CHAPTER 2

I am inside of his office now. Nakatayo ako sa harapan n’ya habang s’ya ay naka-upo sa swivel chair. Pinapasok n’ya ‘ko pagkatapos ng nakakahiyang pangyayari kanina. Sliding door pala iyon. Need mo lang i-tap ‘yong lintik na nakalagay na ‘Chairman Office’ na iyon at bubukas ng kusa iyong sliding door.

Muntik na nga n’ya akong ipakaladkad sa security team. Mabuti na lang at binanggit ko ang pangalan ni Monique. Automatic na pinapasok n’ya ako. Ano bang connection ng babae na ‘yon?

“Tell me Ms. Villearen. What is the reason why you are here?” tanong niya habang nakasandal. Nakapatong pa ang dalawang biyas nito sa office table. Arogante!

“I’m here to ask for a help.” Nakita ko kung paano n’ya pinasadahan ng tingin ang buong katawan ko.

“Help? Continue. I want a further detail kung anong klaseng tulong ang kailangan mo,” sinabi n’ya iyon habang pasimpleng umiiling.

“Villa Reign Entertainment. I know you are aware. May connection kayo sa Media kaya alam kung aware ka sa nangyayari sa company ng magulang ko,” diretso kung saad.

Tumawa s’ya ng bahagya. “A company full of scandals. That is the only information I know about your music entertainment.” Ang isang sulok ng labi niya ay tumaaas. “So? Tell me now.”

“Biggest Media outlet in South East Asia. Kaya mong gawan ng paraan na mawala lahat ng agam-agam tungkol sa mga singers namin,” malakas na sabi ko.

“You want me, my company rather, to make a story to counterparts every fucking scandals of your artist?” he said using a sarcastic sound. “Come on Miss! Hindi kami magiging isang tanyag na media outlet if we spread lies. People trust us.”

“Pero hindi po ‘yon totoo.” I need to defend our artist. Fake news naman talaga lahat. “Lahat ng mga kwento tungkol sa kanila fake news ‘yon,” bahagayang tumaas ang boses ko pagkasabi no’n.

Akala ko ay magagalit s’ya dahil sa pagtaas ng boses ko. Pero iba ang ginawa n’ya. Inalis n’ya ang pagkakapatong ng kaniyang dalawang paa sa lamesa at ipinalit ang dalawang braso do’n. Hindi s’ya nagsalita, sa halip ay kinalikot na lamang n’ya ‘yong laptop na nasa kaniyang harapan.

Ilang minutong walang imikan hanggang sa nagbigay boses s’ya.

“Arnellé Freya Villearen, 20, dropped out in University of the Philippines-Cebu,” he stated. Gano’n ba kalaki ang influence n’ya at nakahanap agad s’ya ng information about me.

“Para saan ‘yon?“

“Your asking me? Obviously Miss, I am questioning you!” “Ano bang iniisip ng company n’yo at ikaw ang pinadala? You gate crashed, don’t plan anything ahead, just straight came here, and why are you wearing a freaking weird combination of colors? Ang sakit sa mata.” He even pointed out my clothes!

Hindi ako umimik. Mababaw akong tao. Iyakin sa madaling salita. Tama nga s’ya wala akong plano. Ano bang klaseng utak ang meron ako?!

“Tumingin ka sa ‘kin,” rinig kong sabi n’ya. Inangat ko ang paningin ko. “Give me at least one great fucking reason why I should help you.” Bahagya niyang hinilot ang magkabilaang sintido n’ya.

Umiling ako. Wala akong maisip.

“Out! Fucking out!“ Idinuro pa niya ang sliding door.

Lumabas agad ako sa opisina n’ya. Hindi na ‘ko nagpaalam pa sa babaeng kausap ko kanina at pumasok na lang diretso sa elevator. Habang nasa loob ako ng elevator ay iniisip ko na agad ang mangyayari sa pag-uwi ko. Hindi ako papagalitan, syempre mahal nila ako eh. Pero gusto kong may magawa. Kahit minsan lang.

Nakalabas ako ng building ng hindi alam ang gagawin. Sinubukan kong tanawin ang taas ng building. I do a little research, twenty-three floor ang meron. Pero mas pinili n’yang pumwesto sa gitna. Favorite n’ya siguro ang center. Bida-bida!

I spend my rest time sa condo unit na regalo ng aking kuya. I still want to convince him pero hindi tatalab ang klaseng utak na meron ako. I do a research again after ko maka-uwi kanina.

Twenty-eight, his 8 years order than me. At workaholic. He managed to hold their company at the age of 20 habang nag-aaral in Brent International School. Maliban sa mga common information na ito na wala na akong mahanap.

My brain is in the bottom of the ocean when I heard my phone ring.

“Hello Arnellé speaking,” I said casually.

“Miss Villearen good day! This is the secretary of Mr. De Burcá.”

Napatakip ako sa bibig ko. Pabalik balik ako sa paglalakad habang naka hawak sa hinahaplos ang isang braso ko.

“Hi Sir! You gave me a call. Do you perhaps need anything?“

“I am here to deliver a message that my boss want to have a dinner with you this night.”

Napatalon ako sa tuwa. Kung pwede lang sumigaw ay baka ginawa ko na.

“Yes yes I’ll come. What time is the dinner will be?“

“Sharp 8:00 Miss.”

“Okay I’ll be there.” Passed 7:00 pa lang makakapag-ayos pa ‘ko.

“Also Miss he doesn’t want to see you wearing a combination of pink and orange.”

That’s my last conversation with his secretary. Binigay n’ya sa ‘kin ang address which is Brassiere on 3 sa loob ng Conrad Manila. I picked a white sexy hem bodycon dress and flat sandals lang. Pure white ewan ko na lang kung ayawan n’ya pa ‘to.

After booking a Grab ay nakarating ako sa place. I go directly in Brassiere on 3. Hindi naman ako nahirapan hanapin ang table dahil nasa labas na ang secretary n’ya to assist me.

Looking gorg and hot. That is the first line came in my mind. Just a plain gray shirt and a black men jeans.

Umupo ako sa bakanteng upuan sa harapan n’ya. His sipping his wine while looking at me. Hindi man lang nahiya kahit pa nakita niyang aware na ako.

“Good Evening Sir!” I greeted him politely.

Hindi s’ya sumagot at patuloy lang sa pagtitig. Gusto ko na s’yang sungitan pero ‘yong hinihingi kong pabor.

Inalis ko ang tingin sa kanya at pasimpleng nag-pout. Walang pagkain kaya pinaglaruan ka na lang ang mga daliri ko sa kamay.

“You drink?” biglaang tanong n’ya.

“Medyo lang. Liquor intolerant,” paliwanag ko sa ka n’ya.

He raised his hand at may lumapit na waiter.

“What’s yours?”

“Same na lang sa ‘yo.” Binulungan n’ya agad ‘yong waiter na umalis na rin.

Minutes passed without us speaking ay dumating na ‘yong food. 2 serving of sensible sirloin.

“Eat,” he hissed.

We eat together. I badly want to bring up the topic about our business.

Mukhang nabasa n’ya ang iniisip ko kaya bigla s’yang nagsalita. “I’ll answers all of your fucking question after you finish your meal.” Sabay lagok sa wine glass.

“About sa pinunta ko kanina?” tanong ko pagkatapos nguyain ang huling hiwa ng steak. Uminom din ako ng wine.

“I’ll do what you want,” he said directly. Halos tumaas ang dugo papunta sa utak ko dahil sa sinabi n’ya.

“H-huh?”

“It’s not free!” matigas niyang sabi. “Work under me,” dugtong pa n’ya.

Natulala ako. Wala akong alam sa office work. Media outlet ang business n’ya, meron din pala s’yang resort sa Amanpulo at isang farm land. Saan ako magtatrabaho kung gano’n?

“Wala akong alam,” mahinang sabi ko sa kaniya.

“You won’t do any paper work. You’ll work as my assistant. Alalay to be exact.”

Wala akong alam na trabaho aside sa marunong ako magluto. I always have a maid by my side. Kaya wala s’yang mapapala as me being his alalay.

Tumikhim s’ya bago nagsalita, “Don’tell me wala kang alam kahit ano?” Umiling ako. Nakita ko ang palihim niyang pagmura at doon pa lang siguradong wala ng deal na magaganap.

“Even fixing my necktie? Or making coffee? Or massaging me?” pasigaw niyang tanong. Sa sobrang lakas ng boses n’ya ay may mga tao nang napapatingin sa gawi namin.

“Marunong ako magluto. Mga basic chores.”

“Then we are good.” Nagpunas na s’ya ng bibig. “Go to my office the next day, you’ll work under me.”

I’m happy when I go back in my condominium. I tell the news right away kay Daddy and he’s happy. Madali lang naman ang kapalit and it will be a training ground for me.

The next day came. Early preparation ang ginawa ko. I don’t want to be late kaya nga mas maaga ako pumunta.

From the entrance of the company ay sinalubong ako ng secretary n’ya. He guided me hanggang makarating sa loob ng office ni Mr. De Burcá. He told me to wait because the lion will arrive later, which exactly what happened. Dumating na ang lion sa tubig.

“Good morning po!”

“Don’t talk to me. Sit their!” Sabay turo sa double-seater na sofa. Umupo ako do’n at nanahimik. Ayukong mapasama sa unang araw ko.

Sinisilip ko s’ya minsan. Gusto ko ngang mag-offer ng coffee pero baka magalit s’ya. Ilang beses na rin akong muntik maka-tulog dahil sa boredom.

“Come here.” Lumapit ako agad sa kaniya nang tawagin n’ya ako.

Saktong paglapit ko sa harapan ng table n’ya ay inikot n’ya paharap sa ‘kin ang laptop. Doon ko naaninag ang picture ng isang artist namin. Member ng newly debut girl group. On-hiatus s’ya ngayon because of bullying issues.

“She’s a catch.” Kumunot ang noo ko sa sinabi n’ya. “She gained too much fan already. 3 weeks from debut and yet she is already a star.” Alam ko ‘yon dahil artist namin s’ya. Ang hindi ko maintindihan ay ang pinupunto ng lalaki na ito.

“Slide 4. Look at that pictures.” Pagkasabi n’ya noon ay ginawa ko kaagad.

It’s a pictures of a reporter, that reporter who spread a blind item about an Idol who turned out to be a bully. Naka lagay do’n lahat ng date. It was 4 days after Carra debut showcased. And 3 days before nila sinabi na isang bully ang member ng Carra which is Ellaira.

“Do a little bit of analysis Freya.” Tinitigan ko s’ya pero agad ko din ibinalik sa laptop ang mata.

Hindi naman bago na may ka-meeting ang mga reporter. Pero ang kakaiba dito is how he only meet a the same person sa loob ng tatlong araw. 3 days and him and this man keep on having a conversation in the same spot. Lalo pang naging weird ang picture because you cannot see them talking. It’s like they’re on a mission. Baka normal lang ‘to pero dahil bobo ako ay nagmumukhang kakaiba.

“His working under Diamond Entertainment.” Napasinghap ako dahil sa sinabi n’ya. Unti-unti ay nagkaroon ako ng idea.

“They team up. Ellaira is a threat. Wala s’yang background like other artists pero she managed to build a strong connection with her fans.” Bahagya s’yang tumigil at tumayo. Hinila n’ya ang braso ko papunta sa sofa at do’n kami parehong umupo.

“D.E launched a girl group 3 months ago. And they’re gaining popularity. Not until dumating ang Carra. They gained popularity not as a group but because of Ellaira.” Tumigil s’ya’t hinaplos ang buhok ko.

“We’ll release a report about this tomorrow evening.”

“Pero may evidence sila. ‘Yong CCTV na-”

“Na hindi buo.” Pagputol n’ya sa sinabi ko. “My team already got the full video. Hindi s’ya bully Freya, a victim. Lumaban s’ya, lumaban lang s’ya,” Buo ang tinig n’ya habang sinabi iyon.

“Paano?” tanong ko. “Paanong in just a snap of a night nakuha mo na lahat ng info?”

“Connections I guessed.” Nagkibit balikat s’ya bago sumandal sa sofa. Naramdaman ko ang pag-akyat ng palad nya likod ko.

“Your bra is visible. Orange.” Liningon ko s’ya dahil sa gulat. And to think na nakatingin pa rin s’ya sa visible bra ko. Ano ba ang nasa utak nito?

“Hindi naman halata ah. I checked it before leaving the condo,” singhal ko sa kaniya.

Instead of stopping himself sa pagtitiig sa bra ko ay iba ang ginawa n’ya. Tumayo s’ya at kinuha ang cellphone na nasa office table n’ya. “Orange is for kids. You should wear matured color.” Nakatitig pa rin s’ya sa visible bra ko.

“Choose.” At inabot n’ya sa ‘kin ang cellphone n’ya. Halos sumpain ko na s’ya dahil sa nakita ko. He’s searching for a matured bra. Mga push-up brassiere. Eh hindi ako nagsusuot ng ganito.

“Don’t look for a baby bra. Hindi ka na teenager.” Napanganga ako dahil sa sinabi n’ya. Paano n’ya nalaman na I am wearing a baby bra?

“I’m 8 years older than you. If you keep wearing teenage clothes, people might think you’re high school students.” Nakatayo pa rin s’ya sa harapan ko.

I was about to speak again when he interrupt me. “You’ll be useless if you act like a child.”