back and, strangely, I made it kahit mahirap dalhin ang bigat ng aking nararamdaman. My mom's gone, too. No one's left with me. I am fully alone from this day, and I know for sure, it will last till forever. And you know how painful it is? It's like a sword buried deep in my heart and a poison I could taste in my mouth that gradually killing me.

"Psalm, sandali..." Rinig kong pagpigil ni John sa akin sa di- kalayuan. Sinundan niya pala ako. Alam niya ba na hindi nakakatuwa? Hindi ako nag- aksaya ng panahon upang pansinin siya at balingan ng tingin. Nagkunwari akong walang narinig at ipinagpatuloy ang pagbukas sa pinto ng kotse. Pero, hindi pa man ako nakakapasok sa loob, mabilis nang hinablot ni John ang pulsuhan ko, dahilan upang balingan ko siya nang may masamang tingin.

" Psalm, saan ka pupunta? Sasamahan kita." aniya

"Puwede ba, John?!" I snapped out of frustration. Hindi siya kumibo, sa halip ay hinawakan ng malayang kamay niya ang aking pisngi at pinakatitigan ako sa mga mata. I hate the way how his damn eyes telling me na, ' Nandito pa ako. Hindi ka nag- iisa'. Very John. Very him. Ilang beses ko man siyang ipagtabuyan, para siyang langaw,  lagi at lagi pa rin siyang bumabalik sa akin. Then, I realized hindi dapat ako magalit sa isang tulad niya na wala namang ibang ginawa kundi ang hindi ako pagsawaan na tiisin at intindihin. And, he deserved to be appreciated. Yet, hindi muna ngayon. Hindi ko pa kaya at magawang pagtuunan siya ng pansin. Ako muna, sa ngayon.

"Nakikiusap ako John, gusto kong mapag-isa. Kahit ngayon lang, isipin mong hindi mo ako kilala. Kahit ngayon lang, ituring mo akong estranghera na ekstra lang sa buhay mo. Just this once, please..." nagsusumamong turan ko, but his stares display protestation.

"Pero, Psalm..."

" John, please. Please! Kalayaan kong mapag- isa at karapatan ko iyon! H'wag mo namang ipagdamot sa akin iyon, pakiusap lang." Hindi ko na napigil ang sarili ko at napaalsa- boses ako sakaniya. I hissed. Marahas na tinabig ko ang kamay niya sa aking pisngi and pulled my wrist from his possessing grip. As I hopped into my car, pabagsak na isinara ko ang pinto against him and ignited the engine. Mabilis na pinaharurot ko ang sasakyan palabas ng sementeryo, leaving John alone and, perhaps, hurt. I drove as fast as I could and at this moment of torment, I have nothing in mind kung hindi ang pumunta sa lugar kung saan maibubuhos ko lahat ng emosyong nilulukob ako. 

Nang makarating ako sa tapat ng simbahan, all my emotions spilled out. Pain, anger, resentments- anything that would suited  to how vengeful I am to the One who took the only one who was left in me, but now he's gone- I am engulfed with them. Naglakad ako na may mabibigat na mga hakbang, habang nagsisimula nang pumatak ang mga luha sa mga mata ko. They dropped one by one, till I have lost my countings. Sabi ko, hindi ako iiyak, but I don't have the strength of holding my tears anymore- a strength enough to cease it from falling and drowning me. Nang huminto ako sa tapat ng facade ng simbahan, wala naman akong tao na naaaninag sa loob nito. I roamed my eyes around, but I could not find any single soul within the place. I thought, I was through and through on my own, kaya sino namang makakakita sa kapighatiang damdam ko?

I paced down the aisle, heading forth through the altar, while fists were tightly closed and teeth gnashed. I am beside myself with anger. I am not here to seek His blessed name and profound glory, pero nandito ako dahil kinakain ako ng nagpupuyos na galit ko Sakaniya. Galit ako sa Diyos, sa Panginoon man iyan o Bathala ang tawag Sakaniya.

When I came to a halt, nasa tapat ko ang nakapakong Hesukristo sa krus at tila may sariling buhay ang mga mata nito na nakatarak sa akin. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa and I screamed at the top of my lungs, hard and loud, defying the limit of my voice. 

" You, merciless and ruthless God! Why have you forsaken me?! Why have you abandon me if I am believed to be one of your children?!You're a complete liar!"

 Saglit akong huminto to brushed against my palms the tears inundating my cheeks. 

" Bakit mo kinuha ang mga magulang ko?! First my Mom and now, my Dad?! And whom else would you like to take away from me next?!" I burst a hollow laugh with the thought na may kukunin pa Siyang ibang mahalagang tao sa buhay ko. Wala nang may mas importanteng tao sa buhay ko, kundi ang mga magulang ko lamang. But, now they are gone without even knowing where on Earth they are now, I am left behind. Kung mayroon man akong dapat na sisihin sa puntong ito sa pagkawala ng mga magulang ko na naging sanhi ng aking pag-iisa, definitely no one else's, kundi iyon ay ang Panginoon! 

"You are ruthless! You are a selfish God! Hindi mo man lang ba naisip ang kapakanan ko bago mo sila kunin at ilayo sa buhay ko?! Is this your plan?! Pakana mo ba lahat ng ito?! Gusto mo ba talagang magdusa ako at mag-isa sa mundo?! Oh, ngayon mag-isa na ako! Are you happy now?! Are you satisfied enough?! The heck! Of course, you are so happy, smiling like a stray dog and laughing like an evil monster!" I continued yelling, even though my voice croaked.

Pagkatapos kong maisigaw at mailabas lahat ng hinanakit ko Sakaniya, I wept hard on my bent knees. I covered my face with the use of my arms and I cried out as if tomorrow won't ever come. Sana nga, hindi na dumating pa ang bukas sa akin. I have no idea of what tomorrow would welcome me. I have no idea, too, on how to face the world the day after today, where I would gonna find myself lonely, incomplete and broken. I'm not either so sure of on how to embrace the morning and kiss the sunrise without my parents to join me. To start a new beginning without them included to every chapters of my journey was the least thing I have ever envisioned. I have never been prepared for this to happen. I have never conceived one day I would see myself going through this. Naniniwala kasi ako, na life is a splendid robe, but I wasn't aware this robe has a short length. Imagination does brutally hurts, but I'm off to imagination anymore, because I am with the harmony of cruel and sadist reality. Where would these pain, anguish, and loneliness leading me? When would this end? My life, when would it taste its ending? How much long should I need to suffer? Kung lahat sila ay wala na, I must, too! That's so unfair na ako nalang ang nakatuntong sa lupa, habang sila ay nakalibing na sa hukay. Nang wala ng mga luhang umaagos sa mga mata ko at humahangos pababa sa aking pisngi, marahil ay pagod na at pagod na rin akong umiyak, napagdesisyunan kong umalis na- umalis na sa lugar na ito at ipinapangako ko na magmula sa araw na ito, hinding- hindi na ko babalik at aapak pa dito. This is the home of murderous God, so from this day onwards, church is a hate to me. I got on my feet at muling pinunasan ang mga natirang luha sa mga mata ko. Ipinukol ko ng masama at nanghahamak na tingin ang krus where Thy Jesus crucified. Jesus is heartless, so does His Father. Tumalikod na ako sa dambana, kasabay nun ay ang sumpa kong magbuhat ngayon, wala na akong kilalaning Diyos. Magpapatuloy ang buhay ko na nabubuhay ayon sa takbo ng mundo, ngunit hindi kontrolado ng kahit na sino. 

"Sandali..."