Home / Fantasy / Thy Frozen Flames / Chapter 04: Left in the Cold

Share

Chapter 04: Left in the Cold

Author: voicedrhythm
last update Last Updated: 2021-11-28 21:00:47

Hirasaya’s POV

Tatlong magkakasunod na katok mula sa kung sino man ang nagpatigil sa katahimikang nangingibabaw dito sa loob ng bahay.

“Ako na,” sabi ko at tumayo mula sa puwesto kong nasa tapat ng fireplace.

Ang tunog na nanggagaling mula sa bawat paghakbang ko ang siyang tanging maririnig. Naka-focus lang ang ulo ko sa pinto ngunit ang mata ko’y paminsan-minsang sumusulyap kay Papa at Mama na nakatuon lang ang pansin sa kani-kanilang ginagawa. Ano ba kasi talagang nangyari?

Hinawakan ko ang doorknob at pinihit ito. Bahagya ko lamang binuksan ang pinto upang silipin kung sino ang kumakatok sa labas. Agad na nagsalubong ang kilay ko pagkakita sa pamilyar niyang mukha na wagas kung makangiti.

“Wow, himala! Hindi pa naman lunch time pero narito ka na,” sabi ko sa kaniya.

He scratched the back of his head while laughing. May secret agenda siguro ‘to. Pumupunta lang naman ‘yan lagi rito sa bahay kapag oras ng kainan saka aalis pagkatapos. Himala lang kasi ang madaling araw pa lang pero nandito na siya.

Hmm… siguro breakfast naman ngayon ang puntirya niya.

“For your information, hindi pa kami nag-aagahan. Kakaubos lang nang imbak naming pagkain. Hulaan mo sinong nag-ubos?” Diretso ko siyang tinignan sa mata at tinaasan ng kilay.

“Uhm, ako?” he said with an innocent look.

Ugh, he’s really clueless.

“Si Kuro ba ‘yan? Aba’t, papasukin mo na kaya!” Narinig ko papalapit na boses ni Mama. Pagkalingon ko ay nasa likuran ko na siya.

My Mama, Nieves Molina, had always been fond of Kuro. Palagi kasi sinasabi ng loko na favorite raw niya ang luto ni Mama… na kesyo para sa kaniya ay si Mama ang best cook sa buong Rozenhart. Sobrang flattered naman si Mama at magluluto pa nang marami.

Alam na kung bakit mabilis maubos ang stock of foods namin.

Tuluyan nang binuksan ni Mama ang pinto, sa kaniyang labi ay nakadikit ang isang malawak na ngiti. Pumasok na nga si Kuro habang ako’y naiwan dito sa pinto.

“Hello, Tita! Tito!” pagbati niya sa kanila.

Napuno ng kulay ang kaninang awkward na atmosphere rito sa bahay. At dahil iyon sa presensya ni Kuro. He has this vibe that is similar to a sunshine— as what my parents would tell. I can’t argue more.

He gets along pretty well with other people. Kapag nga tinitignan ko sila nila Mama ay para silang pamilya dahil sa kung gaano sila kalapit sa isa’t isa.

“Oh, Hirasaya! Ba’t hindi mo gayahin itong batang ‘to na palaging nakangiti!” sabi sa ‘kin ni Mama. Mas lalong nalukot ang ekspresyon ko.

“Palaging nakasimangot, ‘yan tuloy walang nanliligaw!” panggagatong naman ni Papa.

Geez, ang hilig talaga nila akong pagkaisahan.

Busy pa rin si Mama sa paghahanda ng mga kagamitan namin habang si Papa naman ay naghahasa ng weapons namin para sa pangangaso. Pero hindi katulad n’yong kanina ay may ngiti na sa kanilang labi.

“Alam niyo po ba? Nakita po namin ni Hirasaya ‘yong legendary Ice Tower no’ng nakaraan? Sobrang cool! Pun intended.” With matching hand gestures pa si Kuro habang isinasalaysay iyon.

“Talaga? Hindi ‘yan nasabi sa ‘min ni Hirasaya, ‘a.”

“K-kailangan pa ba?” depensa ko sa sinabi ni Papa.

Inakbayan ako bigla ni Kuro kaya agad kong pinalo ang kamay niya.

“Nakalimutan po siguro ni Ate Hirasaya. Pero ‘di ba nakita niyo na po ‘yon nang malapitan?”

I glanced at my parents before looking back at him. Ibig ba niyang sabihin ay ‘yong time na natagpuan ako noon nila Mama sa Ice Tower?

“‘A, yes I remember… that was the time we discovered Hirasaya.”

“Do’n po ba kayo mag-ha-hunt ngayon? Sama ako! I mean, madalas naman nang narito si Tito. Baka matsambahan natin ‘yong Ice Tower!”

With those two sentences that came from him, the heavy atmosphere came back again. Kuro doesn’t seem to notice since he was too occupied with his goal of seeing the Ice Tower again.

And that’s when I confirmed that something is wrong with Papa… and Mama seems to be aware of what it is.

Napapansin ko lang kasi these past few days na palaging narito sa bahay si Papa. Of course, it makes me happy. But as a member of the most influential organization in Rozenhart, nagiging mandatory na sa kanila ang madalas na pagtira sa mansion. Hindi madalas nakakauwi si Papa dahil dito at tuwing training na lang namin ko siya nakikita. Kaya nakakapagtaka na madalas ay narito siya sa bahay.

I’m happy that he was able to somehow relax, but I just can’t change the fact that I’m also worried.

They looked at each other. Hindi man bumuka ang bibig nila ngunit para ba silang nagkakaintindihan sa simpleng pagtitig lang. I was about to speak ngunit naunahan ako ni Papa.

“Hirasaya, pwede bang mauna na muna kayo? Susunod na lang kami ng Mama mo. May kailangan lang kaming i-prepare.”

“I believe Kuro can manage to do that alone. Sasabay na lang ako sa inyong—” Nahinto ako sa pagsalita nang mariing umiling si Mama.

“Please.”

I snorted but stood up anyway while picking-up my bolas. Bakit ba palagi na lang nila akong pinag-iiwanan? Am I not a part of their family? Kung tutuusin, hindi naman talaga.

Tumingin ako kay Kuro na siya namang binigyan ni Papa ng War Harpoon. Nang magtama ang tingin naming ay sinenyasan ko na siyang sumunod sa ‘kin sa pamamagitan ng paggalaw ng aking ulo.

Padabog akong lumabas habang rinig ko naman ang boses ni Kuro na nagpapaalam kina Mama.

“What was that for?” sabi niya sa ‘kin matapos niyang ipihit pasara ang pinto.

We were again welcomed by the cold breeze the moment we stepped outside.

“I know something is wrong and yet, they always left me out!” pagmamaktol ko. I mean, hindi ba nila ako pinagkakatiwalaan para ipaalam ang impormasyon na ‘yon?

Huh?

Kumunot ang noo ko nang tanging katahimikan ang sumagot sa ‘king katanungan. Nagpatuloy sa paglalakad si Kuro hanggang sa tanging likod na lamang niya ang aking nakikita.

Tumakbo ako hanggang sa maabutan ko siya.

“They have their reasons, Hirasaya. Sigurado akong sasabihin din naman nila ‘yon kapag tama na ang oras.”

Akala ko ay hindi na siya magsasalita kaya mas lalong nagpataka sa ‘kin ang sinabi niya.

Binalik ko ang tingin sa daan kung saan ay isang tao ang agad na nagpakuha ng atensyon ko. Her white hair that reached her waist can be almost compared to that of snow. She’s wearing a caribou jacket just like everyone else did but somehow, you know she can still stand-out with those clothes even when she’s with a crowd. Maybe because of the aura that she possesses.

On her neck was a lace made of crystal. Nakakonekta sa lace ang camera na lagi niyang dala-dala.

I unconsciously bit my lower lip. Sa dinami-rami pa talaga ng oras ay ngayon pa mag-ku-cross ang landas namin?!

“H-hey!” bulalas ni Kuro nang bigla ko siyang hilain sa collar niya.

I quickly dragged him at buti ay agad naman siyang nagpatangay. Mabilis kaming nagtungo sa pinakamalapit na corner na nakita ko upang magtago. I hope Everess didn’t saw me!

“Sino naman ang pinagtataguan mo? Isang manliligaw?” panunukso sa ‘kin ni Kuro. He’s back to usual self again.

“What? No!” I said in a whisper.

I pointed my lips to where Everess was currently walking. She was so occupied with the pictures that was in her camera na hindi niya kami nakita. Buti na lang.

“Everess…? Bakit mo naman siya pagtataguan? Dapat sugurin natin!”

I covered his lips using my hands bago siya senyasan na manahimik. Minsan napapaisip na rin ako kung nag-iisip ba talaga ng matino si Kuro. Everess’s presence just screams danger! Usap-usapan nga na may elder siyang napabagsak. There’s no way we could win against her.

“But your hands! We can’t let that slide… oh, look! Papunta siya sa bahay niyo.”

O-oo nga… pero ano namang gagawin niya ro’n?

Natuod lang ako sa posisyon ko habang pinapanood si Everess na ngayo’y kumakatok na sa ‘ming pintuan. Siguro kung marami nang gising ngayon ay pinagtitinginan na siya ngayon.

“Balik tayo—”

“No, ‘di ba nga sabi ni Mama ay mauna na tayo. We can’t afford to let her see us.” I grabbed Kuro by his arms at lumabas na kami sa pinagtataguan.

Siguro ay pinapatawag lang si Papa ng mga elders at Everess ang napag-utusan. This is the first time though…

She was facing the opposite direction mula sa kinaroroonan naming kaya maingat kaming naglakad ni Kuro palayo hanggang sa mawala na siya sa paningin namin.

“Well, that was a close call.”

Huminto ako sa paglalakad matapos may mapagtanto. We’re not heading in the West… kung saan ay madalas kaming nag-ha-hunt nila Papa. Naglalakad kami ngayon ni Kuro sa direksyong pa-Norte.

“Kuro… anong gagawin mo sa Norte?” Sinamaan ko siya nang tingin. Siya lang naman kasi ang nangunguna ngayon sa paglalakad at hindi ko na namalayang malapit na kami sa Norte.

“Uhm, sa North?”

“Correction lang ha, pero sa West kami nag-ha-hunt.” This is the first time nga pala na sasama siya sa pag-ha-hunt. Present lang kasi ‘yan pag handa na ‘yong pagkain.

“Pwede rin naman sa North ‘a. Saka naroon kaya ‘yong direksyon ng Ice Tower. Malay mo magpakita!”

Nakarating na nga kami sa Norteng bahagi ng Rozenhart kung saan ay dati kaming nag-t-training ni Papa. Gaya ng dati ay bakante lamang ang lugar pero napakalawak. Hindi na nakapagtatakang dito nakatayo ang Ice Tower.

I saw Kuro in the distance. His hands were extended as if may something invisible siyang pinapakiramdaman. He only ended up looking like an idiot.

“Ano namang ginagawa mo d’yan?” sabi ko habang nagpipigil ng tawa.

“‘Wag mo nga akong tawanan! Hinahanap ko lang naman kung nasaan mismo ‘yong kinatatayuan ng Rozenhart! Malay mo ‘di ba… invisible lang pala pero narito.”

“Pasalamat ka a-ako lang ang nakakakita ngayon ng kabaliwan mo. At pasalamat ka rin na wala akong camera katulad kay Everess. Pero saying pala ‘no! Sarap mong kuhanan ng pic ngayon.”

Umalingawngaw sa paligid ang malalakas kong tawa lalo na nang bigla na siyang madapa kasi feeling niya raw ay nakapa na niya ‘yong walls ng Ice Tower. I know it’s impossible anyway… na magpakita ito sa ‘min. My parents were the first and last to witness the Ice Tower’s beauty nang malapitan.

“Tawa pa! May nakapa nga ako kanina…”

Muli siyang tumayo at nagpatuloy sa ‘paghahanap’ daw niya sa Ice Tower. Napabuntong hininga na lang ako. Ine-expect ko naman nang hindi ko siya maasahan sa pag-hunt.

Tinalikuran ko na siya bago lumapit sa ocean. Tutal ay nasa pinaka-Norteng dulo kami ng Rozenhart ay mismong harap na naming ang ocean. Sana lang talaga ay walang magpakitang polar bear ngayon. Wala pa naman si Papa.

Umupo na ako… at buwisit. ‘Yong bolas ko lang pala ang nadala ko! Paano na ako makakapangisda nito? Malas mo naman, Hirasaya!

…I guess I have to rely on his gift instead.

Nilingon ko si Kuro pero wala na siya sa kinaroroonan. Agad akong napatayo at sinundan ang footprints niya sa niyebe… ang bilis naman niyang makalayo!

Nagsimulang umulan ng niyebe kaya’t mas lalo kong binilisan or else baka mawala ang footprints niya! Ano na naman ba kasing nasa kokote niya at aalis siya nang walang paalam!

“Kuro! Buwisit ka, nasaan ka na!” sigaw ko pero tanging boses ko lang din ang sumasagot sa ‘kin.

Mas lalong kumakapal ang pagbuhos ng niyebe. Sa bawat pagbuhos nito ay siya pagbilis ng tibok ng puso ko. Bakit pakiramdam ko ay parang nangyari na ito?

Hindi ko na namalayan ang sunod-sunod na pagbuhos ng aking luha. I know Kuro will be okay, right? Si Kuro ‘yon! He has a gift to defend himself. Kung mayro’n man akong dapat alalahanin ay sarili ko ‘yon. Pero habang mas kumakapal ang pagbuhos ng niyebe ay mas natatakot ako sa kalagayan niya. Bakit?

Before I knew it, I was already in the middle of nowhere. I can’t see anything… even the ocean. My line of vision was entirely covered by the blizzard around me.

I shouted for his name, but it was only in vain. The wind current was too strong that it was able to push me backwards. Nagawa ko itong labanan at nanatili lamang na nakatayo sa kabila ng panginginig ng paa ko.

No matter how much I fight it, the feeling of loneliness and being hopeless continued to burden my chest. Ang bigat-bigat…

“…Hirasaya.”

I returned to my senses when a gust of wind whispered my name into my ear. It was soft but haunting at the same time that it sent chills down my spine.

Lumingon ako sa pinanggalingan nito pero gaya ng dati ay wala pa ring tao. I was still trapped in the middle of a blizzard.

“Hirasaya…”

There it goes again. Napakalapit lang ng boses na halos mangiliti pa ang tenga ko sa tuwing ito’y bubulong sa ‘kin. Lalaki ang boses, pero hindi naman kay Kuro ‘yon. His voice was calm, but the way he said it doesn’t have any trace of emotions.

I found the courage to walk backwards when a silhouette appeared not from afar.

“K-Kuro?” sabi ko. But my body tells me its not him with the way it trembles because of fear.

“Sino… ka?” Ako lang din ang nakarinig sa sarili kong boses dahil halos mawalan ako ng lakas upang sambitin ito.

Memories of my training with Papa starts to flood my mind, but my body won’t follow. It seems to recall how dangerous the person in front of me is.

Pero… bakit?

Nang ilang dangkal na lang ang layo niya sa ‘kin ay nagawa ko agad siyang makilala. His androgynous features gave it away. Napako ang tingin ko sa labi niyang kasing-bughaw ng kalangitan. Siya ‘yong misteryosong tao na nagligtas sa ‘kin.

But why does his presence scream danger?

“Who are you?”

Hindi siya kumibo. His face doesn’t display any emotions. His icy blue orbs continue to stare at me, and I suddenly feel bare deep within my soul.

“Hirasaya… you must be killed,” sabi niya. Sa kaniya nanggaling ang boses na naririnig ko kanina.

I tried to step backwards, only to find both of my feet frozen at the ground.

Nang muli ko siyang tingnan ay napapaligiran na siya ng mga shuriken na gawa sa yelo. Tinalikuran niya ako at kasabay n’yon ay ang pagtama sa ‘kin ng mga ice shurikens.

“Aaahh!” My screams only echoed in the surroundings.

The shurikens’ blades penetrated deep within my skin which causes my blood to splatter around. Ang kaninang purong puti na kumot ng niyebe sa sahig ay halos magkulay pula dahil sa dami ng dugo na lumalabas sa ‘kin.

And yet, sa kabila n’yon ay tanging pighati at pait ang nangibabaw sa ‘king kalooban.

How can the person who saved me be also the one who will kill me?

Ito ang huli kong mga salita bago tuluyang bumagsak ang aking katawan sa sahig.

Related chapters

  • Thy Frozen Flames   Chapter 05: First Warning

    Hirasaya’s POVDancing flames coming from the torch welcomed my eyes when I opened it. Nagsilbing liwanag ang apoy nito sa kuwartong kinaroroonan ko dahil lahat ng kurtina ay nakaharang sa bintana.Anong nangyari? Paulit-ulit ko itong iniisip habang nililibot ang tingin sa kabuoan ng kuwarto. Doble ang laki nito sa mayroon ako sa bahay. May malaking shelf sa kaliwa na katabi lamang ng pinto, kinasisildlan ito ng mga artifacts. Sa kanan naman ay isang study table kung saan nakapatong ang mala-tore sa daming mga paperworks. Lahat ng kagamitan, maging ang pader ay gawa sa yelo.Teka… kuwarto ‘to ni Kuro ‘a.Napuno ng sakit ang aking ulo dahil sa libo-libong memorya na nagsisiksikan dito. A blizzard… natatandaan kong na-trap ako sa gitna ng blizzard nang mag-isa dahil sa paghahanap kay Kuro. Tapos, someo

    Last Updated : 2021-11-29
  • Thy Frozen Flames   Chapter 06: Yule Arden

    Hirasaya’s POVEveress gracefully moved her hands in an upward motion. Sa ginawa niyang ‘yon ay madali niyang nakontrol ang tubig na nilalaman ng baso. It’s as if her hands have strings connected to the water that the latter obediently followed whatever movement Everess does.She suddenly made some complicated gestures in the air and in just a blink of an eye, the water she’s controlling took its own form— a shape of the tower. Kasabay nang pagkuyom ni Everess ng kaniyang kamay ay siyang pagtigas ng tubig sa yelo. Hanggang sa maging kamukha na nito mismo ang tower-shaped crest ng mga Elders.Binigyan niya kami ng tig-isa ni Kuro. Agad naman itong sinuot ni Kuro sa right-side ng caribou jacket niya habang nakangiti nang malawak. I examined the crest she gave us and I can’t help but be mesmerized with how on-point the details are.Ka

    Last Updated : 2021-12-01
  • Thy Frozen Flames   Chapter 07: Curious

    Hirasaya’s POVWala pa ring tao rito sa bahay ni Kuro nang dumating ako. I don’t know why but the house feels empty when he’s not around. Siguro ay nakasanayan ko lang na maingay ang bahay na ito kapag pumupunta ako rito. Ibang klase rin kasi ang lalaking ‘yon, katumbas yata ng sampung tao ang kadaldalan niya.Now, I understand kung bakit madalas siyang tumambay sa bahay. Hindi naman sa nakakalungkot tumira nang mag-isa dahil depende naman iyon sa tao. Sadyang ‘yong atmosphere lang nitong bahay ay malungkot. Lalo na’t aware ako sa trahedyang sinapit ng pamilya niya sa kamay ng mga Elders. Wala pa ako noon dito, naikuwento lang niya sa ‘kin.Hindi mo aakalaing may ganito siyang nakaraan dahil palagi siyang palangiti. Kung hindi pa nga niya ito nasabi ay hindi ko mahuhulaan. Binibigyan pa nga siya ng offer ni Mama na makitira na lang din sa ‘min pero tumatanggi si

    Last Updated : 2021-12-10
  • Thy Frozen Flames   Chapter 08: Beyond the Ocean

    Hirasaya’s POVSinarado ko agad ang pinto pagkarating naming sa isang abandonadong bahay. Yumuko ako habang nakahawak sa aking tuhod bilang suporta. Hinahabol ko ang hininga at ang pintig ng puso ko ay napakalakas pa rin. Tinignan ko ang kasama na siyang nakasandal lamang sa pader. Naka-cross arms siya at humugot lamang ng malalim na hininga.Grabe! Ang layo kaya ng tinakbo namin pero parang wala lang sa kaniya?“Nawa’y lahat mataas ang endurance,” sabi ko habang nakaangat ang tingin sa kaniya.Nanlalaki ang mga mata niyang inilagay ang kamay sa noo. Animo’y may pinupunasan siyang pawis niya raw kahit wala naman akong makita.“Well, pinagpapawisan ako ng sobra…”Napairap na lang ako sa isinagot niya.Sinandal ko ang kamay sa pader

    Last Updated : 2021-12-29
  • Thy Frozen Flames   Chapter 09: Confrontations

    Hirasaya’s POVNamamawis ang kaniyang mga kamay na nakahawak sa ‘kin. Binabagtas namin ang hagdan pababa ng upper floor kung saan ay walang bintana. I don’t know what’s going on in his head ngunit kanina pa niya iniikot ang tingin kahit na kakami lang naman ang narito sa abandoned house. Sa sobrang pangamba ay mukhang hindi pa niya napapansin si Daire na tahimik na sumusunod sa likuran ko.“What are you doing?! Iniwan lang kita saglit ay pagbalik ko, usap-usapan ka na ng mga tao.” Naniningkit ang mga mata niya akong tinignan. Pabulong lamang niya itong sinabi ngunit may diin kung bigkasin niya ang bawat salita.“H-huh?” Parang may biglang nakabara sa lalamunan ko dahil sa sinabi niya. H-hindi kaya’t may nakapansin sa mukha ni Daire? Dahil kung gano’n ay katapusan ko na. Bakit ko na naman ba kasi hinayaang pangunahan ako ng emosy

    Last Updated : 2022-01-01
  • Thy Frozen Flames   Chapter 10: Flickering

    Hirasaya’s POVPinanood ko kung paanong lamunin ng apoy ang kahoy na nilagay ko sa fireplace namin. It produced a crackling sound and emanates a comforting heat into my face. The fireplace had always been my favorite spot and I’m just glad that I’m back home again.But considering what happened yesterday, the fireplace would always remind me of the towering flames that I witnessed. Thankfully, nobody died due to the scenario even though the Elders arrived at the Eastern border late. Naging possible lang naman ang lahat nang ‘yon dahil sa maagap na pagdating niyong misteryosong lalaki. Hanggang ngayon ay ‘yon pa rin ang usap-usapan sa Rozenhart, maging nga rito sa bahay ay ‘yon din ang bukambibig nila Mama.“Totoo ba talaga ang nangyari sa Eastern border? At sigurado ka bang ayos ka lang talaga?” Narinig ko ang boses ni Mama mula sa kusina.

    Last Updated : 2022-01-03
  • Thy Frozen Flames   Chapter 11: Danger's Invitation

    Hirasaya’s POVLubos na ang pagkamangha ko rati sa mansion ng mga Elders nang magpunta kami rito nila Everess. Pero iba pa rin talaga ang experience kapag mismong ang Elders na ang nag-imbitang pumunta ako sa lugar nila. For an instance, wala akong dapat na taguan at malaya kong ma-oobserba ang bawat detalye ng kanilang bahay.Wala silang ideya na hindi na ito ang unang beses ko na makaapak sa naturang mansion nila. But I doubt that they could notice my familiarity with the place. Kasi ako rin sa sarili ko ay para bang first time ko lang ding makapunta rito. Gaya na lang ng ngayon ko lang napagtantong ang architectural design ng mansion ay similar sa features ng isang palasyo. At ang tubig sa swimming pool ay nasa iba’t ibang shades ng blue.“I hope you don’t mind the sudden invitation. It’s just that the Elder Gregor has an urgent matter that he wants to ta

    Last Updated : 2022-01-05
  • Thy Frozen Flames   Chapter 12: Window Talks

    Hirasaya’s POVTanging ang tunog lamang ng kubyertos namin na gawa sa yelo ang maririnig. Naka-focus lang ako sa paghahalo ng kinakain kong hoosh kanina pa. Halos maging powderized na nga ‘yong biscuit na ingredient nito dahil sa intensity ng paghahalo ko. Kahit ano, ginagawa ko para lang magkaroon ako ng dahilan kung bakit isang oras na ang lumipas ay ‘di pa rin ako tapos kumain. Mukhang gano’n din naman sila Mama kasi napapansin ko pa rin sa peripheral view ko ang pagsubo nila.Hanggang ngayon ay wala pa ring nagbabalak magsalita sa ‘min. Sa paglipas ng oras ay nararamdaman ko lang ang pagbigat ng atmosphere sa hapag-kainan. We’ve been like this for how many days now. I hate it. That’s why this time, I promised myself not to leave the dining table early. Kakausapin ko ang mga magulang ko lalo na’t ako rin naman ang may kasalanan ng lahat nang ito.&nbs

    Last Updated : 2022-01-12

Latest chapter

  • Thy Frozen Flames   Chapter 17: Last of the Midnight Sun

    Hirasaya’s POVKanina pa hindi maalis-alis ang ngiti na namutawi sa ‘king labi. Kahit saan ko ilipat ang tingin ay mas nagniningning pa ang aking mata sa mga disenyo at attractions ng paligid. I’m still at Rozenhart, kaso para ring hindi dahil sa dami ng pagbabago. I’ve been experiencing these annual festivities for years but today is just… wow. Today is just especially different.Nakalambitin ang mga blue and white na bandiritas sa bawat parte ng lugar. There were iced statues taking the form of mythological creatures in Rozenhart which were scattered everywhere. Sa pinaka sentro ay malaking water fountain na mala-diyamante kung kuminang sa tuwing nasisikatan ng araw. Pero siyempre ay hindi mawawala ang mga post lamps na nakahilera na sa mga daanan. This will be the last day of the midnight sun, afterall. Pagkatapos nito ay ang pagbungad ng polar night which lasts for months.

  • Thy Frozen Flames   Chapter 16: Own Team

    Hirasaya’s POVNagmistulang tambayan ko na ang gilid ng bintana dito sa bahay. Pinagmamasdan ko lahat ng kaganapan sa labas at gaya kahapon ay abala pa rin sila sa pag-aayos para sa nalalapit na pagdiriwang. Mahahalata mo talaga ang excitement sa kanilang mga mukha, kabaliktaran ng akin na napupuno ng pangamba.Halos atakihin uli ako sa puso nang may mapadaan na miyembro ng organisasyon. Agad kong binitawan ang kurtina na siyang tanging nagkukubli sa ‘kin mula sa paningin ng mga nasa labas. Kanina pa naman ako nakaupo lang at walang ginagawa pero bakit ay parang daig ko pa yata ang mga nagtatrabaho sa labas sa lakas ng paghingal ko? Tumatagaktak na rin ang pawis ko.I clutched the piece of clothing that was on the part of my chest. Bumibilis uli ang tibok ng puso ko. Ito na nga ang nagsilbing musika ko rito sa bahay na napakatahimik.Pinikit ko ang mata b

  • Thy Frozen Flames   Chapter 15: Everess vs. Hirasaya

    Hirasaya’s POV“I didn’t expect the ice tower to be this… empty.”Patuloy lamang na lumilinga si Everess sa paligid habang kanina pa sinisipat ang bawat detalye na nakikita sa pader. Minsan ay lalaki ang mata niya sa excitement. Tapos bigla ring mapapalitan ng disappointment kapag hindi nagfit sa expectations niya ang view.“What kind of nonsense are this? Oh, look! This girl looks like you!” Nagawa pa niyang magbiro at tumawa nang pagkalakas-lakas, ‘e wala namang nakakatawa? The carvings of people on the wall doesn’t even have faces!Nakatanggap ako ng tapik sa likod mula kay Daire. He keeps on switching his eyes between Everess, me, and the only possible hiding spot in this place— under his bedroom. Kahit naman magtago siya ay para namang may gift ang isa sa ‘min na mag-alis ng memorya. 

  • Thy Frozen Flames   Chapter 14: Ice Tower

    Hirasaya’s POVAm I missing something?Nakatulala lang ako habang pinapanood ang ilan sa mga nakakatandang miyembro ng organisasyon na nakatayo sa labas ng pinto. Kasama nila sina Papa at Mama na nag-aalalang nakatingin sa ‘kin. Gaya ko ay wala ring kaalam-alam ang ilan sa mga mamamayan na nagawa nang iwanan ang kanilang responsibilidad sa pag-aayos ng nalalapit na annual feast. Nagkumpulan na sila upang makiusyoso sa kung anong ginagawa ng nakatataas na miyembro ng organisasyon sa bahay namin. Lalo na ngayon na ang annual feast talaga ang dapat na pagtuunan ng pansin.Mama locked me in a warm embrace. Siniyayat niya ang mga marka ng natuyong dugo na nabigo akong alisin sa caribou jacket.“Anong nangyayari?” Saka niya nagawang itanong matapos kumalas sa pagkakayakap sa ‘kin.Sumunod si Papa na papasok na sana kung &l

  • Thy Frozen Flames   Chapter 13: Uninvited

    Hirasaya’s POVIlang araw pa lang ang lumipas simula nang mag-usap kami ni Daire pero parang ang tagal na nitong nangyari. Siguro ay dahil sa mga nagdaang araw na ‘yon ay napakarami nang nangyari sa ‘kin… at sa buong pamilya ko.Isa lang ang masasabi ko upang ilarawan ang mga araw na ‘yon: Impyerno.Nagsisimula nang maging katotohanan sa ‘min ang epekto ng pagkawala ng posisyon ni Papa na siyang nagsilbing proteksyon sa pamilya ko. Araw-araw ay hindi naaalis sa ‘kin ang pangangamba hindi para sa buhay ko— kung hindi ay sa mga taong malapit sa ‘kin. Tapos, dumadaan ang mga araw na umuuwi laging may pasa sila Papa kapag galing sila sa labas.They’re defending me and only wishes for my safety. Pero dahil naman sa concern nilang ‘yon ay pinagbabawalan na nila akong lumabas. Our home is a fortress where I was meant to stay

  • Thy Frozen Flames   Chapter 12: Window Talks

    Hirasaya’s POVTanging ang tunog lamang ng kubyertos namin na gawa sa yelo ang maririnig. Naka-focus lang ako sa paghahalo ng kinakain kong hoosh kanina pa. Halos maging powderized na nga ‘yong biscuit na ingredient nito dahil sa intensity ng paghahalo ko. Kahit ano, ginagawa ko para lang magkaroon ako ng dahilan kung bakit isang oras na ang lumipas ay ‘di pa rin ako tapos kumain. Mukhang gano’n din naman sila Mama kasi napapansin ko pa rin sa peripheral view ko ang pagsubo nila.Hanggang ngayon ay wala pa ring nagbabalak magsalita sa ‘min. Sa paglipas ng oras ay nararamdaman ko lang ang pagbigat ng atmosphere sa hapag-kainan. We’ve been like this for how many days now. I hate it. That’s why this time, I promised myself not to leave the dining table early. Kakausapin ko ang mga magulang ko lalo na’t ako rin naman ang may kasalanan ng lahat nang ito.&nbs

  • Thy Frozen Flames   Chapter 11: Danger's Invitation

    Hirasaya’s POVLubos na ang pagkamangha ko rati sa mansion ng mga Elders nang magpunta kami rito nila Everess. Pero iba pa rin talaga ang experience kapag mismong ang Elders na ang nag-imbitang pumunta ako sa lugar nila. For an instance, wala akong dapat na taguan at malaya kong ma-oobserba ang bawat detalye ng kanilang bahay.Wala silang ideya na hindi na ito ang unang beses ko na makaapak sa naturang mansion nila. But I doubt that they could notice my familiarity with the place. Kasi ako rin sa sarili ko ay para bang first time ko lang ding makapunta rito. Gaya na lang ng ngayon ko lang napagtantong ang architectural design ng mansion ay similar sa features ng isang palasyo. At ang tubig sa swimming pool ay nasa iba’t ibang shades ng blue.“I hope you don’t mind the sudden invitation. It’s just that the Elder Gregor has an urgent matter that he wants to ta

  • Thy Frozen Flames   Chapter 10: Flickering

    Hirasaya’s POVPinanood ko kung paanong lamunin ng apoy ang kahoy na nilagay ko sa fireplace namin. It produced a crackling sound and emanates a comforting heat into my face. The fireplace had always been my favorite spot and I’m just glad that I’m back home again.But considering what happened yesterday, the fireplace would always remind me of the towering flames that I witnessed. Thankfully, nobody died due to the scenario even though the Elders arrived at the Eastern border late. Naging possible lang naman ang lahat nang ‘yon dahil sa maagap na pagdating niyong misteryosong lalaki. Hanggang ngayon ay ‘yon pa rin ang usap-usapan sa Rozenhart, maging nga rito sa bahay ay ‘yon din ang bukambibig nila Mama.“Totoo ba talaga ang nangyari sa Eastern border? At sigurado ka bang ayos ka lang talaga?” Narinig ko ang boses ni Mama mula sa kusina.

  • Thy Frozen Flames   Chapter 09: Confrontations

    Hirasaya’s POVNamamawis ang kaniyang mga kamay na nakahawak sa ‘kin. Binabagtas namin ang hagdan pababa ng upper floor kung saan ay walang bintana. I don’t know what’s going on in his head ngunit kanina pa niya iniikot ang tingin kahit na kakami lang naman ang narito sa abandoned house. Sa sobrang pangamba ay mukhang hindi pa niya napapansin si Daire na tahimik na sumusunod sa likuran ko.“What are you doing?! Iniwan lang kita saglit ay pagbalik ko, usap-usapan ka na ng mga tao.” Naniningkit ang mga mata niya akong tinignan. Pabulong lamang niya itong sinabi ngunit may diin kung bigkasin niya ang bawat salita.“H-huh?” Parang may biglang nakabara sa lalamunan ko dahil sa sinabi niya. H-hindi kaya’t may nakapansin sa mukha ni Daire? Dahil kung gano’n ay katapusan ko na. Bakit ko na naman ba kasi hinayaang pangunahan ako ng emosy

DMCA.com Protection Status