Chapter 10: Flickering

Hirasaya’s POV

Pinanood ko kung paanong lamunin ng apoy ang kahoy na nilagay ko sa fireplace namin. It produced a crackling sound and emanates a comforting heat into my face. The fireplace had always been my favorite spot and I’m just glad that I’m back home again.

But considering what happened yesterday, the fireplace would always remind me of the towering flames that I witnessed. Thankfully, nobody died due to the scenario even though the Elders arrived at the Eastern border late. Naging possible lang naman ang lahat nang ‘yon dahil sa maagap na pagdating niyong misteryosong lalaki. Hanggang ngayon ay ‘yon pa rin ang usap-usapan sa Rozenhart, maging nga rito sa bahay ay ‘yon din ang bukambibig nila Mama.

“Totoo ba talaga ang nangyari sa Eastern border? At sigurado ka bang ayos ka lang talaga?” Narinig ko ang boses ni Mama mula sa kusina. They just won’t stop talking about it. Memorize ko na nga ang bawat linya at pagkakasunod-sunod ng sinasabi nila.

I understand that they’re only worried. Pero ibang usapan naman na ‘yong minu-minuto nila akong tinatanong tungkol d’yan. Tumigil lang ata sila no’ng nakatulog na ako ‘e. Ngayong kagigising ko ay ‘yan na naman ang laman ng bibig nila. Medyo nakakairita na.

“Opo,” tipid kong sagot.

Niyakap ko ang aking binti bago ipatong ang baba sa tuhod. Strange… sobrang haba kaya ng tulog ko pero nanghihina pa rin ako. Napakabigat ng talukap ng mata ko na kapag hinayaan ko ang sariling pumikit ay mabilis akong makakatulog. Siguro ay side effect pa rin ito ng mga sugat na tinamo ko kahapon. Nakapagtataka naman kasi talaga na bigla na lang ‘yon naglaho.

“Sabi-sabi ngayon na nagpakita raw ang tagapangalaga ng tubig doon, totoo rin ba ‘yon?” hirit uli ni Mama kaya walang gana akong tumango. Kaso ay nasa kusina nga pala siya kaya hindi niya ako nakikita.

Tinawag niya uli ang pangalan ko. “Hirasaya?”

“Mhmm.” I tried to hide the fear in my voice.

I never thought that I would be that close with that mysterious person again. Simula nang mag-cross ang landas namin sa Northern border ay palagi na lang siyang naroon sa tuwing nasa kapahamakan ako. Akala ko ay magagawa ko itong maiwasan sa pamamagitan ng hindi pagpunta sa North border pero pakiramdam ko ay kahit saan man ako magpunta, naroon siya.

Isang malaking bonus na lang ang katotohanang siya pala ang water guardian na tinutukoy rito sa Rozenhart. Akala ko ay isa lang ‘yong legend na kinukwento bilang pang-aliw sa mga bata. Ngunit nang lumitaw siya kahapon ay ang mga katagang water guardian na lang ang naririnig ko mula sa mga kasamahan kong nasa senaryo rin.

Sinasabing ang water guardian daw ang pinakaunang naging tagapagdala ng gift na kumontrol sa tubig. Ayaw kong maniwala na ang taong iniiwasan ko ay ang mismong kinatatakutan ng lahat. Pero kahit anong tanggi ko ay sadyang fit na fit sa description ng legend ang features niya.

…and right now, even when I’m at home, pakiramdam ko ay nakatitig pa rin siya sa ‘kin.

“Nieves, our daughter has been through a lot. Just let her keep her personal space, that’s the least thing we could do,” sabi ni Papa na kalalabas lang mula sa kuwarto. I couldn’t be more thankful for what he said.

I didn’t hear a response from her but I can already imagine my Mama pouting. Tumigil na rin naman siya sa pagiging investigator kaya’t tumahimik na muli ang bahay. Now that I’m able to gather my thoughts again ay may bigla akong natandaan mula sa sinabi nila kagabi.

“‘Pa, hindi niyo ba talaga nakakausap si Kuro?” banggit ko kay Papa na siyang nakaupo sa mesa. He was holding his crystallized mug while enjoying a favorite drink.

Bago pa man makapagsalita si Papa ay naamoy ko ang mabangong aroma na nagmumula sa niluto ni Mama. She came into the scene and placed our breakfast in the table. Dahan-dahan akong tumayo at lumapit sa kanila kasi paborito ko lang naman ang niluto ni Mama— her Arctic char specialty.

“Oo nga, ngayong nabanggit mo ay pansin naming iniiwasan kami ng batang ‘yon. Lagot talaga siya sa ‘kin pag makakasalubong ko,” sagot ni Mama.

“Kahit kahapon? Hindi kayo nag-usap kahit kaunti?” tanong ko uli.

“Hindi nga!”

That’s weird…

Dagdag mo pa na never binanggit nila Papa sa ‘kin ang tungkol sa pagtakbo namin ni Daire. Bawat detalye nga ay naitanong na sa ‘kin ni Mama kahapon but she never mentioned if it’s true that I was running with someone who has similar features as mine. Akala ko na-overshadow lang ng kaganapan sa East border ang katangahan na naidulot ko. But knowing that my parents didn’t met Kuro at all only means that he’s lying. Pero bakit?

“Bakit? Parang may lakad ka ata ‘a,” komento ni Papa. Napansin niya ang mabilis kong pagkain sa Arctic char na para bang may hinahabol na deadline.

Tumango ako habang lumalagok ng tubig. “Saglit lang ako ‘Ma, ‘Pa!”

“Kakauwi mo lang kahapon. Hindi ba pwedeng ipagpabukas mo na lang?”

Mabilis akong umiling sa sinabi ni Mama. Tumango ako sa kanilang dalawa tanda nang pamamaalam. Kailangan ko talagang magmadali kasi kung tama ang pagkakaintindi ko ay malamang iniwan na ako nila Kuro! Ayaw pa naman niya akong pasamahin sa Ice Tower.?”

Tumakbo ako patungong pinto ngunit napatigil din dahil sa tubig na pumalibot dito. Kinontrol ni Papa ang tubig na ito na siyang mabilis na tumigas kung kaya’t kahit na anong bukas ko ay hindi ito tumatalima.

“Hirasaya.” May diin ang tono ni Papa. “At least tell us where you’re going. Alam mo naman kung gaano kainit ang mata nila sa ‘tin, lalo na dahil sa pangyayari kahapon.”

“T-The one in the Eastern border—”

“Yes, and the Elders were blaming it on you. Only because you happen to be at the scene.”

Mama tried to stop Papa but it’s too late since he already said it to me. Halos makusot ang caribou jacket na aking suot dahil sa higpit nang pagkakahawak ko rito. If only stares could melt ay kanina pa naging tubig ang sahig namin dahil sa sama nang tingin ko rito.

Lagpas na sa bilang ko kung ilang beses nang sumobra sa linya ang mga Elders na ‘yan. But this? ‘Di ko akalaing may mas ikalalala pa pala ang ugali nila. Wala mang namatay kahapon sa insidente but there are those who received burns… even worse, trauma! Isa lang din akong biktima but now they are pointing it at me? Wala akong kasalanan…

I want to scream it all out— the rage that was long kept inside me. Nag-iinit ako sa galit. But all I could do to deal with it was to cry everything out. In my head appeared an image of a candle that has raging flames but ended up flickering.

A pair of hands entered my field of vision, and it belongs to Mama. She put a scarf on my neck and arranged it just so it can hide my lower face. “Whatever you’re trying to do, it seems urgent. But please, promise us that you’ll be careful.”

Tumingin ako kay Papa na nagdadalawang isip pa rin. Sa huli ay binigyan niya ako nang marahang tango. I gave him a grateful smile. Although my lips are already hidden, I’m sure that my eyes show how joyful I am to have them as my family.

Our frozen door slowly melted until I was able to open the door again. “Please come back before lunch. And if you come across Kuro, tell him to join us.” ‘Yon ang huling sambit sa ‘kin ni Mama bago ko isara ang pinto.

Inayos ko ang hood ng caribou jacket ko maging ang scarf ko. Binilisan ko ang lakad at pumili nang ibang daan patungo sa bahay ni Kuro. I made sure to blend in with the others while walking.

“What does the water guardian look like?”

“Alam mo? Ang taas talaga n’yong apoy. Nasa rooftop ako ng bahay namin tapos kitang-kita ko!”

“Kawawa naman ‘yong mga mangingisda.”

“Anong mayro’n? Sorry nakatulog. Hehe.”

Saang parte man ako magpunta ay puro ‘yon ang laman ng bibig nila. Kumuha sa atensyon ko ang pinag-uusapan ng dalawang ale sa ‘king kaliwa.

“Sino kaya may gawa n’yon? Imposible namang aksidente!” Sadyang nangingibabaw ang boses n’yong ale. Daig pa ang seagulls, mas nakakairita rin.

“‘Yong anak-anakan daw nila Nieves!” sagot naman ng kausap niyang chismosa na hindi marunong magcheck ng facts.

“Sure raw?!”

“Syempre naman! Alam mo namang puro malas ang dala n’yon sa pamilya niya! Dahil sa kaniya, naalisan ng posisyon ‘yang si Nelly. ‘Di pa natuto, nanakit pa ng mga mangingisda!”

Mapait akong ngumiti. Para namang ginusto ko ang lahat. Naroon ba sila nang mangyari ang insidente? Nakita ba nila kung paanong halos mahimatay ako sa takot nang dahil sa pangyayari? Malamang ay hindi. Medyo sang-ayon pa ako sa parteng malas nga ako sa pamilya. Pero ang iba roon ay wala nang katotohanan.

“Tita! ‘Yong niluluto mo, sunog na!” Nilapitan siya ng isang babae na halos kasing-edad ko lang. Halos maalis ang mata n’yong chismosa sa gulat. Natataranta itong tumakbo patungo sa loob ng bahay nila kaya’t naiwan ‘yong kasama niya nang mag-isa. ‘Yan kasi, ang effort manira sa iba kaya ‘yong niluluto ay hindi na nabantayan.

Palabas pa lang ng bahay niya sina Kuro pagkarating ko. Tinaasan ko lang siya nang kilay nang makitang nanlalaki ang mata niya sa ‘kin. Parang may balak talaga ang isang ‘to na iwanan ako.

“Aga natin ‘a? Pupunta pa lang sana ako sa bahay niyo ‘e,” sabi niya nang maka-recover sa pagkagulat. Napabuga ako ng hangin sa ‘king bibig.

“Sigurado ka ba talagang sasama ka? Baka nalilimotan mong sa North border makikita ang Ice Tower, ‘e ‘di ba ayaw mo roon.” Pasimple pa kung mangumbinsi itong si Kuro. Sabihin na lang kasi niya nang diretso na ayaw niya akong pasamahin. Psh.

‘Di ko na lang siya pinansin. Inilipat ko ang tingin kay Daire na ang tahimik pero kanina pa nakatingin sa ‘kin. Medyo naiilang pa ako sa klase nang titig niya. Feeling ko ay may nagawa akong masama ‘e.

“May problema ba, Daire?” tanong ko sa kaniya. Nasulyapan ko ang mabilis na pagkawala nang ngisi sa labi ni Kuro. Ano na naman bang sinabi niya nang hindi ko nalalaman?

“Kuro, parang may kailangan ka ata sabihin sa ‘kin ‘a.” Matamis ko siyang nginitian. Mukhang na-gets niya ang pinupunto ko kasi diretso siyang napatayo matapos ikandado ang bahay niya.

“Para saan naman?”

Nagsimula na kaming maglakad. Nasa likuran si Daire habang lumapit naman ako kay Kuro na nasa pinakaharap. “You know… things that must only be kept between friends.”

Umakto siyang parang nag-iisip. “Ibig mo bang sabihin ay ‘yong noong nalasing ka nang sobra to the point na lahat ng mga hayop ay tinawag mong Mama at Papa? Hindi pa naman.”

Halos pingutin ko na siya sa tenga dahil sa sinabi. Buti na lang ay mukhang hindi naman narinig ni Daire!

“Haha! Chill! Wala akong sinabi sa kaniya. You know I’m good at keeping secrets.” Proud pa siya na parang hindi lang niya kakasabi ‘yong kinaiingatan kong sekreto. Bwisit.

Nakarating na kami sa Northern border. Hindi ko namalayang naiwan na pala ako ulit na nakatayo hanggang sa may naghawak ng kamay ko. Daire looked at me and gave me a gentle smile. It’s as if his eyes were telling me that everything will be alright.

Kahapon lang naman kami unang nagkita pero parang ang laki na nang pinagbago niya. Hindi ko lang eksaktong matukoy kung anong aspeto.

Biglang sumingit si Kuro sa pagitan namin. “Third wheel award of the year goes to me! Kaya, tara na,” sabi niya. Nagtataka ko naman siyang tinignan. T-third wheel?

Huminga na lamang ako ng malalim bago siya sundan. Dahil nga sa siya naman ang may alam kung saan ito ay siya ang nag-le-lead sa ‘min. I still trust him… hindi na nga lang gano’n katindi. Kaibigan ko pa rin naman siya but can’t he see? Ice tower being in the Northern border already screams danger to me. Parang mas inilalagay lang namin si Daire sa kapahamakan.

I felt a gentle squeeze in my hands kaya napatingin ako kay Daire. He nods to me as an assurance. “Kuro already told me everything I need to know. ‘Wag ka nang mag-alala.”

So, I really can’t convince them anymore?

I’m sure na hindi pa rin naman kami nakakalayo pero tumigil na agad si Kuro sa paglalakad at inilabas ang susi sa kaniyang bulsa.

“Kuro, I feel like there’s something wrong in here,” sabi ko. Pansin kong ito mismo ang spot kung saan sinabi ni Kuro sa ‘kin dati na nakapa niya ‘yong Ice Tower. Matagal na ba niya itong alam o nito-nito lang niya nalaman?

Pinihit niya ang susi na para bang may invisible na pinto sa ‘ming harapan. Napaatras kami ni Daire nang makaramdam ng kakaibang enerhiya na pilit kumakawala mula sa sahig. “Kuro, kailangan na nating umalis!”

Hindi ako makapaniwala nang nanatili lamang siyang nakatayo. “K-Kuro?”

“S-Someone’s coming!” sabi ni Daire at agad kaming naghiwalay ng kamay. I looked at the direction he was seeing and saw a guy coming at our way.

“Kuro! Nand’yan sila! Kailangan nating magtago!” sabi ko at mukha naman siyang natauhan.

He pulled away the key and built a wall made of Ice. Nanlaki ang mata ni Daire sa nakita. Agad akong sumampa sa ibabaw ng pader na ginagawa ni Kuro bago pa man ito tuluyang tumaas. Sinalubong ko ang paparating bago pa man ito makarating sa puwesto namin.

“Hmm? Are you, Hirasaya?” May hawak siyang poster at palipat-lipat doon at sa ‘kin ang kaniyang tingin. Is he looking for me?

Pinakita niya ang poster and it was an image of me.

Tumango ako habang inaanalisa ang kaniyang mukha. He looks familiar. “Ako nga… bakit? At paano mo nalamang narito—” He immediately cut me off. Ay, bastos.

“The Elders are looking for you,” sabi niya. Natatandaan ko na! His name was Yule Arden, a member of the organization. Everess told us about him.

Nag-echo uli sa utak ko ang sinabi ni Papa kanina. Ito na ba ‘yon? “T-teka…”

“There’s no time. They said that you must be there as soon as possible.”

Wala na akong nagawa nang gumawa siya ng handcuffs na gawa sa kaniyang gift. He put the other end into his arms and dragged me with him.

Napalingon na lamang ako sa direksyon ng mga kasamahan ko. The ice walls weren’t there anymore. Tanging si Kuro na lamang ang tahimik na nakatayo roon.

…while Daire is nowhere to be seen.