Chapter 09: Confrontations

Hirasaya’s POV

Namamawis ang kaniyang mga kamay na nakahawak sa ‘kin. Binabagtas namin ang hagdan pababa ng upper floor kung saan ay walang bintana. I don’t know what’s going on in his head ngunit kanina pa niya iniikot ang tingin kahit na kakami lang naman ang narito sa abandoned house. Sa sobrang pangamba ay mukhang hindi pa niya napapansin si Daire na tahimik na sumusunod sa likuran ko.

“What are you doing?! Iniwan lang kita saglit ay pagbalik ko, usap-usapan ka na ng mga tao.” Naniningkit ang mga mata niya akong tinignan. Pabulong lamang niya itong sinabi ngunit may diin kung bigkasin niya ang bawat salita.

“H-huh?” Parang may biglang nakabara sa lalamunan ko dahil sa sinabi niya. H-hindi kaya’t may nakapansin sa mukha ni Daire? Dahil kung gano’n ay katapusan ko na. Bakit ko na naman ba kasi hinayaang pangunahan ako ng emosyon kanina?

Humugot siya nang malalim na hininga upang pakalmahin ang sarili pero nauwi lang din ito sa iritasyon. Napapunas siya sa kaniyang mukha. Sa tagal ng pinagsamahan namin, ngayon ko lang siya nakitang ganito katindi ang galit. Linunok ko ang sariling laway. Gano’n na ba katindi ang problema na idinulot ko sa labas? O baka may iba pa siyang pinoproblema?

“K-Kuro,” banggit ko. Nasulyapan ko naman si Daire na tahimik nakaupo sa huling baitang ng hagdan. Ang kaniyang ekspresyon ay hindi ko mawari ngunit kanina pa siya nakatitig kay Kuro.

“Nag-aalala na sa iyo sila Tita Nieves. Nakita ka na lang daw nila kanina na tumatakbong may kasama. Sa kanila ko nalaman ang nangyari.” Tuluyan nang kumalma ang boses niya at napalitan na lamang ito ng pag-aalala.

Mas malala na naman pala.

Sa dinami-rami naman kasi ng oras, bakit ba uli nagpakita ang misteryosong tao na ‘yon? Kaya ayaw ko nang pumunta sa Northern border ng Rozenhart ‘e. Nasisiguro ko nang taga-roon ang taong ‘yon, kung sino man siya. Hindi ko pa rin siya maintindihan pero halata naman nang dapat ko siyang iwasan. ‘Di na talaga ako pupunta sa parteng ‘yon… kahit na napakaraming memories pa naman ng pagtraining sa ‘kin ni Papa ang naroon.

Kailangan ko na ring pag-isipan kung ano ang idadahilan kina Mama mamaya. Siguro naman ay iba-back up ako ni Kuro dahil kasama ko rin naman siya.

Napagtanto ko lang na napakarami nang nangyari sa isang araw na ‘to. Una ay pumunta kami sa mismong Mansion ng mga Elders, tapos natagpuan ko itong si Daire at ang bigla na nga lang paggaling ng mga sugat ko.

Napakurap ako nang marahan akong niyugyog ni Kuro dahil natulala na naman ako. Pinanlakihan niya ako nang mata at base pa lamang doon ay mukhang alam ko na kung saan patutungo itong usapan namin. I messed up, again… didn’t I? Pinilit kong umiling at isantabi ang naiisip.

Hinihintay kong isalita ni Kuro ang nasa isip. Tinalikuran niya lamang ako at akmang maglalakad palayo. Pinilit ko siyang iharap sa akin sa pamamagitan nang paghigit sa kaniyang braso. I need a confirmation on what exactly do we need to face.

“Kuro, sabihin mo sa ‘kin. Ano ba talagang nangyayari ngayon sa labas?”

Hindi niya ako matignan. Buong atensyon niya ay nakatuon kay Daire na siyang nakayuko. Pinanliitan niya ito ng mata habang ina-analisa ang buong kabuoan. Unti-unting bumabalot sa kanan niyang braso ang makapal na yelo. Nag-uusok pa ito.

Pumunta ako sa espasyong nasa pagitan ng dalawa para harangin sana si Kuro. Kaso ay namali lang pala ako ng akala dahil binasag din naman ni Kuro ang yelo na nagform sa braso niya. Napatingin na lang ako sa pira-piraso nito na nahulog sa sahig.

“Hirasaya… I lied and told your parents that I was the person you are running with. But apparently, a rumor was circulating that the person you are with has the similar features as you. Please tell me they are wrong,” sabi ni Kuro. Kasalukuyan na siyang lumuluhod sa harap ni Daire upang salubungin ang tingin nito.

Natigilan na lamang ako sa ‘king kinatatayuan. So, they did see him afterall. Akala ko pa naman ay walang nakakita dahil balot naman si Daire nang oras na iyon. But then, the image of that woman who accidentally bumped Daire’s shoulder crossed my mind. Paano kung siya nga ang nakakita? Although I guess that’s not important anymore, nabuko na kami ‘e. And the possibility of the rumors reaching the Elders makes my skin crawl. This is all my fault.

If turning back time is only possible ay gagawin ko talaga ang lahat upang mahanap kung paano. I would do anything to correct these mistakes that resulted from my emotional outburst. Pero kahit na sa isang magical place na gaya ng Rozenhart ay napakalabo rin n’on. I never heard of someone that can manipulate time in my whole existence.

I gathered all my courage to compose my trembling limbs. Hinarap ko si Kuro. “S-sino naman ang nagsabi niyan? That’s impo—” Agad ding bumigay ang pag-asa kong hindi siya maisasali sa gulong pinasukan ko matapos makita ang nanlalaki niyang mata.

Daire only responded with an expression that I can’t even read while looking straight at Kuro’s shocked face. “Walang kasalanan si Hirasaya rito. She only tried to help a person in need and I don’t think there’s anything wrong with that. If there will be a consequence for her, then tell them that I must only be the one to face it.”

“Still trying to protect her, huh?” Kuro faked a cough to compose himself when he saw me looking at him. Nagawa na niyang kontrolin ang ekspresyon and the shock on his face disappeared.

“Yes, is there anything wrong with that?”

“Teka nga…” I gently pushed Kuro away from Daire due to the increasing tension. Our positions turned back to me being in between the two. “Kuro, does the Elders already know?” dagdag ko. It only caused him to raise an eyebrow.

“Ay hindi! Ay hindi!” At ayon na nga po, bumalik na naman siya sa pagiging pilosopo. I prefer the serious Kuro more. “I mean, of course! We are talking about the Elders here! Walang balita ang hindi umaabot sa kanila. Sila ang ultimate form of Marites dito.”

“Marites…?” Nagsabay pa kami ni Daire rito. Ano na naman bang salita ang iniimbento ng lalaking ‘to?

Noong una pa ay akala ko wala ring kaalam-alam si Daire. Ngunit bigla na lamang siyang napangiti habang mahinang tumatawa.

“Ginagamit niyo rin pala ang salitang Marites dito? Sa bayan ko lang kasi ‘yan naririnig,” sabi pa niya. Okay? Wala pa rin akong maintindihan. Saka sigurado akong kay Kuro ko pa lang naririnig ang salita na ‘yan.

“Heh, mukhang magkakasundo pala kami nitong boyfriend mo.” Humarap sa ‘kin si Kuro at ‘yon ang binulong. Ewan ko ba kung counted as bulong pa ‘yon kasi rinig naman sa buong kuwarto.

Bigla na lang siyang humalakhak nang napakalakas… and the warmth that filled my face already tells me why. Tinakpan ko agad ang bunganga niya. The tension between the two vanished and just like the tension, Kuro’s brain also vanished. Baliw ba siya?! Alam niyang kailangan namin magtago pero kung makatawa ay siguradong rinig hanggang labas.

“Ano nang gagawin natin ngayon? The Elders already know!” Umupo na ako sa baitang ng hagdan na nasa likuran ni Daire.

“Well, yeah… good thing hindi nila ito pinapaniwalaan.”

“Why?” tinig ni Daire.

“Thanks to me! I convinced them to believe otherwise. Besides, hirap din silang paniwalaan na may isa pang katulad mo na mapupunta rito.”

My eyebrows met but I forced myself not to say anything. I don’t know… but I feel like there’s something wrong with what he’s saying. Mukha naman pa lang under control ang lahat pero bakit gano’n na lang katindi ang galit niya kanina?

I know him like he’s my own brother… kaya sigurado akong may iba pang bumabagabag sa kaniya. He’s not that easy to anger. And I have a hunch that it has something to do with whatever business he made kaya niya ako iniwan sa border. Kuro, what are you hiding? Alam kong hindi rin naman niya sasabihin ‘yon sa ‘kin.

Is it about the Elders? Malabo. With his chill movements, I believe that he successfully fooled the Elders with whatever explanation he came up with. However, hindi pa rin ako mapalagay.

“Kuro, ‘yan lang ba ang sasabihin mo?” I asked him next. Hindi ko na inaasahan pa na makakuha ng sagot mula sa kaniya, but I’m still hoping. Even just a clue that would tell me that it was not harm he’s seeking.

Natigilan siya noong una pero agad din namang nakabawi. His lips formed a thin line before giving me a firm nod and a sound of approval. “Don’t worry.”

His assurance didn’t help me feel at ease. Not at all. Hinayaan ko na lang… sa ngayon. I want to give him some space until he’s ready to tell me what it is. Sana lang talaga ay tama ang pinili kong desisyon. Matagal ko na siyang kasama kaya pinili ko na lang maniwala kahit na may mga bagay pa rin talaga akong ‘di nalalaman.

“For now, we should go into our respective homes.” Si Kuro na ang pumutol sa katahimikan.

“How about, Daire?”

“Sinong Daire—? Oh, right. He’ll go with me.”

Mukhang na-gets naman niya ang ibig sabihin nang masama kong tingin sa kaniya. Even if he successfully fooled the Elders, taking Daire with him will still put the both of them in danger!

“Okay, uuwi ako sa bahay pero pupuntahan ko rin kayo agad. I’m sure you saw how powerful the Elders can be nang nasa Mansion tayo!”

“No, I can manage myself in this abandoned house. The both of you should go,” sabi naman ni Daire.

Kuro only waved his hands to dismiss what we’re saying. “Ako ang naunang magsalita kaya ako ang batas, okay?”

“But—”

“I insist. Marami ka pang kailangan na ipaliwanag sa mga magulang mo. Especially that wounds you got—” Siya naman itong natigilan nang makitang wala nang bakas sa braso ko.

“Ahem. ‘Wag kang mag-alala dahil ‘di naman panghabang buhay na maninirahan si Daire sa bahay. Besides, he’ll be living in the Ice Tower starting tomorrow! The Elders won’t discover him there.” May bakas pa ng pagka-proud sa boses niya. Pero teka nga… did he just say Ice Tower?

“Ice Tower?” paglilinaw ko.

“Uh-huh.” Tumango pa siya.

Maging si Daire ay nagtataka na rin dahil wala siyang maintindihan. He might be shocked if I tell him that the Ice Tower casually disappears! Wala ngang makapasok doon ‘e kasi ‘di nila malaman kung kailan ito susulpot at maglalaho.

“Kuro, you’re joking right?”

“Nope. See, I have the key of the Tower which I got from—oops.” Para siyang binuhusan ng tubig dahil bigla na lang siyang natuod sa kinatatayuan. I immediately grabbed the violet-colored crystalline key on his hands.

“Haha! A-April ba ngayon? Because It’s just a prank. Kaya akin na ‘yan.” Kinakabahan ang kaniyang ngiti. So, he wasn’t supposed to say that? Good thing he slipped his tongue.

Ang hirap pa rin pero paniwalaan na ang susing hawak ko ay pagmamay-ari ng Ice Tower? How did he get this? Kasi base sa kung gaanong kinakabahan si Kuro ay nasisiguro kong totoo ngang susi ito ng Ice Tower. Ito siguro mismo ang tinatago niya.

Kita mo nga naman! Wala pang isang araw ay na-reveal agad ang sekreto niya. Sa paghahabulan namin ni Kuro ay hindi ko namalayang nakalabas na pala kami ng abandoned house.

“I’ll give it back, only if you let me go with you.”

“What? Pero nakakalimutan mo na ba? The Ice Tower was in the Northern border.”

Natigil ako sa pagtakbo kaya agad na naagaw ni Kuro ang susi. I just promised that I won’t go there anymore. But… I can’t let them go on their own.

“Hoy! ‘Yong Ice Tower ‘o! Astig!”

Napatingin ako sa direksyon na tinuturo ng lalaking napadaan sa gawi namin. Kausap nito ang kaibigan na sobra ring namamangha sa view ng Ice Tower na bigla ulit nag-appear. Pasimpleng nagtungo si Kuro sa pinto ng abandonadong bahay upang senyasan ang nasa loob pang si Daire na ‘wag muna lumabas.

Natuon lamang ang atensyon ko sa Ice Tower na agad din namang naglaho. Mas dumadalas na ata ang pagpapakita nito. Tapos ngayon pa ay nalaman kong may access dito ang kaibigan ko.

“Go home now, Hirasaya.” Baling sa ‘kin ni Kuro matapos makalayo ng mga kabataan na nasa paligid kanina. Nasa likuran na niya si Daire na nakatungo. Wala akong ibang nagawa kung hindi ay tumango.

Ngunit kabaliktaran ng sinabi ni Kuro ay hindi ako dumiretsong umuwi. Nagliwaliw muna ako sa paligid kung saan ay rinig ko ang bulungan sa ‘kin ng mga ilang taga-rito. Maganda na rin itong ginawa ko para makumpirma nilang mali ang kanilang hinala, na si Kuro lang ang kasama ko.

I don’t know how late it had gotten. Naglalakad ako ngayon sa Eastern Border at may iilang mga mangingisda na nagset-up ng bonfire upang iihaw ang ilan sa mga huli nila. Rinig ko ang maamong paghampas ng alon na siyang kabaliktaran ngayon nang nararamdaman ko.

I really want to go in the Ice Tower. Pero simula nang ma-encounter ko ang misteryosong tao na ‘yon ay palagi na lang misfortune ang natatanggap ko sa tuwing nasa lugar. Palagi namang tirik ang araw dito pero hindi pa rin ‘yon naging sapat upang mapigilan ko ang kapahamakan. My presence always attracts misfortune, but the ones caused by that mysterious person is something I never want to happen again.

Bumalik na naman sa ‘kin ang intensidad ng takot na nadarama ko noong kaharap ang misteryosong tao na ‘yon. How he almost sucked the life out of me in just a snap… those memories started to bring me back in that same moment again.

“Aaahhh!”

Nabalik ako sa realidad nang marinig ang sigawan ng mga tao sa paligid ko. Those people were the ones who were setting-up their bonfires a while ago. Their bodies were trembling as they try to control the water that was near them. But no matter how hard the fishermen try, they just can’t tame the towering columns of fire from their bonfire.

Unti-unti akong napaatras habang nakatingin sa mataas na apoy sa ‘king harapan. I can feel its heat radiating here kahit na napakalayo ko sa kanila. Tila ba ay nawalan ng buto ang aking katawan sa lubos nitong panghihina, malamang ay dahil sa takot ko na mas lalo lang lumalakas.

Everyone was in frenzy, but all I could do was watch in terror— lalo na nang ang taong kanina lang ay iniisip ko ay nasa harapan ko na.

His attention wasn’t on me, though. It was on the massive fire that just keeps on getting larger. He extended his arms towards the fire’s direction. And the moment he closed his palms into a fist, the fire was immediately enveloped by ice. Halos maging kasing-lebel na nang yelong ginawa niya ang Ice Tower na muli na namang lumitaw.

And just like how the Ice Tower vanished again, he also disappeared.