Hirasaya’s POV
“Sigurado ka ba talaga d’yan?” sabi ko kay Kuro pagkarinig ng sinabi niya.
I looked at him in disbelief. Sinuri ko ang mukha niya upang maghanap ng ano mang senyales na nagbibiro lang siya. Mahilig pa naman sa pranks ang isang ‘to.
Ang ekspresyon niya ay hindi ko mawari. Diretso niya akong tinitigan sa mata habang ang kaniyang kilay ay bahagyang nakakunot ang noo. Tinaasan ko siya ng kilay at tanging tango ang kaniyang isinagot.
Ibinalik ko ang tingin sa walang hangganang karagatan sa ‘ming harapan. Ang asul nitong kulay ay nakakasilaw sa mata dulot ng liwanag na nagmumula sa tirik na araw. Kahit gaano ko bahagyang ipikit ang mata ay tanging ang umaalon na karagatan lamang at ilang tipak ng yelo ang aking nakikita.
“Oo nga! Sigurado ako…” Lumapit sa ‘kin si Kuro at ipinatong ang isang kamay sa ‘king balikat. “May iba pang bayan na nag-e-exist maliban sa Rozenhart. Kung mayroon mang makakapagpatunay n’yon ay ikaw ‘yon, Hirasaya!” dagdag pa niya.
Iniangat ko ang tingin. Sumalubong sa ‘kin ang determinado niyang mukha. Hindi ko pa siya nakikitang ganitong ka-seryoso.
What he’s saying has a hint of fact— and I kind of agree with it.
We are currently in the border of Rozenhart. I can still remember… the ocean in front of me were the very same ocean who brought me in this place. Hindi talaga ako taga-rito. That fact alone can already prove that there’s also a city out there other than Rozenhart.
“Naniniwala ako sa parteng ‘yon, Kuro. Pero ‘yung balak mo na tumakas tayo rito sa Rozenhart? ‘Yon ang imposible!” Hininaan ko ang boses dahil sa oras na may ibang makarinig sa ‘min, siguradong lagot ulit kami.
“Hear me out, Hirasaya!” he said, motioning me to sit again.
I crossed my arms but followed anyway. I looked at him and heaved a sigh after seeing that he still has this determined face. It only means that logic won’t go through him anymore.
Bigla uling bumalik sa alaala ko ang huli naming tagpo dito rin sa border ng Rozenhart.
“What do you think lies beyond the ocean?” Those were the words that he said before leaving me dumbfounded.
Sobra akong naging abala sa pag-eensayo na hindi ko na namalayang palagi siyang nawawala. Wala pa rin akong ideya kung ano rin ang pinagkakaabalahan niya… though I already have a hunch that it’s connected to what he’s saying right now.
But why would he go to such extent? I mean… he was always this type of guy that everyone in Rozenhart goes along with. He belongs here… unlike me. Kaya bakit pa siya magta-take risk na tumakas sa lugar na ‘to?
“Natatandaan mo pa ba ang history ng Rozenhart?” sabi niya. Tuluyan akong bumalik sa realidad.
“Of course. ‘Yon kaya ang laging tinuturo ng elders.”
According to them, Rozenhart was originally a part of a world named Harature. Now, this world has four continents. Each continent represents the four main elements: Earth, Air, Fire, and Water— the continent where Rozenhart used to belong. Harature came into existence because of an unknown entity who was believed to be the source of gifts.
Long story short, the four continents was destroyed by that unknown entity. The reason? Each ruler of the four continents had their own schemes of taking control over Harature… and the entity wasn’t pleased.
Only Rozenhart survived… because one of its citizens pleaded the unknown entity to save the city from its wrath. Ngunit simula nang makarating ako rito ay nagsimulang maniwala ang mga elders na siguro ay buong Water continent ang naka-survive. At ilan sa bayan nito ay nasa lagpas ng karagatan.
“Will you believe if I told you that all of the continents survived?”
Nanlalaki ang mata ko siyang tinignan. Kuro, what are you up to?
Umiling ako. Pilit ko pa rin siyang pinapakiramdaman.
“What I’m saying is true. Harature still exists and we are living in it. Sadyang nagkahiwa-hiwalay lang ang mga bayan sa bawat kontinente,” sabi niya.
“Kuro, ito ba ang laging pinagkakaabalahan mo kaya laging kang nawawala?” tanong ko pero hindi niya ito pinansin.
“And my hypothesis is that you belong in the other continent… that’s why you don’t have an ice or water-related gifts,” pagpapatuloy niya na parang ‘di ako nagsalita.
“Ano ba talaga itong pinagkakaabalahan mo—”
“I believe that even the elders believe the same, kaya gano’n na lang ang trato nila sa ‘yo—”
“ENOUGH!” Hindi ko na napigilan pa ang sarili at pinutol na siya sa kaniyang sinasabi.
Everything is overwhelming… I don’t know what to think anymore. Ni wala pa akong kahit na anong ideya sa kung bakit ganito bigla ang inaasta niya. This is not the Kuro I used to know.
“…Before anything else, please tell me first why you’re suddenly acting this way. Ang dami ko nang katanungan sa isip,” sabi ko sa kaniya.
He avoided my gaze. “I’d like to tell you, but I couldn’t. Please trust me on this one.” His voice was almost in a whisper.
I let out an exasperated sigh. Hindi ko talaga siya mapipilit sa parteng ‘to…
“Siguraduhin mong hindi mo ‘yan ikakapahamak ‘a. Kasi kung may death wish ka man, sabihan mo na lang ako at tutuluyan na kita ngayon din.”
He chuckled. “Sasabihan naman kita ‘e. Sadyang ‘di pa ngayon ang tamang oras, Ate.”
My face crumpled and his laugh became even louder. Lakas ng loob mag-Ate! ‘E siya kaya itong mas matanda sa ‘min! Feeling bagets na naman ang damuho.
“Sino naman nagsabing mas bata ka? Feelingero ‘to!”
“Tanong mo sa polar bear!” Itinuro niya ang likuran ko.
Nang lingunin ko ito… may polar bear nga sa likod ko.
“H-hoy!” sigaw ko na lang kay Kuro nang tumakbo ito at iwan ako.
Ay gano’n pala ha! Iwanan! At ‘yung damuho… tawang-tawa pa!
I increased my pace especially when I heard the growling sound of the polar bear. Each polar bears has their own sound, usually depicting their distinct behavior. At ang isang ‘to… galit na galit ang tunog!
“Just freeze it to death!” sigaw ko kay Kuro but he waved his hand while still running ahead of me.
“Asa’n na ang fun part kung gano’n?” Lumingon siya sa ‘kin at mas lumakas pa ang tawa nang makitang sobra na akong napipikon. “‘Di ka pa rin talaga nagbabago! Pikon pa rin!”
Maabutan lang talaga kita! Aahhh!
I felt a tingling sensation in my back. Lumingon muli ako at ilang pulgada na lang ang layo nito sa ‘kin. Without any second thoughts, I sat down and rolled my self in the space between its feet. Nasa likuran na ako nito ngayon. There’s no way I could outrun that thing!
“Hirasaya! Dito!” Kuro shouted from the distance.
Nakasakay na siya sa isa samga bangka. Huh, hindi ko alam na may bangka na pala siya. Nakikisabay lang kasi siya sa ‘min ni Papa tuwing pumapalaot kami upang mangisda.
“Baliw ka ba?! Baka mas magaling pang lumangoy ‘yung polar bear kaysa sa ‘yo ‘e!” sabi ko sa kaniya.
I ran towards his direction anyway. Wala na akong choice!
“Okay lang! Si Bertha naman ‘yan ‘e! Tamad ‘yan lumangoy!”
As if as a response, the polar bear even growled more loudly. Ginalit pa talaga ng loko!
Nagawa kong makatalon patungo sa bangka bago pa man ako maabot ni Bertha—este n’yong polar bear pala. Mabilis namang nagsagwan si Kuro palayo sa yelo. Buti na lang at tama naman si Kuro sa parteng tamad ito lumangoy. Pagkalayo kasi naman ay sumalampak na lamang ito sa yelo na tila ba ay nawalan na ng mood sa paglangoy.
“Balak mo ba akong patayin?!” sabi ko kay Kuro at sinamaan siya ng tingin.
“‘Di mo ba na-enjoy?”
Inirapan ko na lang siya, kahit na hindi na mapigilang ngumiti ng aking labi. Wala akong naramdamang ni ano mang takot. How can I put this? Thrill? Yes, that chase was thrilling.
“Pero pansin mo… mas nagiging bayolente ngayon ‘yung mga polar bears. Bakit kaya?” He put his hand below his chin.
“Parang ‘di naman. Kasi kung oo nga, ‘e ‘di sana talagang hinabol tayo hanggang dito sa karagatan. Sabihan mo ba namang tamad.”
There was complete silence. Well, aside from the sound of his paddling on the waters.
I looked at him and caught him looking at me too. The next thing we knew, we’re already laughing non-stop!
“Kita mo na ngang highblood si Bertha tapos mas nagawa mo pang pagtripan!” I said in between of my laughs.
“Ikaw nga konti na lang sisigaw ka na ng Mama! Mama!”
Buwisit.
To be serious though, I really missed hanging out with him. If it weren’t for him and my adoptive parents, hindi ko na alam ang gagawin.
“Ayaw talaga tayong tantanan ni Bertha ‘o. Nakabantay pa rin doon. Mamaya lumangoy na rin ‘yan. Lumiko na lang tayo,” sabi ko habang kinukuha ang isa pang pares ng pagsagwan.
“Dito na muna tayo. Nakaka-enjoy kaya ang katahimikan ngayon dito sa karagatan.”
Tumango na lang ako pero nanatili akong nakaharap sa direksyon ng polar bear. Mahirap na.
“Chill ka lang, uy!” sabi ni Kuro at humiga na nga sa bangka. “Enjoy the sun… take in the beauty of the ocean. Malapit na naman ang polar night. ‘Di na naman tayo makakalabas.”
Napahinga na lang ako ng malalim. I switched into my relaxed mode and sat beside him. Ipinatong ko ang kamay sa gilid ng bangka at pinagmasdan ang peaceful view ng karagatan.
I can still remember how it felt… being carried by its waters. It was surreal, almost like a lullaby. I was conscious… but I didn’t have any control in my body. Pero sigurado akong polar night noon dahil sobrang dilim ng paligid. It was like being in a dark abyss.
Himala nga na hindi ako nalunod at nawalan ng buhay.
Pagkatapos n’yon, dinala na nga ako ng karagatan sa border ng Rozenhart. And now, this is the part that I didn’t tell to anybody. Not even to Kuro nor my parents. Ito ay ‘yung encounter ko kasama ang isang misteryosong lalaki…? O babae? I’m not quite sure.
His/her features were both feminine and masculine at the same time. Nakasuot din siya ng caribou jacket na ang hood ay nakalagay sa ulo niya. Napakaputi niya… aakalaing walang dugo. Ngunit ang labi niya ay kasing-bughaw ng kalangitan.
“Woah, Joy! Tignan mo ‘o! ‘Yung ice tower nagpakita uli sa wakas! Bilisan mo baka maglaho na naman!” sabi ni Kuro. Kahit talaga kalian, napakarami kong nickname sa kaniya.
Tumingin ako sa direksyon na kaniyang tinuturo. On the farthest north, opposite to where we are right now, lies a majestic tower. Tanging ang upper part lamang nito ang nakikita naming dahil natakpan ng mga infrastractures ng Rozenhart. But it was really there!
And just in a snap, it was gone too. The ice tower was a famous legendary structure of Rozenhart.
It will always have a special place in my heart. Why? Dahil doon ako dinalo n’yong misteryosong lalaki o babae man ‘yon. He/she carried me in his/her arms and brought me there. My adoptive parents discovered me there.
Naiisip ko tuloy, sino ba talaga siya? It was all thanks to him/her that the ones who discovered me there was kind-hearted. Dahil siya rin ang naggabay sa parents ko ngayon na pumunta sa ice tower at matagpuan ako roon. Siguro kung isa sa mga elders, aside kay Papa of course, ay out of existence na ako. Naiisip ko noon, connected nga kaya siya sa parents ko?
“D’yan ka natagpuan nila Tito ‘di ba?” sabi ni Kuro at tumango ako.
“May hinahanap ka pa nga raw ‘e,” dagdag niya bigla at sinulyapan ako.
Yeah… it was that mysterious person. Matapos niya akong dalhin sa entrance ng ice tower ay naglaho na lang din siyang parang bula. That was already years ago.
Weird mang pakinggan lalo na’t maliit lang na bayan ang Rozenhart pero…
After that incident, I never saw that person again.
Hirasaya’s POVTatlong magkakasunod na katok mula sa kung sino man ang nagpatigil sa katahimikang nangingibabaw dito sa loob ng bahay.“Ako na,” sabi ko at tumayo mula sa puwesto kong nasa tapat ng fireplace.Ang tunog na nanggagaling mula sa bawat paghakbang ko ang siyang tanging maririnig. Naka-focus lang ang ulo ko sa pinto ngunit ang mata ko’y paminsan-minsang sumusulyap kay Papa at Mama na nakatuon lang ang pansin sa kani-kanilang ginagawa. Ano ba kasi talagang nangyari?Hinawakan ko ang doorknob at pinihit ito. Bahagya ko lamang binuksan ang pinto upang silipin kung sino ang kumakatok sa labas. Agad na nagsalubong ang kilay ko pagkakita sa pamilyar niyang mukha na wagas kung makangiti.“Wow, himala! Hindi pa naman lunch time pero narito ka na,” sabi ko sa kaniya.He scratched
Hirasaya’s POVDancing flames coming from the torch welcomed my eyes when I opened it. Nagsilbing liwanag ang apoy nito sa kuwartong kinaroroonan ko dahil lahat ng kurtina ay nakaharang sa bintana.Anong nangyari? Paulit-ulit ko itong iniisip habang nililibot ang tingin sa kabuoan ng kuwarto. Doble ang laki nito sa mayroon ako sa bahay. May malaking shelf sa kaliwa na katabi lamang ng pinto, kinasisildlan ito ng mga artifacts. Sa kanan naman ay isang study table kung saan nakapatong ang mala-tore sa daming mga paperworks. Lahat ng kagamitan, maging ang pader ay gawa sa yelo.Teka… kuwarto ‘to ni Kuro ‘a.Napuno ng sakit ang aking ulo dahil sa libo-libong memorya na nagsisiksikan dito. A blizzard… natatandaan kong na-trap ako sa gitna ng blizzard nang mag-isa dahil sa paghahanap kay Kuro. Tapos, someo
Hirasaya’s POVEveress gracefully moved her hands in an upward motion. Sa ginawa niyang ‘yon ay madali niyang nakontrol ang tubig na nilalaman ng baso. It’s as if her hands have strings connected to the water that the latter obediently followed whatever movement Everess does.She suddenly made some complicated gestures in the air and in just a blink of an eye, the water she’s controlling took its own form— a shape of the tower. Kasabay nang pagkuyom ni Everess ng kaniyang kamay ay siyang pagtigas ng tubig sa yelo. Hanggang sa maging kamukha na nito mismo ang tower-shaped crest ng mga Elders.Binigyan niya kami ng tig-isa ni Kuro. Agad naman itong sinuot ni Kuro sa right-side ng caribou jacket niya habang nakangiti nang malawak. I examined the crest she gave us and I can’t help but be mesmerized with how on-point the details are.Ka
Hirasaya’s POVWala pa ring tao rito sa bahay ni Kuro nang dumating ako. I don’t know why but the house feels empty when he’s not around. Siguro ay nakasanayan ko lang na maingay ang bahay na ito kapag pumupunta ako rito. Ibang klase rin kasi ang lalaking ‘yon, katumbas yata ng sampung tao ang kadaldalan niya.Now, I understand kung bakit madalas siyang tumambay sa bahay. Hindi naman sa nakakalungkot tumira nang mag-isa dahil depende naman iyon sa tao. Sadyang ‘yong atmosphere lang nitong bahay ay malungkot. Lalo na’t aware ako sa trahedyang sinapit ng pamilya niya sa kamay ng mga Elders. Wala pa ako noon dito, naikuwento lang niya sa ‘kin.Hindi mo aakalaing may ganito siyang nakaraan dahil palagi siyang palangiti. Kung hindi pa nga niya ito nasabi ay hindi ko mahuhulaan. Binibigyan pa nga siya ng offer ni Mama na makitira na lang din sa ‘min pero tumatanggi si
Hirasaya’s POVSinarado ko agad ang pinto pagkarating naming sa isang abandonadong bahay. Yumuko ako habang nakahawak sa aking tuhod bilang suporta. Hinahabol ko ang hininga at ang pintig ng puso ko ay napakalakas pa rin. Tinignan ko ang kasama na siyang nakasandal lamang sa pader. Naka-cross arms siya at humugot lamang ng malalim na hininga.Grabe! Ang layo kaya ng tinakbo namin pero parang wala lang sa kaniya?“Nawa’y lahat mataas ang endurance,” sabi ko habang nakaangat ang tingin sa kaniya.Nanlalaki ang mga mata niyang inilagay ang kamay sa noo. Animo’y may pinupunasan siyang pawis niya raw kahit wala naman akong makita.“Well, pinagpapawisan ako ng sobra…”Napairap na lang ako sa isinagot niya.Sinandal ko ang kamay sa pader
Hirasaya’s POVNamamawis ang kaniyang mga kamay na nakahawak sa ‘kin. Binabagtas namin ang hagdan pababa ng upper floor kung saan ay walang bintana. I don’t know what’s going on in his head ngunit kanina pa niya iniikot ang tingin kahit na kakami lang naman ang narito sa abandoned house. Sa sobrang pangamba ay mukhang hindi pa niya napapansin si Daire na tahimik na sumusunod sa likuran ko.“What are you doing?! Iniwan lang kita saglit ay pagbalik ko, usap-usapan ka na ng mga tao.” Naniningkit ang mga mata niya akong tinignan. Pabulong lamang niya itong sinabi ngunit may diin kung bigkasin niya ang bawat salita.“H-huh?” Parang may biglang nakabara sa lalamunan ko dahil sa sinabi niya. H-hindi kaya’t may nakapansin sa mukha ni Daire? Dahil kung gano’n ay katapusan ko na. Bakit ko na naman ba kasi hinayaang pangunahan ako ng emosy
Hirasaya’s POVPinanood ko kung paanong lamunin ng apoy ang kahoy na nilagay ko sa fireplace namin. It produced a crackling sound and emanates a comforting heat into my face. The fireplace had always been my favorite spot and I’m just glad that I’m back home again.But considering what happened yesterday, the fireplace would always remind me of the towering flames that I witnessed. Thankfully, nobody died due to the scenario even though the Elders arrived at the Eastern border late. Naging possible lang naman ang lahat nang ‘yon dahil sa maagap na pagdating niyong misteryosong lalaki. Hanggang ngayon ay ‘yon pa rin ang usap-usapan sa Rozenhart, maging nga rito sa bahay ay ‘yon din ang bukambibig nila Mama.“Totoo ba talaga ang nangyari sa Eastern border? At sigurado ka bang ayos ka lang talaga?” Narinig ko ang boses ni Mama mula sa kusina.
Hirasaya’s POVLubos na ang pagkamangha ko rati sa mansion ng mga Elders nang magpunta kami rito nila Everess. Pero iba pa rin talaga ang experience kapag mismong ang Elders na ang nag-imbitang pumunta ako sa lugar nila. For an instance, wala akong dapat na taguan at malaya kong ma-oobserba ang bawat detalye ng kanilang bahay.Wala silang ideya na hindi na ito ang unang beses ko na makaapak sa naturang mansion nila. But I doubt that they could notice my familiarity with the place. Kasi ako rin sa sarili ko ay para bang first time ko lang ding makapunta rito. Gaya na lang ng ngayon ko lang napagtantong ang architectural design ng mansion ay similar sa features ng isang palasyo. At ang tubig sa swimming pool ay nasa iba’t ibang shades ng blue.“I hope you don’t mind the sudden invitation. It’s just that the Elder Gregor has an urgent matter that he wants to ta
Hirasaya’s POVKanina pa hindi maalis-alis ang ngiti na namutawi sa ‘king labi. Kahit saan ko ilipat ang tingin ay mas nagniningning pa ang aking mata sa mga disenyo at attractions ng paligid. I’m still at Rozenhart, kaso para ring hindi dahil sa dami ng pagbabago. I’ve been experiencing these annual festivities for years but today is just… wow. Today is just especially different.Nakalambitin ang mga blue and white na bandiritas sa bawat parte ng lugar. There were iced statues taking the form of mythological creatures in Rozenhart which were scattered everywhere. Sa pinaka sentro ay malaking water fountain na mala-diyamante kung kuminang sa tuwing nasisikatan ng araw. Pero siyempre ay hindi mawawala ang mga post lamps na nakahilera na sa mga daanan. This will be the last day of the midnight sun, afterall. Pagkatapos nito ay ang pagbungad ng polar night which lasts for months.
Hirasaya’s POVNagmistulang tambayan ko na ang gilid ng bintana dito sa bahay. Pinagmamasdan ko lahat ng kaganapan sa labas at gaya kahapon ay abala pa rin sila sa pag-aayos para sa nalalapit na pagdiriwang. Mahahalata mo talaga ang excitement sa kanilang mga mukha, kabaliktaran ng akin na napupuno ng pangamba.Halos atakihin uli ako sa puso nang may mapadaan na miyembro ng organisasyon. Agad kong binitawan ang kurtina na siyang tanging nagkukubli sa ‘kin mula sa paningin ng mga nasa labas. Kanina pa naman ako nakaupo lang at walang ginagawa pero bakit ay parang daig ko pa yata ang mga nagtatrabaho sa labas sa lakas ng paghingal ko? Tumatagaktak na rin ang pawis ko.I clutched the piece of clothing that was on the part of my chest. Bumibilis uli ang tibok ng puso ko. Ito na nga ang nagsilbing musika ko rito sa bahay na napakatahimik.Pinikit ko ang mata b
Hirasaya’s POV“I didn’t expect the ice tower to be this… empty.”Patuloy lamang na lumilinga si Everess sa paligid habang kanina pa sinisipat ang bawat detalye na nakikita sa pader. Minsan ay lalaki ang mata niya sa excitement. Tapos bigla ring mapapalitan ng disappointment kapag hindi nagfit sa expectations niya ang view.“What kind of nonsense are this? Oh, look! This girl looks like you!” Nagawa pa niyang magbiro at tumawa nang pagkalakas-lakas, ‘e wala namang nakakatawa? The carvings of people on the wall doesn’t even have faces!Nakatanggap ako ng tapik sa likod mula kay Daire. He keeps on switching his eyes between Everess, me, and the only possible hiding spot in this place— under his bedroom. Kahit naman magtago siya ay para namang may gift ang isa sa ‘min na mag-alis ng memorya. 
Hirasaya’s POVAm I missing something?Nakatulala lang ako habang pinapanood ang ilan sa mga nakakatandang miyembro ng organisasyon na nakatayo sa labas ng pinto. Kasama nila sina Papa at Mama na nag-aalalang nakatingin sa ‘kin. Gaya ko ay wala ring kaalam-alam ang ilan sa mga mamamayan na nagawa nang iwanan ang kanilang responsibilidad sa pag-aayos ng nalalapit na annual feast. Nagkumpulan na sila upang makiusyoso sa kung anong ginagawa ng nakatataas na miyembro ng organisasyon sa bahay namin. Lalo na ngayon na ang annual feast talaga ang dapat na pagtuunan ng pansin.Mama locked me in a warm embrace. Siniyayat niya ang mga marka ng natuyong dugo na nabigo akong alisin sa caribou jacket.“Anong nangyayari?” Saka niya nagawang itanong matapos kumalas sa pagkakayakap sa ‘kin.Sumunod si Papa na papasok na sana kung &l
Hirasaya’s POVIlang araw pa lang ang lumipas simula nang mag-usap kami ni Daire pero parang ang tagal na nitong nangyari. Siguro ay dahil sa mga nagdaang araw na ‘yon ay napakarami nang nangyari sa ‘kin… at sa buong pamilya ko.Isa lang ang masasabi ko upang ilarawan ang mga araw na ‘yon: Impyerno.Nagsisimula nang maging katotohanan sa ‘min ang epekto ng pagkawala ng posisyon ni Papa na siyang nagsilbing proteksyon sa pamilya ko. Araw-araw ay hindi naaalis sa ‘kin ang pangangamba hindi para sa buhay ko— kung hindi ay sa mga taong malapit sa ‘kin. Tapos, dumadaan ang mga araw na umuuwi laging may pasa sila Papa kapag galing sila sa labas.They’re defending me and only wishes for my safety. Pero dahil naman sa concern nilang ‘yon ay pinagbabawalan na nila akong lumabas. Our home is a fortress where I was meant to stay
Hirasaya’s POVTanging ang tunog lamang ng kubyertos namin na gawa sa yelo ang maririnig. Naka-focus lang ako sa paghahalo ng kinakain kong hoosh kanina pa. Halos maging powderized na nga ‘yong biscuit na ingredient nito dahil sa intensity ng paghahalo ko. Kahit ano, ginagawa ko para lang magkaroon ako ng dahilan kung bakit isang oras na ang lumipas ay ‘di pa rin ako tapos kumain. Mukhang gano’n din naman sila Mama kasi napapansin ko pa rin sa peripheral view ko ang pagsubo nila.Hanggang ngayon ay wala pa ring nagbabalak magsalita sa ‘min. Sa paglipas ng oras ay nararamdaman ko lang ang pagbigat ng atmosphere sa hapag-kainan. We’ve been like this for how many days now. I hate it. That’s why this time, I promised myself not to leave the dining table early. Kakausapin ko ang mga magulang ko lalo na’t ako rin naman ang may kasalanan ng lahat nang ito.&nbs
Hirasaya’s POVLubos na ang pagkamangha ko rati sa mansion ng mga Elders nang magpunta kami rito nila Everess. Pero iba pa rin talaga ang experience kapag mismong ang Elders na ang nag-imbitang pumunta ako sa lugar nila. For an instance, wala akong dapat na taguan at malaya kong ma-oobserba ang bawat detalye ng kanilang bahay.Wala silang ideya na hindi na ito ang unang beses ko na makaapak sa naturang mansion nila. But I doubt that they could notice my familiarity with the place. Kasi ako rin sa sarili ko ay para bang first time ko lang ding makapunta rito. Gaya na lang ng ngayon ko lang napagtantong ang architectural design ng mansion ay similar sa features ng isang palasyo. At ang tubig sa swimming pool ay nasa iba’t ibang shades ng blue.“I hope you don’t mind the sudden invitation. It’s just that the Elder Gregor has an urgent matter that he wants to ta
Hirasaya’s POVPinanood ko kung paanong lamunin ng apoy ang kahoy na nilagay ko sa fireplace namin. It produced a crackling sound and emanates a comforting heat into my face. The fireplace had always been my favorite spot and I’m just glad that I’m back home again.But considering what happened yesterday, the fireplace would always remind me of the towering flames that I witnessed. Thankfully, nobody died due to the scenario even though the Elders arrived at the Eastern border late. Naging possible lang naman ang lahat nang ‘yon dahil sa maagap na pagdating niyong misteryosong lalaki. Hanggang ngayon ay ‘yon pa rin ang usap-usapan sa Rozenhart, maging nga rito sa bahay ay ‘yon din ang bukambibig nila Mama.“Totoo ba talaga ang nangyari sa Eastern border? At sigurado ka bang ayos ka lang talaga?” Narinig ko ang boses ni Mama mula sa kusina.
Hirasaya’s POVNamamawis ang kaniyang mga kamay na nakahawak sa ‘kin. Binabagtas namin ang hagdan pababa ng upper floor kung saan ay walang bintana. I don’t know what’s going on in his head ngunit kanina pa niya iniikot ang tingin kahit na kakami lang naman ang narito sa abandoned house. Sa sobrang pangamba ay mukhang hindi pa niya napapansin si Daire na tahimik na sumusunod sa likuran ko.“What are you doing?! Iniwan lang kita saglit ay pagbalik ko, usap-usapan ka na ng mga tao.” Naniningkit ang mga mata niya akong tinignan. Pabulong lamang niya itong sinabi ngunit may diin kung bigkasin niya ang bawat salita.“H-huh?” Parang may biglang nakabara sa lalamunan ko dahil sa sinabi niya. H-hindi kaya’t may nakapansin sa mukha ni Daire? Dahil kung gano’n ay katapusan ko na. Bakit ko na naman ba kasi hinayaang pangunahan ako ng emosy